ວັນແຫ່ງສິ່ງມະຫັດສະຈັນໝົດໄປແລ້ວບໍ?
ຄວາມເອົາໃຈໃສ່ທີ່ສູງສຸດຂອງເຮົາຄວນຢູ່ເທິງສິ່ງມະຫັດສະຈັນແຫ່ງວິນຍານ ທີ່ມີໄວ້ໃຫ້ແກ່ລູກໆ ຂອງພຣະເຈົ້າທຸກໆຄົນ.
ໜຶ່ງປີທີ່ຜ່ານມານີ້ ຕອນໄດ້ໄປປະຕິບັດໜ້າທີ່ມອບໝາຍຢູ່ລັດແຄລິໂຟເນຍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປກັບ ປະທານສະເຕກ ເພື່ອຢ້ຽມຢາມ ຄະລາກ ແລະ ຮໍລີ ເຟວສ໌ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ ຢູ່ທີ່ບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າຖືກບອກໃຫ້ຊາບເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ວ່າ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມີປະສົບການທີ່ເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນ. ເມື່ອໄປເຖິງ, ຄະລາກ ພະຍາຍາມຈະຢືນເພື່ອທັກທາຍພວກເຮົາ ເພາະວ່າລາວໄດ້ໃສ່ ເຄື່ອງຊ່ວຍຄຶງຕົວ, ທາງຫລັງ, ຄໍ ແລະ ແຂນ.
ພຽງແຕ່ສອງເດືອນກ່ອນໜ້ານັ້ນ, ຄະລາກ, ທ້າວທາຍ ລູກຊາຍຂອງລາວ ແລະ ຊາຍໜຸ່ມ ແລະ ຜູ້ນຳປະມານ 30 ຄົນໄດ້ພາກັນອອກໄປຕັ້ງຄ້າຍເຮັດກິດຈະກຳຂອງສະເຕກ, ໄປເດີນປ່າປີນຂຶ້ນຍອດພູຊາສະຕາ ຄວາມສູງ 14,180 ຟຸດ (4,322 ແມັດ), ຊຶ່ງເປັນຈອມພູທີ່ສູງທີ່ສຸດແຫ່ງໜຶ່ງຂອງລັດແຄລິໂຟເນຍ. ໃນມື້ທີສອງຂອງການປີນທີ່ລຳບາກນັ້ນ, ນັກປີນຫລາຍຄົນໄດ້ປີນຂຶ້ນເຖິງຍອດພູແລ້ວ—ຊຶ່ງເປັນຄວາມສຳເລັດຜົນ ທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ ທີ່ເປັນໄປໄດ້ເພາະການຕຽມພ້ອມ ເປັນເວລາຫລາຍໆເດືອນ.
ໜຶ່ງໃນຈຳນວນຄົນທີ່ປີນຂຶ້ນຍອດພູກໍແມ່ນ ຄະລາກ. ຫລັງຈາກນັ່ງພັກຜ່ອນຄາວໜຶ່ງໃກ້ແຄມຍອດພູ, ລາວໄດ້ລຸກຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມຍ່າງ. ເມື່ອລາວຍ່າງໄປ ລາວໄດ້ພະລາດ ແລະ ລົ້ມລົງທາງຫລັງແຄມໜ້າຜາ, ແລະ ໄດ້ຕົກລົງປະມານ 40 ຟຸດ (12 ແມັດ) ແລະ ແລ້ວກໍໄດ້ກິ້ງຢ່າງຄວບຄຸມຕົວບໍ່ໄດ້ ລົງໄປໃນຮ່ອມທີ່ເປັນນ້ຳແຂງອີກປະມານ 300 ຟຸດ (91 ແມັດ). ເປັນເລື່ອງປະຫລາດໃຈແທ້ໆທີ່ ຄະລາກ ໄດ້ລອດຊີວິດ ແຕ່ລາວໄດ້ຮັບບາດເຈັບຢ່າງສາຫັດ ແລະ ເຄື່ອນເໜັງບໍ່ໄດ້.
