Gidepensahan Nako ang Akong Tinuohan

Atol sa akong unang tuig sa kolehiyo, nasayud gyud ko sa kamatuoran nga ang akong kinabuhi isip usa ka estudyante dili gyud ingon ka protektado sa kalibutanon sama kaniadto. Ni ang akong mga mithi pagadawaton.

Kini nahimong mas klaro sa dihang mobalibad ko sa pag-apil sa mga kalihokan nga nasayud kong makadaut nako sa pisikal nga paagi o sa akong relasyon uban sa Langitnong Amahan. Hinoon, nahadlok ko nga sawayon isip miyembro sa Simbahan ug busa naglikay niini nga hilisgutan.

Usa ka adlaw sa akong klase sa hapon, ang propesor naghisgot kon unsang paagi ang kabatan-onan napalambo taliwala sa kanunayng diskriminasyon. Usa ka babaye sa akong likod mitubag nga ang panaghisgutan nakapahunahuna niya sa mga Mormon. Miuk-ok ko kay matag higayon nga ang Simbahan hisgutan sa klase, manggawas ang dili mao nga mga komentaryo.

Samtang akong giandam ang akong kaugalingon sa makainsulto nga mga pamahayag, ang magtutudlo nangutana kon aduna bay Santos sa Ulahing mga Adlaw sa klase. Nakalitan sa pangutana, akong gitan-aw ang tibuok klasehanan ug nakita nga mao usab ang gibuhat sa tanan. Sa wala pa ko makatarung og hunahuna, giisa nako akong kamot gikan sa komportabling posisyon niini sa lamesa. Nakadungog ko og daghang paghunghong sa tibuok klasehanan.

“Usa,” miingon ang magtutudlo. Nadungog ko kini nga mga pulong. Human sa dugayng kahilom, gihangyo ko sa pagtubag sa debate kon ang mga Santos sa Ulahing mga Adlaw mga Kristiyano ba. Dili na bag-o ang pangutana ug andam ko sa pagtubag.

“‘Kami naghisgot kang Kristo, kami nalipay diha kang Kristo, [ug] kami nagsangyaw kang Kristo’” (2 Nephi 25:26), masaligon kong mitubag. “Kami sa tinuoray Kristiyano.”

Ang paghunghong mihunong, apan gibati nako nga ang tanan nagtan-aw kanako. Nagtuo ko nga nag-inusara ko. Hinoon, mibati ko nga ang Manluluwas milingkod tupad kanako ug migunit kanako. Wala nay laing importante, kay ako napuno sa kalipay nga naglig-on sa akong pagpamatuod kabahin Niya. Gidepensahan nako ang akong tinuohan.

Gidugangan nako ang akong gisulti sa klase kon nganong ang mga Santos sa Ulahing mga Adlaw mga Kristiyano. Dayon nakahinumdom ko sa higayon nga si Presidente Thomas S. Monson mipakigbahin sa ebanghelyo atol sa iyang pagsakay sa bus. Gumikan niini nga kasinatian iyang giawhag ang mga miyembro nga “magmaisugon ug andam sa pagbarug sa unsay atong gituohan.”¹ Samtang naghunahuna ko sa iyang pulong, nakaamgo ko nga akong gibuhat ang butang nga labing gikahadlokan nakong buhaton.

Wala ko masayud kon ang mga butang nga akong gisulti nakapausab sa opinyon sa uban kabahin sa Simbahan, apan dili kita angayng mahadlok sa pagbarug ug pagpakigbahin sa ebanghelyo—bisan asa man kita. Bisan kita dili makapanalangin sa laing tawo, kanunay natong lig-unon ang atong pagpamatuod ug relasyon uban sa Langitnong Amahan.