ថ្នាក់​សិក្ខាសាលា
គោលលទ្ធិ​គ្រឹះ


គោលលទ្ធិ​គ្រឹះ

គោលលទ្ធិគ្រឹះ​គួរ​តែ​ត្រូវ​បាន​បង្ហាញ​ទាំង​នៅ​ក្នុង​ថ្នាក់​សិក្ខាសាលា និង​ថ្នាក់​វិទ្យាស្ថាន ។ គ្រូ​បង្រៀន​ទាំងឡាយ​ត្រូវ​ជួយ​សិស្ស​ឲ្យ​ស្គាល់ យល់ ជឿ ពន្យល់ ហើយ​អនុវត្ត​គោលលទ្ធិ​គ្រឹះ​នៃ​ដំណឹងល្អ​ទាំង​នេះ ។ ការធ្វើ​ដូច្នោះ​នឹង​ជួយ​សិស្ស​ឲ្យ​ពង្រឹង​ទីបន្ទាល់​ទាំងឡាយ ហើយ​បង្កើន​អំណរគុណ​របស់​ពួក​គេ ចំពោះ​ដំណឹងល្អដែល​បាន​ស្តារ​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះយេស៊ូ​គ្រីស្ទ ។ ការសិក្សា​គោលលទ្ធិ​គ្រឹះ​ទាំង​នេះ ក៏​នឹង​ជួយ​សិស្ស​ឲ្យ​រៀបចំ​បាន​យ៉ាង​ប្រសើរ ដើម្បី​បង្រៀន​ពី​សារៈ​សំខាន់​នៃ​សេចក្តី​ពិត​ទាំងនេះ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​ផងដែរ ។

ភាគច្រើន​នៃ​វគ្គ​ចំណេះចំណាន​ខ​គម្ពីរ​ទាំង ១០០​ដែល​បាន​ជ្រើសរើស​ដោយ​ថ្នាក់​សិក្ខា​សាលា និង​វិទ្យាស្ថាន​សាសនាគឺ​ត្រូវ​បាន​ជ្រើសរើស ដើម្បី​ជាជំនួយ​ដល់​ការ​យល់​ដឹងពី​គោលលទ្ធិ​គ្រឹះ​របស់​សិស្ស​ទាំងឡាយ ។​ សេចក្តី​យោង​បទ​គម្ពីរ​ភាគ​ច្រើន​ដែល​មាន​ក្នុង​ឯកសារ​នេះ​សំដៅ​ទៅ​រក​វគ្គ​ចំណេះ​ចំណាន​ខគម្ពីរ ។ វគ្គ​ចំណេះ​ចំណានខ​គម្ពីរ​ទាំង​នេះ ត្រូវ​បាន​ដាក់​បញ្ចូល​ដើម្បី​បង្ហាញ​ពី​របៀប ដែល​ខ​ទាំង​នោះ​ទាក់​ទង​ទៅ​នឹង​គោលលទ្ធិ​គ្រឹះ​ទាំងឡាយ ។

១.​ក្រុម​ព្រះ

មាន​តួអង្គ​បី​អង្គ ដែលមាន​រូប​អង្គ​ដាច់​ដោយ​ឡែក​ពី​គ្នា​នៅ​ក្នុង​ក្រុម​ព្រះ ៖ ព្រះជាព្រះ​វរបិតា​ដ៏​អស់កល្ប ព្រះរាជ​បុត្រា​របស់​ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ និង ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ (សូម​មើល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ៖ ១:១៥—២០) ។ ព្រះ​វរបិតា និង ព្រះ​រាជ​បុត្រា​មាន​នូវ​រូប​កាយ​ជា​សាច់ និង​ឆ្អឹង​ពិត ហើយព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​គឺ​ជា​តួ​អង្គ​នៃ​វិញ្ញាណ (សូមមើល គ. និង ស. ១៣០:២២–២៣) ។ ទ្រង់​ទាំង​បីអង្គ​មាន​ព្រះរាជបំណង និងគោលលទ្ធិ​តែ​មួយ ។ ទ្រង់​ទាំង​បី​អង្គ​រួម​សាមគ្គី​គ្នា​យ៉ាង​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​ក្នុង​ការ​នាំ​មក​នូវ​ផែនការនៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​ដ៏​ទេវភាព​របស់​ព្រះ​វរបិតា ។

ព្រះ​ជា​ព្រះវរបិតា

ព្រះ​វរបិតា​គឺ​ជា​អង្គ​គ្រប់គ្រង​ដ៏​ខ្ពស់​បំផុត​នៃ​សាកលលោក​នេះ ។ ទ្រង់​គឺ​ជា​បិតា​នៃ​វិញ្ញាណ​របស់​យើង ( សូមមើល ហេព្រើរ ១២:៩) ។ ទ្រង់​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ មាន​គ្រប់​ទាំង​ព្រះចេស្តា និង​ជ្រាបដឹងនូវ​គ្រប់​ការណ៍​ទាំង​អស់ ។ ទ្រង់​ក៏​ជា​ព្រះ​នៃ​ក្តី​មេត្តា​ករុណា សណ្តោស​ប្រណី និង​ក្ដី​សប្បុរស​ដ៏ឥតខ្ចោះផងដែរ ។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​គឺ​ជា​បុត្រ​ច្បង​របស់​ព្រះ​វរបិតា​ខាង​វិញ្ញាណ ហើយ​ជាព្រះ​រាជបុត្រ​បង្កើត​តែ​មួយ​គត់​របស់​ព្រះ​វរបិតា​ខាង​សាច់ឈាម ។ ទ្រង់​គឺ​ជា​ព្រះ​យេហូវ៉ា​នៃព្រះគម្ពីរ​សញ្ញាចាស់ និង​ជា​ព្រះ​មែស៊ី​នៃ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ថ្មី ។

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​បាន​រស់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​ដែល​គ្មាន​អំពើ​បាប និង​បាន​ធ្វើ​ដង្វាយ​ធួ​ន​ដ៏​ល្អ​ឥតខ្ចោះ​សម្រាប់​បាប​នៃ​មនុស្ស​លោក​ទាំង​អស់ ( សូម​មើល អាលម៉ា ៧:១១–១៣ ) ។ ជីវិត​របស់​ទ្រង់​គឺ​ជា​គំរូ​ដ៏​ឥតខ្ចោះ អំពី​របៀប​ដែល​មនុស្ស​ទាំង​អស់​គួរ​រស់​នៅតាម ( សូម​មើល យ៉ូហាន ១៤:៦, នីហ្វៃទី៣ ១២:៤៨ ) ។ ទ្រង់​គឺ​ជា​មនុស្ស​ដំបូង​គេ​បង្អស់ ដែល​បាន​រស់​ឡើង​វិញ​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នេះ ( សូមមើល កូរិនថូសទី១ ១៥:២០–២២) ។ ទ្រង់​នឹង​យាង​មក​ម្តង​ទៀត​ដោយ​ព្រះចេស្តា និង​ភាព​រុងរឿង ហើយ​នឹង​គ្រង​លើ​ផែន​ដី​នេះ​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​សហស្សវត្សរ៍ ។

ការអធិស្ឋាន ពរជ័យ និង ពិធីបរិសុទ្ធ​នៃ​បព្វជិតភាពទាំងឡាយ ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយ នៅក្នុង​ព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១៨:១៥, ២០–២១ ) ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ ហេលេមិន ៥:១២, គ. និង ស. ១៩:២៣, គ. និង ស. ៧៦:២២–២៤

ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ

ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​គឺ​ជា​សមាជិក​ទីបី​នៃ​ក្រុម​ព្រះ ។ ទ្រង់​គឺ​ជា​តួ​អង្គ​នៃ​វិញ្ញាណ​ដោយ​គ្មាន​រូប​កាយ​ជា​សាច់ និង​ឆ្អឹង​ទេ ។ ជា​ទូទៅ ទ្រង់​ត្រូវ​បាន​គេ​ស្គាល់​ថាជាព្រះ​វិញ្ញាណ ជាព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ជាព្រះវិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះ ជា​ព្រះវិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះអម្ចាស់ និង ជា​អង្គ​លួង​លោម ។

ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​ថ្លែង​ទីបន្ទាល់​អំពី​ព្រះវរបិតា និង​ព្រះរាជបុត្រា សម្តែង​សេចក្តី​ពិត​នៃការណ៍​គ្រប់​យ៉ាង និង​ញែក​អ្នក​ទាំងឡាយ​ណា​ដែល​បាន​ប្រែ​ចិត្ត និង​ទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ឲ្យ​បាន​បរិសុទ្ធ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ១០:៤–៥ ) ។

ឯកសារ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ កាឡាទី ៥:២២–២៣; គ. និង ស. ៨:២–៣

២.​ផែនការ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ

នៅ​ក្នុង​ជីវិត​មុន​ផែន​ដី​នេះ ព្រះវរបិតាបាន​ណែនាំ​ផែនការ​មួយ​ដើម្បី​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ប្រែក្លាយ​ទៅ​ដូចជា​ទ្រង់ និង ទទួល​បាន​ជីវិត​អមត និង ជីវិតដ៏​នៅ​អស់កល្ប​ជានិច្ច ( សូមមើល ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។ ព្រះគម្ពីរ​ជា​ច្រើន​បាន​និយាយ​អំពី​ផែន​ការ​នេះ​ថា​ជាផែន​ការ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ផែនការ​នៃ​សុភមង្គល​ដ៏​មហិមា ផែនការ​នៃ​សេចក្តី​ប្រោសលោះ និង ផែនការ​នៃ​ក្តី​មេត្តាករុណា ។

ផែនការ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​រួម​មាន​ការ​បង្កបង្កើត ការធ្លាក់ ដង្វាយ​ធួន​នៃ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ និង ក្រឹត្យ​វិន័យ​ទាំង​អស់ ពិធី​បរិសុទ្ធ​ទាំងឡាយ និង គោលលទ្ធិ​ទាំងឡាយ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ ។ សិទ្ធិ​ជ្រើសរើស—គឺ​ជា​លទ្ធភាព​ដើម្បី​ជ្រើសរើស និង ប្រព្រឹត្តចំពោះ​ខ្លួន​យើង​ផ្ទាល់— គឺជា​ផ្នែក​ដ៏​សំខាន់​នៅ​ក្នុង​ផែនការ​នៃព្រះវរបិតា​ផង​ដែរ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ២:២៧) ។ ដោយ​សារ​ផែន​ការ​នេះ នោះ​យើង​អាច​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ល្អ​ឥត​ខ្ចោះ​តាម​រយៈ​ដង្វាយ​ធួន ទទួល​បាន​ក្តី​អំណរ​ដ៏​ពេញ​លេញ ហើយរស់​នៅ​ជា​រៀង​រហូត​នៅ​ក្នុង​វត្តមាន​នៃ​ព្រះ ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១២:៤៨) ។ ទំនាក់​ទំនង​គ្រួសារ​របស់​យើង​អាច​មាន​រហូត​ដល់​អស់កល្ប​ជានិច្ច ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ យ៉ូហាន ១៧:៣, គ. និង ស. ៥៨:២៧

ជីវិត​មុន​ឆាក​ជីវិត​នេះ

ពីមុន​យើង​បាន​កើត​មក​លើ​ផែនដី​នេះ យើង​បាន​រស់​នៅ​ក្នុង​វត្តមាន​នៃ​ព្រះវរបិតា​សួគ៌រ​បស់​យើង​ក្នុង​នាម​ជា​កូន​ចៅ​វិញ្ញាណ​របស់​ទ្រង់ ( សូមមើល អ័ប្រាហាំ ៣:២២–២៣ ) ។ នៅ​ក្នុង​ជីវិត​មុន​ផែនដី យើង​បាន​ចូល​រួម​នៅ​ក្នុង​ក្រុម​ប្រឹក្សា​មួយ​ជាមួយ​នឹង​កូន​ចៅ​វិញ្ញាណ​ផ្សេង​ទៀត​របស់​ព្រះវរបិតា​សួគ៌ ។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ប្រជុំ​ក្រុមប្រឹក្សា​នោះ ព្រះវរបិតា​សួគ៌​បាន​បង្ហាញ​ដល់​យើង​នូវ​ផែនការ​របស់​ទ្រង់ ហើយ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​ពី​មុន​ជីវិត​លើ​ផែន​ដី​នេះ​បាន​ធ្វើ​សេចក្តី​សញ្ញា​ដើម្បី​ធ្វើ​ជា​អង្គ​សង្រ្គោះ ។

យើង​បាន​ប្រើប្រាស់​សិទ្ធិ​ជ្រើសរើស​របស់​យើង ដើម្បី​ធ្វើ​តាម​ផែនការ​ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ យើង​បាន​រៀបចំ​ខ្លួន​ដើម្បី​មក​កាន់​ផែនដី​នេះ ជា​ទី​កន្លែង​ដែល​យើង​អាច​បន្ត​រីក​ចម្រើន ។

អស់​អ្នក​ណា​ដែល​បាន​ធ្វើ​តាម​ព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​ត្រូវ​បាន​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​មក​កាន់​ផែន​ដី​នេះ ដើម្បី​ទទួល​បទពិសោធន៍​នៃ​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ និង ហើយ​រីកចម្រើន​ទៅ​រក​ជីវិត​ដ៏​នៅ​អស់កល្បជានិច្ច ។ លូស៊ីហ្វើរ ជា​កូន​វិញ្ញាណ​នៃ​ព្រះ​ម្នាក់​ទៀត​ដែល​បាន​ជំទាស់​ប្រឆាំង​នឹង​ផែនការ​នេះ ។ វា​បាន​ក្លាយ​ទៅ​ជា​សាតាំង ហើយ​វា និង​ពួកពលបរិវារ​ទាំងឡាយ​របស់​វា​ត្រូវ​បាន​បណ្តេញ​ចេញ​ពី​ស្ថានសួគ៌ ហើយ​មិន​បាន​ទទួល​ឯកសិទ្ធិ​នៃ​ការ​ទទួល​បាន​រូបកាយ និង បទពិសោធន៍​នៃ​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​ឡើយ ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ យេរេមា ១:៤–៥

ការបង្កបង្កើត

ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​បាន​បង្កើត​ស្ថានសួគ៌ និង ផែន​ដី​ក្រោម​ការ​ដឹកនាំ​របស់​ព្រះវរបិតា ។ ផែន​ដី​មិន​មែន​បង្កើត​ឡើង​ពី​ភាព​ទទេ​នោះ​ទេ គឺ​វា​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើងពី​អ្វី​ៗ​ដែល​មាន​រួច​ហើយ ។ ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​បង្កើត​ពិភព​ដ៏​ច្រើន​ឥត​គណនា ( សូមមើល គ. និង ស. ៧៦:២២–២៤) ។

ការ​បង្កើត​ផែនដី​គឺ​ជា​ផ្នែក​មួយ​ដ៏​សំខាន់​នៃ​ផែន​ការ​របស់​ព្រះ ។ ផែនដី​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​កន្លែង​ដែល​យើង​អាច​ទទួល​បាន​រូបកាយ ត្រូវ​បាន​សាកល្បង និង ទទួលបទពិសោធន៍ ព្រមទាំងអភិវឌ្ឍ​នូវ​ឥរិយាបថ​ដ៏​ទេវភាព ។

យើង​ត្រូវ​តែ​ប្រើប្រាស់​នូវ​ធនធាន​លើ​ផែនដី​នេះ​ដោយ​ឈ្លាសវៃ សុភវិនិច្ឆ័យ និង អំណរគុណ ( សូមមើល គ. និង ស. ៧៨:១៩ ) ។

អ័ដាម​គឺជា​មនុស្ស​ដំបូង​គេ ដែល​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​នៅ​លើផែន​ដី​នេះ ។ ព្រះ​បាន​បង្កើត អ័ដាម និង អេវ៉ា តាម​រូបរាង​របស់​អង្គ​ទ្រង់​ផ្ទាល់ ។ គ្រប់​មនុស្ស​លោក​ទាំង​អស់—ទាំង​ប្រុស ទាំង​ស្រី—ត្រូវ​បាន​បង្កើត​តាម​រូបរាង​របស់​ព្រះ ( សូមមើល លោកុប្បត្តិ ១:២៦–២៧ ) ។

ការធ្លាក់

នៅ​ក្នុង​សួន​ច្បារ​អេដែន ព្រះ​បាន​បញ្ជា​ដល់​អ័ដាម និង អេវ៉ា ថា​មិន​ត្រូវ​បរិភោគ​ផ្លែ​ឈើ​ដឹង​ខុស និង ត្រូវ​ឡើយ ព្រោះ​លទ្ធផល​នៃ​ការ​ធ្វើ​ដូច្នោះ​គឺ​នឹង​ត្រូវ​ស្លាប់​ខាង​វិញ្ញាណ និង ខាង​រូបកាយ ។ សេចក្តីស្លាប់​ខាង​វិញ្ញាណ​គឺ​ជា​ការ​បែក​ចេញ​ពី​ព្រះ ។ សេចក្តី​ស្លាប់​ខាង​រូបកាយ​គឺ​ជា​ការបែក​ចេញ​រវាង​វិញ្ញាណ និង​រូបកាយ​រមែង​ស្លាប់ ។ ដោយសារតែ​អ័ដាម និង អេវ៉ា បាន​រំលង​នូវ​បញ្ញត្តិ​របស់​ព្រះ នោះ​ពួកគេ​ត្រូវ​បាន​បណ្តេញ​ចេញ​ពី​វត្តមាន​របស់​ទ្រង់ ហើយ​បាន​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ ។ ការ​រំលង​របស់ អ័ដាម និង អេវ៉ា ព្រម​ទាំង​លទ្ធផល​នៃ​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ដែល​ពួក​គេ​បាន​ដក​ពិសោធន៍ រួម​ទាំង​សេចក្តី​ស្លាប់​ខាង​វិញ្ញាណ និង សេចក្តី​ស្លាប់​ខាង​រូបកាយ ត្រូវ​បាន​ហៅ​ថា​ការធ្លាក់ ។​

ដោយសារ​លទ្ធផល​នៃ​ការធ្លាក់ នោះ​អ័ដាម និង អេវ៉ា និង ពូជពង្ស​របស់​ពួកគេ​អាច​ទទួល​បាន​នូវ​ភាព​រីករាយ និង ទុក្ខ​ព្រួយ ដឹងខុស និង ត្រូវ ហើយ​មាន​កូនចៅ ( សូម​មើល នីហ្វៃទី២ ២:២៥) ។ ក្នុង​នាម​ជា​កូន​ចៅ​របស់ អ័ដាម និង អេវ៉ា នោះ​យើង​ទទួល​បាន​នូវ​លក្ខខណ្ឌ​នៃ​ការ​ធ្លាក់​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​នេះ ។ យើង​ត្រូវ​បាន​បែក​ចេញ​ពី​វត្តមាន​នៃ​ព្រះអម្ចាស់ ហើយ​ត្រូវ​ស្លាប់​ខាង​រូបកាយ ។ យើង​ក៏​ត្រូវ​បាន​សាកល្បង​ដោយ​ភាព​លំបាក​នៃ​ជីវិត និង ការ​ល្បួង​នៃ​មារ​សត្រូវ​ផងដែរ ។ ( សូម​មើល ម៉ូសាយ ៣:១៩ ) ។

ការធ្លាក់​គឺ​ជា​ផ្នែក​មួយ​ដ៏​សំខាន់​នៃ​ផែនការ​សង្រ្គោះ​របស់​ព្រះវរបិតាសួគ៌​ទាំងមូល ។ វា​មាន​ទិស​ដៅ​ពីរ—ចុះក្រោម ប៉ុន្តែ​ទៅ​មុខ ។ ក្រៅពីនាំឲ្យមាន​ការ​ស្លាប់​ខាង​រូបកាយ និង វិញ្ញាណ ការ​ធ្លាក់​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​ឱកាស​ដើម្បី​កើត​មក​លើ​ផែន​ដី​នេះ​ដើម្បី​រៀន និង រីកចម្រើន ។

