ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាព
ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាពអាចដឹកនាំយើងឲ្យធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្ដីជំនឿ ធ្វើតាមការអញ្ជើញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យធ្វើកិច្ចការល្អ ហើយថ្វាយជីវិតរបស់យើងចំពោះទ្រង់ដោយចិត្តរាបសា ។
ពេលខ្ញុំនៅរៀនថ្នាក់បឋមសិក្សា យើងមកផ្ទះតាមផ្លូវក្រាលថ្មមួយដែលបត់ចុះបត់ឡើងតាមជើងភ្នំមួយ ។ មានផ្លូវមួយទៀតដែលគ្មានក្រាលថ្ម វាត្រូវបានហៅថា « ផ្លូវរបស់ក្មេងប្រុស » ។ ផ្លូវរបស់ក្មេងប្រុសគឺជាផ្លូវដីមួយដែលឡើងត្រង់ទៅលើភ្នំនោះ ។ វាមានចម្ងាយខ្លីជាង ប៉ុន្តែចោទខ្លាំងណាស់ ។ ក្នុងនាមជាក្មេងស្រីម្នាក់ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំក៏អាចដើរនៅលើផ្លូវណាដែលក្មេងប្រុសដើរបានដែរ ។ សំខាន់ជាងនេះទៀតនោះគឺខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំកំពុងរស់នៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយ ហើយថាខ្ញុំត្រូវខិតខំធ្វើរឿងលំបាកៗ ដូចជាពួកអ្នកត្រួសត្រាយដែរ—ហើយខ្ញុំចង់ត្រៀមខ្លួនទុកជាមុន ។ ដូច្នេះម្ដងម្កាល ខ្ញុំបានដើរយឺតៗនៅលើផ្លូវក្រាលថ្មនោះពីក្រោយមិត្តរបស់ខ្ញុំ រួចបានដោះស្បែកជើងចេញ ហើយដើរដោយជើងទទេរឡើងតាមផ្លូវរបស់ក្មេងប្រុស ។ ខ្ញុំបានខំព្យាយាមធ្វើឲ្យជើងរបស់ខ្ញុំរឹងមាំ ។
ក្នុងនាមជាក្មេងស្រីម្នាក់ក្នុងថ្នាក់កុមារ នោះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំអាចធ្វើបានដើម្បីរៀបចំខ្លួន ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹងខុសពីមុន ! ជាជាងដើរដោយជើងទទេរឡើងតាមផ្លូវភ្នំនោះ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំអាចត្រៀមជើងរបស់ខ្ញុំដើម្បីដើរនៅលើផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញា ដោយឆ្លើយតបចំពោះការអញ្ជើញពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ចំពោះព្រះអម្ចាស់ វាគឺជាការអំពាវនាវដល់យើងម្នាក់ៗឲ្យរស់នៅ ហើយមើលថែតាម« របៀបមួយកាន់តែខ្ពង់ខ្ពស់ និងកាន់តែបរិសុទ្ធ » ហើយ« កែលម្អបន្ថែមទៀត »តាមរយៈព្យាការីរបស់ទ្រង់ ។១
ការអំពាវនាវដ៏ព្យាករឲ្យធ្វើសកម្មភាពទាំងនេះ បានរួមគ្នាជាមួយនឹងសភាវគតិរបស់យើងថា យើងអាចធ្វើបានច្រើនថែមទៀត ពេលខ្លះវាបង្កើតនៅក្នុងខ្លួនយើងនូវអ្វីដែលអែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល បានហៅថា « ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាព » ។២ ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាពកើតឡើងពេលយើងប្រៀបធៀប « អ្វីដែលជា ខ្លួនយើង [ ទៅនឹង ] អំណាចដែលយើងអាច ប្រែក្លាយ » ៣ ប្រសិនបើយើងស្មោះត្រង់ នោះយើងម្នាក់ៗនឹងដឹងពីចន្លោះរវាងភាពខ្លាំង និងភាពទន់ខ្សោយរបស់យើងនាពេលបច្ចុប្បន្ន