ចូរអ្នកងើបមុខឡើង ហើយអររីករាយចុះ
ពេលយើងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកតាមរបៀបព្រះអម្ចាស់ សូមឲ្យយើងងើបមុខឡើង ហើយអររីករាយចុះ ។
ក្នុងឆ្នាំ ១៩៨១ ឪពុកខ្ញុំ មិត្តជិតស្និទ្ធពីរនាក់ និងខ្ញុំបានធ្វើដំណើរផ្សងព្រេងមួយនៅរដ្ឋអាឡាស្កា ។ យើងបានចុះចតយន្តហោះលើបឹងដាច់ស្រយាលមួយ ហើយបានធ្វើដំណើរឡើងតំបន់ខ្ពង់រាបដ៏ស្រស់ត្រកាលមួយចំនួន ។ ដើម្បីបន្ថយទម្ងន់យើងត្រូវស្ពាយឥវ៉ាន់រៀងៗខ្លួន នោះយើងបានដាក់ឥវ៉ាន់របស់យើងនៅក្នុងប្រអប់ជាច្រើនរុំដោយស្នោ ចងភ្ជាប់នឹងក្រណាត់រយ៉ៃៗចម្រុះពណ៌ ហើយបានបោះឥវ៉ាន់ទាំងនោះតាមបង្អួចយន្តហោះទៅទីតាំងដែលយើងចង់ឲ្យវាធ្លាក់ ។
ក្រោយពេលទៅដល់ យើងបានស្វែងរកហើយរកទៀត ប៉ុន្តែដោយការខកចិត្ត យើងរកមិនឃើញប្រអប់ទាំងនោះទេ ។ ទីបំផុត យើងរកឃើញមួយប្រអប់ ។ វាមានចង្ក្រានហ្គាសតូចមួយ ក្រណាត់កៅស៊ូមួយ ស្ករគ្រាប់ខ្លះៗ និងគ្រឿងផ្សំម៉ាក Hamurger Helper—ប៉ុន្តែគ្មានសាច់គោចិញ្ច្រាំទេ ។ យើងគ្មានមធ្យោបាយអាចទាក់ទងឲ្យគេជួយបានឡើយ ហើយកាលវិភាគដែលគេមកយកពួកយើងវិញគឺមួយសប្ដាហ៍ក្រោយទៀត ។
ខ្ញុំបានរៀនមេរៀនដ៏មានតម្លៃចំនួនពីរចេញពីបទពិសោធន៍នេះ ៖ ទីមួយ កុំបោះអាហាររបស់អ្នកចេញតាមបង្អួចឲ្យសោះ ។ ទីពីរ ពេលខ្លះយើងត្រូវប្រឈមមុខនឹងរឿងលំបាក ។
ជាញឹកញាប់ ប្រតិកម្មដំបូងរបស់យើងចំពោះរឿងលំបាកៗគឺសួរថា « ហេតុអ្វីរឿងនេះកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ ? » យ៉ាងណាក្ដី សំណួរថាហេតុអ្វី ពុំអាចដកយករឿងលំបាកចេញឡើយ ។ ព្រះអម្ចាស់មានព្រះទ័យរំពឹងឲ្យយើងយកឈ្នះលើឧបសគ្គ ហើយទ្រង់បានមានបន្ទូលថា « គ្រប់ការណ៍ទាំងនេះ នឹងផ្ដល់ការពិសោធន៍ដល់ [ យើង ] ហើយនឹងទៅជាការល្អដល់ [ យើង ] ទៅវិញ » ។១
ពេលខ្លះ ព្រះអម្ចាស់សុំឲ្យយើងធ្វើកិច្ចការលំបាកមួយ ហើយពេលខ្លះឧបសគ្គកើតឡើងដោយសារខ្លួនយើង ឬដោយសារមនុស្សដទៃប្រើសិទ្ធជ្រើសរើសរបស់ពួកគេ ។ នីហ្វៃបានពន្យល់អំពីស្ថានភាពទាំងពីរនេះ ។ នៅពេលលីហៃបានអញ្ជើញកូនប្រុសទាំងពីរនាក់របស់លោកឲ្យត្រឡប់ទៅយកផ្ទាំងចំណារពីឡាបាន់ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « មើលចុះ បងៗរបស់កូនរអ៊ូរទាំថា ឪពុកបានតម្រូវឲ្យគេធ្វើការដ៏លំបាក ប៉ុន្តែមើលចុះ ឪពុកមិនបានតម្រូវគេទេ ប៉ុន្តែនេះជាព្រះបញ្ញត្តិនៃព្រះអម្ចាស់ទេតើ » ។២ ម៉្យាងទៀត បងៗរបស់នីហ្វៃបានប្រើសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់ខ្លួនដើម្បីកំណត់សិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់គាត់ ៖ « ពួកគេបានដាក់ដៃមកលើខ្ញុំ ដ្បិតមើលចុះ ពួកគេខឹងជាខ្លាំង ហើយពួកគេបានចងខ្ញុំដោយខ្សែពួរ ព្រោះពួកគេបានព្យាយាមរកផ្ដាច់ជីវិតខ្ញុំ » ។៣
យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានជួបនឹងទុក្ខលំបាកនៅក្នុងគុកលីប៊ើធី ។ ដោយមិនរំពឹងថាមានភាពធូរស្បើយ និងស្ថិតក្នុងការអស់សង្ឃឹម យ៉ូសែបបានស្រែកថា « ឱព្រះអង្គអើយ តើព្រះអង្គគង់នៅទីណា ? »៤ គ្មានការសង្ស័យទេ យើងមួយចំនួនធ្លាប់មានអារម្មណ៍ដូចយ៉ូសែប ។
មនុស្សគ្រប់គ្នាជួបនឹងទុក្ខលំបាក ៖ ដូចជាមរណភាពនៃមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ការលែងលះ កូនមិនស្ដាប់បង្គាប់ ជំងឺ ការសាកល្បងនៃសេចក្ដីជំនឿ ការបាត់បង់ការងារ ឬការលំបាកដទៃទៀត ។
ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរជារៀងរហូតនៅពេលឮប្រសាសន៍របស់អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានថ្លែងអំឡុងពេលលោកមានជំងឺមហារីកគ្រាប់ឈាម ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « កាលខ្ញុំកំពុងសញ្ជប់សញ្ជឹងយ៉ាងខ្លាំង នោះមានបន្ទូលណែនាំ និងអះអាងបានចូលក្នុងគំនិតខ្ញុំដូចនេះ ៖ ‹ យើងបានធ្វើឲ្យអ្នកមានជំងឺមហារីកគ្រាប់ឈាមស ដើម្បីឲ្យអ្នកបង្រៀនរាស្ត្ររបស់យើងដោយភាពជាក់ស្ដែង › » ។ បន្ទាប់មក លោកបានបង្ហាញអំពីរបៀបដែលបទពិសោធន៍នេះបានផ្ដល់ពរឲ្យលោកមាន « ទស្សនវិស័យអំពីភាពជាក់ស្ដែងដ៏អស្ចារ្យនៃភាពអស់កល្ប ។ … ការយល់ដឹងអំពីភាពអស់កល្បអាចជួយយើងធ្វើដំណើរបានកាន់តែឆ្ងាយ ទោះជាមានទុក្ខលំបាកយ៉ាងណាក្ដី » ។៥
ដើម្បីជួយយើងរីកចម្រើន ហើយយកឈ្នះលើគ្រាដ៏លំបាកដោយមានការយល់ដឹងអំពីភាពអស់កល្បនេះ ខ្ញុំសូមណែនាំកិច្ចការចំនួនពីរ ។ យើងត្រូវតែប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាក ទីមួយ ដោយការអភ័យទោសមនុស្សដទៃ និងទីពីរ ដោយធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
ការអភ័យទោសដល់អ្នកដែលធ្វើឲ្យយើងមានទុក្ខលំបាក និងការសម្រុះសម្រួល « ខ្លួន [ យើង ] ទៅតាមបំណងនៃព្រះ » ៦ អាចជាកិច្ចការលំបាកណាស់ ។ វាអាចធ្វើឲ្យឈឺចាប់បំផុតនៅពេលទុក្ខលំបាករបស់យើង បណ្ដាលមកពីសមាជិកគ្រួសារ មិត្តស្និទ្ធស្នាល ឬសូម្បីតែខ្លួនយើងផ្ទាល់ ។
កាលខ្ញុំបម្រើជាប៊ីស្សពថ្មីៗ ខ្ញុំបានរៀនអំពីការអភ័យទោសនៅពេលប្រធានស្តេករបស់ខ្ញុំ ប៊្រូស អិម ឃុក បានតំណាលរឿងខាងក្រោម ។ គាត់បានពន្យល់ថា ៖
« នៅចុងទសវត្សឆ្នាំ ១៩៧០ ដៃគូមួយចំនួន និងខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមអាជីវកម្មមួយ ។ ទោះជាយើងពុំបានធ្វើខុសច្បាប់ក្ដី ក៏ការសម្រេចចិត្តមិនល្អមួយចំនួន បូកផ្សំនឹងគ្រាមានវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចបានធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យ ។
« អ្នកវិនិយោគខ្លះបានដាក់ពាក្យបណ្ដឹងទាមទារការខាតបង់របស់ខ្លួនមកវិញ ។ ចៃដន្យអី មេធាវីរបស់ពួកគេគឺជាទីប្រឹក្សាក្នុងគណៈប៊ីស្សពរបស់គ្រួសារខ្ញុំ ។ វាជារឿងដ៏ពិបាកដើម្បីគាំទ្របុរសម្នាក់ដែលហាក់ដូចជាកំពុងព្យាយាមបំផ្លាញជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានមានគំនុំជាក់លាក់មួយចំនួនជាមួយគាត់ ហើយបានចាត់ទុកគាត់ជាសត្រូវរបស់ខ្ញុំ ។ ប្រាំឆ្នាំក្រោយបន្ទាប់ពីការប្ដឹងផ្ដល់គ្នា យើងបានបាត់បង់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងមាន រួមទាំងផ្ទះរបស់យើងផងដែរ ។
