Niech twoja pochodnia wciąż płonie

Wielki król Salomon jest przykładem zawodnika, który zaczął wyścig jako faworyt. Za młodu „miłował Pana, postępując zgodnie z postanowieniami Dawida, swego ojca” (I Ks. Królewska 3:3). Bóg był z niego zadowolony i rzekł do niego: „Proś, co ci mam dać?” (I Ks. Królewska 3:5).

Zamiast prosić o bogactwa lub długie życie, Salomon prosił o „serce rozumne, aby umiał sądzić […] lud [Pana], rozróżniać między dobrem i złem” (I Ks. Królewska 3:9).

Pan był z tego tak bardzo zadowolony, że błogosławił Salomona nie tylko mądrością, ale też niewyobrażalnym bogactwem i długim życiem.

Chociaż Salomon był naprawdę bardzo mądry i dokonał wielu wspaniałych rzeczy, nie ukończył biegu jako silny zawodnik. Niestety, w późniejszym okresie swojego życia „Salomon postępował źle wobec Pana i nie wytrwał wiernie przy Panu” (I Ks. Królewska 11:6).

Ile razy zaczynaliśmy coś, czego nie kończyliśmy? Diety? Programy ćwiczeń? Zobowiązania, że codziennie będziemy czytać pisma święte? Postanowienia, że będziemy lepszymi uczniami Jezusa Chrystusa?

Jak często postanawiamy coś w styczniu i przestrzegamy tego z wielką determinacją przez kilka dni, tygodni lub nawet miesięcy, tylko po to, by około października przekonać się, że z naszego płomiennego postanowienia pozostał jedynie ostygły popiół.

Widziałem kiedyś pewien zabawny obrazek przedstawiający psa leżącego obok pogryzionej kartki. Na kartce widniał napis: „Posłuszny pies — Świadectwo ukończenia kursu”.

Czasami podobnie jest z nami.

Mamy dobre intencje, zaczynamy jako silni zawodnicy, chcemy dać z siebie wszystko, ale w końcu nasze postanowienia zostają postrzępione, zarzucone i zapomniane.

Potykanie się, upadki i czasem chęć rezygnacji z dalszych prób leżą w ludzkiej naturze. Jednak jako uczniowie Jezusa Chrystusa zobowiązaliśmy się nie tylko rozpocząć ten wyścig, ale także go ukończyć — i to z wciąż jasno płonącą pochodnią. Zbawiciel obiecał Swoim uczniom: „A kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” (Ew. Mateusza 24:13).

Pozwólcie, że sparafrazuję, co Zbawiciel obiecał w naszych czasach: jeśli przestrzegamy Jego przykazań i kończymy wyścig z wciąż zapaloną pochodnią, będziemy mieli życie wieczne — najwspanialszy ze wszystkich darów Boga (zob. NiP 14:7; zob. także 2 Nefi 31:20).

Czasem gdy się potykamy, upadamy lub nawet się poddajemy, czujemy zniechęcenie i sądzimy, że nasze światło zgasło i przegraliśmy wyścig. Jednak świadczę o tym, że światła Chrystusa nie można zgasić. Ono świeci wśród najciemniejszej nocy i rozświetli ponownie nasze serca, jeśli tylko skłonimy je ku Niemu (zob. I Ks. Królewska 8:58).

Bez względu na to, jak często upadamy, lub jak daleko jesteśmy, światło Chrystusa zawsze świeci jasno. Nawet wśród najcięższych problemów Jego światło pochłonie cień i ponownie rozpali nasze dusze, jeśli tylko zrobimy choćby krok w Jego stronę.

Ten wyścig uczniów Chrystusa nie jest sprintem. To maraton. Nie ma większego znaczenia, jak szybko biegniemy. Tak naprawdę przegramy tylko wtedy, gdy w końcu ulegniemy słabości lub się poddamy.

Dopóki podnosimy się z upadków i zbliżamy się do naszego Zbawiciela, wygrywamy wyścig z jasno płonącą pochodnią.

Ani my, ani to, co robimy, nie jest istotą pochodni.

Jej istotą jest Zbawiciel świata.

I jest to światło, które nigdy nie będzie przyćmione. To światło pochłania ciemność, uzdrawia nasze duchowe rany, triumfuje nawet pośród najgłębszego smutku i niezgłębionego mroku.

To światło przewyższa wszelkie zrozumienie.

Modlę się o to, by każdy z nas nadal wiódł życie ucznia Chrystusa, które rozpoczął. Z pomocą naszego Zbawiciela i Odkupiciela, Jezusa Chrystusa dokończymy bieg z radością i z wciąż płonącymi pochodniami.