ພິທີການທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຈະນຳ ຄວາມສະຫວ່າງມະຫັດສະຈັນມາໃຫ້ເຮົາ

ໃນປຶ້ມ ຈິງ​ຕໍ່​ສັດ​ທາ ເຮົາອ່ານວ່າ: “ພິທີການຄືການກະທຳອັນສັກສິດທີ່ເປັນທາງການ, ຖືກດຳເນີນໂດຍສິດອຳນາດຂອງຖານະປະໂລຫິດ. ພິທີການ [ທີ່] ຈຳເປັນຕໍ່ຄວາມສູງສົ່ງ [ນັ້ນ] … ແມ່ນເອີ້ນວ່າ ພິ​ທີການທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ມັນຮ່ວມທັງການບັບຕິສະມາ, ການຢືນຢັນ, ການແຕ່ງຕັ້ງຕໍ່ຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງເມນຄີເສເດັກ (ສຳລັບຜູ້ຊາຍ), ຂອງປະທານສັກສິດຂອງພຣະວິຫານ, ແລະ ການຜະນຶກຂອງການແຕ່ງງານ.”²

ແອວເດີ ເດວິດ ເອ ແບ໊ດນາ ໄດ້ສອນວ່າ, “ພິທີການແຫ່ງຄວາມລອດ ແລະ ຄວາມສູງສົ່ງ ທີ່ຖືກປະຕິບັດຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກທີ່ຟື້ນຟູຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ … ປະກອບດ້ວຍຊ່ອງທາງທີ່ຖືກອະນຸມັດ ຊຶ່ງຜ່ານທາງນັ້ນ ພອນ ແລະ ອຳນາດຈາກສະຫວັນ ສາມາດຫລັ່ງໄຫລ ເຂົ້າມາໃນຊີວິດຂອງເຮົາ.”³

ເໝືອນດັ່ງສອງດ້ານຂອງເງິນຫລຽນ, ພິທີການທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ລອດທຸກຢ່າງ ກໍມີພັນທະສັນຍາກັບພຣະເຈົ້າຢູ່ຄຽງຄູ່. ພຣະເຈົ້າໄດ້ສັນຍາຈະໃຫ້ພອນເຮົາ ຖ້າເຮົາໃຫ້ກຽດພັນທະສັນຍາເຫລົ່ານັ້ນຢ່າງຊື່ສັດ.

ສາດສະດາ ແອມມິວເລັກ ໄດ້ປະກາດວ່າ, “ນີ້ … ເປັນເວລາ … ທີ່ຈະຕຽມພ້ອມເພື່ອພົບກັບພຣະເຈົ້າ” (ແອວມາ 34:32). ເຮົາຈະຕຽມພ້ອມແນວໃດ? ໂດຍການຮັບເອົາພິທີການຢ່າງມີຄ່າຄວນ. ໃນຖ້ອຍຄຳຂອງ ປະທານ​ຣະ​ໂຊ ເອັມ ແນວສັນ, ເຮົາຕ້ອງ “ຄົງຢູ່ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ” ນຳອີກ. ປະທານແນວສັນ ໄດ້ກ່າວຕໍ່ວ່າ, “ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງທ່ານທີ່ຈະຕິດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໂດຍການເຮັດພັນທະສັນຍາກັບພຣະອົງ ແລະ ແລ້ວຮັກສາພັນທະສັນຍາເຫລົ່ານັ້ນ ຈະເປີດປະຕູຂອງພອນ ແລະ ສິດທິພິເສດທາງວິນຍານທຸກປະການ ທີ່ມີໄວ້ໃຫ້ຊາຍ, ຍິງ, ແລະ ເດັກນ້ອຍ ໃນທຸກແຫ່ງຫົນ.”⁴

ເໝືອນດັ່ງພວກ​ທ່ານຫລາຍ​ຄົນ, ຈອນ ແລະ ບອນນີ ນິວແມນ ກໍເປັນຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບພອນທາງວິນຍານທີ່ ປະທານແນວສັນ ໄດ້ສັນຍາໄວ້. ວັນອາທິດວັນໜຶ່ງ, ຫລັງຈາກກັບຈາກໂບດກັບລູກນ້ອຍສາມຄົນຂອງເຂົາ​ເຈົ້າ, ບອນນີ ໄດ້ເວົ້າກັບ ຈອນ ວ່າ, “ນ້ອງເຮັດສິ່ງນີ້ຜູ້ດຽວບໍ່ໄດ້ເດີ. ອ້າຍຕ້ອງຕັດສິນໃຈວ່າ ອ້າຍຈະໄປໂບດຂອງນ້ອງກັບພວກເຮົາ ຫລື ວ່າອ້າຍຈະເລືອກໄປໂບດທີ່ພວກເຮົາສາມາດໄປນຳກັນ, ແຕ່ລູກໆຕ້ອງຮູ້ວ່າ ພໍ່ຂອງພວກເຂົາກໍຮັກພຣະເຈົ້າຄືກັນ.” ວັນອາທິດຕໍ່ໄປ ແລະ ທຸກໆວັນອາທິດຫລັງຈາກນັ້ນ, ຈອນບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ໄປໂບດ; ລາວຍັງໄດ້ຮັບໃຊ້ນຳອີກ, ໄດ້ຫລິ້ນປີອາໂນໃຫ້ຫລາຍໆຫວອດ, ສາຂາ, ແລະ ຫ້ອງປະຖົມໄວຕະຫລອດຫລາຍໆປີ ນັບ​ຈາກນັ້ນ​ມາ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດໂດຍການພົບປະກັບ ຈອນ ເມື່ອເດືອນເມສາ ປີ 2015, ແລະ ໃນການພົບປະນັ້ນ, ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາກັນວ່າ ວິທີທາງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ລາວຈະສາມາດສະແດງຄວາມຮັກ ທີ່ລາວມີໃຫ້ ບອນນີ ນັ້ນແມ່ນການພານາງໄປພຣະວິຫານ, ແຕ່ສິ່ງນັ້ນຈະເກີດຂຶ້ນບໍ່ໄດ້ຈົນກວ່າລາວໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາເສຍ​ກ່ອນ.

ຫລັງຈາກໄດ້ໄປຮ່ວມໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ ເປັນເວລາ 39 ປີ, ຈອນ ກໍໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາໃນປີ 2015. ໜຶ່ງປີຈາກນັ້ນ, ຈອນ ແລະ ບອນນີ ໄດ້ຜະນຶກເຂົ້າກັນໃນພຣະວິຫານ ເມັມ​ຟິດ ເທັນ​​ນີ​ຊີ, 20 ປີຫລັງຈາກນາງໄດ້ຮັບເອົາຂອງປະທານສັກສິດຂອງນາງເອງ. ຣໍເບີດ, ລູກຊາຍຂອງເຂົາເຈົ້າ ອາຍຸ 47 ປີ ໄດ້ກ່າວເຖິງພໍ່ຂອງລາວວ່າ, “ພໍ່ໄດ້ກ້າວໜ້າຫລາຍທີ່ສຸດ ຕັ້ງແຕ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບຖານະປະໂລຫິດ.” ບອນນີ ໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ, “ອ້າຍຈອນ ເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມສຸກ ແລະ ເບີກບານສະເໝີມາ, ແຕ່ການໄດ້ຮັບພິທີການ ແລະ ການໃຫ້ກຽດພັນທະສັນຍາຂອງລາວ ໄດ້ເສີມຂະຫຍາຍຄວາມອ່ອນໂຍນຂອງລາວ.”

ເມື່ອຫລາຍປີກ່ອນ, ປະທານບອຍ ເຄ ແພ໊ກເກີ ໄດ້ເຕືອນວ່າ, “ພຶດຕິກຳທີ່ດີປາດສະຈາກພິທີການຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ ຈະບໍ່ໄຖ່ ຫລື ເຮັດໃຫ້ມະນຸດສູງສົ່ງ.”⁵ ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງການພິທີການ ແລະ ພັນທະສັນຍາເທົ່ານັ້ນ ເພື່ອຈະກັບຄືນໄປຫາພຣະບິດາຂອງເຮົາ, ແຕ່ເຮົາຍັງຕ້ອງການພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງນຳອີກ.

ກະສັດເບັນຢາມິນ ໄດ້ສອນວ່າ ພຽງແຕ່ໃນ ແລະ ຜ່ານພຣະນາມຂອງພຣະຄຣິດເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຄວາມລອດສາມາດມາສູ່ລູກຫລານຂອງມະນຸດ (ເບິ່ງ ໂມໄຊຢາ 3:17; ຫລັກແຫ່ງຄວາມເຊື່ອ 1:3).

ຜ່ານການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດໄດ້ໄຖ່ເຮົາຈາກຜົນ​ສະ​ທ້ອນຂອງການຕົກຂອງອາດາມ ແລະ ເຮັດໃຫ້ການກັບໃຈ ແລະ ຄວາມສູງສົ່ງຂອງເຮົາໃນທີ່ສຸດເປັນໄປໄດ້. ຕະຫລອດພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບພິທີການທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ຊຶ່ງໃນນັ້ນ “ອຳນາດຂອງຄວາມເປັນເໝືອນພຣະເຈົ້າຈະສະແດງໃຫ້ປະຈັກ” (ເບິ່ງ D&C 84:20).

ຫລັງຈາກພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ຮັບພິທີການແຫ່ງການບັບຕິສະມາທີ່ “ເຮັດໃຫ້ຄວາມຊອບທຳທັງໝົດສຳເລັດ” (ເບິ່ງ 2 ນີ​ໄຟ 31:5–6), ຊາຕານໄດ້ລໍ້ລວງພຣະອົງ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ການລໍ້ລວງ​ທີ່​ເຮົາ​ປະ​ເຊີນ ຈະບໍ່ສິ້ນສຸດລົງຫລັງຈາກການບັບຕິສະມາ ຫລື ການຜະນຶກ, ແຕ່ການໄດ້ຮັບພິທີການສັກສິດ ແລະ ໃຫ້ກຽດພັນທະສັນຍາທີ່ພົວພັນກັນນັ້ນ ຈະເຮັດໃຫ້ເຮົາ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສະຫວ່າງມະຫັດສະຈັນ ແລະ ໃຫ້ເຮົາມີພະລັງເພື່ອຕ້ານທານ ແລະ ເອົາຊະນະການລໍ້ລວງໄດ້.

ເອຊາຢາ ໄດ້ທຳນາຍວ່າ ໃນຍຸກສຸດທ້າຍ, “ປະຊາກອນໄດ້ເຮັດໃຫ້ໂລກນີ້ເປັນມົນທິນ … ໂດຍການ … ຝ່າຝືນພັນທະສັນຍາ” (ເອ​ຊາ​ຢາ 24:5; ເບິ່ງ D&C 1:15 ນຳ​ອີກ).

ຄຳເຕືອນທີ່ກ່ຽວພັນ, ທີ່ເປີດເຜີຍໃຫ້ແກ່ ສາດສະດາ ໂຈເຊັບ ສະມິດ,ແມ່ນວ່າບາງຄົນ “ຢູ່ໃກ້ [ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ] ແຕ່ປາກ, … ພວກເຂົາສອນບັນຍັດຂອງມະນຸດ, ຊຶ່ງພວກເຂົາພໍໃຈໃນຄວາມດີຂອງມັນ, ແຕ່ປະຕິເສດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ” (Joseph Smith—History 1:19).

ໂປໂລ ໄດ້ເຕືອນອີກດ້ວຍວ່າ ຫລາຍຄົນ “ກໍເຮັດເໝືອນຄົນນັບຖືພຣະເຈົ້າຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແຕ່ປະຕິເສດ … ອຳນາດຂອງການນັບຖືນັ້ນ: ຈົ່ງຫລີກໜີເສຍຈາກຄົນດັ່ງນັ້ນ” (2 ຕີໂມທຽວ 3:5). ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວຊ້ຳວ່າ, ຈົ່ງຫລີກໜີຈາກຄົນດັ່ງນັ້ນ.