ជីវិត​រមែង​ស្លាប់

ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​គឺ​ជា​ពេល​វេលា​នៃ​ការ​រៀន​សូត្រ នៅ​ពេល​យើង​អាច​រៀបចំ​សម្រាប់​ជីវិត​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប និង ដើម្បី​បង្ហាញ​ថា យើង​នឹង​ប្រើប្រាស់​នូវ​សិទ្ធិ​ជ្រើសរើស​របស់​យើង ដើម្បី​ធ្វើ​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ដែល​ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​បញ្ជា ។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​នេះ យើង​ត្រូវ​តែ​ស្រឡាញ់ និង បម្រើ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ( សូមមើល ម៉ូសាយ ២:១៧, មរ៉ូណៃ ៧:៤៥, ៤៧–៤៨) ។

នៅ​ក្នុង​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ វិញ្ញាណ​របស់​យើង​ត្រូវ​បាន​រួមគ្នា​ជាមួយ​នឹង​រូបកាយ​របស់​យើង ដោយ​ផ្តល់​ឲ្យ​យើង​នូវ​ឱកាស​ដើម្បី​រីកចម្រើន និង អភិវឌ្ឍ​តាម​វិធី​ជា​ច្រើន​ដែល​មិន​អាច​កើត​មាន​បានឡើយ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​មុន​ផែនដីនេះ ។ រូបកាយ​របស់​យើង​គឺ​ជា​ផ្នែក​មួយ​ដ៏​សំខាន់​នៃ​ផែនការ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ហើយ​ថា​រូប​កាយ​នេះ​គួរ​តែ​ត្រូវ​បានគោរពដោយ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ថា​ជា​អំណោយ​មួយ​មក​ពី​ព្រះ​វរបិតា​សួគ៌​របស់​យើង ​( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ៦:១៩–២០) ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ យ៉ូស្វេ ២៤:១៥, ម៉ាថាយ​២២:៣៦–៣៩, នីហ្វៃទី ២ ២៨:៧–៩, អាលម៉ា ៤១:១០, គ. និង ស. ៥៨:២៧

ជីវិត​ក្រោយ​សេចក្តី​ស្លាប់

នៅ​ពេល​យើង​ស្លាប់ វិញ្ញាណរបស់យើង​ចូល​ទៅ​ក្នុង​ពិភព​វិញ្ញាណ ហើយរង់ចាំ​ការ​រស់​ឡើង​វិញ ។ វិញ្ញាណ​នៃ​ពួក​សុចរិត​ត្រូវ​បាន​ទទួលចូល​ទៅ​ក្នុងស្ថាន​ភាព​នៃ​សុភមង្គល ដែល​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ថា​ស្ថាន​បរម​សុខ ។ មាន​ពួក​អ្នក​ស្មោះ​ត្រង់​ជា​ច្រើន​នឹង​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ទៅ​កាន់​អ្នក​ទាំង​នោះ​នៅ​ក្នុង​ស្ថាន​ឃុំ​ព្រលឹង ។

ស្ថាន​ឃុំ​ព្រលឹង​គឺ​ជា​កន្លែង​បណ្តោះ​អាសន្ន នៅ​ក្នុង​ពិភពក្រោយពីជីវិតរមែងស្លាប់​សម្រាប់​អ្នក​ទាំងឡាយ​ណា​ដែល​ស្លាប់​ទៅ​ដោយ​មិន​បាន​ដឹង​អំពី​សេចក្តី​ពិត និង សម្រាប់​អ្នក​ទាំងឡាយ​ណា​ដែល​មិនបាន​គោរព​ប្រតិបត្តិ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ ។ នៅ​ទី​នោះ វិញ្ញាណ​ទាំងឡាយ​ត្រូវ​បាន​បង្រៀន​ដំណឹង​ល្អ ហើយ​មាន​ឱកាស​ដើម្បី​ប្រែ​ចិត្ត និង​ទទួល​ពិធីបរិសុទ្ធ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ដែល​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​សម្រាប់​ពួកគេ​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ ( សូម​មើល ពេត្រុសទី១ ៤:៦) ។ អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ណា​ដែល​ទទួល​យក​ដំណឹង​ល្អ នឹង​រស់​នៅ​ក្នុង​ស្ថាន​បរម​សុខ​រហូត​ដល់​ការ​រស់​ឡើង​វិញ ។

ការ​រស់​ឡើង​វិញ​គឺ​ជា​ការ​រួម​បញ្ចូល​គ្នា​វិញ​នៃ​រូបកាយ​ជា​វិញ្ញាណ​របស់​យើង ជាមួយ​នឹង​រូប​កាយ​ជា​សាច់ និង​ឆ្អឹង​របស់​យើង ( សូមមើល លូកា ២៤:៣៦–៣៩ ) ។ ក្រោយ​ពី​ការ​រស់​ឡើង​វិញ វិញ្ញាណ និង រូបកាយ​នឹង​មិនបែក​ចេញ​ពី​គ្នា​ទៀត​ឡើយ ហើយ​យើង​នឹង​ក្លាយ​ទៅ​ជា​អមតៈ ។ មនុស្ស​គ្រប់​រូប​កើត​មក​លើ​ផែន​ដី​នឹង​ត្រូវ​បាន​រស់​ឡើង​វិញ ពីព្រោះ​ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ​បាន​យក​ឈ្នះ​លើ​សេចក្តី​ស្លាប់ ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ១៥:២០–២២) ។ ពួក​សុចរិត​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ​មុន​ពួក​ទុច្ចរិត ហើយ​ពួកគេ​រស់​ឡើង​វិញ​នៅ​ក្នុង​ដំណើរ​រស់​ឡើង​វិញ​ទីមួយ ។

សេចក្ដីជំនុំជម្រះ​ចុង​ក្រោយ នឹង​កើត​ឡើង​បន្ទាប់​ពី​ការរស់ឡើង​វិញ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នឹង​កាត់​សេចក្តី​មនុស្ស​គ្រប់​រូប ដើម្បី​កំណត់​នូវ​សេចក្តី​រុងរឿង​ដ៏​អស់កល្ប​ដែល​បុគ្គល​នោះ​នឹង​ទទួល​បាន ។ ការ​កាត់​សេចក្តី​នេះ​នឹង​ផ្អែក​ទៅ​លើ​ការ​គោរព​ប្រតិបត្តិ​របស់​បុគ្គល​ម្នាក់​ៗ​តាម​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​របស់​ព្រះ ( សូមមើល វិវរណៈ ២០:១២, ម៉ូសាយ ៤:៣០) ។

មាន​នគរ​នៃ​សិរីល្អ​បី ( សូមមើល កូរិនថូសទី ១ ១៥:៤០–៤២) ។ នគរ​ដែល​ខ្ពស់​ជាង​គេ​នោះ​គឺ​នគរ​សេឡេ​ស្ទាល ។ អ្នក​ទាំងឡាយ​ណា​ដែល​មាន​សេចក្តី​ក្លាហាន​ក្នុង​ការ​ថ្លែង​ទីបន្ទាល់​អំពី​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង គោរព​ប្រតិបត្តិតាម​គោលការណ៍​ទាំង​ឡាយ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ នឹង​រស់​នៅ​ក្នុង​នគរ​សេឡេស្ទាល​ក្នុង​វត្តមាន​នៃ​ព្រះ​វរបិតា និង​ព្រះរាជ​បុត្រា​ទ្រង់ គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល គ. និង ស. ១៣១:១–៤) ។

នគរ​ទី​ពីរ​នៃ​នគរ​សិរី​ល្អ​ទាំង​បី​គឺ​នគរ​ទេរេស​ទ្រាល ។ អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ណា​ដែល​រស់​នៅ​ក្នុង​នគរ​នេះ​នឹងជា​បុរស និង ស្រ្តី​ណាដែល​រស់​នៅ​ដោយ​សុចរិត​ទៀង​ត្រង់ តែមិន​មាន​សេចក្តី​ក្លាហាន​ក្នុង​ការ​ថ្លែង​ទីបន្ទាល់​អំពី​ព្រះយេស៊ូវ ។

នគរ​ទេឡេស្ទាល​គឺ​ជា​នគរ​ដែល​ទាប​បំផុត​ក្នុង​ចំណោម​នគរ​នៃ​សិរី​ល្អ​ទាំង​បី ។ អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ណា​ដែល​ទទួល​បាន​នគរ​នេះ នឹងជា​អស់អ្នក​ដែល​ជ្រើសរើស​សេចក្តី​ទុច្ចរិត​ជា​ជាង​ជ្រើសរើស​សេចក្តី​សុចរិត កាល​រស់​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់​របស់​ពួកគេ ។ បុគ្គល​ទាំង​នេះ​នឹង​ទទួល​សិរី​ល្អ​របស់​ពួកគេ បន្ទាប់​ពី​ត្រូវ​បាន​សង្រ្គោះ​ពី​ស្ថាន​ឃុំ​ព្រលឹង ។

ឯកសារ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ យ៉ូហាន ១៧:៣

៣.ដង្វាយធួន​របស់​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

ការធ្វើ​ឲ្យ​ធួន​គឺរងទារណ្ឌកម្ម​នៃ​អំពើ​បាប ហេតុ​ដូច្នេះ​ហើយ តាម​រយៈ​ការណ៍​នេះ វាដក​ចេញ​នូវ​ឥទ្ធិពល​នៃ​អំពី​បាប​ចេញ​ពី​អ្នក​ប្រែចិត្ត​ពី​អំពើ​បាប និង​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​បុគ្គល​នោះ​ត្រូវ​បាន​ផ្សះផ្សារ​ឡើងវិញ​ជាមួយ​នឹង​ព្រះ​ ។ មាន​តែ​ព្រះយេស៊ូវ​គ្រីស្ទ​មួយ​អង្គ​គត់ ដែល​មាន​សមត្ថភាព​ធ្វើ​ដង្វាយ​ធួន​ដ៏​ឥត​ខ្ចោះ​សម្រាប់​មនុស្ស​លោក​ទាំង​អស់ ។ ដង្វាយ​ធួន​របស់​ទ្រង់​គឺ​រួម​មាន ការ​រង​ទុក្ខរបស់​ទ្រង់​ក្នុង​សួន​ច្បារ​គែតសេម៉ានី សម្រាប់​អំពើ​បាប​នៃ​មនុស្ស​លោក​ទាំងអស់ ការ​បង្ហូរ​ព្រះ​លោហិត​របស់​ទ្រង់ ការ​រងការ​ឈឺចាប់ និង ការសុគត​របស់​ទ្រង់​នៅ​លើ​ឈើឆ្កាង និង ការរស់​ឡើង​វិញ​ពី​ផ្នូរ​របស់​ទ្រង់ ( សូមមើល លូកា ២៤:៣៦–៣៩, គ. និង ស. ១៩:១៦–១៩) ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះ​មាន​សមត្ថភាព​ធ្វើ​ដង្វាយ​ធួន​នេះ ពីព្រោះ​ទ្រង់​បាន​រក្សា​អង្គ​ទ្រង់​ចៀស​ពី​អំពើ​បាប និង​មាន​អំណាច​ឈ្នះ​លើ​សេចក្តី​ស្លាប់ ។ ដោយសារ​ទ្រង់​មាន​មាតា​ដែល​មាន​ជីវិត​រមែង​ស្លាប់ នោះ​ទ្រង់​ទទួល​មរតកនៃសេចក្តី​ស្លាប់ ។ ដោយ​សារ​ទ្រង់​មាន​បិតា​ដែល​មាន​ជីវិត​អមត នោះ​ទ្រង់​មាន​អំណាច​ដើម្បី​នឹង​យក​ព្រះជន្ម​របស់​ទ្រង់​មក​វិញ​ម្តង​ទៀត ។​

