ຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ ເໝືອນດັ່ງພຣະອົງຮັກພວກເຮົາ
ໂດຍການຮັບໃຊ້ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນດ້ວຍຄວາມຮັກຈິງໃຈ, ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບພະລັງທີ່ຈະເອົາຊະນະການທ້າທາຍຂອງເຮົາໄດ້.
ໃນລະຫວ່າງເຂົ້າແລງຄາບສຸດທ້າຍ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ ມອບພຣະບັນຍັດຂໍ້ໃໝ່ໃຫ້ແກ່ສານຸສິດຂອງພຣະອົງ ວ່າ:
“ເຮົາມອບກົດບັນຍັດຂໍ້ໃໝ່ໃຫ້ພວກເຈົ້າຄື ຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ; ເຮົາຮັກພວກເຈົ້າຢ່າງໃດ, ພວກເຈົ້າກໍຈົ່ງຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນຢ່າງນັ້ນ.
“ຖ້າພວກເຈົ້າຮັກຊຶ່ງກັນແລະກັນ, ທຸກຄົນກໍຈະຮູ້ວ່າພວກເຈົ້າເປັນສາວົກຂອງເຮົາ.”1
ບັນດາສານຸສິດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໄດ້ຮັບພຣະບັນຍັດໃໝ່ເພື່ອຈະໄດ້ເຮັດຫລາຍຢ່າງທີ່ດີໆ ແລະ ເຮັດສິ່ງທາງສັກສິດເພີ່ມຂຶ້ນ. ພຣະບັນຍັດໃໝ່ ແລະ ການເຊື້ອເຊີນນີ້ ແມ່ນການສະຫລຸບເປັນໃຈຄວາມທີ່ສຳຄັນວ່າ “ເໝືອນດັ່ງທີ່ເຮົາຮັກເຈົ້າ.”
ຄວາມຮັກຄືການກະທຳ; ຄວາມຮັກຄືການຮັບໃຊ້
“ຄວາມຮັກຄືຄວາມຮູ້ສຶກແຫ່ງ ຄວາມຈົງຮັກພັກດີ, ຄວາມຫ່ວງໃຍ, ແລະ ຄວາມຮັກແພງ. ເຮົາຈະເຫັນຄວາມຮັກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບລູກໆຂອງພຣະອົງໄດ້ ໃນການຊົດໃຊ້ອັນເປັນນິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.”2 “ເພາະວ່າ ພຣະເຈົ້າຊົງຮັກໂລກຫລາຍທີ່ສຸດ ຈົນໄດ້ປະທານພຣະບຸດອົງດຽວຂອງພຣະອົງ ເພື່ອທຸກຄົນທີ່ວາງໃຈເຊື່ອໃນພຣະບຸດນັ້ນຈະບໍ່ຈິບຫາຍ ແຕ່ມິຊີວິດອັນຕະຫລອດໄປເປັນນິດ.”3 “ຄວາມຮັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ມະນຸດທັງປວງ ເປັນລັກສະນະຂອງສານຸສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.”4
ຫລາຍປີຜ່ານມາແລ້ວ, ຕອນທີ່ຫລານຊາຍກົກຂອງພວກເຮົາ ຊື່ວ່າໂຮເຊ ມີອາຍຸໄດ້ສີ່ປີ ລາວກຳລັງຫລິ້ນກັບພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ໃນຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າກຳລັງຫົວ ແລະ ຫລິ້ນຢູ່ນຳກັນຢ່າງມ່ວນຊື່ນຢູ່ນັ້ນ, ຫລານຖາມວ່າ “ແມ່ຕູ້ ຮັກຫລານບໍ່?”
ແມ່ຕູ້ຕອບວ່າ, “ໂຮເຊເອີຍ ແມ່ຕູ້ຮັກຫລານແທ້ໆ.”