ព្រមទាំងពីសមត្ថភាព និងប្រភេទមនុស្សដែលយើងចង់ប្រែក្លាយ ។ យើងទទូចចង់បានសមត្ថភាពផ្ទាល់ខ្លួនដែលអស្ចារ្យជាង ។ យើងមានអារម្មណ៍ទាំងនេះ ពីព្រោះយើងគឺជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ដែលកើតមកដោយមានពន្លឺនៃព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែរស់នៅក្នុងពិភពលោកមួយដែលទុច្ចរិតប៉ុណ្ណោះ ។ អារម្មណ៍ទាំងនេះបានមកពីព្រះ ហើយវាបង្កើតនូវភាពបន្ទាន់មួយដើម្បីធ្វើសកម្មភាព ។
យើងគួរស្វាគមន៍អារម្មណ៍នៃភាពសោកសៅដ៏ទេវភាព ដែលហៅយើងឲ្យទៅកាន់ផ្លូវដ៏ខ្ពស់ជាងមួយ តាមរយៈការស្គាល់ ហើយចៀសវាងពីការក្លែងបន្លំរបស់សាតាំង—ជាការបាក់ទឹកចិត្តដែលរាំងស្ទះការរីកចម្រើនរបស់យើង ។ នេះគឺជាឱកាសមួយដ៏មានតម្លៃដែលសាតាំងជំរុញឲ្យយើងកើតមានអារម្មណ៍នេះជាញឹកញាប់ ។ យើងអាចជ្រើសដើរលើផ្លូវដ៏ខ្ពស់ជាង ដែលដឹកនាំយើងឲ្យស្វែងរកព្រះ ព្រមទាំងភាពសុខសាន្ត និងព្រះគុណរបស់ទ្រង់ ឬយើងអាចស្ដាប់តាមសាតាំងដែលបំពុលយើងជាមួយនឹងសារលិខិតថា យើងនឹងពុំល្អគ្រប់គ្រាន់ទេ ដូចជា ៖ ពុំសូវមាន ពុំសូវឆ្លាត ពុំស្អាតគ្រប់គ្រាន់ឡើយ គឺយើងគ្មានអ្វីល្អនោះទេ ។ ភាពសោកសៅរបស់យើងអាចជួយពង្រឹងយើងឲ្យកែលម្អ—ឬក៏បំផ្លាញយើង ។
ធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្ដីជំនឿ
វិធីមួយដើម្បីស្គាល់ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាពពីការក្លែងបន្លំរបស់សាតាំគឺថា វាដឹកនាំយើងទៅរកសកម្មភាពដ៏ស្មោះត្រង់ ។ ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាពពុំមែនជាការអញ្ជើញមួយឲ្យធ្វើតែកិច្ចការអ្វីៗដែលងាយស្រួលរហូតនោះទេ ហើយវាក៏ពុំដឹកនាំយើងទៅរកភាពអស់សង្ឃឹមដែរ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា នៅពេលខ្ញុំមានគំនិតអវិជ្ជមានពីអ្វីៗដែលពុំមែន ជាខ្ញុំ នោះខ្ញុំពុំរីកចម្រើនឡើយ ហើយខ្ញុំឃើញថា វាកាន់តែពិបាកដើម្បីទទួលអារម្មណ៍ និងធ្វើតាមព្រះវិញ្ញាណ ។៤
ក្នុងនាមជាយុវជនម្នាក់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានដឹងយ៉ាងច្បាស់ពីភាពទន់ខ្សោយរបស់លោក ហើយបានព្រួយបារម្ភពី« សុខុមាលភាពនៃព្រលឹង[ របស់លោក ] » ។ លោកបានពោលថា « ចិត្តរបស់ខ្ញុំមានការខ្វល់ខ្វាយយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារខ្ញុំបានដឹងថាខ្លួនខុស ព្រោះតែអំពើបាបរបស់ខ្ញុំ ហើយ … មានអារម្មណ៍ទួញយំដោយសារតែអំពើបាបរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ និងអំពើបាបនៃពិភពលោកនេះ » ។៥ ការណ៍នេះដឹកនាំលោកឲ្យ« គិតពិចារណាដ៏ជ្រាលជ្រៅ ហើយមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយជាខ្លាំង » ។៦ តើធ្លាប់ស្គាល់អារម្មណ៍នេះដែរទេ ? តើបងប្អូនមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយ ឬទុកព្រួយដោយសារតែភាពទន់ខ្សោយរបស់បងប្អូនដែរឬទេ ?
