Marrja mbi Vete e Emrit të Jezu Krishtit

Vëllezërit dhe motrat e mia, kohët e fundit, ndërsa përsiatja detyrën e Presidentit Rasëll M. Nelson për ta quajtur Kishën me emrin e saj të zbulesës, u drejtova në shkrimet e shenjta, ku Shpëtimtari i udhëzoi nefitët rreth emrit të Kishës.¹ Ndërsa lexoja fjalët e Shpëtimtarit, më bëri përshtypje mënyra se si Ai gjithashtu u tha njerëzve: “ju duhet të merrni mbi vete emrin e Krishtit”.² Kjo më bëri të shoh nga vetja dhe të pyes: “A po e marr mbi vete emrin e Shpëtimtarit siç Ai do të donte të bëja?”³ Sot do të doja të tregoja disa nga mbresat që kam marrë në përgjigje të pyetjes sime.

Së pari, të marrim mbi vete emrin e Krishtit do të thotë të përpiqemi besnikërisht për të parë sikurse Perëndia sheh.⁴ Si sheh Perëndia? Jozef Smithi ka thënë: “Ndërkohë që një pjesë e racës njerëzore e gjykon dhe e dënon pa mëshirë pjesën tjetër, Prindi i Madh i universit e trajton të gjithë familjen njerëzore me kujdes dhe vëmendje atërore” sepse “dashuria e Tij është e pamatshme.”⁵

Pak vite më parë motra ime më e madhe ndërroi jetë. Ajo pati një jetë sfiduese. Ajo pati vështirësi me ungjillin dhe nuk qe kurrë vërtet aktive. Bashkëshorti e braktisi martesën e tyre dhe e la atë me katër fëmijë të vegjël për t’i rritur. Mbrëmjen e vdekjes së saj, në një dhomë me fëmijët e saj të pranishëm, unë i dhashë asaj një bekim për t’u kthyer në shtëpi paqësisht. Në atë çast kuptova se e pata përkufizuar jetën e saj tepër shpesh nisur nga sprovat dhe mosaktivizimi i saj. Ndërsa vura duart mbi kokën e saj atë mbrëmje, unë mora një qortim të ashpër nga Shpirti. E kuptova fort mirë mirësinë e saj dhe m’u lejua ta shihja sikurse Perëndia e shihte – jo si dikë që pati vështirësi me ungjillin dhe jetën por si dikë së cilës iu desh të merrej me probleme të vështira që unë nuk i kisha. Unë e pashë si një nënë të mrekullueshme që, me gjithë pengesat e mëdha, kishte rritur katër fëmijë të mrekullueshëm, mahnitës. Unë e pashë si mikeshën e nënës sonë, që kalonte kohë për t’u përkujdesur e për të qenë shoqëruese e saj pasi babai ynë ndërroi jetë.

Gjatë asaj mbrëmjeje të fundit me motrën time, unë besoj se Perëndia po më pyeste: “A nuk mund ta shohësh që gjithsecili rreth teje është një qenie e shenjtë?”

Presidenti Brigam Jang dha mësim:

“Unë uroj që t’ju mësoj ju shenjtorëve … që t’i kuptoni burrat e gratë siç ata janë dhe jo t’i kuptoni siç jeni vetë.”⁶

Sa shpesh thuhet – ‘Ky njeri ka gabuar dhe nuk mund të jetë shenjtor’. … Ne dëgjojmë disa të shajnë dhe të gënjejnë … [ose] të shkelin Shabatin. … Mos i gjykoni këta persona, pasi ju nuk e dini planin e Zotit lidhur me ta. … [Përkundrazi] jini të durueshëm me ta”.⁷

A mundet ndonjëri nga ju ta përfytyrojë Shpëtimtarin tonë t’ju lërë ju dhe barrët tuaja të kalojnë pa u vënë re prej Tij? Shpëtimtari e vështroi samaritanin, shkelësin e martesës, tagrambledhësin, lebrozin, të sëmurin mendor e mëkatarin me të njëjtin sy. Të gjithë ishin fëmijë të Atit të Tij. Të gjithë ishin të shëlbueshëm.

