មេរៀនទី ៩១
កិច្ចការ ១៣-១៤
សេចក្ដីផ្ដើម
ប៉ុល ( កាលពី មុនហៅថាសុល ) បានចាប់ផ្តើមដំណើរផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់លោកលើកដំបូងជាមួយ បាណាបាសដែលជាដៃគូរបស់លោក ។ ពួកលោកបានបង្រៀនដំណឹងល្អ ហើយបង្កើតសាខាសាសនាចក្រជាច្រើន ទោះបីជាការបៀតបៀនបន្តកើតមានក្តី ។ នៅពេលពួកសាសន៍យូដាបានបដិសេធមិនទទួលព្រះបន្ទូលព្រះ នោះប៉ុល និង បាណាបាសបានផ្តោតលើការបង្រៀនក្នុងចំណោមពួកសាសន៍ដទៃ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
កិច្ចការ ១៣:១-១៣
ប៉ុល និង បាណាបាសបានចាប់ផ្តើមដំណើរផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយស្តីបន្ទោសដល់ព្យាការីក្លែងក្លាយ
ពីមុនថ្នាក់ចាប់ផ្ដើម សូមរៀបចំស្លាកសញ្ញាមួយដែលមានពាក្យថា « គ្មានការផ្ទុយ » ហើយស្លាកសញ្ញាមួយទៀតមានពាក្យថា « មានការផ្ទុយជានិច្ច » ។ សូមដាក់វានៅទល់មុខគ្នានៅលើជញ្ជាំងថ្នាក់រៀន ។
សូមឲ្យសិស្សនឹកស្រមៃអំពីចន្លោះរវាងស្លាកសញ្ញាទាំងពីរ ជារង្វាល់មួយតំណាងឲ្យកម្រិតនៃការផ្ទុយដែលមនុស្សម្នាក់ជួបប្រទះ នៅពេលគាត់ព្យាយាមរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យឈរនៅចន្លោះស្លាកសញ្ញាដែលពួកគេគិតថា វាបង្ហាញអំពីកម្រិតនៃការផ្ទុយដែលម៉ូសេបានជួបប្រទះ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ពន្យល់ពីការជ្រើសរើសទីតាំងរបស់ពួកគេ ។ សូមធ្វើលំហាត់នេះម្ដងទៀត ដោយសូមឲ្យសិស្សឈរនៅកន្លែងមួយនៅលើរង្វាល់នៃការផ្ទុយនេះចំពោះយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហើយបន្ទាប់មកចំពោះនីហ្វៃ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ពន្យល់ពីការជ្រើសរើសរបស់ពួកគេសម្រាប់ទីតាំងនីមួយៗ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យត្រឡប់ទៅកាន់កន្លែងអង្គុយគេវិញ ។
សូមទទួលស្គាល់ថា សិស្សគ្រប់រូបរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងជួបប្រទះការផ្ទុយនៅគ្រាខុសៗគ្នានៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ សូមឲ្យសិស្សគិតពីទីកន្លែងដែលពួកគេដាក់ខ្លួនឯង ឲ្យស្របតាមរង្វាល់នៃការផ្ទុយ នៅពេលពួកគេបានព្យាយាមរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ។ នៅពេលសិស្សសិក្សា កិច្ចការ ១៣–១៤ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យរកមើលគោលការណ៍ ដែលអាចជួយដឹកនាំពួកគេ នៅពេលពួកគេជួបប្រទះការផ្ទុយនៅក្នុងការខិតខំរបស់ពួកគេដើម្បីរស់នៅដោយសុចរិត ។
សូមសង្ខេប កិច្ចការ ១៣:១–៦ ដោយពន្យល់ថា នៅពេលពួកព្យាការី និងពួកគ្រូបង្រៀនមួយចំនួនបានប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅក្រុងអាន់ទីយ៉ូកនៅស្រុកស៊ីរី ពួកគាត់បានទទួលការដឹកនាំមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធថា សុល ( ក្រោយមកត្រូវបានស្គាល់ថាជា ប៉ុល ) និងបាណាបាសគួរបានហៅឲ្យប្រកាសដំណឹងល្អរួមគ្នា ។ បន្ទាប់ពីពួកគាត់បានញែកចេញហើយ សុល និងបាណាបាសបានធ្វើដំណើរពីអាន់ទីយ៉ូក ទៅកោះគីប្រុស ហើយបានផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅក្នុងសាលាប្រជុំនៅក្នុងទីក្រុងសាឡាមីស ។ ពួកគាត់បានធ្វើដំណើរពីទីនោះទៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃកោះនោះទៅក្រុងប៉ាផុស ។ ( អ្នកគួរឲ្យសិស្សស្វែងរកក្រុងអាន់ទីយ៉ូក និង គីប្រុស នៅលើផែនទីក្នុងព្រះគម្ពីរ ល.រ. ១៣ « ដំណើររបស់សាវកប៉ុលទៅផ្សាយសាសនា » ) ។
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អាន កិច្ចការ ១៣:៦-៨ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាមរកមើលថា តើមានអ្វីបានកើតឡើង នៅពេលសុល និងបាណាបាសបានមកដល់ក្រុងប៉ាផុស ។
-
យោងតាម ខទី ៧តើនរណាចង់ស្ដាប់ដំណឹងល្អពីសុល និងបាណាបាស ? ( ស៊ើគាស-ប៉ូល៉ូស ដែលជាអ្នកតំណាងជាតិរ៉ូមម្នាក់ ) ។
-
តើការផ្ទុយអ្វីខ្លះដែលពួកផ្សព្វផ្សាយសាសនា បានជួបប្រទះនៅក្នុងការបង្រៀនអំពីដំណឹងល្អទៅដល់ស៊ើគាស-ប៉ូល៉ូស ?
សូមពន្យល់ថា នៅដើមដំបូងក្នុង កិច្ចការ ១៣:៩សុលត្រូវបានហៅថាប៉ុល ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន កិច្ចការ ១៣:៩-១២ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាម រកមើលថា តើប៉ុលបានជួបនឹងការផ្ទុយអ្វីខ្លះមកពីព្យាការីក្លែងក្លាយឈ្មោះអេលីម៉ាសនោះ ។
-
តើប៉ុលបាននិយាយអ្វីខ្លះអំពីអេលីម៉ាសនៅក្នុង ខទី ១០ ? ( សូមពន្យល់ថា ប៉ុលបានប្រើពាក្យខ្លាំងៗ ដោយសារអេលីម៉ាសកំពុងប៉ុនប៉ងរារាំងមនុស្សម្នាក់មិនឲ្យទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ ) ។
-
យោងតាម ខទី ១១តើប៉ុលបានធ្វើអ្វីខ្លះ ចំពោះព្យាការីក្លែងក្លាយតាមរយៈព្រះចេស្ដានៃព្រះ ?
-
យោងតាម ខទី ១២តើការឃើញព្រះចេស្ដារបស់ព្រះ បានជះឥទ្ធិពលដល់អ្នកតំណាងជាតិនោះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះ មកពីដំណើររឿងនេះទាក់ទងនឹងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះប្រៀបធៀបនឹងអំណាចរបស់អារក្ស ? ( ទោះបីជាសិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យខុសៗគ្នាក្ដី ប៉ុន្តែត្រូវប្រាកដថា ពួកគេស្គាល់ពីសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះ ៖ព្រះចេស្ដានៃព្រះគឺអស្ចារ្យជាងអំណាចរបស់អារក្ស ។ អ្នកអាចផ្ដល់យោបល់ថា សិស្សគួរសរសេរសេចក្ដីពិតនេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេក្បែរ កិច្ចការ ១៣:៩–១២ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតថា តើការយល់ដឹងថាព្រះចេស្ដារបស់ព្រះគឺអស្ចារ្យជាងអំណាចរបស់អារក្សអាចជួយយើង នៅពេលយើងជួបប្រទះនឹងការផ្ទុយនៅក្នុងជីវិតយើងយ៉ាងដូចម្ដេច ។ សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ចែកចាយគំនិតរបស់ពួកគេជាមួយសិស្សនៅក្នុងថ្នាក់ ។
កិច្ចការ ១៣:១៤-៤៣
ប៉ុលតំណាលប្រាប់ប្រវត្តិរបស់ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយាងមកដើម្បីបំពេញការសន្យារបស់ព្រះ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតអំពីកំហុសមួយដែលពួកគេបានធ្វើ ដែលពួកគេចង់ត្រឡប់ទៅក្រោយវិញ ហើយលុបបំបាត់វា ។ សូមពន្យល់ថា នៅពេលខ្លះការផ្ទុយដែលយើងជួបប្រទះកើតឡើង ដោយសារការជ្រើសរើសខុសរបស់យើងផ្ទាល់ ។ នៅពេលសិស្សសិក្សាកិច្ចការ ១៣:១៤–៤៣ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យរកមើលគោលការណ៍មួយ ដែលអាចជួយពួកគេឲ្យយកឈ្នះលើការផ្ទុយនេះ ។
សូមសង្ខេប កិច្ចការ ១៣:១៤–៣៧ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុល និងបាណាបាសបានចាកចេញពីគីប្រុស ហើយជិះទូកទៅស្រុកប៉ាមភីលា ( ជាប្រទេសតួគីនៅបច្ចុប្បន្ននេះ ) បន្ទាប់ពីដៃគូរបស់ពួកលោកម្នាក់ យ៉ូហាន ម៉ាកុស បានសម្រេចចិត្តចេញពីពួកលោក ហើយត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ។ ប៉ុល និងបាណាបាសបានបន្តដំណើរទៅកាន់ក្រុងអាន់ទីយ៉ូកក្នុងស្រុកពីស៊ីឌា ( សូមកុំភាន់ច្រឡំនឹងអាន់ទីយ៉ូកនៅស្រុកស៊ីរី ជាកន្លែងដែលពួកលោកបានចាប់ផ្ដើមបេសកកម្ម ) ។ នាថ្ងៃឈប់សម្រាកនៅទីនោះ ប៉ុលបានឈរនៅចំពោះមុខមនុស្សនៅឯសាលាប្រជុំ ហើយបានរ៉ាយរ៉ាប់ប្រាប់អំពីព្រឹត្តិការណ៍នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ពួកអ៊ីស្រាអែល ។ បន្ទាប់មក ប៉ុលបានថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ថាជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃអ៊ីស្រាអែលដែលបានសន្យា ។
សូមអញ្ជើញសិស្សអាន កិច្ចការ ១៣:២៦–៣៤ដោយស្ងៀមស្ងាត់រកមើលថាតើប៉ុលបានបង្រៀនអ្វីខ្លះអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
-
តើប៉ុលចង់ឲ្យមនុស្សដែលនៅសាលាប្រជុំនោះយល់អ្វីខ្លះអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កិច្ចការ ១៣:៣៨–៣៩ ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា តើប៉ុលបានបង្រៀនថា យើងអាចទទួលបានពរជ័យអ្វីខ្លះតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
-
តើយើងអាចទទួលបានពរជ័យអ្វីខ្លះ ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ? ( សូមសរសេរសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះនៅលើក្ដារខៀន ដោយប្រើពាក្យរបស់សិស្សផ្ទាល់ ៖យើងអាចត្រូវបានអភ័យទោសពីអំពើបាបយើង ហើយបានរាប់ជាសុចរិតវិញ តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ) ។
សូមពន្យល់ថាពាក្យ បានរាប់ជាសុចរិត ដែលបានប្រើនៅក្នុង ខទី ៣៩ មានន័យថា « ដើម្បីឲ្យបានលើកលែងពីការដាក់ទោសចំពោះអំពើបាប ហើយរាប់ថាឥតមានទោស » ( សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « រាប់ជាសុចរិត, ការរាប់ជាសុចរិត » scriptures.lds.org ) ។ នៅពេលមនុស្សម្នាក់បានរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយនឹងព្រះនឹងបានប្រសើរឡើងជាថ្មី ។
-
តើដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអនុញ្ញាតឲ្យយើង ត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតចេញពីអំពើបាបរបស់យើងដោយរបៀបណា ?