ແລ້ວຫລານໄດ້ຖາມແມ່ຕູ້ອີກວ່າ: “ແມ່ຕູ້ຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າ ແມ່ຕູ້ຮັກຫລານ?”
ແມ່ຕູ້ໄດ້ອະທິບາຍຄວາມຮູ້ສຶກຕົນເອງ ແລະ ບອກຫລານວ່າ ແມ່ຕູ້ໄດ້ເຮັດທຸກຢ່າງ ແລະ ເຕັມໃຈທີ່ຈະເຮັດທຸກຢ່າງເພື່ອຫລານ.
ຕໍ່ມາພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມທ້າວໂຮເຊຄຳຖາມດຽວກັນ ແລະ ຮ່ວມທັງຄຳຖາມສໍ້ວ່າ: “ຫລານຮູ້ແນວໃດວ່າ ຫລານຮັກແມ່ຕູ້?”
ຫລານໄດ້ຕອບດ້ວຍຄວາມໄຮ້ດຽງສາ ແຕ່ຈິງໃຈວ່າ “ຫລານຮັກແມ່ຕູ້ ເພາະຫລານຮູ້ສຶກມັນຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຫລານ.” ຄວາມປະພຶດອັນໜ້າຮັກຂອງໂຮເຊ ຕໍ່ແມ່ຕູ້ຂອງລາວໃນມື້ນັ້ນ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາເຫັນສະເໝີວ່າ ຄວາມຮັກນັ້ນແມ່ນການກະທຳປະກອບເຂົ້າກັນກັບຄວາມຮູ້ສຶກອັນເລິກຊຶ້ງ.
ກະສັດເບັນຢາມິນ ໄດ້ສອນວ່າ, “ຈົ່ງເບິ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າບອກພວກທ່ານເຖິງເລື່ອງເຫລົ່ານີ້ເພື່ອພວກທ່ານຈະຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບປັນຍາ ເພື່ອພວກທ່ານຈະຮຽນຮູ້ວ່າ ເມື່ອພວກທ່ານຮັບໃຊ້ເພື່ອນມະນຸດດ້ວຍກັນ ພວກທ່ານກໍຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າຂອງພວກທ່ານນັ້ນເອງ.”5
ໃນໂລກປະຈຸບັນອັນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມທຸກທໍລະມານຕ່າງໆ ເພາະ ສະພາບການທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ການສົ່ງຂໍ້ຄວາມທີ່ມີຮູບຕະຫລົກ ຫລື ສົ່ງຮູບທີ່ມີຄຳເວົ້າທີ່ວ່າ “ຂ້ອຍຮັກເຈົ້າ” ເປັນສິ່ງທີ່ດີ ແລະ ມີຄ່າຫລາຍ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ເຮົາຫລາຍຄົນຄວນເຮັດຄື ປະມືຖືໄວ້ ແລ້ວ ລົງໄມ້ ລົງມື ຊ່ວຍເຫລືອຄົນຂັດສົນທັງຫລາຍ. ຖ້າຮັກຊື່ໆ ແຕ່ບໍ່ຊ່ວຍເຫລືອກັນ ກໍປານກັນກັບວ່າມີສັດທາຊື່ໆ ໂດຍບໍ່ເຮັດຫຍັງ ມັນຍ່ອມບໍ່ເກີດຜົນຫຍັງເລີຍ.
