Makakita ba Siya Kanako?

Mao kadto ang buntag usa ka adlaw sa dili pa ang akong anak nga si Daniel, mosulod sa iyang unang adlaw sa kindergarten, ug aduna siyay mga kabalaka mahitungod sa pagbiya sa panimalay aron moeskwela. Gusto nako nga makasiguro nga mibati siya nga andam sa pag-atubang sa mga hagit sa “tinuod nga kalibutan.” Giingnan nako si Daniel nga mingawon ko niya samtang layo siya. Akong gipaniguro kaniya nga bisan tuod og ako dili makauban niya sa eskwelahan, dili siya kinahanglang mobati og kahadlok o nag-inusara tungod kay ang iyang Amahan sa Langit nagbantay kaniya. Gipahinumduman nako siya nga siya makaampo bisan kanus-a, bisan asa ug nga ang Dios kanunay nga maminaw kaniya.

Samtang nagsulti ko, si Daniel, hapit na mag-lima ka tuig ang edad, naminaw pag-ayo. Human maghunahuna siya mitubag, “Siya makakita ba nako kon ako naa sa akong balay?”

“Oo, gipasaligan nako siya.

“Makakita ba Siya nako kon ako naa sa gawas? siya nangutana.

“Oo, makakita Siya nimo kanunay,” mitubag ko.

Ingon og naghinam-hinam, midagan si Daniel ngadto sa luyong nataran. Gisundan nako siya. Mihangad si Daniel sa walay panganud, asul nga kalangitan ug nangutana, “Kon mohangad ko sa langit ug mopahiyom, makakita ba Siya nako ug mobalos sa pagpahiyom?”

Wala ko makatingog tungod kay naemosyonal ko, mitando ko, “Oo!”

Naghangad gihapon sa langit, niining higayona mianinaw sa kalangitan, ug uban sa hingpit, hugot nga pagtuo sa usa ka bata, nangutana si Daniel, “Makakita ba ako Kaniya?”

“Mahimong dili nimo makita Siya,” ako mitubag, “apan ikaw makahibalo nga Siya anaa tungod kay imong mabati ang Iyang pahiyom diha sa imong kasingkasing.”

Nagbarug nga mapahiyumon si Daniel samtang siya nagtutok sa kalangitan. Gikan sa malinawon nga panagway sa iyang nawong nga sama sa anghel, nasayud ko nga iyang nasinati kanang balaang pahiyom diha sa iyang kalag.

Gikan sa ba-ba sa mga gagmayng bata makat-on kita og daghan kabahin sa putli nga hugot nga pagtuo—hugot nga pagtuo nga atong gilauman nga kinahanglan nilang batunan sa kahangturan. Dili kapugngan nga madiskubrehan nila nga bisan tuod ang kinabuhi maayo, usahay kini lisud. Kita mag-ampo nga ang ilang hugot nga pagtuo mopalahutay nila.

Sa dihang nagkalisud ang panahon sa akong kinabuhi, hinumduman nako ang ehemplo ni Daniel, ug uban sa hugot nga pagtuo sa bata nga mahimo sa usa ka hamtong, ako usab mihangad sa kalangitan ug mangutana, “Makakita ba Siya kanako?” Dayon, sama ni Daniel, ako namalandong, “Makakita ba ako Kaniya? Samtang akong gikonsiderar ang kadaghan sa Iyang malumong mga kalooy sa akong kinabuhi, ang Espiritu Santo mopamatuod nga ako tinud-anay nga mibati sa gugma sa Langitnong Amahan. Gibag-o sa akong hugot nga pagtuo ug gidasig pinaagi sa paglaum, ang Espiritu misiguro nako nga ako makahimo.