Ons op de kern richten

Eerst schieten en naderhand het doelwit tekenen, lijkt misschien absurd, maar we vertonen datzelfde gedrag soms wel in andere situaties.

Als kerklid hebben we soms de neiging om ons aan evangelieprogramma’s, evangeliekwesties en zelfs leerstellingen vast te klampen die ons interessant, belangrijk of leuk lijken. We komen in de verleiding er een doelwit omheen te tekenen en zo te geloven dat we ons op de kern van het evangelie richten.

Dat kan zomaar gebeuren.

Door de eeuwen heen hebben we uitstekende raad en inspiratie van profeten van God ontvangen. We krijgen ook duidelijke aanwijzingen uit diverse publicaties, handboeken en lesboeken van de kerk. We kunnen zonder moeite ons favoriete evangelieonderwerp kiezen, er een cirkel omheen trekken en beweren dat we de kern van het evangelie te pakken hebben.

Dit probleem speelt niet alleen in deze tijd. In de oudheid besteedden religieuze leiders veel tijd aan het catalogiseren, rangschikken en beargumenteren van welke van de honderden geboden het belangrijkst was.

Op een dag trachtte een groep geleerde gelovigen de Heiland bij die controverse te betrekken. Zij vroegen Hem naar zijn oordeel over een kwestie waarover maar weinigen het eens konden worden.

Zij vroegen hem: ‘Meester, wat is het grote gebod in de wet?’

We kennen allemaal Jezus’ antwoord: ‘U zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart, met heel uw ziel en met heel uw verstand.

‘Dit is het eerste en het grote gebod.

‘En het tweede, hieraan gelijk, is: U zult uw naaste liefhebben als uzelf.

‘Aan deze twee geboden hangt heel de Wet, en de Profeten.’¹

Let goed op de laatste zin: ‘Aan deze twee geboden hangt heel de Wet, en de Profeten.’

De Heiland liet ons niet alleen het doelwit zien, maar Hij gaf ook de kern aan.

Als lid van de kerk verbinden wij ons ertoe om de naam van Jezus Christus op ons te nemen. Dat verbond impliceert onder meer dat we ernaar streven over God te leren, Hem lief te hebben, ons geloof in Hem te vergroten, Hem te eren, in zijn wegen te wandelen en standvastig als getuige van Hem op te treden.

Hoe meer we over God te weten komen en zijn liefde voor ons voelen, hoe meer we inzien dat het oneindige offer van Jezus Christus een goddelijke gave is. En Gods liefde inspireert ons om het pad van ware bekering in te slaan, dat tot het wonder van vergeving voert. Door dit proces ontwikkelen we meer liefde en mededogen voor de mensen om ons heen. We plakken ze geen etiketjes meer op. We weerstaan de verleiding om anderen wegens hun zonden, tekortkomingen, gebreken, politieke voorkeuren, godsdienstige overtuigingen, nationaliteit of huidskleur te beschuldigen of te oordelen.

We zien iedereen die we ontmoeten als een kind van onze hemelse Vader — onze broeder of onze zuster.

We reiken anderen met liefde en begrip de hand — zelfs wie misschien niet zo gemakkelijk lief te hebben zijn. We treuren met hen die treuren en vertroosten wie vertroosting nodig hebben.²

En we beseffen dat er geen reden is om ons over het juiste evangeliedoelwit het hoofd te breken.

De twee grote geboden zijn de kern. Aan deze twee geboden hangt heel de Wet, en de Profeten.³ Als we dat accepteren, vallen alle andere goede dingen vanzelf op hun plaats.

Als we onze aandacht, gedachten en inspanningen in de eerste plaats op onze liefde voor de almachtige God richten en ons hart maar anderen laten uitgaan, weten we dat we het juiste doelwit gevonden hebben en ons op de kern richten: ware discipelen van Jezus Christus worden.