ព្រះហស្តដឹកនាំជារៀងរាល់ថ្ងៃរបស់ទ្រង់
ព្រះវរបិតាសួគ៌ជ្រាបអ្វីដែលបងប្អូន និង ខ្ញុំត្រូវការ ជាងនរណាៗទាំងអស់ ។
ឧបករណ៍មួយជាទីគាប់ព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌បំផុតក្នុងការដឹកនាំបុត្រាបុត្រីទ្រង់ គឺជាឪពុកម្ដាយដ៏សុចរិត ។ លោកយាយខាងឪពុកខ្ញុំ គឺជាស្ត្រីដ៏សុចរិត ។ គ្រាមួយកាលខ្ញុំនៅក្មេងចងចាំមិនទាន់បាន ឪពុកខ្ញុំបានដាក់វិន័យដល់ខ្ញុំ ។ ពេលលោកយាយខ្ញុំឃើញដូចនេះ គាត់ពោលថា « ម៉ុនទែរ ម៉ាក់ជឿថាកូនដាក់វិន័យចៅម៉ាក់តឹងរ៉ឹងពេកហើយ » ។
ឪពុកខ្ញុំតបថា « ម៉ាក់ កូននឹងដាក់វិន័យចៅម៉ាក់តាមដែលខ្ញុំចង់ » ។
រីឯលោកយាយខ្ញុំបានពោលដោយទន់ភ្លន់ថា « ម៉ាក់ក៏នឹងធ្វើអញ្ចឹងដែរ » ។
ខ្ញុំច្បាស់ណាស់ថា ឪពុកខ្ញុំបានឮការណែនាំដ៏ឈ្លាសវៃរបស់លោកយាយខ្ញុំនៅថ្ងៃនោះ ។
ពេលយើងគិតពីការដឹកនាំ យើងអាចគិតអំពីទំនុកតម្កើងដែលយើងទាំងអស់គ្នាស្គាល់ ហើយស្រឡាញ់គឺ—« ខ្ញុំជាកូនរបស់ព្រះ » ។ នៅវគ្គបន្ទរ យើងច្រៀងថា « នាំខ្ញុំ ដឹកខ្ញុំ ដើរនៅក្បែរខ្ញុំ ជួយខ្ញុំឲ្យរកផ្លូវ » ។១
ទើបតែថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានយល់ថា វគ្គបន្ទរនោះគឺជាការណែនាំដ៏ទេវភាពដល់ឪពុកម្ដាយ ។ ពេលគិតអំពីពាក្យទាំងនេះ ខ្ញុំបានដឹងថា ទោះជាវគ្គបន្ទរនេះមាននូវការណែនាំទាំងនោះក្ដី វាមាននូវអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅបំផុត ។ យើងម្នាក់ៗទូលអង្វររាល់ថ្ងៃ សូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌នាំយើង ដឹកយើង ដើរនៅក្បែរយើង ។
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ បានពន្យល់ថា « ព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌ ជ្រាបពីសេចក្តីត្រូវការរបស់បុត្រាបុត្រីទ្រង់ ជាងនរណាៗទាំងអស់ ។ នេះគឺជាកិច្ចការ និង សិរីល្អរបស់ទ្រង់ ដើម្បីជួយយើងជានិច្ច ដោយប្រទាននូវធនធានខាងសាច់ឈាម និង ខាងវិញ្ញាណដ៏អស្ចារ្យដល់ពួកយើង ដើម្បីជួយយើងស្ថិតលើមាគ៌ាឆ្ពោះទៅកាន់ទ្រង់វិញ » ។២
