គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៥៨:៣៤-៦៥

អែលឌើ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន នៃ​កូរ៉ុម​នៃ​ពួក​សាវក​ដប់ពីរ​នាក់ បានបង្រៀន​ថា ការ​ប្រែចិត្ត គឺ​មានច្រើនជាង​ការ​គ្រាន់តែ​គូសសម្គាល់​នូវអ្វីៗ​ដែលត្រូវ​ធ្វើ ៖

រូបភាព

ប្រធាន ឌៀថើរ អេហ្វ អុជដូហ្វ

« ការ​ព្យាយាម​បង្កើត​បញ្ជី​អំពី​ជំហាន​ជាក់លាក់​នៃ​ការ​ប្រែចិត្ត នោះអាច​ជា​ប្រយោជន៍​ខ្លះៗ ប៉ុន្តែ​វា​ក៏​អាច​នាំ​ទៅ​រក​វិធី​គូសសំគាល់​ដោយ​ស្វ័យប្រវត្តិ​ដែល​គ្មាន​នូវអារម្មណ៍ ឬ​ការ​ផ្លាស់ប្ដូរ​ពិត ។ ការ​ប្រែចិត្ត ពុំ​មែនជា​រឿងរាក់កំផែល​នោះទេ ។​ ព្រះអម្ចាស់​ប្រទាន​តម្រូវការ​ពីរ ៖ ‹ តាម​របៀប​នេះ អ្នករាល់គ្នា​អាច​ដឹង បើសិនជា​មនុស្ស​ណាម្នាក់​ប្រែចិត្ត​ពី​អំពើបាប​ទាំងឡាយ​របស់ខ្លួន​មែន ឬ​អត់-- មើល​ចុះ​អ្នកនោះ​នឹង​សារភាព​អំពី​អំពើបាប​ទាំងឡាយ ហើយ​លះបង់ចោល​អំពើបាប​ទាំងនោះ › (គ. និង ស. ៥៨:៤៣The Divine Gift of Repentance, » Ensignឬលីអាហូណាខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១១ ទំព័រ ៤០ ) ។

អែលឌើរ រ័សុល អិម ណិលសុន នៃ​កូរ៉ុម​នៃ​ពួកសាវក​ដប់ពីរ​នាក់​បាន​ពន្យល់​ពី​អត្ថន័យ​ដើម្បី​ប្រែចិត្តថា ៖

រូបភាព

អែលឌើរ រ័សុល អិម ណិលសុន

« គោលលទ្ធិ​នៃ​ការ​ប្រែចិត្ត គឺ​ធំទូលំទូលាយជាងនិយម​ន័យ​ក្នុង​វចនានុក្រម ។ នៅពេល​ព្រះយេស៊ូវ​បានមានបន្ទូលថា ‹ប្រែចិត្ត› នោះ​ពួកសិស្ស​ទ្រង់​បាន​កត់ត្រា​បញ្ជា​នោះ​ជាភាសា​ក្រិច​ជាមួយ​នឹង​កិរិយាសព្ទmetanoeo ។ ពាក្យ​ដ៏មាន​អំណាច​នេះ គឺ​សំខាន់ណាស់ ។ នៅក្នុងពាក្យ​នេះ បុព្វបទmetaមានន័យថា ‹ ផ្លាស់ប្ដូរ › ។ បច្ច័យបទ​ទាក់ទង​ទៅនឹង​ពាក្យ​ក្រិច​សំខាន់បួន​គឺ ៖nousមានន័យ​ថា ‹ ចិត្ត ›gnosisមានន័យ​ថា ‹ ចំណេះដឹង ›pneumaមានន័យថា ‹ វិញ្ញាណ › និងpnoe មានន័យ​ថា ‹ ដង្ហើម › ។

