អ្នកគង្វាលល្អ
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺអ្នកគង្វាលល្អរបស់យើង រកឃើញអំណរនៅក្នុងការទតមើលឃើញចៀមដែលមានជំងឺរបស់ទ្រង់ ដំណើរការទៅរកការជាសះស្បើយ ។
យើងទទួលបានការយល់ដឹងអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌យើង ពេលយើងទទួលស្គាល់សេចក្តីអាណិតមេត្តាដ៏ធំមហិមា ដែលទ្រង់មានដល់អ្នកមានបាប ហើយមានអំណរគុណចំពោះភាពខុសប្លែកគ្នា ដែលទ្រង់បង្កើតឡើងរវាងអំពើបាប និងអស់អ្នកដែលមានបាប ។ ការយល់ដឹងនេះជួយយើងឲ្យមាន « [ ការយល់ដឹង ] ត្រឹមត្រូវអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈ ភាពល្អឥតខ្ចោះ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ » ១ ហើយវាគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះក្នុងការអនុវត្តសេចក្តីជំនឿលើទ្រង់ និងលើព្រះរាជបុត្រាទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ដោយមិនគិតអំពីភាពឥតគ្រប់លក្ខណ៍របស់យើង នោះសេចក្តីអាណិតមេត្តារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នាំយើងខិតទៅកាន់ទ្រង់ ហើយជំរុញចិត្តយើងឲ្យប្រែចិត្ត ហើយធ្វើតាមទ្រង់ ទោះយើងបន្តពុះពារការលំបាកក្តី ។ នៅពេលយើងប្រែក្លាយកាន់តែដូចទ្រង់ នោះយើងរៀនប្រព្រឹត្តនឹងអ្នកដទៃដូចទ្រង់ប្រព្រឹត្តដែរ ដោយមិនគិតអំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈ ឬឥរិយាបថដែលសម្តែងចេញមកឡើយ ។
ឥទ្ធិពលនៃភាពខុសប្លែកគ្នារវាងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់បុគ្គលម្នាក់ និងបុគ្គលម្នាក់ទៀតដែលសម្តែងចេញមកគឺផ្តោតទៅលើប្រលោមលោកមួយដែលមានចំណងជើងថា Les Misérables និពន្ធដោយជនជាតិបារាំងឈ្មោះ វ៉ិចទ័រ ហូហ្គោ ។២ នៅឈុតចាប់ផ្តើមនៃប្រលោមលោកនេះ អ្នកអត្ថាធិប្បាយណែនាំឲ្យស្គាល់លោក ប៊ៀនវ៉េនូ ម៉ាយរៀល ជាប៊ីស្សពកាតូលិកនៅទីក្រុង ឌីញ ហើយពិភាក្សាអំពីបញ្ហាដែលប៊ីស្សពនោះបានជួបប្រទះ ។ តើគាត់គួរតែទៅជួបបុរសម្នាក់ដែលបានប្រកាសថាខ្លួនជាអ្នកគ្មានជំនឿលើព្រះ ហើយត្រូវគេស្អប់ខ្ពើមនៅក្នុងសហគមន៍ ដោយសារតែឥរិយាបថកាលពីអតីតរបស់គាត់ នៅក្នុងការបដិវត្តន៍ប្រទេសបារាំងឬ ? ៣