ສິ່ງມະຫັດສະຈັນທີ່ ຄະລາກ ໄດ້ມີລະຫວ່າງເຫດການໄດ້ຮັບບາດເຈັບທີ່ຂັບຂັນນັ້ນ ກໍພຽງແຕ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນເທົ່ານັ້ນ. ຜູ້ຄົນທຳອິດທີ່ “ບັງເອີນ” ເຂົ້າໄປເຖິງລາວກໍແມ່ນກຸ່ມທີ່ໄປເດີນປ່າ ທີ່ຮ່ວມດ້ວຍຜູ້ກູ້ໄພໃນພູ ແລະ ມືອາຊີບທາງ ການແພດສຸກເສີນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ການຮັກສາແກ່ ຄະລາກ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ເປັນຊ໊ອກ ແລະ ໃຫ້ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມເພື່ອຮັກສາລາວໃຫ້ອຸ່ນ.ກຸ່ມນີ້ກໍ “ບັງເອີນ” ພາກັນທົດລອງເຄື່ອງສື່ສານໃໝ່ນຳອີກ ແລະ ໄດ້ສົ່ງຄຳຮ້ອງຂໍສຸກເສີນ ຫາຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ ຈາກເຂດທີ່ໂທລະສັບມືຖືບໍ່ມີສັນຍານ. ຍົມເຮລິກົບເຕີ້ນ້ອຍລຳໜຶ່ງ ກໍຖືກຮຽກຮ້ອງທັນທີ ໃຫ້ມາພູຊາສະຕາ ທີ່ໄກຈາກທີ່ນັ້ນ ໜຶ່ງຊົ່ວໂມງ. ຫລັງຈາກພະຍາຍາມຈະເອົາຍົນລົງສອງເທື່ອແຕ່ບໍ່ໄດ້ຜົນ ຢູ່ບ່ອນທີ່ມີຄວາມສູງທີ່ທ້າທາຍຂີດຈຳກັດຂອງຍົນນັ້ນ, ແລະ ດີ້ນລົນເພາະລົມພັດແຮງ, ນັກບິນໄດ້ພະຍາຍາມເອົາຍົນລົງອີກເປັນເທື່ອທີສາມ ແລະ ເທື່ອສຸດທ້າຍ. ເມື່ອຍົນເຮລິກົບເຕີ້ລົງຈາກມຸມອື່ນ, ລົມກໍ “ບັງເອີນ” ປ່ຽນທິດ ແລະ ຍົນນັ້ນກໍລົງໄດ້ນານພໍທີ່ຈະໃຫ້ກຸ່ມນັ້ນ ຟ້າວເອົາ ຄະລາກ ຂຶ້ນຢູ່ບ່ອນນ້ອຍໆດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ ຢູ່ທາງຫລັງບ່ອນນັ່ງນັກບິນ.
ເມື່ອ ຄະລາກ ຖືກກວດຢູ່ທີ່ສູນບາດແຜສາຫັດ, ການທົດສອບໄດ້ເປີດເຜີຍວ່າ ກະດູກຂອງລາວຫັກຢູ່ຫລາຍບ່ອນ, ຢູ່ຄໍ, ຫລັງ, ກະດູກຂ້າງ, ແລະ ຂໍ້ແຂນ; ປອດຮົ່ວ; ແລະ ບາດແຜ ແລະ ຮອຍຂູດຢູ່ອີກຫລາຍບ່ອນ. ທ່ານໝໍຜ່າຕັດບາດແຜໃນສະໝອງທີ່ມີຊື່ສຽງໂດ່ດັງຄົນໜຶ່ງກໍ “ບັງເອີນ” ໄດ້ຢູ່ໃນເວນໃນມື້ນັ້ນ; ທຳມະດາແລ້ວ ທ່ານໝໍຄົນນີ້ຈະເຂົ້າໄປໂຮງໝໍແຫ່ງນີ້ພຽງແຕ່ສາມສີ່ເທື່ອແຕ່ລະປີ. ຕໍ່ມາທ່ານໝໍໄດ້ກ່າວວ່າເພິ່ນບໍ່ເຄີຍໄດ້ເຫັນຄົນໃດມາກ່ອນ ທີ່ໄດ້ຮັບບາດເຈັບຢູ່ທີ່ເສັ້ນປະສາດໄຂສັນຫລັງ ແລະ ເສັ້ນເລືອດໃຫຍ່ຫລາຍຂະໜາດນີ້ ລອດຊີວິດມາໄດ້ຈັກຄົນ. ຄະລາກ ບໍ່ພຽງແຕ່ຄາດໝາຍຈະມີຊີວິດຕໍ່ໄປ ແຕ່ຈະໄດ້ກັບຄືນສູ່ສະພາບເດີມທຸກຢ່າງ. ໂດຍທີ່ອະທິບາຍວ່າຕົວເພິ່ນເອງເປັນຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ທ່ານໝໍຜ່າຕັດຄົນນັ້ນ ໄດ້ກ່າວວ່າ ກໍລະນີຂອງ ຄະລາກ ແມ່ນກົງກັນຂ້າມກັບການສຶກສາທາງດ້ານວິທະຍາສາດຂອງເພິ່ນທັງໝົດ ກ່ຽວກັບບາດແຜ ທາງເສັ້ນປະສາດໃນສະໝອງ ແລະ ພຽງແຕ່ຕ້ອງບັນຍາຍວ່າເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນເທົ່ານັ້ນ.
