President Russell M. Nelson: geleid, voorbereid, toegewijd
Nadat hij tientallen jaren als befaamd hartchirurg harten heeft genezen en vervolgens als apostel van de Heer Jezus Christus harten heeft geraakt, is president Russell M. Nelson nu met een vaste hand en onuitputtelijke liefde klaar voor zijn bediening als president van de kerk.
Als de president van de kerk overlijdt, wordt de procedure waardoor men zijn opvolger selecteert uitvoerig besproken. Die procedure gaat in feite vele jaren eerder onder leiding van de Heer van start. Russell M. Nelson is zijn hele leven op deze heilige roeping voorbereid. Ik ben van een groot deel van die voorbereiding getuige geweest.
De voorbereiding van president Russell M. Nelson komt duidelijk in al zijn ervaringen en prestaties tot uiting. Hij is befaamd om zijn baanbrekend werk als hartchirurg. Hij is een briljant schrijver en spreker, en is veel verschillende talen machtig. Hij kent mensen en heeft hen lief. Hij begrijpt welke gevolgen bepaalde beslissingen op hen zullen hebben. Hij kent en houdt van de Schriften en van de tempel. Hij is een ervaren bestuurder die prompt en resoluut beslissingen neemt.
President Nelson heeft tien van de zestien voorgaande presidenten van de kerk persoonlijk gekend, en is door velen van hen onderricht. Nu begint hij zijn bediening als zeventiende president van de kerk door haar leden ervan te verzekeren dat Jezus Christus zijn kerk blijft leiden.
‘De Heer heeft altijd zijn profeten geïnstrueerd en geïnspireerd, en zal dat altijd blijven doen’, zei hij op 16 januari 2018 tijdens de uitzending van zijn aankondiging. ‘De Heer staat aan het roer. Wij die geordend zijn om in de hele wereld van zijn heilige naam te getuigen, zullen ernaar blijven streven om zijn wil te weten te komen en er gevolg aan te geven.’1
President Nelson is bekommerd om het eeuwige welzijn van Gods kinderen, omdat hij anderen zijn hele leven oprecht gediend heeft. Hij heeft vele harten niet alleen letterlijk geraakt als chirurg, maar door zijn krachtige leringen, onzelfzuchtig dienstbetoon en onuitputtelijke liefde heeft hij het hart van vele heiligen in de hele wereld ook figuurlijk beroerd. In de historische uitzending van januari zei hij dat die liefde ‘in de tientallen jaren dat ik met u heb vergaderd, met u heb aanbeden, en u heb gediend – gegroeid is’.2
Essentiële voorbereiding
Dr. Nelsons uitzonderlijke loopbaan en baanbrekend werk als geleerde, wetenschapper en hartchirurg zijn alom bekend. Die werkzaamheden en zijn voorbeeldig gezinsleven waren een hoofdbestanddeel van zijn voorbereiding.
Russell Marion Nelson is op 9 september 1924 in het gezin van Marion C. Nelson en Edna Anderson geboren. Russells ouders waren tijdens zijn jeugd minderactief, maar ze overlaadden hun kinderen met liefde en stuurden ze af en toe naar de zondagsschool. De jonge Russell had aanvankelijk geen interesse in de kerk; hij speelde liever American football met zijn vrienden. Maar toen hij 16 jaar was, begon het evangelie tot zijn hart door te dringen en liet hij zich samen met zijn broer en zussen dopen. Jaren later werden zijn ouders dankzij het voorbeeld en de overtuiging van hun kinderen weer actief in de kerk.
De jonge Russell greep ook de gelegenheid aan om te studeren. Hij besefte dat een opleiding volgen een godsdienstige verantwoordelijkheid is. En dat onderwees hij later ook. Hij was op zijn zestiende klaar met de middelbare school. Toen hij vanwege de Tweede Wereldoorlog niet op voltijdzending kon gaan, ging hij aan de University of Utah studeren.