ການລົບກວນ ແລະ ການລໍ້ລວງຫລາຍຢ່າງຂອງຊີວິດກໍ “ໂຫດຮ້າຍຄືໝາໄນ” (ມັດທາຍ 7:15). ຜູ້ລ້ຽງທີ່ແທ້ຈິງຈະຕຽມ, ປົກປ້ອງ, ແລະ ເຕືອນໂຕແກະ ແລະ ຝູງແກະ ເມື່ອໝາໄນເຫລົ່ານີ້ໃກ້ເຂົ້າມາເຖິງແລ້ວ (ເບິ່ງ ໂຢຮັນ 10:12). ໃນຖານະຜູ້ລ້ຽງສຳລອງທີ່ສະແຫວງຫາທີ່ຈະເອົາແບບຢ່າງພຣະຊົນທີ່ດີພ້ອມ ຂອງ​ພຣະຜູ້ລ້ຽງທີ່ດີ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ເປັນຜູ້ລ້ຽງຈິດວິນຍານຂອງເຮົາເອງ ພ້ອມທັງຄົນອື່ນດ້ວຍບໍ? ດ້ວຍຄຳແນະຂອງສາດສະດາ, ຜູ້ພະຍາກອນ, ແລະ ຜູ້ເປີດເຜີຍ, ຜູ້​ທີ່​ເຮົາ​ຫາ​ກໍ​ສະ​ໜັບ​ສະ​ໜູນ, ແລະ ດ້ວຍອຳນາດ ແລະ ຂອງປະທານຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ເຮົາສາມາດເຫັນໝາໄນທີ່ກຳລັງເຂົ້າມາ ຖ້າເຮົາເຝົ້າຍາມ ແລະ ຕຽນພ້ອມ. ກົງກັນຂ້າມ, ເມື່ອເຮົາເປັນຜູ້ລ້ຽງທີ່ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຈິດວິນຍານຂອງເຮົາເອງ ແລະ ຂອງຄົນອື່ນ, ການບາດເຈັບເຖິງຕາຍກໍອາດເກີດຂຶ້ນໄດ້. ຄວາມບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຈະນຳໄປສູ່ການບາດເຈັບເຖິງຕາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນເຮົາແຕ່ລະຄົນໃຫ້ເປັນຜູ້ລ້ຽງທີ່ຊື່ສັດ.

ພິທີສິນລະລຶກເປັນພິທີການທີ່ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້​ໝັ້ນຄົງຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ, ແລະ ການຮັບສ່ວນສິນລະລຶກຢ່າງມີຄ່າຄວນເປັນຫລັກຖານພະຍານວ່າ ເຮົາຮັກສາພັນທະສັນຍາທີ່ກ່ຽວພັນກັບພິທີການອື່ນໆ. ເມື່ອສາມສີ່ປີກ່ອນ, ຂະນະທີ່​ອາ​ນິ​ຕາ ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ທີ່ເຂດເຜີຍແຜ່ ​ອາ​ແຄນ​ຊໍ ລິ​ໂຕຣ໊ອກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອອກໄປສອນກັບຜູ້ສອນສາດສະໜາໜຸ່ມສອງຄົນ. ໃນລະຫວ່າງບົດຮຽນ, ອ້າຍນ້ອງທີ່ດີຄົນໜຶ່ງທີ່ເຮົາສອນຢູ່ ໄດ້ຖາມວ່າ, “ຂ້ອຍໄດ້ໄປໂບດພວກເຈົ້າແລ້ວ; ເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງກິນເຂົ້າຈີ່ ແລະ ນ້ຳທຸກໆວັນອາທິດ? ໃນໂບດຂອງພວກເຮົາ, ພວກເຮົາເຮັດແບບນັ້ນສອງເທື່ອແຕ່ລະປີ, ຍາມອິດສະເຕີ ແລະ ຄຣິດສະມັດ, ແລະ ນັ້ນກໍມີຄວາມໝາຍຫລາຍພໍແລ້ວ.”

ພວກເຮົາໄດ້ແບ່ງປັນກັບລາວວ່າ ເຮົາຖືກບັນຊາໃຫ້ “ຊຸມນຸມກັນຢູ່ເລື້ອຍໆເພື່ອຮັບສ່ວນເຂົ້າຈີ່ ແລະ ເຫລົ້າແວງ” (ໂມໂຣໄນ 6:6; ເບິ່ງ D&C 20:75​ນຳ​ອີກ). ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ອ່ານ ມັດ​ທາຍ 26 and 3 ນີ​ໄຟ 18. ລາວໄດ້ຕອບວ່າ ລາວຍັງບໍ່ເຫັນຄວາມຈຳເປັນເລີຍ.

ແລ້ວພວກເຮົາໄດ້ແບ່ງປັນການປຽບທຽບດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: “ໃຫ້ເຈົ້າວາດພາບເຫັນວ່າ ເຈົ້າໄດ້ມີສ່ວນໃນອຸປະຕິເຫດລົດຕຳຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ເຈົ້າໄດ້ຮັບບາດເຈັບ ແລະ ໝົດສະຕິໄປ. ມີຄົນແລ່ນມາ, ເຫັນເຈົ້າໝົດສະຕິຢູ່, ໄດ້ໂທຫາເລກສຸກເສີນ, 911. ມີຄົນຮັກສາເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າໄດ້ມີສະຕິຄືນມາ.”