ເມື່ອ ຄະລາກ ແລະ ຮໍລີ ໄດ້ເລົ່າເລື່ອງທີ່ໜ້າຢ້ານກົວນີ້ຈົບລົງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າພົບເຫັນວ່າຕົວເອງປາກບໍ່ອອກເລີຍ. ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນເພາະສິ່ງມະຫັດສະຈັນທີ່ເຫັນໄດ້ງ່າຍ, ແຕ່ມັນເປັນເພາະສິ່ງມະຫັດສະຈັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່ານັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີຄວາມປະທັບໃຈຢ່າງເລິກຊຶ້ງ—ເປັນພະຍານແຫ່ງວິນຍານ—ທີ່ຮໍລີ ແລະ ລູກໆຜູ້ໜ້າຮັກທັງຫ້າຄົນ ທີ່ໄດ້ນັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງຮັບແຂກອ້ອມຂ້າງພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາ ໄດ້ມີສັດທາຢ່າງແຮງກ້າ ວ່າພວກເຂົາຈະຍອມຮັບຜົນ ທີ່ຈະຕາມມານັ້ນ ບໍ່ວ່າມັນຈະອອກມາເປັນແນວໃດກໍຕາມ ແລະ ພວກເຂົາກໍຍັງຈະເຂັ້ມແຂງຮຸ່ງເຮືອງຢູ່ຕໍ່ໄປ ທາງວິນຍານ. ຄະລາກ ແລະ ຮໍລີ ແລະ ລູກຜູ້ໃຫຍ່ສຸດສອງຄົນກໍຢູ່ຮ່ວມກັບພວກເຮົາໃນສູນກາງປະຊຸມໃຫຍ່ມື້ນີ້.
ໃນການຄິດໄຕ່ຕອງປະສົົບການຂອງຄອບຄົວເຟວສ໌, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດໜັກກ່ຽວກັບສະພາບການຂອງຄົນອື່ນອີກ ຫລາຍໆຄົນ. ໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍທັງຫລາຍຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນ, ຜູ້ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍສັດທາ, ພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດທີ່ໄດ້ຮັບ, ສິ່ງທີ່ໄດ້ອ້ອນວອນຂໍ, ຜູ້ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫວັງ ທີ່ສິ່ງມະຫັດສະຈັນນັ້ນບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບເຂົາເຈົ້າເດ ຈະເປັນແນວໃດລະ? ວ່າຢ່າງໜ້ອຍໃນວິທີທີ່ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈສິ່ງມະຫັດສະຈັນ. ວ່າຢ່າງໜ້ອຍໃນວິທີທີ່ຄົນອື່ນປະກົດວ່າໄດ້ຮັບສິ່ງມະຫັດສະຈັນ.
