Karon Ako Nasayud nga Adunay Dios

Pipila ka tuig ang milabay miserbisyo ko isip temple worker sa Santiago Chile Temple. Atol sa usa ka shift sa gabii nagsugod ko nga maglisud sa pagginhawa, busa napugos ko og hangyo nga mouli og sayo.

Samtang naglakaw ko padulong sa estasyon sa subway, nag-ampo ko nga ang tren nga akong gikinahanglang sakyan anaa aron dali kong makauli sa balay. Nagtuo ko nga ang akong pag-ampo gitubag sa dihang nakita nako ang tren nga mihunong sa platform. Apan sa nagkaduol ko, akong nakita ang mga kawani sa tren nga nagdali-dali aron sa pagtabang sa usa ka pasahero nga posibleng giatake sa kasingkasing. Ang mga pulong sa akong paborito nga himno midulot sa akong hunahuna: “Nakabuhat ba ako og maayo karon?”¹ Diha-diha dayon nadasig ko nga motabang.

Nagdali-dali ko paingon sa dapit diin gibutang sa mga kawani ang batan-ong lalaki aron paabuton ang ambulansya, ug ila kong gitugutan nga maanaa didto. Nag-ampo ko aron mahibalo unsay buhaton ug mihangyo sa Langitnong Amahan nga luwason ang batan-ong lalaki. Dili nako gusto nga siya mag-inusara ug mahadlok, mao nga akong gikuptan ang iyang kamot ug naningkamot nga tabangan siya nga magpabiling kalma. Gisiguro nako niya nga taas pa ang iyang kinabuhi ug ang Dios adunay katuyoan alang kaniya. Akong nakit-an ang numero sa telepono sa iyang pamilya, gitawagan sila, ug gipahibalo sila nga ang ilang anak dad-on sa ospital ug wala mag-inusara.

Sa dihang miabut ang mga paramedic, misunod ko nila ngadto sa ambulansya. Gibati nako nga ubanan ang batan-ong lalaki hangtud moabut ang iyang pamilya. Sa akong katingala, ang mga paramedic mihukom nga paubanon ko, busa gikuptan nako ang kamot sa batan-ong lalaki hangtud miabut sa ospital.

Wala madugay human mi miabut, gidala siya nila ngadto sa emergency room, ug migawas ko aron atangan ang iyang pamilya. Sa dihang miabut sila, mihilak ang iyang inahan, migakos kanako, ug miingon nga nalipay kaayo siya nga aduna pay buotang mga tawo dinhi sa yuta.

Usa ka semana ang milabay gitawagan ko sa batan-ong lalaki gamit ang telepono. Siya misulti nako nga ang mga doktor miingon nga ang pagpabiling kalma kritikal kaayo niadtong higayona sa wala pa siya moabut sa ospital.

Kutob adtong adlawa, dili siya motuo sa Dios. Wala ko katingog sa dihang siya miingon, “Giluwas nimo akong kinabuhi, ug ako mapasalamaton kanimo hangtud sa hangtud! Karon ako nasayud nga adunay Dios.”

Sa dihang sayo ko nga miuli gikan sa templo niadtong adlawa, ang Espiritu migiya kanako ngadto sa husto nga dapit sa husto nga panahon. Mapasalamaton ko sa atong Langitnong Amahan sa paggiya nako ug sa paghatag nako og kaisug sa pagbuhat sumala sa giingon sa himno ug wala palabya ang oportunidad, bisan kon ang akong nabuhat mao lang ang pagkupot sa kamot sa usa ka estranghero.