ພື້ນຖານແຫ່ງສັດທາ

ໂດຍ ແອວເດີ ຄະເວັນຕິນ ແອວ ຄຸກ

ແຫ່ງກຸ່ມອັກຄະສາວົກສິບສອງ

ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ເຮົາຈະເສຍສະລະ ແລະ ຖ່ອມຕົວ ຊຶ່ງຈຳເປັນໃນການເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ພື້ນຖານແຫ່ງສັດທາຂອງເຮົາ ໃນອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ.

ນີ້ເປັນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນທີ່ດີເລີດ. ເຮົາກໍໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ຫລາຍ. ຖ້າຫາກມີຈຸດປະສົງໜຶ່ງ ທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ, ມັນຈະແມ່ນການສ້າງສັດທາໃນພຣະເຈົ້າອົງເປັນພຣະບິດາ ແລະ ໃນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ.

ຄຳປາໄສຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແມ່ນກ່ຽວກັບພື້ນຖານແຫ່ງສັດທານັ້ນ.

ພື້ນຖານສ່ວນຕົວ, ເຊັ່ນດຽວກັບການສະແຫວງຫາຫລາຍສິ່ງທາງໂລກ, ຕາມປົກກະຕິແລ້ວ ຈະຄ່ອຍໆເປັນໄປ ເທື່ອລະຂັ້ນຕອນໃນ ປະສົບການ, ການທ້າທາຍ, ການລ້າຊ້າ, ແລະ ຄວາມສຳເລັດຜົນ. ປະສົບການທາງຮ່າງກາຍທີ່ໜ້າຊົງຈຳ ແມ່ນຕອນເຫັນລູກນ້ອຍເລີ່ມຕົ້ນຍ່າງ ເປັນເທື່ອທຳອິດ. ມັນເປັນພາບທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍ. ລັກສະນະຂອງໃບໜ້າຂອງລູກ—ພ້ອມກັບຄວາມຕັ້ງໃຈ, ຄວາມສຸກ, ຄວາມປະຫລາດໃຈ, ແລະ ຄວາມສຳເລັດຜົນ—ເປັນເຫດການທີ່ສຳຄັນຫລາຍແທ້ໆ.

ໃນຄອບຄົວຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ, ມີເຫດການໜຶ່ງທີ່ດີເດັ່ນຄ້າຍຄືກັນນີ້. ຕອນລູກຊາຍຫລ້າຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ ມີອາຍຸປະມານສີ່ປີ, ລາວໄດ້ເຂົ້າມາໃນເຮືອນ ແລະ ໄດ້ປະກາດໃຫ້ຄອບຄົວຮູ້ ດ້ວຍຄວາມພູມໃຈວ່າ: “ດຽວນີ້ ຂ້ານ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ. ຂ້ານ້ອຍສາມາດຜູກ, ສາມາດຂີ່ ແລະ ຮູດຊິບ.” ພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍເຂົ້າໃຈວ່າ ລາວເວົ້າວ່າ ລາວສາມາດຜູກສາຍເກີບ, ສາມາດຂີ່ລົດຖີບສາມກົງລໍ້, ແລະ ສາມາດຮູດຊິບເສື້ອໄດ້. ພວກຂ້າພະເຈົ້າກໍພາກັນຫົວ ແຕ່ຮັບຮູ້ວ່າ ສຳລັບລາວແລ້ວ ມັນເປັນຄວາມສຳເລັດອັນໃຫຍ່ໂຕ. ລາວຄິດວ່າ ລາວເກັ່ງຂະໜາດ ແລະ ເຕີບໃຫຍ່ແລ້ວ.

ການພັດທະນາທາງດ້ານຮ່າງກາຍ, ຈິດໃຈ, ແລະ ທາງວິນຍານ ມີຫລາຍສິ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັນ. ການພັດທະນາທາງດ້ານຮ່າງກາຍແມ່ນເຫັນໄດ້ງ່າຍ. ເຮົາເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍບາດກ້າວຕອນເປັນເດັກ ແລະ ຈະເລີນເຕີບໂຕຂຶ້ນໄປແຕ່ລະວັນ, ແຕ່ລະປີ, ເຕີບໂຕ ແລະ ພັດທະນາ ເພື່ອບັນລຸລະດັບສູງສຸດທາງຮ່າງກາຍ. ການພັດທະນາແມ່ນແຕກຕ່າງສຳລັບແຕ່ລະຄົນ.

