ຜູ້ເປັນໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນພວກເຈົ້າ
ພຣະເຈົ້າຈະປະທານລາງວັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ໃຫ້ແກ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ ໂດຍບໍ່ຫວັງສິ່ງໃດຕອບແທນ.
ອ້າຍນ້ອງ, ໝູ່ເພື່ອນ, ທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຊ່າງເປັນຄວາມກະຕັນຍູແທ້ໆ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມາຢູ່ກັບທ່ານ ໃນກອງປະຊຸມຖານະປະໂລຫິດທົ່ວໂລກທີ່ດົນໃຈນີ້. ປະທານມອນສັນ, ຂອບໃຈຫລາຍໆ ສຳລັບຂ່າວສານ ແລະ ພອນຂອງທ່ານ. ພວກເຮົາຈະຮັບເອົາຖ້ອຍຄຳ, ການຊີ້ນຳ, ຄຳແນະນຳ, ແລະ ປັນຍາຂອງທ່ານ ໃສ່ໄວ້ໃນໃຈ. ພວກເຮົາຮັກ ແລະ ສະໜັບສະໜູນທ່ານ, ແລະ ຈະອະທິຖານເພື່ອທ່ານສະເໝີ. ທ່ານເປັນສາດສະດາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແທ້ໆ. ທ່ານເປັນປະທານຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາສະໜັບສະໜູນທ່ານ, ພວກເຮົາຮັກທ່ານ.
ເກືອບເຖິງຊາວປີຜ່ານມາແລ້ວ, ພຣະວິຫານ ມາເດຼດ ສະເປນ ໄດ້ຖືກອຸທິດ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນ ການບໍລິການ ເປັນບ້ານທີ່ສັກສິດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ແຮຣີແອດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ ຍັງຈື່ໄດ້ດີ ເພາະເວລານັ້ນ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ ຢູ່ໃນຝ່າຍປະທານເຂດເອີຣົບ. ພ້ອມດ້ວຍຫລາຍຄົນ, ພວກເຮົາໄດ້ໃຊ້ເວລາຫລາຍຊົ່ວໂມງ ມອບໝາຍ, ວາງແຜນ ແລະ ຈັດໂຄງການສະແດງ ກ່ອນການອຸທິດ.
ເມື່ອວັນອຸທິດເລື່ອນເຂົ້າມາໃກ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບບັດເຊີນໃຫ້ໄປຮ່ວມເທື່ອ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຄິດວ່າ ມັນຈະເປັນແບບນັ້ນ. ເພາະໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນຖານະເປັນປະທານເຂດ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມຫລາຍສົມຄວນ ໃນໂຄງການສ້າງພຣະວິຫານແຫ່ງນີ້ ແລະ ຮູ້ສຶກວ່າຕົນເອງມີສ່ວນຮັບຜິດຊອບນຳດ້ວຍ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມ ແຮຣີແອດ ວ່ານາງໄດ້ເຫັນບັດເຊີນບໍ. ນາງກໍຕອບວ່າ ບໍ່ເຫັນ.
ຫລາຍມື້ຜ່ານໄປ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍເລີ່ມກະວົນກະວາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າສົງໄສວ່າ ບາງທີບັດເຊີນໄດ້ຕົກເຫ່ຍ—ບາງທີມັນຕົກຢູ່ ຫລືບສະລົ້ງ ຂອງພວກເຮົາ. ບາງທີມັນປົນຢູ່ກັບຈົດໝາຍໂຄສະນາ ແລະ ຖືກໂຍນຖິ້ມແລ້ວ. ຄົນຂ້າງບ້ານກໍມີແມວທີ່ມັກຈອບມັກມອງ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄິດສົງໄສມັນອີກ.
ໃນທີ່ສຸດ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຍອມຮັບວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກຮັບເຊີນ.
ແຕ່ ມັນເປັນໄປໄດ້ແນວໃດ? ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດບາງສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນໃດຜິດໃຈບໍ? ເຂົາເຈົ້າຄິດວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າອາໄສຢູ່ໄກເກີນໄປບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກລືມແລ້ວບໍ?
ໃນທີ່ສຸດ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບຮູ້ວ່າ ການຄິດແບບນີ້ ຈະເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າມີອັກຄະຕິ ຢ່າງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຢາກມີ.
ແຮຣີແອດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຕືອນຕົວເອງວ່າ ການອຸທິດພຣະວິຫານ ບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບ ພວກເຮົາ. ມັນບໍ່ໄດ້ກ່ຽວກັບວ່າ ຜູ້ໃດສົມຄວນຖືກຮັບເຊີນ ຫລື ຜູ້ໃດບໍ່ຄວນຖືກຮັບເຊີນ. ແລະ ມັນບໍ່ໄດ້ກ່ຽວກັບຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພວກເຮົາ ຫລື ກ່ຽວກັບການມີສິດຈະໄດ້ຮັບຂອງພວກເຮົາ.
ມັນກ່ຽວກັບການອຸທິດພຣະວິຫານທີ່ສັກສິດ ຂອງພຣະເຈົ້າສູງສຸດ. ມັນເປັນມື້ທີ່ປິຕິຍິນດີສຳລັບສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ ຢູ່ປະເທດ ສະເປນ.
ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກຮັບເຊີນໃຫ້ໄປຮ່ວມ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄົງປິຕິຍິນດີຫລາຍທີ່ສຸດ. ແຕ່ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກຮັບເຊີນໃຫ້ໄປຮ່ວມ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍປິຕິຍິນດີບໍ່ໜ້ອຍກວ່າ. ແຮຣີແອດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຄົງປິຕິຍິນດີ ຮ່ວມກັບໝູ່ເພື່ອນຂອງພວກເຮົາ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງພວກເຮົາ, ຈາກແດນໄກ. ພວກເຮົາຄົງສັນລະເສີນພຣະເຈົ້າ ສຳລັບພອນທີ່ປະເສີດນີ້ ເທົ່າໆກັບຄວາມຕື່ນເຕັ້ນທີ່ພວກເຮົາຮູ້ສຶກ ຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນຂອງພວກເຮົາ ຢູ່ເມືອງ ແຟຼງເຝີດ ເທົ່າກັບຢູ່ເມືອງ ມາເດຼດ.
ລູກຟ້າຮ້ອງ
ໃນບັນດາອັກຄະສາວົກສິບສອງ ຜູ້ທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ເອີ້ນ ແລະ ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງ ມີອ້າຍນ້ອງສອງຄົນຊື່ ຢາໂກໂບ ແລະ ໂຢຮັນ. ທ່ານຈື່ຊື່ຫລິ້ນຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ບໍ?
ລູກຟ້າຮ້ອງ (ໂບອະເນເຄ).1
ທ່ານຄົງຊິບໍ່ມີຊື່ຫລິ້ນແບບນັ້ນ ຍົກເວັ້ນແຕ່ຕ້ອງມີເຫດຜົນ. ໜ້າເສຍໃຈທີ່ພຣະຄຳພີບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຄຳອະທິບາຍເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບທີ່ມາຂອງຊື່ຫລິ້ນນັ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຮົາໄດ້ເຫັນເລັກນ້ອຍກ່ຽວກັບບຸກຄະລິກລັກສະນະຂອງຢາໂກໂບ ແລະ ໂຢຮັນ. ເຂົາເຈົ້າແມ່ນອ້າຍນ້ອງສອງຄົນດຽວກັນກັບ ຜູ້ທີ່ແນະນຳໃຫ້ສັ່ງໄຟລົງມາຈາກຟ້າສະຫວັນ ເພື່ອເຜົາຜານໝູ່ບ້ານ ໃນຊາມາເຣຍ ເພາະເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກຮັບເຊີນໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນໝູ່ບ້ານ.2
ຢາໂກໂບ ແລະ ໂຢຮັນ ເປັນຊາວປະມຸງ—ບາງທີເປັນຄົນແຂງກະດ້າງເລັກນ້ອຍ—ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ເຂົາເຈົ້າຮູ້ຈັກຫລາຍ ກ່ຽວກັບສະພາບຂອງທຳມະຊາດ. ແນ່ນອນທີ່ວ່າ ເຂົາເຈົ້າເປັນຄົນເອົາຈິງເອົາຈັງ.
