«Να είστε μαζί τους και να τους δυναμώνετε»

Για να παραφράσω τον Ραλφ Γουάλντο Έμερσον, οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές στη ζωή είναι εκείνες στις οποίες νιώθουμε την έκρηξη της αποκάλυψης¹. Πρόεδρε Νέλσον, δεν ξέρω πόσες περισσότερες «εκρήξεις» μπορούμε να χειριστούμε αυτό το σαββατοκύριακο. Μερικοί από μας έχουν αδύναμες καρδιές. Αλλά καθώς το σκέφτομαι, μπορείς να το φροντίσεις και αυτό. Τι προφήτης!

Στο πνεύμα των θαυμάσιων δηλώσεων και μαρτυριών του Προέδρου Νέλσον χθες το βράδυ και σήμερα το πρωί, καταθέτω τη δική μου μαρτυρία ότι αυτές οι προσαρμογές είναι παραδείγματα της αποκάλυψης που έχει οδηγήσει αυτήν την Εκκλησία από την αρχή της. Είναι ακόμα περισσότερες ενδείξεις ότι ο Κύριος επιταχύνει το έργο Του στην εποχή του².

Για όλους αυτούς που ανυπομονούν να μάθουν τις λεπτομέρειες αυτών των θεμάτων, παρακαλούμε να γνωρίζετε ότι αμέσως μετά την ολοκλήρωση αυτής της συγκέντρωση της συνελεύσεως, θα αρχίσει μία αλληλουχία η οποία περιλαμβάνει, όχι αναγκαστικά με αυτή τη σειρά, την αποστολή μίας επιστολής από την Πρώτη Προεδρία σε κάθε μέλος της Εκκλησίας για το οποίο έχουμε μία διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ένα έγγραφο επτά σελίδων με ερωτήσεις και απαντήσεις θα επισυνάπτεται για όλους τους ηγέτες ιεροσύνης και βοηθητικών οργανώσεων. Τέλος, το υλικό αυτά αναρτάται αμέσως στο ministering.lds.org. «Nα ζητάτε, και θα σας δοθεί· να ψάχνετε, και θα βρείτε»³.

Τώρα στην υπέροχη ανάθεση που ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον έχει δώσει σε μένα και στην αδελφή Τζην Μπίνγκαμ. Αδελφοί και αδελφές, καθώς το έργο των απαρτιών και των βοηθητικών οργανώσεων ωριμάζει θεσμικά, αυτό που έπεται είναι ότι θα πρέπει να ωριμάσουμε προσωπικά κι εμείς – ατομικά για να υψωθούμε πάνω από κάθε μηχανιστικό, χωρίς συναίσθημα τρόπο προς την ολόψυχη ιδιότητα του μαθητή, όπως διατυπώθηκε από τον Σωτήρα προς το τέλος της επίγειας διακονίας Του. Ενώ Αυτός ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την ακόμα ανυποψίαστη και κατά κάποιο τρόπο συγκεχυμένη μικρή ομάδα των ακολούθων Του, δεν τους απαρίθμησε μία ντουζίνα διοικητικά μέτρα που θα έπρεπε να πάρουν ούτε τους παρέδωσε μία χούφτα αναφορές για να συμπληρωθούν εις τριπλούν. Όχι, Αυτός ανακεφαλαίωσε το καθήκον τους σε μία θεμελιώδη εντολή: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως εγώ σας αγάπησα… Από τούτο θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, εάν έχετε αγάπη ο ένας προς τον άλλον⁴.

Σε μία προσπάθεια που θα μας φέρει πιο κοντά στο ιδεώδες του Ευαγγελίου, αυτή η πρόσφατα ανακοινωθείσα έννοια τέλεσης διακονίας για την ιεροσύνη και την Ανακουφιστική Εταιρεία θα περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τα παρακάτω στοιχεία, κάποια από τα οποία η Ανακουφιστική Εταιρεία έχει ήδη εφαρμόσει με εξαιρετική επιτυχία⁵.

• Δεν θα χρησιμοποιούμε πλέον τις εκφράσεις οικογενειακή διδασκαλία και επίσκεψη διδασκαλισσών. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι η τέλεση διακονίας θα γίνεται σε μέρη διαφορετικά από το σπίτι και εν μέρει στο γεγονός ότι η επαφή μας δεν θα περιορίζεται στη διδασκαλία ενός προετοιμασμένου μαθήματος, αν και σίγουρα ένα μάθημα μπορεί να διδαχθεί, εφόσον υπάρχει ανάγκη. Ο κύριος λόγος σε αυτήν την ιδέα τέλεσης διακονίας θα είναι, όπως ειπώθηκε για τον λαό τον καιρό του Άλμα, πως «φρόντιζαν το λαό τους, και τους γαλουχούσαν με θέματα που αφορούν τη χρηστότητα»⁶.

