ການ​ປະ​ຕິ​ບັດ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ກິດ ດັ່ງ​ທີ່​ພຣະ​ຜູ້​ຊ່ວຍ​ໃຫ້​ລອດ​ກະ​ທຳ

ຊ່າງເປັນພອນອັນປະເສີດລ້ຳທີ່ໄດ້ມີຊີວິດຢູ່ໃນວັນເວລາ ຂອງການເປີດເຜີຍອັນຕໍ່ເນື່ອງຈາກພຣະເຈົ້າ! ຂະນະທີ່ເຮົາຕັ້ງໃຈຖ້າ ແລະ ເປີດໃຈຮັບ “ເວລາທີ່ທຸກສິ່ງຈະຖືກຕັ້ງຂຶ້ນໃໝ່,”¹ ຊຶ່ງໄດ້ມາ ແລະ ຈະເປັນມາຜ່ານເຫດການທີ່ຖືກທຳນາຍໄວ້ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ, ເຮົາກຳລັງຖືກຕຽມພ້ອມສຳລັບການສະເດັດມາຄັ້ງທີສອງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ²

ແລະ ຈະມີວິທີໃດທີ່ຈະຕຽມພົບພຣະອົງ ດີໄປກວ່າທີ່ຈະພະຍາຍາມກາຍເປັນ ເໝືອນ ພຣະອົງຜ່ານການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ຕໍ່ກັນແລະກັນຢ່າງມີຄວາມຮັກ! ດັ່ງທີ່ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ສອນຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະອົງ ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງຍຸກສະໄໝນີ້ວ່າ, ຖ້າເຮົາຮັກພຣະອົງ ເຮົາຈະຮັບໃຊ້ພຣະອົງ.³ ການຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາຕໍ່ຄົນອື່ນຄືການສະແດງອອກເຖິງການເປັນສານຸສິດ ແລະ ຄວາມກະຕັນຍູ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງເຮົາທີ່ມີໃຫ້ແດ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ບາງເທື່ອເຮົາຄິດວ່າເຮົາຕ້ອງເຮັດອັນໃດອັນໜຶ່ງທີ່ໃຫຍ່ໂຕ ແລະ ຢ່າງກ້າຫານເພື່ອຈະ “ຖືວ່າ” ເປັນການຮັບໃຊ້ເພື່ອນບ້ານຂອງເຮົາ. ແຕ່ການກະທຳແບບລຽບງ່າຍຂອງການຮັບໃຊ້ ກໍສາມາດມີອິດທິພົນທີ່ເລິກຊຶ້ງຕໍ່ຄົນອື່ນ—ແລະ ຕໍ່ຕົວເຮົາເອງດ້ວຍ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ເຮັດຫຍັງແດ່? ຜ່ານຂອງປະທານທີ່ສູງສົ່ງຂອງການຊົດໃຊ້ ແລະ ການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງພຣະອົງ—ທີ່ເຮົາສະຫລອງໃນວັນອາທິດ​ບຸນອິດສະເຕີທີ່ສວຍງາມມື້ນີ້—“ບໍ່ມີຄົນອື່ນໃດທີ່ໄດ້ມີອິດທິພົນທີ່ເລິກຊຶ້ງ [ຕໍ່] ຜູ້ຄົນທີ່ໄດ້ມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ຜູ້ທີ່ຍັງຈະມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ.”⁴ ແຕ່ພຣະອົງຍັງໄດ້ຍິ້ມໃຫ້, ເວົ້າລົມນຳ, ຍ່າງໄປນຳ, ຮັບຟັງ, ໃຫ້ເວລາ, ໃຫ້ກຳລັງໃຈ, ສິດສອນ, ລ້ຽງເຂົ້າ, ແລະ ໃຫ້ອະໄພນຳອີກ. ພຣະອົງໄດ້ຮັບໃຊ້ຄອບຄົວ ແລະ ເພື່ອນຝູງ, ເພື່ອນບ້ານ ແລະ ຄົນແປກໜ້າຄືກັນ, ແລະ ພຣະອົງໄດ້ເຊື້ອເຊີນຄົນທີ່ຮູ້ຈັກ ແລະ ຄົນທີ່ພຣະອົງຮັກ ໃຫ້ຊື່ນຊົມກັບພຣະພອນຢ່າງຫລວງຫລາຍ ຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະອົງ. ການກະທຳ “ທີ່ລຽບງ່າຍ” ຂອງການຮັບໃຊ້ ແລະ ຄວາມຮັກ ກໍໃຫ້ເຮົາມີແບບແຜນສຳລັບການປະຕິບັດ ສາດສະໜາກິດຂອງເຮົາ ໃນວັນເວລານີ້.

