Oddani wierze naszych przodków

John Linford miał 43 lata, kiedy razem z żoną Marią oraz swoimi trzema synami podjęli decyzję, aby opuścić dom w Gravely w Anglii i przebyć tysiące mil celem dołączenia do świętych w dolinie Wielkiego Jeziora Słonego. Zostawili swojego czwartego syna, który służył na misji, sprzedali swoje rzeczy i popłynęli z Liverpoolu na pokładzie statku Thornton.

Podróż morska do Nowego Jorku, a potem drogą lądową do Iowa, okazała się spokojna. Jednakże kłopoty zaczęły się krótko po tym, jak rodzina Linfordów oraz inni święci w dniach ostatnich, którzy płynęli na pokładzie statku Thornton, 15 lipca 1856 r. opuścili Iowa, jako nieszczęsna grupa Jamesa G. Williego ciągnąca wózki ręczne.

Trudne warunki pogodowe i uciążliwa podróż dały się we znaki wielu osobom z grupy, w tym Johnowi. Stał się w końcu tak chory i słaby, że musiał być ciągnięty na wózku ręcznym. Kiedy grupa dotarła do Wyoming, jego stan znacznie się pogorszył. Ekipa ratunkowa z Salt Lake City przybyła 21 października zaledwie kilka godzin po tym, jak doczesna podróż Johna dobiegła końca. Umarł on tego samego ranka w pobliżu brzegu rzeki Sweetwater.

Czy Johnowi było przykro, że zamienił wygodę i spokój na zmagania, niedostatek i trudności, jakich przysporzyło zabranie rodziny do Syjonu?

„Nie, Mario — powiedział swojej żonie chwilę przed śmiercią — cieszę się, że tu przybyliśmy. Nie dożyję czasu, kiedy dotrzemy do Jeziora Słonego, ale ty i chłopcy tego dokonacie i nie żałuję niczego, przez co przeszliśmy, jeżeli nasi chłopcy będą mogli dorastać i założyć swoje rodziny w Syjonie”¹.

Maria wraz z synami ukończyli podróż. Kiedy Maria umarła prawie 30 lat później, wraz z Johnem pozostawili po sobie dziedzictwo wiary, służby, oddania i poświęcenia.

Być świętym w dniach ostatnich to znaczy być pionierem, ponieważ definicja słowa pionier to „[ten], który toruje nową drogę lub przygotowuje ją dla tych, którzy po niej przejdą”². Być pionierem jest jednoznaczne ze zaznajomieniem się z ofiarnością. Mimo że członkowie Kościoła nie są już proszeni o opuszczanie swoich domów, aby odbyć podróż do Syjonu, często muszą zostawić za sobą stare nawyki, długoletnie zwyczaje i swoich ukochanych przyjaciół. Niektórzy podejmują bolesną decyzję o opuszczeniu członków swojej rodziny, którzy sprzeciwiają się ich członkostwu w Kościele. Niemniej święci w dniach ostatnich idą naprzód, modląc się, że te ukochane osoby zrozumieją i zaakceptują ich decyzję.

Ścieżka pioniera nie jest łatwa, ale podążamy śladami największego Pioniera — Zbawiciela — który poszedł przed nami, pokazując nam drogę, którą mamy podążać.

„Przyjdź i naśladuj mnie”³ — zapraszał.

„Ja jestem droga i prawda, i żywot”⁴ — głosił.

„[Przyjdźcie] do mnie”⁵ — wzywał.

Ścieżka ta może być trudna. Niektórym z nas trudno jest ostać się w obliczu szyderstw i przykrych uwag niemądrych osób, które drwią z czystości moralnej, uczciwości i posłuszeństwa wobec przykazań Boga. Świat zawsze umniejszał przestrzeganie zasad. Gdy polecono Noemu zbudować arkę, niemądra część miejscowej ludności patrzyła w bezchmurne niebo i kpiła oraz drwiła z niego — do momentu, gdy spadł deszcz.

Wieki temu na kontynencie amerykańskim ludzie wątpili, spierali się oraz byli nieposłuszni do czasu, kiedy ogień strawił miasto Zarahemla, ziemia pokryła miasto Moronihah, a woda pochłonęła miasto Moroni. Nie było już więcej drwin, szyderstw, grubiaństwa ani grzechu. Zastąpiły je posępna cisza i gęsta ciemność. Cierpliwość Boga minęła, nadszedł Jego czas.

Maria Linford nigdy nie straciła wiary pomimo prześladowań w Anglii, trudności podróży, na końcu której „Bóg przygotował dla nas piękny dom”⁶, oraz podczas coraz to nowych prób, które przetrwała dla dobra swojej rodziny i dla Kościoła.

W 1937 r. podczas ceremonii pogrzebowej ku pamięci Marii Starszy George Albert Smith (1870–1951) zapytał jej potomstwo: „Czy będziecie żyli, będąc oddani wierze swoich przodków? […]. Starajcie się być godni wszystkich poświęceń, których [oni] dla was dokonali”⁷.

Kiedy staramy się budować Syjon w naszych sercach, w naszych domach, społecznościach i w naszych krajach, pamiętajmy o zdecydowanej odwadze i trwałej wierze tych, którzy oddali wszystko, abyśmy mogli cieszyć się błogosławieństwami przywróconej ewangelii wraz z jej nadzieją i obietnicą poprzez Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa.