Nasz obowiązek ratowania

Jakiś czas temu dostałem list napisany przez pewnego mężczyznę, który odszedł z Kościoła. Zbyt wielu naszych członków postępuje podobnie. Po opisaniu, w jaki sposób stał się nieaktywny, napisał:

„Miałem tak wiele, a teraz mam tak mało. Jestem nieszczęśliwy i mam wrażenie, jakbym we wszystkim zawiódł. Ewangelia nigdy nie opuściła mojego serca, choć opuściła moje życie. Proszę o Twoje modlitwy.

Proszę, nie zapominaj o tych z nas, którzy odeszli — o zagubionych Świętych w Dniach Ostatnich. Wiem, gdzie jest Kościół, ale czasami myślę, że potrzebuję kogoś, kto wskaże mi drogę, zachęci mnie, odsunie ode mnie strach i złoży mi swoje świadectwo”.

Kiedy czytałem ten list, powróciłem myślami do chwili, gdy byłem w jednej z wielkich światowych galerii sztuki — w samym słynnym londyńskim Muzeum Wiktorii i Alberta. Było tam przepięknie oprawione arcydzieło namalowane w 1831 roku przez Josepha Mallorda Williama Turnera. Obraz przedstawiał ciężkie, czarne chmury oraz wściekle wzburzone morze zwiastujące niebezpieczeństwo i śmierć. Gdzieś daleko błyszczało światło z osadzonego na mieliźnie statku. Na pierwszym planie widać dużą łódź ratunkową wyrzuconą w górę przez nadpływające spienione fale. Mężczyźni mocno naciskają na wiosła, kiedy łódź nurkuje w burzę. Na brzegu stoi żona i dwoje dzieci, przemoczeni od deszczu i smagani wiatrem. Z obawą spoglądają na morze. W myślach skróciłem tytuł tego obrazu. Dla mnie brzmi on: Na ratunek¹.

Pośród burz życia czai się niebezpieczeństwo. Mężczyźni i kobiety, chłopcy i dziewczęta znajdują się w tarapatach i stają twarzą w twarz z groźbą unicestwienia. Kto stanie się taką łodzią ratunkową, pozostawiając wygodę domu i rodziny i uda się na ratunek?

Nasze zadanie nie jest niewykonalne. Jesteśmy w służbie Pana i dlatego możemy liczyć na Jego pomoc.

Kiedy Mistrz służył pośród ludzi, wezwał rybaków z Galilei, aby porzucili swoje sieci i podążyli za Nim, i powiedział: „Zrobię was rybakami ludzi”². Obyśmy dołączyli do rybaków mężczyzn i kobiet, abyśmy mogli zapewnić im wszelką pomoc.

Do nas należy obowiązek dotarcia do tych, którzy porzucili bezpieczeństwo uczestniczenia w życiu Kościoła, i przyprowadzenia ich do stołu Pana, aby ucztowali przy Jego słowie, radowali się towarzystwem Jego Ducha i aby nie byli „obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga”³.

Odkryłem, że w większości przypadków za powrót do Kościoła oraz zmianę postawy, zwyczajów i czynów są odpowiedzialne dwa fundamentalne powody. Po pierwsze, ludzie powracają, ponieważ ktoś pokazał im ich wieczne możliwości i pomógł im w podjęciu decyzji o dążeniu do nich. Mniej aktywni nie mogą długo spoczywać na laurach mierności, kiedy widzą, że doskonałość jest w ich zasięgu.

Po drugie, inni ludzie powrócili, ponieważ ktoś bliski lub „[współobywatel] świętych” postąpił zgodnie z napomnieniem Zbawiciela, pokochał bliźnich jak siebie samego⁴ i pomógł im w spełnieniu marzeń i realizacji ambicji.

Katalizatorem w tym procesie była — i będzie — zasada miłości.

W bardzo rzeczywistym znaczeniu te osoby ze statku osiadłego na mieliźnie — na obrazie Turnera — pośród wzburzonego sztormem morza są podobne do wielu mniej aktywnych członków, którzy oczekują ratunku od tych, którzy kierują łodziami ratunkowymi. Ich serca błagają o pomoc. Matki i ojcowie modlą się za swoich synów i córki. Żony błagają niebiosa, by ktoś dotarł do ich mężów. Czasami dzieci modlą się za swych rodziców.

Modlę się, abyśmy mieli w sobie pragnienie ratowania mniej aktywnych i przyprowadzenia ich z powrotem ku radości płynącej z ewangelii Jezusa Chrystusa, aby mogli wraz z nami cieszyć się pełnią członkostwa.

Obyśmy udali się na ratunek tym, którzy są wokół nas: osobom starszym, owdowiałym, chorym, niepełnosprawnym, mniej aktywnym i tym, którzy nie przestrzegają przykazań. Obyśmy wyciągnęli pomocną dłoń i otworzyli współczujące serce. Czyniąc to, napełnimy ich serca radością i doświadczymy ogromnej satysfakcji, która staje się naszym udziałem zawsze, kiedy pomagamy bliźnim na drodze do życia wiecznego.