ມີເທື່ອໜຶ່ງ, ໃນຂະນະທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ກຳລັງຕຽມເດີນທາງໄປກຸງເຢຣູຊາເລັມ ເປັນເທື່ອສຸດທ້າຍ, ຢາໂກໂບ ແລະ ໂຢຮັນ ໄດ້ຂໍບາງສິ່ງພິເສດຈາກພຣະອົງ—ຄົງເປັນສິ່ງທີ່ ເໝາະສົມກັບຊື່ຫລິ້ນຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ພວກຂ້ານ້ອຍທັງສອງ ປາດຖະໜາຈະໃຫ້ທ່ານເຮັດຕາມຄຳຂໍຮ້ອງຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ.”
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າ ພຣະເຢຊູຄົງຍິ້ມໃສ່ເຂົາເຈົ້າ ແລ້ວຕອບວ່າ, “ເຈົ້າທັງສອງຕ້ອງການອັນໃດ?”
“ເມື່ອທ່ານຢູ່ໃນສະຫງ່າລາສີແລ້ວ ຂໍໃຫ້ພວກຂ້ານ້ອຍທັງສອງນັ່ງທີ່ເບື້ອງຂວາຂອງທ່ານຄົນໜຶ່ງ ແລະ ທີ່ເບື້ອງຊ້າຍຄົນໜຶ່ງ.”
ບັດນີ້ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ຂໍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຄິດຢູ່ບຶດໜຶ່ງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຂໍ ແລ້ວໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຜູ້ໃດທີ່ຈະນັ່ງທີ່ ເບື້ອງຂວາ ຫລື ທີ່ເບື້ອງຊ້າຍຂອງເຮົານັ້ນ ບໍ່ແມ່ນໜ້າທີ່ເຮົາຈະຈັດໃຫ້; ແຕ່ມັນຈະຖືກມອບໃຫ້ສຳລັບຜູ້ທີ່ໄດ້ຖືກຕຽມໄວ້ແລ້ວ.”3
ໃນອີກຄຳໜຶ່ງ, ທ່ານບໍ່ສາມາດໄດ້ຮັບກຽດຕິຍົດຢູ່ໃນອານາຈັກສະຫວັນ ໂດຍການໂຄສະນາຫາສຽງ ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບກຽດຕິຍົດ. ຫລື ທ່ານບໍ່ສາມາດ “ໃຊ້ເສັ້ນໃຊ້ສາຍ” ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບລັດສະໝີພາບແຫ່ງນິລັນດອນ.
ເມື່ອອັກຄະສາວົກອື່ນໆອີກສິບຄົນ ໄດ້ຍິນຈາກ ລູກຟ້າຮ້ອງ, ເຂົາເຈົ້າກໍເຄືອງໃຈ. ພຣະເຢຊູຮູ້ວ່າ ເວລາຂອງພຣະອົງມີໜ້ອຍ, ແລະ ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ເຫັນການຂັດແຍ້ງຢູ່ໃນບັນດາຜູ້ທີ່ຈະນຳພາວຽກງານຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງຄົງຄ້ອຍພຣະໄທນຳ.
ພຣະອົງໄດ້ກ່າວກັບອັກຄະສາວົກສິບສອງ ກ່ຽວກັບແກ່ນສານຂອງອຳນາດ ແລະ ເຖິງຜົນສະທ້ອນຂອງມັນ ຕໍ່ຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາມັນ ແລະ ດຳລົງມັນ. “ຜູ້ປົກຄອງປະຊາຊົນຢູ່ໃນໂລກນີ້,” ພຣະອົງໄດ້ກ່າວ, “ກໍມີອຳນາດເໜືອປະຊາຊົນທີ່ເຂົາປົກຄອງ.”
ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດວາດພາບເຫັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ຫລຽວເບິ່ງສານຸສິດທີ່ຊື່ສັດ ແລະ ເຊື່ອຟັງເຫລົ່ານັ້ນ ດ້ວຍຄວາມຮັກອັນເປັນນິດ. ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດວາດພາບເຫັນພຣະອົງກ່າວດ້ວຍສຽງອ້ອນວອນວ່າ, “ໃນທ່າມກາງພວກເຈົ້າບໍ່ເປັນດັ່ງນັ້ນເລີຍ. ຖ້າຜູ້ໜຶ່ງໃນພວກເຈົ້າຢາກເປັນໃຫຍ່ ເຂົາຕ້ອງເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ເຈົ້າທັງຫລາຍ: ແລະ ຖ້າຜູ້ໜຶ່ງໃນພວກເຈົ້າຢາກເປັນເອກ ເຂົາກໍຕ້ອງເປັນຂ້ອຍໃຊ້ຂອງທຸກຄົນ.”4
ໃນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ການເປັນໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ແລະ ການເປັນຜູ້ນຳ ໝາຍເຖິງ ການເຂົ້າໃຈຄົນອື່ນ ດັ່ງທີ່ເຂົາເປັນ—ດັ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຂົ້າໃຈເຂົາ—ແລະ ແລ້ວເອື້ອມອອກໄປ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ເຂົາ. ນັ້ນໝາຍເຖິງການປິຕິຍິນດີກັບຄົນທີ່ມີຄວາມສຸກ, ຮ້ອງໄຫ້ກັບຄົນທີ່ເປັນທຸກ, ໃຫ້ກຳລັງໃຈຄົນທີ່ໂສກເສົ້າ, ແລະ ຮັກເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ ດັ່ງທີ່ພຣະຄຣິດຮັກເຮົາ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຮັກລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າທຸກຄົນ ບໍ່ວ່າສະຖານະການເສດຖະກິດ, ເຊື້ອຊາດ, ສາດສະໜາ, ພາສາ, ຄວາມເຊື່ອທາງດ້ານການເມືອງ, ຊົນຊາດ, ຫລື ຜູ້ຄົນກຸ່ມໃດໜຶ່ງ ຂອງເຂົາເຈົ້າຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ. ແລະ ເຮົາກໍຄວນເປັນຢ່າງນັ້ນຄືກັນ!
ພຣະເຈົ້າຈະປະທານລາງວັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ໃຫ້ແກ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ ໂດຍບໍ່ຫວັງສິ່ງໃດຕອບແທນ. ລາງວັນຈະມາສູ່ຜູ້ທີ່ຮັບໃຊ້ ໂດຍບໍ່ຫວັງຄຳຍ້ອງຍໍ; ມັນຈະມາສູ່ຜູ້ທີ່ຊອກຫາທາງຊ່ວຍເຫລືອຄົນອື່ນຢ່າງງຽບໆ; ມັນຈະມາສູ່ຜູ້ທີ່ປະຕິບັດຕໍ່ຄົນອື່ນ ພຽງແຕ່ເປັນເພາະເຂົາເຈົ້າຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັກລູກໆຂອງພຣະເຈົ້າ.5
ຢ່າພອງຕົວ
ບໍ່ດົນຫລັງຈາກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖືກເອີ້ນໃຫ້ເປັນເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີໂອກາດເດີນທາງໄປກັບ ປະທານເຈມສ໌ ອີ ຟາວ ເພື່ອຈັດຕັ້ງສະເຕກແຫ່ງໜຶ່ງ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງຂັບລົດໄປຫາສະຖານທີ່ ຢູ່ພາກໃຕ້ທີ່ສວຍງາມຂອງລັດຢູທາ, ປະທານຟາວສ໌ ກໍໃຈດີພໍ ທີ່ໄດ້ໃຊ້ໂອກາດນັ້ນ ໃຫ້ຄຳແນະນຳ ແລະ ສິດສອນຂ້າພະເຈົ້າ. ມັນເປັນບົດຮຽນໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍລືມ. ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກ ສຸພາບອ່ອນນ້ອມກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່. ເຂົາເຈົ້າຈະປະຕິບັດຕໍ່ທ່ານດ້ວຍຄວາມອ່ອນໂຍນ ແລະ ເວົ້າສິ່ງທີ່ດີກ່ຽວກັບທ່ານ.” ແລ້ວ ເພິ່ນໄດ້ຢຸດເວົ້າບຶດໜຶ່ງ ແລ້ວເວົ້າຕໍ່ວ່າ, “ດີເດີ, ໃຫ້ທ່ານມີຄວາມກະຕັນຍູສຳລັບສິ່ງນີ້ ສະເໝີ, ແຕ່ຢ່າພອງຕົວຈັກເທື່ອ.”
ບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນນີ້ກ່ຽວກັບການຮັບໃຊ້ໃນສາດສະໜາຈັກ ສາມາດເອົາມານຳໃຊ້ໄດ້ກັບຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດທຸກຄົນ ຢູ່ໃນທຸກກຸ່ມຂອງສາດສະໜາຈັກ. ສາມາດເອົາມາໃຊ້ໄດ້ກັບເຮົາທຸກຄົນໃນສາດສະໜາຈັກ.
