Zwakheden aanpakken, geloof schetsen
De auteur woont in Utah (VS).
Ik moest — zowel vóór als op mijn zending — op de Heiland leren vertrouwen om mijn zwakheden te overwinnen en mijn sterke eigenschappen te accentueren.
Het heeft me zeven jaar gekost om voor een voltijdzending in aanmerking te komen. Toen ik er voor het eerst met mijn bisschop, bisschop Tapueluelu, over sprak, gaf hij me enkele richtlijnen om naar te leven. Hij zei dat ik gezegend zou worden als ik ze opvolgde en leerde om gehoorzaam te zijn. De eerste paar richtlijnen — dagelijkse Schriftstudie en elke week naar de kerk gaan — waren goed te doen. Dit is een makkie, dacht ik. Maar ik raakte beledigd toen ik te horen kreeg dat ik bepaalde ‘wereldse’ dingen in mijn leven moest veranderen. Mijn trots en koppigheid stonden me in de weg.
Ik hoopte er op een makkelijkere manier mee weg te komen, en verhuisde naar vier verschillende wijken en sprak met vier verschillende bisschoppen. Ik ging zelfs terug naar school om een medische opleiding te volgen. Toen kreeg ik het gevoel dat ik met alles moest stoppen en me weer op een zending moest voorbereiden. Dat deed ik ook. Ik zocht bisschop Tapueluelu weer op en vroeg hem nederig om hulp. Ik kreeg te horen dat er eisen aan het gewicht voor zendelingen werden gesteld — en ik besefte dat ik boven de gewichtslimiet zat. Onmiddellijk werd ik door gevoelens van ontmoediging en schaamte bevangen, maar mijn bisschop moedigde me aan. Hij uitte zijn liefde en geloof in mij, en zei: ‘Mijn deur staat altijd open. We kunnen er samen aan werken! Eén zwakheid per keer, één week tegelijk.’
En zo zocht ik mijn bisschop elke week op en pakte ik één zwakheid per keer aan. Ik had geen idee dat ik nog eens vier jaar zou moeten wachten om voor een zending in aanmerking te komen.
Op de Heiland vertrouwen
Gedurende die jaren streefde ik ernaar om dichter tot Christus te komen en zijn leringen toe te passen. Zijn verzoening kreeg werkelijk betekenis toen er moeilijkheden opdoken. Ik vertrouwde op de macht, troost en kracht die Hij me door zijn verzoening gaf toen mijn beste vriendin overleed, toen ons gezin ons huis kwijtraakte en toen ik een auto-ongeluk kreeg. Toen ik door omstandigheden veel van mijn vrienden kwijtraakte, belandde ik in een depressie. Gelukkig haalde de Heiland me eruit. Mijn vrijdagavonden met vrienden maakten plaats voor trainen in het fitnesscentrum en studeren over de verzoening van Jezus Christus.
Ik bad elke avond voor de mensen die ik eens op zending zou dienen en zelfs voor mijn toekomstige collega’s!
Uiteindelijk kwam ik in aanmerking en werd ik naar het zendingsgebied Auckland (Nieuw-Zeeland), Tongaanstalig, geroepen.
Straatkunst en de Geest
Toen ik het opleidingscentrum voor zendelingen betrad, besefte ik dat er meer over Jezus Christus en zijn verzoening en mezelf te leren viel. Hoewel ik van Tongaanse afkomst ben, was ik nooit op de eilanden in Oceanië geweest en had ik het moeilijk met de Tongaanse taal. Eenmaal in Nieuw-Zeeland had ik geen idee wat mensen in het Tongaans tegen me zeiden. Ik had zo veel te zeggen, maar omdat ik de taal niet kon spreken, waren mijn weinige woorden eenvoudig en gebrekkig. Ik knikte wanneer mensen me vragen stelden. Ze lachten om me en ik lachte met hen mee, maar achter gesloten deuren veranderde het lachen in tranen van frustratie en ontmoediging. Ik dacht bij mezelf: heb ik hier zeven jaar mijn best voor gedaan?
Ik besloot tot mijn hemelse Vader te bidden. In Ether 12:27 staat dat onze zwakheden sterke punten kunnen worden als we op Hem vertrouwen. Ik vertelde Hem over mijn zwakheden en mijn vertrouwen in Hem, en krabbelde steeds weer op. Ik begon steeds meer op Christus te vertrouwen en ook op mijn eigen sterke kanten.
Ik houd van dit evangelie en ook van straatkunst, dus besloot ik die twee te combineren. Ik stopte mijn Schriften, een schetsboek, houtskoolpotloden, stiften en busjes spuitverf in mijn rugzak. Mijn collega’s moesten lachen en vroegen: ‘Wat ga je met die spuitverf doen?’ Ik legde uit: ‘Ik kan de taal nog wel niet spreken, maar ik kan anderen mijn getuigenis wel laten zien.’
Mijn verdere zending heb ik straatkunst — op papier, niet op gebouwen — en de Geest gebruikt om anderen over Christus te vertellen. En hoe raar het ook klinkt: het werkte. Veel mensen wilden mijn boodschap niet horen, dus beeldde ik die uit. Er gingen deuren en ogen open als ik zei dat ik aan graffiti deed. Ze geloofden me niet. Ze gaven me drie minuten terwijl ik het woord geloof schetste en ze erin onderwees. Velen onder hen voelden zich afgedankt en ongeliefd. Ik kon getuigen dat we met geloof in Christus zijn liefde en vergeving kunnen voelen, en dat Hij ons kan helpen ten goede te veranderen. Hij heeft mij daarbij geholpen.
Zeven jaar zendingsvoorbereiding hebben me geholpen mezelf te vinden. In die tijd kon ik een getuigenis ontwikkelen van de verzoening van Christus en zijn macht om mij te helpen mijn zwakheden te overwinnen. Ik leerde ook mijn sterke eigenschappen te gebruiken om wat ik wist aan anderen uit te dragen. Uiteindelijk was het de zeven jaar waard.