ເມື່ອເຮົາເບິ່ງການຫລິ້ນກິລາ ຫລື ການຫລິ້ນດົນຕີ, ເຮົາມັກຈະເວົ້າວ່າ ເຂົາເຈົ້າຫລິ້ນເກັ່ງຫລາຍນໍ, ຊຶ່ງເປັນຄວາມຈິງ. ແຕ່ຄວາມເກັ່ງກ້າຂອງເຂົາເຈົ້າ ແມ່ນມາຈາກການຕຽມ ແລະ ການເຝິກຊ້ອມມາເປັນເວລາຫລາຍປີ. ນັກຂຽນທີ່ມີຊື່ສຽງຄົນໜຶ່ງ ຊື່ ມາວກຳ ແກຣດແວວ, ໄດ້ເອີ້ນສິ່ງນີ້ວ່າ ກົດ 10,000 ຊົ່ວໂມງ. ນັກຄົ້ນຄວ້າໄດ້ພິຈາລະນາເບິ່ງ ຈຳນວນເວລາເຝິກຊ້ອມທີ່ຈຳເປັນ ໃນການຫລິ້ນກິລາ, ດົນຕີ, ສຶກສາ, ຄວາມຊຳນານພິເສດ, ການແພດ ຫລື ກົດໝາຍ, ແລະ ອື່ນໆ. ນັກຄົ້ນຄວ້າຄົນໜຶ່ງໄດ້ຢືນຢັນວ່າ ຕ້ອງໃຊ້ເວລາເຖິງ ສິບພັນຊົ່ວໂມງ ໃນການເຝິກຊ້ອມ ກ່ອນຈະບັນລຸ ລະດັບຄວາມຊຳນານ ໃນລະດັບຜູ້ຊ່ຽວຊານຂອງໂລກ—ໃນທຸກສິ່ງ.”¹

ຫລາຍຄົນກໍຮັບຮູ້ວ່າ ກ່ອນຈະບັນລຸຄວາມຊຳນານສູງສຸດທາງດ້ານຮ່າງກາຍ ແລະ ຈິດໃຈນັ້ນ, ການຕຽມ ແລະ ການເຝິກຊ້ອມແມ່ນສຳຄັນຫລາຍ.

ໜ້າເສຍດາຍທີ່ໃນໂລກນີ້ ຊຶ່ງມີເພີ່ມທະວີຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ມີການເນັ້ນໜັກໜ້ອຍທີ່ສຸດ ເລື່ອງເວລາຈຳເປັນ ທີ່ຕ້ອງໃຊ້ ສຳລັບຄວາມເຕີບໂຕທາງວິນຍານ ເພື່ອຈະກາຍເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ ແລະ ຈັດຕັ້ງພື້ນຖານທີ່ພາໄປສູ່ສັດທາອັນໝັ້ນຄົງ. ເຮົາມັກຈະເນັ້ນໜັກເວລາທີ່ເຂົ້າໃຈຄວາມດີເລີດທາງວິນຍານ. ມັນແມ່ນຕອນທີ່ມີຄ່າເຊັ່ນ ຕອນເຮົາຮູ້ວ່າ ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ໄດ້ເປັນພະຍານພິເສດເລື່ອງຄວາມຮູ້ທາງວິນຍານ ໃນຈິດໃຈ ແລະ ໃນຄວາມນຶກຄິດຂອງເຮົາ. ເຮົາປິຕິຍິນດີກັບເຫດການເຫລົ່ານີ້; ມັນບໍ່ຄວນໝົດໄປ ບໍ່ວ່າຈະເປັນໃນທາງໃດກໍຕາມ. ແຕ່ສຳລັບສັດທາອັນໝັ້ນຄົງ ແລະ ການມີພຣະວິນຍານເປັນເພື່ອນໃກ້ຊິດນັ້ນ, ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ສາມາດ ມາທົດແທນການເອົາຈິງເອົາຈັງເລື່ອງສາດສະໜາຂອງບຸກຄົນ ເມື່ອປຽບທຽບໃສ່ກັບການພັດທະນາຕົນ ທາງດ້ານຮ່າງກາຍ ແລະ ຈິດໃຈ. ເຮົາຄວນສ້າງປະສົບການ ຊຶ່ງບາງເທື່ອ ຕ້ອງເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍບາດກ້າວທຳອິດ ແບບເດັກນ້ອຍ. ເຮົາເຮັດສິ່ງນີ້ ໂດຍໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາທີ່ຈະອຸທິດຕົນ ຕໍ່ກອງປະຊຸມສິນລະລຶກທີ່ສັກສິດ, ໂດຍການສຶກສາພຣະຄຳພີ, ການອະທິຖານ, ແລະ ການຮັບໃຊ້ເມື່ອຖືກເອີ້ນ. ຢູ່ໃນຂ່າວມໍລະນະກຳ ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ເພື່ອສະແດງຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ພໍ່ຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ມີລູກ 13 ຄົນ, ໄດ້ບອກເຖິງ “ການອະທິຖານ ແລະ ການສຶກສາທຸກວັນ ຊຶ່ງມີອິດທິພົນຫລາຍທີ່ສຸດໃນຊີວິດຂອງລູກໆ, ໄດ້ສ້າງພື້ນຖານທີ່ໝັ້ນຄົງ ໃຫ້ແກ່ລູກໆຂອງລາວ ໃຫ້ມີສັດທາໃນອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ.”²