« ក្នុងឆ្នាំ ២០០២ ភរិយាខ្ញុំ និងខ្ញុំបានដឹងថា គណៈប្រធានស្តេកដែលខ្ញុំបានបម្រើជាទីប្រឹក្សាត្រូវបានរៀបចំឡើងជាថ្មី ។ ពេលយើងបានធ្វើដំណើរវិស្សមកាលខ្លីពីមុនការដោះលែង នាងបានសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំនឹងជ្រើសរើសនរណាឲ្យធ្វើជាទីប្រឹក្សា ប្រសិនបើខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាប្រធានស្តេកថ្មី ។ ខ្ញុំពុំចង់និយាយអំពីរឿងនេះទេ ប៉ុន្តែនាងទទួចសួរ ។ ទីបំផុត ឈ្មោះមួយបានលេចឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំ ។ ភ្លាមនោះ នាងបានលើកឡើងពីឈ្មោះមេធាវីដែលយើងបានចាត់ទុកថា ជាបុគ្គលដែលធ្វើឲ្យយើងមានទុក្ខលំបាកកាលពី ២០ឆ្នាំមុន ។ កាលនាងបានលើកឡើងឈ្មោះនោះ ព្រះវិញ្ញាណបានបញ្ជាក់ថា គាត់គួរតែធ្វើជាទីប្រឹក្សាម្នាក់ទៀតរបស់ខ្ញុំ ។ តើខ្ញុំអាចអភ័យទោសឲ្យបុរសនោះ បានឬទេ ?
« នៅពេលអែលឌើរ ដាវីឌ អ៊ិ សូរិនសិន បានហៅខ្ញុំឲ្យធ្វើជាប្រធានស្តេក លោកបានទុកពេលឲ្យខ្ញុំមួយម៉ោងដើម្បីជ្រើសរើសទីប្រឹក្សា ។ ខ្ញុំបានជម្រាបទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកថា ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានវិវរណៈនោះរួចហើយ ។ កាលខ្ញុំបានជម្រាបឈ្មោះបុរសដែលខ្ញុំបានចាត់ទុកជាសត្រូវ នោះកំហឹង គំនុំ និងសម្អប់ដែលខ្ញុំបានមានក៏រសាយអស់ទៅ ។ នៅគ្រានោះ ខ្ញុំបានស្គាល់ភាពសុខសាន្តដែលកើតជាមួយការអភ័យទោស តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ » ។
និយាយម៉្យាងទៀត ប្រធានស្តេករបស់ខ្ញុំ « បានអភ័យទោសដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត » ដូចនីហ្វៃកាលពីបុរាណ ។៧ ខ្ញុំបានដឹងថា ប្រធានឃុក និងទីប្រឹក្សារបស់លោកគឺជាថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពដែលស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ។ ខ្ញុំបានប្ដេជ្ញាធ្វើឲ្យដូចពួកគាត់ ។
ប៉ុន្មានឆ្នាំមុននេះ កាលយើងមានទុក្ខលំបាកនៅរដ្ឋអាឡាស្កា ខ្ញុំបានដឹងយ៉ាងរហ័សថា ការបន្ទោសកាលៈទេសៈលើមនុស្សដទៃ—ដែលពីឡុតរបស់យើងបានប្រាប់ឲ្យយើងបោះអាហារចេញពីយន្តហោះនោះ—មិនមែនជាដំណោះស្រាយឡើយ ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលយើងភ្លក់នូវការនឿយហត់ផ្នែករាងកាយ ខ្វះអាហារ ជំងឺ និងដេកនៅលើដីពេលមានព្យុះបក់បោកដោយមានតែក្រណាត់កៅស៊ូមួយបន្ទះគ្របពីលើ នោះខ្ញុំបានរៀនថា « ការអ្វីដែលព្រះទ្រង់ធ្វើពុំបាន នោះគ្មានសោះឡើយ » ។៨