Toen Russell aan zijn bachelor werkte, bracht zijn muzikaal talent hem ertoe zich aan de universiteit bij de cast van een musical aan te sluiten. De hoofdsopraan, Dantzel White, bracht zijn hart met haar zang en schoonheid in vervoering. Kort nadat hij in 1945 zijn bachelordiploma behaald had, traden ze in het huwelijk. Toen hij 22 was, studeerde hij cum laude als arts aan de University of Utah af. Hij volgde zijn postdoctorale opleiding aan de University of Minnesota. Hij was daar een sleutelfiguur in het team dat baanbrekend werk bij de ontwikkeling van openhartchirurgie verrichtte. Hij rondde later in Minnesota en in het Massachusetts General Hospital te Boston (Massachusetts, VS) zijn opleiding in chirurgie af.
Toen hij zijn opleiding volgde en zijn gezin zich uitbreidde, werd dr. Nelson plots opgeroepen om zijn land in de Koreaanse Oorlog te dienen, omdat het leger dringend artsen nodig had. Vanwege zijn opleiding als chirurg werd hij naar Washington D.C. gestuurd, waar hij in het Walter Reed National Military Medical Center deel van een chirurgisch onderzoeksteam uitmaakte. In 1953 had hij zijn militaire plicht vervuld. Hij was daarna een jaar werkzaam voor de Harvard Service in het Massachusetts General Hospital te Boston. Hij behaalde vervolgens in 1954 zijn doctoraat aan de University of Minnesota.
Ondanks zijn drukke medische opleiding en loopbaan zette dr. Nelson zijn gezin op de eerste plaats. Dantzel White Nelson stond aan zijn zijde en steunde haar man in al zijn gezins- en kerktaken, en zijn professionele en militaire werkzaamheden. Hun voortdurende, wederzijdse steun en liefde was een inspirerende en sterkende invloed op hun tien kinderen – negen dochters en een zoon. Hun band ‘was erg mooi. Ze deden alles voor elkaar’, aldus Sylvia Webster, een van hun dochters. Hun jongste kind, Russell Nelson jr., weet nog: ‘Het was duidelijk dat mijn ouders zielsveel van elkaar hielden.’3
Kort na hun 60-jarig huwelijksjubileum stierf Dantzel Nelson geheel onverwacht. Na een erg eenzame periode huwde ouderling Nelson Wendy Watson die nog vrijgezel was. Ze had een doctoraaldiploma, was hoogleraar aan de Brigham Young University en hielp de grote familie Nelson met veel liefde. Dat maakte van haar de ideale metgezel voor ouderling en president Nelson.
‘Het is ongetwijfeld moeilijk om plots deel uit te maken van een familie van ruim tweehonderd man en een hechte band met hen te scheppen’, zegt Sylvia. ‘Wendy heeft er haar best voor gedaan en is er wonderwel in geslaagd.’4 Russell jr. voegt daaraan toe: ‘Wendy is een geweldige metgezellin voor hem. […] Ik kan zien hoe hij door de jaren heen voor deze functie en roeping voorbereid is. Wendy heeft daar heel veel toe bijgedragen.’5
Op het moment van dit schrijven telt de familie Nelson 10 kinderen, 57 kleinkinderen en 116 achterkleinkinderen, en er zijn er nog 2 op komst. Elke maand komen ze bij een van hen samen om verschillende verjaardagen en jubileums te vieren.
‘Alle koninkrijken is een wet gegeven’
Toen Russell M. Nelson voor arts studeerde, werd hem geleerd dat je het menselijk hart nooit mocht aanraken, want een hart dat aangeraakt werd, zou stoppen met kloppen. Maar slechts een paar jaar later maakten dr. Nelson en zijn mede-onderzoekers bekend dat ze er voor het eerst in geslaagd waren een kunstmatige hart-longmachine op een hond toe te passen. De hart-longmachine nam de bloedsomloop van de patiënt over, waardoor men zijn stilstaande hart kon opereren. Die doorbraak van dr. Nelson en zijn collega’s werd kort daarna ook op mensen toegepast en heeft ertoe geleid dat er nu jaarlijks wereldwijd ruim anderhalf miljoen openhartoperaties uitgevoerd worden.