មែនហើយ យ៉ូសែប បានធ្វើ រឿងមួយ ។ លោកបានចែកចាយថា « ខ្ញុំតែងតែគិតក្នុងចិត្តខ្ញុំថា ៖ តើត្រូវធ្វើអ្វីហ្ន៎ ? »៧ យ៉ូសែបបានធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្ដីជំនឿ ។ លោកបានងាកទៅរកបទគម្ពីរ អានចំការអញ្ជើញនៅក្នុង យ៉ាកុប ១:៥ ហើយបានងាកទៅរកជំនួយពីព្រះ ។ ការនិមិត្តបន្ទាប់មកបានចាប់ផ្ដើមនូវការស្ដារឡើងវិញ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណជាខ្លាំងចំពោះភាពសោកសៅដ៏ទេវភាពរបស់យ៉ូសែប អារម្មណ៍របស់លោកពីការខ្វល់ខ្វាយក្នុងចិត្ត និងការភាន់ច្រឡំ បានលើកទឹកចិត្តលោកទៅរកសកម្មភាពដ៏ស្មោះត្រង់ ។
ធ្វើតាមការបំផុសគំនិតឲ្យធ្វើកិច្ចការល្អ
ជារឿយៗ ពិភពលោកនេះប្រើអារម្មណ៍នៃភាពសោកសៅជាការដោះសារមួយសម្រាប់ការផ្តោតតែលើខ្លួនឯង ការបង្វែរគំនិតរបស់យើងទៅវិញទៅមក និងការគិតច្រើនថា តើខ្ញុំ ជានរណា នរណាដែលពុំមែនជាខ្ញុំ និងអ្វីដែល ខ្ញុំ ចង់បាន ។ ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាពលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាអង្គដែល« យាងចុះឡើងធ្វើការល្អ » ។៨ នៅពេលយើងដើរនៅលើផ្លូវនៃភាពជាសិស្ស យើងនឹងទទួលបានការបំផុសគំនិតខាងវិញ្ញាណដើម្បីឈោងទៅជួយមនុស្សដទៃ ។
មានរឿងមួយដែលខ្ញុំបានឮកាលពីច្រើនឆ្នាំមុនមកហើយ បានជួយខ្ញុំឲ្យស្គាល់ ហើយក្រោយមកបានធ្វើតាមការបំផុសគំនិតពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ស៊ិស្ទើរ បូនី ឌី ផាគីន អតីតប្រធានសមាគមសង្គ្រោះទូទៅ បានចែកចាយដូចតទៅនេះ ៖
« ស៊ូសាន…គឺជាជាងកាត់ដេរដ៏ចំណាញម្នាក់ ។ ប្រធាន [ ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ] ឃឹមបឹល បានរស់នៅក្នុងព្រំប្រទល់វួដ [ របស់នាង ] ។ នៅថ្ងៃអាទិត្យមួយ ស៊ូសានបានកត់សម្គាល់ឃើញថា លោកមានអាវធំថ្មី ។ ឪពុករបស់នាងទើបបាន … យកក្រណាត់សូត្រល្អៗមួយចំនួនមកឲ្យនាង ។ ស៊ូសានបានគិតថា ក្រណាត់នោះនឹងធ្វើជាក្រវ៉ាត់-កមួយយ៉ាងស្រស់ស្អាត ស័ក្ដិសមនឹងអាវធំថ្មីរបស់ប្រធានឃឹមបឹល ។ ដូច្នេះនៅថ្ងៃចន្ទ នាងបានដេរក្រវ៉ាត់-កនោះ ។ នាងបានរុំវានឹងក្រដាស ហើយដើរទៅម្ដុំផ្ទះរបស់ប្រធានឃឹមបឹល ។
« កាលនាងហៀបទៅដល់ទ្វារមុខផ្ទះ រំពេចនោះ នាងបានឈប់ ហើយគិតថា ‹ តើខ្ញុំជានរណាទៅដែលដេរក្រវ៉ាត់-កឲ្យព្យាការីនោះ ? លោកប្រហែលជាមានក្រវ៉ាត់-កច្រើនហើយ › ។ ដោយគិតថានាងបានសម្រេចចិត្តខុស នោះនាងបានដើរចេញមកវិញ ។
« នៅពេលនោះ ស៊ិស្ទើរ ឃឹមបឹល បានបើកទ្វារមក ហើយពោលថា ‹ ស៊ូសាន ! ›
