Ik was het die hen nodig had

Enkele jaren geleden kwam er een versleten auto aan op het parkeerterrein van ons kerkgebouw. Het was de auto van een vader met vier kinderen. Hij kwam om hulp vragen. Onze wijk zorgde voor onderdak en de vader begon met zijn kinderen naar de kerk te komen.

Soms hadden de kinderen schone en soms vuile kleding aan, maar hun haar was altijd in de war. We wisten nooit van tevoren wat voor wirwar het zou zijn. Elke zondag bracht de jeugdwerkpresidente wat borstels en een product mee om hun haar te ontwarren. Zij en een leerkracht verzorgden het haar van de kinderen voor het jeugdwerk begon.

Ik was raadgeefster in het jeugdwerkpresidium en bewonderde het hoe deze twee zusters zich over deze ongewassen kinderen ontfermden. Ik kon mezelf er niet toe brengen hun haar aan te raken en vroeg me af hoe deze zusters dat deden. Ik suste mijn geweten door mezelf wijs te maken dat ik bijdroeg door op de andere kinderen te letten terwijl deze vrouwen hun werk deden.

Het jongste kind van dit gezin was drie. Ze praatte onverstaanbaar, maar maakte luide geluiden als we zongen. Dat irriteerde me.

Omdat driejarigen hun aandacht er niet lang bij kunnen houden, begon ik dit meisje op mijn schoot te nemen zodat ze beter zou luisteren. Ze glimlachte dankbaar en ik begon de vreugde en liefde van hemelse Vader voor dit ongewassen kind — zijn kind — te voelen. Uiteindelijk kon ik het vuil door de vingers zien en nam ik een borstel om haar haar te ontwarren. Ik vond zelfs dat ze een leuk geluid maakte als ze probeerde te zingen.

Een paar maanden later bedankte haar vader ons tijdens een getuigenisdienst omdat we zijn kinderen hadden opgevangen. De daaropvolgende week was het gezin verdwenen.

Ik ben dankbaar dat ik de kans had om die kinderen te dienen. Toen ze aankwamen vond ik dat ze te veel hulp nodig hadden, maar ik ontdekte dat ik diegene was die hen nodig had om te veranderen.