A mund ta përfytyroni Atë duke i kthyer shpinën dikujt me dyshime rreth vendit të tij në mbretërinë e Perëndisë ose ndonjërit të prekur në çfarëdolloj mënyre?⁸ Unë nuk mund ta përfytyroj. Në sytë e Krishtit, çdo shpirt është me vlerë të pafundme. Askush nuk është parashuguruar që të dështojë. Jeta e përjetshme është e mundur për të gjithë.⁹

Nga qortimi i Shpirtit pranë shtratit të motrës sime, unë mora një mësim të madhërishëm: që kur ne shohim sikurse Ai sheh, fitorja jonë do të jetë e dyfishtë – shëlbim i atyre që prekim dhe shëlbim i vetvetes.

Së dyti, që të marrim mbi vete emrin e Krishtit, duhet jo vetëm të shohim siç Perëndia sheh, por duhet të bëjmë punën e Tij dhe të shërbejmë siç shërbeu Ai. Ne i jetojmë dy urdhërimet e mëdha, i nënshtrohemi vullnetit të Perëndisë, mbledhim Izraelin dhe lëmë dritën tonë “të shndritë … para njerëzve”.¹⁰ Ne i marrim dhe i jetojmë besëlidhjet dhe ordinancat e Kishës së Tij të rivendosur.¹¹ Kur e bëjmë këtë, Perëndia na pajis me forcë për të bekuar veten, familjet tona dhe jetën e të tjerëve.¹² Pyeteni veten: “A njoh ndonjë që nuk ka nevojë për fuqitë e qiellit në jetën e vet?

Perëndia do të bëjë mrekulli midis nesh ndërsa e shenjtërojmë vetveten.¹³ Ne e shenjtërojmë vetveten duke pastruar zemrat tona.¹⁴ Ne i pastrojmë zemrat tona ndërsa e dëgjojmë Atë,¹⁵ pendohemi për mëkatet tona,¹⁶ kthehemi në besim,¹⁷ dhe i duam të tjerët sikurse Ai i do.¹⁸ Shpëtimtari na pyeti: “Sepse, po të doni vetëm ata që ju duan, çfarë shpërblimi do të keni?”¹⁹

Kohët e fundit, mësova rreth një përvoje në jetën e Plakut Xhejms E. Talmixh që më bëri të ndalem dhe të shqyrtoj se sa i dua dhe u shërbej atyre që më rrethojnë. Si profesor i ri, përpara se të bëhej Apostull, në kulmin e epidemisë së difterisë vdekjeprurëse të vitit 1892, Plaku Talmixh zbuloi një familje të huajsh, joanëtarë të Kishës, që jetonin pranë tij, të cilët qenë goditur nga sëmundja. Askush nuk donte ta vinte veten në rrezik duke u futur në shtëpinë e infektuar. Plaku Talmixh, gjithsesi, menjëherë u drejtua për tek ajo shtëpi. Gjeti katër fëmijë: një dy vjeç e gjysmë të vdekur në shtrat, një pesëvjeçare dhe një dhjetëvjeçar në dhembje të madhe dhe një trembëdhjetëvjeçare të dobësuar. Prindërit po vuanin me hidhërim e lodhje.

Plaku Talmixh u kujdes për të vdekurit dhe të gjallët, fshiu dhomat, nxori jashtë veshjet e ndotura dhe dogji rreckat e papastra me infeksionin e sëmundjes. Ai punoi gjithë ditën dhe pastaj u rikthye mëngjesin tjetër. Dhjetëvjeçari vdiq gjatë natës. Ai e ngriti dhe e mbajti në krahë pesëvjeçaren. Ajo kollitej duke i hedhur këlbazë të përgjakur kudo në fytyrë dhe në rroba. Ai shkroi: “Nuk mund ta largoja nga vetja” dhe ai e mbajti deri sa ajo vdiq në duart e tij. Ai ndihmoi për varrosjen e të tre fëmijëve dhe siguroi ushqim dhe veshje të pastra për familjen në zi. Kur u kthye në shtëpi, Vëllai Talmixh i hodhi rrobat e tij, u la me tretësirë zinku, u izolua prej familjes së vet dhe kaloi një goditje të lehtë nga sëmundja.²⁰

Sa jetë përreth nesh janë në rrezik! Shenjtorët e marrin mbi vete emrin e Shpëtimtarit duke u bërë të shenjtë dhe duke u shërbyer të gjithëve pavarësisht se ku ndodhen dhe si janë – shpëtohen jetë kur ne veprojmë kështu.²¹

Së fundi, Unë besoj se, që të marrim mbi vete emrin e Tij, ne duhet t’i mirëbesojmë Atij. Në një mbledhje ku mora pjesë një të diel, një e re pyeti për diçka të tillë si në vijim: “I dashuri im dhe unë kohët e fundit u ndamë dhe ai zgjodhi ta lërë Kishën. Ai më thotë se ai nuk ka qenë kurrë më i lumtur se tani. Si mund të ndodhë kjo?”