« ដោយមានអារម្មណ៍ភ័យ ហើយខ្មាសអៀន នោះស៊ូសានបានពោលថា ‹ ខ្ញុំបានឃើញប្រធានឃឹមបឹលពាក់អាវធំថ្មីនៅថ្ងៃអាទិត្យ ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំទើបយកក្រណាត់សូត្រមួយចំនួនមកពីញូវយ៉ក … ដូច្នេះហើយខ្ញុំក៏ដេរក្រវ៉ាត់-កមួយជូនលោក › ។
« ពីមុនស៊ូសាននិយាយបន្តទៀត ស៊ិស្ទើរឃឹមបឹលបានបង្អាក់នាង ដោយយកដៃកាន់ស្មារបស់នាង ហើយពោលថា ‹ ស៊ូសាន សូមកុំប្រឆាំងទាស់នឹងគំនិតសប្បុរសឡើយ › » ។៩
ខ្ញុំស្រឡាញ់ពាក្យមួយឃ្លានោះ ! « សូមកុំប្រឆាំងទាស់នឹងគំនិតសប្បុរសឡើយ » ។ ពេលខ្លះ កាលខ្ញុំមានការបំផុសឲ្យធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ ខ្ញុំងឿងឆ្ងល់ថា តើវាគឺជាការបំផុសគំនិតមួយ ឬគ្រាន់តែជាគំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបាននៅចាំថា « អ្វីដែលមកពីព្រះ អញ្ជើញ ហើយញុះញង់ឲ្យធ្វើល្អឥតឈប់ឈរ ហេតុដូច្នោះហើយ អ្វីក៏ដោយដែលអញ្ជើញ ហើយញុះញង់ឲ្យធ្វើល្អ ហើយឲ្យស្រឡាញ់ព្រះ ហើយឲ្យបម្រើទ្រង់ គឺផុសគំនិតមកពីព្រះ » ។១០
មិនថាវាគឺជាការបំផុសគំនិតដោយផ្ទាល់ ឬគ្រាន់តែជាការជំរុញចិត្តដើម្បីជួយយ៉ាងណានោះទេ ទង្វើល្អមួយពុំដែលជារឿងឥតប្រយោជន៍ឡើយ ព្រោះ« សេចក្ដីសប្បុរសពុំបាត់បង់ទៅឡើយ » ១១—ហើយវាពុំដែលជាការឆ្លើយតបខុសឆ្គងនោះទេ ។
ជារឿយៗ ពេលវេលាគឺជាបញ្ហា ហើយយើងកម្រឃើញពីលទ្ធផលនៃទង្វើតូចៗនៃការបម្រើរបស់យើងណាស់ ។ ប៉ុន្តែម្ដងម្កាល យើងនឹងដឹងថា យើងបានធ្វើជាឧបករណ៍នៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះ ហើយយើងនឹងមានអំណរគុណដើម្បីដឹងថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលកំពុងធ្វើការតាមរយៈយើងគឺជាការបង្កើតសម្ដែងមួយអំពីការអនុមតិរបស់ព្រះ ។
បងប្អូនស្រីទាំងឡាយ បងប្អូន និងខ្ញុំអាចទូលអង្វរសូមព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឲ្យបង្ហាញយើង« គ្រប់អ្វីទាំងអស់ ដែល [ យើង ] ត្រូវធ្វើ » ១២ សូម្បីតែបញ្ជីកិច្ចការរបស់យើងបានពេញហើយក្ដី ។ នៅពេលមានការបំផុសគំនិត យើងអាចទុកចានក្បានចោលនៅកន្លែងលាងចាន ឬពន្យារពេលរឿងផ្សេងទៀតដែលមនុស្សដទៃចង់ឲ្យយើងធ្វើ ដើម្បីអានសៀវភៅឲ្យកូនស្ដាប់ ទៅលេងមិត្តភក្ដិម្នាក់ ជួយមើលថែកូនអ្នកជិតខាង ឬបម្រើនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ សូមកុំយល់ខុសចំពោះខ្ញុំ—ខ្ញុំជាមនុស្សចូលចិត្តធ្វើបញ្ជី ខ្ញុំចូលចិត្តគូសលើកិច្ចការដែលបានបញ្ចប់ ។ ប៉ុន្តែភាពសុខសាន្តកើតឡើងដោយដឹងថា ការធ្វើជាមនុស្សប្រពៃម្នាក់ពុំមែនមានន័យថា ត្រូវធ្វើ ការងារឲ្យបានច្រើននោះទេ ។ ការឆ្លើយតបចំពោះភាពសោកសៅតាមរយៈការខិតខំធ្វើតាមការបំផុសគំនិត ផ្លាស់ប្ដូររបៀបខ្ញុំគិតអំពី« ពេលវេលារបស់ខ្ញុំ » ហើយខ្ញុំចាត់ទុកថា មនុស្សដទៃពុំមែនជាការរំខានឡើយ ប៉ុន្តែជាគោលបំណងនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំវិញ ។
ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាពដឹកនាំយើងទៅរកព្រះគ្រីស្ទ
ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាពដឹកនាំទៅរកការបន្ទាបខ្លួន ពុំមែនផ្ដោតលើអារម្មណ៍សោកស្តាយចំពោះខ្លួនឯង ឬការបាក់ទឹកចិត្តដែលកើតចេញពីការប្រៀបធៀបដែលយើងតែងគិតថាខ្លួនឯងពុំល្អគ្រប់គ្រាន់នោះឡើយ ។ ស្ត្រីដែលរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាមាននៅគ្រប់ស្ថានភាព និងគ្រប់ទម្រង់ ក្រុមគ្រួសារ ជីវិត និងកាលៈទេសៈរបស់ពួកគេគឺខុសៗគ្នា ។
ពិតណាស់ យើងទាំងអស់គ្នានឹងពុំអាចបំពេញនូវសក្ដានុពលដ៏ទេវភាពរបស់យើងបានទេ ហើយមានសេចក្ដីពិតខ្លះនៅក្នុងការយល់ដឹងថា យើង តែម្នាក់ឯង គឺពុំគ្រប់គ្រាន់ឡើយ ។ ប៉ុន្តែសារដ៏ល្អនៃដំណឹងល្អគឺថា ដោយមានព្រះគុណរបស់ព្រះ នោះយើង មាន ល្មមគ្រប់គ្រាន់ ។ ដោយមានជំនួយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងអាចធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាង ។១៣ បទគម្ពីរសន្យាថា យើងនឹង« រកបានព្រះគុណសម្រាប់នឹងជួយដល់ពេលត្រូវការ » ។១៤
សេចក្ដីពិតដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលគឺថា ភាពទន់ខ្សោយរបស់យើងអាចជាពរជ័យមួយ នៅពេលវាធ្វើឲ្យយើងរាបសា ហើយបង្វែរយើងទៅរកព្រះគ្រីស្ទ ។១៥ ភាពសោកសៅក្លាយជាទេវភាព នៅពេលយើងទៅរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយរាបសាជាមួយនឹងភាពខ្វះខាតរបស់យើង ជាជាងការស្ទាក់ស្ទើរដោយសារតែការផ្ដោតអារម្មណ៍សោកស្តាយចំពោះខ្លួនឯងនោះទេ ។
ពិតណាស់ អព្ភូតហេតុរបស់ព្រះយេស៊ូវ ជារឿយៗ ចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងការទទួលស្គាល់នៃការចង់បានសេចក្ដីត្រូវការ ភាពបរាជ័យ ឬភាពទន់ខ្សោយ ។ តើនៅចាំពីរឿងនំប៉័ង និងត្រីដែរឬទេ ? អ្នកសរសេរដំណឹងល្អម្នាក់ៗប្រាប់យើងពីរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអាហារយ៉ាងអព្ភូតហេតុដល់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ដែលបានដើរតាមទ្រង់ ។១៦ ប៉ុន្តែដំណើររឿងនោះបានចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងការទទួលស្គាល់របស់ពួកសិស្សអំពីការខ្វះខាតរបស់ពួកគេ ពួកគេដឹងថា ពួកគេមានតែ « នំបុ័ងម្សៅឱក៥ និងត្រីតូច២ ប៉ុន្តែដែលមានប៉ុណ្ណោះ តើមានប្រយោជន៍អ្វី ដល់មនុស្សច្រើនទាំងម៉្លេះ ? »១៧ ពួកសិស្សទាំងនោះបានគិតត្រឹមត្រូវហើយថា ពួកគេ ពុំ មានអាហារគ្រប់គ្រាន់ទេ ប៉ុន្តែពួកគេបានថ្វាយអ្វីដែលពួកគេមានជូនព្រះយេស៊ូវ ហើយបន្ទាប់មកទ្រង់ បានប្រទានអព្ភូតហេតុនោះ ។