ຄວາມຮັກຄືການໃຫ້ອະໄພ
ຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະຄຣິດ ຊຶ່ງເປັນຄວາມໃຈບຸນນັ້ນ,6 ບໍ່ພຽງແຕ່ດົນໃຈເຮົາໃຫ້ຮັບໃຊ້ ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເຮັດໃຫ້ເຮົາກ້າທີ່ຈະໃຫ້ອະໄພໄດ້ ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນສະພາບໃດກໍຕາມ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເລົ່າປະສົບການທີ່ເປັນຜົນສະທ້ອນ ແລະ ມີການປ່ຽນແປງຕໍ່ຊີວິດ ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃຫ້ທ່ານຟັງ. ທ້າວເທດ ແລະ ນາງແຊຣອນ ຊຶ່ງເປັນພໍ່ແມ່ຂອງທ້າວຄູບເປີ້ ໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ ເລົ່າເລື່ອງ ຊຶ່ງກາຍມາເກົ້າປີແລ້ວໃນຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ ໃຫ້ທ່ານຟັງ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະເລົ່າປະສົບການນັ້ນຈາກມຸມມອງຂອງທ້າວເທດ ທີ່ເປັນພໍ່ຂອງທ້າວຄູບເປີ້ ວ່າ:
ໃນວັນທີ 21 ເດືອນສິງຫາ, 2008, ແມ່ນມື້ເປີດຮຽນທຳອິດ ແລະ ອ້າຍສາມຄົນຂອງທ້າວຄູບເປີ້ ຄື ທ້າວ ໄອແວນ, ແກເຣັດ, ແລະ ໂລແກນ ໄດ້ໄປຖ້າຢູ່ປ້າຍລົດເມ. ທ້າວຄູບເປີ້ມີ ອາຍຸສີ່ປີ, ມື້ນັ້ນລາວຂີ່ລົດຖີບ ແລະ ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າຍ່າງ.
ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຟາກຫົນທາງ ແລະ ໄດ້ບອກໃຫ້ທ້າວຄູບເປີ້ ຂ້າມຫົນທາງມາຫາ. ໃນເວລາດຽວກັນ ລົດຄັນໜຶ່ງທີ່ລ້ຽວຊ້າຍ ມາຊ້າໆໄດ້ຕຳທ້າວຄູບເປີ້.
ເພື່ອນບ້ານໂທມາບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າທ້າວຄູບເປີ້ຖືກລົດຕຳ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງຟ້າວຂັບລົດໄປເບິ່ງລູກຢູ່ປ້າຍລົດເມ. ທ້າວຄູບເປີ້ກຳລັງນອນຢູ່ເທິງຫຍ້າ ຫັນໃຈຫອບໆຢູ່ ແຕ່ບໍ່ເຫັນວ່າມີຮອຍບາດແຜຈັກບ່ອນ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄຸເຂົ່າລົງຂ້າງລູກ ແລ້ວປອບໃຈລູກວ່າ “ລູກຈະບໍ່ເປັນຫຍັງດອກ. ສູ້ໆເດີ ລູກ.” ແລ້ວ ຜູ້ນຳຝ່າຍມະຫາປະໂລຫິດ ທີ່ຊື່ນາທານ ແລະ ພັນລະຍາຂອງລາວໄດ້ມາຫາພວກເຮົາ. ນາງແນະນຳພວກເຮົາວ່າ ຄວນໃຫ້ພອນແກ່ທ້າວຄູບເປີ້. ພວກເຮົາໄດ້ວາງມືເທິງຫົວຂອງທ້າວຄູບເປີ້. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຈື່ວ່າເວົ້າຫຍັງແດ່ໃນຕອນໃຫ້ພອນນັ້ນ, ແຕ່ຈື່ຄັກແນ່ວ່າມີອົງວິນຍານຫລາຍອົງສະຖິດອ້ອມຮອບພວກເຮົາ ແລະ ຕອນນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ໄດ້ວ່າທ້າວຄູບເປີ້ຈະບໍ່ລອດແລ້ວ.
ມີຍົນເຮລີຄອບເຕີ້ມາຮັບທ້າວຄູບເປີ້ໄປໂຮງໝໍ ແຕ່ທ້າວຄູບເປີ້ກໍບໍ່ລອດອີ່ຫລີ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກພຣະບິດາເທິງສະຫວັນບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ໜ້າທີ່ເບິ່ງແຍງລູກຂອງເຈົ້າທາງໂລກໄດ້ສິ້ນສຸດແລ້ວ ດຽວນີ້ທ້າວຄູບເປີ້ໄດ້ຢູ່ໃນຄວາມເບິ່ງແຍງຂອງເຮົາ.