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ពីគោលលទ្ធិនេះ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗពីសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
« ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានរងការឈឺចាប់ ហើយលះបង់ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ដើម្បីធ្វើឲ្យធួននឹងអំពើបាប ។ ព្រះចេស្តានៃដង្វាយធួនទ្រង់អាចលុបបំបាត់ចោលអំណាចនៃអំពើបាបដែលមានមកលើយើង ។ នៅពេលយើងប្រែចិត្ត នោះព្រះគុណដ៏ធួនរបស់ទ្រង់បង្គ្រប់ ហើយលាងសម្អាតយើង ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ២៧:១៦–២០) ។ នៅពេលយើងពុំបណ្ដោយខ្លួនទៅតាមការល្បួង គឺដូចជាយើងពុំព្រមទៅស្លាប់ដូច្នេះដែរ » (« That They May Be One in Us »Ensign ឬLiahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០២ ទំព័រ ៧១ ) ។
-
តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីបានទទួលបានការអភ័យទោសពីអំពើបាបយើង ហើយបានរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?
-
តើមនុស្សមួយចំនួននៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែលទទួលបានការអត់ទោសពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ ហើយបានរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមាននរណាខ្លះ ? ( ឧទាហរណ៍មួយចំនួនអាចមានដូចជា ប៉ុល អាលម៉ាជាកូន និងអេណុស ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យច្រៀងពីរវគ្គដំបូងនៃបទ« ខ្ញុំឆ្ងល់យ៉ាងអស្ចារ្យ » (ទំនុកតម្កើង លេខ ១១៥ ) ។ នៅពេលពួកគេច្រៀង សូមលើកទឹកចិត្តឲ្យពួកគេរកមើលពីរបៀប ដែលអ្នកនិពន្ធទំនុកតម្កើងនេះបានបង្ហាញអំណរគុណរបស់គាត់ចំពោះដង្វាយធួន និងការអត់ទោសរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដោយរបៀបណា ។
សូមឲ្យសិស្សឆ្លើយនឹងសំណួរខាងក្រោម នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់របស់ពួកគេ ឬសៀវភៅកំណត់ហេតុសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ឬនៅលើក្រដាសមួយសន្លឹក ។
-
តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នៅពេលអ្នកគិតអំពីរបៀបដែលដង្វាយធួនធ្វើឲ្យអ្នកអាចទទួលបានការអត់ទោសពីអំពើបាបនានារបស់អ្នក ?
ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយអំពីអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យធ្វើតាមការបំផុសគំនិត ដែលពួកគេបានទទួលមកពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យទទួលបានការអត់ទោស និងការរាប់ជាសុចរិតតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
