ទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ហើយកុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់ខ្លួន
យើងអាចធ្វើឲ្យជីវិតយើងផ្ដោតលើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានដោយមកស្គាល់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងដឹកនាំផ្លូវយើង ។
ខណៈដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរនៅក្នុងតំបន់អាស៊ី មានប្អូនស្រីម្នាក់ៗមកជួបនឹងខ្ញុំ។ គាត់បានឱបខ្ញុំ ហើយបានសួរថា « តើអ្នកពិតជាជឿថាដំណឹងល្អនេះពិតឬ ? » បងប្អូនស្រីជាទីស្រឡាញ់ ខ្ញុំដឹងថា ដំណឹងល្អនេះពិត ។ ខ្ញុំទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ។
នៅក្នុង សុភាសិត ៣:៥–៦យើងបានអានការប្រឹក្សានេះថា៖
« ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ ។
« ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងតម្រង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង » ។
បទគម្ពីរនេះ មាននូវការដាស់តឿន ចំនួនពីរគឺ ការព្រមាន និងការសន្យាដ៏រុងរឿងមួយ ។ ការដាស់តឿនពីរនោះគឺ ៖ « ចូរទីពឹងដល់ព្រះយេហូវ៉ាឲ្យអស់អំពីចិត្ត » ហើយ « ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវ [ អ្នក ] ចុះ » ។ ការព្រមាន ៖« កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ » ។ និងការសន្យាដ៏រុងរឿង ៖ « ទ្រង់នឹងតម្រង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់អ្នក » ។
ដំបូង ចូរយើងពិភាក្សាពីការព្រមាននោះ ៖ រូបភាពជួយយើងឲ្យរិះគិតកាន់តែច្រើន ។ ការព្រមាននោះទាក់ទងនឹងពាក្យថា « កុំឲ្យពឹងផ្អែក »—គឺ« កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ » ។ ជាភាសាអង់គ្លេសពាក្យថា ពឹងផ្អែកសំដៅលើការផ្អៀង ឬរំកិលខ្លួនទៅជ្រុងម្ខាង ។ កាលយើងផ្អែកខ្លួនទៅជ្រុងម្ខាង ឬម្ខាងទៀត យើងរំកិលខ្លួនចេញពីចំណុចកណ្ដាល យើងចេញពីតុល្យភាព ហើយដួល ។ ពេលយើងពឹងផ្អែកខាងវិញ្ញាណទៅនឹងការយល់ដឹងរបស់យើង យើងងាកចេញពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ បើយើងពឹងផ្អែក នោះយើងមិននៅចំកណ្ដាល យើងខ្វះតុល្យភាព យើងមិនបានផ្ដោតលើព្រះគ្រីស្ទឡើយ ។
បងប្អូនស្រី ចាំទេ ក្នុងជីវិតយើងមុនឆាកជីវិតនេះ យើងបានឈរក្បែរព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ យើងបានទុកចិត្តទ្រង់ ។ យើងបន្លឺសំឡេងគាំទ្រ ការសារទរ និងអំណរយើងដល់ផែនការនៃ សុភមង្គលដែលព្រះវរបិតាសួគ៌យើងបានរៀបចំឡើង ។ យើងមិនបានពឹងផ្អែកលើយោបល់យើងឡើយ ។ យើងបានច្បាំងដោយទីបន្ទាល់យើង ហើយ « រួមជាមួយនឹងកម្លាំងរបស់ព្រះ ហើយកម្លាំងទាំងនោះគឺជាអ្នកឈ្នះ » ។១ ចម្បាំងរវាងសេចក្ដីល្អ និងសេចក្ដីអាក្រក់នេះបានផ្លាស់មកផែនដី ។ ជាថ្មីម្ដងទៀត យើងមានការទទួលខុសត្រូវពិសិដ្ឋដើម្បីឈរជាសាក្សីម្នាក់ ហើយដាក់ការទុកចិត្តយើងលើព្រះអម្ចាស់ ។
យើងម្នាក់ៗត្រូវសួរខ្លួនឯងថា « តើខ្ញុំអាចបន្តឈរនៅចំណុចកណ្ដាល ហើយកុំពឹងផ្អែកលើយោបល់ខ្ញុំតាមរបៀបណា ? តើខ្ញុំស្គាល់ ហើយធ្វើតាមព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមរបៀបណា កាលសំឡេងនៃពិភពលោកនេះលាន់ឮខ្លាំងនោះ ? តើខ្ញុំបណ្ដុះការទុកចិត្តលើព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមរបៀបណា ?