សូមស្ដាប់ពាក្យទាំងនេះ ៖ ព្រះវរបិតាសួគ៌ជ្រាបអ្វីដែលបងប្អូន និង ខ្ញុំត្រូវការ ជាងនរណាៗទាំងអស់ ។ ជាលទ្ធផល ទ្រង់បានបង្កើតកញ្ចប់ជំនួយ ដែលត្រូវទៅនឹងសេចក្ដីត្រូវការយើងម្នាក់ៗ ។ កញ្ចប់នោះមាននូវសមាសភាគជាច្រើន ។ កញ្ចប់នោះមាននូវព្រះបុត្រា និង ដង្វាយធួន ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ព្រះបញ្ញត្តិ ព្រះគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន ព្យាការី សាវក ឪពុកម្ដាយ ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រក្នុងមូលដ្ឋាន និង សមាសធាតុច្រើនទៀត—ទាំងអស់នេះគឺដើម្បីជួយយើងឲ្យត្រឡប់ទៅឯទ្រង់វិញ ។
ថ្ងៃនេះខ្ញុំចង់ចែកចាយសមាសភាគខ្លះៗមកពីកញ្ចប់ជំនួយ ដែលបានធ្វើឲ្យខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា ព្រះវរបិតាកំពុងនាំ ដឹក ហើយដើរនៅក្បែរខ្ញុំ និង គ្រួសារខ្ញុំ ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសូមឲ្យយើងម្នាក់ៗទទួលស្គាល់ក្នុងបទពិសោធន៍ថា ព្រះវរបិតាសួគ៌កំពុងដឹក នាំ ហើយដើរនៅក្បែរបងប្អូន នៅពេលដឹងបែបនោះ បងប្អូននឹងបន្តទៅមុខដោយទំនុកចិត្ត ទាំងដឹងថាបងប្អូនមិនឯកោឡើយ ។
ព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ គឺជាសមាសភាគសំខាន់នៅក្នុងកញ្ចប់ជំនួយរបស់ទ្រង់ ។ អាលម៉ាបានប្រកាសថា « សេចក្ដីទុច្ចរិតពុំដែលជាសុភមង្គលឡើយ » ។៣ ឥរិយាបថត្រាប្រណីមិនសមហេតុផលដែលគ្មានការកែតម្រូវពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ គឺជាការអាណិតអាសូរខុសឆ្គង ហើយជំរុញឲ្យមានគំនិតដែលថា សេចក្ដីទុច្ចរិតអាចជាសុភមង្គលបាន ។ សាំយូអែលជាសាសន៍លេមិន មានទស្សនផ្ទុយពីគំនិតនេះថា « អ្នករាល់គ្នាបានស្វែងរកសុភមង្គល ដោយធ្វើអំពើទុច្ចរិត ដែលជាការផ្ទុយនឹងធម្មជាតិនៃសេចក្ដីសុចរិតនោះ ដែលមាននៅក្នុងអ្នកត្រួតត្រាដ៏មហិមា និងដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ចនៃយើង » ។៤
ព្រះវរបិតាសួគ៌រំឭកយើងតាមរយៈពួកព្យាការីរបស់ទ្រង់ថា សេចក្តីសុចរិតគឺជាសុភមង្គល ។ ឧទាហរណ៍ ស្ដេចបេនយ៉ាមីន បានបង្រៀនថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ « តម្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើដូចដែលព្រះអង្គទ្រង់បានបញ្ជាដល់អ្នក ព្រោះបើសិនជាអ្នករាល់គ្នាធ្វើតាមនោះមែន ព្រះអង្គនឹងប្រទានពរដល់អ្នកភ្លាម » ។៥ មានការរំឭកស្រដៀងនេះនៅក្នុងទំនុកតម្កើងមួយទៀត ៖
រក្សាបទបញ្ញត្តិ រក្សាបទបញ្ញត្តិ !