សូមសង្ខេប កិច្ចការ ១៣:៤០–៤៣ ដោយពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីការបង្រៀនរបស់ប៉ុលហើយ មានពួកសាសន៍ដទៃជាច្រើនបានសុំឲ្យប៉ុលបង្រៀនម្ដងទៀតនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកបន្ទាប់ ។
កិច្ចការ ១៣:៤៤-៥២
ប៉ុល និង បាណាបាស បង្រៀនយ៉ាងអង់អាច ទោះបីជាមានការបៀតបៀនជាខ្លាំងក្តី
សូមពន្យល់ថា លុះថ្ងៃសម្រាកបន្ទាប់បានមកដល់ ប្រជាជននៅក្រុងនោះស្ទើរតែទាំងអស់បានមកស្ដាប់ប៉ុល និងបាណាបាសបង្រៀនពីបន្ទូលរបស់ព្រះ ( សូមមើល កិច្ចការ ១៣:៤៤ ) ។
សូមបំបែកសិស្សជាគូ ហើយអញ្ជើញពួកគេឲ្យអាន កិច្ចការ ១៣:៤៤–៥២ រួមគ្នា ។ សូមណែនាំសិស្សម្នាក់នៅក្នុងដៃគូនីមួយៗឲ្យរកមើលលក្ខណៈ និងសកម្មភាពរបស់ពួកសាសន៍យូដា ហើយសិស្សម្នាក់ទៀតរកមើលលក្ខណៈ និងសកម្មភាពរបស់ពួកសាសន៍ដទៃ នៅពេលមនុស្សបានប្រមូលផ្ដុំគ្នាស្ដាប់ប៉ុល និងបាណាបាស ។ ក៏សូមលើកទឹកចិត្តឲ្យសិស្សអានការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធនៅក្នុង កិច្ចការ ១៣:៤៨ផងដែរ ដែលបានផ្លាស់ប្ដូរឃ្លាចុងក្រោយទៅជា « ចំណែកអស់អ្នកដែលត្រូវបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច នោះក៏បានជឿ » ។ នៅពេលសិស្សបានបញ្ចប់ការអានហើយ សូមឲ្យដៃគូនីមួយៗប្រៀបធៀប ហើយបង្ហាញអំពីភាពខុសគ្នារវាងសកម្មភាព និងលក្ខណៈរបស់ពួកសាសន៍យូដា និងពួកសាសន៍ដទៃ ។
-
តើពរជ័យអ្វីខ្លះអាចកើតមានចំពោះជនដែលយល់ព្រមស្ដាប់ដល់ប៉ុល និងដៃគូលោក ?
កិច្ចការ ១៤
ប៉ុល និងបាណាបាសធ្វើអព្ភូតហេតុ នៅពេលពួកលោកប្រកាសដំណឹងល្អនៅកណ្ដាលការបៀតបៀនជាបន្តបន្ទាប់នោះ
សូមសរសេរសំណួរខាងក្រោមនេះដាក់លើក្ដារខៀន ៖ហេតុអ្វីព្រះអម្ចាស់អនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សល្អជួបនឹងការសាកល្បងពិបាកៗ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិតមួយ នៅពេលពួកគេសិក្សាកិច្ចការ ១៤ដែលអាចជួយពួកគេឲ្យយល់ពីរបៀបមួយដើម្បីឆ្លើយសំណួរនេះ ។
សូមពន្យល់ថា កិច្ចការ ១៤:១–២១ រៀបរាប់អំពីការរងទុក្ខមួយចំនួន ដែលប៉ុល និងបាណាបាសបានស៊ូទ្រាំតស៊ូ កាលពួកលោកបានបន្តប្រកាសដំណឹងល្អ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យអានខគម្ពីរខាងក្រោមឮៗ ហើយសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលការរងទុក្ខដែលពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយទាំងពីររូបនេះបានជួបប្រទះ ។
-
កិច្ចការ ១៤:១–២ ( ពួកសាសន៍យូដាដែលឥតជំនឿបានចាក់រុកពួកសាសន៍ដទៃឲ្យទាស់នឹងប៉ុល និងបាណាបាស ) ។
-
កិច្ចការ ១៤:៨–១៨ ( បន្ទាប់ពីប៉ុលព្យាបាលមនុស្សខ្វិនម្នាក់ហើយ ប្រជាជននៅក្រុងលីស្ត្រាគិតថាប៉ុល និងបាណាបាសគឺជាព្រះរបស់ក្រិក ហើយចង់ថ្វាយដង្វាយដល់ពួកលោក ) ។
-
កិច្ចការ ១៤:១៩–២០ ( ប៉ុលត្រូវគេចោលនឹងដុំថ្ម ហើយបានធ្វើឲ្យដឹងខ្លួនវិញ ) ។
-
តើការរងទុក្ខអ្វីខ្លះដែលប៉ុល និងបាណាបាសត្រូវតែស៊ូទ្រាំ ?