ខ្ញុំសូមណែនាំនូវវិធីបីយ៉ាងដើម្បីបង្កើនចំណេះដឹង និងការទុកចិត្តយើងលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ បងប្អូននឹងឃើញថាគោលការណ៍ទាំងនេះពុំមែនថ្មីនោះទេ ប៉ុន្តែវាមានសារៈសំខាន់ ។ វាត្រូវបានច្រៀងនៅគ្រប់ថ្នាក់កុមារ បង្រៀនក្នុងមេរៀនថ្នាក់យុវនារី ហើយជាចម្លើយចំពោះសំណួរជាច្រើនរបស់ថ្នាក់សមាគមសង្គ្រោះ ។ វាគឺជាគោលការណ៍—កណ្ដាល—ហើយមិនពឹងផ្អែកគេឡើយ ។
ទីមួយ យើងអាចស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ហើយទុកចិត្តលើទ្រង់ កាលយើង« ទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទ ដ្បិតមើលចុះ ព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទនឹងប្រាប់ដល់អ្នកនូវគ្រប់អ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកត្រូវធ្វើ » ។២
ប៉ុន្មានខែមុន យើងបានមានការសិក្សាព្រះគម្ពីរជាគ្រួសារ ។ ចៅប្រុសរបស់ខ្ញុំអាយុពីរឆ្នាំបានអង្គុយនៅលើភ្លៅខ្ញុំ កាលយើងអាន ។ ខ្ញុំជាជីដូនដ៏រីករាយ ពេលគ្រួសារកូនប្រុសខ្ញុំបានមកលេង ។
ពេលសិក្សាព្រះគម្ពីរយើងចប់ ខ្ញុំបានបិទព្រះគម្ពីរខ្ញុំ ។ ចៅប្រុសខ្ញុំបានដឹងថា បន្តិចទៀតដល់ពេលចូលគេងហើយ ។ គាត់បានងើយមុខឡើង ហើយនិយាយសេចក្ដីពិតដ៏អស់កល្បមួយថា ៖ « លោកយាយ អានគម្ពីរទៀត » ។
កូនប្រុសខ្ញុំ ដែលជាឪពុកល្អ ហើយម៉ឺងម៉ាត់ បានប្រាប់ខ្ញុំថា « ម៉ាក់ កុំចាញ់បោកគាត់ ។ គាត់គ្រាន់តែព្យាយាមមិនចង់ចូលគេងតែប៉ុណ្ណោះ »។
ប៉ុន្តែកាលចៅប្រុសខ្ញុំសូមបទគម្ពីរបន្ថែមទៀត យើងអានបទគម្ពីរបន្ថែមទៀត ! បទគម្ពីរជាច្រើនបំភ្លឺគំនិតយើង បីបាច់វិញ្ញាណយើង ឆ្លើយសំណួរយើង បង្កើនការទុកចិត្តរបស់យើងទៅលើព្រះអម្ចាស់ ហើយជួយយើងឲ្យដាក់ជីវិតយើងទៅលើទ្រង់ ។ សូម « ចាំថា ត្រូវពិចារណាមើលវត្ថុទាំងនេះដោយព្យាយាម ដើម្បី[ បងប្អូន ] អាចមានប្រយោជន៍ដោយសារវា » ។៣
ទីពីរ យើងអាចស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ហើយទុកចិត្តទ្រង់តាមរយៈការអធិស្ឋាន ។ ការអាចអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះនៃយើង គឺជាពរជ័យអ្វីម៉្លេះ ! « ចូរអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតា ដោយអស់ពីកម្លាំងចិត្ត » ។៤
ខ្ញុំមានការចងចាំដ៏ផ្អែមល្ហែមមួយអំពីការអធិស្ឋានដែលខ្ញុំរក្សាទុកដ៏មានតម្លៃ ។ នៅការសម្រាកពីសាកលវិទ្យាល័យនារដូវក្ដៅរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានទទួលយកការងារមួយនៅរដ្ឋតិចសាស ។ ខ្ញុំត្រូវបើកឡានដ៏ចំណាស់របស់ខ្ញុំ រាប់រយគីឡូម៉ែត្រពីរដ្ឋអៃដាហូទៅរដ្ឋតិចសាស វាជាឡានមួយដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ ហើយបានដាក់ឈ្មោះថា វើន ។ ឥវ៉ាន់ត្រូវបានចងដាក់នៅលើដំបូលរបស់វើន ហើយខ្ញុំត្រៀមជាស្រេចសម្រាប់ការធ្វើដំណើរផ្សងព្រេងថ្មី ។
ពេលហៀបនឹងចេញពីផ្ទះ ខ្ញុំបានឱបអ្នកម្ដាយជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំ ហើយគាត់បានពោលថា « ចូរយើងអធិស្ឋានសិនពីមុនកូនចេញទៅ » ។