ປະສົບການໜຶ່ງ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມີ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າອາຍຸໄດ້ 15 ປີ ແມ່ນສຳຄັນຫລາຍສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ. ແມ່ທີ່ຊື່ສັດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມຢ່າງກ້າຫານ ເພື່ອຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າສ້າງພື້ນຖານແຫ່ງສັດທາ ໃນຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມສິນລະລຶກ, ຊັ້ນປະຖົມໄວ, ແລ້ວ ຫ້ອງກຸ່ມຊາຍໜຸ່ມ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານພຣະຄຳພີມໍມອນ ແລະ ໄດ້ອະທິຖານເປັນສ່ວນຕົວເລື້ອຍໆ. ໃນເວລານັ້ນ ເຫດການສຳຄັນໜຶ່ງໄດ້ເກີດຂຶ້ນ ໃນຄອບຄົວຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າ ເມື່ອອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ອາດຖືກເອີ້ນໃຫ້ໄປສອນສາດສະໜາ. ພໍ່ທີ່ດີຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເປັນສະມາຊິກທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ, ຢາກໃຫ້ລາວຮຽນຕໍ່ ແລະ ບໍ່ໄປສອນສາດສະໜາ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດການຜິດຖຽງກັນ.

ໃນການສົນທະນາທີ່ພິເສດກັບອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຜູ້ມີອາຍຸລື່ນຂ້າພະເຈົ້າຫ້າປີ ແລະ ລາວເປັນຄົນເວົ້າ, ພວກເຮົາໄດ້ສະຫລຸບວ່າ ການຕັດສິນໃຈໄປສອນສາດສະໜາຂອງລາວ ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບ ຄຳຖາມສາມຂໍ້ນີ້: (1) ພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນພຣະເຈົ້າແທ້ໆບໍ? (2) ພຣະຄຳພີມໍມອນເປັນຄວາມຈິງບໍ? (3) ໂຈເຊັບ ສະມິດ ເປັນສາດສະດາແຫ່ງການຟື້ນຟູບໍ?

ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານຢ່າງຈິງໃຈໃນຄ່ຳຄືນນັ້ນ, ພຣະວິນຍານໄດ້ຢືນຢັນຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າ ກ່ຽວກັບຄຳຖາມສາມຂໍ້ນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຍັງເຂົ້າໃຈວ່າ ການຕັດສິນໃຈເກືອບທຸກຢ່າງ ຊຶ່ງຂ້າພະເຈົ້າຈະເຮັດ ໃນຕະຫລອດຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຈະຕ້ອງຂຶ້ນກັບຄຳຕອບ ຕໍ່ຄຳຖາມສາມຂໍ້ນີ້. ໂດຍສະເພາະແລ້ວ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າ ຈຳເປັນຕ້ອງມີສັດທາໃນອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ. ເມື່ອຫວນຄິດຄືນຫລັງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ວ່າ ເປັນເພາະແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ພື້ນຖານຈຶ່ງຖືກສ້າງຂຶ້ນໃຫ້ແກ່ຂ້າພະເຈົ້າ ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບການຢືນຢັນທາງວິນຍານ ໃນຄ່ຳຄືນນັ້ນ. ອ້າຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຜູ້ມີປະຈັກພະຍານແລ້ວ ໄດ້ຕັດສິນໃຈໄປເຜີຍແຜ່ສາດສະໜາ ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ກໍໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກພໍ່.