តាម​រយៈ​ព្រះគុណ នោះ​ដង្វាយ​ធួន​របស់​ព្រះអង្គ​សង្រ្គោះ​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​ទាំង​អស់​នឹង​រស់​ឡើង​វិញ ហើយ​ទទួល​បាន​នូវ​ជីវិត​អមតៈ ។ ដង្វាយ​ធួន​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​ក៏​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​ទទួល​បាន​នូវ​ជីវិតដ៏​អស់កល្ប​ផង​ដែរ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ៧:៤១ ) ។ ដើម្បី​ទទួល​បាន​នូវ​អំណោយ​ទាន​នេះ យើង​ត្រូវ​តែ​រស់​នៅ​តាម​ដំណឹង​ល្អ​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ ដែល​រួម​មាន ការ​មាន​សេចក្តី​ជំនឿ​លើ​ទ្រង់ ការ​ប្រែ​ចិត្ត​ពី​អំពើ​បាប​របស់​យើង ការទទួល​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក ការទទួល​អំណោយ​ទាន​នៃ​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ និង ប្រកាន់​ខ្ជាប់​ដោយ​ស្មោះត្រង់​រហូត​ដល់​ទី​បំផុត ( សូមមើល យ៉ូហាន ៣:៥) ។

ក្នុង​ផ្នែក​នៃ​ដង្វាយ​ធួន​របស់​ទ្រង់ នោះ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មិន​ត្រឹមតែ​រង​ទុក្ខ​សម្រាប់​អំពើ​បាប​របស់​យើង​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ថែម​ទាំង​លើក​មក​ដាក់​លើ​ខ្លួន​ព្រះអង្គ​នូវ​ការ​ឈឺ​ចាប់ ជំងឺ និង រោគា​ទាំងឡាយ​របស់​មនុស្ស​ទៀត​ផង ( សូមមើល អាលម៉ា ៧:១១–១៣ ) ។ ទ្រង់​យល់​អំពី​ការ​ឈឺចាប់​របស់​យើង ពីព្រោះ​ទ្រង់​បាន​ទទួល​នូវ​បទពិសោធន៍​នៃ​ការឈឺ​ចាប់​នោះ ។ ព្រះគុណ ឬ​អំណាច​ដែល​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បានរបស់​ទ្រង់ ពង្រឹង​យើង​ដើម្បីអាច​រង​នូវ​បន្ទុក និង សម្រេច​បាន​កិច្ចការ​មួយ​ចំនួន ដែល​យើង​មិន​អាច​ធ្វើ​ដោយ​ខ្លួន​យើង​ផ្ទាល់ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១១:២៨–៣០, ភីលីព ៤:១៣, អេធើរ ១២:២៧ ) ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ យ៉ូហាន ៣:៥, កិច្ចការ ៣:១៩–២១

សេចក្ដី​ជំនឿ​លើ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ

សេចក្តី​ជំនឿ​គឺ​ជា « សេចក្តី​សង្ឃឹម​ទៅ​លើ​អ្វីៗ​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ ហើយ​ដែល​ពិត » ( ​អាលម៉ា ៣២:២១, សូមមើល​ផង​ដែរ អេធើរ ១២:៦ ) ។ វា​ជា​អំណោយទាន​ពី​ព្រះ ។

សេចក្តី​ជំនឿ​ត្រូវ​តែ​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បី​ឲ្យ​សេចក្តី​ជំនឿ​នោះ​ដឹក​នាំ​បុគ្គល​នោះ​ទៅ​រក​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ។ ការ​មាន​សេចក្តី​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ​មាន​ន័យ​ថា ការ​ពឹង​ផ្អែក​ទាំង​ស្រុង​ទៅ​លើ​ទ្រង់ និង ទុក​ចិត្ត​លើ​ដង្វាយ​ធួន អំណាច និង សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ដ៏​គ្មាន​ដែន​កំណត់​របស់​ទ្រង់ ។ វា​រួម​ទាំង​ការ​ជឿ​លើ​ការ​បង្រៀន​របស់​ទ្រង់ និង ការជឿ​មួយ​សូម្បី​តែ​យើង​មិន​យល់​អំពី​អ្វីៗ​ទាំង​អស់​ដែល​ទ្រង់​ធ្វើ​ក៏​ដោយ ( សូមមើល សុភាសិត ៣:៥–៦, គ. និង ស. ៦:៣៦) ។

សេចក្តី​ជំនឿ​ត្រូវ​បង្ហាញ​តាម​របៀបដែល​យើង​រស់​នៅ ជា​ជាង​សេចក្តីជំនឿដែលគ្មាន​ការ​ប្រព្រឹត្ត ( សូមមើល យ៉ាកុប ២:១៧–១៨ ) ។ សេចក្តី​ជំនឿ​អាច​រីកចម្រើន​ឡើង នៅពេល​យើង​អធិស្ឋាន សិក្សា​ព្រះគម្ពីរ និង​គោរព​ប្រតិបត្តិ​តាម​ព្រះបញ្ញត្តិ​ទាំងឡាយ​របស់​ព្រះ ។

ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ​ក៏​មាន​សេចក្តី​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​វរបិតា ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ និង​អំណាច​បព្វជិតភាព ព្រម​ទាំង​ចំណុច​សំខាន់ៗ​ដទៃ​ទៀត​នៃ​ដំណឹង​ល្អ ដែល​បាន​ស្តារ​ឡើង​វិញ​ផង​ដែរ ។ សេចក្តី​ជំនឿ​ជួយ​យើង​ឲ្យ​ទទួល​បាន​នូវ​ការ​ព្យាបាល​ខាង​វិញ្ញាណ និង​ខាង​រូបកាយ ដើម្បី​ឈាន​ទៅ​មុខ ប្រឈម​មុខ​នឹង​ការ​លំបាក​របស់​យើង និង យក​ឈ្នះ​ទៅ​លើ​សេចក្តី​ល្បួង ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ៣១:១៩–២០) ។ ព្រះអម្ចាស់​នឹង​សម្តែង​នូវ​អព្ភូតហេតុ​ដ៏​អស្ចារ្យ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​របស់​យើង​ស្រប​តាម​សេចក្តី​ជំនឿ​របស់​យើង ។

តាមរយៈ​សេចក្តី​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះ​បុគ្គល​ម្នាក់​អាច​ទទួល​បាន​នូវ​ការ​ផ្តាច់​បាប ហើយ​នៅ​ទី​បំផុត​អាច​នឹង​រស់​នៅ​ក្នុង​វត្ត​មាន​របស់​ព្រះ ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ ម៉ាថាយ ១១:២៨–៣០

ការប្រែចិត្ត

ការ​ប្រែ​ចិត្ត​គឺ​ជា​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​នៃ​គំនិត និង ចិត្ត​ដែល​ផ្តល់​ដល់​យើង​នូវ​ទិដ្ឋភាពថ្មី​អំពី​ព្រះ អំពី​ខ្លួន​របស់​យើង​ផ្ទាល់ និង អំពី​ពិភព​លោក​នេះ ។ វា​រួម​មាន​ការ​បែរ​ចេញ​ពី​អំពើ​បាប ហើយ​បែរ​ទៅ​រក​ព្រះ​ដើម្បី​ទទួល​បាន​ការអត់​ទោស ។ វា​ត្រូវ​បាន​ទាក់ទាញ​ទឹក​ចិត្ត​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​ព្រះ និង​បំណង​ប្រាថ្នា​ដ៏​ពិត​ប្រាកដ​ដើម្បី​គោរព​តាម​ព្រះបញ្ញត្តិ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ទ្រង់ ។

អំពី​បាប​របស់​យើង​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មិន​ស្អាតស្អំ—មិន​សក្តិ​សម​ដើម្បី​ត្រឡប់​ទៅ និង រស់​នៅ​ក្នុង​វត្តមាន​នៃ​ព្រះ​វរបិតា​សួគ៌​របស់​យើង​វិញ ។ តាម​រយៈ​ដង្វាយ​ធួន​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះ​ព្រះវរបិតា​ដែល​គង់​នៅ​ឋានសួគ៌​របស់​យើង​បាន​ប្រទាន​នូវ​វីធី​តែ​មួយ​គត់​ដល់​យើង ដើម្បី​ទទួល​បាន​ការ​អភ័យ​បាប ( សូមមើល អេសាយ ១:១៨ ) ។