« ដូច្នេះ​នៅពេលព្រះយេស៊ូវ​មានបន្ទូល​ថា ‹ ប្រែចិត្ត › នោះ​ទ្រង់​បាន​សុំ​យើង​ឲ្យ​ផ្លាស់ប្ដូរ--ផ្លាស់ប្ដូរ​គំនិត ចំណេះដឹង និងវិញ្ញាណ​របស់​យើង --សូម្បី​តែ​ដង្ហើម​របស់​យើង ។ ព្យាការី​ម្នាក់ បាន​ពន្យល់​ថា ការ​ផ្លាស់ប្ដូរ​ដូច្នោះនៅក្នុង​ការ​ដក​ដង្ហើម​របស់មនុស្ស​គឺ​ជា​ដង្ហើម​ដែល​មានការ​ទទួលស្គាល់​ដោយការ​ដឹងគុណ​ដល់ទ្រង់ ដែល​បាន​ប្រទាន​ដង្ហើម​ឲ្យ​ដក​គ្រប់ពេល​នោះ ។ ស្ដេច​បេយ៉ាមីន បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា ‹ បើ​សិនជា​អ្នករាល់គ្នា​នឹង​បម្រើ​ទ្រង់​ដែលបាន​បង្កើត​អ្នក… ហើយ​កំពុង​តែ​ថែរក្សា​អ្នក​ឲ្យគង់រង់​នៅ ពីមួយថ្ងៃ​ទៅមួយថ្ងៃ ដោយបាន​ប្រទាន​ដង្ហើម​ដល់អ្នក… ពី​រយៈ​ពេលមួយទៅរយៈពេល​មួយ--យើង​សូមប្រាប់​ថា បើសិនជា​អ្នករាល់គ្នា​នឹង​បម្រើ​ទ្រង់ ឲ្យអស់ពី​ព្រលឹង​ទាំងមូល​របស់អ្នកទៅទៀត ក៏​អ្នករាល់គ្នា​នៅ​តែ​ជា​អ្នក​បម្រើ​ដ៏​ឥតប្រយោជន៍​ដែរ › ។ [ម៉ូសាយ ២:២១] .

« មែនហើយ ព្រះអម្ចាស់​បាន​បញ្ជា​យើង​ឲ្យ​ប្រែចិត្ត ដើម្បី​ផ្លាស់ប្ដូរ​របៀប​របស់​យើង មក​រក​ទ្រង់ ហើយ​ឲ្យ​បាន​កាន់​តែ​ដូច​ជា​ទ្រង់ ។ [ សូមមើលនីហ្វៃទី ៣ ២៧:២១, ២៧] ។ ការណ៍​នេះ​តម្រូវ​ឲ្យមាន​ការ​ផ្លាស់ប្ដូរ​ទាំងស្រុង » (« Repentance and Conversion »Ensignឬលីអាហូណាខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ១០៣ ) ។

អែលឌើរ អេហ្វ ប៊ើរតុន ហាវើដ នៃ​ពួក​ចិតសិបនាក់ បានចែកចាយបទពិសោធន៍មួយ ដែលគាត់មាន ពេល​គាត់​រៀន​ថា បន្ទាប់ពីការ​ប្រែចិត្ត នោះ​ព្រះអម្ចាស់​ពិតជា​មិន​ចាំ​ពី​អំពើ​បាប​ទាំង​នោះ​ទៀត​ទេ ៖

រូបភាព

អែលឌើរ អែហ្វ ប៊ើរតុន ហៅវើត

« រឿង​ចុង​ក្រោយមួយ--ជាថ្មីម្ដង​ទៀត វា​មក​ពី​គ្រា​ដែលខ្ញុំជា​ប៊ីស្សព​ម្នាក់ ។ នៅយប់មួយ ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ដេក​លង់លក់ នោះ​កន្ដឹង​ទ្វារ​បាន​រោទិ៍​ឡើង ។ ខ្ញុំ​ស្ទុះឡើង​ទៅ​បើក​ទ្វារ ហើយ​បាន​ឃើញ​សមាជិក​កូរ៉ូម​សង្ឃ​ម្នាក់​របស់ខ្ញុំ​ឈរ​នៅមាត់ទ្វារ ។ ខ្ញុំ​ស្គាល់គាត់​ច្បាស់ ដោយ​ធ្លាប់បាន​ចេញទៅ​ក្រៅ​ជាមួយ​គាត់ ធ្លាប់អធិស្ឋានជាមួយគាត់ និង​អធិស្ឋាន​អំពីគាត់ ហើយ​ធ្លាប់បាន​បង្រៀនគាត់ ។ ខ្ញុំ​ស្គាល់គាត់​យ៉ាង​ល្អ​ក្នុងនាមជា​ប៊ីស្សព​ល្អ​ម្នាក់ ដែលត្រូវស្គាល់​ពួកសង្ឃ​សកម្ម​អាយុដប់ប្រាំបីឆ្នាំគ្រប់រូប ដែល​ទំនាក់ទំនងនោះល្អល្មមគ្រប់គ្រាន់​ខ្ញុំ​អាច​សួរ​គាត់ថា​តើមក​ធ្វើ​អី​នៅកណ្ដាល​យប់​នៅមាត់ទ្វារ​ខ្ញុំដូច្នេះ។