យុវវ័យអើយ ព្រះតម្រូវឲ្យអ្នកធ្វើកិច្ចការលំបាក ។ យុវនារីអាយុ ១៤ឆ្នាំម្នាក់បានចូលរួមប្រកួតកីឡាបាល់បោះមួយ ។ នាងមានក្ដីសុបិនចង់លេងបាល់បោះសម្រាប់សាលាដូចជាបងស្រីរបស់នាង ។ ក្រោយមក នាងបានដឹងថា ឪពុកម្ដាយនាងត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាអធិបតីលើបេសកកម្មនៅប្រទេសក្វាតេម៉ាឡា ។
ពេលទៅដល់ នាងបានដឹងថា នាងនឹងត្រូវរៀនថ្នាក់មួយចំនួនជាភាសាអេស្ប៉ាញដែលនាងមិនទាន់ចេះនិយាយនៅឡើយ ។ គ្មានក្រុមកីឡាណាមួយសោះនៅសាលារបស់នាង ។ នាងបានរស់នៅជាន់ទី ១៤ ក្នុងអគារដែលមានការយាមកាមយ៉ាងដិតដល់ ។ បន្ថែមពីនោះទៀត នាងពុំអាចចេញទៅក្រៅតែម្នាក់ឯងទេដោយព្រោះសុវត្ថិភាព ។
ឪពុកម្ដាយនាងបានឮនាងយំពេលចូលគេងរៀងរាល់រាត្រីជាច្រើនខែ ។ ការណ៍នេះធ្វើឲ្យពួកគាត់ពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ! ទីបំផុតពួកគាត់បានសម្រេចចិត្តបញ្ជូននាងត្រឡប់ទៅរស់នៅជាមួយលោកយាយរបស់នាងវិញដើម្បីចូលរៀនវិទ្យាល័យ ។
ពេលភរិយាខ្ញុំដើរចូលបន្ទប់កូនស្រីយើងដើម្បីប្រាប់អំពីការសម្រេចិត្តរបស់យើង គាត់បានឃើញកូនស្រីយើងលុតជង្គង់អធិស្ឋានដោយមានព្រះគម្ពីរមរមនបើកនៅលើគ្រែ ។ ព្រះវិញ្ញាណបានខ្សឹបប្រាប់ភរិយាខ្ញុំថា « នាងមិនអីទេ » ហើយក៏បានដើរចេញពីបន្ទប់ថ្នមៗ ។
យើងលែងឮគាត់យំម្នាក់ឯងពេលចូលគេងទៀតហើយ ។ ដោយមានការតាំងចិត្ត និងជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ នាងបានប្រឈមមុខរយៈពេលបីឆ្នាំដោយក្លាហាន ។
ពេលយើងបញ្ចប់បេសកកម្ម ខ្ញុំបានសួរកូនស្រីយើងថាតើគាត់នឹងបម្រើបេសកម្មពេញម៉ោងឬទេ ។ នាងឆ្លើយថា « ទេ ប៉ា ខ្ញុំបានបម្រើរួចហើយ » ។
ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងការសម្រេចចិត្តនេះ ! ប៉ុន្តែប្រហែលជាប្រាំមួយខែក្រោយមក ព្រះវិញ្ញាណបានដាស់ខ្ញុំកណ្ដាលយប់ទាំងមានគំនិតថា « យើងបានហៅកូនស្រីរបស់អ្នកឲ្យបម្រើបេសកកម្ម » ។
ប្រតិកម្មរបស់ខ្ញុំគឺថា « ព្រះវរបិតាអើយ នាងបានលះបង់ច្រើនហើយ » ។ ព្រះវិញ្ញាណបានកែតម្រូវខ្ញុំមួយរំពេច ហើយខ្ញុំបានយល់ថា ការបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់នាងត្រូវបានតម្រូវពីព្រះអម្ចាស់ ។
មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបាននាំកូនស្រីខ្ញុំទៅញ៉ាំអាហារថ្ងៃត្រង់ ។ ខ្ញុំបាននិយាយទល់មុខនឹងនាងថា « ហ្គាន់ហ្ស៊ី តើកូនដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាយើងមកញ៉ាំអាហារទីនេះទេ ? »
នាងឆ្លើយថា « ចា៎ស ប៉ា ។ ប៉ាដឹងហើយថាខ្ញុំត្រូវចេញបម្រើបេសកកម្ម ។ កូនមិនចង់ចេញទៅទេ ប៉ុន្តែកូននឹងទៅ » ។
ដោយសារតែនាងបានធ្វើតាមព្រះហឬទ័យព្រះវរបិតាសួគ៌ ទើបនាងបានបម្រើដោយអស់ពីចិត្ត ពលំ គំនិត និងកម្លាំង ។ នាងបានបង្រៀនឪពុកនាងអំពីរបៀបធ្វើកិច្ចការលំបាកៗ ។
