ກ້າຫານໃນປະຈັກພະຍານເຖິງພຣະເຢຊູ
ເຮົາບໍ່ຄວນໃຫ້ປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພຣະບິດາ ແລະ ເຖິງພຣະບຸດ ສັບສົນ ແລະ ຫຍຸ້ງຍາກ ໂດຍສິ່ງກີດຂວາງ.
ຊີວິດນິລັນດອນ ເປັນຂອງປະທານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຖືກມອບໃຫ້ແກ່ຄົນທີ່ “ຮັກສາພຣະບັນຍັດ [ຂອງພຣະເຈົ້າ] ແລະ ອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.”1 ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ, ຊີວິດນິລັນດອນນຳພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ຖືກປະຕິເສດຕໍ່ “ຜູ້ທີ່ບໍ່ກ້າຫານໃນປະຈັກພະຍານເຖິງພຣະເຢຊູ.”2 ມີສິ່ງກີດຂວາງຢ່າງຫລວງຫລາຍຕໍ່ຄວາມກ້າຫານຂອງເຮົາ ທີ່ສາມາດກີດກັນເຮົາຈາກການເອື້ອມເຖິງຈຸດເປົ້າໝາຍຂອງຊີວິດນິລັນດອນ.3 ສິ່ງກີດຂວາງສາມາດເປັນສິ່ງຊັບຊ້ອນໄດ້; ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສາທິດໃຫ້ຟັງ.
ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສ້າງເຮືອນນ້ອຍຫລັງໜຶ່ງ ຢູ່ໃນທີ່ດິນຕອນໜຶ່ງຂອງທົ່ງ ບ່ອນທີ່ ເພິ່ນໄດ້ເຕີບໃຫຍ່. ທິວທັດຢູ່ຟາກທົ່ງແມ່ນສວຍງາມຫລາຍ. ຫລັງຈາກແອ້ມຝາເຮືອນແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ. ຂ້າພະເຈົ້າແປກໃຈຫລາຍ ທີ່ຫລັກເສົາໄຟຟ້າຢູ່ຊື່ໜ້າຂອງປ່ອງຢ້ຽມ ທີ່ຢູ່ໃກ້ເຮືອນ. ຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ເສົາໄຟເປັນສິ່ງກີດຂວາງຈາກທິວທັດທີ່ສວຍງາມທີ່ສຸດ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພໍ່, ເປັນຫຍັງຈຶ່ງປ່ອຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມາຕັ້ງເສົາໄຟຟ້າຢູ່ຕໍ່ໜ້າປ່ອງຢ້ຽມ?”
ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ໂດຍທີ່ເປັນຄົນມີເຫດຜົນ ແລະ ໃຈເຢັນ, ໄດ້ເວົ້າອອກມາດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກວ່າ, “ຄວິນຕິນ, ເສົາໄຟຫລັກນີ້ ເປັນສິ່ງທີ່ສວຍງາມທີ່ສຸດສຳລັບພໍ່ຢູ່ໃນທົ່ງນີ້!” ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ອະທິບາຍຕື່ມອີກ. “ຕອນພໍ່ຫລຽວເບິ່ງເສົາໄຟ, ພໍ່ຮູ້ວ່າ ບໍ່ເໝືອນຕອນພໍ່ຍັງນ້ອຍ, ດຽວນີ້ພໍ່ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄປຕັກນ້ຳຢູ່ຫ້ວຍ ເພື່ອເອົາມາໃຊ້ເຮັດກິນ, ລ້າງມື, ຫລື ໃຊ້ອາບ. ພໍ່ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຈູດທຽນ ຫລື ຕະກຽງ ໃນຍາມກາງຄືນເພື່ອອ່ານ. ພໍ່ຢາກເຫັນເສົາໄຟນັ້ນ ຢູ່ຕໍ່ໜ້າປ່ອງຢ້ຽມ.”
ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າມີມຸມມອງທີ່ແຕກຕ່າງຈາກຂ້າພະເຈົ້າ ໃນເລື່ອງເສົາໄຟ. ຕໍ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ ເສົາໄຟນັ້ນເປັນເຄື່ອງໝາຍຂອງຄວາມກ້າວໜ້າໃນຊີວິດ, ແຕ່ຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ ມັນເປັນສິ່ງກີດຂວາງທິວທັດອັນງົດງາມທີ່ສຸດ. ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບພະລັງໄຟ, ຄວາມສະຫວ່າງ, ແລະ ຄວາມສະອາດ ຫລາຍກວ່າທິວທັດສວຍງາມ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ທັນທີວ່າ ໃນຂະນະທີ່ເສົາໄຟເປັນສິ່ງກີດຂວາງສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ແຕ່ມັນມີຄວາມໝາຍຫລາຍທີ່ສຸດ ສຳລັບພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ສິ່ງກີດຂວາງ ເປັນ “ອຸປະສັກຕໍ່ຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈ” ຫລື “ເປັນສິ່ງກີດກັນຄວາມກ້າວໜ້າ.”4 ການກີດຂວາງທາງວິນຍານຄື “ການບາບ ແລະ ການຫົວດື້.”5 ສິ່ງກີດຂວາງສາມາດເປັນອັນໃດກໍໄດ້ ທີ່ກີດກັນເຮົາຈາກການບັນລຸຈຸດເປົ້າໝາຍທີ່ຊອບທຳ.
ເຮົາບໍ່ຄວນໃຫ້ປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພຣະບິດາ ແລະ ເຖິງພຣະບຸດ ສັບສົນ ແລະ ຫຍຸ້ງຍາກ ໂດຍສິ່ງກີດຂວາງ. ເຮົາບໍ່ຄວນຫລົງໄປຖືກກັບດັກ. ປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພວກພຣະອົງ ຕ້ອງບໍລິສຸດ ແລະ ໃຫ້ລຽບງ່າຍຄືກັນກັບປະຈັກພະຍານຂອງພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເມື່ອເພິ່ນກ່າວປົກປ້ອງເສົາໄຟ ທີ່ຢູ່ໃນທົ່ງ ບ່ອນທີ່ເພິ່ນເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ.
ມີສິ່ງກີດຂວາງອັນໃດແດ່ ທີ່ເຮັດໃຫ້ປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພຣະບິດາ ແລະ ເຖິງພຣະບຸດ ສັບສົນ ແລະ ຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ກີດກັນເຮົາຈາກການມີຄວາມກ້າຫານໃນປະຈັກພະຍານນັ້ນ?
ສິ່ງກີດຂວາງຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນ ທິດສະດີຂອງມະນຸດ
ເຮົານັບຖືຄວາມຮູ້ເຖິງທຸກຢ່າງ ແລະ ເຊື່ອວ່າ “ລັດສະໝີພາບຂອງພຣະເຈົ້າຄືຄວາມຮູ້ແຈ້ງ.”6 ແຕ່ເຮົາກໍຍັງຮູ້ອີກວ່າ ຍຸດທະວິທີ ທີ່ຜູ້ປໍລະປັກມັກໃຊ້ ເພື່ອພາຜູ້ຄົນໄປຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຖືກກີດຂວາງ ແມ່ນການເນັ້ນໜັກເຖິງທິດສະດີຂອງມະນຸດ ຫລາຍກວ່າການເນັ້ນໜັກເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ຄຳສອນຂອງພຣະອົງ.
ອັກຄະສາວົກໂປໂລ ໄດ້ເປັນພະຍານທີ່ກ້າຫານຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ເພາະປະສົບການທີ່ມະຫັດສະຈັນ ແລະ ປ່ຽນແປງຊີວິດ ນຳພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ.7 ເບື້ອງຫລັງທີ່ພິເສດຂອງໂປໂລ ໄດ້ຕຽມເພິ່ນໃຫ້ເຂົ້າໃຈຜູ້ຄົນໃນຫລາຍວັດທະນະທຳ. ເພິ່ນມັກ “ຄວາມກົງໄປກົງມາ” ຂອງຊາວເທສະໂລນິກ ແລະ “ຄວາມອ່ອນນ້ອມຖ່ອມຕົນ” ຂອງຊາວຟີລິບປອຍ.8 ທຳອິດເພິ່ນບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈ ປັນຍາ ແລະ ຄວາມຊັບຊ້ອນຂອງຊາວກຣີກ. ຢູ່ເມືອງອາແຖນ ທີ່ຄ້ອຍພູ ມາສ໌, ເພິ່ນໄດ້ພະຍາຍາມເຂົ້າໄປຫາຜູ້ຄົນແບບສະຫງົບ ແຕ່ກໍຖືກປະຕິເສດ. ຕໍ່ຊາວໂກຣິນໂທ, ເພິ່ນພຽງແຕ່ຕັ້ງໃຈສອນ “ຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດ ທີ່ໄດ້ຖືກຄຶງ.”9 ຕໍ່ໄປນີ້ ຄືຖ້ອຍຄຳຂອງອັກຄະສາວົກໂປໂລ:
“ຄຳສັ່ງສອນ ແລະ ຄຳເທດສະໜາຂອງເຮົາ ກໍບໍ່ແມ່ນຄຳສະຫລາດສະຫລຽວ ອັນກ້ຽວກ່ອມໃຈດ້ວຍປັນຍາຂອງມະນຸດ, ແຕ່ແມ່ນຄຳຊຶ່ງໄດ້ສະແດງພຣະວິນຍານ:
“ເພື່ອຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນຢູ່ກັບປັນຍາຂອງມະນຸດ, ແຕ່ອາໄສອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ.”10
ເລື່ອງລາວທາງວິນຍານທີ່ດີເລີດທີ່ສຸດ ເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ເຖິງພາລະກິດຂອງພຣະອົງ ແມ່ນໄດ້ຖືກບັນທຶກໄວ້ ຢູ່ໃນ 1 ໂກຣິນໂທ. ບົດທີ—15—ໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ ຜ່ານການສະແດງຂອງທ່ານ ໂຈດ ເຟເດຣິກ ແຮນໂດ ໃນເລື່ອງ ພຣະເມຊີອາ.11 ມັນບັນຈຸຄຳສອນທີ່ຊາບຊຶ້ງ ກ່ຽວກັບພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ໃນສາກທີສາມຂອງເລື່ອງ ພຣະເມຊີອາ, ທັນທີຫລັງຈາກ “ການຮ້ອງເພງ ອາເລລູຢາ,” ຂໍ້ພຣະຄຳທີ່ຖືກໃຊ້ ແມ່ນເອົາມາຈາກ 1 ໂກຣິນໂທ 15. ໃນສອງສາມຂໍ້ເຫລົ່ານັ້ນ, ໂປໂລ ໄດ້ບັນຍາຍຢ່າງງົດງາມ ເຖິງພາລະກິດບາງຢ່າງ ທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ບັນລຸ ດັ່ງນີ້:
“[ເພາະ] ບັດນີ້ ພຣະຄຣິດໄດ້ຖືກບັນດານໃຫ້ຄືນພຣະຊົນແລ້ວ, ... ເປັນຜົນແລກໃນພວກຄົນທີ່ລ່ວງລັບໄປແລ້ວນັ້ນ.
“… ເພາະວ່າຄວາມຕາຍໄດ້ມີມາທາງມະນຸດສັນໃດ ການຄືນມາຈາກຕາຍກໍມີມາທາງມະນຸດສັນນັ້ນ.
“ດ້ວຍວ່າ ຄົນທັງປວງໄດ້ຕາຍເພາະກ່ຽວເນື່ອງກັບອາດາມສັນໃດ, ຄົນທັງປວງກໍຈະຖືກບັນດານໃຫ້ມີຊີວິດ ເພາະກ່ຽວເນື່ອງກັບພຣະຄຣິດສັນນັ້ນ. …
“ໂອ ຄວາມຕາຍເອີຍ, ໄຊຊະນະຂອງມຶງຢູ່ໃສ? ໂອ້ ຄວາມຕາຍເອີຍ, ໄລພິດຂອງມຶງຢູ່ໃສ? …
“ແຕ່ຈົ່ງຂອບພຣະໄທພຣະເຈົ້າ, [ຜູ້] ປະທານໄຊຊະນະໃຫ້ແກ່ເຮົາທັງຫລາຍ ໂດຍທາງພຣະເຢຊູຄຣິດຂອງພວກເຮົາ.”12
ເຮົາຮູ້ວ່າ ການປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອໄດ້ເກີດຂຶ້ນ ຢູ່ໃນພາກນີ້ ເພາະທິດສະດີຂອງມະນຸດ ມີພະລັງຫລາຍກວ່າ ຄຳສອນທີ່ສຳຄັນ ແລະ ລຽບງ່າຍ ຂອງພຣະຄຣິດ. ແທນທີ່ຈະເປັນຄວາມລຽບງ່າຍຂອງຂ່າວສານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ຖືກສອນ, ເປັນຄວາມຈິງທີ່ມີຄ່າ ແລະ ງ່າຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈ, ມັນໄດ້ຖືກປ່ຽນໄປ ຫລື ສາບສູນໄປ. ຕາມຈິງແລ້ວ, ຊາວຄຣິດໄດ້ເອົາປະເພນີຂອງຊາວກຣີກມາໃຊ້ ເພື່ອຄວາມເຊື່ອຂອງຜູ້ຄົນ ຈະໄດ້ເຂົ້າກັບວັດທະນະທຳໃນເວລານັ້ນ. ນັກປະຫວັດສາດຊື່ ວິວ ດູແຣ້ນ ໄດ້ຂຽນວ່າ: “ຊາວຄຣິດບໍ່ໄດ້ທຳລາຍຄົນທີ່ບໍ່ມີສາດສະໜາ; ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບເອົາເຂົາເຈົ້າ. ວັດທະນະທຳທີ່ກຳລັງເສົ້າໝອງຂອງຊາວກຣີກ ໄດ້ຟື້ນຕົວຄືນໃໝ່.”13 ໃນສະໄໝບູຮານ, ແລະ ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາເອງ, ຫລາຍຄົນໄດ້ປະຕິເສດພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ເພາະຕາມມຸມມອງຂອງເຂົາເຈົ້າ, ມັນບໍ່ມີຄວາມຊັບຊ້ອນທາງປັນຍາຢ່າງພຽງພໍ.
ໃນການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການຟື້ນຟູ, ຫລາຍຄົນໄດ້ຍອມຮັບທີ່ຈະຕິດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ຫລາຍປະເທດປະກາດຕົນວ່າເປັນຊາວຄຣິດ. ແມ່ນແຕ່ໃນເວລານັ້ນ ກໍມີຄຳທຳນາຍໄວ້ ເຖິງວັນເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຂອງເຮົາ.
ຮີເບີ ຊີ ຄິມໂບ ໄດ້ເປັນຄົນໜຶ່ງໃນບັນດາອັກຄະສາວົກກຸ່ມທຳອິດ ຂອງສະໄໝນີ້ ແລະ ເປັນທີ່ປຶກສາທີໜຶ່ງຂອງປະທານບຣິກຳ ຢັງ. ເພິ່ນໄດ້ເຕືອນວ່າ: “ເວລາຈະມາເຖິງ ... ເມື່ອມັນຍາກທີ່ຈະແຍກອອກໄດ້ວ່າ ແມ່ນໃຜເປັນໄພ່ພົນ ແລະ ແມ່ນໃຜເປັນສັດຕູຕໍ່ຜູ້ຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວ ... ຕ້ອງຮ່ອນຄົນດີອອກຈາກຄົນຊົ່ວ, ເພາະມື້ທີ່ຈະຮ່ອນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຈະມາເຖິງ, ແລະ ຫລາຍຄົນຈະຕົກໄປ.” ເພິ່ນໄດ້ລົງທ້າຍດ້ວຍຄຳວ່າ “ການທົດສອບ ກຳລັງຈະເກີດຂຶ້ນ.”14
ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ, ອິດທິພົນຂອງຊາວຄຣິດ ໃນຫລາຍປະເທດ, ຮ່ວມທັງຢູ່ໃນສະຫະລັດອາເມຣິກາ, ແມ່ນນັບມື້ນັບລົດນ້ອຍຖ້ອຍລົງ. ຖ້າປາດສະຈາກສາດສະໜາ, ຜູ້ຄົນຈະບໍ່ຮູ້ສຶກຮັບຜິດຊອບຕໍ່ພຣະເຈົ້າເລີຍ. ດ້ວຍເຫດນີ້ ມັນຈະເປັນສິ່ງຍາກສຳລັບການສ້າງຕັ້ງກົດເກນທົ່ວໄປ ກ່ຽວກັບວິທີທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດ. ທິດສະດີທີ່ບຸກຄົນໜຶ່ງເຊື່ອຖືແທ້ໆ ຈະຂັດກັບທິດສະດີຂອງຄົນອື່ນ.
ໜ້າເສຍໃຈທີ່ ສິ່ງດັ່ງກ່າວກໍມີຢູ່ໃນທ່າມກາງສະມາຊິກບາງຈຳນວນ ຂອງສາດສະໜາຈັກ ຜູ້ໜີໄປຈາກສິ່ງທີ່ຕົນຮູ້ ແລະ ໄປຫລົງເຊື່ອສິ່ງທີ່ນິຍົມກັນ—ບາງສິ່ງກໍບໍ່ຊອບທຳເລີຍ.