« គាត់​បាន​និយាយ​ថា ‹ ខ្ញុំ​ត្រូវការ​ពិភាក្សា​ជាមួយ​លោក ប៊ីស្សព ។ ខ្ញុំទើប​តែធ្វើ​អ្វីមួយ​ដែលជារឿងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយ​ខ្ញុំពុំអាច​ទៅផ្ទះបាន​ទេ › ។

« គាត់និយាយត្រូវ ។ វា​គឺ​ជា​រឿង​ធ្ងន់ធ្ងរ ។ ខ្ញុំ​បាន​អញ្ជើញគាត់​ឲ្យចូលក្នុងផ្ទះ ហើយ​យើង​បាន​ពិភាក្សាគ្នា ។ គាត់បាន​និយាយ ហើយ​ខ្ញុំបាន​ស្ដាប់ រួច​ខ្ញុំបាន​និយាយ ហើយគាត់បាន​ស្ដាប់ រហូត​ដល់យប់ជ្រៅ ។ គាត់មាន​ចម្ងល់ជាច្រើន ។ គាត់បាន​ប្រព្រឹត្ត​អំពើបាប​ធ្ងន់ធ្ងរ​មួយ ។ គាត់​ចង់ដឹង​បើសិនជា​មាន​សេចក្ដីសង្ឃឹម​ឬ​ទេ ។ គាត់​ចង់​ដឹង​ពី​របៀប​ប្រែចិត្ត ។ គាត់ចង់​ដឹង​បើសិន​ការ​ប្រែចិត្ត រួម​បញ្ចូល​ទាំង​ការ​ប្រាប់​ដល់ឪពុក​ម្ដាយ​របស់គាត់ ។ គាត់​ចង់ដឹង​ថាតើ​មានឱកាស​ដើម្បី​គាត់អាចទៅធ្វើបេសកកម្ម​ឬទេ ។ គាត់ចង់​ដឹង​រឿង​ផ្សេងៗ​ជាច្រើនទៀត ។

« ខ្ញុំ​ពុំ​មាន​ចម្លើយ​ទាំងអស់​ទេ ប៉ុន្ដែ​ខ្ញុំ​បាន ប្រាប់គាត់​ថា គឺ មាន សេចក្ដីសង្ឃឹម ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់​ថា ផ្លូវ​ដើម្បីត្រឡប់មក​វិញ​នឹង​ពិបាក ប៉ុន្តែ​អាច​ធ្វើបាន ។ ខ្ញុំ​បាន​ពន្យល់​អំពី​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​ដឹង​អំពី​ដំណើរការ​នៃ​ការប្រែចិត្ត ហើយ​បាន​ជួយ​គាត់​ឲ្យ​ឃើញ​ពី​អ្វី​ដែល​គាត់​ត្រូវ​ធ្វើ ។ ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់​គាត់​ប្រសិនបើ​គាត់​ពិតជា​ចង់​ទៅ​បម្រើ​បេសកកម្ម នោះ​ការសម្រេច​ចិត្ត​អាច​ធ្វើ​បាន​នា​ពេល​ខាង​មុខ​បន្ទាប់​ពី​គាត់​បាន​ប្រែចិត្ត​ហើយ​ប៉ុណ្ណោះ ។ រួច​ខ្ញុំ​បាន​ប្រាប់គាត់​ឲ្យទៅ​ផ្ទះ ហើយគាត់បាន​ទៅផ្ទះវិញ ។