ການນຳພາທາງວິນຍານຈະມີມາ ໃນຍາມຕ້ອງການ, ຕາມເວລາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ.³ ພຣະຄຳພີມໍມອນ ຊຶ່ງເປັນປະຈັກພະຍານອີກຢ່າງໜຶ່ງ ເຖິງພຣະເຢຊູຄຣິດ ກໍເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີເລີດ. ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນປຶ້ມພຣະຄຳພີມໍມອນ ສະບັບຊຸດທຳອິດ. ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ສຳເລັດການແປ ຕອນເພິ່ນມີອາຍຸໄດ້ 23 ປີ. ເຮົາຮູ້ບາງສິ່ງກ່ຽວກັບຂັ້ນຕອນ ແລະ ສິ່ງຊ່ວຍເຫລືອທີ່ເພິ່ນໄດ້ໃຊ້ ໃນການແປນັ້ນ. ໃນການພິມເທື່ອທຳອິດ ໃນປີ 1830, ໂຈເຊັບ ໄດ້ເອົາຄຳນຳສັ້ນໆ, ງ່າຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈ ແລະ ແຈ່ມແຈ້ງໃສ່ນຳ ພ້ອມທັງປະກາດວ່າ ມັນໄດ້ຖືກແປ “ໂດຍຂອງປະທານ ແລະ ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ.”⁴ ສ່ວນສິ່ງຊ່ວຍແປ—ອຸລີມ ແລະ ທຸມມີມ ນັ້ນເດ ແມ່ນຫຍັງ? ມັນຈຳເປັນສຳລັບການແປບໍ ຫລື ມັນຄືກັນກັບກົງລໍ້ຊ່ວຍຮຽນຂີ່ລົດບໍ ຈົນກວ່າໂຈເຊັບ ສາມາດ ໃຊ້ສັດທາອັນຈຳເປັນຕໍ່ການໄດ້ຮັບ ການເປີດເຜີຍໂດຍກົງ?⁵

ຮູບພາບ

ໜ້າປົກຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ ສະບັບປີ 1830

ຮູບພາບ

ຄຳນຳຂອງພຣະຄຳພີມໍມອນ ສະບັບປີ 1830

ເຊັ່ນດຽວກັບການເຝິກຊ້ອມ ແລະ ການໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຕະຫລອດເວລາ ໃນການພັດທະນາຕົນທາງດ້ານຮ່າງກາຍ ແລະ ທາງຈິດໃຈ, ການເຝິກຊ້ອມທາງວິນຍານກໍເໝືອນກັນນັ້ນ. ທ່ານຈື່ໄດ້ບໍວ່າ ໂມໂຣໄນ ໄດ້ມາຢ້ຽມຢາມສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ສີ່ເທື່ອ ເພື່ອບອກເລື່ອງລາວອັນດຽວກັນ ໃນການຕຽມເພິ່ນສຳລັບແຜ່ນຈາລຶກ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າ ການໄປຮ່ວມກອງປະຊຸມສິນລະລຶກໃນແຕ່ລະອາທິດ ມີຄວາມໝາຍສຳລັບທາງວິນຍານ ຊຶ່ງເຮົາບໍ່ເຂົ້າໃຈທັງໝົດ. ການຄິດໄຕ່ຕອງຂໍ້ພຣະຄຳພີເປັນປະຈຳ—ແທນທີ່ພຽງແຕ່ອ່ານເປັນບາງຄັ້ງ—ສາມາດນຳຄວາມເຂົ້າໃຈອັນເລິກຊຶ້ງ ທີ່ສົ່ງເສີມສັດທາ ມາສູ່ເຮົາໄດ້.

ສັດທາເປັນຫລັກທຳແຫ່ງພະລັງ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຍົກຕົວຢ່າງ: ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມ, ປະທານເຜີຍແຜ່ທີ່ດີ⁶ ໄດ້ແນະນຳຂ້າພະເຈົ້າໃຫ້ຮູ້ຈັກ ເລື່ອງໜຶ່ງໃນພຣະຄຳພີ ທີ່ໜ້າປະທັບໃຈ ຢູ່ໃນລູກາ 8 ກ່ຽວກັບຍິງຜູ້ເປັນພະຍາດເລືອດຕົກ ເປັນເວລາ 12 ປີ ແລະ ໄດ້ໃຊ້ຊັບສິນທັງໝົດທີ່ຕົນມີໃຫ້ພວກໝໍ ແຕ່ບໍ່ມີໝໍຄົນໃດສາມາດຮັກສານາງໃຫ້ຫາຍດີໄດ້. ຈົນເຖິງມື້ນີ້ ພຣະຄຳພີຂໍ້ນັ້ນ ຍັງເປັນຂໍ້ພຣະຄຳພີທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກ ຫລາຍທີ່ສຸດ.

