ພອນແຫ່ງການນະມັດສະການ
ການນະມັດສະການ ເປັນສິ່ງສຳຄັນ ແລະ ເປັນຈຸດໃຈກາງຕໍ່ຊີວິດທາງວິນຍານຂອງເຮົາ. ມັນເປັນບາງສິ່ງທີ່ເຮົາຄວນໄຝ່ຝັນ, ສະແຫວງຫາ, ແລະ ພະຍາຍາມທີ່ຈະປະສົບການ.
ການມາຢ້ຽມຢາມຂອງພຣະອົງ
ປະສົບການໜຶ່ງທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ແລະ ສະແດງເຖິງຄວາມຮັກຫລາຍທີ່ສຸດ ຊຶ່ງໄດ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີທີ່ສັກສິດ ແມ່ນເລື່ອງລາວຂອງການມາຢ້ຽມຢາມຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຕໍ່ຜູ້ຄົນຢູ່ໃນອາເມຣິກາ ຫລັງຈາກການສິ້ນພຣະຊົນ ແລະ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງພຣະອົງ. ເວລານັ້ນ ຜູ້ຄົນໄດ້ຮັບການເສຍຫາຍຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນວ່າ “ທັງແຜ່ນດິນໂລກ [ຈະກັບ] ປ່ຽນຮູບ.”1 ບັນທຶກຂອງເຫດການດັ່ງກ່າວ ບອກວ່າຫລັງຈາກໄພພິບັດໄດ້ເກີດຂຶ້ນ ຜູ້ຄົນໄດ້ຮ້ອງໄຫ້ບໍ່ເຊົາ,2 ແລະ ໃນທ່າມກາງຄວາມໂສກເສົ້າຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຂົາເຈົ້າຢາກໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ, ຄວາມສະຫງົບ, ແລະ ການປົດປ່ອຍ.
ເມື່ອພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສະເດັດລົງມາຈາກສະຫວັນ, ຜູ້ຄົນໄດ້ກາບລົງແທບພຣະບາດຂອງພຣະອົງສອງເທື່ອ. ເທື່ອທຳອິດໄດ້ເກີດຂຶ້ນຕອນພຣະອົງປະກາດເຖິງສິດອຳນາດແຫ່ງສະຫວັນຂອງພຣະອົງ ທີ່ວ່າ:
“ຈົ່ງເບິ່ງ, ເຮົາຄືພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ທີ່ສາດສະດາໄດ້ໃຫ້ຖ້ອຍຄຳວ່າຈະມາຍັງໂລກນີ້.
“ແລະ ຈົ່ງເບິ່ງ, ເຮົາເປັນແສງສະຫວ່າງ ແລະ ຊີວິດຂອງໂລກ.”3
ແລ້ວ ພຣະອົງໄດ້ເຊື້ອເຊີນຜູ້ຄົນວ່າ, “ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ ແລະ ອອກມາຫາເຮົາເຖີດ, ເພື່ອເຈົ້າຈະໄດ້ເດ່ມືມາໃສ່ຂ້າງຂອງເຮົາ, ແລະ ເພື່ອເຈົ້າຈະໄດ້ລູບຄຳຮອຍຕະປູທີ່ພຣະຫັດ ແລະ ທີ່ພຣະບາດຂອງເຮົານຳອີກ ເພື່ອເຈົ້າຈະໄດ້ຮູ້ວ່າ ເຮົາຄືພຣະເຈົ້າຂອງອິດສະຣາເອນ ແລະ ພຣະເຈົ້າຂອງທັງແຜ່ນດິນໂລກ, ແລະ ໄດ້ຖືກປະຫານເພື່ອບາບຂອງໂລກ. …