« គាត់​បាន​ធ្វើឲ្យ​មានភាព​សុខសាន្ដ​ជាមួយនឹង​ឪពុក​ម្ដាយគាត់ ។ គាត់បានសុំ​ការ​អភ័យទោស​ចំពោះអ្នកទាំងឡាយ​ដែលគាត់បាន​ធ្វើខុស​នឹងគេ ។ គាត់បានទុកចោលអំពើបាប និង​សេចក្ដីអាក្រក់​នៅពីក្រោយ ហើយ​បានធ្វើ​អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង​ដែលគាត់អាចធ្វើបាន​ដើម្បីប្រែចិត្ត ។​

« ប៉ុន្មាន​ជាមួយឆ្នាំ​ក្រោយមក យុវជន​ប្រាំ​នាក់​មកពី​កូរ៉ុម​នោះ​បាន​ចេញ​បេសកកម្ម ។ គាត់ជា​មនុស្ស​ម្នាក់​ក្នុងចំណោមពួកគេ ។ ខ្ញុំជិត​ស្និត​នឹង​ពួកគេ​ទាំងអស់គ្នា ។ ខ្ញុំបាន​ចូលរួម​ក្នុងកម្មវិធីលាគ្នា​របស់ពួកគេ​ម្នាក់ៗ ។ ពួកគេ​ទាំងអស់​បានបម្រើ​បេសកកម្ម​ប្រកប​ដោយកិត្តិយស ។ ក្នុង​មួយរយៈ​ពេល​ខ្លី បន្ទាប់ពី​ត្រឡប់មក​ផ្ទះវិញ ពួកគេ​ទាំងអស់គ្នា​បាន​រៀប​ការ​នៅក្នុង​ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ភរិយាខ្ញុំ និង​ខ្ញុំ​បាន​ចូលរួម​ក្នុង​ពិធីមង្គល​ការ​របស់ពួកគេ​ម្នាក់ៗ ។ សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ ខ្ញុំ​អាច​យក​ក្រដាស​មក​សរសេរ​ឈ្មោះ​របស់ពួកគេ និង​ឈ្មោះភរិយា​របស់ពួកគេ និង​កូនៗ​មួយចំនួន​របស់ពួកគេ​បានផងដែរ ។ នោះ​គឺ​ជា​របៀប​ដែលខ្ញុំស្គាល់ពួកគេ​ច្បាស់ ។

« ប៉ុន្តែ​ឥឡូវ​ខ្ញុំប្រាប់អ្នក​នូវរឿង​មួយ--រឿង​ដែល​សម្ងាត់បំផុត និង​សំខាន់បំផុត ។ ខ្ញុំពុំចាំ​ឈ្មោះរបស់យុវជន​ដែលមក​ផ្ទះ​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​ពាក់កណ្ដាល​អធ្រាត​នោះទេ ។ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា គាត់​គឺ​ជា​យុវជន​ម្នាក់​ក្នុង​ចំណោម​យុវជន​ទាំងប្រាំ​នាក់នោះ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំពុំ​ចាំ​ថា​មួយណា​ទេ ។

« មាន​គ្រា​មួយខ្ញុំ​ធ្លាប់​បារម្ភ​អំពី​រឿង​នោះ ។ ខ្ញុំ​បានគិត​ថា ប្រហែល​ជា​ការ​ចងចាំ​របស់ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្លាក់ចុះ​ហើយ ។ ខ្ញុំ​បាន​ព្យាយាម​នឹកគិត​ថា​នរណា ដែលមានបញ្ហា​នោះ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំពុំ​អាច​ចាំទេ ។