ພວກເຮົາໄດ້ຖາມອ້າຍ​ນ້ອງຄົນນີ້ວ່າ, “ເມື່ອເຈົ້າຮູ້ສຶກຕົວ ແລະ ຮູ້ຈັກວ່າຢູ່ໃສ, ເຈົ້າຈະມີຄຳຖາມຫຍັງແດ່?”

ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍຢາກຮູ້ວ່າຂ້ອຍຢູ່ທີ່ນັ້ນໄດ້ແນວໃດ ແລະ ວ່າໃຜໄດ້ພົບເຫັນຂ້ອຍ. ຂ້ອນຈະຢາກຂອບໃຈລາວທຸກໆມື້ ເພາະວ່າລາວໄດ້ຊ່ວຍຊີວິດຂ້ອຍໄວ້.”

ພວກເຮົາໄດ້ແບ່ງປັນກັບອ້າຍນ້ອງທີ່ດີຄົນນີ້ ວ່າພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ຊ່ວຍຊີວິດເຮົາໄວ້ ແລະ ວ່າເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງຂອບພຣະໄທພຣະອົງທຸກໆວັນ, ທຸກໆວັນ, ທຸກໆວັນ!

ແລ້ວພວກເຮົາໄດ້ຖາມວ່າ, “ໂດຍທີ່ຮູ້ວ່າພຣະອົງໄດ້ສະລະພຣະຊົນຊີບຂອງພຣະອົງເພື່ອເຈົ້າ ແລະ ພວກເຮົາ, ເຈົ້າຢາກຈະກິນເຂົ້າຈີ່ ແລະ ດື່ມນ້ຳ ທີ່ເປັນເຄື່ອງໝາຍເຖິງພຣະກາຍ ແລະ ໂລຫິດຂອງພຣະອົງເລື້ອຍປານໃດ?”

ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈແລ້ວລະ, ແຕ່ຍັງມີອີກເລື່ອງໜຶ່ງ. ແຕ່​ມີ​ສິ່ງ​ໜຶ່ງ. ໂບດຂອງພວກເຈົ້າໜ້າເບື່ອ.”

ຕໍ່ຄຳຕອບນັ້ນພວກເຮົາໄດ້ຕອບວ່າ, “ເຈົ້າ​ຈະ​ເຮັດ​ແນວ​ໃດ ຖ້າ​ຫາກ​ພຣະ​ຜູ້​ຊ່ວຍ​ໃຫ້​ລອດ ພຣະ​ເຢ​ຊູ​ຄຣິດ ຍ່າງ​ຜ່ານ​ປະ​ຕູ​ເຂົ້າ​ມາ?”

ລາວໄດ້ຕອບວ່າ, “ຂ້ອຍຈະຄຸເຂົ່າລົງທັນທີ.”

ພວກເຮົາໄດ້ຖາມວ່າ, “ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຈົ້າຮູ້ສຶກບໍ ເມື່ອເຈົ້າຍ່າງເຂົ້າໄປຫ້ອງນະມັດສະການ ຂອງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ—ຄວາມຄາລະວະທີ່ມີຕໍ່ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ?”

ລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈ, ເຂົ້າໃຈ, ເຂົ້າໃຈແລ້ວລະ!”

ລາວໄດ້ມາໂບດ ໃນວັນອາທິດອິດສະເຕີວັນນັ້ນ ແລະ ໄດ້ກັບມາອີກຫລາຍເທື່ອ.

ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນເຮົາແຕ່ລະຄົນໃຫ້ຖາມຕົວເອງວ່າ, “ມີພິທີການໃດແດ່, ຮ່ວມທັງພິທີສິນລະລຶກ, ທີ່ເຮົາຕ້ອງໄດ້ຮັບ, ແລະ ມີພັນທະສັນຍາໃດແດ່ທີ່ເຮົາຕ້ອງເຮັດ, ຮັກສາ, ແລະ ໃຫ້ກຽດ?” ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ສັນ​ຍາ​ວ່າ ການ​ມີ​ສ່ວນ​ຮ່ວມ​ໃນ​ພິ​ທີ​ການ ແລະ ການ​ໃຫ້​ກຽດ​ແກ່​ພັນ​ທະ​ສັນ​ຍາ ຈະ​ນຳ​ຄວາມ​ສະ​ຫວ່າງມະ​ຫັດ​ສະ​ຈັນ ແລະ ການ​ປົກ​ປ້ອງມາ​ໃຫ້​ທ່ານ ຢູ່​ໃນ​ໂລກ​ທີ່​ມືດ​ມົວ​ນີ້. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.