ຈະເປັນແນວໃດກັບຜູ້ຄົນທີ່ທົນທຸກຢູ່ກັບຄວາມທຸກທໍລະມານທີ່ໜັກໜ່ວງເດ—ທັງທາງຮ່າງກາຍ, ຈິດໃຈ, ອາລົມ—ເປັນເວລາຫລາຍໆປີ ຫລື ຕະຫລອດຊົ່ວຊີວິດເຂົ້າເຈົ້າເລີຍ? ແລ້ວຜູ້ຄົນທີ່ເສຍຊີວິດໄປຕອນເຂົາເຈົ້າຍັງໜຸ່ມນ້ອຍເດລະ?
ພຽງແຕ່ສອງເດືອນກ່ອນ, ຄູ່ສາມີພັນລະຍາທີ່ມີໃບຮັບຮອງເຂົ້າພຣະວິຫານສອງຄູ່, ພ້ອມດ້ວຍລູກຜູ້ສອນສາດສະໜາເຕັມເວລາສາມຄົນ ແລະ ລູກຄົນອື່ນໆອີກຫ້າຄົນ, ໄດ້ພາກັນຂຶ້ນຍົນເດີນທາງໄປບໍ່ໄກ. ຂ້າພະເຈົ້າໝັ້ນໃຈວ່າ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ອະທິຖານທູນຂໍຄວາມປອດໄພກ່ອນບິນອອກໄປ ແລະ ໄດ້ອະທິຖານຕອນຍົນຂອງເຂົາເຈົ້າຕິດຂັດຢ່າງຮ້າຍແຮງກ່ອນມັນຕົກ. ບໍ່ມີຈັກຄົນລອດຊີວິດ. ເຂົາເຈົ້າເດເປັນແນວໃດລະ?
ຄົນທີ່ດີ ແລະ ຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັກມີເຫດຜົນທີ່ຈະຖາມຄຳຖາມ ທີ່ມໍມອນໄດ້ຖາມບໍວ່າ: “ວັນແຫ່ງສິ່ງມະຫັດສະຈັນໝົດໄປແລ້ວບໍ?”1
ຄວາມຮູ້ທີ່ມີຂີດຈຳກັດຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້ວ່າ ເປັນຫຍັງບາງເທື່ອກໍມີການແຊກແຊງຈາກ ສະຫວັນ ແລະ ອີກບາງເທື່ອພັດບໍ່ມີເສຍ. ແຕ່ບາງທີເຮົາຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈເຖິງສິ່ງທີ່ປະກອບເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນ.
ສ່ວນຫລາຍເຮົາມັກຈະບັນຍາຍເຖິງສິ່ງມະຫັດສະຈັນວ່າເປັນການໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ ປາດສະຈາກຄວາມ ອະທິບາຍທີ່ຄົບຖ້ວນໂດຍວິທະຍາສາດການແພດ ຫລື ວ່າເປັນການຫລີກເວັ້ນອັນຕະລາຍທີ່ສາຫັດ ໂດຍການ ເຊື່ອຟັງການກະຕຸ້ນທີ່ຊັດເຈນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄຳອະທິບາຍຄຳວ່າ ສິ່ງມະຫັດສະຈັນ ຄືເປັນ “ເຫດການທີ່ເປັນຜົນດີ ທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຜ່ານອຳນາດຈາກສະຫວັນທີ່ມະນຸດບໍ່ເຂົ້າໃຈ”2 ກໍໃຫ້ມີທັດສະນະທີ່ຂະຫຍາຍອອກ ກວ້າງກ່ຽວກັບເລື່ອງທີ່ຕາມທຳມະຊາດແລ້ວ ເປັນເລື່ອງນິລັນດອນຫລາຍກວ່າ. ຄຳອະທິບາຍນີ້ຍັງອະນຸຍາດໃຫ້ເຮົາຄິດໄຕ່ຕອງບົດບາດທີ່ຈຳເປັນຕໍ່ຊີວິດ ຂອງສັດທາໃນການໄດ້ຮັບສິ່ງມະຫັດສະຈັນ.