ຕາມການທຳນາຍຂອງຮີເບີ ຊີ ຄິມໂບ, ແອວເດີ ນຽວ ເອ ແມ໊ກສະແວວ ໄດ້ກ່າວໃນປີ 1982 ວ່າ: “ການຮ່ອນສ່ວນຫລາຍ ຈະເກີດຂຶ້ນເພາະການບໍ່ກັບໃຈຈາກ ການປະພຶດທີ່ບໍ່ຊອບທຳ. ບາງຄົນຈະໜີໄປ ແທນທີ່ຈະຍຶດໝັ້ນໄວ້ໃຫ້ແໜ້ນ. ບາງຄົນຈະຖືກຫລອກລວງ ໂດຍຜູ້ທີ່ຕໍ່ຕ້ານ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ບາງຄົນຈະຖືກເຮັດໃຫ້ຜິດໃຈ, ເພາະຈະມີສິ່ງກີດຂວາງພຽງພໍສຳລັບທຸກຍຸກທຸກສະໄໝ!”15
ສິ່ງກີດຂວາງອີກຢ່າງໜຶ່ງ ແມ່ນການປະຕິເສດທີ່ຈະເບິ່ງບາບ ໃນຄວາມເປັນຈິງຂອງມັນ.
ລັກສະນະໜຶ່ງທີ່ແປກຕ່າງ ແລະ ໜ້າເປັນຫ່ວງ ຂອງວັນເວລາຂອງເຮົາ ແມ່ນວ່າ ຫລາຍຄົນມີສ່ວນຮ່ວມໃນການເຮັດບາບ ແຕ່ປະຕິເສດວ່າ ມັນບໍ່ເປັນການບາບ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ເສຍໃຈ ຫລື ເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັບຮູ້ວ່າ ການກະທຳຂອງຕົນເປັນສິ່ງທີ່ອະທຳ. ແມ່ນແຕ່ຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຖືໃນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະບຸດ ຍັງເຊື່ອວ່າ ພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນທີ່ຊົງຮັກ ບໍ່ຄວນກຳນົດຜົນສະທ້ອນສຳລັບການກະທຳທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບພຣະບັນຍັດຂອງພຣະອົງ.
ເບິ່ງແລ້ວ ມັນເປັນຄວາມເຊື່ອຂອງ ໂຄຣິອານທັນ, ລູກຊາຍຂອງແອວມາ ຜູ້ເປັນລູກ ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ. ລາວໄດ້ປະພຶດຕົນໃນທາງທີ່ຜິດສິນທຳ ແລະ ໄດ້ຖືກແອວມາຕັກເຕືອນ. ເຮົາໄດ້ຮັບພອນທີ່ສາດສະດາແອວມາຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່, ໄດ້ມີປະສົບການດ້ວຍຕົວເອງ “ໃນເຫວເລິກທີ່ມືດທີ່ສຸດ [ແລະ] ໄດ້ຮັບຄວາມສະຫວ່າງອັນໜ້າອັດສະຈັນ,”16 ທີ່ມີບັນທຶກໄວ້ ໃນຄຳແນະນຳທີ່ເພິ່ນໃຫ້ໄວ້. ໃນບົດທີ 39 ຂອງໜັງສືແອວມາ, ເຮົາອ່ານເຖິງວິທີທີ່ເພິ່ນຕັກເຕືອນລູກຊາຍຄົນນີ້ ຜ່ານຂັ້ນຕອນຂອງການກັບໃຈ ແລະ ແລ້ວໄດ້ອະທິບາຍເຖິງວິທີທີ່ພຣະຄຣິດຈະມາຮັບເອົາບາບໄປ. ເພິ່ນໄດ້ບອກຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ ເຖິງຄວາມຈຳເປັນຂອງການກັບໃຈ ແກ່ໂຄຣິນອານທັນ ເພາະວ່າ “ສິ່ງທີ່ບໍ່ສະອາດຈະບໍ່ໄດ້ຮັບອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າເປັນມູນມໍລະດົກໄດ້ເລີຍ.”17