ការប្រែ​ចិត្ត​រួម​មាន​ទាំង​អារម្មណ៍​នៃ​ការ​សោកស្តាយ​សម្រាប់​ការ​ប្រព្រឹត្ត​អំពើ​បាប សារភាព​ទៅ​កាន់​ព្រះវរបិតា​សួគ៌​របស់​យើង និង ទៅ​កាន់​អ្នក​ដទៃ​ទៀត​ដែល​ចាំ​បាច់ លះបង់​ចោល​អំពើ​បាប ស្វែងរកការ​ស្តារ​ឡើង​វិញ​តាម​ដែល​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន​ចំពោះ​អ្វី​ៗ ដែល​បាន​ខូចខាត​ដោយ​សារ​អំពើ​បាប​របស់​នរណា​ម្នាក់ និង រស់​នៅ​ដោយ​គោរព​តាម​ព្រះបញ្ញត្តិ​របស់​ព្រះ ( សូមមើល គ. និង ស. ៥៨:៤២–៤៣ ) ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ អេសាយ ៥៣:៣–៥; យ៉ូហាន ១៤:៦; នីហ្វៃទី ២ ២៥:២៣, ២៦; គ. និង ស. ១៨:១០–១១; គ. និង ស. ១៩:២៣; គ. និង ស. ៧៦:៤០–៤១

៤.គ្រា​កាន់​កាប់​ត្រួត​ត្រា ការក្បត់​សាសនា និង ការស្តារ​ឡើង​វិញ

គ្រា​កាន់កាប់​ត្រួតត្រា

គ្រា​កាន់​កាប់​ត្រួត​ត្រា គឺ​ជា​អំឡុង​ពេលដែល​ព្រះអម្ចាស់​ត្រាស់​សម្តែង​គោលលទ្ធិ ពិធី​បរិសុទ្ធ​នានា និង បព្វជិតភាព​របស់​ទ្រង់ ។ វា​គឺ​ជា​អំឡុង​ពេល​មួយ ដែល​យ៉ាង​ហោច​ណាស់ ព្រះ​អម្ចាស់​មាន​អ្នក​បម្រើ​ដែល​បានទទួល​សិទ្ធិ​អំណាច​ម្នាក់​នៅ​លើ​ផែនដី ដែល​កាន់​បព្វជិតភាព​បរិសុទ្ធ និង ជា​អ្នក​ដែល​មាន​នូវ​ការ​អនុញ្ញាត​ពី​ព្រះ​ដើម្បី​ចែក​ចាយ​ដំណឹង​ល្អ និង ដើម្បី​ចាត់ចែង​ពិធី​បរិសុទ្ធ​ដែល​មាន​ក្នុង​ដំណឹង​ល្អ​នោះ ។ សព្វថ្ងៃ​នេះ យើង​កំពុង​រស់​នៅ​ក្នុង​គ្រា​កាន់​កាប់​ត្រួតត្រា​ចុង​ក្រោយ—ជា​គ្រា​កាន់​កាប់​ត្រួត​ត្រា​ដែល​ពេញ​កំណត់ ដែល​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ជាមួយ​នឹង​វិវរណៈ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​ទៅ​កាន់​យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។​

គ្រា​កាន់​កាប់​ត្រួតត្រា​មុន​ៗ​ត្រូវ​បាន​គេ​ស្គាល់​ថា​ជា​គ្រា​កាន់​កាប់​ត្រួតត្រា​ជា​មួយ អ័ដាម ណូអេ អ័ប្រាហាំ ម៉ូសេ និង ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ លើស​ពី​នេះ មាន​នូវ​គ្រា​កាន់​កាប់​ត្រួតត្រា​ដទៃ​ផ្សេង​ទៀត​ជា​ច្រើន រួម​មាន​នូវ​គ្រា​កាន់​កាប់​ត្រួតត្រា​ក្នុង​ចំណោម​សាសន៍​នីហ្វៃ និង សាសន៍​យ៉ារ៉េឌ ។ ផែនការនៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ និង​ដំណឹង​ល្អ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ត្រូវ​បាន​បើក​សម្តែង និង បង្រៀន​នៅ​ក្នុង​គ្រប់​គ្រា​កាន់​កាប់​ត្រួតត្រា​ទាំង​អស់ ។

ការក្បត់​សាសនា

នៅពេលមនុស្សបែរចេញ​ពី​គោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ និងមិនមានកូនសោនៃ​បព្វជិតភាព​ទេនោះ ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងការក្បត់សាសនា ។

ពេល​វេលា​ការ​ក្បត់​សាសនា​ទូទៅ បាន​កើត​ឡើង​ពេញ​អស់​ទាំង​ប្រវត្តិ​សាស្ត្រ​នៃ​ពិភព​លោក ។ ឧទាហរណ៍​មួយ​គឺ​ការ​ក្បត់សាសនា​ដ៏ធំ ដែល​បាន​កើត​ឡើង​បន្ទាប់​ពី​ព្រះអង្គសង្គ្រោះ​បាន​ស្ថាបនា​សាសនាចក្រ​របស់ទ្រង់ ( សូមមើល ថែស្សាឡូនិចទី ២ ២:១–៣ ) ។ បន្ទាប់​ពី​ការស្លាប់​នៃ​ពួក​សាវក​របស់​ព្រះ​អង្គ​សង្រ្គោះ គោលការណ៍​ទាំងឡាយ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​ត្រូវ​បាន​ខូច​បង់ ហើយ​ការ​ផ្លាស់ប្តូរ​ដែល​គ្មានការ​អនុញ្ញាត​បាន​កើត​ឡើង​នៅ​ក្នុង​អង្គការ​សាសនាចក្រ និង ពិធី​បរិសុទ្ធ​ទាំងឡាយ​នៃ​បព្វជិតភាព ។ ដោយ​សារ​ការ​រីករាល​ដាល​នៃ​ភាព​ទុច្ចរិត​នោះ ព្រះអម្ចាស់​បាន​ដក​យក​សិទ្ធិ​អំណាច និង កូនសោ​ទាំងឡាយ​នៃ​បព្វជិត​ភាពចេញ​ពី​ផែន​ដី ។

ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ការ​ក្បត់​សាសនា​ដ៏​ធំ​នេះ គឺមនុស្ស​រស់នៅ ដោយ​គ្មាន​នូវ​ការ​ដឹកនាំ​ពី​ព្រះ​តាម​រយៈ​ព្យាការី​នៅ​រស់​នោះ​ទេ ។ មាន​ព្រះវិហារ​ជាច្រើន​ត្រូវ​បាន​ស្ថាបនា​ឡើង ប៉ុន្តែ​ពួកគេ​គ្មាន​នូវ​សិទ្ធិ​អំណាច​ដើម្បី​ប្រគល់​នូវ​អំណោយ​ទាន​នៃ​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ឬ ធ្វើ​ពិធី​បរិសុទ្ធ​នៃ​បព្វជិតភាព​ផ្សេងៗ​ទៀត​បាន​ឡើយ ។ ផ្នែក​មួយ​ចំនួន​នៃ​ព្រះគម្ពីរ​បរិសុទ្ធ​ត្រូវ​បាន​ខូច និង​បាត់​បង់ ហើយ​មនុស្ស​លែង​មាន​នូវ​ភាព​ត្រឹម​ត្រូវ​នៃ​ការយល់​ដឹង​ពី​ព្រះ​ទៀត​ហើយ ។​

ការក្បត់សាសនា​នេះ​បាន​កើត​ឡើង​រហូត​ដល់​ពេល​ព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ព្រះ​រាជ​បុត្រា​សំណព្វទ្រង់​បាន​យាង​មក​ជួប យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង បាន​ចាប់​ផ្តើម​ការ​ស្តារ​ភាពពេញលេញ​នៃដំណឹងល្អឡើង​វិញ ។

ការស្តារឡើងវិញ

ការ​ស្តារឡើង​វិញ​គឺ​ជា​ការ​ការស្ថាបនា​ឡើង​វិញ​របស់​ព្រះ​នៃ​សេចក្តីពិត និង ពិធីបរិសុទ្ធ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​របស់​ទ្រង់​ក្នុង​ចំណោម​កូន​ចៅ​របស់​ទ្រង់​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នេះ ( សូមមើល​កិច្ចការ៣:១៩–២១ ) ។

នៅ​ក្នុង​ការ​រៀបចំ​សម្រាប់​ការ​ស្តារ​ឡើង​វិញ ព្រះអម្ចាស់​បានលើកពួក​បុរស​សុចរិត​ឡើង​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​មួយ​ដែល​គេ​ហៅ​ថា ការ​សាងឡើង​វិញ ។ ពួក​គេ​បាន​មាន​បំណង​ដើម្បី​បែរ​ទៅ​រក​គោលលទ្ធិ ការអនុវត្ត និង​ការ​រៀបចំ​សាសនា​ទៅ​តាម​របៀប​ដែល​ព្រះ​អង្គ​សង្រ្គោះ​បាន​ស្ថាបនាឡើង ។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​នោះ​ក្តី ពួកគេ​ពុំ​មាន​បព្វជិតភាព ឬ​ភាព​ពេញ​លេញ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​នោះ​ទេ ។

ការស្តារ​ឡើង​វិញ​បាន​ចាប់​ផ្តើម​នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៨២០ នៅ​ពេល​ព្រះ​ជាព្រះវរបិតា និង​ព្រះរាជ​បុត្រា​ទ្រង់ គឺ​ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ​បានបង្ហាញ​អង្គ​ទ្រង់​ដល់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ក្នុង​ការ​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះ​ការ​អធិស្ឋាន​របស់​លោក ( សូមមើល យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ប្រវត្តិ ១:១៥–២០ ) ។ ព្រឹត្តិការណ៍​សំខាន់ៗ​មួយ​ចំនួន​នៃ​ការ​ស្តារ​ឡើង​វិញ គឺ​ការបកប្រែ​ព្រះគម្ពីរ​មរមន ការស្តារ​ឡើង​វិញ​នៃ​បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន និង មិលគីស្សាដែក និង ការ​រៀបចំ​សាសនាចក្រ​នៅ​ថ្ងៃ​ទី ៦ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៨៣០ ។

បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន​ត្រូវ​បាន​ស្តារ​ឡើង​វិញ​ដល់​យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី ដោយ យ៉ូហាន បាទីស្ទ នៅ​ថ្ងៃ​ទី ១៥ ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៨២៩ ។ បព្វជិតភាព​មិលគីស្សាដែក និង កូនសោ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​នគរ​ត្រូវ​បាន​ស្តារ​ឡើង​វិញ​នៅ​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៨២៩ នៅ​ពេល​ដែល​សាវក ពេត្រុស យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន បាន​ប្រគល់​កូនសោ​ទាំង​នោះ​ដល់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង អូលីវើរ ខៅឌើរី ។