ເມື່ອທ່ານມີສິດທິພິເສດທີ່ຈະເປັນຕົວແທນຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໃນຄວາມພະຍາຍາມ ທີ່ຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງທ່ານ, ຂໍໃຫ້ຖາມຕົວເອງວ່າ, “ເຮົາຈະແບ່ງປັນຄວາມສະຫວ່າງ ຂອງພຣະກິດຕິຄຸນກັບບຸກຄົນນີ້ ຫລື ຄອບຄົວນີ້ໄດ້ແນວໃດ? ພຣະວິນຍານກຳລັງດົນໃຈໃຫ້ເຮົາເຮັດຫຍັງແດ່?”

ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດສາມາດເຮັດຂຶ້ນໄດ້ ໃນຫລາກຫລາຍວິທີສຳລັບສ່ວນບຸກຄົນໂດຍສະເພາະ. ແລ້ວມັນຈະປະກົດຂຶ້ນໃນຮູບແບບໃດ?

ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ຈະປະກົດຂຶ້ນເມື່ອຝ່າຍປະທານກຸ່ມແອວເດີ ແລະ ສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະປຶກສາຫາລືນຳກັນ ກ່ຽວກັບໜ້າທີ່ມອບໝາຍດ້ວຍການອະທິຖານ. ແທນທີ່ຜູ້ນຳພຽງແຕ່ແຈກຢາຍເຈ້ຍນ້ອຍໆ, ມັນຈະປະກົດຂຶ້ນໃນການປຶກສາຫາລື​ນຳ​ກັນ ກ່ຽວກັບບຸກຄົນ ແລະ ຄອບຄົວນຳກັນ ຂະນະທີ່ໜ້າທີ່ມອບໝາຍກໍຖືກມອບໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ. ມັນຈະປະກົດຂຶ້ນໃນການໄປຍ່າງຫລິ້ນ, ການຊຸມນຸມກັນເພື່ອຫລິ້ນເກມ, ການໃຫ້ການຮັບໃຊ້, ຫລື ແມ່ນແຕ່ຮັບໃຊ້ນຳກັນ. ມັນຈະປະກົດຂຶ້ນໃນການໄປຢ້ຽມຢາມຕົວຕໍ່ຕົວ ຫລື ການເວົ້າລົມທາງໂທລະສັບ ຫລື ການເວົ້າລົມກັນທາງ​ອອນລາຍ ຫລື ທາງການສົ່ງຂໍ້ຄວາມ. ມັນຈະ​ປະກົດຂຶ້ນໃນການສົ່ງບັດອວຍພອນວັນເກີດ ຫລື ການຮ້ອງໃຫ້ກຳລັງໃຈ ຢູ່ບ່ອນຫລິ້ນເກມເຕະບານ. ມັນຈະປະກົດຂຶ້ນໃນການແບ່ງປັນຂໍ້ພຣະຄຳພີ ຫລື ຂໍ້ອ້າງອີງຈາກບົດປາໄສ ຈາກກອງປະຊຸມທີ່ຈະມີຄວາມໝາຍສຳລັບຄົນໆນັ້ນ. ມັນຈະປະກົດຂຶ້ນໃນການສົນທະນາຄຳຖາມກ່ຽວກັບພຣະກິດຕິຄຸນ ແລະ ການແບ່ງປັນປະຈັກພະຍານ ທີ່ຈະນຳຄວາມແຈ່ມແຈ້ງ ແລະ ຄວາມສະຫງົບສຸກມາໃຫ້. ມັນຈະປະກົດຂຶ້ນໃນກາກມີພາກສ່ວນໃນຊີວິດຂອງຄົນໃດຄົນໜຶ່ງ ແລະ ການຫ່ວງໃຍກ່ຽວກັບຄົນໆນັ້ນ. ມັນຈະປະກົດຂຶ້ນໃນການສຳພາດການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ບ່ອນຊຶ່ງຄວາມຕ້ອງການ ແລະ ຈຸດເດັ່ນຖືກສົນທະນາກັນຢ່າງລັດມັດລະວັງ ແລະ ຢ່າງສົມຄວນ. ມັນຈະປະກົດຂຶ້ນໃນສະພາຫວອດ ທີ່​ຈັດຕຽມເພື່ອສະໜອງຄວາມຕ້ອງການທີ່ມີຢ່າງຫລວງຫລາຍ.

ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດແບບນີ້ໄດ້ໃຫ້ຄວາມເຂັ້ມແຂງຕໍ່ເອື້ອຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງ ທີ່ໄດ້ຍ້າຍໄປໄກຈາກບ້ານ ຕອນສາມີຂອງນາງ ໄດ້ເລີ່ມການສຶກສາເອົາປະລິນຍາເອກ. ໂດຍທີ່ບໍ່ມີໂທລະສັບທີ່ໃຊ້ການໄດ້ ແລະ ມີລູກນ້ອຍທີ່ຕ້ອງດູແລ, ນາງໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າຫລົງທິດທາງໃນສະຖານທີ່ໃໝ່, ຮູ້ສຶກທໍ້​ຖອຍ​ໃຈ ແລະ ໂດດດ່ຽວ. ໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ຫຍັງລ່ວງໜ້າ, ເອື້ອຍນ້ອງຈາກສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະຄົນໜຶ່ງໄດ້ມາບ້ານນາງ ເອົາເກີບຄູ່ນ້ອຍໆມາໃຫ້ແອນ້ອຍ, ໄດ້ເອົາທັງສອງແມ່ລູກຂຶ້ນລົດນາງ, ແລະ ໄດ້ພາເຂົາເຈົ້າໄປຫາຕະຫລາດຂາຍອາຫານ. ເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ກະຕັນຍູໄດ້ລາຍງານວ່າ, “ນາງໄດ້ເປັນຜູ້ຊ່ວຍຊີວິດຂ້ານ້ອຍ!”

ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດທີ່ແທ້ຈິງ ກໍຖືກສະແດງໃຫ້ເຫັນໂດຍເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ສູງອາຍຸຄົນໜຶ່ງທີ່ ອາຟຣີກາ ຜູ້ທີ່ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ຊອກຫາເອື້ອຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງ ທີ່ບໍ່ໄດ້ໄປໂບດດົນນານແລ້ວ. ຕອນນາງໄດ້ໄປທີ່ບ້ານຂອງເອື້ອຍນ້ອງຄົນນັ້ນ, ນາງໄດ້ພົນເຫັນວ່າຍິງຄົນນັ້ນ​ໄດ້​ຖືກທຸບຕີ ແລະ ຖືກຂະໂມນລັກຊັບ, ບໍ່ມີອາຫານກິນ, ແລະ ບໍ່ມີເສື້ອຜ້ານຸ່ງ ທີ່ນາງຮູ້ສຶກວ່າເໝາະສົມສຳລັບກອງ​ປະ​ຊຸມໂບດ ໃນ​ວັນ​ອາ​ທິດ. ຍິງທີ່ຖືກມອບໝາຍໃຫ້ປະຕິບັດ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ກິດຕໍ່ນາງ ໄດ້​ຮັບ​ຟັງ, ໄດ້​ນຳຜົນລະປູກຈາກສວນຂອງນາງ​ໄປ​ໃຫ້, ເອົາພຣະຄຳພີໄປອ່ານ, ແລະ ສ້າງມິດຕະພາບກັບນາງ. ບໍ່ດົນເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ທີ່ “ຫາຍຕົວໄປ” ຄົນນັ້ນ ກໍໄດ້ກັບຄືນມາໂບດ ແລະ ໄດ້ຮັບ​ເອົາການເອີ້ນ ເພາະນາງຮູ້ວ່າມີຄົນຮັກ ແລະ ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງນາງ.

ເມື່ອເອົາຄວາມພະຍາຍາມຂອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ແລະ ກຸ່ມແອວເດີທີ່ຈັດລະບຽບໃໝ່ ມາລວມ​ເຂົ້າກັນ ມັນຈະນຳຄວາມເປັນ​ອັນໜຶ່ງ​ອັນດຽວກັນມາໃຫ້ ທີ່ຈະໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດທີ່ໜ້າປະຫລາດໃຈ. ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ຈະກາຍເປັນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ປະສານກັນ ເພື່ອບັນລຸໜ້າທີ່ຂອງຖານະປະໂລຫິດທີ່ຈະ “ຢ້ຽມຢາມບ້ານເຮືອນຂອງສະມາຊິກແຕ່ລະຄົນ” ແລະ “ເພື່ອ ດູແລສາດສະໜາຈັກສະເໝີ, ແລະ ຢູ່ກັບພວກເຂົາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ,”⁵ ແລະ ເພື່ອຈະສຳເລັດຈຸດປະສົງຂອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ທີ່ຈະຊ່ວຍກັນແລະກັນ ຕຽມພ້ອມສຳລັບພອນຂອງຊີວິດນິລັນດອນ.⁶ ເມື່ອເຮັດວຽກຮ່ວມມືກັນ ພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງອະທິການ, ຝ່າຍປະທານກຸ່ມແອວເດີ ແລະ ສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະສາມາດໄດ້ຮັບການດົນໃຈ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າສະແຫວງຫາວິທີທີ່ຈະດູແລ ແລະ ລ້ຽງດູແຕ່ລະຄົນ ແລະ ຄອບຄົວ.

