Dla Niego

W ten historyczny wieczór wyrażam moją miłość i uznanie dla każdej z was, moje drogie siostry. Bez względu na nasz wiek, miejsce zamieszkania i okoliczności życia gromadzimy się dziś w jedności, sile, we wspólnym celu i świadectwie, że jesteśmy kochane i prowadzone przez naszego Ojca Niebieskiego, naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa i naszego obecnego proroka, Prezydenta Russella M. Nelsona.

Gdy byliśmy młodym małżeństwem, dostaliśmy z moim mężem powołanie od biskupa, by składać wizyty i świadczyć posługę pewnej rodzinie, która nie chodziła do kościoła od wielu lat. Z chęcią przyjęliśmy to powołanie i udaliśmy się do ich domu kilka dni później. Od razu przekonaliśmy się, że nie życzyli sobie gości z Kościoła.

Zatem następnym razem odwiedziliśmy ich z talerzem ciasteczek, pewni, że płatki czekolady w ciastkach zmiękczą ich serca. Nie zmiękczyły. Rozmawiając z nami przez siatkę na owady, ci ludzie dali nam jednoznacznie do zrozumienia, że nie jesteśmy mile widziani. W drodze do domu utwierdziliśmy się jednak w przekonaniu, że osiągnęlibyśmy nasz cel, gdybyśmy przynieśli im słodkie ciasteczka z ryżowych płatków śniadaniowych i pianek.

Nasz brak duchowej wizji przyniósł nam wiele zawodu przy kolejnych nieudanych próbach. Odtrącenie nigdy nie jest przyjemne. Po jakimś czasie zaczęliśmy zadawać pytanie: „Dlaczego to robimy? Jaki jest nasz cel?”.

Starszy Carl B. Cook zauważył: „Służba w Kościele może […] stanowić wyzwanie, jeśli zostajemy poproszeni o coś, czego się boimy, jeśli nas znuży lub jeśli zostaniemy powołani do robienia czegoś, czego początkowo nie lubimy”¹. Przekonaliśmy się, że Starszy Cook mówił prawdę, gdy postanowiliśmy poszukać przewodnictwa u Kogoś, kto miał szerszy ogląd sprawy niż my.

Zatem po wielu szczerych modlitwach i studiowaniu otrzymaliśmy odpowiedź na pytanie, dlaczego mamy służyć. Doznaliśmy przemiany naszego zrozumienia, przemiany serca, właściwie doznaliśmy objawienia². Gdy szukaliśmy wskazówek w pismach świętych, Pan nauczył nas, w jaki sposób służbę dla innych uczynić prostszą i bardziej wartościową. Oto werset, który odmienił nasze serca i nasze nastawienie: „Kochać będziesz Pana, twego Boga, całym swoim sercem, z całej swojej mocy, umysłu i siły; i służyć mu będziesz w imię Jezusa Chrystusa”³. Chociaż znaliśmy ten werset bardzo dobrze, przemówił on do nas w nowy i ważny sposób.

Zdaliśmy sobie sprawę z tego, że szczerze staraliśmy się służyć tej rodzinie i naszemu biskupowi, ale musieliśmy zapytać samych siebie, czy naprawdę służyliśmy z miłości do Pana. Król Beniamin wyraźnie scharakteryzował tę różnicę: „Oto powiedziałem wam, że spędziłem życie na służbie dla was, i nie przechwalam się tym, gdyż czyniąc to, służyłem Bogu”⁴.

Zatem komu król Beniamin tak naprawdę służył? Ojcu Niebieskiemu i Zbawicielowi. Kiedy wiemy, komu i dlaczego służymy, służąc bliźnim, lepiej rozumiemy, że najwyższą manifestacją miłości jest oddanie Bogu.

Gdy zmienił się nasz cel, zmieniły się też nasze modlitwy. Zaczęliśmy wyczekiwać wizyt u tej drogiej nam rodziny, bo powodowała nami miłość do Pana⁵. Robiliśmy to dla Niego. Pan sprawił, że nasza służba przestała być uciążliwa. Po wielu miesiącach wystawania na progu zaczęliśmy wchodzić do środka ich domu. W końcu doszło do tego, że spotykaliśmy się regularnie, by wspólnie się modlić i prowadzić ożywione dyskusje o ewangelii. Nawiązała się między nami długoletnia przyjaźń. Oddawaliśmy cześć Panu i okazywaliśmy Mu miłość poprzez miłość okazywaną Jego dzieciom.

Czy możecie sobie przypomnieć sytuacje, w których z miłością wychodziliście naprzeciw czyimś potrzebom i czuliście, że wasze starania są niezauważane, niedoceniane czy nawet odrzucane? Czy w owych chwilach nie myśleliście sobie, że wasza służba nie ma sensu? Jeśli tak było, niech słowa króla Beniamina usuną wasze zwątpienie, a może nawet urazę: „Służycie swemu Bogu”⁶.

Poprzez służbę możemy budować doskonalszą relację z naszym Ojcem Niebieskim, a nie rozgoryczenie. Nasza miłość dla Niego i nasze oddanie Jemu poprzedzą naszą potrzebę bycia zauważonym czy docenionym. Jego miłość popłynie do nas i przez nas.

Czasem zaczynamy służyć z poczucia obowiązku lub konieczności, ale nawet taka służba może pozwolić nam sięgnąć do naszych głębszych zasobów i stać się służbą „jeszcze doskonalszą”⁷. Nawiązywał do tego Prezydent Nelson, zachęcając do „nowszego, świętszego podejścia do troski o bliźnich i do posługi”⁸.