“ແລະ ຫລັງຈາກທີ່ພວກເຂົາທຸກຄົນໄດ້ອອກໄປ ແລະ ໄດ້ເຫັນດ້ວຍຕາຂອງຕົນເອງແລ້ວ, ພວກເຂົາໄດ້ຮ້ອງອອກມາເປັນສຽງດຽວກັນ, ມີຄວາມວ່າ:
“ໂຮຊັນນາ! ຂໍພຣະນາມຂອງພຣະເຈົ້າຜູ້ສູງສຸດຈົ່ງພຣະກະເສີມສຳລານເຖີດ!”4
ແລະ ແລ້ວ, ເທື່ອທີສອງ, “ພວກເຂົາກໍໄດ້ກາບລົງແທບພຣະບາດຂອງພຣະເຢຊູ.” ແຕ່ເທື່ອນີ້ ແມ່ນດ້ວຍຈຸດປະສົງ, ເພາະເຮົາຮຽນຮູ້ວ່າ ເຂົາເຈົ້າ “ໄດ້ນະມັດສະການພຣະອົງ.”5
ປະຈຸບັນ
ໃນຕົ້ນປີນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ໄປຢ້ຽມຢາມກອງປະຊຸມສະເຕກຢູ່ພາກຕາເວັນຕົກຂອງສະຫະລັດອາເມຣິກາ. ມັນເປັນວັນອາທິດທີ່ທຳມະດາ. ກອງປະຊຸມກໍທຳມະດາ. ສະມາຊິກທີ່ມາຮ່ວມກໍທຳມະດາ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງຜູ້ຄົນເຂົ້າມາໃນຕຶກໂບດ ແລະ ໄດ້ຍ່າງໄປນັ່ງດ້ວຍຄວາມຄາລະວະ. ໃນນາທີສຸດທ້າຍ ກ່ອນກອງປະຊຸມເລີ່ມຕົ້ນ ມີສຽງຜູ້ຄົນເວົ້າຊຸບຊິບ ຊຶ່ງດັງກ້ອງໄປທົ່ວຫ້ອງ. ເປັນສຽງຂອງພໍ່ແມ່ທີ່ພະຍາຍາມລະງັບສຽງດັງຂອງລູກ—ແຕ່ບາງເທື່ອກໍບໍ່ສຳເລັດ. ນັ້ນກໍທຳມະດາ.
ແຕ່ແລ້ວ, ກ່ອນກອງປະຊຸມເລີ່ມຕົນ, ຖ້ອຍຄຳທີ່ດົນໃຈຂອງພຣະວິນຍານ ໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ຈິດໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ສະມາຊິກເຫລົ່ານີ້ ບໍ່ໄດ້ມາພຽງແຕ່ເພາະມັນເປັນໜ້າທີ່ ຫລື ມາຟັງຜູ້ກ່າວປາໄສເທົ່ານັ້ນ.
ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມາດ້ວຍເຫດຜົນທີ່ເລິກຊຶ້ງ ແລະ ສຳຄັນກວ່ານັ້ນ.
ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມາເພື່ອນະມັດສະການ.
ໃນລະຫວ່າງກອງປະຊຸມ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນສະມາຊິກຫລາຍຄົນທີ່ມາຮ່ວມ. ເຂົາເຈົ້າມີທ່າທີວິເສດ, ມີຄວາມຄາລະວະ ແລະ ສະຫງົບງຽບ. ບາງສິ່ງໃນຕົວຂອງເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າອົບອຸ່ນ. ປະສົບການທີ່ເຂົາເຈົ້າມີໃນວັນອາທິດມື້ນັ້ນ ເປັນບາງສິ່ງທີ່ໜ້າປະຫລາດໃຈຫລາຍ.
ເຂົາເຈົ້າກຳລັງນະມັດສະການ.
ເຂົາເຈົ້າກຳລັງມີປະສົບການກັບສະຫວັນ.
ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເຫັນໄດ້ຢູ່ໃນໃບໜ້າຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີຄວາມປິຕິຍິນດີ ແລະ ໄດ້ນະມັດສະການຮ່ວມກັບເຂົາເຈົ້າ. ແລະ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ພຣະວິນຍານໄດ້ກ່າວແກ່ໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ແລະ ໃນມື້ນັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ບາງສິ່ງກ່ຽວກັບຕົວເອງ, ກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ແລະ ກ່ຽວກັບບົດບາດອັນແທ້ຈິງຂອງການນະມັດສະການ ໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ການນະມັດສະການໃນຊີວິດປະຈຳວັນຂອງເຮົາ
ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍເປັນຄົນພິເສດ ເລື່ອງການຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງທີ່ໂບດ. ແຕ່ບາງເທື່ອ ເຮົາກໍໃຊ້ຊີວິດກັບການທຳງານດັ່ງທີ່ເຄີຍ, ຄືກັບວ່າເຮົາພຽງເຮັດໄປແຕ່ລະວັນ. ບາງເທື່ອການໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມ ແລະ ການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາໃນອານາຈັກ ອາດຂາດພາກສ່ວນການນະມັດສະການທີ່ສັກສິດ. ແລະ ເມື່ອເຮົາຂາດສິ່ງນີ້, ເຮົາກໍພາດການພົບກັບນິດນິລັນ ຊຶ່ງຫາທີ່ປຽບບໍ່ໄດ້ທາງວິນຍານ—ອັນທີ່ເປັນຕຳແໜ່ງຂອງເຮົາ ໃນຖານະທີ່ເປັນລູກໆຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ.
ເກີນກວ່າໂອກາດທີ່ເກີດຂຶ້ນໂດຍບັງເອີນ ຫລື ໂອກາດທີ່ມີຄວາມສຸກ, ການນະມັດສະການ ເປັນສິ່ງສຳຄັນ ແລະ ເປັນຈຸດໃຈກາງຕໍ່ຊີວິດທາງວິນຍານຂອງເຮົາ. ມັນເປັນບາງສິ່ງທີ່ເຮົາຄວນໄຝ່ຝັນ, ສະແຫວງຫາ, ແລະ ພະຍາຍາມທີ່ຈະປະສົບການ.
ການນະມັດສະການຄືຫຍັງ?
ເມື່ອເຮົານະມັດສະການພຣະເຈົ້າ, ເຮົາໄດ້ເຂົ້າຫາພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ຄາລະວະ, ດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມບູຊາ. ເຮົາຮູ້ຈັກ ແລະ ຮັບຮູ້ພຣະອົງ ວ່າເປັນພຣະມະຫາກະສັດ, ເປັນພຣະຜູ້ສ້າງຈັກກະວານ, ເປັນພຣະບິດາທີ່ຊົງຮັກ ແລະ ມີຄວາມຮັກອັນເປັນນິດຂອງເຮົາ.
ເຮົາເຄົາລົບ ແລະ ຄາລະວະພຣະອົງ.
ເຮົານອບນ້ອມຕໍ່ພຣະອົງ.
ເຮົາຕັ້ງໃຈອະທິຖານຢ່າງມີພະລັງ, ທະນຸຖະໜອມພຣະຄຳຂອງພຣະອົງ, ຊື່ນຊົມໃນພຣະຄຸນຂອງພຣະອົງ, ແລະ ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຈົງຮັກພັກດີທີ່ອຸທິດຕົນ.
ການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ເປັນພາກສ່ວນທີ່ສຳຄັນຫລາຍ ໃນຊີວິດຂອງສານຸສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ເຖິງຂະໜາດທີ່ ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ຮັບເອົາພຣະອົງໄວ້ໃນໃຈຂອງເຮົາ, ແລ້ວເຮົາຈະສະແຫວງຫາພຣະອົງຢ່າງໄຮ້ປະໂຫຍດ ຢູ່ໃນສະພາ, ສາດສະໜາຈັກ, ແລະ ໃນພຣະວິຫານຂອງເຮົາ.
ສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງ ຖືກດົນໃຈໃຫ້ ນະມັດສະການພຣະອົງ ຜູ້ໄດ້ສ້າງສະຫວັນ, ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກ, ແລະ ທະເລ, ແລະ ຕົ້ນນ້ຳລຳທານ—ໂດຍເອີ້ນຫາພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າທຸກວັນ ແລະ ທຸກຄືນ.”6
ເຮົາສາມາດຮຽນຮູ້ຫລາຍຂຶ້ນ ກ່ຽວກັບການນະມັດສະການທີ່ແທ້ຈິງ ໂດຍການສຳຫລວດເບິ່ງວິທີທີ່ຄົນອື່ນ—ຜູ້ທີ່ບາງທີບໍ່ແຕກຕ່າງຫລາຍຈາກຕົວເຮົາເອງ—ໄດ້ປະເຊີນ, ໄດ້ປະພຶດຕົວ, ແລະ ໄດ້ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າແນວໃດ.
ຄວາມອັດສະຈັນ, ຄວາມກະຕັນຍູ, ແລະ ຄວາມຫວັງ
ໃນຕົ້ນສັດຕະວັດທີ 19, ຊາວຄຣິດສະຕຽນສ່ວນຫລາຍ ໄດ້ເລີກລົ້ມຄວາມຄິດທີ່ວ່າ ພຣະເຈົ້າຍັງກ່າວກັບມະນຸດຢູ່. ແຕ່ໃນຕົ້ນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ ຂອງປີ 1820, ມັນໄດ້ປ່ຽນແປງໄປ ຕະຫລອດການ ເມື່ອຊາຍໜຸ່ມທີ່ເປັນຊາວໄຮ່ຊາວນາຄົນໜຶ່ງ ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນປ່າ ແລະ ໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງອະທິຖານ. ນັບແຕ່ນັ້ນມາ, ພາບນິມິດທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈໄດ້ຫລັ່ງໄຫລມາ, ທັງການເປີດເຜີຍ, ແລະ ການມາປະກົດຂອງຜູ້ຄົນຈາກສະຫວັນກໍເຕັມຢູ່ໃນໂລກ, ໄດ້ນຳຄວາມຮູ້ຢ່າງຫລວງຫລາຍມາໃຫ້ມະນຸດ ກ່ຽວກັບທຳມະຊາດ ແລະ ຈຸດປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມສຳພັນຂອງພຣະອົງກັບມະນຸດ.
ອໍລີເວີ ຄາວເດີຣີ ໄດ້ບັນຍາຍເຖິງວັນເຫລົ່ານັ້ນວ່າ ເປັນວັນ “ທີ່ບໍ່ສາມາດລືມໄດ້. … ຊ່າງຊື່ນຊົມແທ້ໆ! ຊ່າງແປກປະຫລາດແທ້ໆ!”7
ຖ້ອຍຄຳຂອງອໍລີເວີ ບອກເຖິງພາກສ່ວນທຳອິດ ທີ່ມາກັບການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ—ເປັນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຢຳເກງ ແລະ ການຂອບພຣະຄຸນທີ່ເລິກຊຶ້ງ.
ໃນທຸກມື້, ໂດຍສະເພາະໃນວັນຊະບາໂຕ, ເຮົາມີໂອກາດພິເສດ ທີ່ຈະມີຄວາມຮູ້ສຶກປະຫລາດໃຈ ແລະ ຢຳເກງ ຕໍ່ສະຫວັນ ແລະ ສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າ ສຳລັບຄວາມດີງາມທີ່ເປັນພອນ ແລະ ພຣະເມດຕາຢ່າງລົ້ນເຫລືອຂອງພຣະອົງ.
ສິ່ງນີ້ຈະນຳເຮົາໄປສູ່ການມີຄວາມຫວັງ. ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ຄືພາກສ່ວນທຳອິດຂອງການນະມັດສະການ.