« ទីបំផុត ខ្ញុំត្រូវ​បាន​ដោះលែង ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​ឈប់គិត​ពី​រឿង​ទាំងនោះទៀត ។ ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ក្រោយមក នា​ល្ងាច​មួយពេលកំពុង​ដើរ ខ្ញុំបាន​ឃើញ​ថា ខ្ញុំ​ស្ថិត​នៅក្នុង​វួដ ដែលខ្ញុំ​ធ្លាប់ធ្វើ​ជា​ប៊ីស្សព ។ នា​ពេល​រសៀល​ស្ងប់ស្ងាត់នោះ ខ្ញុំបាននឹកឃើញអនុស្សាវរីយ៏​ជាច្រើន ។ ខ្ញុំ​បានគិត​ស្លុង ពេល​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ខ្ញុំ​កំពុង​ដើរ​នៅ​មុខ​ផ្ទះ​របស់​សង្ឃ​ម្នាក់​របស់ខ្ញុំ ដែល​ធ្លាប់​រស់នៅ​កាលពីច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅហើយនោះ ។ រំពេច​នោះ រឿង​របស់យុវជនម្នាក់​ដែលខ្ញុំបាន​ប្រាប់​ខ្ញុំ ខ្ញុំបាននឹកឃើញ ក្នុងគំនិតខ្ញុំ ហើយ​ជាថ្មីម្ដងទៀត ខ្ញុំ​ព្យាយាម​នឹកចាំ​ថាតើ​គាត់ជានរណា​ម្នាក់ក្នុងចំណោម​អ្នកទាំងប្រាំ​នោះ ។ តើគាត់ធ្លាប់រស់នៅក្នុង​ផ្ទះ​នោះ​ឬ ? ខ្ញុំ​មាន​ការងឿងឆ្ងល់។ ហេតុអ្វីក៏ខ្ញុំ​ពុំអាច​នឹកឃើញ ?

« ពេល​ខ្ញុំ​បានបន្ដ​ដំណើរ​ទៀត មានអ្វីមួយបាន​កើត​ឡើង--ជា​អ្វី​មួយដែល​ពិបាក​នឹង​ពន្យល់ តែ​វាជាការពិតចំពោះខ្ញុំ ។ ខ្ញុំ​ហាក់ដូចជា​បាន​ស្ដាប់ឮ​សំឡេង​មួយដែល​ថ្លែង​ថា ៖ ‹ តើ​កូនពុំ​យល់​ទេឬអី កូនប្រុស ? យើង​បានបំភ្លេច​រឿងនោះហើយ ។ ហេតុអ្វី​ក៏កូន​គួរ​ចងចាំ​រឿងនោះទៀត ?

« ខ្ញុំ​បានភ្ញាក់ស្មារតី ។ គ្មាន​ចម្លើយ​ណា​ដែល​ស្កប់ស្កល់ចំពោះ​ចម្ងល់​នោះ​ទេ ។ ខ្ញុំ​ពុំដែលមានការ​ងឿង​ឆ្ងល់​អំពី​រឿង​នោះទៀត​ទេ ។ ហើយ​ខ្ញុំបាន​ដឹង​កាន់តែ​ច្បាស់​ជាង​មុន​ថា ព្រះអម្ចាស់​បាន​សព្វព្រះទ័យ​ពេល​កូនរបស់ទ្រង់​បានត្រឡប់មក​រក​ទ្រង់វិញ ។

« អ្នកដែលជា​អ្នកគង្វាល និង​ជា​ចៀម​ដែលវង្វេង​គ្រប់គ្នា​អើយ គប្បី​កត់ចំណាំ​នូវ​រឿង​ចុង​ក្រោយ​នេះ ។ ព្រះអម្ចាស់​ពិត​ជា​មានបន្ទូលមែន ពេល​ទ្រង់​បានមានបន្ទូលថា ‹ អ្នក​ណា​ដែល​ប្រែចិត្ត​ពី​អំពើបាប​ទាំងឡាយ​របស់​ខ្លួន អ្នក​នោះ​ឈ្មោះថា​បាន​អត់ទោស​ឲ្យ​ហើយ ហើយ​យើង​ជា​ព្រះអម្ចាស់ មិន​ចាំ​ពី​អំពើ​បាប​ទាំង​នោះ​ទៀត​ទេ » (គ. និង ស. ៥៨:៤២) › » ( « Come Back to the Lord, »Ensignខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៦ ទំព័រ ៧៧-៧៨ ) ។

អែលឌើរ រីឆាត ជី ស្កត នៃ​កូរ៉ុម​នៃ​ពួកសាវកដប់ពីរ​នាក់​បានពន្យល់អំពីតម្រូវការនៃការសារភាព​ថា ៖