Dr. Nelson kreeg de inspiratie die aan deze ontdekking ten grondslag lag toen hij over de volgende verzen in de Leer en Verbonden nadacht:
‘Alle koninkrijken is een wet gegeven. […]
‘En ieder koninkrijk is een wet gegeven; en aan iedere wet zijn ook bepaalde grenzen en voorwaarden gesteld’ (LV 88:36, 38).6
Dr. Nelson redeneerde dat als hij zich inzette, studeerde en de juiste vragen stelde, hij en zijn team konden achterhalen welke wetten op het kloppende hart van toepassing zijn. ‘Door de Schriften te begrijpen en ze op de hartchirurgie toe te passen,’ zei hij, ‘werd die geweldige wetenschap, zoals die nu gekend is, voor mij verduidelijkt.’7
Het vermogen om evangeliebeginselen toe te passen is president Nelson, zijn gezin, de kerk en de wereld al zijn hele leven tot zegen geweest. Het was bepalend in de voorbereiding op zijn roeping als apostel en nu als president van de kerk.
In zijn professionele loopbaan werd dr. Nelson al gauw befaamd als chirurg en medisch onderzoeker. In 1955 aanvaardde hij de functie van hoogleraar chirurgie aan de University of Utah. Daar bouwde hij de hart-longmachine voor zijn eerste openhartoperatie in Utah. Dat was de eerste dergelijke operatie in het westen van de Verenigde Staten. Hij gaf lezingen en schreef talrijke hoofdstukken voor medische leerboeken en meer dan zeventig verhandelingen in vakpublicaties. Voordat hij tot apostel geroepen werd, voerde hij bijna zevenduizend operaties uit.8
Dr. Nelson was niet alleen een getalenteerd arts, maar ook een inspirerende leerkracht en doeltreffende bestuurder. Die kwaliteiten maakten hem in zijn vakgebied van onschatbare waarde en onderscheidden hem in zijn kerkroepingen.
‘De hoofdplicht van een arts is onderwijzen’, heeft dr. Nelson gezegd. Hij voegde daaraan toe: ‘Een arts bereikt zijn hoogste niveau als hij de patiënt leert wat er scheelt en wat eraan gedaan kan worden.’9
Dr. Nelson toonde zijn bereidheid tot, en voorliefde voor, onderwijs door naar verschillende landen te reizen om medische procedures te demonstreren en uit te leggen. Hij leerde verschillende talen, zoals Frans, Portugees, Duits, Russisch en Spaans, zodat hij beter met de plaatselijke artsen en onderzoekers kon communiceren en hen kon onderrichten. Nadat dr. Nelson en zijn vrouw Dantzel een bijeenkomst bijgewoond hadden waarin president Spencer W. Kimball (1895–1985) de aanwezigen aanspoorde om Chinees te leren, begonnen ze meteen Mandarijn te leren. Zijn kennis van die taal stelde hem in staat nauw met de medische gemeenschap in China samen te werken. Hij gaf er lezingen en voerde er operaties uit, waarbij hij het leven van een Chinese nationale held redde.10
Eerst het koninkrijk van God zoeken
Hoewel president Nelsons medische prestaties indrukwekkend waren, bleef hij zich op de Heer en diens werk concentreren. De meeste leden van de kerk weten niet dat hij van 1955 tot 1965 als zendeling op Temple Square werkzaam was. Elke donderdagmiddag tussen 4 en 5 uur leidde hij er bezoekers rond. Het was een van zijn drukste periodes als chirurg. Later schreef hij: ‘In 1964 waren we net aan het leren hoe we de aortaklep konden vervangen. Het sterftecijfer lag hoog. We moesten enorm veel tijd aan iedere patiënt besteden, ze bijna één-op-één urenlang, soms zelfs dagenlang, opvolgen.’11
Veel leden zouden in zo’n situatie een tijdrovende roeping uitsluiten. Maar dr. Nelson niet. In 1964 hadden hij en andere mannen een gesprek met de ouderlingen Spencer W. Kimball en LeGrand Richards (1886–1983) van het Quorum der Twaalf Apostelen die een van hen als nieuwe ringpresident zouden roepen. Na de gesprekken zei ouderling Kimball tegen hem: ‘We hebben het gevoel dat de Heer wil dat u deze ring presideert. Telkens als uw naam in een van onze vele gesprekken aan bod kwam, was het antwoord: “O, hij zou geen goede ringpresident zijn” of “Hij heeft geen tijd”. Soms kregen we zelfs beide reacties. En toch hebben we het gevoel dat de Heer u gekozen heeft. Als u echter vindt dat u het te druk hebt en de roeping beter niet kunt aanvaarden, dan is dat uw goed recht.’
