Misioni dhe Shërbesa e Jezu Krishtit

Misioni i Tij ishte Shlyerja. Ai mision ishte vetëm dhe vetëm i Tij. I lindur nga një nënë e vdekshme dhe nga një Atë i pavdekshëm, Ai i vetmi që vullnetarisht mund ta linte jetën e Tij dhe ta merrte atë përsëri (shih Gjoni 10:14–18). Pasojat e lavdishme të Shlyerjes së Tij ishin të pafundme dhe të përjetshme. Ai i hoqi thumbin vdekjes dhe e bëri të përkohshëm hidhërimin e varrit (shih 1 Korintasve 15:54–55). Përgjegjësia e Tij për Shlyerjen dihej edhe përpara Krijimit dhe Rënies. Jo vetëm që do të siguronte ringjalljen dhe pavdekësinë e gjithë njerëzimit, por do të na jepte gjithashtu mundësinë që të faleshim për mëkatet tona – sipas kushteve të përcaktuara prej Tij. Kështu Shlyerja e Tij hapi udhën nëpërmjet së cilës ne mund të bashkoheshim me Të dhe me familjet tona përjetësisht. Këtë mundësi ne e vlerësojmë si jetë të përjetshme – më e madhja dhuratë e Perëndisë për njeriun (shih DeB 14:7).

Askush tjetër nuk mund ta kryente Shlyerjen. Askush tjetër, madje me pasurinë dhe fuqinë më të madhe, nuk mund të shpëtojë një shpirt – as vetë shpirtin e tij (shih Mateu 19:24–26). Dhe asnjë njeriu tjetër nuk i kërkohet apo i lejohet të derdhë gjak për shpëtimin e përjetshëm të një qenieje tjetër njerëzore. Jezusi e bëri “një herë për të gjithë” (Hebrenjve 10:10).

Edhe pse Shlyerja ndodhi gjatë kohës së Dhiatës së Re, ngjarje të kohës së Dhiatës së Vjetër shpesh e parathanë rëndësinë e saj. Adami dhe Eva u urdhëruan të ofronin flijime “në ngjashmëri me flijimin e të Vetëmlindurit të Atit” (Moisiu 5:7). Në ç’mënyrë? Me anë të derdhjes së gjakut. Nga vetë përvoja e tyre ata vërtetuan shkrimin e shenjtë që “jeta e mishit është në gjak” (Levitiku 17:11).

Mjekët e dinë se kur në një organ gjaku ndalon së rrjedhuri, fillojnë probleme. Nëse nuk shkon më gjak në një këmbë, mund të fillojë gangrena. Nëse ndalohet rrjedhja në tru, mund të ndodhë një goditje. Nëse gjaku nuk ia del të kalojë normalisht nëpër një arterie të zemrës, mund të zhvillohet një infarkt. Dhe nëse hemoragjia nuk mbahet nën kontroll, më pas vjen vdekja.

Adami, Eva dhe brezat që pasuan, mësuan se, sa herë që derdhnin gjak nga një kafshë, jeta e saj ndërpritej. Për ritin e tyre flijues, nuk mund të përdorej thjesht një kafshë çfarëdo. Duhej të ishte një i parëlindur i tufës dhe pa të meta (shih, për shembull, Eksodi 12:5). Këto kërkesa të nevojshme ishin gjithashtu simbolike për flijimin përfundimtar të Qengjit të panjollë të Perëndisë.

Adamit dhe Evës iu dha një urdhërim: “Si rrjedhim, ti do të bësh gjithçka që bën, në emër të Birit dhe do të pendohesh e do t’i thërrasësh Perëndisë në emër të Birit përgjithmonë” (Moisiu 5:8). Nga ajo ditë deri në meridianin e kohës, flijimi i kafshëve vazhdoi të ishte një lloj dhe një hije e Shlyerjes përfundimtare të Birit të Perëndisë.