ໂມໂຣໄນໄດ້ສອນວ່າ, “ທັງບໍ່ວ່າເວລາໃດກໍຕາມ ຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດເຮັດສິ່ງມະຫັດສະຈັນໄດ້ເລີຍ ຈົນກວ່າຜູ້ນັ້ນຈະມີສັດທາເສຍກ່ອນ.”3 ອຳໂມນໄດ້ປະກາດວ່າ, “ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດຫາວິທີໄວ້ດັ່ງນີ້ເພື່ອມະນຸດຈະໄດ້ເຮັດການອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ໜ້າອັດສະຈັນດ້ວຍສັດທາ.”4 ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ເປີດເຜີຍແກ່ ໂຈເຊັບ ສະມິດ ວ່່າ, ພຣະອົງຄືພຣະເຈົ້າ, … ແລະ ພຣະອົງຈະສະແດງສິ່ງມະຫັດສະຈັນ … ແກ່ທຸກຄົນຜູ້ເຊື່ອໃນພຣະນາມ ຂອງພຣະອົງ.5
ກະສັດເນບູກາດເນັດຊາ ໄດ້ບັນຊາໃຫ້ ຊັດລາກ, ເມຊາກ, ແລະ ອາເບັດເນໂກ ນະມັດສະການຮູບປັ້ນເປັນຄຳ ທີ່ເພິ່ນໄດ້ຕັ້ງຂຶ້ນວ່າເປັນພຣະເຈົ້າ, ຂູ່ເຂັນພວກເຂົາວ່າ, “ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ຂາບໄຫວ້, ພວກເຈົ້າຈະຕ້ອງຖືກໂຍນ … ເຂົ້າເຕົາໄຟຮ້ອນທັນທີ.” ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ເຍາະເຍີ້ຍພວກເຂົາດ້ວຍຖ້ອຍຄຳທີ່ວ່າ “ຈະມີພຣະອົງໃດຊ່ວຍພວກເຈົ້າ ໃຫ້ພົ້ນໄດ້ຊັ້ນບໍ?”6
ສານຸສິດທີ່ອຸທິດຕົນສາມຄົນນີ້ໄດ້ຕອບວ່າ: “ຖ້າພຣະເຈົ້າອົງທີ່ພວກຂ້ານ້ອຍຮັບໃຊ້ຢູ່ ສາມາດຊ່ວຍພວກຂ້ານ້ອຍ ໃຫ້ພົ້ນຈາກເຕົາໄຟ ແລ້ວພຣະອົງກໍຈະຊ່ວຍ. … ແຕ່ເຖິງແມ່ນວ່າພຣະອົງບໍ່ຊ່ວຍ,ກໍຂໍໃຫ້ທ່ານຮູ້ໄວ້ວ່າ, ໂອ້ກະສັດ, ພວກຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ຮັບໃຊ້ ພຣະເຈົ້າຂອງທ່ານ.”7
ເຂົາເຈົ້າໄດ້ມີຄວາມໝັ້ນໃຈເຕັມທີວ່າ ພຣະເຈົ້າຈະສາມາດຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ລອດ, “ແຕ່ເຖິງແມ່ນວ່າພຣະອົງບໍ່ຊ່ວຍ,” ເຂົາເຈົ້າກໍມີສັດທາທີ່ສົມບູນໃນແຜນຂອງພຣະອົງ.