-
តើអ្នកអាចមានគំនិតអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើអ្នកបាននៅជាមួយនឹងប៉ុល និងបាណាបាសអំឡុងពេលនៃការសាកល្បងទាំងនេះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កិច្ចការ ១៤:២២ ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា ប៉ុលបានបង្រៀនអ្វីខ្លះអំពីការរងទុក្ខ ។
-
តើប៉ុលបង្រៀនគោលការណ៍ អ្វីខ្លះនៅក្នុងខគម្ពីរនេះ ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យផ្សេងគ្នា ប៉ុន្តែពួកគេគួរតែប្រាប់នូវគោលការណ៍ស្រដៀងគ្នានេះដូចតទៅ ៖នៅពេលយើងឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងដោយស្មោះត្រង់ នោះយើងនឹងបានត្រៀមខ្លួនចូលទៅក្នុងនគរសេឡេស្ទាល) ។
-
តើអ្នកគិតថា ការស៊ូទ្រាំការរងទុក្ខដោយស្មោះត្រង់អាចជួយយើងឲ្យរៀបចំខ្លួនសម្រាប់នគរសេឡេស្ទាលយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមឲ្យសិស្សសញ្ជឹងគិតអំពីពរជ័យ ដែលបានកើតមានចំពោះពួកគេ ឬមនុស្សដែលពួកគេស្គាល់ នៅពេលពួកគេបានឆ្លងកាត់ការរងទុក្ខដោយស្មោះត្រង់ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយពីបទពិសោធន៍របស់ខ្លួន ។ សូមរំឭកសិស្សថា ពួកគេពុំគួរចែកចាយអំពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនខ្លាំងពេកនោះទេ ។ សូមពិចារណាចែកចាយបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ដែលអាចបង្ហាញបន្ថែមទៀតអំពីគោលការណ៍នេះ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ពីសេចក្ដីពិតដ៏ពេញលេញរបស់វា ។
សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតពីសេចក្ដីពិតដែលពួកគេបានស្គាល់នៅក្នុង កិច្ចការ ១៣ និង ១៤ ហើយជ្រើសសេចក្ដីពិតមួយ ដែលនឹងជួយពួកគេបានច្រើនបំផុតនៅក្នុងការសាកល្បង ។ សូមឲ្យប័ណ្ណកត់ចំណាំតូចមួយ ឬក្រដាសមួយសន្លឹកដល់សិស្សម្នាក់ៗ ហើយអញ្ជើញសិស្សសរសេរគោលការណ៍ដែលពួកគេជ្រើសនៅលើប័ណ្ណនោះ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យដាក់វា នៅកន្លែងដែលពួកគេអាចមើលឃើញជាញឹកញាប់ ( កញ្ចក់ ទូរនៅសាលារបស់ពួកគេ ។ល។ ) ដើម្បីផ្ដល់កម្លាំង និងការលើកទឹកចិត្ត នៅពេលពួកគេជួបនឹងការសាកល្បងនានា ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
កិច្ចការ ១៣:៩ ។ សុលត្រូវបានស្គាល់ថាជាប៉ុល
« [ សាវកប៉ុល ] កាលពីមុនត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាសុល ឈ្មោះឡាតាំងរបស់លោកឈ្មោះ ប៉ុល គឺ ត្រូវបានលើកឡើងដំបូងនៅដើមការងារបម្រើរបស់លោកដល់ពួកសាសន៍ដទៃ ( កិច្ចការ ១៣:៩ ) » ( Bible Dictionary « Paul » ) ។
កិច្ចការ ១៣:៥១ ។ « អ្នកទាំង២ក៏រលាស់ធូលីដីពីជើងចេញ »
អែលឌើរ ជេម អ៊ិ ថាល់មេហ្គ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានផ្ដល់ការពន្យល់នេះ អំពីការរលាស់ធូលីដីចេញពីជើងរបស់មនុស្សម្នាក់ ៖