រូបភាព

អែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត

« អ្នក​តែងតែ​ត្រូវការ​សារភាព​អំពើបាប​របស់​អ្នក​ដល់​ព្រះអម្ចាស់​ជានិច្ច ។ ប្រសិនបើ​វា​ជា​ការរំលង​ធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជា​ភាពអសីលធម៌ [ ខាង​ផ្លូវ​ភេទ ] ពួកគេ​ចាំបាច់​ត្រូវ​សារភាព​ដល់​ប៊ីស្សព ឬ ប្រធាន​ស្ដេក​ម្នាក់ ។ សូម​យល់​ថា ការសារភាព​គឺ​មិន​មែន​ជា​ការប្រែចិត្ត​នោះ​ទេ ។ វា​ជា​ជំហាន​មួយ​ដ៏​សំខាន់ ប៉ុន្ដែ​វា​ម្នាក់ឯង​មិន​គ្រប់គ្រាន់​នោះ​ទេ ។ ការសារភាពជា​ផ្នែកៗ ដោយ​ការប្រាប់​ពី​កំហុសតូច​ៗ​នោះ នឹង​មិន​បាន​ជួយ​អ្នក ដោះស្រាយ​ការរំលងដែល​កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរនោះទេ​ ។ សារសំខាន់​សម្រាប់​ការអភ័យទោស​គឺជា​ឆន្ទៈ​ដើម្បី​លាតត្រដាងប្រាប់​ដោយ​ពេញលេញ​ដល់​ព្រះអម្ចាស់ ហើយ​ដែល​ចាំបាច់បង្ហាញដល់ចៅក្រម​បព្វជិតភាព​របស់​ទ្រង់នូវរឿងទាំងអស់ដែល​អ្នកបានធ្វើ » (Finding Forgiveness »Ensignខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៥ ទំព័រ ៧៦ ) ។

ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល បាន​បង្រៀន​អំពី​សារៈសំខាន់​នៃ​ភាព​ស្មោះ​អស់ពីចិត្ត និង​ភាព​ទៀងត្រង់​ទាំងស្រុងនៅ​ពេលសារភាព​អំពើបាប​របស់យើង​ថា ៖

រូបភាព

ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល

« គ្មាននរណា​ម្នាក់អាច​ត្រូវបាន​អភ័យទោស​ចំពោះ​អំពើរំលង​ណាមួយទេ ទាល់តែ​មានការ​ប្រែចិត្ត ហើយមនុស្ស​ម្នាក់ពុំ​ប្រែចិត្ត​ទេ ទាល់តែ​គាត់​បានសម្រាត​ព្រលឹង​របស់គាត់ ហើយ​សារភាព​ពី​បំណង​ចិត្ត​របស់គាត់ និងភាពទន់ខ្សោយ​ទាំងឡាយ​ដោយគ្មាន​ការ​ដោះសារ ឬ​ការ​រកលេះ​នោះ » (Love versus Lust,Brigham Young University Speeches of the Year [ ថ្ងៃទី ៥ ខែ​មករា ឆ្នាំ ១៩៦៥ ], ទំព័រ ១០ ) ។

ក្នុងនាមជាប្រធាននៃបព្វជិតភាព​អើរ៉ុន​ក្នុង​វួដ ប៊ីស្សព ឬ​ប្រធាន​សាខា កាន់​កូនសោ​នៃ​ការ​ប្រែចិត្ត​ចំពោះ​មនុស្ស​ទាំងអស់ក្នុង​វួដ​របស់គាត់ ។ ប៊ីស្សព និងប្រធាន​សាខា ប្រើ​កូនសោ​ដូច្នេះ​ដើម្បី​កំណត់​ជំហរ​របស់​បុគ្គល​ម្នាក់​នោះ​នៅក្នុង​សាសនាចក្រ ហើយ​ជួយ​បុគ្គល​នោះ​នៅក្នុង​ដំណើរ​ការ​នៃ​ការ​ប្រែចិត្ត ។ អែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត នៃ​កូរ៉ុម​នៃ​ពួក​សាវក​ដប់ពីរ​នាក់ បាន​ផ្ដល់​ការ​បំភ្លឺ​បន្ថែម​អំពីគោលបំណង​នៃ​ការ​ប្រែចិត្ត​ពី​អំពើបាប​ធ្ងន់ធ្ងរ​ដល់​អ្នកដឹកនាំ​បព្វជិតភាព​ដែល​មានសិទ្ធិ​អំណាច​ថា ៖