ຄວາມສະຫວ່າງ, ຄວາມຮູ້, ແລະ ສັດທາ
ໃນມື້ສະຫລອງງານ ເພັນເຕຄໍສະເຕ, ພຣະວິນຍານສັກສິດໄດ້ເຂົ້າສູ່ຈິດໃຈຂອງສານຸສິດຂອງພຣະຄຣິດ, ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຮູ້.
ກ່ອນໜ້ານັ້ນ ບາງເທື່ອເຂົາເຈົ້າກໍບໍ່ແນ່ໃຈ ວ່າເຂົາເຈົ້າຄວນເຮັດສິ່ງໃດ. ເຢຣູຊາເລັມໄດ້ກາຍເປັນສະຖານທີ່ ທີ່ອັນຕະລາຍ ສຳລັບຜູ້ຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ແລະ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສົງໄສວ່າ ຈະມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນກັບຕົວເອງ.
ແຕ່ເມື່ອພຣະວິນຍານສັກສິດໄດ້ເຕັມຢູ່ໃນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຄວາມສົງໄສ ແລະ ຄວາມລັງເລໃຈ ໄດ້ສະຫລາຍໄປ. ຜ່ານປະສົບການທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ເຖິງການນະມັດສະການທີ່ແທ້ຈິງ, ໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມສະຫວ່າງ, ຄວາມຮູ້, ແລະ ປະຈັກພະຍານທີ່ເຂັ້ມແຂງ ຈາກສະຫວັນ. ແລະ ສິ່ງນີ້ໄດ້ນຳເຂົາເຈົ້າໄປສູ່ການມີສັດທາ.
ນັບແຕ່ເວລານັ້ນມາ, ອັກຄະສາວົກ ແລະ ໄພ່ພົນ ໄດ້ພະຍາມດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈ ທີ່ຈະບັນລຸຈຸດເປົ້າໝາຍ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ສິດສອນເລື່ອງພຣະເຢຊູຄຣິດໃຫ້ແກ່ໂລກ ດ້ວຍຄວາມກ້າຫານ.
ເມື່ອເຮົານະມັດສະການໃນວິນຍານ, ເຮົາເຊື້ອເຊີນຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງ ເຂົ້າມາສູ່ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ, ຊຶ່ງເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ສັດທາຂອງເຮົາ. ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກໍເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນຂອງການນະມັດສະການທີ່ແທ້ຈິງຄືກັນ.
ການເປັນສານຸສິດ ແລະ ຄວາມໃຈບຸນ
ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ ເຮົາຮຽນຮູ້ວ່າ ຈາກເວລາທີ່ ແອວມາຜູ້ເປັນລູກ ໄດ້ຖືກປົດປ່ອຍຈາກຄວາມທຸກທໍລະມານ ເນື່ອງດ້ວຍການກະບົດຂອງເພິ່ນ, ເພິ່ນກໍບໍ່ຄືເກົ່າອີກຕໍ່ໄປ. ເພິ່ນ “ໄດ້ເດີນທາງດ້ວຍຄວາມກ້າຫານ ໄປຫາທຸກບ່ອນໃນແຜ່ນດິນ … ໃນບັນດາຜູ້ຄົນທັງໝົດ … , ຕັ້ງໃຈແກ້ຄວາມເສຍຫາຍທັງໝົດ ຊຶ່ງ [ເພິ່ນ] ໄດ້ເຮັດໄວ້ກັບສາດສະໜາຈັກ.”8
ການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າຜູ້ຊົງລິດອຳນາດຍິ່ງໃຫຍ່ ຕະຫລອດເວລາຂອງເພິ່ນ ເປັນແບບແຜນຂອງການເປັນສານຸສິດທີ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນ.
ການນະມັດສະການທີ່ແທ້ຈິງ ຈະປ່ຽນແປງເຮົາໃຫ້ເປັນສານຸສິດທີ່ຈິງໃຈ ແລະ ຕັ້ງໃຈ ຕໍ່ພຣະອາຈານທີ່ຊົງຮັກຂອງເຮົາ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເຮົາຈະປ່ຽນແປງ ແລະ ກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ.
ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈ ແລະ ມີຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໃຍ ຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ມີໃຈເພື່ອແຜ່ຫລາຍກວ່າເກົ່າ. ມີຄວາມຮັກຫລາຍເພີ່ມຂຶ້ນ.
ເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າ ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະເວົ້າວ່າ ເຮົາຮັກພຣະເຈົ້າ ໃນຂະນະດຽວກັນ ເຮົາພັດກຽດຊັງ, ບໍ່ສົນໃຈ, ຫລື ບໍ່ນັບຖືຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາ.9
ການນະມັດສະການທີ່ແທ້ຈິງ ຈະນຳໄປສູ່ຄວາມຕັ້ງໃຈຢ່າງບໍ່ຫວັ່ນໄຫວ ທີ່ຈະເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງຂອງການເປັນສານຸສິດ. ແລະ ສິ່ງດັ່ງກ່າວ ຈະນຳໄປສູ່ຄວາມໃຈບຸນຢ່າງແນ່ນອນ. ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກໍເປັນພາກສ່ວນຈຳເປັນ ຂອງການນະມັດສະການຄືກັນ.
ຈົ່ງເຂົ້າໄປປະຕູຂອງພຣະອົງ ດ້ວຍຈິດໃຈຂອບພຣະຄຸນ
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຫວນຄິດເຖິງເຊົ້າຂອງວັນອາທິດທີ່ທຳມະດາ, ໃນກອງປະຊຸມທີ່ທຳມະດາ, ແລະ ໃນສະເຕກທີ່ທຳມະດານັ້ນ, ແມ່ນແຕ່ມື້ນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຍັງໄດ້ຮັບການດົນໃຈໂດຍ ປະສົບການທາງວິນຍານທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ຊຶ່ງຈະເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າຕະຫລອດໄປ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ ເຖິງແມ່ນເຮົາຈະເປັນຜູ້ຈັດການທີ່ດີກັບເວລາ, ກັບການເອີ້ນ, ແລະ ກັບການມອບໝາຍຂອງເຮົາ—ແມ່ນແຕ່ ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາໄດ້ໝາຍລົງຢູ່ໃນໃບລາຍການຂອງເຮົາ ວ່າເຮົາເປັນບຸກຄົນ, ເປັນຄອບຄົວ, ຫລື ເປັນຜູ້ນຳ “ທີ່ສົມບູນແບບ” ກໍຕາມ—ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ນະມັດສະການພຣະຜູ້ປົດປ່ອຍທີ່ມີເມດຕາ, ກະສັດແຫ່ງສະຫວັນ, ພຣະເຈົ້າແຫ່ງລັດສະໝີພາບຂອງເຮົາ, ແລ້ວເຮົາກໍພາດຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫງົບຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຫລາຍທີ່ສຸດ.
ເມື່ອເຮົານະມັດສະການພຣະເຈົ້າ, ເຮົາຮູ້ຈັກ ແລະ ຮັບເອົາພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຄາລະວະ ດັ່ງທີ່ຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ອາໄສຢູ່ອາເມຣິກາໃນສະໄໝບູຮານ. ເຮົາເຂົ້າຫາພຣະອົງດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້ ເຖິງຄວາມອັດສະຈັນໃຈ ແລະ ຄວາມຢຳເກງ. ເຮົາປະຫລາດໃຈດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູຕໍ່ຄວາມດີງາມຂອງພຣະເຈົ້າ. ແລະ ສະນັ້ນ, ເຮົາຈຶ່ງມີຄວາມຫວັງ.
ເຮົາໄຕ່ຕອງພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລະ ສິ່ງນັ້ນຈະເຮັດໃຫ້ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງ. ເຮົາເຂົ້າໃຈທິວທັດທາງວິນຍານ ທີ່ສາມາດເຫັນໄດ້ຜ່ານທາງຄວາມສະຫວ່າງຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເທົ່ານັ້ນ.10 ແລະ ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງມີສັດທາ.