អ្នកអត្ថាធិប្បាយបានពោលថា ប៊ីស្សពអាចទទួលអារម្មណ៍នៃការពុំចូលចិត្តបុរសនោះយ៉ាងខ្លាំង ។ ក្រោយមក អ្នកអត្ថាធិប្បាយបានសួរសំណួរសាមញ្ញមួយដូច្នេះ ៖ « តើអំពើបាបរបស់ចៀមអាចបណ្តាលឲ្យអ្នកគង្វាលដកខ្លួនថយចេញដែរឬទេ ? »៤ ដោយឆ្លើយទៅប៊ីស្សព អ្នកអត្ថាធិប្បាយផ្តល់ចម្លើយយ៉ាងច្បាស់លាស់ថា « អត់ទេ »— ក្រោយមកបានបន្ថែមវាចាបែបកំប្លែងដូច្នេះ ៖ « ឱចៀមអីក៏មានអំពើបាបច្រើនម៉្លេះ ! » ៥
នៅក្នុងវគ្គនេះ ហូហ្គោ ប្រៀបធៀប « អំពើទុច្ចរិត » របស់បុរសនោះទៅនឹងជំងឺស្បែកដែលមាននៅលើសត្វចៀម ហើយប្រៀបធៀបប៊ីស្សពទៅនឹងអ្នកគង្វាល ដែលពុំបានដកខ្លួនថយចេញ នៅពេលជួបជាមួយនឹងចៀមដែលឈឺនោះឡើយ ។ ប៊ីស្សពមានចិត្តសប្បុរស ហើយក្រោយមកនៅក្នុងប្រលោមលោកនោះបង្ហាញពីសេចក្តីអាណិតមេត្តាស្រដៀងគ្នានោះសម្រាប់បុរសម្នាក់ទៀត ដែលជាតួឯកនៅក្នុងប្រលោមលោកនោះគឺលោក ហ្សង់វ៉ាហ្សង់ អតីតទណ្ឌិតដែលបាត់បង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ ។ សេចក្តីមេត្តាករុណា និងការយល់ចិត្តថ្លើមរបស់ប៊ីស្សព ជំរុញឲ្យលោក ហ្សង់វ៉ាហ្សង់ ផ្លាស់ប្តូរដំណើរជីវិតរបស់គាត់ ។
ដោយសារនៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូលព្រះប្រៀបធៀបជំងឺនានាទៅនឹងអំពើបាប ដូច្នេះវាសមហេតុផលដើម្បីសួរថា « តើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានប្រតិកម្មបែបណា នៅពេលទ្រង់ជួបនឹងជំងឺប្រៀបធៀបរបស់យើង—គឺអំពើបាបរបស់យើងនោះ ? » ក្រៅពីនោះទៀត ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលថាទ្រង់ « ពុំអាចទតមើលអំពើបាប សូម្បីតែបន្តិចបន្តួចបានឡើយ » ៦ ដោយសារយើងពុំល្អឥតខ្ចោះ តើទ្រង់អាចទតមើលយើង ដោយពុំដកអង្គទ្រង់ថយចេញទាំងតក់ស្លុត និងស្អប់ខ្ពើមយើងតាមរបៀបណាទៅ ?
ចម្លើយនោះគឺសាមញ្ញ ហើយច្បាស់លាស់ ។ ក្នុងនាមជាអ្នកគង្វាលល្អ ៧ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទតមើលជំងឺដែលមាននៅក្នុងចៀមរបស់ទ្រង់ថាជាលក្ខខណ្ឌមួយដែលត្រូវតែព្យាបាល ថែទាំ និងផ្តល់ក្តីអាណិតមេត្តា ។ អ្នកគង្វាលនេះគឺអ្នកគង្វាលល្អរបស់យើង រកឃើញអំណរនៅក្នុងការទតមើលឃើញចៀមដែលមានជំងឺរបស់ទ្រង់ ដំណើរការទៅរកការជាសះស្បើយ ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានព្យាករថាទ្រង់នឹង « ឃ្វាលហ្វូងរបស់ទ្រង់ ដូចជាអ្នកគង្វាល » ៨ « ស្វែង [ រក ] សត្វណា [ ដែល ] វង្វេងបាត់ …នាំសត្វណា [ ដែល ] ត្រូវប្រដេញឲ្យមកវិញ…សត្វណា [ ដែល ] បាក់ជើងនោះយើងនឹងរុំអបឲ្យ ហើយ…ចម្រើនកម្លាំងដល់សត្វណា [ ដែល ] ឈឺ » ។៩ ទោះជាពួកអ៊ីស្រាអែលដែលក្បត់សាសនាបានបង្ហាញថាបានធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងអំពើបាបដែលមាន « របួស និងជាំ ហើយស្នាមរំពាត់ថ្មី » ១០ ក្តីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានលើកទឹកចិត្ត ទូន្មាន និងសន្យាថានឹងជាសះស្បើយ ។១១
ការបម្រើក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ត្រូវបានសម្គាល់យ៉ាងច្បាស់តាមរយៈ សេចក្ដីស្រឡាញ់ សេចក្តីអាណិតមេត្តា និងការយល់ចិត្តថ្លើមគ្នា ។ ទ្រង់ពុំបានយាងតាមផ្លូវលំនៃស្រុកកាលីឡេ និងស្រុកយូដាដោយប្រមាថមើលងាយ ដោយគេចចេញពុំមើលអ្នកមានបាបឡើយ ។ ទ្រង់ពុំបានចៀសចេញពីពួកគេដោយក្តីតក់ស្លុតដែលអស់សង្ឃឹមឡើយ ។ អត់ទេ ទ្រង់បានសោយអាហារជាមួយពួកគេផងដែរ ។១២ ទ្រង់បានជួយ ហើយប្រទានពរ លើកស្ទួយ និងស្អាងគេឡើង ហើយប្រទានក្តីសង្ឃឹម និងអំណរជំនួសឲ្យភាពភ័យខ្លាច និងក្តីអស់សង្ឃឹម ។ ទ្រង់គឺជាអ្នកគង្វាលពិត ទ្រង់ស្វែងរកយើង ហើយជួបយើងដើម្បី ផ្តល់ការធូរស្បើយ និងក្តីសង្ឃឹម ។១៣ ការយល់ដឹងអំពីសេចក្តីអាណិតមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ជួយយើងអនុវត្តសេចក្តីជំនឿលើទ្រង់—គឺប្រែចិត្ត ហើយត្រូវបានប្រោសឲ្យជា ។
ដំណឹងល្អរបស់យ៉ូហានកត់ត្រាអំពីឥទ្ធិពលនៃការយល់ចិត្តថ្លើមរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅលើអ្នកមានបាប ។ ពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ី បាននាំស្ត្រីម្នាក់ដែលគេចាប់បានដោយការប្រព្រឹត្តកំផិតមកឯព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ អ្នកចោទប្រកាន់បានថ្លែងថា ស្របតាមច្បាប់របស់ម៉ូសេនាងគួរតែត្រូវចោលនឹងដុំថ្ម ។ ក្នុងការឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរដដែលៗនោះ ទីបំផុតព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលទៅពួកគេថា « អ្នកណាដែលគ្មានបាបសោះ ចូរឲ្យអ្នកនោះចោលនាងនឹងថ្មជាមុនគេចុះ » ។
ពួកអ្នកចោទប្រកាន់ទាំងនោះបានចាកចេញទៅ « នៅសល់តែព្រះយេស៊ូវ និងស្ត្រីនោះដែលនៅចំពោះទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ។
ពេលព្រះយេស៊ូវ…ឃើញតែស្ត្រីនោះក៏មានព្រះបន្ទូលទៅថា នាងអើយពួកអ្នកដែលចោទប្រកាន់នាង តើនៅឯណា គ្មានអ្នកណាកាត់ទោសនាងទេឬអី ?
