12
Sorgmæddi förumaðurinn
Friðsælt
1. Á förnum vegi fátækan
ég förumanninn hitti þann,
er auðmjúkt svo um aðstoð bað,
að aldrei neitað gat um það.
Ég spurði’ ei neitt um nafn þess manns
né nánar vissi’ um ferðir hans.
Samt bar hann eitthvað í auga sér,
sem alúð dulda vakti mér.
2. Eitt sinn er reiddi ég málsverð minn
sá maður orðlaust gekk hér inn
í heljarsárri hungursnauð,
svo honum gaf ég allt mitt brauð.
Hann blessaði og braut það þá
og bauð mér nokkurn hluta fá,
en skorpan varð í munni mér
sem Manna komið væri hér.
3. Þá sá ég manninn máttlausan,
þar mikið vatn af kletti rann
sem ögrun beisk í þorstans þraut
og þar með straumhratt burtu flaut.
Ég tók hann þar sem þjáður kraup
og þrisvar tæmdi hann mitt staup,
þá deif því, bar mér barmarennt,
svo brá; ég hef ei þorsta kennt.
4. Eitt kvöld með flóði’ og fimbulvind
og fellibylinn hæst við tind
ég rödd hans heyrði’ og brátt við brá
og bauð í húsaskjól mér hjá.
Ég vermdi, gladdi gestinn þann
og gekk úr rúmi fyrir hann,
á gólfi sjálfur lágt ég lá,
en leið sem Eden gisti þá.
5. Við veginn nakinn, dauða nær
ég næst hann sá, og lífi fjær,
tók hjartslátt, öndun æfði hratt
og andann styrkti’ um sárin bátt
og dreypti víni’ í voðans und,
þá varð hann heill á samri stund,
þar féll minn hroki’ á fórnar stig,
en friður Drottins signdi mig.
6. Í fangelsi’ undir dauðadóm
menn dæmdu’ hann vægðarlausum róm.
Ég brýgslin lægði’ og lygar þar
lyfti honum til virðingar.
Þá spurði’ hann, mest sem reyndi mig:
„Hvort myndi’ ég deyja fyrir sig?“
Í örvinglan, sem enn ei skil
minn andi sagði frjáls: „Ég vil.“
7. Með örskots hraða af sér brá
hinn ókunnugi hulu þá.
Hans lófasár ei leyndu sér,
ó, Lausnarinn stóð þar hjá mér.
Hann mælti’ og nafn mitt nefndi þar:
„Mitt nafn þú hófst til virðingar.
Slík góðverk verði grafskrift þín,
þú gerðir þau öll vegna mín.“
Texti: James Montgomery, 1771–1854
Lag: George Coles, 1792–1858, alt.
Spámaðurinn Joseph Smith unni þessum sálmi heitt. Sjá History of the Church, 6:614–15
Íslensk þýðing: Jón Hjörleifur Jónsson, 1923