ເມື່ອເຮົານະມັດສະການ, ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ ໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ບໍລິສຸດ ແລະ ເຮົາຕັ້ງໃຈທີ່ຈະເດີນຕາມຮອຍພຣະບາດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດທີ່ຮັກຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ແລະ ຈາກການຕັດສິນໃຈນີ້, ເຮົາຈຶ່ງມີສັດທາ.
ເມື່ອເຮົານະມັດສະການ, ໃຈຂອງເຮົາຈະເປີດອອກມາເປັນການສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າທີ່ເປັນພອນຂອງເຮົາ ໃນຕອນເຊົ້າ, ຕອນທ່ຽງ, ແລະ ຕອນແລງ.
ເຮົາບູຊາ ແລະ ໃຫ້ກຽດພຣະອົງທຸກເວລາ—ໃນການປະຊຸມ, ໃນບ້ານເຮືອນ, ໃນພຣະວິຫານ, ແລະ ໃນການທຳງານທັງໝົດຂອງເຮົາ.
ເມື່ອເຮົານະມັດສະການ, ເຮົາເປີດໃຈຕໍ່ອຳນາດທີ່ປິ່ນປົວ ແຫ່ງການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ຊີວິດຂອງເຮົາກາຍເປັນເຄື່ອງໝາຍ ແລະ ການສະແດງອອກເຖິງການນະມັດສະການຂອງເຮົາ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ປະສົບການທາງວິນຍານ ບໍ່ໄດ້ກ່ຽວພັນກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ອ້ອມຮອບເຮົາ ແຕ່ກ່ຽວພັນກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ພາຍໃນໃຈຂອງເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ການນະມັດສະການທີ່ແທ້ຈິງ ຈະປ່ຽນການປະຊຸມໂບດທີ່ທຳມະດາ ໃຫ້ເປັນການຊື່ນຊົມທາງວິນຍານທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ. ມັນຈະສົ່ງເສີມຊີວິດ, ຂະຫຍາຍຄວາມເຂົ້າໃຈ, ແລະ ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາ. ເພາະວ່າເມື່ອເຮົາຮ້ອງຂໍຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ດັ່ງຜູ້ຂຽນ ເພງສັນລະເສີນໃນສະໄໝບູຮານ, ເຮົາ “ຈະໄດ້ເຂົ້າໄປປະຕູ ດ້ວຍຈິດໃຈຂອບພຣະຄຸນ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນເດີ່ນດ້ວຍການສັນລະເສີນ: [ເຮົາ] ຈະຂອບພຣະຄຸນພຣະອົງ, ແລະ ສັນລະເສີນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ.
“ເພາະພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມີຄຸນຄວາມດີ; ແລະ ພຣະເມດຕາຂອງພຣະອົງເປັນນິດ; ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງພຣະອົງດຳລົງຢູ່ສືບໄປຕະຫລອດຊົ່ວກາລະນານ.”11
ຜ່ານການນະມັດສະການທີ່ຕັ້ງໃຈ ແລະ ຈິງໃຈ, ເຮົາຈະເບີກບານ ແລະ ເຕີບໂຕໃນຄວາມຫວັງ, ໃນສັດທາ, ແລະ ໃນຄວາມໃຈບຸນ. ແລະ ຜ່ານຂັ້ນຕອນເຫລົ່ານີ້, ເຮົາຈະມີຄວາມສະຫວ່າງຂອງສະຫວັນຢູ່ໃນຈິດວິນຍານຂອງເຮົາ ຊຶ່ງຈະເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງເຮົາ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມໝາຍອັນສູງສົ່ງ, ຄວາມສະຫງົບ, ແລະ ຄວາມສຸກອັນເປັນນິດ.
ນັ້ນຄືພອນແຫ່ງການນະມັດສະການໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານຢ່າງຖ່ອມຕົວ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.