នាងទូលឆ្លើយថា គ្មានទេលោកម្ចាស់ ។ រួចព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលទៅថា ខ្ញុំក៏មិនកាត់ទោសនាងដែរ អញ្ជើញទៅចុះ តែកុំធ្វើបាបទៀតឡើយ » ។១៤
ប្រាកដណាស់ ព្រះយេស៊ូវពុំលើកលែងឲ្យអំពើកំផិត ឡើយ ។ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏ពុំកាត់ទោសស្ត្រីនោះដែរ ។ ទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តនាងឲ្យកែប្រែជីវិតនាងសារជាថ្មី ។ នាងមានការជំរុញចិត្តឲ្យផ្លាស់ប្តូរ ដោយសារតែក្តីអាណិតមេត្តា និងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ ។ ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធនៃព្រះគម្ពីរប៊ីបបង្ហាញឲ្យឃើញពីលទ្ធផលរួមនៃភាពជាសិស្សរបស់នាង ៖ « ហើយស្ត្រីនោះបានសរសើរដល់ព្រះ និងជឿលើព្រះនាមទ្រង់តាំងពីពេលនោះមក » ។ ១៥
ដោយសារព្រះមានក្តីអាណិតមេត្តា នោះយើងគប្បីកុំយល់ខុសថា ទ្រង់កំពុងទទួលយក និងបើកព្រះទ័យទូលាយចំពោះអំពើបាបឡើយ ។ ទ្រង់ពុំធ្វើបែបនេះឡើយ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះយាងមកផែនដីនេះដើម្បីសង្គ្រោះយើង ពីអំពើបាបរបស់យើង ហើយកាន់តែសំខាន់នោះគឺថាទ្រង់នឹងមិនសង្គ្រោះយើងនៅក្នុងអំពើបាបរបស់យើងឡើយ ។១៦ មានគ្រាមួយ ស៊ីអែសរ៉ុម ជាអ្នកសួរសំណួរដ៏ជំនាញ បានព្យាយាមដាក់អន្ទាក់អាមូលេកដោយសួរដូចេះ ៖ « តើ [ ព្រះមែស៊ីដែលនឹងយកមក ] នឹងជួយសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ព្រះអង្គ ក្នុងអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ពួកគេឬ ? ហើយអាមូលេកបានឆ្លើយ និងនិយាយទៅគាត់ដូច្នេះ ៖ ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកថា ព្រះអង្គនឹងពុំធ្វើដូច្នោះឡើយ ដ្បិតព្រះអង្គពុំអាចបដិសេធពាក្យរបស់ព្រះអង្គបានឡើយ ។… ព្រះអង្គពុំអាចសង្គ្រោះពួកគេក្នុងអំពើបាបទាំងឡាយរបស់ពួកគេបានឡើយ » ។១៧ អាមូលេកបាននិយាយអំពីគ្រឹះនៃសេចក្តីពិតដែលថា ដើម្បីត្រូវបានសង្គ្រោះពីអំពើបាបរបស់យើង យើងត្រូវទទួលយក « លក្ខខណ្ឌទាំងឡាយនៃការប្រែចិត្ត » ដែលអនុញ្ញាតឲ្យព្រះចេស្តារបស់ព្រះប្រោសលោះ សង្គ្រោះព្រលឹងរបស់យើងបាន ។១៨
សេចក្តីអាណិតមេត្តា សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នាំយើងខិតទៅជិតទ្រង់ ។១៩ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ យើងពុំគាប់ចិត្តនឹងស្ថានភាពនៃអំពើបាបរបស់យើងតទៅទៀតឡើយ ។២០ ព្រះបញ្ជាក់ច្បាស់លាស់អំពីរឿងត្រឹមត្រូវ ហើយទទួលយកចំពោះទ្រង់ និងបញ្ជាក់ច្បាស់លាស់ចំពោះអ្វីដែលខុស និងអំពើបាប ។ នេះពុំមែនដោយសារតែទ្រង់មានព្រះទ័យឲ្យអ្នកដើរតាម គោរពប្រតិបត្តិដោយមិនគិតគូរនោះទេ ។ មិនមែនទេ ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងមានព្រះទ័យឲ្យកូនចៅរបស់ទ្រង់ ជ្រើសរើសប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ទាំងការយល់ដឹង និងទាំងមានឆន្ទៈ ២១ ហើយសក្តិសមនឹងទទួលបានជីវិតមួយបែបដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ ។២២ ក្នុងការធ្វើដូច្នេះ កូនចៅរបស់ទ្រង់បំពេញជោគវាសនានៃភាពជាព្រះរបស់ពួកគេ ហើយក្លាយជាអ្នកគ្រងមរតកនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់មាន ។២៣ ដោយសារហេតុផលនេះហើយ ទើបថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រពុំអាចផ្លាស់ប្តូរព្រះបញ្ញត្តិ ឬគោលលទ្ធិរបស់ព្រះឲ្យផ្ទុយនឹងព្រះរាជបំណងទ្រង់ ដើម្បីឲ្យវាមានភាពងាយស្រួល ឬមានប្រជាប្រិយភាពឡើយ ។
ប៉ុន្តែគំរូអំពីសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ចំពោះអស់អ្នកដែលមានបាបគឺជាការណែនាំដ៏អស្ចារ្យ នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងក្នុងការព្យាយាមធ្វើតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ យើងដែលជាមនុស្សមានបាប ត្រូវតែធ្វើដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ដោយឈោងទៅជួយអ្នកដទៃដោយសេចក្តីអាណិតមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ។ តួនាទីរបស់យើងក៏ត្រូវជួយ និងផ្តល់ពរ លើកស្ទួយ និងស្អាងគេឡើង ហើយផ្តល់ក្តីសង្ឃឹម និងអំណរជំនួសឲ្យភាពភ័យខ្លាច និងក្តីអស់សង្ឃឹមដែរ ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបន្ទោសបុគ្គលទាំងឡាយដែលដកខ្លួនចេញពីអ្នកដទៃ ដែលពួកគេបានចាត់ទុកថាពុំស្អាតស្អំ និងអស់អ្នកដែលវិនិច្ឆ័យអ្នកដទៃដោយការវិនិច្ឆ័យសុចរិតថា ពួកគេមានអំពើបាបច្រើនជាងខ្លួនទៅទៀត ។២៤ នោះគឺជាមេរៀនដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះចង្អុលបង្ហាញដល់អស់អ្នកដែល « ទុកចិត្តនឹងខ្លួនគេថាគេសុចរិត ហើយក៏មើលងាយដល់មនុស្សឯទៀតផង » ។ ទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលអំពីរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ៖
« មានបុរសពីរនាក់ឡើងទៅអធិស្ឋានក្នុងព្រះវិហារមួយជាពួកផារិស៊ីមួយទៀតជាអ្នកយកពន្ធ ។
អ្នកផារិស៊ីក៏ឈរតាំងអធិស្ឋានតែម្នាក់ឯងដូច្នេះថា ឱព្រះអង្គអើយ ទូលបង្គំអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ព្រោះទូលបង្គំមិនដូចជាមនុស្សឯទៀត ដែលជាមនុស្សប្លន់ ទុច្ចរិត ហើយកំផិត ឬដូចជាអ្នកយកពន្ធនេះទេ ។
ទូលបង្គំតមក្នុងមួយអាទិត្យពីរដង ហើយក៏ថ្វាយមួយភាគក្នុងដប់ពីរបស់ទាំងអម្បាលម៉ាន ដែលទូលបង្គំបានចំណេញផង ។
ឯអ្នកយកពន្ធ គាត់ឈរនៅទីឆ្ងាយមិនទាំងងើបមើលទៅលើមេឃផង ក៏គក់ដើមទ្រូងទូលថា ឱព្រះអង្គអើយ សូមទ្រង់មេត្តាអត់ទោសដល់ទូលបង្គំ ដែលជាអ្នកមានបាបផង » ។
បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា « ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា កាលចុះទៅដល់ផ្ទះអ្នកនេះ [ អ្នកយកពន្ធ ] បានរាប់ជាសុចរិត ជាជាងអ្នកមួយនោះ [ ពួកផារិស៊ី ] ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលតម្កើងខ្លួននោះ នឹងត្រូវបន្ទាបវិញ ហើយអ្នកណាដែលបន្ទាបខ្លួននោះនឹងបានតម្កើងឡើង » ។២៥