‘Ik antwoordde eenvoudigweg dat de beslissing al op 31 augustus 1945 genomen was toen mijn vrouw en ik in de tempel getrouwd waren. We hadden de toezegging gedaan om “eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid” te zoeken en waren ervan overtuigd dat al het overige ons erbij gegeven zou worden, zoals de Heer beloofd had. (Zie Mattheüs 6:33.)’12
Het feit dat dr. Nelson die roeping aanvaardde, illustreert wat ouderling Jeffrey R. Holland van het Quorum der Twaalf Apostelen onlangs ‘de onschuldige nederigheid en eenvoud van Russell Nelsons geloof’ heeft genoemd. ‘Die nederigheid en onschuld siert hem in vrijwel elke andere relatie waarin ik hem ooit gezien heb.’13
Ouderling Kimball gaf dr. Nelson een zegen, waarin hij hem beloofde dat het sterftecijfer vanwege aortaklepoperaties zou dalen en dat de procedure zijn tijd en energie minder in beslag zou nemen.
‘Het daaropvolgende jaar werd de operatie inderdaad minder tijdrovend en kreeg ik de tijd om die en andere roepingen te vervullen’, zei dr. Nelson. ‘Het sterftecijfer daalde zelfs […] tot een heel laag, aanvaardbaar punt. En het opmerkelijke is dat ik diezelfde operatie acht jaar later op president Kimball uitgevoerd heb.’14
Vanwege zijn drukke loopbaan en kerkroepingen had dr. Nelson weinig tijd om met zijn gezin door te brengen. Hij deed echter zijn uiterste best om van zijn vrouw en tien kinderen een prioriteit te maken. Als hij thuis was, hield hij zich alleen met zijn gezin bezig. Hij nam op zijn vele wereldwijde reizen vaak zijn vrouw of een van zijn kinderen mee. Hoewel Dantzel bij zijn afwezigheid voortreffelijk voor hun kinderen zorgde, was ze dankbaar dat hij zich met hen bezighield als hij even tijd had. ‘Als hij thuis is, is hij ook echt thuis!’ zei ze eens tegen president Harold B. Lee (1899–1973) die toen president van het Quorum der Twaalf apostelen was.15 President Lee citeerde haar vaak als hij drukke priesterschapsleiders aanspoorde om hun gezin niet te verwaarlozen.
De profeet volgen
Ik was getuige van, en speelde een beperkte rol in, een belangrijke gebeurtenis in het professionele leven van dr. Russell M. Nelson en zijn vrouw Dantzel. Die vond plaats toen ik de Nelsons in 1965, ruim 52 jaar geleden, voor het eerst ontmoette. Dr. Nelson vertelt in zijn autobiografie dat hem een baan als hoogleraar en voorzitter van de afdeling cardiovasculaire en thoracale chirurgie aan de University of Chicago werd aangeboden. Hij schrijft dat dit aanbod hem ‘middelen ter beschikking stelde in de vorm van financiële steun, onderzoekslaboratoria en personeel, waar iedere academicus jaloers op zou zijn. Het aanbod was verder ook aanlokkelijk omdat de University of Chicago de vierjarige studies van onze negen kinderen aan een universiteit van hun keuze zou betalen.’ De decaan zei tegen dr. Nelson: ‘Een van de redenen waarom we u zo graag willen, is omdat we weten dat u een goede mormoon bent. We willen u bij onze staf. We hebben uw mormoonse invloed in deze universiteit nodig.’16
De decaan wilde deze uitmuntende arts koste wat kost aannemen en schakelde mijn hulp in om de Nelsons te overtuigen om naar Chicago te verhuizen. Ik was toen hoogleraar in de rechten aan de University of Chicago en kende de decaan van de medische faculteit omdat we samen in de academische raad zitting hadden. De decaan vroeg me om de Nelsons te eten te vragen. Hij spoorde me aan om hun over de kerk in Chicago te vertellen, omdat hij wist dat dat voor hen erg belangrijk was.
