Pokój w tym życiu

Do wszystkich z nas, którzy wkroczyli w doczesność, Zbawiciel powiedział: „Na świecie ucisk mieć będziecie” (Ew. Jana 16:33). Nie pozostawił jednak Swoich uczniów bez nadziei, dając tę wspaniałą obietnicę w czasie Swojej ziemskiej posługi: „Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję” (Ew. Jana 14:27). Świadomość tego, że wciąż możemy czerpać z tej obietnicy danej wszystkim Jego uczniom i doznawać osobistego pokoju, napełnia nas otuchą.

Niektórzy z nas mieszkają w pięknej i spokojnej okolicy, a jednak zmagają się z osobistymi trudnościami. Inni z kolei odnajdują doskonały pokój i równowagę w samym środku wielkiej osobistej straty, tragedii i ciągłych prób.

Być może dostrzegliście ten cud pokoju w twarzy bądź słowach naśladowców Jezusa Chrystusa. Wielokrotnie byłem tego świadkiem. Czasami miało to miejsce w sali szpitalnej, gdzie rodzina zebrała się wokół umierającego sługi Bożego.

Wspomnieniami sięgam do odwiedzin w szpitalu pewnej kobiety chorującej na raka, na kilka dni przed jej śmiercią. Towarzyszyły mi wówczas moje dwie młodsze córki, dla których ta urocza siostra była niegdyś nauczycielką w Organizacji Podstawowej.

Członkowie jej rodziny zgromadzili się wokół łóżka, by towarzyszyć jej w ostatnich chwilach życia. Z zaskoczeniem patrzyłem, jak usiadła na łóżku i przedstawiła moim córkom każdego członka swojej rodziny. Uczyniła to, jakby moje córki były z rodziny królewskiej i były podczas prezentacji na królewskim dworze. Każdą z osób znajdujących się w tym pokoju ukazała w dobrym świetle — jako ucznia Zbawiciela. Wciąż pamiętam tę siłę, czułość i miłość w jej głosie oraz wrażenie, jakie wywarł na mnie radosny uśmiech tej kobiety, która miała świadomość zbliżającego się końca.

Otrzymawszy kapłańskie błogosławieństwo pocieszenia, zaświadczyła swą postawą, że Pańska obietnica pokoju jest prawdziwa: „To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat” (Ew. Jana 16:33).

Przyjęła Jego zaproszenie i my również możemy tego dokonać niezależnie od naszych prób i zmagań:

„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie.

Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych” (Ew. Mateusza 11:28–29).

Jedynie dzięki podążaniu za Zbawicielem zdołamy odnaleźć pokój i równowagę w obliczu prób, które przychodzą do każdego z nas.

Modlitwy sakramentalne stanowią źródło wiedzy, jak odnaleźć pokój pośród życiowych zmagań. Kiedy przyjmujemy sakrament, możemy dać wyraz naszemu pragnieniu, by dochować wierności naszym przymierzom w podążaniu za Nim.

Każdy z nas obiecuje, że będzie pamiętał o Zbawicielu. Możemy wybrać sposób, w jaki chcemy o Nim pamiętać, tak by najlepiej odzwierciedlić naszą miłość do Zbawiciela. Czasami kreślę w umyśle obraz Zbawiciela klęczącego w ogrodzie Getsemane albo wskrzeszającego Łazarza z martwych. Czuję wtedy Jego bliskość i wdzięczność za pokój, który wnosi do mego serca.

Obiecujemy również, że będziemy przestrzegać Jego przykazań, weźmiemy na siebie Jego imię i będziemy o Nim świadczyć. Zbawiciel natomiast obiecuje nam, że jeśli dotrzymamy naszych przymierzy, będziemy mieli z sobą Ducha Świętego. (Zob. NiP 20:77, 79).

To pozwoli nam przynajmniej na dwa sposoby odnaleźć pokój. Dzięki Duchowi Świętemu zostaniemy oczyszczeni z grzechu poprzez Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa oraz przepełnieni pokojem, będącym Bożym zapewnieniem i nadzieją na życie wieczne.

Apostoł Paweł świadczył o tym wspaniałym błogosławieństwie tymi słowy: „Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność” (List do Galacjan 5:22).

Gdy niebiańscy posłańcy zwiastowali narodziny Zbawiciela, tak oto głosili: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom” (Ew. Łukasza 2:14; kursywa dodana). Składam świadectwo jako świadek Jezusa Chrystusa, że Ojciec i Jego Umiłowany Syn mogą zesłać Ducha, abyśmy zdołali odnaleźć pokój w tym życiu, niezależnie od prób, które będą udziałem naszym, jak i naszych bliskich.