Napominaj ich, aby się modlili

Gdy byłem mały, rodzice poprzez własny przykład uczyli mnie modlitwy. Zaczynałem modlić się, wyobrażając sobie Ojca Niebieskiego, który jest gdzieś daleko. W miarę jak dorastałem, moje doświadczenia z modlitwą uległy zmianom. Moje wyobrażenie Ojca Niebieskiego zaczęło przedstawiać kogoś, kto jest blisko mnie, kogoś skąpanego w promiennym świetle i kogoś, kto doskonale mnie zna.

Ta zmiana nastąpiła, gdy zdobyłem mocne świadectwo o prawdziwości słów Józefa Smitha o jego doświadczeniu z 1820 roku z Manchesteru w stanie Nowy Jork:

„Ujrzałem słup światła dokładnie nad głową przewyższający blaskiem słońce, który opuszczał się stopniowo aż objął mnie.

Zaledwie się ukazał, gdy poczułem się wyswobodzony od wroga, który mnie spętał. Kiedy światło padło na mnie, ujrzałem dwie Postacie, których blask i chwała były nie do opisania, stojące nade mną w powietrzu. Jedna z nich przemówiła do mnie nazywając mnie po imieniu i rzekła wskazując na drugą postać: Oto Mój Umiłowany Syn. Słuchaj Go!” (Józef Smith — Historia 1:16–17).

Owego pięknego wiosennego dnia w tamtym zagajniku był Ojciec Niebieski. Nazwał Józefa po imieniu. I przedstawił zmartwychwstałego Zbawiciela świata jako Swego „Umiłowanego Syna”. Gdziekolwiek i kiedykolwiek się modlicie, wasze świadectwo o prawdziwości tego cudownego doświadczenia może być dla was błogosławieństwem.

Ojciec, do którego kierujemy modlitwy, jest tym wspaniałym Bogiem, który stworzył światy poprzez Swego Umiłowanego Syna. On słyszy nasze modlitwy tak, jak słyszał modlitwy Józefa — tak wyraźnie, jakby wypowiadane były w Jego obecności. On kocha nas tak bardzo, że dał nam Swego Syna jako naszego Zbawiciela. Poprzez ten dar umożliwił nam osiągnięcie nieśmiertelności i życia wiecznego. Oferuje nam sposobność przebywania blisko Siebie w tym życiu — poprzez modlitwę w imię Jego Syna — tak często, jak często chcemy.

Posiadacze kapłaństwa w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich mają święty obowiązek, by „odwiedzać rodzinę każdego członka i napominać ich, aby się modlili na głos i po cichu” (NiP 20:47, kursywa dodana).

Jest wiele sposobów napominania kogoś do modlitwy. Możemy na przykład świadczyć, że Bóg przykazał nam, byśmy zawsze się modlili. Możemy też podawać pochodzące z pism świętych i z własnych doświadczeń przykłady błogosławieństw, które przychodzą w odpowiedzi na modlitwy dziękczynne, na prośby i pytania. Na przykład, ja mogę świadczyć, że wiem, że Ojciec Niebieski odpowiada na modlitwy. Otrzymałem radę i pocieszenie płynące ze słów, które pojawiły się w moim umyśle i wiem przez Ducha, że te słowa pochodziły od Boga.

Prorok Józef Smith doświadczył czegoś podobnego, i wy także możecie tego doświadczyć. Otrzymał następującą odpowiedź na swoją szczerą modlitwę:

„Synu Mój, pokój niechaj będzie twej duszy; twoje przeciwności i twoje cierpienia potrwają zaledwie małą chwilkę;

a potem, jeżeli dobrze to zniesiesz, Bóg wyniesie cię na wysokości” (NiP 121:7–8).

Było to objawienie dane wiernemu synowi przez kochającego Ojca w chwili wielkiego cierpienia. Każde dziecko Boga może łączyć się z Nim w modlitwie. Żadne nawoływanie do modlitwy nie ma na mnie tak wielkiego wpływu jak uczucie miłości i światło, które przychodzi wraz z odpowiedziami na pokorne modlitwy.

Świadectwo o każdym przykazaniu Boga zdobywamy poprzez przestrzeganie tego przykazania (zob. Ew. Jana 7:17). Dotyczy to także przykazania, by się modlić na głos i po cichu. Jako wasz nauczyciel i przyjaciel obiecuję wam, że Bóg odpowie na wasze modlitwy, a przez moc Ducha Świętego będziecie mieli możliwość przekonać się, że są to Boże odpowiedzi.