ភាពពេញ​លេញ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​ត្រូវ​បាន​ស្តារឡើង​វិញ ហើយ​សាសនា​ចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ​គឺ​ជា « សាសនា​ចក្រ​តែ​មួយ​ដែលពិត ហើយ​សកម្ម​នៅ​លើ​ផ្ទៃ​ផែន​ដីទាំង​មូល » (គ. និង ស. ១:៣០ ) ។ នៅ​ទី​បំផុត សាសនាចក្រ​នឹង​មាន​ពាស​ពេញ​ផ្ទៃ​ផែន​ដី និង​ឈរ​ឡើង​ជារៀង​រហូត ។

ឯកសារ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ អេសាយ ២៩:១៣–១៤; អេសេគាល ៣៧:១៥–១៧; អេភេសូ ៤:១១–១៤; យ៉ាកុប ១:៥–៦

៥.​ព្យាការី និង វិវរណៈ

ព្យាការី​គឺ​ជា​មនុស្ស​ម្នាក់​ដែល​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ដោយ​ព្រះ ដើម្បី​និយាយ​ជំនួស​ទ្រង់ ( សូមមើល អេម៉ុស ៣:៧) ។ ពួក​ព្យាការី​ទាំងឡាយ​ថ្លែង​ទីបន្ទាល់​អំពី​ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ និង​បង្រៀន​ដំណឹង​ល្អ​របស់​ទ្រង់ ។ ពួក​លោក​បង្ហាញ​ឲ្យ​ស្គាល់​នូវ​ព្រះហឫទ័យ និង ចរិត​លក្ខណៈពិត​របស់​ព្រះ ។ ពួក​លោក​ប្រាប់​អំពី​អំពើ​បាប និង​ព្រមាន​អំពី​ផលវិបាក​នៃ​អំពើ​បាប ។ ជួនកាល ពួក​លោក​បាន​ព្យាករ​ពី​ព្រឹត្តិការណ៍​នា​ពេល​អនាគត ( សូមមើល គ. និង ស. ១:៣៧–៣៨) ។ ការបង្រៀន​ជា​ច្រើន​របស់​ព្យាការីគឺ​មាន​នៅ​ក្នុង​ព្រះគម្ពីរនានា ។ នៅ​ពេល​យើង​សិក្សា​ប្រសាសន៍​របស់​ព្យាការី នោះ​យើង​អាច​រៀន​សេចក្តី​ពិត និង​ទទួល​បាន​នូវ​ការ​ណែនាំ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ៣២:៣) ។

យើង​គាំទ្រ​ប្រធាន​នៃ​សាសនា​ចក្រ​ជា ព្យាការី អ្នកមើលឆុត និង ជាអ្នក​ទទួល​វិវរណៈ និង ជា​បុរស​តែម្នាក់គាត់នៅ​លើ​ផែន​ដី ដែល​ទទួល​បាន​វិវរណៈ​ដើម្បី​ដឹកនាំ​សាសនា​ចក្រ​នេះ​ទាំង​មូល ។ យើង​ក៏​គាំទ្រ​ដល់​ទី​ប្រឹក្សា​ទាំង​ឡាយ​នៅ​ក្នុង​គណៈ​ប្រធាន​ទី​មួយ និង សមាជិកនៃ​កូរ៉ុម​នៃពួកសាវក​ដប់​ពីរ​នាក់​ជា​ព្យាការី អ្នក​មើល​ឆុត និង ជាអ្នក​ទទួល​វិវរណៈផងដែរ ។

វិវរណៈ​គឺ​ជា​ទំនាក់​ទំនង​រវាង​ព្រះ​ទៅ​កាន់​កូន​ចៅ​របស់​ទ្រង់ ។ នៅ​ពេល​ព្រះ​អម្ចាស់​បើក​សម្តែង​ព្រះ​ឆន្ទៈ​របស់​ទ្រង់ទៅ​កាន់​សាសនា​ចក្រ នោះ​ទ្រង់​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​តាម​រយៈ​ព្យាការី​របស់​ទ្រង់ ។ ព្រះគម្ពីរ​នានា—ព្រះគម្ពីរ​បរិសុទ្ធ ព្រះគម្ពីរ​មរមន គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា និង មុក្តា​ដ៏​មាន​តម្លៃ​មហិមា—មាន​នូវ​វិវរណៈ​ទាំងឡាយ ដែល​បាន​ផ្តល់ឲ្យ​តាម​រយៈ​ព្យាការី​ពីបុរាណ និង ព្យាការី​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ។ ប្រធាន​នៃ​សាសនា​ចក្រ​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ គឺ​ជា​ព្យាការី​របស់​ព្រះ​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នា​សព្វថ្ងៃ​នេះ ។

បុគ្គល​ម្នាក់​ៗ​អាច​ទទួល​វិវរណៈ​ដើម្បីជួយ​ពួក​គេ​ជាមួយ​នឹង​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ ការ​ទទួល​ខុសត្រូវ និង សំណួរ​ជាក់លាក់​ទាំងឡាយ​របស់​ពួកគេ និង ដើម្បី​ជួយ​ពង្រឹង​ទីបន្ទាល់​របស់​ពួក​គេ ។ វិវរណៈ​ដែល​កើត​មាន​ចំពោះ​ពួក​អ្នក​ដឹកនាំ និង​សមាជិក​សាសនា​ចក្រ ភាគច្រើន​កើត​ឡើង​តាម​រយៈ​ចំណាប់​អារម្មណ៍ និង គំនិត​ទាំងឡាយ​ដែល​បាន​មក​ពីព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ។ ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​មាន​បន្ទូល​ទៅ​កាន់​គំនិត និង ដួងចិត្ត​របស់​យើង​ជា​សំឡេង​ដ៏​តូច​រហៀង ( សូម​មើល គ. និង ស. ៨:២–៣ ) ។ វិវរណៈ​អាច​កើត​មាន​តាម​រយៈ​ការនិមិត្ត សុបិន និង ការ​យាង​មក​ជួប​ពី​ពួក​ទេវតា​ផង​ដែរ ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ ទំនុកដំកើង ១១៩:១០៥​, អេភេសូ ៤:១១–១៤, ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៥–១៧​, យ៉ាកុប១:៥–៦, មរ៉ូណៃ ១០:៤–៥

៦.​បព្វជិតភាព និង កូនសោទាំងឡាយ​នៃ​បព្វជិតភាព

បព្វជិតភាព​គឺ​ជា​អំណាច និង ជា​សិទ្ធិ​អំណាច​ដ៏​អស់កល្ប​របស់​ព្រះ ។ តាម​រយៈ​បព្វជិតភាព ព្រះ​បាន​បង្កើត និង គ្រប់គ្រង​ស្ថានសួគ៌​ព្រមទាំង​ផែនដី​ផងដែរ ។ តាមរយៈ​អំណាច​នេះ នោះ​ទ្រង់​បាន​ប្រោស​លោះ និងតម្កើង​កូន​ចៅ​របស់​ទ្រង់ ដើម្បី​នាំ​ឲ្យ​មាន « អមតភាព និង ជីវិត​ដ៏​នៅ​អស់កល្ប​ជា​និច្ច​ដល់​មនុស្ស » (ម៉ូសេ ១:៣៩) ។

ព្រះ​ប្រទាន​សិទ្ធិ​អំណាច​បព្វជិតភាព​ដល់​បុរសជា​សមាជិក​នៃ​សាសនា​ចក្រ​ដែល​សក្តិសម ដូច្នេះ​ពួក​គេ​អាច​ធ្វើ​កិច្ចការ​ក្នុង​នាម​របស់​ទ្រង់ សម្រាប់​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​ដល់​កូន​ចៅ​ទាំង​ឡាយរបស់​ទ្រង់ ។ កូន​សោ​នៃ​បព្វជិតភាព​គឺ​ជា​សិទ្ធិ​នៃ​គណៈប្រធាន ឬ​ជា​អំណាច​ដែល​ត្រូវ​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ដល់​ពួក​បុរស​ដោយ​ព្រះ​ដើម្បី​គ្រប់គ្រង និង ដឹកនាំ​នគរ​ព្រះ​នៅ​លើ​ផែន​ដី​នេះ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១៦:១៥–១៩) ។ តាម​រយៈ​កូនសោ​ទាំង​នេះ អ្នក​កាន់​អំណាច​បព្វជិតភាព​អាច​ទទួល​បាន​នូវ​ការ​អនុញ្ញាត​ដើម្បី​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ និង ចាត់ចែង​ពិធី​បរិសុទ្ធ​ទាំងឡាយ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ។ ចំពោះ​អស់​អ្នក​ទាំង​ឡាយ​ណា​ដែល​បម្រើ​នៅ​ក្នុង​សាសនា​ចក្រ គឺ​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ក្រោម​ការ​ដឹកនាំ​របស់​បុគ្គល​ម្នាក់​ដែល​កាន់​កូន​សោ​បព្វជិតភាព ។ ដូច្នេះ ពួកគេ​មាន​សិទ្ធិ​ទទួល​បាន​អំណាច​ដែល​ចាំបាច់​ដើម្បី​បម្រើ និង​បំពេញ​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ទាំងឡាយ​នៃ​ការហៅ​របស់​ពួកគេ ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់ទង ៖ គ. និង ស. ១២១:៣៦, ៤១–៤២

បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន

ជាទូទៅ​បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ថា​ជា​បព្វជិតភាព​បម្រុង ។ មុខ​តំណែង​នៃ​បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន​មាន ឌីកុន គ្រូ សង្ឃ និង ប៊ីស្សព ។ នៅ​ក្នុង​សាសនាចក្រ​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ សមាជិក​ប្រុសៗ​ដែល​សក្តិ​សម​អាច​ចាប់ផ្តើម​ទទួល​បព្វជិត​ភាព​អើរ៉ុន​នៅ​អាយុ ១២​ឆ្នាំ ។

បព្វជិតភាព​អើរ៉ុន « កាន់​កូន​សោ​ទាំង​ឡាយ​អំពី​ការ​បម្រើ​នៃ​ពួកទេវតា និង អំពី​ដំណឹង​ល្អនៃ​ការ​ប្រែ​ចិត្ត និង អំពី​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក » ( គ. និង ស. ១៣:១ ) ។