ພວກເຮົາມີໂອກາດຢູ່ກັບທ້າວຄູບເປີ້ຢູ່ໂຮງໝໍ. ພະນັກງານໄດ້ຕຽມລູກຂອງພວກເຮົາ ເພື່ອພວກເຮົາຈະໄດ້ອູ້ມ, ໄດ້ສັ່ງລາ, ແລະ ອະນຸຍາດໃຫ້ຢູ່ກັບລູກດົນເທົ່າໃດກໍໄດ້.
ຕອນກັບບ້ານ ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າໂສກເສົ້າ ແລະ ພວກເຮົາໄດ້ເບິ່ງໜ້າກັນ ແລະ ລົມກັນເລື່ອງຊາຍໜຸ່ມທີ່ຂັບລົດຕຳລູກ. ເຖິງແມ່ນວ່າລາວຢູ່ອີກຟາກທາງໜຶ່ງ ແລະ ຢູ່ໃນເຂດຫວອດຂອງພວກເຮົາ ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ຈັກລາວເລີຍ.
ມື້ຕໍ່ມາ ແມ່ນມື້ທີ່ລຳບາກຫລາຍ ເພາະພວກເຮົາໂສກເສົ້າໜັກໜ່ວງ. ຂ້າພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ນັ່ງຄຸເຂົ່າອະທິຖານ ແບບສຸດໃຈແທ້ໆ ແບບບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນ. ຂ້າພະເຈົ້າອ້ອນວອນພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃຫ້ພຣະອົງກຳຈັດຄວາມໂສກເສົ້າໜັກໜ່ວງນີ້ອອກໄປ. ພຣະອົງກໍໄດ້ເຮັດ.
ຕໍ່ມາໃນມື້ນັ້ນເອງ ໜຶ່ງໃນຜູ້ປຶກສາໃນຝ່າຍປະທານສະເຕກ ໄດ້ຈັດແຈງໃຫ້ມີການພົບກັນລະຫວ່າງພວກເຮົາ ກັບຊາຍໜຸ່ມ—ຄົນຂັບລົດ—ແລະ ພໍ່ແມ່ຂອງລາວຢູ່ບ້ານຜູ້ປຶກສາ. ແຊຣັນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງຖ້າລາວ ແລະ ພໍ່ແມ່ຂອງລາວ. ພວກເຮົາໄດ້ພົບເຂົາເຈົ້າເປັນເທື່ອທຳອິດ ເມື່ອປະຕູເປີດອອກ. ອະທິການຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊຶ່ມໃສ່ຫູຂ້າພະເຈົ້າວ່າ “ໄປຫາລາວ ແມ້.” ແຊຣັນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໂອບກອດລາວເປັນກຸ່ມ. ພວກເຮົາກໍໄຫ້ໃສ່ກັນ ຮູ້ສຶກວ່າໄຫ້ດົນເຕີບ. ພວກເຮົາໄດ້ບອກລາວວ່າ ພວກເຮົາຮູ້ວ່າສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນນັ້ນເປັນມີອຸບັດເຫດ.
ມັນເປັນສິ່ງມະຫັດສະຈັນສຳລັບແຊຣັນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າເອງ ທີ່ວ່າເປັນຫຍັງພວກເຮົາທັງສອງ ຈຶ່ງຮູ້ສຶກແບບນັ້ນໃນຕອນນັ້ນ ແລະ ຍັງຮູ້ສຶກແບບນັ້ນຢູ່. ໂດຍພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຮົາສາມາດເດີນໄປຕາມທາງ ອັນກວ້າງໄກ ແນ່ວແນ່ໄດ້ ຊຶ່ງເປັນທາງດຽວ ແລະ ນັ້ນຄືຮັກຊາຍໜຸ່ມທີ່ດີຄົນນີ້.
