Prorocy mają nas prowadzić

Kilka lat temu siedziałem w pokoju Świątyni Salt Lake, w którym raz w tygodniu spotykają się członkowie Pierwszego Prezydium oraz Kworum Dwunastu Apostołów. Patrzyłem w górę na ścianę naprzeciwko Pierwszego Prezydium, gdzie wisiały portrety wszystkich prezydentów Kościoła.

Gdy przyglądałem się moim poprzednikom — od Proroka Józefa Smitha (1805–1844) do Prezydenta Gordona B. Hinckleya (1910–2008) — myślałem: „Jestem bardzo wdzięczny za wskazówki każdego z nich”.

To są wielcy mężowie, którzy nigdy się nie zawahali, nigdy się nie zachwiali i nigdy nie zawiedli. To mężowie Boga. Gdy myślę o współczesnych prorokach, których znałem i kochałem, wspominam ich życie, cechy i natchnione nauki.

Prezydent Heber J. Grant (1856–1945) był Prezydentem Kościoła, gdy przyszedłem na świat. Gdy rozmyślam o jego życiu i naukach, sądzę, że cecha charakteru, której przykładem zawsze był Prezydent Grant, to wytrwałość — trwanie przy sprawach dobrych i szlachetnych.

Prezydent George Albert Smith (1870–1951) był Prezydentem Kościoła w czasach, gdy służyłem jako biskup w moim okręgu w Salt Lake City. Zauważył on kiedyś, że między Panem a przeciwnikiem trwa swoiste przeciąganie liny. „Jeśli będziecie pozostawać po Pańskiej stronie linii — mówił — będziecie pod Jego wpływem i nie będziecie mieć pragnienia, by czynić zło”¹.

W 1963 roku zostałem powołany do służby w Kworum Dwunastu Apostołów przez Prezydenta Davida O. McKaya (1873–1970). Własnym życiem uczył on szacunku dla ludzi. „Prawdziwe chrześcijaństwo — mówił — to miłość w działaniu”².

Wiodącą zasadą w życiu Prezydenta Josepha Fieldinga Smitha (1876–1972), jednego z najpłodniejszych pisarzy Kościoła, było studiowanie ewangelii. Nieustannie czytał pisma święte i znał ich nauki oraz doktryny, jak nikt inny ze znanych mi osób.

Prezydent Harold B. Lee (1899–1973) był prezydentem palika, do którego należałem jako chłopiec. Jego ulubionym cytatem były słowa: „Stójcie na świętych miejscach i nie dajcie się poruszyć”³. Zachęcał świętych, by dostroili się do podszeptów Ducha Świętego i by na nie reagowali.

Myślę, że wiodącą zasadą w życiu Prezydenta Spencera W. Kimballa (1895–1985) było poświęcenie. Był całkowicie, jednoznacznie oddany Panu i z zaangażowaniem żył ewangelią.

Gdy Prezydent Ezra Taft Benson (1899–1994) został Prezydentem Kościoła, powołał mnie do służby jako Drugiego Doradcę w Pierwszym Prezydium. Dewizą jego życia była miłość, wyrażona w jego ulubionym cytacie z wypowiedzi Zbawiciela: „Jakimi ludźmi powinniście więc być? Zaprawdę powiadam wam, że na Moje podobieństwo”⁴.

Prezydent Howard W. Hunter (1907–1995) był człowiekiem, który zawsze szukał w ludziach tego, co najlepsze. Zawsze był uprzejmy, zawsze był pokorny. Miałem zaszczyt służyć jako jego Drugi Doradca.

Prezydent Gordon B. Hinckley uczył nas dawać z siebie wszystko. Składał pełne mocy świadectwo o Zbawicielu i Jego misji. Uczył nas z miłością. Służba w charakterze jego Pierwszego Doradcy była dla mnie zaszczytem i błogosławieństwem.

Zbawiciel posyła proroków, ponieważ nas kocha. W czasie zbliżającej się konferencji październikowej Władze Generalne Kościoła ponownie będą miały zaszczyt przekazywać Jego słowa. Podchodzimy do tego zadania z wielką powagą i pokorą.

Przywrócony na ziemi Kościół Jezusa Chrystusa, zbudowany na skale ewangelii, jest dla nas błogosławieństwem. Ciągłe objawienia są istotnym elementem ewangelii Jezusa.

Modlę się, byśmy byli gotowi na osobiste objawienie, które spływa obficie w czasie konferencji generalnej. Modlę się, by nasze serca przepełniała pewność, gdy podnosimy dłoń w geście poparcia dla żyjących proroków i apostołów. Modlę się, byśmy zostali napełnieni światłem, podniesieni na duchu, pocieszeni i wzmocnieni, gdy będziemy słuchać ich przesłań. I modlę się, byśmy byli gotowi ponownie powierzyć siebie Panu Jezusowi Chrystusowi — Jego ewangelii i Jego dziełu — i żyć z odnowionym postanowieniem przestrzegania Jego przykazań i spełniania Jego woli.