Język ewangelii
Nauczanie z mocą ma niezwykle istotne znaczenie dla zachowania ewangelii w naszych rodzinach i wymaga ono pilności i zaangażowania.
Kiedy zostałem powołany do Władz Generalnych, musiałem przeprowadzić się z całą rodziną z Kostaryki do Salt Lake City, aby wypełnić moje pierwsze zadanie. To tu w Stanach Zjednoczonych zostałem pobłogosławiony możliwością poznawania ludzi wywodzących się z różnych krajów i kultur. Wielu spośród nich przyszło na świat w krajach Ameryki Łacińskiej, tak jak ja.
Zauważyłem, że duża część pierwszego pokolenia hiszpańskojęzycznych emigrantów porozumiewa się przede wszystkim w swoim ojczystym języku, a angielski zna jedynie w stopniu komunikatywnym. Drugie pokolenie, to dzieci, które przyszły na świat w Stanach Zjednoczonych lub mieszkają tu od najmłodszych lat i tu uczęszczają do szkoły — one bardzo dobrze znają angielski, zaś ich hiszpański mocno kuleje. W trzecim pokoleniu często zdarza się, że hiszpański — język przodków — jest już całkiem zapomniany1.
W terminologii językoznawców nazywa się to po prostu „zanikiem języka”. Do takiego zaniku może dochodzić, kiedy rodziny przeprowadzają się do obcych krajów, gdzie ich ojczysty język nie jest używany. Dzieje się tak nie tylko w rodzinach hiszpańskojęzycznych, lecz na całym świecie, w miejscach, gdzie nowy język zastępuje język ojczysty2. Nawet Nefi, prorok z Księgi Mormona, martwił się możliwością utraty języka swoich ojców, kiedy przygotowywał się do wyprawy do ziemi obiecanej. Napisał on: „Zaprawdę jest mądrością Boga, że powinniśmy uzyskać te kroniki, abyśmy mogli zachować język naszych ojców dla naszych dzieci”3.
Nefi martwił się także o utratę innego języka. W kolejnym wersecie czytamy: „A także, abyśmy zachowali dla nich słowa wszystkich świętych proroków, dane im przez Ducha mocą Boga, od początku świata do naszych czasów”4.
Zauważyłem podobieństwo między zachowaniem ojczystego języka a zachowaniem w życiu ewangelii Jezusa Chrystusa.
W moim dzisiejszym porównaniu nie będę mówić o żadnym ziemskim języku, lecz o wiecznym języku, który musimy zachować w naszych rodzinach i którego nie wolno nam utracić. Mówię o języku5 ewangelii Jezusa Chrystusa. Pod pojęciem „język ewangelii” rozumiem wszystkie nauki naszych proroków, nasze posłuszeństwo wobec nich i kultywowanie prawych tradycji.
Omówię trzy sposoby, w jakie możemy dbać o zachowanie tego języka.
Po pierwsze: Możemy być bardziej pilni i troskliwi w domu
W Naukach i Przymierzach Pan nakłaniał wielu prominentnych członków Kościoła, między innymi Newela K. Whitneya, aby zaprowadzili w swych domach porządek. Pan powiedział: „Słudze mojemu, Newelowi K. Whitneyowi […] także potrzeba nagany, i musi uporządkować swoją rodzinę, i postarać się, by [był pilniejszy i troskliwszy] w domu, i zawsze się [modlił], bo inaczej [zostanie usunięty] ze swego miejsca”6.
Jednym z czynników, który przyczynia się do utraty języka, jest to, że rodzice nie poświęcają czasu na to, by uczyć dzieci swojej ojczystej mowy. Nie wystarczy jedynie posługiwać się językiem w domu. Jeśli rodzice chcą zachować swój język, muszą go nauczać. Badania wykazały, że rodzicom, którzy świadomie dokładają starań, aby zachować swój język ojczysty, zazwyczaj się to udaje7. Jak więc możemy świadomie zabiegać o to, by zachować język ewangelii?
Starszy David A. Bednar z Kworum Dwunastu Apostołów ostrzegał, że „pozbawione mocy nauczanie ewangelii i bycie kiepskim wzorcem w domu” to jedne z głównych przyczyn przełamania tradycji wielopokoleniowych rodzin w Kościele8.
Możemy zatem wysnuć wniosek, że nauczanie z mocą ma niezwykle istotne znaczenie dla zachowania ewangelii w naszych rodzinach i że wymaga ono pilności i zaangażowania.
Wielokrotnie byliśmy zachęcani, by ustanowić zwyczaj codziennej rodzinnej modlitwy i wspólnego studiowania pism świętych9. Wiele rodzin, które to robią, codziennie odczuwa błogosławieństwo większej jedności oraz bliskości z Panem.
Kiedy dojdzie do codziennego studiowania pism świętych? Dojdzie do niego wtedy, kiedy rodzice wezmą pisma święte do ręki i z miłością zachęcą rodzinę do wspólnej nauki. Ciężko jest tu dostrzec inne możliwości.
Ojcowie i matki, pilnujcie, aby nie ominęły was te wspaniałe błogosławieństwa. Nie czekajcie, aż będzie za późno!
Po drugie: Możemy być silnymi wzorcami w domu
Pewien ekspert w zakresie lingwistyki napisał, że, aby zachować język ojczysty „trzeba sprawić, by był on czymś żywym dla dzieci”10. Sprawiamy, że język jest „żywy”, kiedy nasze nauki idą w parze z przykładem, który ustanawiamy.