យើងបានលុតជង្គង់ចុះ ហើយអ្នកម្ដាយខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋាន ។ គាត់បានទូលអង្វរដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ឲ្យថែរក្សាខ្ញុំ ។ គាត់បានអធិស្ឋានសូមឲ្យឡានដែលគ្មានម៉ាស៊ីនត្រជាក់របស់ខ្ញុំ មានដំណើរការល្អ តាមខ្ញុំត្រូវការ ។ គាត់បានសូមឲ្យពួកទេវតាគង់នឹងខ្ញុំពេញមួយរដូវក្ដៅនោះ ។ គាត់បានអធិស្ឋាន ហើយអធិស្ឋានទៀត ។
ភាពសុខសាន្តដែលកើតចេញពីការអធិស្ឋាននោះបានផ្ដល់ភាពក្លាហានឲ្យខ្ញុំដើម្បីទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ហើយកុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់ខ្លួនឡើយ ។ ព្រះអម្ចាស់បានដឹកនាំផ្លូវខ្ញុំក្នុងការសម្រេចចិត្តជាច្រើនដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅរដូវក្ដៅនោះ ។
កាលយើងបង្កើតទម្លាប់នៃការទៅរកព្រះវរបិតាសួគ៌ក្នុងការអធិស្ឋាន នោះយើងនឹងស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ យើងនឹងទុកចិត្តទ្រង់ ។ បំណងប្រាថ្នាយើងនឹងកាន់តែក្លាយដូចជាព្រះរាជបំណងទ្រង់ ។ យើងនឹងអាចការពារខ្លួនឯង និងមនុស្សដទៃទៀតសម្រាប់ពរជ័យដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ត្រៀមប្រទានឲ្យ បើយើងនឹងសូមដោយសេចក្ដីជំនឿ ។៥
ទីបី យើងអាចស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ហើយទុកចិត្តទ្រង់ កាលយើងបម្រើមនុស្សដទៃ ។ ខ្ញុំសូមចែកចាយរឿងដូចតទៅនេះដោយមានការអនុញ្ញាតពីអេមី រ៉ាយ ដែលបានយល់ពីគោលការណ៍នៃការបម្រើ សូម្បីតែក្នុងពេលមានជំងឺធ្ងន់ធ្ងរមួយចាំគម្រាមអាយុជីវិតក្ដី ។ អេមីបានសរសេរថា
« នៅថ្ងៃទី២៩ ខែតុលា ឆ្នាំ២០១៥ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមានជំងឺមហារីក ។ ជំងឺមហារីកខ្ញុំមានសង្ឃឹមរស់រានមានជីវិតតែ ១៧ ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ។ ឱកាសបានជាស្បើយ មិនមែនជាការងាយទេ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវខិតខំយកឈ្នះរឿងដ៏លំបាកនេះក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តធ្វើអ្វីៗដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានមិនមែនសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំតែម្យ៉ាងទេ ប៉ុន្តែសំខាន់បំផុតគឺ សម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ ។ នៅខែធ្នូ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមការព្យាបាលដោយប្រើជាតិគីមី ។ ខ្ញុំបានដឹងពីផលប៉ះពាល់នៃការប្រើថ្នាំសម្រាប់ជំងឺមហារីក ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានដឹងថា វាអាចជួយមនុស្សម្នាក់ដែលឈឺធ្ងន់ឲ្យនៅមានជីវិតនោះទេ ។
« មានពេលមួយ ខ្ញុំបានប្រកាសថា ការព្យាបាលដោយប្រើជាតិគីមីគឺ បំពាននឹងសិទ្ធិរបស់មនុស្ស ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ស្វាមីខ្ញុំថា ខ្ញុំឈប់ហើយ ។ ខ្ញុំឈប់ព្យាបាលទៀតហើយ ។ ខ្ញុំមិនត្រឡប់ទៅមន្ទីរពេទ្យនោះទៀតទេ ។ តាមប្រាជ្ញារបស់គាត់ ស្វាមីខ្ញុំបានស្ដាប់ដោយអត់ធ្មត់ រួចតបថា « អញ្ចឹង យើងត្រូវរកមនុស្សម្នាក់ធ្វើការបម្រើ » ។
ថាម៉េចហ្នឹង ? តើគាត់បានភ្លេចថាភរិយាគាត់មានជំងឺមហារីក ហើយមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងការឆ្អល់ពោះ ឬការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងណាមួយទៀតបានទេឬអី ?