ທ່ານຄົງຈື່ໄດ້ວ່າ ນາງມີສັດທາ ຖ້າຫາກວ່ານາງໄດ້ບາຍແຄມເສື້ອຄຸມຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ແລ້ວນາງຈະຫາຍດີ. ເມື່ອນາງໄດ້ເຮັດ, ນາງກໍຫາຍດີໃນທັນໃດ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ກຳລັງຍ່າງໄປກັບພວກສາວົກຂອງພຣະອົງ, ໄດ້ຖາມວ່າ, “ຜູ້ໃດບາຍເຮົາ?”

ເປໂຕໄດ້ຕອບວ່າ ກໍແມ່ນປະຊາຊົນທີ່ແໜ້ນໜາ ກຳລັງບຸບຽດພຣະອົງ.

“ແລະ ພຣະເຢຊູໄດ້ກ່າວວ່າ, ຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ບາຍເຮົາ: ດ້ວຍວ່າ ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າ ລິດເດດໄດ້ຊວ່ານອອກຈາກເຮົາໄປ.”

ຮາກຄຳສຳລັບ ລິດເດດ ອາດຖືກແປງ່າຍໆວ່າ “ພະລັງ.” ໃນພາສາສະເປນ ແລະ ປອກຕູການ, ມັນຖືກແປວ່າ “ພະລັງ.” ເຖິງແມ່ນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ບໍ່ໄດ້ເຫັນນາງ, ແລະ ກໍບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງນາງ, ແຕ່ນາງມີສັດທາເຫລືອລົ້ນ ຈົນວ່າ ພຽງແຕ່ໄດ້ບາຍແຄມເສື້ອຄຸມເທົ່ານັ້ນ ກໍໄດ້ຮັບພະລັງແຫ່ງການປິ່ນປົວຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ.

ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ກ່າວກັບນາງວ່າ, “ລູກຍິງເອີຍ, ສັດທາຂອງເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຫາຍດີແລ້ວ: ຈົ່ງໄປເປັນສຸກເທີ້ນ.”⁷

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ໃນຕະຫລອດຊີວິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຮູ້ວ່າ ການອະທິຖານ ແລະ ການອ້ອນວອນສ່ວນຕົວຂອງເຮົາ ຕໍ່ພຣະບິດາຜູ້ສະຖິດຢູ່ໃນສະຫວັນ ທີ່ຊົງຮັກ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ສາມາດນຳພອນມາສູ່ຊີວິດຂອງເຮົາ ເກີນກວ່າເຮົາສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້. ພື້ນຖານແຫ່ງສັດທາ, ສັດທາຢ່າງທີ່ຍິງຄົນນີ້ ໄດ້ສາທິດ, ຄວນເປັນຄວາມປາດຖະໜາອັນແຮງກ້າໃນໃຈຂອງເຮົາ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພື້ນຖານທຳອິດແຫ່ງສັດທາ, ແມ່ນແຕ່ໄດ້ຮັບການຢືນຢັນທາງວິນຍານ ກໍບໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ປະເຊີນກັບການທ້າທາຍ. ການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຕໍ່ພຣະກິດຕິຄຸນ ກໍບໍ່ໝາຍຄວາມວ່າ ບັນຫາທັງໝົດຈະຖືກແກ້ໄຂ.

ປະຫວັດສາດໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງສາດສະໜາຈັກ ແລະ ການເປີດເຜີຍທີ່ຖືກບັນທຶກໄວ້ ໃນ Doctrine and Covenants ມີຕົວຢ່າງທີ່ດີເລີດ ເຖິງການວາງພື້ນຖານແຫ່ງສັດທາ ແລະ ເຖິງການຈັດການກັບການປ່ຽນແປງຊີວິດ ແລະ ການທ້າທາຍ ທີ່ທຸກຄົນປະເຊີນ.