រូបភាព

អែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត

« អំពើរំលង​ធ្ងន់ធ្ងរ ដូចជា​អំពើ​អសីលធម៌ តម្រូវ​ឲ្យ​មានជំនួយ​មកពី​មនុស្ស​ម្នាក់​ដែល​កាន់​កូនសោ​នៃ​សិទ្ធិអំណាច ដូចជា​ប៊ីស្សព ឬ​ប្រធាន​ស្ដេក ដើម្បី​ធ្វើឲ្យដំណើរ​ការ​នៃការ​ប្រែចិត្ត​ស្ងៀមស្ងាត់ ដើម្បី​ប្រាកដ​ថា វា​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​ដោយត្រឹមត្រូវ​ទាំងស្រុង » (« The Power of Righteousness, »Ensignខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៨ ទំព័រ ៦៩-៧០ ) ។

អែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន នៃ​កូរ៉ុម​នៃ​ពួកសាវក​ដប់ពីរ​នាក់​បាន​បង្រៀន​ពីអត្ថន័យ​ដើម្បី​ប្រែចិត្តពីអំពើបាប​របស់​យើង​ថា ៖

រូបភាព

អែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន

« ការ​លះបង់ចោល​អំពើបាប គឺបញ្ជាក់​ថា​ពុំ​ត្រឡប់​ទៅធ្វើបាប​វិញឡើយ ។ ការ​លះបង់ចោល​អំពើបាប ត្រូវការ​ពេលវេលា ។ ដើម្បីជួយយើង ជួនកាល​ព្រះអម្ចាស់ អនុញ្ញាត​ឲ្យ​យើង​នៅចាំ​កំហុស​របស់​យើង ស្ថិតនៅក្នុងការចងចាំរបស់យើង ។ វា​ជា​ផ្នែក​សំខាន់​មួយ​នៃ​ការ​រៀនសូត្រ​ក្នុង​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​របស់យើង ។

« នៅពេល​យើង​សារភាព​អំពើបាប​របស់​យើង​ដោយ​ស្មោះត្រង់ សា្ដរឡើងវិញ​នូវ​អ្វី​ដែល​យើង​អាច​ធ្វើ​ចំពោះ​អ្នកដែល​យើង​ធ្វើ​ខុស ហើយ​លះបង់​អំពើបាប​របស់​យើង​ដោយ​ការកាន់តាម​ព្រះបញ្ញត្តិ​ទាំងឡាយ នោះ​យើង​នឹង​នៅក្នុង​ដំណាក់កាល​នៃ​ការទទួលបាន​ការអភ័យទោស ។ ស្របតាម​ពេលវេលា យើង​នឹង​មានអារម្មណ៍​ថា ភាព​តានតឹង​នៃ​ទុក្ខព្រួយ​យើង​បាន​ថយចុះ ដោយ​ការ ‹ ដកយក​ទោស​ចេញ​ពី​ក្នុង​ចិត្ត​យើង › [អាលម៉ា ២៤:១០] និង ការនាំ​មក​នូវ ‹ សេចក្ដីសុខសាន្ដ​ក្នុង​សតិសម្បជញ្ញៈ › ។ [ម៉ូសាយ ៤:៣] ។

« សម្រាប់​អស់​អ្នកណា​ដែល​ពិត​ជា​បាន​ប្រែចិត្ត ប៉ុន្ដែ​ហាក់ដូចជា​មិន​អាច​មាន​អារម្មណ៍​ធូរស្បើយ ៖ សូម​បន្ដ​កាន់តាម​ព្រះបញ្ញត្តិ ។ ខ្ញុំ​សូម​សន្យា​ថា អ្នក​នឹង​ទទួល​បាន​ភាពធូរស្បើយ​តាម​ពេលវេលា​របស់​ព្រះអម្ចាស់ ។ ការព្យាបាល​ក៏​ត្រូវការ​ពេលវេលា​ដែរ » [ Repent … That I May Heal You» Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ៤២ ] ) ។