Ang Tubag sa Bersikulo Otso

Alas 11:00 sa gabii kadto, ug diha ako sa akong kwarto human manuroy uban sa pipila ka mga higala sa high school. Nasayud ako nga wala ako makahimo sa pinakamaayo nga desisyon nianang gabhiuna. “Apan,” nangatarungan ako nga, “wala man usab ako makahimo og ngil-ad kaayo nga desisyon.”

Nasagmuyo, akong gipunit ang akong homework. Gikapoy ako og maayo nga gusto lamang nakong humanon kini ug matulog na. “Kinahanglan gihapon nakong magbasa sa mga kasulatan. Apan laktawan lang una nako kini karong gabhiuna,” gihunahuna nako.

Misugod ako sa paghunahuna sa tanang butang nga gilauman nakong buhaton. Magbasa sa akong mga kasulatan, motambong sa sayo sa buntag nga seminary, motambong sa simbahan ug Mutual, makakuha og maayong mga grado, malakip sa ekstrakurikular nga mga kalihokan, makabaton og part-time nga trabaho … Ang anaa sa lista nagpadayon.

Akong gibati ang tumang kalisud sa matag bahin sa akong kinabuhi, ilabina nga ako lamang ang babaye nga Santos sa Ulahing mga Adlaw sa akong eskwelahan sa high school. Akong gibalik-balik sa pagpahinumdom ang akong kaugalingon nga ako lang tingali ang babaye nga Santos sa Ulahing mga adlaw nga gikaila sa akong mga kauban, mao nga kinahanglang mahimo ako nga maayong ehemplo. Gani nasayud ako nga nagsugod na ako sa paghimo og sayop.

“Akong gipangandoy nga unta mahimo akong gawasnon sa kabalaka sama sa akong mga higala,” gihunahuna nako. Nangandoy usab ako nga unta wala ako mobati og hilabihan kalain sa dihang miadto ko sa usa ka party o misulti og dautan nga pulong, apan sa pagkatinuod kini akong gibati. Naghatag kini kanako og pisikal nga kasakit sa dihang mihimo ako og mga pagpili nga nahibaloan nakong dili husto. Bisan pa man, tungod sa pipila ka rason, nagpadayon ako sa paghimo niini.

Hapit tungang gabii na kadto sa dihang nahuman ako sa akong homework. Sulod sa lima ka oras ang akong relo moalarma na. Momata ako, moadto sa seminary, ug maningkamot sa paggahin og laing adlaw sa high school.

Dayon akong nahunahunaan. Dili kinahanglan nga mosunod ako sa tanang mga lagda. Mahimong mohunong ako sa pagtambong sa simbahan, seminary, ug Mutual kon gusto nako. Tungod kay ang akong pamilya moadto, wala kini magpasabut nga ako moadto usab.

Usa kini ka makapalagsik sa hunahuna. Mihigda dayon ko ug hapit na unta makatulog sa dihang miabut kanako ang kusog nga pagbati sa pagbasa sa mga kasulatan. “Dili,” naghunahuna ko. “Nahuman na ko.”

Gibati na usab nako kini. Niining higayuna akong gihunahuna, “Tingali kausa pa.”

Sa seminary nianang tuiga, nagtuon na kami sa Bag-ong Tugon. Akong gipakli diin nabutang ang akong marker diha sa Santiago kapitulo 1. Mao kini ang kapitulo nga nabasa ni Joseph Smith nga nakadasig niya sa pag-adto sa Sagradong Kakahoyan ug nangamuyo og maayo ngadto sa Langitnong Amahan. “Pagkasukwahi,” akong gihunahuna. Misugod ako sa pagbasa.

Ang bersikulo 5 pamilyar kanako: “Ug kon aduna man kaninyoy nakulangan sa kaalam …” Apan ang bersikulo 8 ang nakabukas sa akong mga mata nianang gabhiuna. Nag-ingon kini, “Siya nga maoy tawong tagurhag panghunahuna nga mabalhinon sa tanan niyang mga paagi.” Mikaging ako. Dayon gibasa ko kini pag-usab.

Ako nagduha-duha. Miangkon ako nga usa ka Santos sa Ulahing mga adlaw, apan ang akong mga lihok nagsugod sa pagkalahi. Ug kon ako magpadayon, bisan unsa pa man nga agianan ang akong pilion, ako dili kasaligan ug dili sigurado ug sa ingon dili kaayo malipayon.

Kinahanglan ako nga masayud kon tinuod ba ang ebanghelyo. Kinahanglan ako nga masayud kon ang pagmata ba matag alas 5:00 sa buntag aron magtuon sa ebanghelyo igo ba niini. Kinahanglan ako nga masayud nga naningkamot ako nga magpuyo sa akong pagpakabuhi kutob sa akong mahimo, bisan pa man sa mga panahon nga gibiaybiay, tungod kay tinuod kining makahatag kanako og dako nga kalipay.

Hapit na ang ala 1:00 sa buntag, apan miluhod ako sa kilid sa akong katre ug nangamuyo ngadto sa akong Amahan sa Langit. Mihangyo ako Kaniya sa pagtabang kanako nga masayud kon unsa ang matarung, aron masayud hain nga dalan ang agian, sa paggiya kanako ug kuhaon ang kalibug nga akong gibati.

Yano, klaro, ug malinawon, ang hunahuna nga miabut sa akong panghunahuna, “Nasayud na ikaw.” Ug ako nasayud.

Mitindog ako, gipawong ang akong suga, ug natulog. Paglabay sa upat ka oras mibagting ang alarm. Nagduka, gipahunong ko kini. Paglabay sa usa ka minuto mibangon ako nga andam alang sa laing adlaw, lakip ang sayo sa buntag nga seminary.

Milabay na ang daghang tuig sukad niadtong maanindot nga tungang gabii nga kasinatian. Ang akong pagpamatuod sa gihapon nagpadayon sa pagtubo. Usahay mas lig-on kini kay sa laing mga panahon. Ang nakalahi lang kay nasayud ako ug wala na gayud nako kini usba bisan sa makausa.