• Θα συνεχίσουμε να επισκεπτόμαστε σπίτια όσο το δυνατόν, αλλά οι τοπικές συνθήκες όπως μεγάλος αριθμός μελών, μεγάλες αποστάσεις, προσωπική ασφάλεια και άλλες δυσκολίες, μπορεί να αποτρέπουν την επίσκεψη κατ’ οίκον κάθε μήνα. Όπως συμβούλευσε η Πρώτη Προεδρία πριν από χρόνια, κάντε το καλύτερο που μπορείτε⁷. Επιπρόσθετα οποιουδήποτε προγράμματος ετοιμάζετε για φυσικές επισκέψεις, το ημερολόγιό σας μπορεί να συμπληρωθεί με τηλεφωνήματα, γραπτά σημειώματα, μηνύματα, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, βιντεοκλήσεις, συνομιλίες σε συγκεντρώσεις της Εκκλησίας, κοινά έργα υπηρετήσεως, κοινωνικές δραστηριότητες και ένα σωρό δυνατότητες που μας παρέχουν τα ολοένα και ευρύτερα κοινωνικά και παγκόσμια μέσα. Ωστόσο, θα ήθελα να τονίσω πως αυτή η διευρυμένη νέα οπτική δεν περιλαμβάνει την δήλωση συγγνώμης που διάβασα πρόσφατα σε αυτοκόλλητο στον προφυλακτήρα ενός αυτοκινήτου. Έλεγε: «Αν κορνάρω, θεώρησε ότι έχει γίνει η οικογενειακή διδασκαλία σου.»Παρακαλώ, παρακαλώ, αδελφοί (οι αδελφές δεν θα ήταν ποτέ ένοχες γι’ αυτό – μιλώ στους αδελφούς της Εκκλησίας), με αυτές τις προσαρμογές θέλουμε περισσότερη φροντίδα και ενδιαφέρον, όχι λιγότερη.

• Με αυτή την νεότερη, πιο βασισμένη στο Ευαγγέλιο αντίληψη της τέλεσης διακονίας, νιώθω πως αρχίζετε να ανησυχείτε σοβαρά για το τι μετράει στην αναφορά. Λοιπόν, ηρεμήστε, γιατί δεν υπάρχει καμία αναφορά – τουλάχιστον όχι αναφορά της 31ης του μηνός, τύπου «μόλις και μετά βίας τα κατάφερα». Και εδώ προσπαθούμε να ωριμάσουμε. Η μόνη αναφορά που θα συμπληρώνεται, θα είναι ο αριθμός των συνεντεύξεων που οι ηγέτες έκαναν με τους αδελφούς που τελούν διακονία στον τομέα, ανά τρίμηνο. Όσο απλό κι αν ακούγεται, φίλοι μου, εκείνες οι συνεντεύξεις είναι εξαιρετικά σημαντικές. Χωρίς εκείνες τις πληροφορίες ο επίσκοπος δεν θα έχει άλλον τρόπο να λάβει τις πληροφορίες που χρειάζεται σχετικά με τις υλικές και πνευματικές συνθήκες των ανθρώπων του. Να θυμάστε: οι αδελφοί που τελούν διακονία εκπροσωπούν την επισκοπική ηγεσία και την προεδρία απαρτίας πρεσβυτέρων· δεν τους αντικαθιστούν. Τα κλειδιά ενός επισκόπου και ενός προέδρου απαρτίας υπερβαίνουν κατά πολύ αυτή την έννοια της τέλεσης διακονίας.

• Επειδή αυτή η αναφορά είναι διαφορετική από οτιδήποτε έχετε υποβάλει στο παρελθόν, επιτρέψτε μου να τονίσω ότι εμείς στα κεντρικά της Εκκλησίας δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε πώς ή πού ή πότε έρχεστε σε επαφή με τους ανθρώπους σας. Απλώς πρέπει να γνωρίζουμε και να φροντίζουμε ώστε να το κάνετε και ότι τους ευλογείτε με κάθε τρόπο που μπορείτε.

