Pagpangita sa Maayo

Samtang nangita og bag-ong balay, ang batan-ong magtiayon nga Santos sa Ulahing mga Adlaw nakig-istorya sa mamahimong mga silingan kabahin sa kasilinganan ug sa mga eskwelahan sa dapit.

Usa ka babaye nga ilang nakaistorya naghisgut kabahin sa eskwelahan kon asa nagtungha ang iyang mga anak: “Kini mao ang pinakamaayo nga lugar! Ang principal talagsaon ug buotan nga tawo; ang mga magtutudlo makamao gayud, mabination, ug mahigalaon. Nalipay kaayo ko nga ang among mga anak nakatungha niining talagsaon nga eskwelahan. Maganahan gyud mo dinhi!”

Laing babaye ang naghisgut sa eskwelahan sa iyang mga anak: “Kini bati kaayo nga lugar. Ang principal walay pagpakabana; ang mga magtutudlo dili makamao, walay batasan, ug dili mahigalaon. Kon makahimo lang ko sa pagbalhin palayo dinhi, ako gyud ning buhaton dayon!”

Ang nakapainteres mao nga kining duha ka babaye naghisgut kabahin sa mao ra nga principal, mao ra nga mga magtudtudlo, ug mao ra nga eskwelahan.

Nakamatikod ba mo nga ang mga tawo sagad makakita dayon unsa ang ilang gipangita? Tan-awa pag-ayo, ug inyong madiskobrehan ang maayo ug dautan hapit sa tanang tawo ug sa tanang butang. Ang mga tawo nakabuhat og sama niana sa Ang Simbahan ni Jesukristo sa mga Santos sa Ulahing mga Adlaw sukad sa pagsugod niini. Kadtong nangita sa maayo makakaplag og mabination ug maloloy-ong mga tawo—mga katawhan kinsa naghigugma sa Ginoo ug nagtinguha sa pagserbisyo Kaniya ug nagpanalangin sa kinabuhi sa ilang isigkatawo. Apan tinuod usab kini nga kadtong nangita sa dili maayo siguradong makakita sa mga butang nga dili kaayo sulundon.

Ang nakaalaot lang, usahay kini mahitabo bisan diha sa Simbahan. Walay kahumanan ang kamamugnaon, kaabtik, ug katig-a niadtong nagpangita og mga rason aron sa pagpanaway. Mora og dili nila mawagtang ang ilang mga pagdumot. Sila manlibak ug mangita og sayop sa uban. Sila nagkumkom og mga kayugot sa dugay nang panahon, nagpahimulos sa matag oportunidad sa pagbitad paubos ug pagdaut sa uban. Kini wala makalipay sa Ginoo, “kay diin gani anaa ang kapait sa kasina ug ang dinalo nga tinguha sa pagpapauswag sa kaugalingon, maana usab ang kagubot ug ang tanang mangil-ad nga buhat” (Santiago 3:16).

Si Presidente George Q. Cannon (1827–1901) nakaila kaayo ni Presidente Brigham Young (1801–77), suod nga nakatrabaho kaniya sulod sa daghang katuigan, isip sakop sa Korum sa Napulog Duha ka mga Apostoles ug isip iyang magtatambag sa Unang Kapangulohan. Human sa kamatayon ni Presidente Young, si Presidente Cannon misulat sa iyang journal: “Wala gyud ko nanaway o nangita og sayop sa batasan ni [Brigham Young], sa iyang tambag o sa iyang mga pagtulun-an bisan kanus-a diha sa akong kasingkasing, labaw pa nga wala diha sa akong mga pulong o mga buhat. Kini nakalipay karon kanako. Ang panghunahuna nga kanunay anaa kanako mao nga: Kon ako manaway o mangita og sayop, o mohusga ni Brother Brigham, asa ko kutob; kon akong sugdan, asa ko mohunong? Wala gyud nako gibutang ang akong kaugalingon sa ingon nga kahimtang. Nasayud ako nga ang apostasiya kanunay moresulta gikan sa pagsunod sa diwa sa pagpanaway ug pagpangita og sayop. Ang uban, nga mas lig-on, mas maalamon ug mas sinati kay kanako, makahimo og daghang mga butang ug makaeskapo sa dautang mga sangputanan nga dili gayud nako buhaton.”¹

Ang gamhanang tambag ni Presidente Cannon usa ka butang nga kitang mga miyembro sa Simbahan kinahanglan nga ikonsiderar pag-ayo. Ang pulong sa Dios nagpahimangno sa mga sumusunod ni Kristo nga mamahimong “putli, … makigdaiton, malumo, mamatig katarungan, puno sa kalooy ug sa mga maayong binuhatan, walay pagduha-duha o pagminaut.” Kadtong nagbuhat og kalinaw, “ang inani nga pagkamatarung igapuga sa mga tawo nga nagabuhat sa pakigdait” (Santiago 3:17, 18).

Kita adunay kapilian. Kita makapangita og dautan sa uban. O kita makahimo og kalinaw ug mobuhat aron mapaabut ngadto sa uban ang pagsinabtanay, pagkamakiangayon, ug pagpasaylo nga gitinguha nato pag-ayo alang usab sa atong mga kaugalingon. Ato kining pagpili; kay sa bisan unsa nga atong gipangita, kana sigurado natong makaplagan.