Mój wujek jest artystą i robi modele małych drewnianych statków wkładanych do szklanych butelek. Wykonanie ich zajmuje dużo czasu i wysiłku.

Pewnego dnia, przyglądając się wszystkim jego narzędziom, dostrzegłam, że każde z nich odgrywa specyficzną rolę w sztuce tworzenia. Z zaskoczeniem patrzyłam, w jaki sposób wykorzystuje każde ze swoich narzędzi, aby mógł powstać dany statek. Przypomniała mi się historia Nefiego i budowy statku (zob. 1 Nefi 17–18). Nefi zbudował go według zamysłu Pana, a nie według zamysłu ludzkiego. Bóg daje nam narzędzia do tworzenia własnych statków według Jego sposobu. Pisma święte, wiara i miłość Boga to narzędzia, za pomocą których mogę zbudować mój własny statek bez żadnych pęknięć. Każdego dnia uczę się, jak być uczniem Pana.

Panowała chłodna wiosna w Danii, kiedy zaczynałem właśnie służbę na pełnoetatowej misji, a moje świadectwo dopiero się kształtowało. Nawróciłem się niespełna 19 miesięcy temu, przepełniał mnie strach związany z życiem w obcym kraju, używaniem języka, którego nie umiałem i poruszaniem się w labiryncie nieznanych mi ulic. Moje modlitwy, niegdyś pełne wdzięczności, zaczęły przepełniać oskarżenia wobec Pana: „Boże, dlaczego mnie opuściłeś?”.

Pewnego ranka zwróciłem się do Niego w błagalnej modlitwie. Ale zamiast ze złością w sercu pytać: „dlaczego”, prosiłem raczej o świadectwo o prawdziwości ewangelii i stłumienie wszelkich moich wątpliwości.

Gdy skończyłem, otworzyłem pisma święte na przypadkowej stronie. Mój wzrok padł na następujący werset: „Bądźcie mocni, bądźcie odważni! Nie bójcie się ich i nie drżyjcie przed nimi, gdyż Pan, Bóg twój, sam pójdzie z tobą, nie porzuci i nie opuści cię” (V Ks. Mojżeszowa 31:6).

Moje serce napełniło się radością, gdy otrzymałem odpowiedź na moją modlitwę, że Bóg był ze mną przez cały czas. On zamiast oskarżeń, że mnie opuścił, oczekiwał szczerej modlitwy.

Bóg mnie nigdy nie opuści, nawet jeśli czasem wydawać by się mogło, że jest inaczej. Poprzez modlitwę i pisma święte odczuwam Jego miłość.