ព្រោះនាំឲ្យមានសុវត្ថិភាព និង ក្ដីសុខសាន្ត ។
ទ្រង់នឹងប្រទានពរ ។៦
ប្រហែលជាថ្ងៃកំណើត ១៤ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានរៀនអំពីពរជ័យទាំងនេះមួយចំនួន ។ ខ្ញុំបានឃើញឪពុកម្ដាយខ្ញុំមានឥរិយាបថខុសប្លែក ។ ពេលគិតរឿងនោះ ខ្ញុំបានសួរថា « តើយើងនឹងទៅបម្រើបេសកកម្មឬ ? » ទឹកមុខភ្ញាក់ផ្អើលរបស់ម្ដាយខ្ញុំ បានឆ្លើយតបការសង្ស័យរបស់ខ្ញុំ ។ ក្រោយមក នៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាគ្រួសារ បងប្អូនខ្ញុំ និង ខ្ញុំបានដឹងថា ឪពុកម្ដាយយើងត្រូវបានហៅឲ្យគ្រប់គ្រងបេសកកម្មមួយ ។
យើងបានរស់នៅក្នុងវាលកសិដ្ឋានដ៏ស្រស់ស្អាតមួយនៅវ៉ាយអូមីង ។ ខ្ញុំគិតថា ជីវិតខ្ញុំរីករាយបំផុត ។ ខ្ញុំអាចចេញពីសាលាមកធ្វើការងារផ្ទះ រួចទៅបរបាញ់សត្វ ស្ទូចត្រី ឬ ដើរលេងជាមួយឆ្កែខ្ញុំ ។
រំពេចដែលបានដឹងអំពីការហៅនោះ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំត្រូវទៅចោលឆ្កែរបស់ខ្ញុំឈ្មោះអាខៀវ ។ ខ្ញុំបានសួរឪពុកខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរធ្វើដូចម្ដេចជាមួយអាខៀវ ។ ខ្ញុំបានសង្កត់ធ្ងន់លើភាពអយុត្តិធម៌នៃអ្វីដែលព្រះតម្រូវពីយើង ។ ខ្ញុំនឹងមិនបំភ្លេចចម្លើយប៉ាខ្ញុំបានទេ ។ គាត់ឆ្លើយថា « ប៉ាមិនប្រាកដទេ ។ វាប្រហែលមិនអាចទៅជាមួយយើងបានទេ កូនគួរតែទូលសួរព្រះវរបិតាល្អជាង » ។ នោះមិនមែនជាចម្លើយដែលខ្ញុំចង់បានឡើយ ។
ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមអានព្រះគម្ពីរមរមន ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានដោយស្មោះ ដើម្បីដឹងថា ត្រូវទៅចោលឆ្កែរបស់ខ្ញុំឬទេ ។ ខ្ញុំពុំទទួលបានចម្លើយភ្លាមៗទេ ប៉ុន្តែគំនិតមួយបានផុសឡើងចំពោះខ្ញុំថា « កុំធ្វើជាបន្ទុកដល់ឪពុកម្ដាយអ្នក ។ កុំធ្វើខ្លួនជាបន្ទុកឡើយ ។ យើងបានហៅឪពុកម្ដាយរបស់អ្នក » ។
ខ្ញុំបានដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះវរបិតាសួគ៌បានតម្រូវ ។ ការដឹងនោះពុំបានកាត់បន្ថយការឈឺចាប់ ដែលខ្ញុំត្រូវទៅចោលឆ្កែរបស់ខ្ញុំឡើយ ។ យ៉ាងណាក្ដី តាមរយៈការលះបង់ដ៏តូចនោះ ដួងចិត្តខ្ញុំត្រូវបានបន្ទន់ ហើយខ្ញុំរកឃើញភាពសុខសាន្តពេលខ្ញុំព្យាយាមស្គាល់ព្រះឆន្ទៈព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
ខ្ញុំអរគុណព្រះវរបិតាសួគ៌សម្រាប់ពរជ័យ និង សុភមង្គល ដែលខ្ញុំរកឃើញក្នុងព្រះគម្ពីរ ការអធិស្ឋាន ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និង ឪពុកលើផែនដីដ៏សក្ដិសម ដែលឱបក្រសោបតួនាទីជាគ្រូបង្រៀនគោលការណ៍ដំណឹងល្អរបស់កូនៗគាត់ ។ គាត់ទាំងទ្វេកំពុងដឹក នាំ ព្រមទាំងដើរនៅក្បែរខ្ញុំ ដើម្បីជួយខ្ញុំឲ្យរកផ្លូវ—ជាពិសេសនៅពេលខ្ញុំត្រូវធ្វើកិច្ចការពិបាក ។