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍແບ່ງປັນຕົວຢ່າງໜຶ່ງ. ແມ່ຄົນໜຶ່ງຖືກກວດພົບວ່າເປັນໂຣກ​ມະ​ເລັງ. ຕໍ່ມາບໍ່ດົນນາງກໍໄດ້ເລີ່ມການປິ່ນປົວ, ແລະ ທັນທີ, ເອື້ອຍນ້ອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ກໍໄດ້ລົງມືເຮັດວຽກ, ວາງແຜນວິທີທີ່ຈະຊ່ວຍໄດ້ດີເລື່ອງອາຫານການກິນ, ການຮັບສົ່ງໄປຫາການນັດກັບໝໍ, ແລະ ໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫລືອຢ່າງອື່ນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມນາງເປັນປະຈຳ, ໃຫ້ການເປັນເພື່ອນທີ່ເບີກບານ. ໃນເວລາດຽວກັນ, ກຸ່ມຖານະປະໂລຫິແຫ່ງເມນຄີເສເດັກ ກໍໄດ້ລົງມືຊ່ວຍຄືກັນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ອອກແຮງງານໃນການສ້ອມ​ແປງຫ້ອງນອນ ແລະ ຫ້ອງນ້ຳ ເພື່ອເຮັດ​ໃຫ້ ການດູແລເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ປ່ວຍງ່າຍຂຶ້ນ. ກຸ່ມຊາຍໜຸ່ມກໍໄດ້ຊ່ວຍອອກແຮງງານໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ສຳຄັນນັ້ນ. ແລະ ກຸ່ມຍິງໜຸ່ມກໍໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມ: ເຂົາເຈົ້າໄດ້ພາໝາໄປຍ່າງແຕ່ລະມື້ຢ່າງເບີກບານ ແລະ ຊື່ສັດ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຫວອດນັ້ນກໍໄດ້ສືບຕໍ່ການຮັບໃຊ້ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເພີ່ມບາງຢ່າງ ແລະ ປັບປຸງເມື່ອຈຳເປັນ. ເຫັນໄດ້ຢ່າງແຈ້ງຊັດວ່າ ນັ້ນເປັນວຽກງານແຫ່ງຄວາມຮັກ, ສະມາຊິກແຕ່ລະຄົນໃຫ້ເວລາຂອງຕົນ, ຮ່ວມກັນຊ່ວຍ​ດູ​ແລໃນວິທີທາງຂອງຕົນ ທີ່ຈະເປັນພອນບໍ່ພຽງແຕ່ໃຫ້ເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ເຈັບປ່ວຍ ແຕ່ໃຫ້ສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຂອງນາງດ້ວຍ.

ຫລັງຈາກຄວາມພະຍາຍາມທີ່ກ້າຫານ, ໃນທີ່ສຸດ ໂຣກ​ມະ​ເລັງກໍໄດ້ເອົາຊີວິດຂອງເອື້ອຍນ້ອງຄົນນັ້ນໄປ. ຫວອດນັ້ນໄດ້ໂລ່ງໃຈບໍ ແລະ ໄດ້ຖືວ່າວຽກງານນັ້ນສຳເລັດລົງດ້ວຍດີ ແລະ ໝົດໄປແລ້ວບໍ? ບໍ່ເລີຍ, ຍິງໜຸ່ມຍັງພາກັນເອົາໝາໄປຍ່າງທຸກໆມື້ຕໍ່ໄປ, ກຸ່ມຖານະປະໂລຫິດກໍໄດ້ປະຕິບັດ ສາດສະໜາກິດຕໍ່ພໍ່ ແລະ ຄອບຄົວນັ້ນຕໍ່ໄປ, ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ກໍໄດ້ສືບຕໍ່ໃນການເອື້ອມອອກໄປຫາໃນຄວາມຮັກ ເພື່ອໃຫ້ຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະ ສະ​ໜອງຄວາມຕ້ອງການ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ນີ້ແຫລະຄື ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ—ນີ້ຄືການຮັກດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຮັກ!

ພອນອີກປະການໜຶ່ງຈາກການປະກາດທີ່ດົນໃຈນີ້ຄື ໂອກາດສຳລັບຍິງໜຸ່ມອາຍຸ 14 ຫາ 18 ປີ ທີ່ຈະມີສ່ວນຮ່ວມໃນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ໃນຖານະຄູ່ສອນຂອງເອື້ອຍນ້ອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ, ດັ່ງທີ່ຊາຍໜຸ່ມອາຍຸລຸ້ນ​ລາວດຽວກັນ ຮັບໃຊ້ເປັນຄູ່ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດກັບອ້າຍນ້ອງ ຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງເມນເຄສີເດັກ. ຊາວໜຸ່ມກໍສາມາດແບ່ງປັນຂອງປະທານພິເສດຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ເຕີບໂຕທາງວິນຍານ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າຮັບໃຊ້ຄຽງບ່າ​ຄຽງ​ໄຫລ່​ກັບຜູ້ໃຫຍ່ ໃນວຽກງານແຫ່ງຄວາມລອດນີ້. ການໃຫ້ຊາວໜຸ່ມມີສ່ວນຮ່ວມໃນໜ້າທີ່ມອບໝາຍຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດນີ້ ກໍສາມາດເພີ່ມການດູແລຄົນອື່ນຂອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ແລະ ກຸ່ມແອວເດີອອກໄປກວ້າງໄກ ໂດຍການເພີ່ມຈຳນວນສະມາຊິກຜູ້ມີພາກສ່ວນນຳອີກ.

ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງຍິງໜຸ່ມທີ່ຊື່ສັດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ຈັກ, ຂ້າພະເຈົ້າຕື່ນເຕັ້ນແທນເອື້ອຍນ້ອງສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ຜູ້ທີ່ຈະມີສິດທິພິເສດໄດ້ຮັບພອນ ຈາກຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, ພອນສະຫວັນ, ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກໄວທາງວິນຍານຂອງຍິງໜຸ່ມ ຂະນະທີ່ເຂົາ​ເຈົ້າຮັບໃຊ້ຄຽງຂ້າງກັນໄປ ຫລື ໄດ້ຮັບການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຈາກພວກນາງ. ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍດີໃຈເທົ່າໆ​ກັນ ໂດຍໂອກາດທີ່ຍິງໜຸ່ມຈະໄດ້ຮັບການແນະນຳ ແລະ ການສິດສອນ ແລະ ເຂັ້ມແຂງຂຶ້ນ ໂດຍເອຶ້ອຍນ້ອງໃນສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະຄືກັນ. ໂອກາດທີ່ຈະມີພາກສ່ວນໃນການສ້າງສາອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້ານີ້ ຈະເປັນຜົນປະໂຫຍດ ຢ່າງຫລວງຫລາຍຕໍ່ຍິງໜຸ່ມ, ເພື່ອຊ່ວຍເຫລືອພວກນາງໃຫ້ຕຽມພ້ອມຫລາຍຂຶ້ນ ເພື່ອຈະບັນລຸບົດບາດຂອງພວກ​ນາງ ໃນຖານະຜູ້ນຳໃນສາດສະໜາຈັກ ແລະ ໃນຊຸມຊົນ ແລະ ເປັນຮຸ້ນສ່ວນທີ່​ມີ​ສ່ວນ​ຊ່ວຍ ຢູ່ໃນຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ດັ່ງທີ່ ຊິດສະເຕີ ບອນນີ ແອວ ໂອສະກາສັນ ໄດ້ແບ່ງປັນມື້ວານນີ້ວ່າ, ຍິງໜຸ່ມທັງຫລາຍ “ຢາກ ຊ່ວຍຮັບ​ໃຊ້. ພວກ​ນາງ​ຢາກ​ຮູ້​ວ່າ ພວກ​ນາງ​ມີ​ຄ່າ ແລະ ສຳ​ຄັນ​ໃນ​ວຽກ​ງານ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ລອດ”⁷