ແອວມາ ບົດທີ 42 ບັນຈຸຄຳສອນທີ່ດີເລີດທີ່ສຸດ ກ່ຽວກັບການຊົດໃຊ້ ໃນບັນດາພຣະຄຳພີທັງໝົດ. ແອວມາໄດ້ຊ່ວຍໂຄຣິອານທັນ ໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າ “ມັນບໍ່ເປັນການຍຸດຕິທຳທີ່ຈະສົ່ງຄົນບາບໄປຫາສະພາບແຫ່ງຄວາມທຸກທໍລະມານ.”18 ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ ນັບຕັ້ງແຕ່ອາດາມເປັນຕົ້ນມາ, ພຣະເຈົ້າແຫ່ງຄວາມເມດຕາ ໄດ້ຕຽມ “ໄລຍະເວລາເພື່ອການກັບໃຈ” ເພາະຖ້າຫາກປາດສະຈາກການກັບໃຈແລ້ວ, “ແຜນແຫ່ງຄວາມລອດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຈະລົ້ມເຫລວໄປ.”19 ແອວມາ ກໍໄດ້ກ່າວຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ ແຜນຂອງພຣະເຈົ້າຄື “ແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກ.”20
ຄຳສອນຂອງແອວມາ ໄດ້ໃຫ້ຄວາມຮູ້ທີ່ດີທີ່ສຸດ ທີ່ວ່າ: “ເພາະຈົ່ງເບິ່ງ, ຄວາມຍຸດຕິທຳປະຕິບັດຂໍ້ຮຽກຮ້ອງທັງໝົດຂອງມັນ, ແລະ ຄວາມເມດຕາມີສິດທິໃນທຸກຢ່າງທີ່ເປັນຂອງມັນເອງ; ແລະ ດ້ວຍປະການນີ້, ມັນຈຶ່ງບໍ່ມີຜູ້ໃດລອດ ນອກຈາກຄົນທີ່ສຳນຶກຜິດຢ່າງແທ້ຈິງ.”21 ເມື່ອເຫັນເຖິງຄວາມເປັນຈິງຂອງມັນ, ພອນທີ່ຮຸ່ງເຫລື້ອມແຫ່ງການກັບໃຈ ແລະ ການຍຶດໝັ້ນຕໍ່ຄຳສອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເປັນສິ່ງສຳຄັນຫລາຍທີ່ສຸດ. ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ຍຸດຕິທຳ ທີ່ຈະກ່າວຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ, ດັ່ງທີ່ແອວມາໄດ້ກ່າວກັບໂຄຣິອານທັນ, ກ່ຽວກັບຜົນສະທ້ອນ ຫລື ການເລືອກເຮັດບາບ ແລະ ການບໍ່ກັບໃຈ. ມັນເຄີຍຖືກປະກາດມາກ່ອນແລ້ວວ່າ, “ຜົນສະທ້ອນຈະມາສູ່ທຸກຄົນ ບໍ່ໄວກໍຊ້າ.”22
ພອນທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ແລະ ພອນຂອງອານາຈັກຊັ້ນສູງ ຈາກການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແມ່ນຜ່ານທາງການກັບໃຈ, ແລ້ວການບາບຈະຖືກລຶບອອກ. ຫລັງຈາກການກັບໃຈຂອງໂຄຣິອານທັນ, ແອວມາໄດ້ສະຫລຸບວ່າ, “ບໍ່ຢາກໃຫ້ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ເປັນທີ່ກັງວົນໃຈຕໍ່ລູກອີກຕໍ່ໄປ, ແລະ ຂໍໃຫ້ບາບຂອງລູກເທົ່ານັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ກັງວົນໃຈລູກ, ດ້ວຍຄວາມກັງວົນນັ້ນ ມັນຈະນຳລູກລົງມາສູ່ການກັບໃຈ.”23
ການເບິ່ງຂ້າມເຄື່ອງໝາຍ ຄືສິ່ງກີດຂວາງ
ສາດສະດາຢາໂຄບ ໄດ້ກ່າວເຖິງຊາວຢິວໃນສະໄໝບູຮານວ່າ “ເປັນຄົນແຂງຄໍ” ຜູ້ກຽດຊັງ ... ຄວາມລຽບງ່າຍ, “... ເຂັ່ນຂ້າສາດສະດາ, ແລະ ສະແຫວງຫາສິ່ງທີ່ພວກເຂົາບໍ່ອາດເຂົ້າໃຈໄດ້. ສະນັ້ນເພາະຄວາມຕາບອດຂອງພວກເຂົາ ຊຶ່ງຕາບອດນັ້ນມາຈາກການເບິ່ງຂ້າມເຄື່ອງໝາຍ, ພວກເຂົາຈຶ່ງຈຳຕ້ອງຕົກໄປ.”24