លើសពីការមានសមាសភាគក្នុងកញ្ចប់ជំនួយដែលខ្ញុំបានលើកឡើង យើងមានពរដោយមានថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពដើម្បីជួយ ហើយដឹកនាំយើង ។
ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ មានប្រសាសន៍ថា « ប៊ីស្សពមានការបំផុសគំនិត ! យើងម្នាក់ៗមានសិទ្ធិជ្រើសរើសដើម្បីទទួលយក ឬ បដិសេធដំបូន្មានពីថ្នាក់ដឹកនាំ ប៉ុន្តែចូរកុំមើលស្រាលដំបូន្មានពីប៊ីស្សពឲ្យសោះ ទោះជាលោកផ្ដល់ចេញពីវេទិកា ឬជួបនឹងយើងម្នាក់ៗក្ដី » ។៧
បុរសទាំងនេះខិតខំធ្វើជាតំណាងព្រះអម្ចាស់ ។ ទោះយើងក្មេង ឬចាស់ក្ដី ពេលសាតាំងចង់ឲ្យយើងគិតថា គ្មានសេចក្ដីសង្ឃឹម នោះប៊ីស្សពគឺជាអ្នកដឹកនាំយើង ។ នៅពេលខ្ញុំនិយាយជាមួយពួកប៊ីស្សព ខ្ញុំរកឃើញប្រធានបទដូចគ្នា អំពីការសារភាពនៃការមិនគោរពប្រតិបត្តិ ឬ ការរងទុក្ខដោយឥតទោសពីអំពើអាក្រក់ ។ ប៊ីស្សពចង់បង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ដល់យើងម្នាក់ៗជានិច្ច ហើយមានបំណងដើរនៅក្បែរ នៅពេលពួកគេស្វែងរកផ្លូវត្រឡប់ទៅផ្ទះ ។
សមាសភាគក្នុងកញ្ចប់ជំនួយដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ អាចត្រូវបានពណ៌នាថា « ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកដល់ម៉្លេះ បានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយ » ។៨
ដើម្បីបង្រៀនរាល់អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានដឹកនាំផ្លូវ ដោយធ្វើជាគំរូឥតខ្ចោះ ដែលយើងត្រូវតែធ្វើតាមឲ្យដូច ។ ទ្រង់អង្វរយើងដោយលាតព្រះហស្តទ្រង់ថា ចូរមកតាមខ្ញុំចុះ ។៩ ពេលយើងបរាជ័យលើអ្វីដែលយើងធ្វើ ទ្រង់រំឭកយើងថា « ដ្បិតមើលចុះ យើងជាព្រះ បានរងទុក្ខនូវការទាំងនេះជំនួសមនុស្សទាំងអស់ ដើម្បីកុំឲ្យគេអាចរងទុក្ខ បើសិនជាពួកគេប្រែចិត្ត » ។១០
នេះគឺជាអំណោយដ៏មហិមា ! ការប្រែចិត្តមិនមែនជាទណ្ឌកម្មនោះទេ វាគឺជាឯកសិទ្ធិមួយ ។ វាគឺជាឯកសិទ្ធិដែលនាំ ហើយដឹកយើង ។ នោះមិនមែនជារឿងភ្ញាក់ផ្អើលទេ ដែលព្រះគម្ពីរប្រកាសថា យើងមិនគួរបង្រៀនអ្វីក្រៅពីការប្រែចិត្តឡើយ ។១១
ព្រះវរបិតាសួគ៌មានធនធានជាច្រើន ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់ទ្រង់ប្រើមនុស្សម្នាក់ទៀតឲ្យជួយទ្រង់ ។ ទ្រង់ប្រទានឱកាសឲ្យយើងនាំ ដឹក ហើយដើរនៅក្បែរបុគ្គលដែលត្រូវការជំនួយ ។ យើងត្រូវតែធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ យើងក៏ត្រូវតែធ្វើកិច្ចការព្រះវរបិតាសួគ៌ដែរ ។