En dus spraken June, mijn inmiddels overleden vrouw, en ik met Dantzel en Russell Nelson af. Op zondag 21 november 1965 kwamen ze bij ons eten. We hadden een fijn gesprek. We deden ons best om ze te overtuigen om naar Chicago te verhuizen. Ik las later in zijn autobiografie dat ze ‘door het aanbod gecharmeerd waren en zelfs in een buitenwijk van Chicago een huis gekozen hadden waar [ze hun] kinderen konden grootbrengen’.17
Wat toen gebeurde, illustreert hoe de Heer Russell M. Nelson bij zijn beslissingen en voorbereiding inspireerde. Toen hij terug in Salt Lake City was, vroeg hij president David O. McKay (1873–1970) om raad. De profeet bad en het antwoord was ‘Nee’.
President McKay zei: ‘U woont al in de beste stad in de hele wereld. Nergens in de wereld kunt u een beter leven leiden. Uw dochters groeien hier in de best mogelijke omgeving op. Zij zijn belangrijker dan de faam of toekomst die eender welke universiteit u kan bieden. Nee, broeder Nelson, uw plaats is hier in Salt Lake City. Mensen zullen uit de hele wereld naar u toe komen omdat u hier woont. Ik denk dat u beter niet naar Chicago kunt gaan.’18
Dr. Nelson weigerde in geloof het aanbod uit Chicago en bleef in Salt Lake City. In de daaropvolgende jaren voerde hij openhartoperaties uit en verlengde zo het leven van vele dankbare patiënten, onder wie president Kimball, ouderling Richard L. Evans (1906–1971), president Boyd K. Packer (1924–2015) en vele andere kerkleiders, leden en hun familieleden.
Die ontmoeting in Chicago was voor June en mij het begin van een lange, dierbare vriendschap met Russell en Dantzel Nelson. Zes jaar later werd hij als ringpresident ontheven en als algemeen zondagsschoolpresident geroepen. Datzelfde jaar werd ik als president van de Brigham Young University aangesteld. We hebben jarenlang samen in het Quorum der Twaalf Apostelen gediend. En nu dienen we samen in het Eerste Presidium. Maar het begon allemaal 52 jaar geleden in Chicago als een vriendschap tussen twee academici en hun vrouwen.
Harten veranderen
Op 7 april 1984 werd dr. Nelson geordend tot apostel en aangesteld als lid van het Quorum der Twaalf Apostelen. ‘In één enkel moment’, zei hij, ‘werd mijn focus van de afgelopen veertig jaar op geneeskunde en chirurgie verschoven. Ik zou de rest van mijn leven voltijds in de dienst van mijn Heer en Heiland, Jezus Christus, zijn.’19
Toen ouderling Nelson als apostel geroepen werd, verklaarde hij: ‘Dit werk is de belangrijkste zaak van de wereld. Het is allesomvattend, bevredigend en uitdagend. En ik moet mijn best doen omdat ik rekenschap verschuldigd ben.’20
Als apostel, en vanaf 2015 als president van het Quorum der Twaalf Apostelen, reisde hij de hele wereld af om de woorden van het eeuwige leven te verkondigen en harten te veranderen. Zo kreeg hij de opdracht om de verkondiging van het evangelie in de Oost-Europese landen mogelijk te maken. ‘In […] 5 jaar ondernam ik 27 reizen naar 31 Europese landen’, zei president Nelson. ‘Voor president [Ezra Taft] Benson stierf, [kon] ik verslag bij hem uitbrengen dat onze opdracht volbracht is: de kerk is nu in alle Oost-Europese landen gevestigd.’21
President Nelson heeft ook 27 landen aan de verkondiging van het evangelie toegewijd, waaronder Bulgarije, Kroatië, El Salvador, Ethiopië, Frans-Polynesië, Kazachstan en Rusland. In vier dagen heeft hij eens zes verschillende landen aan de verkondiging van het evangelie toegewijd.22 Hij heeft als apostel 133 landen bezocht.23
Ouderling Russell M. Nelson was als lid van het Quorum der Twaalf jarenlang voorzitter van de drie belangrijkste raden van dat quorum: de leidinggevende raad voor het zendingswerk, de leidinggevende raad voor tempelzaken en familiegeschiedenis en de leidinggevende raad voor de priesterschap (nu de leidinggevende raad priesterschaps- en gezinszaken).