Kiedy byłem młody, w czasie wakacji pracowałem w fabryce mojego ojca. Pierwszym pytaniem, jakie zadawał mi, kiedy otrzymywałem wypłatę, było: „Co zrobisz z tymi pieniędzmi?”.
Znałem odpowiedź, więc mówiłem: „Zapłacę dziesięcinę i odłożę na misję”.
Po ośmiu latach wspólnej pracy i zadawaniu ciągle tego samego pytania tata uznał, że nauczył mnie, płacić dziesięcinę. Nie wiedział jednak, że tej ważnej zasady nauczyłem się w jeden weekend. Pozwólcie, że powiem, jak to się stało.
Po politycznych zawirowaniach w Ameryce Środkowej firma ojca zbankrutowała. Od zatrudniania na pełen etat ponad 200 osób przeszedł do pięciu szwaczek, które pracowały w naszym garażu wtedy, kiedy były potrzebne. W tym trudnym okresie usłyszałem pewnego dnia, jak rodzice rozmawiali o tym, czy powinni zapłacić dziesięcinę, czy kupić jedzenie dla dzieci.
W niedzielę poszedłem za tatą, żeby zobaczyć, co zrobi. Po spotkaniach kościelnych zobaczyłem, jak wziął kopertę i włożył do niej dziesięcinę. To była jedynie część tej lekcji. Nurtowało mnie pytanie, co teraz będziemy jeść.
W poniedziałkowy ranek do naszych drzwi zapukali jacyś ludzie. Kiedy otworzyłem, poprosili, żebym zawołał tatę. Kiedy tata przyszedł, powiedzieli mu, że mają niezwykle pilne zamówienie na szycie. Powiedzieli też, że zamówienie jest tak ważne, że zapłacą za nie z góry. Tego dnia poznałem zasady rządzące płaceniem dziesięciny i towarzyszące jej błogosławieństwa.
W Nowym Testamencie Pan mówi o wzorcach: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, nie może Syn sam od siebie nic czynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni; co bowiem On czyni, to samo i Syn czyni”11.
Nie wystarczy jedynie mówić dzieciom o tym, jak ważny jest ślub w świątyni, post czy przestrzeganie świętości dnia sabatu. One muszą widzieć, że w naszym rozkładzie dnia wyznaczamy czas na to, by możliwie często chodzić do świątyni. Muszą widzieć nasze zaangażowanie w regularne posty12 i w to, żeby cały dzień sabatu był święty. Jeśli nasza młodzież nie potrafi pościć przez dwa posiłki, nie potrafi regularnie studiować pism świętych, nie umie wyłączyć telewizora podczas niedzielnego meczu, to czy będzie potrafiła wykazać się duchową samodyscypliną, by oprzeć się wielkim pokusom współczesnego świata, między innymi pornografii?
Po trzecie: Zachowywanie tradycji
Innym sposobem, w jaki język ojczysty może ulec zmianie lub zaniknąć, jest zmieszanie go z innymi językami i tradycjami13.
W początkowym okresie rozwoju Kościoła Pan wezwał wielu ważnych członków, aby zaprowadzili porządek w swoich domach. Rozpoczął od omówienia dwóch sposobów, w jakie nasze domy mogą utracić światło i prawdę: „A ten niegodziwy przychodzi i zabiera światło i prawdę, przez nieposłuszeństwo, dzieciom ludzkim i z powodu tradycji ich ojców”14.
Musimy w rodzinach unikać tradycji, które uniemożliwią nam dochowywanie świętości dnia sabatu lub codzienne studiowanie pism świętych i wspólne modlitwy. Musimy zamknąć cyfrowe drzwi naszych domów przed pornografią i innymi złymi wpływami. Aby pokonać ziemskie tradycje naszych czasów, musimy korzystać z pism świętych i głosu współczesnych proroków, by nauczać nasze dzieci o ich boskim pochodzeniu, celu ich życia i boskiej misji Jezusa Chrystusa.
Podsumowanie
W pismach świętych znajdziemy kilka przykładów „utraty języka”15. Na przykład:
„I pośród młodego pokolenia było wielu, którzy nie rozumieli słów króla Beniamina, ponieważ byli małymi dziećmi, gdy przemawiał do swego ludu, i nie wierzyli w tradycje swych ojców […].
Z powodu swej niewiary nie mogli zrozumieć słowa Bożego, ich serca były więc na nie nieczułe”16.
Dla dorastającego pokolenia język ewangelii stał się obcy. Choć niekiedy podważa się sens korzyści z zachowywania języka ojczystego, to w kontekście planu zbawienia nie ma wątpliwości co do wiecznych konsekwencji utraty języka ewangelii w naszych domach.
Jako dzieci Boga jesteśmy niedoskonałymi ludźmi, którzy starają się opanować doskonały język17. Tak jak matka z czułością podchodzi do swych dzieci, tak nasz Ojciec Niebieski cierpliwie znosi nasze niedoskonałości i błędy. Docenia i rozumie nasze najprostsze zdania, wymamrotane ze szczerością, jak gdyby były pięknymi poematami. Raduje go dźwięk naszych pierwszych ewangelicznych słów. Naucza nas z doskonałą miłością.
Nic, co osiągniemy w tym życiu, choćby było bardzo ważne, nie będzie się liczyć, jeśli nasze rodziny utracą język ewangelii18. Składam świadectwo, że Ojciec w Niebie będzie błogosławił naszym staraniom, by poznać Jego język, aż do chwili, kiedy będziemy umieli biegle posługiwać się tą wyższą formą komunikacji — naszym prawdziwym językiem ojczystym. W imię Jezusa Chrystusa, amen.