ក្នុងនាមជាគណៈប្រធានយុវជនទូទៅ យើងដឹងថា យុវវ័យមានពរនៅពេលពួកគេមានឪពុកម្ដាយ និងថ្នាក់ដឹកនាំ ដែលធ្វើជំនួសព្រះវរបិតាសួគ៌ក្នុងការនាំ ការដឹក និង ការដើរនៅក្បែរពួកគេ ។ គោលការណ៍បីយ៉ាង១២ ដែលនឹងជួយយើងក្លាយជាចំណែកក្នុងកញ្ចប់ជំនួយរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌សម្រាប់មនុស្សដទៃមានដូចជា ៖
ទីមួយ ធ្វើការជាមួយពួកយុវវ័យ ។ ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរិង គូសសម្គាល់ចំណុចនេះ ៖ « មានអ្វីមួយដែលយើងអាចធ្វើ ដែលអាចជារឿងសំខាន់បំផុត ។ ជាអ្វីមួយដែលមានឥទ្ធិពលខ្លាំងជាងការបង្រៀនរបស់យើងអំពីគោលលទ្ធិដោយប្រើពាក្យសម្ដីទៅទៀត នោះគឺជាគំរូអំពីការរស់នៅរបស់យើងតាមគោលលទ្ធិ » ។១៣ ដើម្បីដឹកនាំពួកយុវវ័យ តម្រូវឲ្យយើងធ្វើការជាមួយពួកគេ ។ ពេលវេលាដែលបានលះបង់ គឺជាការបង្ហាញក្ដីស្រឡាញ់ ដែលអនុញ្ញាតឲ្យយើងបង្រៀនដោយប្រើពាក្យសម្ដី និង គំរូ ។
ទីពីរ ដើម្បីដឹកនាំពួកយុវវ័យ យើងត្រូវតែជួយពួកគេឲ្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយស្ថានសួគ៌ ។ ពេលវេលាតែងមកដល់កាលយើងម្នាក់ៗត្រូវតែឈរតែឯង ។ មានតែព្រះវរបិតាសួគ៌ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចដឹកនាំយើងគ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែង ។ ពួកយុវវ័យរបស់យើងត្រូវតែស្គាល់របៀបស្វែងរកការដឹកនាំពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
ទីបី យើងត្រូវតែអនុញ្ញាតឲ្យពួកយុវវ័យដឹកនាំ ។ គឺដូចជាឪពុកម្ដាយដែលកាន់ដៃកូនតូចដែលរៀនដើរដែរយើងត្រូវតែទុកឲ្យពួកគេធ្វើដើម្បីរីកចម្រើន ។ ការអនុញ្ញាតឲ្យពួកយុវវ័យដឹកនាំ តម្រូវឲ្យមានការអត់ធ្មត់ និង ក្ដីស្រឡាញ់ ។ វាលំបាក ហើយចំណាយពេលច្រើនជាងពេលដែលយើងធ្វើវាដោយខ្លួនយើង ។ ពួកគេអាចជំពប់ដួលនៅតាមផ្លូវ ប៉ុន្តែយើងដើរនៅក្បែរពួកគេ ។
បងប្អូនប្រុសស្រី នឹងមានគ្រាជាច្រើនក្នុងជីវិតយើង ដែលពរជ័យនៃការដឹកនាំ ហាក់ដូចជានៅឆ្ងាយ ឬ មិនកើតឡើង ។ ក្នុងគ្រាមានទុក្ខព្រួយ អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន បានសន្យាថា « ចូរឲ្យសេចក្ដីសញ្ញារបស់បងប្អូនក្លាយជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត ហើយចូរឲ្យការគោរពរបស់បងប្អូនបានឥតល្អៀង ។ បន្ទាប់មក បងប្អូនអាចសុំដោយសេចក្ដីជំនឿ ដោយឥតប្រែប្រួល ទៅតាមអ្វីដែលបងប្អូនត្រូវការ ហើយព្រះនឹងឆ្លើយតប ។ ទ្រង់នឹងគាំទ្របងប្អូននៅពេលបងប្អូនធ្វើការ ហើយឃ្លាំមើល ។ តាមពេលវេលា និង របៀបរបស់ទ្រង់ ទ្រង់នឹងលូកព្រះហស្តទ្រង់ទៅរកអ្នកដោយមានបន្ទូលថា ‹ យើងនៅទីនេះ › » ។១៤