បព្វជិតភាព​មិលគីស្សាដែក

បព្វជិតភាព​មិលគីស្សាដែក​ជា​បព្វជិតភាព​ខ្ពស់​ជាង ឬ​ធំ​ជាង និង​ដើម្បី​ចាត់​ចែង​ការណ៍​ទាំងឡាយ​ខាង​វិញ្ញាណ ( សូមមើល គ. និង ស. ១០៧:៨ ) ។ បព្វជិតភាព​ដ៏​ប្រសើរ​ជាង​នេះ​ត្រូវ​បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​ដល់​អ័ដាម ហើយ​មាន​នៅ​លើ​ផែន​ដី នៅ​ពេល​ណា​ដែល​ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​បើក​សម្តែង​ដំណឹង​ល្អ​របស់​ទ្រង់ ។

ដំបូង​បព្វជិតភាព​នេះ​ត្រូវ​បាន​ហៅ​ថា​ជា « បព្វជិតភាព​ដ៏​បរិសុទ្ធ តាម​របៀប​នៃ​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ »​( គ. និង ស. ១០៧:៣ ) ។ ក្រោយ​មក​បព្វជិត​ភាព​នេះ​ត្រូវ​បាន​ស្គាល់​ថា ជា បព្វជិតភាព​មិលគីស្សាដែក ដែល​ត្រូវ​បាន​ដាក់​ឈ្មោះ​តាម​សង្ឃ​ជាន់​ខ្ពស់​ដ៏​អស្ចារ្យ​ម្នាក់ ដែល​បាន​រស់​នៅ​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ជំនាន់​ព្យាការី​អ័ប្រាហាំ ។

នៅ​ក្នុង​បព្វជិតភាព​ម៉ិលគីស្សាដែក​មាន​នូវ​មុខ​តំណែង​ដូចជា អែលឌើរ សង្ឃ​ជាន់​ខ្ពស់ លោកអយ្យកោ ពួក​ចិតសិប​នាក់ និង សាវក ។ ប្រធាន​នៃ​បព្វជិតភាព​មិលគីស្សាដែក​គឺ​ជា​ប្រធាន​សាសនាចក្រ ។

ឯកសារ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ អេភេសូ ៤:១១–១៤

៧. ពិធី​បរិសុទ្ធ និង សេចក្តី​សញ្ញា​ទំាងឡាយ

ពិធីបរិសុទ្ធ

នៅ​ក្នុង​សាសនាចក្រ​នៃ​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ​នៃ​ពួក​បរិសុទ្ធ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ពិធីបរិសុទ្ធ​គឺ​ពិសិដ្ឋ ហើយ​ជា​ពិធី​ផ្លូវ​ការ​ដែល​មាន​អត្ថន័យ​ខាង​វិញ្ញាណ ។ ពិធី​បរិសុទ្ធ​នីមួយៗ​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើង​ដោយ​ព្រះ​ដើម្បី​បង្រៀនពី​សេចក្តី​ពិត​នានា​ខាង​វិញ្ញាណ ។ ពិធី​បរិសុទ្ធ​ទាំង​ឡាយ​នៃ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​ដោយ​សិទ្ធិ​អំណាច​នៃ​បព្វជិត​ភាព និង​ក្រោម​ការដឹកនាំ​នៃ​អស់អ្នក​ដែល​កាន់​កូនសោ​បព្វជិតភាព ។ ពិធី​បរិសុទ្ធ​មួយ​ចំនួន​គឺ​សំខាន់​ចំពោះ​ភាព​លើកតម្កើង និង​ត្រូវ​បាន​គេ​ហៅ​ថា​ជា ពិធិ​បរិសុទ្ធ​សម្រាប់​ការសង្រ្គោះ ។

ពិធី​បរិសុទ្ធ​សម្រាប់​ការសង្រ្គោះ​ដំបូង​គេ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​គឺ ពិធី​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​ដោយ​ការជ្រមុជ​ទៅ​ក្នុង​ទឹក​ដោយ​អ្នក​មាន​សិទ្ធិអំណាច ។ បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក​គឺ​ចាំបាច់​សម្រាប់​បុគ្គល​ម្នាក់ៗ ដើម្បី​ក្លាយ​ជា​សមាជិក​នៃ​សាសនា​ចក្រ ដើម្បី​ចូល​ទៅ​ក្នុង​នគរ​សេឡេស្ទាល ( សូមមើល យ៉ូហាន ៣:៥ ) ។

ពាក្យ​ថា បុណ្យ​ជ្រមុជទឹក មក​ពី​ភាសា​ក្រិក មាន​ន័យ​ថា ជ្រលក់ ឬ​ជ្រមុជ ។ ការជ្រមុជ​គឺ​ជា​និមិត្ត​រូប​នៃ​សេចក្តី​ស្លាប់​នៃ​ជីវិត​ដែល​មាន​អំពើ​បាប​របស់​មនុស្ស​ម្នាក់ និង​ការកើត​ជា​ថ្មី​ក្នុង​ជីវិត​ខាង​វិញ្ញាណ ដែល​បាន​ឧទ្ទិស​ដល់​ការបម្រើ​ព្រះ និង​កូនចៅ​ទាំងឡាយ​របស់​ទ្រង់ ។ វា​ក៏​ជា​និមិត្ត​រូប​នៃ​សេចក្តី​ស្លាប់ និង​ការរស់​ឡើង​វិញ​ផងដែរ ។

បន្ទាប់​ពី​មនុ​ស្ស​ម្នាក់​ត្រូវ​បាន​ជ្រមុជ​ទឹក​ហើយ នោះ​អ្នក​កាន់​បព្វជិតភាព​មិលគីស្សាដែក​ម្នាក់ ឬ​ច្រើន​នាក់​នឹង​ដាក់​ដៃ​លើ​ក្បាល​បុគ្គល​នោះ ហើយ​បញ្ជាក់​គាត់​ថា​ជា​សមាជិក​នៃ​សាសនាចក្រ​នេះ ។ ជា​ផ្នែក​នៃ​ពិធី​បរិសុទ្ធ​នេះ ដែលត្រូវ​បាន​ហៅ​ថា ពិធី​បញ្ជាក់ បុគ្គល​នោះ​ត្រូវ​បាន​គេ​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​អំណោយ​ទាន​នៃ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ។

អំណោយ​ទាន​នៃ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ គឺ​ខុស​ពី​ឥទ្ធិពល​នៃ​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ។ ពីមុន​ការជ្រមុជ​ទឹក បុគ្គល​ម្នាក់​អាច​ទទួល​អារម្មណ៍​នៃ​ឥទ្ធិពល​នៃ​ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធម្តង​ម្កាល ហើយ​តាម​រយៈ​ឥទ្ធិពល​នោះ នោះ​បុគ្គល​ម្នាក់​នោះ​អាច​ទទួល​បាន​នូវ​ទីបន្ទាល់​នៃ​សេចក្តី​ពិត​មួយ ( សូមមើល មរ៉ូណៃ ១០:៤–៥ ) ។ បើសិន​បុគ្គលនោះកាន់​តាម​ព្រះ​បញ្ញត្តិ​ទាំងឡាយ បន្ទាប់​ពី​ទទួល​បាន​អំណោយ​ទាន​នៃ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​នោះ បុគ្គល​នោះ​មាន​សិទ្ធិ​ដើម្បី​មាន​ភាព​ជា​ដៃ​គូ​ដ៏​ជាប់​លាប់​របស់​ទ្រង់ ។

ពិធី​បរិសុទ្ធ​សម្រាប់​ការសង្រ្គោះ​ផ្សេង​ទៀត​រួម​មាន ការតែង​តាំង​បព្វជិតភាព​មិលគីស្សាដែក ( សម្រាប់​បុរស ) អំណោយ​ទាន​ពិសិដ្ឋ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ​និង អាពាហ៍​ពិពាហ៍​នៃ​ការ​ផ្សារភ្ជាប់ ( សូមមើល គ. និង ស. ១៣១:១–៤ ) ។ គ្រប់​ពិធី​បរិសុទ្ធសម្រាប់​ការ​សង្រ្គោះនៃ​បព្វជិតភាព​ទាំង​អស់​គឺ​មាន​សេចក្តីសញ្ញា ។ នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ ពិធី​បរិសុទ្ធ​សម្រាប់​ការ​សង្រ្គោះ​ទាំងនេះ​អាច​នឹង​ត្រូវ​បាន​ធ្វើ​ឡើង​ជំនួស​មរណជន ។ ពិធី​បរិសុទ្ធ​ជំនួស​អាច​មាន​ប្រសិទ្ធភាព​បាន លុះត្រា​តែ​បុគ្គល​ដែល​បាន​ស្លាប់​នោះ​ទទួលយក​ពិធី​ទាំងនេះ​នៅ​ក្នុង​ពិភព​វិញ្ញាណ ហើយ​គោរព​តាម​សេចក្តី​សញ្ញា​ដែល​មាន​ពាក់ព័ន្ធ​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ។

ពិធីបរិសុទ្ធ​ដទៃ​ទៀត​ដូចជា ការ​ប្រសិទ្ធពរ​អ្នក​ឈឺ និង ការ​ដាក់​ឈ្មោះ និង ការ​ប្រសិទ្ធពរ​កុមារ ក៏ជា​កិច្ចការ​សំខាន់​ផងដែរ​សម្រាប់​ការ​អភិវឌ្ឍខាង​វិញ្ញាណ​របស់​យើង ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់ទង ៖ កិច្ចការ ២:៣៦–៣៨

សេចក្តីសញ្ញា

សេចក្តី​សញ្ញាគឺ​ជា​កិច្ចព្រមព្រៀង​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​មួយ​រវាង​ព្រះ និង​មនុស្ស ។ ព្រះ​ប្រទាន​លក្ខខណ្ឌ​ទាំង​ឡាយ​សម្រាប់​សេចក្តី​សញ្ញា ហើយ​យើង​យល់​ព្រម​ដើម្បី​ធ្វើ​នូវ​អ្វី​ដែល​ទ្រង់​ប្រាប់ឲ្យ​យើង​ធ្វើ បន្ទាប់​មក​ព្រះ​សន្យា​ដល់​យើង​នូវ​ពរជ័យ​ជាក់លាក់​មួយ​ចំនួន នៅពេល​យើង​គោរព​ប្រិតបត្តិ​តាម ( សូមមើល គ. និង ស. ៨២:១០ ) ។