Shpëtimtari iu përgjigj kësaj pyetjeje kur Ai u tha nefitëve: “Por, nëse [jeta juaj] nuk është ndërtuar mbi ungjillin tim dhe është ndërtuar mbi veprat e njerëzve ose mbi veprat e djallit, në të vërtetë, unë ju them juve, [ju do të keni] gëzim në veprat [tuaja] për një stinë dhe së shpejti vjen fundi”²². Thjesht nuk ka gëzim të qëndrueshëm jashtë ungjillit të Jezu Krishtit.

Në atë mbledhje, gjithsesi, unë mendova rreth shumë njerëzve të mirë që njoh, të cilët luftojnë me barrë të mëdha dhe urdhërime që më e pakta i trembin ata. E pyeta veten: “Çfarë tjetër mund t’u thoshte Shpëtimtari atyre?”²³ Unë besoj se Ai do të pyeste: “A më mirëbesoni mua?”²⁴ Gruas me problemin e gjakut, Ai i tha: “Besimi yt të shëroi; shko në paqe!”²⁵

Një nga shkrimet e mia të parapëlqyera është: Gjoni 4:4, ku lexohet: “Por duhej të kalonte nëpër Samari”.

Përse më pëlqen ai shkrim i shenjtë? Sepse Jezusi kishte nevojë të shkonte në Samari. Hebrenjtë e kohës së Tij i përçmonin samaritanët dhe kalonin nëpër një rrugë përreth Samarisë. Por Jezusi zgjodhi të shkonte atje për të deklaruar përpara gjithë botës se Ai ishte Mesia i premtuar. Për këtë mesazh, Ai zgjodhi jo vetëm një grup të përjashtuar por gjithashtu edhe një grua – dhe jo një grua çfarëdo, por një grua që jetonte në mëkat – dikë që asaj kohe konsiderohej si më njeriu më i ulët i shoqërisë. Unë besoj se Jezusi e bëri këtë që secili prej nesh të mund të kuptojë gjithmonë se dashuria e Tij është më e madhe se frika jonë, plagët tona, varësitë tona, dyshimet tona, tundimet tona, mëkatet tona, familjet tona të shkatërruara, depresioni dhe ankthet tona, sëmundja jonë kronike, varfëria jonë, keqtrajtimi ynë, dëshpërimi ynë dhe vetmia jonë.²⁶ Ai do që të gjithë ta dinë se nuk ka asgjë dhe asnjë njeri që Ai nuk mund ta shërojë dhe t’i sjellë gëzim të qëndrueshëm.²⁷

Hiri i Tij është i mjaftueshëm.²⁸ Vetëm Ai zbriti nën të gjitha gjërat. Fuqia e Shlyerjes së Tij është fuqia për të mposhtur çfarëdo barre në jetën tonë.²⁹ Mesazhi i gruas te pusi është se Ai i di situatat e jetës sonë³⁰ dhe që ne mund të ecim gjithmonë me Të pavarësisht se ku ndodhemi. Asaj dhe secilit prej nesh, Ai i thotë: “Kush pi nga uji që do t’i jap unë nuk do të ketë kurrë etje përjetë; por [do të ketë] një burim uji që gufon në jetë të përjetshme”³¹.

Në çfarëdo pike të udhëtimit tuaj në jetë, përse do largoheshit nga i vetmi Shpëtimtar që ka gjithë fuqinë t’ju shërojë e çlirojë? Çfarëdo çmimi që duhet të paguani për t’i mirëbesuar Atij, ia vlen. Vëllezër dhe motra të mia, le të zgjedhim ta rritim besimin tonë tek Ati Qiellor dhe Shpëtimtari ynë, Jezu Krishti.

Nga vetë thellësia e shpirtit tim, jap dëshmi që Kisha e Jezu Krishtit e Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme është Kisha e Shpëtimtarit, e drejtuar nga Krishti i gjallë nëpërmjet një profeti të vërtetë. Lutja ime është që ne do të marrim mbi vete besnikërisht emrin e Jezu Krishtit – duke parë sikurse Ai sheh, duke shërbyer sikurse Ai shërbeu dhe duke mirëbesuar që hiri i Tij mjafton për të na çuar në shtëpi dhe drejt gëzimit të përhershëm. Në emrin e Jezu Krishtit, amen.