Kur Shlyerja u plotësua, ai flijim i madh dhe i fundit përmbushi ligjin e Moisiut (shih Alma 34:13–14) dhe i dha fund praktikës së flijimit të kafshëve, që i kishte mësuar se “jeta e mishit [ishte] në gjak” (Levitiku 17:11). Jezusi shpjegoi se si pjesët përbërëse të flijimit të lashtë u përfshinë nga Shlyerja dhe përkujtohen në mënyrë simbolike nga sakramenti. Vërini re përsëri përmendjet e jetës, mishit dhe gjakut:

“Prandaj Jezusi u tha atyre: ‘Në të vërtetë, në të vërtetë, po ju them se, po të mos hani mishin e Birit të njeriut dhe të mos pini gjakun e tij, nuk keni jetën në veten tuaj.

Kush ha mishin tim dhe pi gjakun tim, ka jetë të përjetshme, dhe unë do ta ringjall atë në ditën e fundit’” (Gjoni 6:53–54).

Për shkak të Shlyerjes së Jezu Krishtit, i gjithë njerëzimi – të gjithë ata që dëshirojnë – do të shëlbehen. Shpëtimtari e filloi derdhjen e gjakut të Tij për gjithë njerëzimin jo në kryq, por në Kopshtin e Gjetsemanit. Atje Ai mori mbi Vete peshën e mëkateve të të gjithë atyre që do të vinin në jetë. Nën atë barrë të rëndë, Atij i doli gjak nga çdo por (shih DeB 19:18). Agonia e Shlyerjes u plotësua në kryq në Kalvari.

Rëndësia e Shlyerjes u përmblodh nga Profeti Jozef Smith. Ai tha: “Parimet themelore të fesë sonë janë dëshmia e apostujve dhe e profetëve lidhur me Jezu Krishtin, që Ai vdiq, u varros dhe u ngrit përsëri në ditën e tretë, dhe u ngjit në qiell; dhe të gjitha gjërat e tjera që lidhen me fenë tonë janë vetëm shtesa të kësaj”¹.

Me atë autoritet dhe me mirënjohjen më të thellë, unë ju mësoj dhe dëshmoj për Të.

Objektivi i dytë i Zotit, me rëndësi të madhe në vdek shmëri, ishte të shërbente si shembull për ne. Jeta e Tij shembullore përbënte shërbesën e Tij të vdekshme. Ajo përfshiu mësimet, shëmbëlltyrat dhe predikimet e Tij. Përfshiu mrekullitë, dashurinë e përzemërt dhe shpirtmirësinë e Tij ndaj fëmijëve të njerëzve (shih 1 Nefi 19:9). Përfshiu përdorimin e Tij plot dhembshuri të autoritetit të priftërisë. Përfshiu zemërimin e Tij të drejtë, kur Ai dënoi mëkatin (shih Romakëve 8:3) dhe kur përmbysi tryezat e këmbyesve të parave (shih Mateu 21:12). Gjithashtu përfshiu pikëllimet e Tij. Ai u përqesh, u fshikullua dhe u mohua nga vetë populli i Tij (shih Mosia 15:5) – madje u tradhtua nga një dishepull dhe u mohua nga një tjetër (shih Gjoni 18:2–3, 25–27).

Edhe pse ishin të mrekullueshme veprat e Tij shërbestare, ato nuk ishin dhe ende nuk janë vetëm të Tijat. Nuk ka kufi të numrit të njerëzve që mund ta ndjekin shembullin e Jezusit. Vepra të ngjashme janë bërë nga profetët dhe apostujt e Tij dhe të tjerë mes shërbëtorëve të autorizuar të Tij. Shumë kanë duruar përndjekje për hir të Tij (shih Mateu 5:10; 3 Nefi 12:10). Në vetë kohën tonë, ju njihni vëllezër dhe motra që me zell janë përpjekur – madje edhe me një çmim të tmerrshëm – për të përngjasuar shembullin e Zotit.

Ajo është ashtu siç duhet të jetë. Ajo është shpresa e Tij për ne. Zoti na ka kërkuar të ndjekim shembullin e Tij. Kërkesat e Tij janë krejtësisht të qarta:

• “Çfarë lloj njerëzish duhet të jeni? … Madje siç jam unë” (3 Nefi 27:27; shih gjithashtu 3 Nefi 12:48).

• “Ndiqmëni dhe unë do t’ju bëj peshkatarë njerëzish” (Mateu 4:19).

• “Ju kam dhënë shëmbullin që ashtu siç kam bërë unë, bëni edhe ju” (Gjoni 13:15; shih gjithashtu Gjoni 14:6).