រាល់​ពិធី​បរិសុទ្ធ​សម្រាប់​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​នៃ​បព្វជិតភាព គឺ​រួម​មាន​សេចក្តី​សញ្ញា ។ យើង​ចុះ​សេចក្តី​សញ្ញា​ជាមួយ​នឹង​ព្រះអម្ចាស់​នៅពេល​ធ្វើ​បុណ្យ​ជ្រមុជ​ទឹក និង រំឭក​សេចក្តី​សញ្ញា​ទាំង​នោះ​ឡើង​វិញ ដោយ​ការទទួល​ទាន​សាក្រាម៉ង់ ។ បងប្អូន​ប្រុស​ដែល​ទទួល​បព្វជិតភាព​មិលគីស្សាដែក​នឹង​បាន​ចូល​ទៅ​ក្នុង​សម្បថ និង សេចក្តី​សញ្ញា​នៃ​បព្វជិតភាព ។ យើង​បាន​ធ្វើ​សេចក្តី​សញ្ញា​បន្ថែម​ទៀត​នៅ​ក្នុង​ព្រះវិហារ​បរិសុទ្ធ ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ និក្ខមនំ ១៩:៥–៦,​ទំនុកតម្កើង ២៤:៣–៤, នីហ្វៃទី២ ៣១:១៩–២០​, គ. និង ស. ២៥:១៣

៨.​អាពាហ៍ពិពាហ៍ និង គ្រួសារ

អាពាហ៍​ពិពាហ៍​រវាង​បុរស និង ស្រ្តី គឺ​ត្រូវ​បាន​តែង​តាំង​ឡើង​ដោយ​ព្រះ ហើយ​គ្រួសារ​គឺ​ជា​ស្នូល​សំខាន់​ចំពោះ​ផែនការ​សង្រ្គោះ និង សុភមង្គល​របស់​យើង ។ សុភមង្គល​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​គ្រួសារ​អាច​កើត​ឡើង​បាន នៅ​ពេល​យើង​ធ្វើ​តាម​ការបង្រៀន​របស់​ព្រះអម្ចាស់​ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

អំណាច​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​នៃ​ការបង្កើត​កូន​ចៅ ប្រើ​បាន​សម្រាប់​តែ​ប្រុស និង ស្រី​ដែល​បាន​រៀប​អាពាហ៍ពិពាហ៍​ពេញ​ច្បាប់​ជា​ប្តី​ប្រពន្ធ​តែ​ប៉ុណ្ណោះ ។ ឪពុក​ម្តាយ​ត្រូវ​បង្កើត​កូន​ឲ្យ​ចម្រើន​ជា​ច្រើន​ឡើង​ឲ្យ​មាន​ពេញ​ពាស​លើ​ផែន​ដី ចិញ្ចឹម​បីបាច់​កូនចៅ​របស់​ពួក​គេ​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង សេចក្តីសុចរិត និង ផ្តល់​នូវ​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ​ខាងរូប​កាយ និង ខាងវិញ្ញាណ​ដល់​កូន​ចៅ​របស់​ពួកគេ ។

ស្វាមី និង ភរិយា​មាន​នូវ​ការ​ទទួល​ខុសត្រូវ​ដ៏​ឱឡារិក​ដើម្បី​ស្រឡាញ់ និង ថែរក្សា​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ។ ឪពុក​ជា​អ្នក​ដឹកនាំ​ក្នុង​ក្រុមគ្រួសារ​របស់​ពួកគេ​ប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ និង សេចក្តី​សុចរិត និង ផ្តល់​នូវ​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ​ដ៏​ចាំបាច់​នានា​សម្រាប់​ជីវិត ។ ម្តាយ​មាន​ភារកិច្ច​សំខាន់ ដើម្បី​ថែ​រក្សា​បី​បាច់​កូន​ចៅ​របស់​ខ្លួន ។ នៅ​ក្នុង​ការទទួល​ខុស​ត្រូវ​ដ៏​ពិសិដ្ឋ​ទាំង​នេះ​ឪពុក និង ម្តាយមាន​កាតព្វ​កិច្ច​ដើម្បី​ជួយ​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក​ជា​ដៃ​គូ​ស្មើ​គ្នា ។

ផែនការ​នៃ​សុភមង្គល​ដ៏​ទេវភាព​នេះ​ផ្តល់​លទ្ធភាព​ដល់​ទំនាក់​ទំនង​ក្រុម​គ្រួសារឲ្យ​បន្ត​តទៅ​ហួស​ពី​សេចក្តី​ស្លាប់ ។ ផែន​ដី​ត្រូវ​បាន​បង្កើតឡើង ហើយ​ដំណឹង​ល្អ​ត្រូវ​បាន​បើក​សម្តែង ដូច្នេះ​ក្រុមគ្រួសារ​ត្រូវ​បាន​បង្កើត​ឡើង ត្រូវ​បាន​ផ្សារភ្ជាប់ និង ត្រូវ​បាន​តម្កើង​ឡើង​ដ៏​អស់កល្ប​ជានិច្ច ។ ( កែសម្រួល​ពី The Family: A Proclamation to the World »​ Ensignខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ១២៩, សូមមើល​ផងដែរ​នៅ​គេហទំព័រ LDS.org/topics/family-proclamation) ។

ឯកសារ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ លោកុប្បត្តិ ២:២៤; ទំនុកដំកើង១២៧:៣; ម៉ាឡាគី ៤:៥–៦; គ. និង ស. ១៣១:១–៤

៩.​ព្រះបញ្ញត្តិ​ទាំងឡាយ​

ព្រះបញ្ញត្តិ​ទាំងឡាយ​គឺ​ជា​ក្រឹត្យ​វិន័យ និង​ជា​តម្រូវការ​ដែល​ព្រះ​បាន​ប្រទាន​ដល់​មនុស្ស​លោក ។ យើង​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង​ចំពោះ​ទ្រង់​ដោយ​ការគោរព​តាម​បទ​បញ្ញត្តិ​ទាំងឡាយ​របស់​ទ្រង់ ( សូម​មើល យ៉ូហាន ១៤:១៥) ។ ការ​រក្សា​នូវ​បទបញ្ញត្តិ​ទាំងឡាយ​នឹង​នាំ​មកនូវ​ពរជ័យ​ពី​ព្រះ​អម្ចាស់ ( សូមមើល គ. និង ស. ៨២:១០) ។

បទបញ្ញត្តិ​គ្រឹះ​ពីរ​ដ៏​សំខាន់​បំផុត​គឺ « ស្រឡាញ់​ព្រះ​អម្ចាស់​ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង​ឲ្យ​អស់​ពី​ចិត្ត អស់​អំពី​ព្រលឹង ហើយ​អស់​អំពី​គំនិត​ឯង ។… ហើយ… ស្រឡាញ់​អ្នក​ជិត​ខាង​ដូច​ខ្លួន​ឯង » (ម៉ាថាយ ២២:៣៦–៣៩​) ។

ក្រឹត្យ​វិន័យ​ទាំង​ដប់​ប្រការ​គឺ​ជា​ផ្នែក​មួយ​ដ៏​សំខាន់​នៃ​ដំណឹង​ល្អ ហើយ​ជា​គោលការណ៍​ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ដែល​ចាំបាច់​សម្រាប់​ភាព​តម្កើង​ឡើង​របស់​យើង ( សូមមើល និក្ខមនំ ២០:៣–១៧ ) ។ ព្រះម្ចាស់​បាន​បង្ហាញ​ក្រឹត្យ​វិន័យ​ទាំង​នោះ​ដល់ ម៉ូសេ​កាល​ពី​សម័យ​បុរាណ ហើយ​ទ្រង់​បាន​លើក​ឡើង​ម្តង​ទៀត​នៅ​ក្នុង​វិវរណៈ​ថ្ងៃ​ចុង​ក្រោយ ។

ព្រះបញ្ញត្តិ​ផ្សេងទៀត រួមមាន ការអធិស្ឋាន​ប្រចាំថ្ងៃ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ២ ៣២:៨–៩), ការបង្រៀន​ដំណឹងល្អ​ដល់​អ្នកដទៃ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ២៨:១៩–២០), ការកាន់តាម​ច្បាប់​ព្រហ្មចារីយភាព ( សូមមើល គ. និង ស. ៤៦:៣៣), ការបង់​ដង្វាយ​មួយ​ភាគ​ដប់​ពេញលេញ ( សូមមើល ម៉ាឡាគី ៣:៨–១០), ការតមអាហារ ( សូមមើល អេសាយ ៥៨:៦–៧), ការអភ័យទោស​ដល់​អ្នកដទៃ ( សូមមើល គ. និង ស. ៦៤:៩–១១), ការមាន​វិញ្ញាណ​នៃ​សេចក្ដី​អំណរ​គុណ ( សូមមើល គ. និង ស. ៧៨:១៩), និង ការធ្វើតាម​ពាក្យ​សម្តី នៃ​ប្រាជ្ញា​វាងវៃ ( សូមមើល គ. និង ស. ៨៩:១៨–២១) ។

ខគម្ពីរ​យោង​ដែល​ទាក់​ទង ៖ លោកុប្បត្តិ ៣៩:៩;​អេសាយ ៥៨:១៣–១៤; នីហ្វៃទី១ ៣:៧​; ម៉ូសាយ ៤:៣០; អាលម៉ា ៣៧:៣៥; អាលម៉ា ៣៩:៩; គ. និង ស. ១៨:១៥–១៦; គ. និង ស. ៨៨:១២៤

សម្រាប់​ព័ត៌មាន​បន្ថែម​អំពី​ប្រធានបទ​ទាំងនេះ សូម​ចូល​ទៅ LDS.org, Teachings, Gospel Topics ឬ សូម​មើល ពិត​ចំពោះ​សេចក្ដី​ជំនឿ ៖ សេចក្ដីយោង​នៃ​ដំណឹងល្អ ( ឆ្នាំ ២០០៤ ) ។

រូបភាព
យុវជន​អាន​ព្រះគម្ពីរ