ການສຳເລັດພຣະວິຫານເຄີດແລນ ເປັນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ທັງສາດສະໜາຈັກ. ມັນຕິດຕາມດ້ວຍ ພຣະວິນຍານທີ່ຖືກຖອກເທລົງມາ, ການເປີດເຜີຍຄຳສອນ, ແລະ ການຟື້ນຟູຂໍກະແຈທີ່ສຳຄັນ ສຳລັບການກໍ່ຕັ້ງສາດສະໜາຈັກ. ເຊັ່ນດຽວກັນກັບກຸ່ມອັກຄະສາວົກໃນສະໄໝບູຮານ ໃນວັນເພັນເຕຄໍສະເຕ, ສະມາຊິກຫລາຍຄົນໄດ້ຮັບປະສົບການທາງວິນຍານທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ ຕອນອຸທິດພຣະວິຫານເຄີດແລນ.⁸ ແຕ່ ໃນຊີວິດຂອງເຮົາເອງ, ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາຈະບໍ່ປະເຊີນກັບການທ້າທາຍ ຫລື ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ໃນອະນາຄົດ. ສະມາຊິກລຸ້ນທຳອິດກໍບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າ ເຂົາເຈົ້າຈະຕ້ອງປະເຊີນກັບວິກິດ ທາງດ້ານການເງິນ ໃນສະຫະລັດ—ຄວາມຕື່ນຕົກໃຈ ໃນປີ 1837—ໄດ້ທົດສອບຈິດວິນຍານຂອງເຂົາເຈົ້າ.⁹

ຕົວຢ່າງໜຶ່ງຂອງການທ້າທາຍ ທີ່ກ່ຽວພັນກັບວິກິດ ທາງດ້ານການເງິນ ແມ່ນເກີດຂຶ້ນກັບແອວເດີ ພາລີ ພີ ພະແຣດ, ຜູ້ນຳທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຄົນໜຶ່ງຂອງການຟື້ນຟູ. ເພິ່ນເປັນຜູ້ໜຶ່ງໃນກຸ່ມທຳອິດຂອງອັກຄະສາວົກສິບສອງ. ໃນຕົ້ນປີ 1837, ພັນລະຍາທີ່ຮັກຂອງເພິ່ນ, ນາງແຕ້ງຟູລ໌, ໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ ຫລັງຈາກການຄອດລູກຄົນທຳອິດຂອງພວກເພິ່ນ. ພາລີ ແລະ ນາງແຕ້ງຟູລ໌ ໄດ້ແຕ່ງງານກັນເກືອບເຖິງ 10 ປີ, ແລະ ການຕາຍຂອງນາງ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນໂສກເສົ້າຫລາຍ.

ສອງສາມເດືອນຈາກນັ້ນ, ແອວເດີ ພະແຣດ ໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫລາຍທີ່ສຸດ ໃນສາດສະໜາຈັກ. ໃນລະຫວ່າງທີ່ປະເທດຊາດເກີດວິກິດ, ມີບັນຫາເລື່ອງເສດຖະກິດໃນທ້ອງຖິ່ນ—ຮ່ວມທັງການຂາຍທີ່ດິນ ແລະ ການດີ້ນລົນຂອງສະຖາບັນການເງິນ ຊຶ່ງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ຄົນອື່ນໆຂອງສາດສະໜາຈັກ—ໄດ້ສ້າງຄວາມບໍ່ປອງດອງ ແລະ ການຂັດແຍ້ງກັນຂຶ້ນ ໃນເມືອງເຄີດແລນ. ຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກກໍບໍ່ໄດ້ຕັດສິນໃຈເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງສະເໝີ ໃນເລື່ອງທາງໂລກ ໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ພາລີ ກໍໄດ້ສູນເສຍເງິນຫລາຍສົມຄວນ ແລະ ໃນໄລຍະໜຶ່ງ ເພິ່ນໄດ້ຜິດໃຈກັບສາດສະດາໂຈເຊັບ.¹⁰ ເພິ່ນໄດ້ຂຽນບົດຄວາມກ່າວວິຈານໂຈເຊັບຢ່າງໜັກ ແລະ ໄດ້ກ່າວຕ້ານເພິ່ນຈາກແທ່ນປາໄສ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ພາລີ ໄດ້ກ່າວວ່າ ເພິ່ນຍັງເຊື່ອໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ ແລະ Doctrine and Covenants ຢູ່.¹¹

