Zasady posługi, lipiec 2018
Wyciągaj pomocną dłoń ze współczuciem
Kiedy wzorujecie się na współczuciu, jakim odznaczał się Zbawiciel, odkryjecie, że możecie odmienić czyjeś życie.
Współczucie jest świadomością czyjegoś cierpienia i chęcią niesienia w nim ulgi. Przymierze, aby podążać za Zbawicielem, jest przymierzem współczucia, w którym zobowiązaliśmy się „dźwigać jedni drugich brzemiona” (Mosjasz 18:8). Zadanie, aby opiekować się innymi, jest okazją do posługi na sposób Pana, „[mając] litość” (List Judy 1:22). Pan przykazał: „Świadczcie sobie nawzajem miłość i miłosierdzie!” (Ks. Zachariasza 7:9).
Współczucie Zbawiciela
Współczucie było źródłem siły w posłudze Zbawiciela (zobacz sekcję „Współczujący Zbawiciel”). Jego współczucie dla bliźnich powodowało, że wyciągał rękę do otaczających go ludzi przy niezliczonej liczbie okazji. Dzięki rozpoznaniu potrzeb i pragnień ludzi mógł On ich błogosławić i nauczać w sposób, który miał dla nich największe znaczenie. Pragnienie Zbawiciela, aby podnieść nas z rozpaczy, doprowadziło Go do ostatecznego aktu współczucia: Zadośćuczynienia za grzechy i cierpienie całej ludzkości.
Jego zdolność do reagowania na potrzeby ludzi jest czymś, do czego możemy dążyć w trakcie naszej służby. Jeśli będziemy postępować sprawiedliwie i słuchać podszeptów Ducha Świętego, otrzymamy natchnienie, aby wyciągać pomocną dłoń do innych w wartościowy sposób.
Nasze przymierze współczucia
Ojciec Niebieski pragnie, aby Jego dzieci okazywały współczucie (zob. I List do Koryntian 12:25-27). Aby stać się prawdziwymi uczniami Chrystusa, musimy w sobie rozwinąć współczucie dla innych i okazywać je, zwłaszcza osobom będącym w potrzebie (NiP 52:40).
Biorąc na siebie imię Jezusa Chrystusa poprzez zawarcie przymierza chrztu, świadczymy, że jesteśmy gotowi wykazywać się współczuciem. Prezydent Henry B. Eyring, Drugi Doradca w Pierwszym Prezydium, nauczał, że pomaga nam w tym dar Ducha Świętego: „Jesteście [członkami] przymierza w Kościele Jezusa Chrystusa […].
To dlatego macie poczucie, że chcecie pomagać osobie, która zmaga się, aby iść naprzód, niosąc ciężar smutku i trudu. [Obiecaliście], że będziecie pomagać Panu w ulżeniu ich brzemionom i będziecie ich pocieszać. Kiedy [otrzymaliście] dar Ducha Świętego, została wam dana moc, aby pomagać w zmniejszaniu tych ciężarów”1.
Podam przykład: pewna siostra z Rosji była w trudnej sytuacji rodzinnej, która uniemożliwiała jej przychodzenie do kościoła przez ponad rok. Inna siostra w jej gminie w akcie współczucia wyciągnęła do pomocną dłoń i dzwoniła do niej co niedziela, aby opowiedzieć o przemówieniach, lekcjach, powołaniach na misję, nowo narodzonych dzieciach i innych nowinach w gminie. Kiedy sytuacja rodzinna tej siostry się poprawiła, wciąż czuła się częścią tej gminy, dzięki cotygodniowym telefonom drugiej siostry.
© 2018 Intellectual Reserve, Inc. Wszelkie prawa zastrzeżone. Printed in Germany. Zatwierdzenie wersji angielskiej: 6/17. Zatwierdzenie do tłumaczenia: 6/17. Tłumaczenie z: Ministering Principles, July 2018. Polish. 15050 166