Όλα σχετικά με τους ανθρώπους

Καθώς προετοιμαζόμουν για την οικοδόμηση του μεγαλοπρεπούς Ναού των Παρισίων στη Γαλλία, είχα μια εμπειρία που ποτέ δεν θα ξεχάσω. Το 2010, όταν βρέθηκε το οικόπεδο για τον ναό, ο δήμαρχος της πόλης ζήτησε να συναντηθεί μαζί μας για να μάθει περισσότερα για την Εκκλησία μας. Αυτή η συνάντηση ήταν ένα κρίσιμο βήμα για την απόκτηση μιας άδειας οικοδόμησης. Ετοιμάσαμε μια διεξοδική παρουσίαση, η οποία συμπεριελάμβανε διάφορες εντυπωσιακές φωτογραφίες ναών των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Η πιο διακαής ελπίδα μου ήταν ότι η αρχιτεκτονική ομορφιά τους θα έπειθε τον δήμαρχο να υποστηρίξει το έργο μας.

Προς έκπληξή μου, ο δήμαρχος δήλωσε ότι αντί να εξετάσουμε την παρουσίασή μας, αυτός και η ομάδα του προτιμούσαν να κάνουν την δική τους έρευνα για να καταλάβουν τι είδους εκκλησία είμαστε. Τον επόμενο μήνα, μας προσκάλεσαν ξανά για να ακούσουμε την αναφορά που δόθηκε από την σύμβουλο του δημάρχου, η οποία τύγχανε να είναι καθηγήτρια θρησκευτικής ιστορίας. Είπε: «Πάνω απ’ όλα θέλαμε να καταλάβουμε ποια είναι τα μέλη της εκκλησίας σας. Πρώτον, παρευρεθήκαμε σε μία από τις συγκεντρώσεις σας μετάληψης. Καθίσαμε πίσω στην κυρίως εκκλησία και προσεκτικά παρατηρούσαμε τους ανθρώπους στο εκκλησίασμα και το τι έκαναν. Μετά συναντηθήκαμε με τους γείτονές σας –αυτούς που ζουν κοντά στο κέντρο πασσάλου σας– και τους ρωτήσαμε τι είδους άνθρωποι είναι οι μορμόνοι».

«Λοιπόν, ποια είναι τα συμπεράσματά σας;» Ρώτησα, αισθανόμενος λίγο άγχος. Απάντησε: «Ανακαλύψαμε ότι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών είναι πιο κοντά στην πρωταρχική Εκκλησία του Ιησού Χριστού από οποιαδήποτε άλλη εκκλησία που γνωρίζουμε». Σχεδόν έκανα ένσταση λέγοντας: «Αυτό δεν είναι τελείως ακριβές! Δεν είναι η εκκλησία που είναι πιο κοντά, είναι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού – η ίδια Εκκλησία, η αληθινή Εκκλησία!» Αλλά, κρατήθηκα και αντ’ αυτού προσέφερα μια σιγαλή προσευχή ευγνωμοσύνης. Ο δήμαρχος μας συμβούλευσε ότι, βασισμένος στο πόρισμά τους, αυτός και η ομάδα του δεν είχαν καμία ένσταση στην οικοδόμηση του ναού στην κοινότητά τους.

Σήμερα, όταν σκέφτομαι για αυτήν την θαυμαστή εμπειρία, αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την σοφία του δημάρχου και το πνεύμα διάκρισης. Ήξερε ότι το κλειδί της κατανόησης της Εκκλησίας δεν ήταν βλέποντας την εξωτερική εμφάνιση των κτηρίων της ή ακόμα ως έναν καλά οργανωμένο οργανισμό, αλλά μέσω των χιλιάδων πιστών μελών, οι οποίοι πασχίζουν κάθε μέρα να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Ιησού Χριστού.