ແອວເດີ ພະແຣດ ໄດ້ສູນເສຍພັນລະຍາ, ທີ່ດິນ, ແລະ ບ້ານເຮືອນຂອງເພິ່ນ. ພາລີ, ໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ບອກກ່າວໂຈເຊັບ, ໄດ້ໜີໄປລັດ ມີເຊີຣີ. ໃນລະຫວ່າງທາງ, ເພິ່ນໄດ້ພົບກັບອັກຄະສາວົກສອງຄົນ ທອມມັສ ບີ ມາສ໌ ແລະ ເດວິດ ແພດເຕັນ ໂດຍບໍ່ຄາດຄິດ, ຜູ້ທີ່ກຳລັງເດີນທາງກັບໄປເມືອງເຄີດແລນ. ພວກເພິ່ນຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຈຳເປັນ ທີ່ຕ້ອງນຳຄວາມປອງດອງຄືນມາສູ່ກຸ່ມອັກຄະສາວົກ ແລະ ໄດ້ຊັກຊວນ ພາລີ ໃຫ້ກັບຄືນໄປກັບພວກເພິ່ນ. ພາລີ ຮັບຮູ້ວ່າ ບໍ່ມີຄົນໃດທີ່ສູນເສຍຫລາຍກວ່າໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເພິ່ນ.

ພາລີໄດ້ໄປຫາສາດສະດາ, ຮ້ອງໄຫ້, ແລະ ສາລະພາບວ່າ ເພິ່ນໄດ້ເຮັດສິ່ງທີ່ຜິດ. ຫລາຍເດືອນຫລັງຈາກນາງແຕ້ງຟູລ໌ ພັນລະຍາຂອງເພິ່ນໄດ້ເສຍຊີວິດໄປ, ພາລາໄດ້ຕົກ “ຢູ່ໃນຄວາມມືດ” ແລະ ໄດ້ຖືກຄອບງຳໂດຍຄວາມຢ້ານກົວ ແລະ ຄວາມຜິດຫວັງ.¹² ໂຈເຊັບ, ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າ ການປະເຊີນກັບການກົງກັນຂ້າມ ແລະ ການລໍ້ລວງ ເປັນຈັ່ງໃດ “ຈຶ່ງໄດ້ອະໄພໃຫ້” ພາລີ, ໄດ້ອະທິຖານເພື່ອເພິ່ນ ແລະ ອວຍພອນເພິ່ນ.¹³ ພາລີ ແລະ ຄົນອື່ນໆ ຜູ້ທີ່ຊື່ສັດຕໍ່ໄປ ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກການທ້າທາຍຢູ່ໃນເມືອງເຄີດແລນ. ພວກເພິ່ນໄດ້ຮັບປັນຍາຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ກາຍເປັນຜູ້ມີກຽດ ແລະ ມີຄຸນນະທຳ. ປະສົບການໄດ້ກາຍເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງໃນພື້ນຖານແຫ່ງສັດທາຂອງພວກເພິ່ນ.

ຄວາມຍາກລຳບາກ ບໍ່ຄວນຖືກເບິ່ງວ່າ ເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ໂປດປານຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຫລື ເປັນການຖອນພອນຂອງພຣະອົງ. ການກົງກັນຂ້າມໃນທຸກສິ່ງ ເປັນພາກສ່ວນໃນການຫລໍ່ຫລອມເຮົາ ເພື່ອຕຽມສຳລັບຈຸດໝາຍປາຍທາງຊັ້ນສູງແຫ່ງນິລັນດອນ.¹⁴ ຕອນສາດສະດາໂຈເຊັບຢູ່ໃນຄຸກລີເບີຕີ, ພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ທີ່ກ່າວກັບເພິ່ນ ໄດ້ບັນຍາຍເຖິງການທ້າທາຍໃນທຸກຮູບແບບ—ຮ່ວມທັງຄວາມທຸກຍາກລຳບາກ, ການຖືກກ່າວຫາທີ່ບໍ່ມີມູນຄວາມຈິງ—ແລະ ສະຫລຸບດ້ວຍ ຄຳວ່າ:

ຖ້າຫາກປາກນະລົກຈະເປີດກວ້າງງັບເອົາເພິ່ນ ຂໍໃຫ້ເພິ່ນຮູ້ໄວ້ວ່າ ສິ່ງທັງໝົດເຫລົ່ານີ້ ຈະເປັນປະສົບການໃຫ້ແກ່ເພິ່ນ, ແລະ ຈະເກີດຂຶ້ນເພື່ອຄວາມດີຂອງເພິ່ນ.