Αδελφοί και αδελφές, έχουμε μία ευκαιρία σταλμένη από τους ουρανούς ως μία ολόκληρη Εκκλησία να δείξουμε «θρησκεία καθαρή… χωρίς ψεγάδι μπροστά στον Θεό»⁸ «να σηκών[ουμε] ο ένας του άλλου τα βάρη, για να γίνονται ελαφριά» και να «ανακουφίζ[ουμε] εκείνους που έχουν ανάγκη ανακούφισης»⁹ να τελούμε διακονία στις χήρες και τα ορφανά, στους παντρεμένους και στους ανύπανδρους, στους ισχυρούς και στους απεγνωσμένους, στους καταπιεσμένους και στους ρωμαλέους, στους ευτυχισμένους και στους λυπημένους – εν συντομία, όλους εμάς, τον καθένα μας, γιατί όλοι χρειαζόμαστε να νιώσουμε το θερμό χέρι της φιλίας και να ακούσουμε την σταθερή δήλωση πίστης. Ωστόσο, σας προειδοποιώ, ένα νέο όνομα, περισσότερη ευελιξία και λιγότερες αναφορές δεν θα κάνουν την παραμικρή διαφορά στην υπηρέτησή μας, εάν δεν το δούμε αυτό ως μία πρόσκληση για να νοιαστούμε ο ένας για τον άλλον με έναν πιο δυναμικό, καινούργιο, ιερότερο τρόπο όπως είπε ο Πρόεδρος Νέλσον μόλις. Καθώς υψώνουμε τα πνευματικά μας μάτια προς μία ζωή όπου θα εφαρμόζεται ο νόμος της αγάπης πιο παγκόσμια, αποτίνουμε φόρο τιμής στις γενιές που υπηρέτησαν κατ’ αυτόν τον τρόπο για χρόνια. Αφήστε με να καταγράψω ένα πρόσφατο παράδειγμα τέτοιας αφοσίωσης, ελπίζοντας πως πολλοί περισσότεροι θα κατανοήσουν την εντολή του Θεού «να είναι μαζί… και να… δυναμώνουν»¹⁰ τους αδελφούς και τις αδελφές μας.

Τον περασμένο Ιανουάριο στις 14, ημέρα Κυριακή, λίγο μετά τις 5:00 μ.μ. οι νεαροί φίλοι μου Μπρετ και Κρίστιν Χάμπλιν μιλούσαν στο σπίτι τους στην Τέμπι της Αριζόνας, ύστερα από μία ημέρα που ο Μπρετ είχε υπηρετήσει στην επισκοπική ηγεσία και την πολυάσχολη ημέρα της Κρίστιν στην φροντίδα των πέντε τους παιδιών.

Ξαφνικά η Κρίστιν, που φαινόταν πως είχε αντιμετωπίσει με επιτυχία τον καρκίνο του μαστού τον προηγούμενο χρόνο, έπεσε λιπόθυμη. Μετά το τηλεφώνημα στο 166 έφτασε μία ομάδα διασωστών, που προσπάθησε απελπισμένα να την επαναφέρει. Ενώ ο Μπρετ προσευχόταν και ικέτευε, έκανε στα γρήγορα δύο ακόμα τηλεφωνήματα: ένα στην μητέρα του ζητώντας της βοήθεια με τα παιδιά, το άλλο στον Έντουιν Πόττερ, τον οικογενειακό του διδάσκαλο. Αυτή η συνομιλία στην ολότητά της, έγινε ως ακολούθως:

Ο Έντουιν, που αναγνώρισε τον αριθμό τηλεφώνου, είπε: «Γεια σου Μπρετ, πώς πάει;»

Ο Μπρετ σχεδόν φώναξε την απάντηση: «Σε χρειάζομαι εδώ – τώρα!»

Σε ελάχιστο χρόνο ο συνάδελφός του στην οικογενειακή διδασκαλία στεκόταν στο πλευρό του Μπρετ, βοηθώντας με τα παιδιά και οδηγώντας τον αδελφό Χάμπλιν στο νοσοκομείο, πίσω από το ασθενοφόρο που μετέφερε την γυναίκα του. Εκεί, σε λιγότερα από 40 λεπτά αφότου έκλεισε τα μάτια της, οι γιατροί ανακοίνωσαν τον θάνατο της Κρίστιν.

Όσο ο Μπρετ έκλαιγε, ο Έντουιν απλά τον κρατούσε στην αγκαλιά του και έκλαιγε μαζί του – για πολλή, πολλή ώρα. Κατόπιν, αφήνοντας τον Μπρετ να πενθήσει με άλλα μέλη της οικογένειας που είχαν συγκεντρωθεί, ο Έντουιν πήγε με το αυτοκίνητό του στο σπίτι του επισκόπου για να του πει τι είχε μόλις συμβεί. Ένας θαυμαστός επίσκοπος ξεκίνησε αμέσως για το νοσοκομείο, ενώ ο Έντουιν κατευθύνθηκε προς το σπίτι των Χάμπλιν. Εκεί ο ίδιος και η σύζυγός του, Σαρλότ, η οποία είχε έρθει επίσης τρέχοντας, έπαιζαν με τα πέντε πλέον χωρίς μητέρα παιδιά Χάμπλιν, ηλικίας 12 έως 3 ετών. Τους έδωσαν φαγητό για βραδινό, έκαναν ένα αυτοσχέδιο μουσικό ρεσιτάλ και τους βοήθησαν να ετοιμαστούν για το κρεβάτι.