ເຖິງແມ່ນມີຫລາຍຕົວຢ່າງ ທີ່ໃຫ້ເບິ່ງຂ້າມເຄື່ອງໝາຍ,25 ຕົວຢ່າງໜຶ່ງໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ ແມ່ນຄວາມຮຸນແຮງ. ຄວາມຮຸນແຮງເລື່ອງພຣະກິດຕິຄຸນ ແມ່ນຕອນທີ່ບຸກຄົນໜຶ່ງຍົກຫລັກທຳພຣະກິດຕິຄຸນຂໍ້ໜຶ່ງຂຶ້ນ ເກີນຫລັກທຳອີກຂໍ້ໜຶ່ງທີ່ມີຄວາມສຳຄັນໃນລະດັບດຽວກັນ ແລະ ກ່າວວ່າ ມັນເກີນ ຫລື ຂັດກັບຄຳສອນຂອງຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກ. ຕົວຢ່າງໜຶ່ງແມ່ນ ເມື່ອບຸກຄົນໜຶ່ງສົ່ງເສີມໃຫ້ມີການປ່ຽນແປງພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງ ພຣະວາຈາແຫ່ງປັນຍາ. ອີກຕົວຢ່າງອີກ ແມ່ນການຢາກໃຫ້ສາດສະໜາຈັກໃຊ້ຊັບສິນຢ່າງຫລວງຫລາຍ ເພື່ອຕຽມພ້ອມສຳລັບວັນລ້າງໂລກ. ໃນສອງຕົວຢ່າງນີ້, ຜູ້ຄົນອື່ນໆກໍຊຸກຍູ້ໃຫ້ຮັບເອົາຄວາມໝາຍໜຶ່ງອີກ. “ຖ້າຫາກເຮົາປ່ຽນກົດສຸຂະພາບ ຫລື ປ່ຽນຫລັກທຳຂໍ້ອື່ນໆ ໃຫ້ເປັນ ແບບສາດສະໜາທີ່ຫລົງໄຫລ, ແລ້ວເຮົາກໍເບິ່ງຂ້າມເຄື່ອງໝາຍໄປແລ້ວ.”26
ໃນການກ່າວເຖິງຄວາມສຳຄັນຂອງຄຳສອນ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະກາດວ່າ, ຜູ້ໃດກໍຕາມທີ່ປະກາດຫລາຍກວ່າ ຫລື ໜ້ອຍກວ່ານີ້, ຄົນໆນັ້ນບໍ່ແມ່ນຂອງເຮົາ.27 ເມື່ອເຮົາຍົກຫລັກທຳຂໍ້ໃດຂໍ້ໜຶ່ງຂຶ້ນ ໃນທາງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມຕັ້ງໃຈໜ້ອຍລົງກັບຫລັກທຳຂໍ້ອື່ນທີ່ມີຄວາມສຳຄັນເທົ່າໆກັນ ຫລື ກ່າວຕ້ານ ຫລື ນັບຖືເກີນກວ່າຄຳສອນຂອງຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກ, ແລ້ວເຮົາກໍເບິ່ງຂ້າມເຄື່ອງໝາຍໄປແລ້ວ.
ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ສະມາຊິກບາງຄົນໄດ້ຍົກລະດັບອຸດົມການບາງຢ່າງຂຶ້ນ, ຊຶ່ງຫລາຍຢ່າງກໍດີຢູ່, ເຖິງລະດັບສູງ ຕໍ່ຫລັກທຳພຣະກິດຕິຄຸນຂັ້ນພື້ນຖານ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ອຸທິດຕົນຕໍ່ອຸດົມການເປັນອັນດັບໜຶ່ງ ແລະ ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ຕໍ່ຄຳສອນຂອງພຣະອົງ ໜ້ອຍລົງ ເປັນອັນດັບສອງ. ຖ້າເຮົາຈະຍົກອັນໃດຂຶ້ນຫລາຍກວ່າການອຸທິດຕົນຕໍ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ຖ້າຫາກການກະທຳຂອງເຮົາສະແດງອອກວ່າ ເຮົາຮັບຮູ້ພຣະອົງ ພຽງແຕ່ເປັນອາຈານຄົນໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ ແລະ ບໍ່ແມ່ນພຣະບຸດແຫ່ງສະຫວັນຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວເຮົາຈະເບິ່ງຂ້າມເຄື່ອງໝາຍໄປ. ພຣະເຢຊູຄຣິດຄືເຄື່ອງໝາຍນັ້ນ!