De kerk heeft tijdens ouderling Nelsons jaren in het Quorum der Twaalf, waar hij onder vijf presidenten van de kerk gediend heeft, veel aanzienlijke veranderingen ondergaan. Sinds 1984 is het ledental van de kerk meer dan verdubbeld van zes miljoen tot ruim zestien miljoen leden. Het Quorum der Twaalf Apostelen en het Eerste Presidium hebben twee officiële verklaringen uitgebracht: ‘Het gezin: een proclamatie aan de wereld’ in 1995 en ‘De levende Christus’ in 2000. Het aantal tempels in bedrijf is toegenomen van 30 in 1984 tot 159 in 2017. Toen ouderling Nelson in 2010 als voorzitter van de leidinggevende raad voor het zendingswerk werd geroepen, had de kerk 58.000 zendelingen. Nu is dat aantal door de verlaging van de zendingsleeftijd toegenomen tot ongeveer 67.000 zendelingen.
Persoonlijke eigenschappen
Het meeste wat ik tot nu toe over dokter, ouderling en nu president Nelson heb gezegd, is algemeen bekend. Ik wil het nu over zijn geweldige persoonlijke eigenschappen hebben die ik door de jaren heen opgemerkt heb.
Ten eerste, Russell M. Nelson is een uiterst vriendelijke man en een goede vriend en collega. Hij is onveranderlijk aardig en medelevend in al zijn relaties. Hij is een fantastisch rolmodel. Hij is ijverig en vervult zijn taken – in zijn gezin, de kerk en op professioneel gebied. En hij is aangenaam gezelschap.
Als leider is hij altijd sympathiek en toegankelijk. Dat is een zeer begeerlijke eigenschap als senior leider. We aarzelen bij hem nooit om iets ter sprake te brengen en hebben nooit het gevoel dat we hem daardoor belasten. We kunnen bij hem over alles terecht. President Nelson is erg open en toegankelijk en het is makkelijk om met hem te praten.
Als president Nelson een beslissing moet nemen, staat hij stil bij de gevolgen. Hij denkt na over de mogelijke uitwerking van een beslissing, beleid of toepassing van een leerstelling op verschillende groepen – ouderen, jongeren, minderactieven, kerkleiders en anderen. Ik heb die eigenschap ook bij andere leiders waargenomen, maar president Nelsons visie is uitzonderlijk. Misschien is dat het gevolg van zijn ervaring als arts, omdat hij een geneesmiddel niet voor één lichaamsdeel kon voorschrijven. Hij moest steeds de uitwerking op alle delen overwegen.
President Nelson is ook erg goed in delegeren, beter dan de meeste leiders die ik op professioneel en kerkelijk gebied aan het werk gezien heb. Dat heeft waarschijnlijk ook met zijn werk te maken, aangezien een chirurg een unieke taak uitvoert nadat (en voordat) anderen hun taak doen.
President Nelson is ook geduldig. Hij mijdt confrontatie als hij problemen oplost en werkt. Hij wil alles niet onmiddellijk oplossen, maar geeft sommige dingen wat tijd om te zien of de zaken niet vanzelf verholpen worden. Die eigenschap zal in zijn leiderschap even belangrijk blijken als tijdens de twee en een half jaar dat hij als president van het Quorum der Twaalf werkzaam was.