អេមីបានពន្យល់បន្តថា « បន្តិចម្ដងៗរោគសញ្ញាខ្ញុំកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ រហូតដល់ក្នុងមួយខែខ្ញុំបានស្រួលខ្លួនដូចជាមនុស្សធម្មតាតែមួយថ្ងៃ ឬ ពីរថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ។ គឺថ្ងៃទាំងនោះហើយ ដែលគ្រួសារយើងរកនូវវិធីដើម្បីបម្រើ »។
ក្នុងចំណោមថ្ងៃទាំងនោះ មានថ្ងៃមួយគ្រួសារអេមីបានចែកចាយសម្ភារការព្យាបាលដោយប្រើជាតិគីមីដល់អ្នកជំងឺផ្សេងទៀត ជាសម្ភារដែលជួយឲ្យរោគសញ្ញាបានធូរស្បើយ និងជួយឲ្យពួកគេរីករាយ ។ ពេលអេមីដេកមិនលក់ គាត់បានគិតពីរបៀបធ្វើឲ្យជីវិតមនុស្សផ្សេងទៀតបានរីករាយ ។ វិធីខ្លះធំ ប៉ុន្តែវិធីជាច្រើនគឺគ្រាន់ជាសារ ឬកំណត់ត្រាតូចៗនៃការលើកទឹកចិត្ត និងក្ដីស្រឡាញ់ ។ នាយប់ទាំងនោះ កាលគាត់ឈឺចាប់ខ្លាំង គាត់បានសម្រាកលើគ្រែ ហើយយក Ipad មកស្រាវជ្រាវរកពិធីបរិសុទ្ធដែលចាំបាច់ត្រូវធ្វើសម្រាប់បុព្វការីជនរបស់គាត់ដែលចែកឋានទៅ ។ ដោយអព្ភូតហេតុ ការឈឺចាប់នោះបានចុះថយ ហើយគាត់អាចស៊ូទ្រាំបាន ។
អេមីថ្លែងទីបន្ទាល់ថា « ការបម្រើសង្គ្រោះជីវិតខ្ញុំ ។ ទីបំផុត កន្លែងដែលខ្ញុំរកឃើញកម្លាំងដើម្បីបន្តដើរឆ្ពោះទៅមុខគឺជាសុភមង្គលដែលខ្ញុំបានរកឃើញក្នុងការព្យាយាមសម្រាលការរងទុក្ខរបស់មនុស្សនៅជុំវិញខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានទន្ទឹងរង់ចាំគម្រោងនៃការបម្រើរបស់យើងដោយអំណរ និងការសង្ឃឹមទុកជាខ្លាំង ។ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ វានៅតែជារឿងដ៏ចម្លែកមួយ ។ បងប្អូនអាចនឹងគិតថា មនុស្សម្នាក់ដែលជ្រុះសក់អស់ ខ្លួនសុទ្ធតែជាតិពុល ហើយកំពុងខិតខំពុះពារការពារជីវិត [នាង] អាចនឹងគិតថា ‹ ខ្ញុំគួរតែគិតពីខ្លួនឯង › ។ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំគិតអំពីខ្លួនឯង ពីស្ថានភាពរបស់ខ្ញុំ ការរងទុក្ខ និងការឈឺចាប់ខ្ញុំ ពិភពលោកនេះក្លាយទៅជាងងឹតឈឹង ហើយស្លុតចិត្ត ។ កាលខ្ញុំផ្ដោតទៅលើមនុស្សដទៃ វាមាននូវពន្លឺ សង្ឃឹម កម្លាំង ភាពក្លាហាន និងអំណរ ។ ខ្ញុំដឹងថា រឿងនេះអាចកើតឡើងបានដោយសារតែអំណាចគាំទ្រ ព្យាបាល និងជាជំនួយរបស់ដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