ເມື່ອປະທານເຈ ຣູເບັນ ຄະລາກ ຜູ້ລູກ ໄດ້ແນະນຳຜູ້ທີ່ຖືກເອີ້ນໃຫ້ມາຮັບເອົາຕຳແໜ່ງເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ ຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກ, ເພິ່ນໄດ້ບອກພວກເພິ່ນວ່າ ຢ່າລືມກົດຂໍ້ທີຫົກ.
ຢ່າງຫລີກລ້ຽງບໍ່ໄດ້, ພວກເພິ່ນຊິຖາມວ່າ, “ກົດຂໍ້ທີຫົກນັ້ນແມ່ນຫຍັງ?”
“ຢ່າເອົາຈິງເອົາຈັງຫລາຍເກີນໄປ,” ເພິ່ນຕອບ.
ແນ່ນອນທີ່ ພວກເພິ່ນຕ້ອງຖາມຕໍ່ໄປວ່າ: “ແລ້ວ ກົດຫ້າຂໍ້ທຳອິດ ມີຫຍັງແດ່?”
ດ້ວຍໃບໜ້າແບບຕະຫລົກ, ປະທານຄະລາກ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ບໍ່ມີຫຍັງ.”6
ໃນການເປັນຜູ້ນຳຂອງສາດສະໜາຈັກທີ່ມີປະສິດທິພາບ, ເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້ບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນນີ້ ນັ້ນຄື: ການເປັນຜູ້ນຳໃນສາດສະໜາຈັກ ບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບການຊີ້ນຳຄົນອື່ນ ແຕ່ມັນກ່ຽວກັບຄວາມເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັບເອົາການຊີ້ນຳຈາກພຣະເຈົ້າ.
ການເອີ້ນເປັນໂອກາດໃຫ້ຮັບໃຊ້
ໃນຖານະທີ່ເປັນໄພ່ພົນຂອງພຣະເຈົ້າສູງສຸດ, ເຮົາຕ້ອງຈື່ຈຳຄົນຍາກຈົນ ແລະ ຄົນຂັດສົນ, ຄົນເຈັບປ່ວຍ ແລະ ຄົນທີ່ເປັນທຸກ, ເພາະຄົນໃດທີ່ບໍ່ເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້, ຄົນໆນັ້ນບໍ່ໄດ້ເປັນສານຸສິດຂອງພຣະອົງ.”7 ໂອກາດທີ່ຈະອອກໄປເຮັດຄຸນງາມຄວາມດີ ແລະ ຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນແມ່ນບໍ່ມີຂອບເຂດ. ເຮົາສາມາດຊອກຫາເຂົາເຈົ້າໄດ້ ຢູ່ໃນຊຸມຊົນຂອງເຮົາ, ຢູ່ໃນຫວອດ ແລະ ສາຂາຂອງເຮົາ, ແລະ ແນ່ນອນ ຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາ.
ນອກເໜືອຈາກນັ້ນ, ສະມາຊິກທຸກຄົນຂອງສາດສະໜາຈັກ ຈະໄດ້ຮັບໂອກາດພິເສດເພື່ອຮັບໃຊ້. ເຮົາກ່າວເຖິງໂອກາດນັ້ນວ່າ “ການເອີ້ນ”—ຄຳນີ້ ຄວນເຕືອນເຮົາເຖິງຜູ້ທີ່ເອີ້ນເຮົາໃຫ້ຮັບໃຊ້. ຖ້າຫາກເຮົາຄິດວ່າ ການເອີ້ນເປັນໂອກາດໃຫ້ເຮົາຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະຕິບັດຕໍ່ຄົນອື່ນ ດ້ວຍສັດທາ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວ, ແລ້ວການຮັບໃຊ້ທັງໝົດຈະເປັນບາດກ້າວໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການເປັນສານຸສິດ. ໃນທາງນີ້, ພຣະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ສ້າງສາອານາຈັກຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງສ້າງສັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງນຳອີກ. ສາດສະໜາຈັກໄດ້ຖືກອອກແບບໃຫ້ຊ່ວຍເຫລືອເຮົາ ໃຫ້ກາຍເປັນສານຸສິດທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຊື່ສັດຂອງພຣະຄຣິດ, ເປັນບຸດ ແລະ ທິດາທີ່ດີ ແລະ ມີກຽດຕິຍົດຂອງພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນພຽງແຕ່ຕອນເຮົາໄປປະຊຸມ ແລະ ຟັງຄຳປາໄສເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເກີດຂຶ້ນຕອນເຮົາຄິດກ່ຽວກັບຄົນອື່ນ ແລະ ຮັບໃຊ້ເຂົາເຈົ້ານຳອີກ. ນີ້ຄືວິທີທີ່ເຮົາກາຍເປັນໃຫຍ່ ຢູ່ໃນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ.