Ο ορισμός της της Εκκλησίας ενδεχομένως να βγαίνει από μία περικοπή στο Βιβλίο του Μόρμον που δηλώνει: «Και εκείνοι [δηλαδή οι μαθητές του Κυρίου] που είχαν βαφτιστεί στο όνομα τού Ιησού, ονομάζονταν η εκκλησία τού Χριστού»¹.

Με άλλα λόγια, στην Εκκλησία είναι όλα σχετικά με τους ανθρώπους. Είναι όλη σχετικά με εσάς, τους μαθητές του Κυρίου – εκείνους που Τον αγαπούν και Τον ακολουθούν και που έχουν πάρει επάνω τους το όνομά Του με διαθήκη.

Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον μια φορά παρομοίασε την Εκκλησία με ένα ωραίο αυτοκίνητο. Σε όλους αρέσει όταν το αυτοκίνητό μας είναι καθαρό και αστραφτερό. Αλλά ο σκοπός ενός αυτοκινήτου δεν είναι να ξεχωρίζει ως μια ελκυστική μηχανή· είναι για να μετακινεί ανθρώπους μέσα στο αυτοκίνητο². Με τον ίδιο τρόπο, ως μέλη της Εκκλησίας, εκτιμούμε το ότι έχουμε ωραία μέρη λατρείας τα οποία είναι καθαρά και καλοδιατηρημένα και επίσης απολαμβάνουμε να έχουμε προγράμματα που λειτουργούν καλά. Αλλά, αυτά είναι απλά συστήματα υποστήριξης. Ο μοναδικός στόχος μας είναι να προσκαλέσουμε κάθε γιο και κόρη του Θεού να έρθουν στον Χριστό και να τον/την καθοδηγήσουμε κατά μήκος του μονοπατιού της διαθήκης. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό. Το έργο μας είναι για τους ανθρώπους και τις διαθήκες.

Δεν είναι υπέροχο που το όνομα που έχει δοθεί με αποκάλυψη στην αποκατεστημένη Εκκλησία δένει μαζί τα δύο πιο σημαντικά στοιχεία σε κάθε διαθήκη του Ευαγγελίου; Πρώτον είναι το όνομα του Ιησού Χριστού. Αυτή η Εκκλησία ανήκει σε Εκείνον και η καθαγιαστική Εξιλέωση και διαθήκες Του είναι το μόνο μονοπάτι για σωτηρία και υπερύψωση. Το δεύτερο όνομα αναφέρεται σε εμάς: οι Άγιοι, ή με άλλα λόγια, οι μάρτυρες και μαθητές Του.

Έμαθα την σημαντικότητα να επικεντρωνόμαστε στους ανθρώπους, όταν υπηρέτησα ως πρόεδρος πασσάλου στη Γαλλία. Στην αρχή της υπηρέτησής μου, είχα στο μυαλό μου πολύ φιλόδοξους στόχους για τον πάσσαλο: την δημιουργία καινούργιων τομέων, το κτίσιμο καινούργιων οικημάτων συγκεντρώσεων ακόμα και το κτίσιμο ενός ναού στην περιοχή μας. Όταν απηλλάγην έξι χρόνια μετά, κανένας από αυτούς τους στόχους δεν είχε επιτευχθεί. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί μια τέλεια αποτυχία αλλά κατά τη διάρκεια αυτών των έξι ετών οι στόχοι μου είχαν γίνει λίγο διαφορετικοί.

Καθώς καθόμουν στο βήμα την ημέρα της απαλλαγής μου, κυριεύθηκα από ένα βαθύ συναίσθημα ευγνωμοσύνης και εκπλήρωσης. Κοίταξα τα πρόσωπα των εκατοντάδων μελών που παρευρέθηκαν. Μπορούσα να ανακαλέσω μία πνευματική εμπειρία συνδεδεμένη με τον καθένα τους.