ພາກທີ 76 ຂອງ Doctrine and Covenants ບອກຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າ ຄວາມກ້າຫານໃນປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພຣະເຢຊູ28 ເປັນການທົດສອບທີ່ງ່າຍໆ ແລະ ສຳຄັນຫລາຍ ລະຫວ່າງຜູ້ທີ່ຈະຮັບເອົາພອນຂອງອານາຈັກຊັ້ນສູງ ແລະ ຜູ້ທີ່ຈະຮັບເອົາພອນຂອງອານາຈັກຊັ້ນກາງທີ່ຕ່ຳກວ່າ ມາເປັນມູນມໍລະດົກ. ໃນການມີຄວາມກ້າຫານ, ເຮົາຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ອຳນາດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການເສຍສະລະຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ ເພື່ອຈະເອົາຊະນະຄວາມຕາຍ, ແລະ ຜ່ານການກັບໃຈ, ເພື່ອຊຳລະເຮົາໃຫ້ສະອາດຈາກບາບ ແລະ ເພື່ອເຮັດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດ.29 ເຮົາຍັງຕ້ອງການຄວາມສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຮູ້ເລື່ອງຊີວິດ ແລະ ຄຳສອນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດນຳອີກ ເພື່ອນຳພາເຮົາໄປໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ, ຮ່ວມທັງພິທີການທີ່ສັກສິດຂອງພຣະວິຫານ. ເຮົາຕ້ອງຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນພຣະຄຣິດ, ຊື່ນຊົມກັບພຣະຄຳຂອງພຣະອົງ, ແລະ ອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.30
ສະຫລຸບ
ຖ້າຫາກເຮົາຢາກມີຄວາມກ້າຫານໃນປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ເຮົາຕ້ອງຫລີກເວັ້ນຈາກສິ່ງກີດຂວາງ ທີ່ກີດກັນຄວາມກ້າວໜ້າຂອງຊາຍ ແລະ ຍິງຫລາຍຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະອົງເລື້ອຍໄປ. ໃນຂະນະທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມຮູ້, ເຮົາຕ້ອງຫລີກເວັ້ນຈາກທິດສະດີຂອງມະນຸດ ອັນທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໜ້ອຍລົງ. ເຮົາຕ້ອງເບິ່ງບາບ ໃນຄວາມເປັນຈິງຂອງມັນ ແລະ ຮັບເອົາການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ຜ່ານການກັບໃຈ. ເຮົາຕ້ອງຫລີກເວັ້ນຈາກການເບິ່ງຂ້າມເຄື່ອງໝາຍ ແລະ ໃຫ້ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ, ແລະ ເຮັດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະອົງ.
ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງເສົາໄຟວ່າເປັນສິ່ງຊ່ວຍໃຫ້ມີໄຟຟ້າ ແລະ ໃຫ້ມີນ້ຳໃຊ້ສຳລັບຄົວກິນ ແລະ ລ້າງຊ່ວຍ. ມັນເປັນຂັ້ນຕອນຂອງການພັດທະນາຊີວິດຂອງເພິ່ນ.
ນັກຂຽນຄົນໜຶ່ງໄດ້ແນະນຳວ່າ ສິ່ງກີດຂວາງ ອາດສາມາດເອົາມາເຮັດເປັນ “ຂັ້ນຕອນ ເພື່ອກ້າວຂຶ້ນສູ່ລັກສະນະທີ່ມີກຽດ ແລະ ສູ່ສະຫວັນໄດ້.”31
ສຳລັບເຮົາແລ້ວ, ການມີຄວາມກ້າຫານໃນປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພຣະເຢຊູ ແມ່ນຂັ້ນຕອນທີ່ເຮົາໃຊ້ ເພື່ອໃຫ້ຕົວເຮົາເໝາະສົມກັບພຣະຄຸນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ສຳລັບອານາຈັກຊັ້ນສູງ. ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນພຣະນາມດຽວເທົ່ານັ້ນ ຢູ່ໃຕ້ສະຫວັນ ຊຶ່ງໂດຍທາງພຣະນາມນັ້ນ ເຮົາຈະລອດ.32 ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງຄວາມເປັນຈິງ ເຖິງການເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຖິງບົດບາດທີ່ສູງສົ່ງຂອງພຣະອົງ ໃນແຜນຂອງພຣະບິດາ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.