Ik heb president Nelson vanwege zijn geduld geprezen, maar ik moet hem ook vanwege een andere, contrasterende eigenschap prijzen. Hij aarzelt niet om een beslissing te nemen. Als de tijd rijp is en er een beslissing genomen moet worden, neemt hij die prompt en resoluut. Hij weet wanneer iets meer geduld en overleg vereist en wanneer we gewoon een keuze uit de alternatieven moeten maken, zodat we het werk van de Heer kunnen voortzetten. Zijn medeleiders vinden dat geweldig.
President Nelson schept ook eenheid. Hij brengt tegengestelde meningen in overeenstemming en verenigt mensen die het met elkaar oneens zijn. Dat is een fantastische eigenschap voor een leider van leden die wel dezelfde leer aanhangen, maar verschillende culturen en gebruiken hebben.
Ik heb de aangeboren diplomatie van Russell M. Nelson zelf aan het werk gezien. Hij gebruikte die in zijn loopbaan zelfs in China. Sinds zijn roeping als lid van de Twaalf heeft hij in een opeenvolging van wonderen de poort tot Oost-Europa voor de kerk geopend. Bovendien heeft hij als dienstknecht van de Heer 133 verschillende landen bezocht. Dat was een opmerkelijke voorbereiding voor de vooraanstaande functie die hij nu vervult!
Nog een eigenschap van president Nelson, die sommigen verbaast, is zijn vaardigheid als schrijver. Iedereen kan een punt zuigen aan de duidelijkheid van zijn schriftelijke communicatie. En zijn revisies van andermans werk zijn altijd nuttig. De leden van de Twaalf wisselen de kladversies van belangrijke toespraken uit om suggesties ter verbetering te krijgen. Ik heb gemerkt dat niemand me betere suggesties aanreikt dan president Nelson. Omdat ik mijn hele loopbaan met woorden gewerkt had, stond ik er versteld van dat iemand die zijn hele leven met lichamen gewerkt heeft mijn teksten zo meesterlijk kon reviseren. Ik was opgelucht toen ik vernam dat zijn schrijfvaardigheid het gevolg van hard werken was. Toen hij me eens vroeg om een van zijn manuscripten na te kijken, zag ik dat het zijn achtste kladversie was. Als ik van dr. Nelsons verbluffende oeuvre aan professionele publicaties geweten had, zou het me niet verbaasd hebben dat hij als schrijver binnen het Quorum der Twaalf geen gelijke kent.
De meeste mensen vinden het fascinerend dat onze nieuwe president maar liefst 93 jaar is. Wij, die met hem samenwerken, doen ons uiterste best om hem bij te benen. Hij is opmerkelijk actief, zowel lichamelijk als geestelijk. Zijn geheugen is indrukwekkend. Hij gaat regelmatig met weinig rustpauzes skiën. Hij gebruikt nog steeds een sneeuwblazer op zijn eigen oprit en op die van zijn buren.24 Elke donderdag ondervind ik zijn onbegrensde vitaliteit. Na onze vergadering in de Salt Laketempel nemen sommigen de lift, terwijl anderen de vele trappen van de bovenkamer naar de begane grond afdalen. President Nelson stormt altijd de trap af. Ik probeer hem telkens bij te benen, maar dat lukt me niet.
Aan de Heiland toegewijd
President Nelson heeft gezegd: ‘Elke dag die een apostel dient, is een dag om te leren en zich voor te bereiden op meer verantwoordelijkheid in de toekomst.’25 Zijn voorbereiding op het presidentschap van de kerk is nu voorbij. Hij heeft de heilige mantel van president van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen ontvangen. Wat mogen we door zijn voorbereiding van zijn bediening verwachten?
Zijn toewijding aan de Heer Jezus Christus, het hoofd van deze kerk, is van het grootste belang. Zoals president Nelson in zijn eerder geciteerde toespraak uit januari zei: ‘Wij […] blijven [ernaar] streven om zijn wil te weten te komen en er gevolg aan te geven.’26 Ondertussen kunnen we uit president Nelsons geïnspireerde leringen mogelijke klemtonen afleiden.