Αυτοί ήταν οι αδελφοί και οι αδελφές που είχαν εισέλθει στα νερά του βαπτίσματος, εκείνοι για τους οποίους υπέγραψα το πρώτο εγκριτικό για να μπορέσουν να λάβουν τις ιερές διατάξεις του ναού και εκείνοι οι νέοι και τα ζευγάρια που ξεχώρισα και απάλλαξα ως ιεραποστόλους πλήρους απασχόλησης. Ήταν και πολλοί άλλοι στους οποίους είχα τελέσει διακονία καθώς περνούσαν μέσω δοκιμασιών και αντιξοοτήτων στη ζωή τους. Αισθάνθηκα έντονη αδελφική αγάπη για τον καθένα τους. Είχα βρει αγνή χαρά υπηρετώντας τους και χαιρόμουν στην αυξημένη αφοσίωση και πίστη τους στον Σωτήρα.

Ο Πρόεδρος Ράσσελ Μπάλλαρντ δίδαξε: «Αυτή που είναι η πιο σημαντική ευθύνη μας στην Εκκλησία δεν είναι τα στατιστικά που αναφέρονται ή οι συγκεντρώσεις που γίνονται, αλλά αν κάθε άνθρωπος –στον οποίο τελέσθηκε διακονία ένας τη φορά ακριβώς όπως έκανε ο Σωτήρας– έχει ανυψωθεί και ενθαρρυνθεί και τελικά αλλάξει ή όχι»³.

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, είμαστε ενεργοί στο Ευαγγέλιο ή απλώς είμαστε απασχολημένοι στην Εκκλησία; Το κλειδί είναι να ακολουθούμε το παράδειγμα του Σωτήρα σε όλα. Αν το κάνουμε αυτό, φυσικά θα επικεντρωθούμε στο να σώζουμε άτομα αντί να εκτελούμε δουλειές και να υλοποιούμε προγράμματα.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι θα γινόταν αν ο Σωτήρας επισκεπτόταν τον τομέα ή κλάδο σας την επόμενη Κυριακή; Τι θα έκανε; Θα ανησυχούσε αν τα οπτικά βοηθήματα ήταν αρκετά καλά ή αν οι καρέκλες είχαν τοποθετηθεί όπως πρέπει στην τάξη; Ή θα έβρισκε κάποιον που θα μπορούσε να αγαπήσει, να διδάξει και να ευλογήσει; Ίσως θα έψαχνε ένα καινούργιο μέλος ή έναν φίλο να καλωσορίσει, έναν άρρωστο αδελφό ή μια αδελφή με ανάγκη συμπαράστασης ή έναν ταλαντευόμενο νέο που έχει ανάγκη ανύψωσης κι ενθάρρυνσης.

Ποιες τάξεις θα επισκεπτόταν ο Ιησούς; Δεν θα με εξέπληττε αν επισκεπτόταν τα παιδιά της Προκαταρκτικής πρώτα. Πιθανώς να γονάτιζε για να τους μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο. Θα εξέφραζε την αγάπη Του για εκείνα, θα τους έλεγε ιστορίες, θα τους έδινε συγχαρητήρια για τις ζωγραφιές τους και θα κατέθετε μαρτυρία για τον Πατέρα Του στους Ουρανούς. Η συμπεριφορά Του θα ήταν απλή, αυθεντική και χωρίς επιτήδευση. Μπορούμε να κάνουμε το ίδιο;

Σας υπόσχομαι ότι καθώς προσπαθείτε να είστε στην ημερήσια διάταξη του Κυρίου, τίποτα δεν θα γίνει πιο σημαντικό από το να βρείτε αυτούς τους ανθρώπους που μπορείτε να βοηθήσετε και να ευλογήσετε. Στην Εκκλησία θα επικεντρώνεστε στο να διδάσκετε άτομα και να αγγίζετε τις καρδιές τους. Η ανησυχία σας θα είναι να έχετε μια πνευματική εμπειρία παρά να οργανώσετε την τέλεια δραστηριότητα, να τελείτε διακονία στα άλλα μέλη παρά να βάζετε νι σε ένα κουτί για τον αριθμό των επισκέψεων που έχετε κάνει. Δεν θα είναι όλα για εσάς αλλά σχετικά με εκείνους τους οποίους αποκαλούμε αδελφούς κι αδελφές μας.