ແທ້ຈິງແລ້ວ, ບັນດາຍິງໜຸ່ມກໍໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຄົນອື່ນແລ້ວ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ຮັບການມອບໝາຍ ຫລື ສຽງຍ້ອງຍໍ. ຄອບຄົວໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກ ໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ສະຖານທີ່ໃໝ່ ໄກຫລາຍໆຮ້ອຍກິ​ໂລ​ແມັດ ບ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ໃຜຈັກຄົນ. ພາຍໃນອາທິດທຳອິດ, ຍິງໜຸ່ມອາຍຸ 14 ປີ ຈາກຫວອດຂອງເຂົາເຈົ້າ ໄດ້ມາເຄາະ​ປະ​ຕູຂອງເຂົາເຈົ້າ ພ້ອມດ້ວຍເຂົ້າໜົມຄຸກກີ້ໃນຈານ, ມາຕ້ອນຮັບເຂົ້າເຈົ້າສູ່ເຂດນັ້ນ. ແມ່ຂອງນາງໄດ້ຢືນຢູ່ທາງຫລັງນາງດ້ວຍຮອຍຍິ້ມ ເປັນຜູ້ຂັບລົດໃຫ້ທີ່ເຕັມໃຈ, ສົ່ງເສີມຄວາມປາດຖະໜາຂອງລູກສາວຂອງນາງ ທີ່ຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ.

ມື້ໜຶ່ງ ແມ່ອີກຄົນໜຶ່ງໄດ້ເປັນຫ່ວງວ່າລູກສາວຂອງນາງ ອາຍຸ 16 ປີ ບໍ່ໄດ້ກັບບ້ານຕາມເວລາປົກກະຕິ. ເມື່ອລູກ​ສາວມາຮອດບ້ານໃນທີ່ສຸດ, ແມ່ຂອງນາງໄດ້ສອບຖາມນາງດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍ ຢາກ​ຮູ້​ວ່າ ນາງ​ໃສ​ມາ. ນາງສາວອາຍຸ 16 ປີນັ້ນ ໄດ້ຕອບແມ່ແບບອາຍໆວ່າ ນາງໄດ້ເອົາດອກໄມ້ໄປໃຫ້ຍິງໝ້າຍທີ່ອາໄສຢູ່ໃກ້ໆ. ນາງໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ ເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ສູງອາຍຸຄົນນັ້ນ ເບິ່ງຄືວ່າໂສກເສົ້າດຽວດາຍ ແລະ ຮູ້ສຶກກະຕຸ້ນໃຫ້ໄປຢາມລາວ. ເມື່ອໄດ້ຮັບອະນຸຍາດຢ່າງເຕັມທີ່ຈາກແມ່, ຍິງໜຸ່ມຄົນນັ້ນໄດ້ສືບຕໍ່ ໄປຢ້ຽມຢາມເອື້ອຍ​ນ້ອງ​ຜູ້ສູງອາຍຸຄົນນັ້ນ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນເພື່ອນທີ່ດີ, ແລະ ຄວາມສຳພັນອັນຫວານຊື່ນຂອງເຂົາເຈົ້າ ກໍໄດ້ເປັນດັ່ງນັ້ນເປັນເວລາຫລາຍປີ.

ຍິງໜຸ່ມແຕ່ລະຄົນເຫລົ່ານີ້, ແລະ ອີກຫລາຍໆຄົນທີ່ຄ້າຍຄືກັນນີ້, ໄດ້ສັງເກດເຫັນຄວາມຕ້ອງການຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ໄດ້ລົງມືເຮັດວຽກ ເພື່ອສະໜອງຄວາມຕ້ອງການນັ້ນ. ຍິ່ງໜຸ່ມມີຄວາມປາດຖະໜາຕາມທຳມະຊາດທີ່ຈະດູແລ ແລະ ແບ່ງປັນ ທີ່ສາມາດ ຖືກນຳພາເປັນຢ່າງດີ ຜ່ານການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ໃນຮຸ້ນສ່ວນກັບເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ໃຫຍ່.