Gdy skupimy się na wszystkim tym, co zrobił dla nas Bóg, nasza służba będzie wypływać z wdzięczności. Gdy będziemy mniej martwić się o to, co sami mamy z naszej służby, zdamy sobie sprawę, że głównym jej celem jest umieścić Boga na pierwszym miejscu⁹.

Prezydent M. Russell Ballard nauczał: „Jedynie gdy całym sercem, duszą i umysłem kochamy Boga i Chrystusa, możemy dzielić się tą miłością z bliźnimi — poprzez akty dobroci i służby”¹⁰.

Ta boska mądrość zawarta jest także w pierwszym z Dziesięciorga Przykazań: „Jam jest Pan, Bóg twój […]. Nie będziesz miał innych bogów obok mnie”¹¹. To, że jest ono pierwsze, uświadamia nam, że jeśli umiejscowimy Boga na pierwszym miejscu, wszystko inne także znajdzie swoje miejsce — również nasza służba względem ludzi. Kiedy to On będzie nadawał kierunek naszemu życiu, bo świadomie się na to zgodzimy, wtedy będzie mógł błogosławić nasze działania dla dobra nas i innych osób.

Pan powiedział: „Radź mi się w każdej myśli”¹². I każdego tygodnia zawieramy przymierze, że będziemy właśnie to robić — „zawsze o Nim pamiętać”¹³. Czy takie skupienie na Bogu dotyczy wszystkiego, co robimy? Czy wykonywanie nawet prozaicznych czynności może stać się okazją do zademonstrowania Mu naszej miłości i oddania? Wierzę, że może i że tak się stanie.

Możemy sprawić, że każda czynność z naszej listy zadań do wykonania będzie sposobnością, by Go wychwalać. W każdym zadaniu możemy dostrzec przywilej i okazję, by Mu służyć, nawet gdy gonią nas terminy, obowiązki i brudne pieluchy.

Jak powiedział Ammon: „Wiem, że jestem niczym, co do mojej siły — jestem słaby, nie będę się więc chwalił, lecz będę chwalił mego Boga, bo Jego mocą mogę dokonać wszystkiego”¹⁴.

Gdy służba Bogu staje się naszym głównym życiowym priorytetem, zatracamy siebie i ostatecznie znajdujemy siebie¹⁵.

Zbawiciel nauczał nas tej zasady prosto i bezpośrednio: „Tak wasze światło niech świeci przed tymi ludźmi, aby widzieli wasze dobre czyny i oddawali chwałę waszemu Ojcu, który jest w niebie”¹⁶.

Pozwólcie, że podzielę się z wami mądrością zapisaną na murze pewnego sierocińca w Kalkucie, w Indiach. Brzmi ona tak: „Jeśli będziesz uprzejmy, ludzie mogą oskarżyć cię o egoistyczne, skrywane pobudki. Bez względu na to — bądź uprzejmy. Ktoś w ciągu jednej nocy może zburzyć budowę, którą wznosiłeś latami. Bez względu na to — buduj. Dobro, które wyświadczysz dzisiaj, może zostać zapomniane już jutro. Bez względu na to — bądź dobry. Dawaj światu to, co najlepsze, choć to zawsze może być za mało. Bez względu na to — dawaj światu to, co najlepsze. Na samym końcu i tak się okaże, że robiłeś to wszystko dla Boga”¹⁷.

Siostry, to, co robimy, zawsze robimy dla Pana. Prezydent James E. Faust powiedział: „‘Jakie jest największe pragnienie świata? […]. Czyż największym pragnieniem na całym świecie nie jest osobista, żywa, codzienna, nieprzerwana relacja ze Zbawicielem?’. Ona może objawić nam boskość w nas samych. Nic nie wprowadzi większych zmian w naszym życiu, niż gdy poznamy i zrozumiemy nasz boski związek z Bogiem”¹⁸.

Podobnie Alma wyjaśniał swemu synowi: „Cokolwiek czynisz i gdziekolwiek się udajesz, niech będzie to w Panu, niech wszystkie twoje myśli kierują się ku Panu, a serce twe zawsze Go miłuje”¹⁹.

Z kolei Prezydent Russell M. Nelson nauczał nas w taki sposób: „Kiedy rozumiemy Jego dobrowolne Zadośćuczynienie, żadne poczucie poświęcenia z naszej strony nie może przewyższyć poczucia głębokiej wdzięczności za przywilej służenia Mu”²⁰.

Siostry, świadczę, że kiedy Jezus Chrystus przez moc Swego Zadośćuczynienia działa na nas i w nas, zaczyna On działać także poprzez nas, błogosławiąc innych. Służymy bliźnim, ale robimy to przez miłość do Niego i chęć służenia Mu. Stajemy się kimś, kto, jak podają pisma święte, „[ubiega] się o dobrobyt bliźniego […], robiąc wszystko jedynie dla chwały Bożej”²¹.

Być może nasz biskup wiedział, że to była lekcja, którą mój mąż i ja musieliśmy przećwiczyć w trakcie naszych pierwszych ochoczych, choć niedoskonałych wysiłków, by posługiwać ukochanym synom i córkom Boga. Składam moje osobiste i niezachwiane świadectwo o dobroci i miłości, którą On nas obdarza, gdy staramy się służyć w Jego imieniu. W święte imię Jezusa Chrystusa, amen.