« ការរលាស់ធូលីដីពីបាតជើងរបស់មនុស្សម្នាក់ ដែលទុកជាទីបន្ទាល់ទាស់នឹងអ្នកដទៃតាមដែលបានធ្វើនោះ គឺត្រូវបានពួកយូដាយល់ថា ជានិមិត្តសញ្ញានៃការបញ្ចប់នូវការរាប់អាន និងការផ្ដាច់ខ្លួនចេញពីរាល់ទំនួលខុសត្រូវទាំងអស់ ដើម្បីទុកជាផលវិបាកដែលនឹងអាចកើតឡើងតាមក្រោយដល់អ្នកនោះ ។ វាក្លាយជាពិធីមួយនៃការចោទប្រកាន់ និងទីបន្ទាល់ តាមការណែនាំរបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះពួកសាវករបស់ទ្រង់ [ ម៉ាថាយ ១០:១៤ ] ។ នៅគ្រាកាន់កាប់ត្រួតត្រាបច្ចុប្បន្ននេះ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់ស្រដៀងគ្នាដោយផ្ទាល់ដល់ពួកអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ ដែលមានសិទ្ធិអំណាចឲ្យថ្លែងទីបន្ទាល់ទាស់នឹងជនដែលបដិសេធនឹងសេចក្ដីពិត នៅពេលដែលត្រូវបានបង្ហាញដោយសិទ្ធិអំណាច » ( Jesus the Christ, កំណែទី ៣ [ ឆ្នាំ ១៩១៦ ] ទំព័រ ៣៤៥, សូមមើលផងដែរ គ. និង ស. ២៤:១៥, ៧៥:១៨–២២, ៨៤:៩២–៩៦ ) ។ ប៉ុន្តែដោយសារលក្ខណៈដ៏សំខាន់របស់វា ការរលាស់ធូលីដីចេញពីជើងរបស់មនុស្សម្នាក់ពុំគួរធ្វើឡើយ លើកលែងតែនៅក្រោមការដឹកនាំមកពីគណៈប្រធានទីមួយ និងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ ។
កិច្ចការ ១៤:២២ ។ « ត្រូវតែទ្រាំរងទុក្ខវេទនាជាច្រើន »
អែលឌើរ រ៉ូបឺត ឌី ហែល ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនអំពីការរងទុក្ខដូចតទៅនេះ ៖
« នៅក្នុងការប្រឈមទាំងឡាយរបស់យើងនៅលើផែនដីនេះ វាមាននូវអត្ថន័យ និងគោលបំណង ។ … យើងម្នាក់ៗត្រូវតែឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ជាក់លាក់ ដើម្បីប្រែក្លាយកាន់តែដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ។ មេរៀននៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ជារឿយៗអ្នកដែលបង្ហាត់បង្រៀនគឺឈឺចាប់ និងរងទុក្ខ ប៉ុន្តែមេរៀនទាំងនោះមានបំណងដើម្បីបន្សុទ្ធ ហើយឲ្យពរដល់យើង ហើយពង្រឹងយើង ពុំមែនដើម្បីបំផ្លាញយើងនោះទេ » ( « Faith through Tribulation Brings Peace and Joy » Ensign ឬLiahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៣ ទំព័រ ១៧ ) ។
អែលឌើរ ឃ្វីនថិន អិល ឃុក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានពន្យល់អំពីគោលបំណងនៃការរងទុក្ខនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ៖
« មានការប្រឈមជាច្រើនប្រភេទ ។ ការប្រឈមខ្លះផ្ដល់នូវបទពិសោធន៍ដ៏ចាំបាច់ដល់យើង ។ លទ្ធផលមិនល្អនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ពុំមែនជាភស្ដុតាងនៃកង្វះសេចក្ដីជំនឿ ឬភាពមិនល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងផែនការទាំងមូលរបស់ព្រះវរបិតាយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌នោះទេ ។ ភ្លើងរបស់អ្នកបន្សុទ្ធគឺពិត ហើយគុណសម្បត្តិនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងសេចក្ដីសុចរិតដែលបានក្លែងបន្លំនៅក្នុងការរងទុក្ខ ធ្វើឲ្យល្អឥតខ្ចោះ ហើយបន្សុទ្ធយើង ព្រមទាំងរៀបចំខ្លួនយើងឲ្យជួបនឹងព្រះ » ( « The Songs They Could Not Sing »Ensign ឬLiahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១១ ទំព័រ ១០៦ ) ។