ພວກເຮົາໃກ້ຊິດກັບລາວ ແລະ ຄອບຄົວຂອງລາວໄດ້ຫລາຍປີແລ້ວ. ພວກເຮົາໄດ້ໄປຮ່ວມຂັ້ນຕອນສຳຄັນຕ່າງໆໃນຊີວິດຂອງລາວ. ພວກເຮົາຍັງໄດ້ໄປພຣະວິຫານກັບລາວອີກ ຕອນທີ່ລາວຕຽມໄປເປັນ ຜູ້ສອນສາດສະໜາ.7
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ທ້າວເທດ ຮູ້ໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໄສເລີຍວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຮັກພວກເຮົາ. ລາວຮູ້ວ່າການທີ່ໃຫ້ອະໄພໄດ້ ແລະ ສາມາດປ່ອຍວາງແນວນັ້ນ ກໍລ້ຳເລີດເທົ່າກັນກັບການທີ່ມີຄົນອະໄພໂທດໃຫ້ເຮົາ. ຄວາມລ້ຳເລີດນີ້ ແມ່ນມາຈາກການເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງຜູ້ທີ່ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີຂອງພວກເຮົາ. ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ, ແອວມາ ໄດ້ກ່າວເຖິງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດວ່າ, ”ແລະ ພຣະອົງຈະສະເດັດອອກໄປ, ທົນຕໍ່ຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ການລໍ້ລວງທຸກຢ່າງ; ແລະ ນີ້ກໍເພື່ອຄຳເວົ້າຈະໄດ້ສຳເລັດຊຶ່ງໄດ້ກ່າວໄວ້ວ່າ ພຣະອົງຈະຮັບເອົາຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມປ່ວຍໄຂ້ຂອງຜູ້ຄົນ ຂອງພຣະອົງ.”8
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເລື່ອງນີ້ ຊ່າງເປັນເລື່ອງທີ່ມະຫັດສະຈັນແຫ່ງຄວາມຮັກ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພແທ້ໆ. ເຮົາກໍສາມາດມີຄວາມຊື່ນຊົມ ແລະ ຄວາມສຸກໄດ້ຄືກັນ ເມື່ອເຮົາຮັບໃຊ້ ແລະ ໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນ. ຫລານຊາຍຄົນໜຶ່ງ ຊື່ຈໍຈີ ມັກຖາມວ່າ, “ຄອບຄົວເຮົາເປັນຄອບຄົວແນວໃດ?” ແລະ ລາວຕອບວ່າ, “ພວກເຮົາເປັນຄອບຄົວທີ່ມີຄວາມສຸກ!
ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ ໄດ້ສອນພວກເຮົາວ່າ, “ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາໄຕ່ຕອງ ຊີວິດຂອງພວກເຮົາ ແລະ ໃຫ້ຕັ້ງໃຈເຮັດຕາມຕົວຢ່າງ ຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໂດຍການມີ ຄວາມເມດຕາ, ຮັກແພງ, ແລະ ໃຈບຸນ.”9
ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຮັກເຮົາ ແລະ ເຕັມໃຈທີ່ຈະຊ່ວຍ ເຫລືອເຮົາ ເມື່ອເຮົາເຮັດຕາມ ການມີຄວາມຮັກຕໍ່ກັນແລະກັນ ຕາມທີ່ພວກພຣະອົງຮັກເຮົາ. ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ໂດຍການຮັບໃຊ້ ແລະ ການໃຫ້ອະໄພຄົນອື່ນດ້ວຍຄວາມຮັກຈິງໃຈ, ເຮົາສາມາດໄດ້ຮັບພະລັງທີ່ຈະເອົາຊະນະການທ້າທາຍຂອງເຮົາໄດ້. ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວມາ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.