ເຮົາຮັບເອົາການເອີ້ນດ້ວຍພຣະຄຸນ, ດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູ. ເມື່ອເຮົາຖືກປົດອອກຈາກການເອີ້ນເຫລົ່ານີ້, ເຮົາກໍຍອມຮັບເອົາການປ່ຽນແປງດ້ວຍພຣະຄຸນ, ດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວ, ແລະ ດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູ ເຊັ່ນດຽວກັນ.
ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ ບໍ່ມີການເອີ້ນໃດຢູ່ໃນອານາຈັກ ທີ່ສຳຄັນຫລາຍກວ່າກັນ. ການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ—ບໍ່ວ່າ ຈະໃຫຍ່ ຫລື ນ້ອຍ—ຈະຫລໍ່ຫລອມວິນຍານຂອງເຮົາ, ຈະເປີດປະຕູສະຫວັນ, ແລະ ຖອກເທພຣະພອນຂອງພຣະເຈົ້າລົງມາ ບໍ່ແມ່ນມາເທິງຜູ້ທີ່ເຮົາຮັບໃຊ້ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ມາເທິງເຮົາດ້ວຍ. ເມື່ອເຮົາເອື້ອມອອກໄປຫາຄົນອື່ນ, ເຮົາສາມາດຮູ້ຢ່າງໝັ້ນໃຈທີ່ຖ່ອມຕົວໄດ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າຮັບຮູ້ການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ ດ້ວຍຄວາມເຫັນພ້ອມ ແລະ ການອະນຸມັດ. ພຣະອົງຊື່ນຊົມກັບເຮົາ ເມື່ອເຮົາເຮັດການຮັບໃຊ້ດ້ວຍຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ໂດຍສະເພາະ ຕອນເຮົາເຮັດການຮັບໃຊ້ແບບງຽບໆ ແລະ ບໍ່ມີຜູ້ໃດຮູ້ເຫັນ.8
ທຸກເທື່ອທີ່ເຮົາຊ່ວຍເຫລືອຄົນອື່ນ, ເຮົາໄດ້ເລື່ອນເຂົ້າໃກ້ການເປັນສານຸສິດທີ່ດີ ແລະ ຈິງໃຈຫລາຍຂຶ້ນ ຂອງພຣະອົງ ຜູ້ທີ່ໄດ້ປະທານທັງໝົດທີ່ພຣະອົງມີ ເພື່ອເຮົາ: ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ.
ຈາກການເປັນປະທານ ສູ່ການສວນສະໜາມ
ໃນລະຫວ່າງ ວັນຄົບຮອບ 150 ປີ ຂອງການມາເຖິງຫ່ອມພູເຊົາເລັກ ຂອງຜູ້ບຸກເບີກ, ບຣາເດີ ມາຍຣອນ ຣິດຈິນສ໌ ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນປະທານສະເຕກແຫ່ງໜຶ່ງໃນເມືອງ ເຮັນນີເຟີ, ລັດຢູທາ. ການສະເຫລີມສະຫລອງແມ່ນຮ່ວມດ້ວຍ ການສະແດງຢ້ອນຫລັງ ເຖິງຕອນຜູ້ບຸກເບີກເດີນຜ່ານກາຍມາທາງໝູ່ບ້ານຂອງເພິ່ນ.
ປະທານຣິດຈິນສ໌ ໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມຫລາຍສົມຄວນ ໃນການວາງແຜນສຳລັບການສະເຫລີມສະຫລອງ, ແລະ ເພິ່ນກໍໄດ້ໄປຮ່ວມການປະຊຸມຫລາຍເທື່ອ ກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ຊັ້ນຜູ້ໃຫຍ່ ແລະ ບຸກຄົນອື່ນໆ ເພື່ອປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບການສະເຫລີມສະຫລອງ. ເພິ່ນໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມທັງໝົດ.