នៅក្នុងការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានទូទាំងពិភពលោកសម្រាប់យុវវ័យដោយប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន លោកបានស្នើឲ្យយុវវ័យធ្វើកិច្ចការពិបាកមួយចំនួន ។ ប្រធាន ណិលសុន បានមានប្រសាសន៍ថា « ការអញ្ជើញទីប្រាំរបស់ខ្ញុំ គឺសូមឲ្យប្អូនៗលេចធ្លោឡើង ហើយខុសប្លែកពីលោកិយ ។ … ព្រះអម្ចាស់ត្រូវការប្អូនៗឲ្យមើល និយាយ ធ្វើសកម្មភាព និងស្លៀកពាក់ក្នុងនាមជាពួកសិស្សពិតនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។៩ ការណ៍នោះអាចជាកិច្ចការលំបាកមួយ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថា អ្នកអាចធ្វើបាន—ដោយអំណរ ។
សូមចងចាំថា « មានមនុស្សលោក ដើម្បីឲ្យគេអាចមានសេចក្ដីអំណរ » ។១០ លីហៃបានជួបរឿងគ្រប់យ៉ាង លោកនៅតែមានអំណរ ។ តើអ្នកចាំថា អាលម៉ាបាន « ពោរពេញទៅដោយក្ដីសោកសៅ »១១ ដោយសារប្រជាជនអាំម៉ូណៃហាឬទេ ? ទេវតាមានបន្ទូលប្រាប់លោកថា « អាលម៉ាអើយ អ្នកមានពរហើយ ហេតុដូច្នេះហើយ ចូរអ្នកងើបមុខឡើង ហើយអររីករាយចុះ…ព្រោះអ្នកមានចិត្តស្មោះក្នុងការកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃព្រះ » ។១២ អាលម៉ាបានរៀនសេចក្ដីពិតអស្ចារ្យនេះ ៖ យើងអាចរីករាយជានិច្ចនៅពេលយើងគោរពព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយ ។ សូមចាំថា ពេលមានសង្គ្រាម និងឧបសគ្គនៅជំនាន់មេទ័ពមរ៉ូណៃ « ពុំដែលមានពេលណានៅក្នុងចំណោមប្រជាជននីហ្វៃ ដែលសប្បាយជាងសម័យមរ៉ូណៃឡើយ » ។១៣ យើងអាច និងគួរតែរកឃើញអំណរនៅពេលយើងជួបនឹងទុក្ខលំបាក ។
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានជួបទុក្ខលំបាកចំនួនពីរ ៖ « មនុស្សលោក … នឹងចាត់ទ្រង់ទុកជាគ្មានតម្លៃទៅវិញ ហេតុដូច្នោះហើយ ពួកគេវាយទ្រង់ ក៏ទ្រង់អត់ធ្មត់ ពួកគេទះទ្រង់ ក៏ទ្រង់អត់ធ្មត់ ។ មែនហើយ ពួកគេស្ដោះដាក់ទ្រង់ ក៏ទ្រង់អត់ធ្មត់ ពីព្រោះមកពីសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអត់ធ្មត់ ដែលទ្រង់មានចំពោះកូនចៅមនុស្ស » ។១៤
ដោយសារទឹកចិត្តពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់នោះហើយ ទើបព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទរងទុក្ខនឹងដង្វាយធួន ។ ជាលទ្ធផល ទ្រង់មានបន្ទូលមកយើងម្នាក់ៗថា « នៅលោកិយនេះនោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនា ៖ មែន ប៉ុន្តែត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកិយហើយ » ។១៥ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទ យើងក៏អាចយកឈ្នះលើលោកិយដែរ ។
ពេលយើងប្រឈមមុខនឹងទុក្ខលំបាកតាមរបៀបព្រះអម្ចាស់ សូមឲ្យយើងងើបមុខឡើង ហើយអររីករាយចុះ ។ ក្នុងឱកាសដ៏ពិសិដ្ឋនេះដើម្បីថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់ពិភពលោក ខ្ញុំសូមប្រកាសថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានព្រះជន្មរស់ ហើយដឹកនាំសាសនាចក្រទ្រង់ ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។