សារលិខិតនេះមានភាពច្បាស់លាស់ចំពោះពួកយើង ៖ អ្នកមានបាបដែលប្រែចិត្តខិតកាន់តែជិតព្រះជាងអ្នកដែលគិតថាខ្លួនសុចរិត ជាអ្នកកាត់ទោសអ្នកមានបាប ។
ទំនោរចិត្តរបស់មនុស្សក្នុងការគិតថាខ្លួនសុចរិត និងវិនិច្ឆ័យសុចរិតក៏មាននៅក្នុងជំនាន់របស់អាលម៉ាផងដែរ ។ នៅពេលប្រជាជន « បានចាប់ផ្ដើមតាំងសាសនាចក្រឡើងយ៉ាងពេញលេញជាងមុន…ប្រជាជននៃសាសនាចក្របានចាប់ផ្ដើមវាយឫកក្រអោង…[ ហើយ ] ប្រជាជននៃសាសនាចក្របានចាប់ផ្ដើមលើកខ្លួនឡើងក្នុងការឆ្មើងឆ្មៃនៃភ្នែករបស់គេ ហើយ … បានចាប់ផ្ដើមមើលងាយគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយ …ពួកគេចាប់ផ្ដើមបៀតបៀនដល់អស់អ្នកណា ដែលមិនជឿតាមចំណង់ និងការប៉ងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន » ។២៦
ការបៀតបៀននេះត្រូវបានហាមឃាតយ៉ាងពិសេស ៖ « ឥឡូវនេះ មានច្បាប់មួយយ៉ាងតឹងរឹង នៅក្នុងចំណោមប្រជាជននៃសាសនាចក្រថា មិនត្រូវមានអ្នកណាម្នាក់ ដែលនៅក្នុងសាសនាចក្រ បះបោរ ហើយបៀតបៀនពួកអ្នកដែលមិននៅក្នុងសាសនាចក្រឡើយ ហើយក៏មិនត្រូវមានការបៀតបៀននៅក្នុងចំណោមពួកគេដែរ » ។២៧ គោលការណ៍ដឹកនាំសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនេះគឺដូចគ្នា ។ យើងពុំត្រូវមានកំហុសដោយសារតែការបៀតបៀននរណាម្នាក់ទាំងក្នុង ឬក្រៅសាសនាចក្រឡើយ ។
អស់អ្នកដែលត្រូវបានគេបៀតបៀន ដោយហេតុផលណាមួយស្គាល់អំពីអារម្មណ៍នៃភាពអយុត្តិធម៌ និងការលំអៀង ។ កាលជាយុវវ័យរស់នៅទ្វីបអើរ៉ុបក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំត្រូវបានគេរិះគន់ និងសម្លុតគំរាមម្តងហើយម្តងទៀត ដោយសារខ្ញុំគឺជាជនជាតិអាមេរិកកាំង និងដោយសារខ្ញុំគឺជាសមាជិកសាសនាចក្រ ។ មិត្តភក្តិរួមថ្នាក់មួយចំនួនរបស់ខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តដាក់ខ្ញុំ ដូចជាខ្ញុំហ្នឹងត្រូវតែទទួលខុសត្រូវផ្ទាល់ ចំពោះគោលនយោបាយបរទេសនៃពួកអាមេរិកដែលគ្មានប្រជាប្រិយភាព ។ ខ្ញុំក៏ត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តដាក់ខ្ញុំដូចជា សាសនារបស់ខ្ញុំគឺជាការចំអកមើលងាយដល់ប្រជាជាតិនានាដែលខ្ញុំរស់នៅ ដោយសារវាផ្សេងពីសាសនាដែលគាំទ្រដោយរដ្ឋ ។ ក្រោយមកនៅក្នុងប្រទេសជាច្រើននៅទូទាំងពិភពលោក នោះខ្ញុំមានការយល់ដឹងតិចតួចអំពីភាពឃោរឃៅនៃភាពលំអៀង និងការប្រកាន់ពូជសាសន៍ ដែលវាបានធ្វើឲ្យអ្នកទាំងនោះរងទុក្ខ ដោយសារតែពូជសាសន៍ ឬអរិយធម៌របស់ខ្លួន ។
ការបៀតបៀនកើតមានឡើងតាមគ្រប់រូបភាព ៖ តាមការចំអក ការគំរាម ការសម្លុត ការបដិសេធ និងការដកខ្លួនថយ ឬការស្អប់គ្នា ។ យើងត្រូវតែប្រឆាំងនឹងការប្រកាន់ពូជសាសន៍ ដែលវាបង្កើននូវឥរិយាបថឃោរឃៅរបស់វាចំពោះអ្នកដែលមានគំនិតផ្សេងពីយើង ។ ផ្នែកមួយនៃការប្រកាន់ពូជសាសន៍បង្ហាញចេញឡើង ដោយការគ្មានឆន្ទៈផ្តល់សេរីភាពស្មើគ្នាលើការបង្ហាញយោបល់នានា ។២៨ មនុស្សគ្រប់រូប រួមទាំងអ្នកមានជំនឿ មានសិទ្ធិបង្ហាញយោបល់របស់ខ្លួននៅក្នុងទីសាធារណៈ ។ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់មានអាជ្ញាប័ណ្ណស្អប់ខ្ពើមអ្នកដទៃ នៅពេលពួកគេបង្ហាញយោបល់របស់ពួកគេឡើយ ។