Këto dhe shkrime të tjera të shenjta, të ngjashme, nuk u shkruan si sugjerime. Ato janë porosi hyjnore! Ne duhet të ndjekim shembullin e Tij!

Që ta bëjmë më të lehtë dëshirën tonë për ta ndjekur Atë, ndoshta ne mund të marrim parasysh pesë aspekte të jetës së Tij, të cilave mund t’i përngjasojmë.

Këto pesë aspekte të shërbesës së Tij mund të zbatohen në vetë jetën tonë. Sigurisht prova më e mirë e adhurimit tonë për Jezusin është përngjasimi ynë me Të.

Kur fillojmë ta kuptojmë se kush është Jezusi dhe se çfarë ka bërë për ne, ne mund të kuptojmë, në një farë shkalle, logjikën e urdhërimit të parë dhe të madh: “Duaje Zotin, Perëndinë tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, me gjithë mendjen tënde e me gjithë forcën tënde” (Marku 12:30). Me fjalë të tjera, gjithçka që ne mendojmë, bëjmë dhe themi do të zhytet në dashurinë tonë për Të dhe Atin e Tij.

Bëjini vetes pyetjen: “A ka ndonjë që e dua më shumë se Zotin?” Më pas krahasojeni përgjigjen tuaj me këto standarde të caktuara nga Zoti:

• “Ai që e do të atin ose nënën më shumë se [mua], nuk është i denjë për mua.”

• “Ai që e do birin ose bijën më shumë se [mua], nuk është i denjë për mua” (Mateu 10:37).

Dashuria për familjen dhe miqtë, edhe pse mund të jetë e madhe, është shumë më e thellë kur bazohet në dashurinë e Jezu Krishtit. Dashuria prindërore për fëmijët ka më shumë kuptim këtu dhe në jetën më pas për shkak të Tij. Të gjitha marrëdhëniet e dashurisë lartësohen në Të. Dashuria e Atit tonë Qiellor dhe Jezu Krishtit siguron ndriçim, frymëzim dhe arsye për t’i dashur të tjerët në një mënyrë më të mirë.

Ordinancat sigurojnë një përqendrim për shërbim me një vlerë të përjetshme. Prindërit duhet të marrin parasysh se cila ordinancë nevojitet më pas për secilin fëmijë. Mësuesit e shtëpisë duhet të mendojnë një ordinancë të përshtatshme, që i nevojitet më pas secilës familje që ata i shërbejnë.

Shembulli i Shpëtimtarit për lutjen na kujton se lutja vetjake, lutja familjare dhe ndjekja plot lutje e detyrave tona në Kishë duhet të bëhen pjesë e jetës tonë. Njohja dhe bërja e vullnetit të Atit na sigurojnë forcë dhe vetëbesim të madh shpirtëror (shih DeB 121:45). Vendi ku duam të jemi është në anën e Zotit.

Dituria “për gjërat ashtu siç janë në të vërtetë dhe për gjërat ashtu siç do të jenë në të vërtetë” (Jakobi 4:13) na lejon të veprojmë në bazë të parimeve dhe doktrinës së vërtetë. Ajo dituri do ta ngrejë nivelin tonë të sjelljes. Veprime që përndryshe do të nxiteshin nga dëshira dhe emocioni, do të zëvendësohen nga veprime të formuara nga arsyeja dhe e drejta.

Një zotim për të duruar deri në fund do të thotë se ne nuk do të kërkojmë lirim nga një thirrje për të shërbyer. Do të thotë se ne do të këmbëngulim në ndjekjen e një qëllimi të denjë. Do të thotë se ne kurrë nuk do ta humbasim shpresën për një njeri të dashur që ka dalë nga udha. Dhe do të thotë se ne gjithmonë do t’i dëshirojmë marrëdhëniet tona të përjetshme familjare, edhe përmes ditëve të vështira të sëmundjes, paaftësisë ose vdekjes.

Me gjithë zemrën time lutem që ndikimi ndryshues i Zotit mund të bëjë një ndryshim të thellë në jetën tonë. Misioni i Tij dhe shërbesa e Tij mund ta bekojnë secilin prej nesh tani dhe përgjithmonë.