ບໍ່ດົນ ກ່ອນວັນສະເຫລີມສະຫລອງໄດ້ມາເຖິງ, ສະເຕກຂອງ ປະທານຣິດຈິນສ໌ ໄດ້ຖືກຈັດຕັ້ງໃໝ່, ແລະ ເພິ່ນກໍໄດ້ຖືກປົດຈາກຕຳແໜ່ງຂອງການເປັນປະທານ. ໃນວັນອາທິດຕໍ່ມາ, ເພິ່ນໄດ້ໄປຮ່ວມການປະຊຸມຖານະປະໂລຫິດຢູ່ໃນຫວອດຂອງເພິ່ນ ຊຶ່ງໃນມື້ນັ້ນ ຜູ້ນຳໄດ້ຂໍໃຫ້ສະມາຊິກອາສາສະໝັກ ເພື່ອຊ່ວຍໃນການສະເຫລີມສະຫລອງ. ປະທານຣິດຈິນສ໌ ພ້ອມດ້ວຍຫລາຍຄົນ ໄດ້ຍົກມືຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ຖືກແນະນຳໃຫ້ນຸ່ງເຄື່ອງອອກແຮງງານ ແລະ ໃຫ້ຂັບລົດກະບະ ແລະ ເອົາຊ້ວນໄປນຳ.
ໃນທີ່ສຸດ, ເຊົ້າຂອງວັນສະເຫລີມສະຫລອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ມາເຖິງ, ແລະ ປະທານຣິດຈິນສ໌ ໄດ້ໄປເຮັດວຽກອາສາສະໝັກຂອງເພິ່ນ.
ພຽງແຕ່ສອງສາມອາທິດກ່ອນໜ້ານັ້ນ, ເພິ່ນໄດ້ເປັນຜູ້ໜຶ່ງທີ່ມີອິດທິພົນຫລາຍ ໃນການວາງແຜນ ແລະ ຄວບຄຸມ ການສະເຫລີມສະຫລອງທີ່ອາລັງການ. ແຕ່ໃນມື້ສະເຫລີມສະຫລອງ, ໜ້າທີ່ຂອງເພິ່ນ ແມ່ນຍ່າງຕາມກົ້ນຝູງມ້າ ຢູ່ໃນການເດີນສວນສະໜາມ ແລະ ຊ້ວນຂີ້ມ້າ.
ປະທານຣິດຈິນສ໌ ກໍໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເບີກບານ.
ເພິ່ນເຂົ້າໃຈວ່າ ບໍ່ມີການຮັບໃຊ້ໃດ ທີ່ສູງກວ່າກັນ.
ເພິ່ນຮູ້ ແລະ ໄດ້ນຳໃຊ້ພຣະຄຳຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ທີ່ວ່າ “ຜູ້ເປັນໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນພວກເຈົ້ານັ້ນ ຕ້ອງເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ພວກເຈົ້າ.”9
ການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຢ່າງຖືກຕ້ອງຂອງການເປັນສານຸສິດ
ບາງເທື່ອ, ຄືກັນກັບ ລູກຟ້າຮ້ອງ, ເຮົາຢາກໄດ້ຕຳແໜ່ງທີ່ມີຊື່ສຽງ. ເຮົາສະແຫວງຫາການຍ້ອງຍໍ. ເຮົາຢາກເປັນຜູ້ນຳ ແລະ ເຮັດສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນຈະຈື່ຈຳເຮົາໄປຕະຫລອດ.
ການຢາກຮັບໃຊ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ບໍ່ມີຫຍັງຜິດ, ແຕ່ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາການຢາກມີອິດທິພົນ ໃນສາດສະໜາຈັກເພື່ອເຫັນແກ່ຕົວເອງ—ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍ ແລະ ຮັບຄຳຊົມເຊີຍຈາກຜູ້ຄົນ—ແລ້ວເຮົາກໍໄດ້ຮັບລາງວັນຂອງເຮົາແລ້ວ. ເມື່ອເຮົາ “ພອງຕົວ” ເພາະຄຳຍ້ອງຍໍຂອງຄົນອື່ນ, ແລ້ວຄຳຍ້ອງຍໍນັ້ນແຫລະ ຈະເປັນການຊົດເຊີຍຂອງເຮົາ.