ອາຍຸເຮົາບໍ່ສຳຄັນ, ເມື່ອເຮົາຄິດເຖິງວິທີທີ່ຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ໃຫ້ມີປະສິດທິພາບຫລາຍທີ່ສຸດ, ເຮົາຖາມວ່າ, “ນາງ [ຫລື ລາວ] ຕ້ອງການຫຍັງ?” ເພີ່ມຄຳຖາມນີ້ໃສ່ກັບຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະຮັບໃຊ້ຢ່າງຈິງໃຈ, ແລ້ວເຮົາຈະຖືກນຳພາໂດຍພຣະວິນຍານ ໃຫ້ເຮັດສິ່ງທີ່ຈະເຊີດຊູ ແລະ ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຄົນໆນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຍິນເລື່ອງລາວຕ່າງໆກ່ຽວກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບພອນໂດຍການເອື້ອມອອກໄປ ຢ່າງລຽບງ່າຍ ຂອງການຕ້ອນຮັບທີ່ອົບອຸ່ນຢູ່ທີ່ໂບດ, ອີເມວ ຫລື ຂໍ້ຄວາມທີ່ໃສ່ໃຈ, ການຕິດຕໍ່ຫາສ່ວນຕົວໃນເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ການເຊື້ອເຊີນໃຫ້ໄປຮ່ວມກິດຈະກຳ​ເປັນກຸ່ມ, ຫລື ສະເໜີຊ່ວຍເຫລືອກັບສະພາບການທີ່ທ້າທາຍ. ພໍ່ແມ່ທີ່ລ້ຽງລູກດ້ວຍ​ໂຕຄົນດຽວ, ຜູ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສໃໝ່, ສະມາຊິກທີ່ບໍ່ເຂັ້ມແຂງ, ​ແມ່ໝ້າຍ ແລະ ພໍ່ໝ້າຍ, ຫລື ຄົນໜຸ່ມທີ່ດີ້ນລົນຢູ່ ອາດຕ້ອງການຄວາມເອົາໃຈໃສ່ ແລະ ຄວາມຊ່ວຍເຫລືອໃນລຳດັບຄວາມສຳຄັນເປັນພິເສດ ຈາກອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ. ການປະສານງານລະຫວ່າງຝ່າຍປະທານກຸ່ມຖານະປະໂລຫິດ ແລະ ສະມາຄົມສະຕີສົງເຄາະ ເປີດໂອກາດໃຫ້ມີການມອບໝາຍທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ເໝາະສົມ.

ຫລັງຈາກທຸກສິ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວ ແລະ ເຮັດມາແລ້ວ, ການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດທີ່ແທ້ຈິງ ຈະບັນ​ລຸ​ຄວາມສຳເລັດ ໄປເທື່ອລະຄົນ ໂດຍມີຄວາມຮັກເປັນປັດໃຈທີ່ຊຸກຍູ້ເຮົາ. ຄຸນຄ່າ ແລະ ຄວາມດີງາມ ແລະ ຄວາມປະຫລາດໃຈຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດທີ່ຈິງໃຈ ກໍຄືວ່າ ມັນປ່ຽນຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນແທ້ໆ! ເມື່ອຫົວໃຈຂອງເຮົາເປີດກວ້າງ ແລະ ເຕັມໃຈທີ່ຈະຮັກ ແລະ ໃຫ້ຄົນອື່ນມີ​ສ່ວນ​ຮ່ວມ​ນຳ, ການໃຫ້ກຳລັງໃຈ ແລະ ການປອບໂຍນ, ແລ້ວພະລັງຂອງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ຂອງເຮົາຈະຖືກປະຕິ​ເສດບໍ່ໄດ້. ດ້ວຍຄວາມຮັກເປັນປັດໃຈທີ່ຊຸກຍູ້ເຮົາ, ສິ່ງມະຫັດສະຈັນຈະເກີດຂຶ້ນ, ແລະ ເຮົາຈະພົບເຫັນເສັ້ນທາງທີ່ຈະນຳເອື້ອຍອ້າຍນ້ອງທີ່ “ເສຍໄປ” ຂອງເຮົາ ເຂົ້າມາສູ່ອ້ອມກອດທີ່ລວມໝົດທຸກຢ່າງ ຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ.

ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດເປັນຕົວຢ່າງຂອງເຮົາໃນທຸກສິ່ງ—ບໍ່ພຽງແຕ່ໃນສິ່ງທີ່ເຮົາຄວນເຮັດ ແຕ່ວ່າ ເປັນ​ຫຍັງ ເຮົາຄວນເຮັດສິ່ງນັ້ນ.⁸ “ພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະອົງຢູ່ເທິງໂລກ ກໍເປັນການເຊື້ອເຊີນເຮົາ—ທີ່ຈະຍົກວິໄສທັດຂອງເຮົາຂຶ້ນໃຫ້ສູງກວ່າ, ເພື່ອຈະລືມບັນຫາຂອງເຮົາເອງ ແລະ [ເພື່ອຈະ] ເອື້ອມອອກໄປຫາຄົນອື່ນ.”⁹ ເມື່ອເຮົາຮັບເອົາໂອກາດທີ່ຈະປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ຕໍ່ເອື້ອຍອ້າຍນ້ອງຂອງເຮົາດ້ວຍສຸດຫົວໃຈ, ເຮົາກໍໄດ້ຮັບພອນທີ່ຈະກາຍເປັນຄົນທີ່ສຸພາບຮຽບຮ້ອຍຫລາຍຂຶ້ນທາງວິນຍານ, ສອດຄ່ອງກັບພຣະປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າຫລາຍຂຶ້ນ, ແລະ ສາມາດເຂົ້າໃຈແຜນຂອງພຣະອົງໄດ້ດີຂຶ້ນ ທີ່ຈະຊ່ວຍແຕ່ລະຄົນກັບຄືນໄປຫາພຣະອົງ. ເຮົາຈະພ້ອມຮັບຮູ້ພຣະພອນຂອງພຣະອົງໄດ້ຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະມອບພອນເຫລົ່ານັ້ນໃຫ້ແກ່ຄົນອື່ນ. ຫົວໃຈຂອງເຮົາຈະຮ້ອງນຳກັນດ້ວຍສຽງຂອງເຮົາ ວ່າ:

ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງສະແດງຄວາມກະຕັນຍູ ແລະ ຄວາມຮັກທີ່ເຮົາມີ ແດ່ພຣະເຈົ້າໂດຍການປະຕິບັສາດສະໜາກິດ ດ້ວຍຄາມຮັກຕໍ່ເອື້ອຍອ້າຍນ້ອງນິລັນດອນຂອງເຮົາ.¹¹ ເພາະ​ສິ່ງນີ້ ຈະ​ນຳ​ຄວາມ​ເປັນ​ອັນ​ໜຶ່ງ​ອັນດຽວ​ກັນ​ມາ​ໃຫ້ ​ດັ່ງ​ທີ່​ຜູ້​ຄົນ​ໃນ​ອາ​ເມ​ຣິ​ກາ ສະ​ໄໝ​ບູ​ຮານ ໄດ້​ຊື່ນ​ຊົມ ເປັນ​ເວ​ລາ 100 ປີ ຫລັງ​ຈາກ​ພຣະ​ຜູ້​ຊ່ວຍ​ໃຫ້​ລອດ ໄດ້​ມາ​ປະ​ກົດ​ໃນ​ແຜ່ນ​ດິນ​ຂອງ​ພວກ​ເຂົາ.

“ແລະ ເຫດ​ການ​ໄດ້​ບັງ​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ຄື ມັນ​ບໍ່​ມີ​ການ​ຂັດ​ແຍ້ງ​ກັນ … ຍ້ອນ​ວ່າ​ຄວາມ​ຮັກ​ຂອງ​ພຣະ​ເຈົ້າ ຊຶ່ງ​ມີ​ຢູ່​ໃນ​ໃຈ​ຂອງ​ຜູ້​ຄົນ.

“… ມັນ​ບໍ່​ມີ​ການ​ອິດ​ສາ​ບັງ​ບຽດ, ບໍ່​ມີ​ການ​ຜິດ​ຖຽງ​ກັນ, … ແລະ ໂດຍ​ແນ່ນອນ​ແລ້ວ ຄົງ​ບໍ່​ມີ​ຜູ້ຄົນ​ກຸ່ມ​ໃດ​ທີ່​ມີ​ຄວາມສຸກ​ຫລາຍ​ໄປ​ກວ່າ​ນີ້​ໃນ​ບັນດາ​ຜູ້ຄົນ​ທັງ​ປວງ​ທີ່​ພຣະຫັດ​ຂອງ​ພຣະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ສ້າງ​ຂຶ້ນ​ມາ.”¹²

ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານສ່ວນຕົວວ່າ ການປ່ຽນແປງທີ່ເປີດເຜີຍນີ້ ຖືກດົນໃຈຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ວ່າ, ເມື່ອເຮົາເປີດໃຈຮັບເອົາມັນດ້ວຍຄວາມເຕັມໃຈ, ເຮົາກໍພ້ອມທີ່ຈະພົບພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ໃນການສະເດັດມາຄັ້ງທີສອງຂອງພຣະອົງຫລາຍຂຶ້ນ. ເຮົາຈະກາຍເປັນຜູ້ຄົນແຫ່ງຊີໂອນຫລາຍຂຶ້ນ ແລະ ຈະຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຊື່ນ​ຊົມຫລາຍຂຶ້ນ ກັບຜູ້ຄົນທີ່ເຮົາໄດ້ຊ່ວຍຕາມເສັ້ນທາງຂອງການເປັນສານຸສິດ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານຢ່າງແຮງກ້າ ແລະ ຖ່ອມຕົວ ວ່າເຮົາຈະເປັນເຊັ່ນ​ນັ້ນ ໃນ​ພຣະ​ນາມ​ຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.