Tijdens de algemene oktoberconferentie in 2017 herinnerde president Nelson de leden van de kerk aan het belang van het Boek van Mormon. Hij vertelde ons over zijn persoonlijke studie van het Boek van Mormon: wat het Boek van Mormon is, wat het bevestigt, wat het weerlegt, wat het vervult, wat het verduidelijkt en wat het openbaart. Hij spoorde ons aan om het boek dagelijks te bestuderen en te overpeinzen.27
Op 16 januari 2018, twee dagen nadat president Nelson als president van de kerk aangesteld was, kondigde hij aan dat de leden van het nieuwe Eerste Presidium ‘met de uitkomst in gedachten’ aan hun bediening begonnen. Die ‘uitkomst’ is het heil van personen en de verzegeling van gezinnen in het huis van de Heer. ‘Om die reden spreken wij vandaag tot u vanuit een tempel’, zei president Nelson vanuit het bijgebouw van de Salt Laketempel.
‘De uitkomst waar ieder van ons naar streeft, is begiftigd te worden met macht in een huis van de Heer, als gezin aan elkaar verzegeld te worden – trouw aan verbonden die in een tempel zijn gesloten – waardoor wij in aanmerking komen voor de grootste gave van God, het eeuwige leven. De verordeningen van de tempel en de verbonden die u sluit, zijn de sleutel tot het versterken van uw leven, uw huwelijk en gezin, en uw vermogen om de aanvallen van de tegenstander te weerstaan. Uw aanbidding in de tempel en uw werk in de tempel voor uw voorouders zal u zegenen met meer individuele openbaring en gemoedsrust en zal uw voornemen versterken om op het verbondspad te blijven.’28
President Nelson spoorde de heiligen ook aan om op het verbondspad te blijven: ‘Uw toewijding aan het volgen van de Heiland, door verbonden met Hem te sluiten en u daar aan te houden, zal de deur opendoen naar elk geestelijk voorrecht en elke zegen die mannen, vrouwen en kinderen overal ter beschikking staan.’ Tegen leden die van het pad afgeweken zijn, zei hij: ‘Ik [nodig] u met alle hoop in mijn hart uit om alstublieft terug te komen. Wat uw bezwaren of moeilijkheden ook zijn, er is een plek voor u in deze kerk, de kerk van de Heer. U, en nog ongeboren generaties, zullen gezegend worden als u nu terugkeert op het verbondspad.’29
Hier is nog een belangrijke aanwijzing: ‘De Schrifttekst die voor mij een levende legende geworden is, staat in Leer en Verbonden 88. De Heer zegt daarin: “Ik zal mijn werk te zijner tijd bespoedigen”’, aldus president Nelson. ‘En ik heb lang genoeg geleefd […] om van die bespoediging ooggetuige te zijn.’30 Nu zal hij er leiding aan geven.
President Russell M. Nelson heeft altijd van de goddelijkheid van Jezus Christus getuigd, en van het heilsplan dat onze hemelse Vader en zijn geliefde Zoon ons gegeven hebben om ons in te lichten en te leiden. Nu president Nelson de kerk de toekomst inleidt, kunnen heiligen der laatste dagen erop vertrouwen dat hij hen in overeenstemming met de wil van de Heer zal leiden. ‘Ik verklaar mijn toewijding aan God, onze eeuwige Vader, en aan zijn Zoon, Jezus Christus’, zei hij. ‘Ik ken Hen, ik heb Hen lief, en ik beloof om Hen – en u – te dienen met elke ademtocht die ik nog in me heb.’31
Ik heb deze dienstknecht van de Heer, president Russell M. Nelson, lief. Hij is sinds vele jaren mijn collega en vriend. Samen met mijn medeleden van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen koester ik zijn leringen en kijk ik uit naar zijn geïnspireerd leiderschap als onze profeet. Ik getuig dat God hem geroepen heeft om de kerk in deze tijd te leiden.