Μερικές φορές μιλάμε σχετικά με το να πηγαίνουμε στην εκκλησία. Αλλά η Εκκλησία είναι κάτι περισσότερο από ένα κτήριο ή έναν συγκεκριμένο χώρο. Είναι το ίδιο πραγματική και αληθινή στα πιο ταπεινά οικήματα, στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του κόσμου, όπως είναι και εδώ στα κεντρικά της Εκκλησίας στη Σώλτ Λέηκ Σίτυ. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «Επειδή, όπου είναι δύο ή τρεις συγκεντρωμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι εγώ ανάμεσά τους»⁴.

Παίρνουμε την Εκκλησία μαζί μας όπου κι αν πάμε: στη δουλειά, στο σχολείο, στις διακοπές και ιδιαίτερα στο σπίτι μας. Η ίδια μας η παρουσία και η επιρροή μπορεί να είναι αρκετές για να κάνουμε, όπου κι αν βρισκόμαστε, ένα ιερό μέρος.

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα με έναν φίλο ο οποίος δεν είναι μέλος της πίστης μας. Ήταν έκπληκτος όταν έμαθε ότι κάθε άξιος άνδρας στην Εκκλησία μας μπορούσε να λάβει την ιεροσύνη. Ρώτησε: «Αλλά πόσους φέροντες την ιεροσύνη έχετε στον τομέα σας;»

Του απάντησα: «Μεταξύ 30 και 40».

Εν αμηχανία, συνέχισε: «Στο εκκλησίασμά μου, έχουμε μόνο έναν ιερέα. Γιατί χρειάζεστε τόσους πολλούς ιερείς την Κυριακή πρωί;»

Κινώντας την περιέργειά μου με την ερώτησή του, αισθάνθηκα εμπνευσμένος να του απαντήσω: «Συμφωνώ μαζί σου. Δεν νομίζω να χρειαζόμαστε τόσους φέροντες την ιεροσύνη στην εκκλησία την Κυριακή. Αλλά χρειαζόμαστε έναν φέροντα την ιεροσύνη σε κάθε σπίτι. Και όταν δεν υπάρχει φέρων την ιεροσύνη στο σπίτι, άλλοι φέροντες την ιεροσύνη καλούνται να προστατέψουν και να τελέσουν διακονία σε εκείνη την οικογένεια».

Η δική μας δεν είναι μια εκκλησία Κυριακής. Η λατρεία συνεχίζεται κάθε μέρα της εβδομάδας, όπου κι αν είμαστε και ό,τι κι αν κάνουμε. Συγκεκριμένα, τα σπίτια μας είναι «τα πρωταρχικά αγιαστήρια της πίστης μας»⁵. Είναι πιο συχνά στα σπίτια μας που προσευχόμαστε, ευλογούμε, διδάσκουμε τον λόγο του Θεού και υπηρετούμε με αγνή αγάπη. Μπορώ να καταθέσω μαρτυρία από προσωπική εμπειρία ότι το σπίτι μας είναι ιερός χώρος, όπου το Πνεύμα μπορεί να αφθονεί – τόσο όσο, ή μερικές φορές περισσότερο από τα επίσημα μέρη λατρείας.

Δίδω μαρτυρία ότι αυτή η Εκκλησία είναι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Η δύναμη και η ζωντάνια της έρχονται από καθημερινές πράξεις εκατομμυρίων μαθητών Του, οι οποίοι προσπαθούν κάθε μέρα να ακολουθούν το υπέρτατο παράδειγμά Του με το να νοιάζονται για τους άλλους. Ο Χριστός ζει και διευθύνει αυτήν την Εκκλησία. Ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον είναι ο προφήτης, τον οποίον Εκείνος έχει διαλέξει να μας οδηγεί και να μας κατευθύνει στις μέρες μας. Για αυτά τα πράγματα καταθέτω μαρτυρία στο όνομα του Ιησού Χριστού αμήν.