Ο Μπρετ μου είπε αργότερα: «Το καταπληκτικό σε αυτή την ιστορία δεν είναι ότι ο Έντουιν ήρθε όταν τον κάλεσα. Σε μία έκτακτη ανάγκη, υπάρχουν πάντα άτομα πρόθυμα να βοηθήσουν. Όχι, το καταπληκτικό κομμάτι αυτής της ιστορίας είναι πως αυτόν σκέφτηκα. Υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι γύρω. Η Κρίστιν έχει έναν αδελφό και μία αδελφή σε απόσταση λιγότερη από πέντε χιλιόμετρα. Έχουμε έναν σπουδαίο επίσκοπο, τον σπουδαιότερο. Αλλά η σχέση μου με τον Έντουιν είναι τέτοια που ένιωσα ενστικτωδώς πως έπρεπε αυτόν να καλέσω, όταν χρειάστηκα βοήθεια. Η Εκκλησία μας παρέχει έναν δομημένο τρόπο για να ζούμε τη δεύτερη εντολή καλύτερα – να αγαπάμε, να υπηρετούμε και να δημιουργούμε σχέσεις με τους αδελφούς και τις αδελφές μας που μας βοηθούν να πλησιάσουμε περισσότερο τον Θεό»¹¹.

Ο Έντουιν είπε σχετικά με την εμπειρία: «Πρεσβύτερε Χόλλαντ, η ειρωνεία σε όλο αυτό είναι πως ο Μπρετ ήταν ο οικογενειακός μας διδάσκαλος περισσότερο καιρό από όσο ήμουν εγώ δικός τους. Από τότε, μας επισκέπτεται περισσότερο σαν φίλος παρά από καθήκον. Είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα, η επιτομή αυτού που ένας ενεργός και αφοσιωμένος φέρων την ιεροσύνη θα έπρεπε να είναι. Η γυναίκα μου, τα παιδιά μας – δεν τον βλέπουμε σαν κάποιον που είναι υποχρεωμένος να μας φέρνει ένα μήνυμα στο τέλος κάθε μήνα, τον σκεφτόμαστε ως ένα φίλο που μένει λίγο παρακάτω, ο οποίος θα έκανε οτιδήποτε στον κόσμο για να μας ευλογήσει. Χαίρομαι που μπόρεσα να ξεπληρώσω έστω λίγο από το χρέος μου προς αυτόν»¹².

Αδελφοί και αδελφές, ενώνομαι μαζί σας για να χαιρετήσω κάθε διδάσκαλο των συγκεντρώσεών μας, και διδάσκαλο τομέα, κάθε οικογενειακό διδάσκαλο και επισκέπτρια διδασκάλισσα που έχει ενδιαφερθεί και υπηρετήσει τόσο πιστά σε όλη μας την ιστορία. Η προσευχή μας σήμερα είναι πως κάθε άνδρας και γυναίκα –και οι μεγαλύτεροι νέοι άνδρες και νέες γυναίκες– θα φύγουν από αυτή τη γενική συνέλευση ακόμα πιο αφοσιωμένοι στην ολόψυχη φροντίδα του συνανθρώπου τους, κινητοποιημένοι μόνο από την αγνή αγάπη του Χριστού για να το κάνουν αυτό. Παρά τα όσα όλοι αισθανόμαστε πως είναι οι περιορισμοί και οι ανεπάρκειές μας –και όλοι έχουμε δυσκολίες– παρ’ όλα αυτά, είθε να μοχθούμε δίπλα-δίπλα με τον Κύριο του αμπελώνα,¹³ δίνοντας στον Θεό και Πατέρα όλων μας μία χείρα βοηθείας στο πολύ απαιτητικό έργο Του να απαντά σε προσευχές, να δίνει παρηγοριά, να σκουπίζει δάκρυα και να στερεώνει τα παραλυμένα γόνατα¹⁴. Εάν το κάνουμε αυτό, θα μοιάσουμε λίγο με τους αληθινούς μαθητές του Χριστού που προοριζόμαστε να είμαστε. Αυτή την Κυριακή του Πάσχα, είθε να αγαπούμε ο ένας τον άλλον όπως Εκείνος μας αγάπησε¹⁵, προσεύχομαι στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.