ប្រវត្តិសាសនាចក្រផ្តល់ភស្តុតាងគ្រប់គ្រាន់អំពីសមាជិកយើង ដែលត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តដាក់ដោយការស្អប់ខ្ពើម និងប្រកាន់ពូជសាសន៍ ។ ឱ វាជារឿងដ៏សោកសៅអ្វីម៉្លេះ ប្រសិនបើយើងប្រព្រឹត្តដាក់អ្នកដទៃដូចគេបានប្រព្រឹត្តដាក់យើងនោះ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនថា « ការណ៍អ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាចង់ឲ្យមនុស្សលោកប្រព្រឹត្តនឹងខ្លួន នោះត្រូវឲ្យអ្នកប្រព្រឹត្តនឹងគេដូច្នោះដែរ » ។២៩ សម្រាប់យើងការសុំឲ្យគេគោរពយើង លុះត្រាតែយើងគោរពគេសិន ។ លើសពីនេះទៀត ការប្រែចិត្តជឿដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើងនាំមកនូវ « ការស្លូតបូត និងចិត្តសុភាពរាបសា » ដែលយាង « ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ » [ ហើយបំពេញដល់យើងនូវ ] « សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះ » ៣០ សេចក្តីស្រឡាញ់ឥតពុតមាយា » ៣១ ដល់អ្នកដទៃ ។
អ្នកគង្វាលល្អរបស់យើងគឺពុំប្រែប្រួលឡើយ ហើយបច្ចុប្បន្ននេះទ្រង់មានព្រះទ័យដដែលចំពោះអំពើបាប និងអ្នកមានបាប ដូចកាលទ្រង់យាងមកលើផែនដីផងដែរ ។ ទ្រង់ពុំបានដកអង្គទ្រង់ថយចេញពីយើងដោយសារអំពើបាបយើងឡើយ ទោះជាពេលខ្លះទ្រង់គិតថា « ឱចៀមអីក៏មានអំពើបាបច្រើនម៉្លេះ ! » ទ្រង់ស្រឡាញ់យើងជាខ្លាំង ទ្រង់បានប្រទានផ្លូវដល់យើងឲ្យប្រែចិត្ត ហើយបានជ្រះស្អាត ប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចត្រឡប់ទៅកាន់ទ្រង់ និងព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងវិញ ។៣២ ក្នុងការធ្វើបែបនោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏បានបង្ហាញគំរូសម្រាប់យើងឲ្យធ្វើតាម—ដើម្បីបង្ហាញការគោរពដល់មនុស្សទាំងអស់ ហើយកុំស្អប់នរណាម្នាក់ឡើយ ។
ក្នុងនាមជាសិស្សរបស់ទ្រង់ ចូរយើងត្រាប់តាមឲ្យពេញលេញនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយស្រឡាញ់គ្នាដោយឥតលាក់លៀម និងទាំងស្រុង ប្រយោជន៍កុំឲ្យបុគ្គលណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ថាគាត់ត្រូវបានគេបោះបង់ចោល ឯកោ ឬអស់សង្ឃឹម ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអ្នកគង្វាលល្អរបស់យើងដែលស្រឡាញ់ និងថែទាំយើង ។ ទ្រង់ស្គាល់យើង ហើយទ្រង់បានថ្វាយព្រះជន្មសម្រាប់ចៀមទ្រង់ ។៣៣ ទ្រង់ក៏មានព្រះជន្មរស់សម្រាប់យើង ហើយមានព្រះទ័យឲ្យយើងស្គាល់ទ្រង់ និងអនុវត្តសេចក្តីជំនឿលើទ្រង់ ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់ និងគោរពទ្រង់ ហើយខ្ញុំមានអំណរគុណដល់ទ្រង់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។