ບຸດມະນຸດໄດ້ລົງຕ່ຳກວ່າທຸກສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນທັງໝົດ. ເພິ່ນຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າພຣະອົງບໍ?¹⁵

ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໃນຄຳແນະນຳຕໍ່ໂຈເຊັບ ສະມິດ, ຍັງບອກຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າ ວັນເວລາຂອງເພິ່ນ ໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ ແລະ ຈະບໍ່ຖືກນັບໃຫ້ໜ້ອຍລົງ. ສຸດທ້າຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ບອກເພິ່ນວ່າ ບໍ່ໃຫ້ຢ້ານກົວສິ່ງທີ່ມະນຸດສາມາດເຮັດໄດ້, ເພາະພຣະເຈົ້າຈະຢູ່ກັບເພິ່ນຕະຫລອດການ ແລະ ຕະຫລອດໄປ.¹⁶

ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືພອນແຫ່ງສັດທາ? ສັດທາບັນລຸຫຍັງແດ່? ຄຳຕອບແມ່ນເກືອບບໍ່ມີທີ່ສຸດ:

ບາບຂອງເຮົາສາມາດຖືກອະໄພໃຫ້ໄດ້ ເພາະສັດທາໃນພຣະຄຣິດ.¹⁷

ເມື່ອຫລາຍຄົນມີສັດທາ ກໍຍ່ອມມີການພົວພັນກັບພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.¹⁸

ຄວາມລອດຂອງເຮົາມີມາ ຜ່ານທາງສັດທາໃນພຣະນາມຂອງພຣະຄຣິດ.¹⁹

ເຮົາໄດ້ຮັບກຳລັງອີງຕາມສັດທາຂອງເຮົາໃນພຣະຄຣິດ.²⁰

ບໍ່ມີສິ່ງໃດສາມາດເຂົ້າໄປໃນທີ່ພັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ ນອກຈາກຜູ້ທີ່ໄດ້ຊຳລະລ້າງອາພອນຂອງເຂົາໃຫ້ສະອາດແລ້ວ ດ້ວຍໂລຫິດຂອງພຣະຄຣິດ ເພາະສັດທາຂອງເຂົາ.²¹

ຄຳອະທິຖານໄດ້ຮັບຄຳຕອບ ອີງຕາມສັດທາ.²²

ຖ້າຫາກບໍ່ມີສັດທາໃນບັນດາມະນຸດ, ພຣະເຈົ້າຈະເຮັດສິ່ງມະຫັດສະຈັນໃນບັນດາພວກເຂົາບໍ່ໄດ້.²³

ໃນທີ່ສຸດ, ສັດທາຂອງເຮົາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ຈະເປັນພື້ນຖານອັນຈຳເປັນສຳລັບຄວາມລອດນິລັນດອນ ແລະ ຄວາມສູງສົ່ງຂອງເຮົາ. ດັ່ງທີ່ຮີລາມັນໄດ້ສອນ ພວກລູກຊາຍຂອງເພິ່ນວ່າ, “ຈົ່ງຈື່ຈຳໄວ້ວ່າ ລູກຕ້ອງສ້າງພື້ນຖານຂອງລູກຂຶ້ນເທິງດານຫີນຂອງພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງພວກເຮົາ, ຄື ພຣະຄຣິດ, ພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ … , ຊຶ່ງເປັນພື້ນຖານທີ່ແໜ້ນໜາ, ເປັນຮາກຖານຊຶ່ງຫາກມະນຸດສ້າງຂຶ້ນເທິງມັນ ພວກເຂົາຈະຕົກໄປບໍ່ໄດ້.”²⁴

ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບສິ່ງຄຸ້ມກັນພື້ນຖານແຫ່ງສັດທາ ທີ່ມາຈາກກອງປະຊຸມນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າ ເຮົາຈະເສຍສະລະ ແລະ ຖ່ອມຕົວ ຊຶ່ງຈຳເປັນໃນການເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ພື້ນຖານແຫ່ງສັດທາຂອງເຮົາ ໃນອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເປັນພະຍານເຖິງພຣະອົງ ດ້ວຍຄວາມແນ່ນອນໃຈ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.