អេមីបានទុកចិត្តព្រះអម្ចាស់ កាលនាងបានស្គាល់ទ្រង់ ។ បើនាងបានពឹងផ្អែកតែបន្តិចលើយោបល់របស់ខ្លួន នាងអាចនឹងបដិសេធចំពោះគំនិតដែលនាងធ្វើការបម្រើ ។ ការបម្រើជួយនាងឲ្យតតាំងនឹងការឈឺចាប់ និងការរងទុក្ខរបស់នាង ហើយរស់នៅតាមបទគម្ពីរនេះ ៖« កាលណាអ្នករាល់គ្នានៅក្នុងការបម្រើដល់មនុស្សទូទៅ នោះអ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែនៅក្នុងការបម្រើដល់ព្រះរបស់អ្នកតែប៉ុណ្ណោះ »។៦
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយកឈ្នះលើលោកិយនេះ ។ ហើយដោយសារទ្រង់ ដង្វាយធួនដ៏គ្មានទីបញ្ចប់របស់ទ្រង់ យើងគ្រប់គ្នាមានបុព្វហេតុដ៏ធំដើម្បីទុកចិត្ត ដោយដឹងថានៅទីបំផុតអ្វីៗនឹងបានប្រសើរឡើង ។
បងប្អូនស្រី យើងម្នាក់ៗអាចទុកចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ ហើយកុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់ខ្លួនឡើយ ។ យើងអាចធ្វើឲ្យជីវិតយើងផ្ដោតលើព្រះអង្គសង្គ្រោះបាន ដោយការមកស្គាល់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងដឹកនាំផ្លូវយើង ។
យើងនៅលើផែនដីនេះដើម្បីបង្ហាញការទុកចិត្តដូចគ្នាទៅលើទ្រង់ដែលបានអនុញ្ញាតឲ្យយើងឈរក្បែរព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ កាលទ្រង់បានប្រកាសថា « មើលចុះ ទូលបង្គំនៅឯណេះហើយ សូមចាត់ទូលបង្គំចុះ » ។៧
បងប្អូនស្រីជាទីស្រឡាញ់ ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា « ពរជ័យដែលបានសន្យារបស់យើង គឺហួសពីការអាចវាស់បាន ។ ទោះជាពពកខ្មៅប្រមូលផ្ដុំគ្នា ទោះជាភ្លៀងធ្លាក់មកលើយើងក្ដី ចំណេះដឹងរបស់យើងអំពីដំណឹងល្អ និង សេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើងចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង នឹងលួងលោម និង គ្រាំទ្រយើង … នៅពេលយើងដើរដោយសុចរិត ។ … គ្មានអ្វីនៅក្នុងពិភពលោកនេះ ដែលអាចរារាំងយើងបានឡើយ » ។៨
ខ្ញុំសូមបន្ថែមទីបន្ទាល់ខ្ញុំទៅនឹងប្រសាសន៍នៃព្យាការីជាទីស្រឡាញ់របស់យើងផងដែរ ។ បើយើងទុកចិត្តលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះអង្គសង្គ្រោះយើង ហើយកុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់ខ្លួន ទ្រង់នឹងដឹកនាំផ្លូវយើង ហើយនឹងលាតសន្ធឹងព្រះហស្ដមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់មកកាន់យើង ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។
កំណត់ចំណាំ ៖ នៅថ្ងៃទី ១ ខែមេសា ឆ្នាំ ២០១៧, បងស្រី ខ័រឌុន ត្រូវបានដោះលែងពីទីប្រឹក្សាទីពីរនៅក្នុងគណៈប្រធានអង្គការបឋមសិក្សាទូទៅ ហើយត្រូវបានហៅជាទីប្រឹក្សាទីមួយ ។