ຄ້າຍຄືກັນນີ້, ແອວເດີ ເດວິດ ເອ ແບ໊ດນາ ເທື່ອໜຶ່ງໄດ້ຖາມຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງ ທີ່ໄດ້ຂໍພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດວ່າ, “ຖ້າຫາກມັນເປັນພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ວ່າເຈົ້າຈະຖືກສົ່ງໄປດ້ວຍຄວາມຕາຍໃນໄວລຸ້ນຂອງເຈົ້າ ໄປສູ່ໂລກວິນຍານ ເພື່ອປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເຈົ້າຕໍ່ໄປ, ເຈົ້າມີສັດທາທີ່ຈະຍອມຕໍ່ພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ຖືກປິ່ນປົວໃຫ້ຫາຍດີບໍ?”8 ເຮົາ ມີສັດທາ “ທີ່ຈະບໍ່ຖືກປິ່ນປົວໃຫ້ຫາຍດີ” ຈາກຄວາມທຸກທໍລະມານທາງໂລກຂອງເຮົາບໍ ເພື່ອວ່າເຮົາອາດຈະໄດ້ຖືກປິ່ນປົວໃຫ້ຫາຍດີຊົ່ວນິລັນດອນ?
ຄຳຖາມທີ່ຈຳເປັນທີ່ຕ້ອງຄິດໄຕ່ຕອງກໍຄື “ເຮົາຈະວາງສັດທາຂອງເຮົາໄວ້ຢູ່ທີ່ໃດ?” ສັດທາຂອງເຮົາພຽງແຕ່ຕັ້ງຢູ່ໃນການຢາກຖືກບັນເທົາຈາກຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານບໍ, ຫລື ວ່າມັນຖືກວາງຢູ່ຢ່າງໝັ້ນຄົງຢູ່ທີ່ພຣະເຈົ້າອົງເປັນພຣະບິດາ ແລະ ໃນແຜນອັນສັກສິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງບໍ? ສັດທາໃນພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດອະນຸຍາດໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃຈ ແລະ ຍອມຮັບພຣະປະສົງຂອງພວກພຣະອົງ ຂະນະທີ່ເຮົາຕຽມພ້ອມສຳລັບນິລັນດອນ.
ມື້ນີ້ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງມະຫັດສະຈັນທັງຫລາຍ. ໃນຖານະທີ່ເປັນລູກຂອງພຣະເຈົ້າ, ກໍເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນ9 ການໄດ້ຮັບຮ່າງກາຍໃນຮູບຮ່າງ ແລະ ຕາມລັກສະນະຂອງພຣະອົງ ກໍເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນ10 ຂອງປະທານທີ່ເປັນພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດກໍເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນ.11 ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດກໍເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນ12 ຄວາມສາມາດທີ່ຈະມີຊີວິດນິລັນດອນກໍເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນ.13
ເຖິງແມ່່ນວ່າມັນເປັນສິ່ງດີທີ່ຈະອະທິຖານຂໍ ແລະ ເຮັດວຽກເພື່ອການປົກປ້ອງ ແລະ ການປິ່ນປົວ ທາງຮ່າງກາຍ ໃນລະຫວ່າງຊີວິດມະຕະຂອງເຮົາ, ຄວາມເອົາໃຈໃສ່ທີ່ສູງສຸດຂອງເຮົາຄວນຢູ່ເທິງ ສິ່ງມະຫັດສະຈັນແຫ່ງວິນຍານ ທີ່ມີໄວ້ໃຫ້ແກ່ລູກໆ ຂອງພຣະເຈົ້າທຸກໆຄົນ. ບໍ່ວ່າເຊື້ອຊາດ, ສັນຊາດຂອງເຮົາຈະເປັນຫຍັງກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າເຮົາໄດ້ເຮັດຫຍັງລົງໄປແລ້ວກໍຕາມ ຖ້າຫາກ ເຮົາໄດ້ກັບໃຈ, ບໍ່ວ່າໄດ້ມີຫຍັງຖືກເຮັດກັບເຮົາກໍຕາມ—ເຮົາທຸກຄົນມີສິດເຂົ້າເຖິງສິ່ງມະຫັດສະຈັນເຫລົ່ານີ້ ໄດ້ເທົ່າທຽມກັນ. ເຮົາເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນທີ່ມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ຍັງມີສິ່ງມະຫັດສະຈັນຢ່າງຫລວງຫລາຍລໍຖ້າຢູ່ຂ້າງໜ້າ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.