គ្រាមួយ ខ្ញុំបានស្វែងរកដំបូន្មានពីព្រះវរបិតាសួគ៌ តាមរយៈការអធិស្ឋានឥតឈប់ឈរ និងស្មោះត្រង់អស់ពេលជាងមួយឆ្នាំ ដើម្បីរកដំណោះស្រាយចំពោះស្ថានភាពលំបាកមួយ ។ ខ្ញុំបានដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ឆ្លើយតបរាល់ការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះ ។ ប៉ុន្តែមានថ្ងៃមួយដែលខ្ញុំមានសេចក្ដីត្រូវការបន្ទាន់ ហើយខ្ញុំបានចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធទាំងមានសំណួរថា « ព្រះវរបិតាអើយ តើទ្រង់យកព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយទេ ? »
ខ្ញុំបានអង្គុយក្នុងបន្ទប់រង់ចាំក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ លូហ្គែន យូថាហ៍ ហើយភ្ញាក់ផ្អើលដែលថ្ងៃនោះប្រធានព្រះវិហារបរិសុទ្ធ វ៉ញ ជេ ហ្វីឌើរស្ដូន បានដើរចូលមក ។ គាត់បានឈរនៅមុខបណ្ដាជន ហើយបានស្វាគមន៍យើង ។ ពេលគាត់បានឃើញថាខ្ញុំនៅទីនោះ គាត់បានផ្អាកការនិយាយ មើលមកក្នុងភ្នែករបស់ខ្ញុំ រួចពោលថា « បងប្រុស ប្រោហ្វ ខ្ញុំរីករាយណាស់ដែលបានឃើញបងប្រុសក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធថ្ងៃនេះ » ។
ខ្ញុំនឹងមិនបំភ្លេចអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំមានក្នុងពេលនោះទេ ។ គ្រានោះហាក់បីដូចជា—ព្រះវរបិតាសួគ៌—បានលាតព្រះហស្តទ្រង់ស្វាគមន៍រួចមានបន្ទូលថា « យើងនៅទីនេះហើយ » ។
ព្រះវរបិតាសួគ៌ពិតជាយកព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយ ហើយស្ដាប់ ព្រមទាំងឆ្លើយរាល់ការអធិស្ឋានរបស់បុត្រាបុត្រីទ្រង់ ។១៥ ក្នុងនាមជាបុត្រម្នាក់របស់ទ្រង់ ខ្ញុំដឹងថា ចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំបានមកស្របតាមពេលរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ តាមរយៈបទពិសោធន៍នោះ ខ្ញុំបានយល់កាន់តែច្បាស់ថា យើងគឺជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ហើយទ្រង់បានបញ្ជូនយើងមកកើតលើផែនដីនេះ ដើម្បីយើងអាចនៅក្នុងវត្តមានទ្រង់នាពេលនេះ ហើយត្រឡប់ទៅរស់នៅនឹងទ្រង់វិញ ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ពិតជានាំយើង ដឹកយើង ដើរនៅក្បែរយើង ។ ពេលយើងធ្វើតាមបុត្រាទ្រង់ ហើយស្ដាប់តាមពួកអ្នកបម្រើទ្រង់ ពួកសាវក និង ព្យាការី នោះយើងនឹងរកឃើញផ្លូវទៅឯជីវិតអស់កល្ប ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។