ການເອີ້ນທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ ຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກ ແມ່ນອັນໃດ? ແມ່ນການເອີ້ນທີ່ທ່ານມີຢູ່ໃນເວລານີ້. ບໍ່ວ່າຈະເປັນການເອີ້ນແບບທຳມະດາ ຫລື ການເອີ້ນແບບມີຊື່ສຽງ, ແຕ່ການເອີ້ນທີ່ທ່ານມີຢູ່ໃນເວລານີ້ ເປັນການເອີ້ນທີ່ບໍ່ພຽງແຕ່ ຊ່ວຍເຫລືອຄົນອື່ນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ເປັນການເອີ້ນທີ່ເຮັດໃຫ້ທ່ານກາຍເປັນຄົນຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ທ່ານໄດ້ຖືກສ້າງມາ ເພື່ອໃຫ້ເປັນ.
ໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ອ້າຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງ ໃນຖານະປະໂລຫິດ ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຈົ່ງຂະຫຍາຍການເອີ້ນຂອງທ່ານ!
ໂປໂລໄດ້ສອນຊາວຟີລິບປອຍວ່າ, “ຢ່າເຮັດສິ່ງໃດໃນທາງຊີງດີຊີງເດັ່ນ ແຕ່ຈົ່ງຖ່ອມໃຈລົງ ຖືວ່າຄົນອື່ນດີກວ່າຕົນ.”10
ການຮັບໃຊ້ດ້ວຍກຽດຕິຍົດ
ການສະແຫວງຫາກຽດຕິຍົດ ແລະ ຊື່ສຽງໃນສາດສະໜາຈັກ ແທນທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົວ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ຈະເປັນການປະພຶດຕົວແບບເອຊາວ.11 ເຮົາອາດໄດ້ຮັບລາງວັນຈາກໂລກ, ແຕ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາສູນເສຍສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໄປ—ນັ້ນຄື ການເຫັນພ້ອມຈາກສະຫວັນ.
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ຜູ້ອ່ອນນ້ອມ ແລະ ອ່ອນໂຍນ, ຜູ້ບໍ່ໄດ້ສະແຫວງຫາຄຳສັນລະເສີນຈາກມະນຸດ, ແຕ່ໄດ້ເຮັດຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາຂອງພຣະອົງ.12
ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນຢ່າງຖ່ອມຕົວ—ດ້ວຍພະລັງ, ດ້ວຍຄວາມກະຕັນຍູ, ແລະ ດ້ວຍກຽດຕິຍົດ. ເຖິງແມ່ນວ່າການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາ ອາດເບິ່ງວ່າ ຕ່ຳຕ້ອຍ, ທຳມະດາ, ຫລື ມີຄ່າພຽງເລັກນ້ອຍ ກໍຕາມ, ແຕ່ຜູ້ທີ່ເອື້ອມອອກໄປ ດ້ວຍຄວາມເມດຕາ ແລະ ເຫັນອົກເຫັນໃຈ ຕໍ່ຄົນອື່ນ ຈະຮູ້ໃນມື້ໜຶ່ງ ເຖິງຄຸນຄ່າຂອງການຮັບໃຊ້ຂອງເຂົາເຈົ້າ ໂດຍພຣະຄຸນທີ່ເປັນພອນ ແລະ ນິລັນດອນຂອງພຣະເຈົ້າສູງສຸດ.13
ອ້າຍນ້ອງ, ໝູ່ເພື່ອນທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງໄຕ່ຕອງ, ເຂົ້າໃຈ, ແລະ ດຳລົງຊີວິດ ຕາມບົດຮຽນທີ່ສຳຄັນນີ້ ຂອງການເປັນຜູ້ນຳໃນສາດສະໜາຈັກ ແລະ ວິທີທີ່ຖານະປະໂລຫິດປົກຄອງ ນັ້ນຄື: “ຜູ້ເປັນໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນພວກທ່ານນັ້ນ ຕ້ອງເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ພວກທ່ານ.” ນີ້ຄືຄຳອະທິຖານ ແລະ ພອນຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະອາຈານຂອງເຮົາ, ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ, ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.