តើបងប្អូនធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ទេពកោសល្យ និងអំណោយទានរបស់បងប្អូនគឺតិចតួចណាស់សម្រាប់កិច្ចការនៅពេលខាងមុខដែរឬទេ ? ខ្ញុំធ្លាប់មានអារម្មណ៍នោះ ។ ប៉ុន្តែបងប្អូន និងខ្ញុំអាចថ្វាយអ្វីដែលយើងមានជូនព្រះគ្រីស្ទ ហើយទ្រង់នឹងបង្កើនការខិតខំរបស់យើងទ្វេរដង ។ អ្វីដែលបងប្អូនមានគឺលើសពីគ្រប់គ្រាន់—សូម្បីតែជាមួយគុណវិបត្តិ និងភាពទន់ខ្សោយជាមនុស្សរបស់បងប្អូនក្ដី—ប្រសិនបើ បងប្អូនពឹងផ្អែកលើព្រះគុណនៃព្រះ ។
សេចក្ដីពិតគឺថា យើងម្នាក់ៗគឺជាជំនាន់មួយមកពីព្រះអាទិទេព—យើងម្នាក់គឺជាបុត្រីរបស់ព្រះ ។១៨ ហើយដូចជាទ្រង់បានធ្វើចំពោះពួកព្យាការី និងបុរសស្ត្រីដ៏អស្ចារ្យនៅគ្រប់ជំនាន់នានសដែរ នោះព្រះវរបិតាសួគ៌មានព្រះរាជបំណងចង់កែប្រែយើងដូចគ្នា ។
ស៊ី អេស ល្វីស បានពន្យល់ពីអនុភាពនៃការកែប្រែរបស់ព្រះតាមរបៀបនេះថា « សូមនឹកស្រមៃថាខ្លួនអ្នកប្រៀបដូចជាផ្ទះមួយដែលមានជីវិត ។ ព្រះយាងមកហើយសាងសង់ផ្ទះនោះឡើងវិញ ។ ដំបូង ប្រហែលជាអ្នកអាចនឹងយល់ពីអ្វីដែលទ្រង់កំពុងធ្វើ ។ ទ្រង់បានរៀបទ-ទឹកឲ្យត្រូវ ហើយបិទកន្លែងលិចទឹកនៅលើដំបូលជាដើម អ្នកដឹងថា ការងារទាំងនោះចាំបាច់ត្រូវធ្វើ ដូច្នេះហើយអ្នកពុំភ្ញាក់ផ្អើលទេ ។ ប៉ុន្តែឥឡូវទ្រង់បានចាប់ផ្ដើមកែផ្ទះនោះតាមរបៀបមួយដែលធ្វើឲ្យរង្គោះរង្គើរយ៉ាងខ្លាំង ។ … [ អ្នកឃើញទេ ] ទ្រង់កំពុងសង់ផ្ទះថ្មីមួយផ្សេងពីផ្ទះដែលអ្នកបាននឹកស្រមៃ ។… អ្នកគិតថា អ្នក [ ត្រូវបាន ] ធ្វើឲ្យទៅជាខ្ទមតូចមួយហើយ ៖ ប៉ុន្តែពុំមែនទេ ទ្រង់កំពុងតែសាងសង់វិមានដ៏ធំមួយវិញ ។ ទ្រង់មានព្រះរាជបំណងដើម្បីយាងមក ហើយគង់នៅទីនោះដោយផ្ទាល់ » ។១៩
ដោយសារតែពលិកម្មដ៏ធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃយើង យើងអាចមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើកិច្ចការដែលបានដាក់នៅចំពោះមុខយើង ។ ពួកព្យាការីបានបង្រៀនថា នៅពេលយើងឡើងទៅផ្លូវនៃភាពជាសិស្ស យើងអាចទទួលបានភាពបរិសុទ្ធតាមរយៈព្រះគុណរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ ភាពសោកសៅដ៏ទេវភាពអាចដឹកនាំយើងឲ្យធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្ដីជំនឿ ធ្វើតាមការអញ្ជើញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យធ្វើកិច្ចការល្អ ហើយថ្វាយជីវិតរបស់យើងចំពោះទ្រង់ដោយចិត្តរាបសា ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។