เวลาเข้านอนของเฟลิกซ์

แอนทันดูหน้าจอคอมพิวเตอร์โหลดระดับหกเหมือนจะเป็นครั้งที่ล้านแล้ว เขาสูดลมหายใจและเริ่มเดินไปตามเขาวงกต บินข้ามปลายแหลมหลากสี และลอดอุโมงค์ไฟ เขาเคาะเท้าเร็วขึ้นขณะเข้าใกล้เส้นชัยมากขึ้นทุกที

“แอนทัน” เสียงคุณแม่เรียก ฟังเหมือนท่านต้องการบางอย่าง

“ไม่ใช่ตอนนี้นะ!” เขาคิด เขากระโดดข้ามปลายแหลมอีกแท่งและเร่งความเร็วลอดอุโมงค์อีกแห่งหนึ่ง “ครับ” เขาตอบ แต่ไม่ละสายตาจากหน้าจอ

“ลูกช่วยพาเฟลิกซ์ไปใส่ชุดนอนแล้วอ่านนิทานให้น้องฟังหน่อย แม่จะไปทำความสะอาดห้องครัวให้เสร็จ”

“อืม …” เขาเล่น เกือบ จบแล้ว! เขาตัดโค้งผ่านระเบียงแหลมอันสุดท้าย ข้ามไฟอีกหนึ่งลูก ผ่านอสูรที่เคี้ยวเสียงดัง และ … เย้! เข้าเส้นชัยแล้ว!

คอมพิวเตอร์โหลดระดับเจ็ด ดูเหมือนยากกว่าเดิม แต่แอนทันรอเล่นแทบไม่ไหว เขาพยายามมากเพื่อให้ถึงระดับนี้ แอนทันเคาะปุ่มหยุดและเงยหน้ามองคุณแม่ที่กำลังอุ้มเฟลิกซ์น้องชายของเขา “ผมขอเล่นอีกไม่กี่นาทีได้ไหมครับ ผมเพิ่งได้ระดับเจ็ด!”

“แม่ต้องการให้ลูกช่วยจริงๆ” คุณแม่บอก “แม่จะให้ลูกเล่นอีกระดับหลังจากดูแลเฟลิกซ์แล้ว”

เฟลิกซ์ยิ้ม “นะฮับ” เฟลิกซ์พูดเสียงเล็กแบบเด็กอายุสองขวบ

แอนทันมองหน้าจอคอมพิวเตอร์และถอนหายใจ “ตกลงครับ” เขาแค่ต้องรีบเพื่อจะได้กลับมาเล่นเกมต่อ

เขาแบกเฟลิกซ์เดินขึ้นบันไดไปห้องนอนของพวกเขา

“ใครเป็นน้องชายคนโปรดของพี่น้า” เขาถามพลางเคาะพุงน้อยๆ ของเฟลิกซ์ เขาเป่าท้องของเฟลิกซ์และยิ้มขณะเฟลิกซ์หัวเราะเอิ๊กอ๊าก

แอนทันใส่ชุดนอนไดโนเสาร์ตัวโปรดให้เฟลิกซ์ จากนั้นก็อุ้มเฟลิกซ์นอนบนเตียงและเดินไปที่ประตู คุณแม่บอกให้เขาอ่านนิทานให้เฟลิกซ์ฟังด้วย แต่เขาทำส่วนสำคัญแล้ว ตอนนี้เขาน่าจะได้เล่นอีก สอง ระดับก่อนเข้านอน

แต่แล้วแอนทันก็รู้สึกว่ามีคนกระตุกเสื้อ เขามองลงมาและเห็นว่าเฟลิกซ์ปีนลงจากเตียง

“หมีล่ะ” เฟลิกซ์ถาม เขาวิ่งไปที่ตะกร้าหนังสือและกลับมาพร้อมหนังสือที่มีหน้าปกเป็นรูปหมีขั้วโลก

“อ้าว เฟลิกซ์ พี่มีบางอย่างต้องทำ!” แอนทันตอบ เฟลิกซ์ชูหนังสือขึ้นเหนือศีรษะ พลางเงยหน้ามองแอนทันด้วยดวงตาสีน้ำตาลกลมโตของเขา

แอนทันอดยิ้มไม่ได้ “ไม่ยอมรับคำปฏิเสธใช่ไหมเนี่ย ก็ได้”

แอนทันนั่งลงบนเตียงของเฟลิกซ์ และเฟลิกซ์ปีนขึ้นมานั่งบนตักของเขา แอนทันเปิดหน้าแรกและอ่านขณะเฟลิกซ์พิงตัวเขา เฟลิกซ์ชี้ไปที่สัตว์แต่ละตัวบนหน้านั้นและฝึกพูดชื่อสัตว์ “ม้าลาย … ฟามิงโก … แมวม้ำ”

เมื่ออ่านจบ แอนทันปิดหนังสือและห่มผ้าให้เฟลิกซ์ “ราตรีสวัสดิ์ เฟลิกซ์” เขาพูดพลางจุบหน้าผากเฟลิกซ์และลุกขึ้นยืน

แต่ขณะเดินไปที่ประตู เขาได้ยินเสียงเล็กๆ อีกครั้ง “นอนกอดผมนะ”

แอนทันยิ้ม “โอเค เขยิบเข้ามา พี่จะอยู่ต่ออีกหน่อย”

แอนทันนอนหนุนหมอน อย่างน้อยตอนนี้เขาไม่รู้สึกว่าอยากทำอย่างอื่น เขายิ้มเมื่อเฟลิกซ์หาวหวอดและหลับตา เขารู้สึกมีความสุขที่สุด เกมของเขารอได้