សេចក្ដីផ្ដើមស្ដីពីសំបុត្ររបស់ប៉ុលដល់ពួកកាឡាទី
ហេតុអ្វីត្រូវសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
សំបុត្ររបស់ប៉ុលដល់ពួកកាឡាទី គឺជាការសរសេរទៅពួកគ្រីស្ទានជាសាសន៍យូដាដែលវង្វេងចេញពីព្រះអម្ចាស់ ព្រោះតែពឹងផ្អែកជាថ្មីទៅលើកិច្ចការនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេ ។ សាវកប៉ុលបានខិតខំកែតម្រូវបញ្ហានេះដោយគូសបញ្ជាក់ពីភាពខុសគ្នារវាង « នឹម » ដ៏ធ្ងន់នៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេដែលបានដឹកនាំទៅរកទាសភាពខាងវិញ្ញាណ និងដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលដឹកនាំទៅរកសេរីភាពខាងវិញ្ញាណ ។ ការសិក្សាសំបុត្រនេះអាចជួយសិស្សឲ្យមានអំណរគុណកាន់តែខ្លាំងឡើងពីសេរីភាព ដែលមានតាមរយៈដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
តើនរណាជាអ្នកសរសេរគម្ពីរនេះ ?
សាវកប៉ុលបានសរសេរទៅពួកកាឡាទី ( សូមមើល កាឡាទី ១:១ ) ។
តើនៅពេលណា និង នៅកន្លែងណាដែលគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរ ?
ប៉ុលទំនងជាសរសេរសំបុត្ររបស់លោកទៅពួកកាឡាទី កាលលោកកំពុងធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ស្រុកម៉ាសេដូននៅក្នុងដំណើរផ្សាយសាសនាលើកទីបីរបស់លោកប្រមាណជា គ.ស. ៥៥–៥៧ ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរទៅកាន់នរណា ហើយតើហេតុអ្វី ?
« មានភាពមិនច្បាស់លាស់មួយចំនួនចំពោះព្រះវិហារទាំងឡាយ ដែលបានលើកឡើងនៅក្នុងសំបុត្រនេះ ។ ព្រះវិហារទាំងនោះអាចនៅភាគខាងជើងកាឡាទី ជាស្រុកក្នុងទីក្រុងអាន់ស៊ីរ៉ា ឬអាចនៅក្នុងស្រុកតាមព្រំប្រទល់រវាងស្រុកព្រីគា និងកាឡាទី ដែលប៉ុលបានទៅនៅក្នុងពេលការដំណើរផ្សព្វផ្សាយសាសនាលើកទីមួយរបស់លោក ។ នៅក្នុងករណីទាំងពីរនេះ បង្ហាញថាប៉ុលបានទៅព្រះវិហារនៅកាឡាទីនៅក្នុងការដំណើរជាលើកទីពីរ ( កិច្ចការ ១៦:៦ ) និងជាលើកទីបី ( កិច្ចការ ១៨:២៣ ) របស់លោក » ( Bible Dictionary « Pauline Epistles: Epistle to the Galatians » ) ។
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទៅពួកបរិសុទ្ធនៅកាឡាទីដោយសារលោកបានបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងថា ពួកគេនឹងឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះអម្ចាស់ ដោយការធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ជនមួយចំនួនដែលចង់ « បង្ខូចដំណឹងល្អព្រះគ្រីស្ទ » ( សូមមើល កាឡាទី ១:៦–៧ ) ។ ពួកគ្រីស្ទានជាសាសន៍យូដា កំពុងបង្រៀនពួកគ្រីស្ទានជាសាសន៍ដទៃពីគោលលទ្ធិខុសឆ្គងថា ពួកគេត្រូវតែកាត់ស្បែក ហើយគោរពតាមតម្រូវការតាមក្បួនរី៍តនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេដើម្បីឲ្យបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ( សូមមើល កាឡាទី ៦:១២, សូមមើលផងដែរ កិច្ចការ ១៥:១ ) ។ ពួកបរិសុទ្ធមួយចំនួននៅកាឡាទីបានឱបក្រសោបយកការបង្រៀនរបស់ជនទាំងនេះ ( សូមមើល កាឡាទី ៤:១០ ) ។
គោលបំណងចម្បងរបស់ប៉ុលនៅក្នុងការសរសេរសំបុត្រនេះរួមមាន ៖
-
ការការពារខ្លួនលោកទាស់នឹងការចោទប្រកាន់របស់ពួកគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយ ដែលបានបដិសេធលោក ។
-
ការបង្រៀនថាមនុស្សទាំងអស់ មិនថាជាសាសន៍យូដា ឬសាសន៍ដទៃទេ ត្រូវបានសង្គ្រោះតាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដោយការដាក់សេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជំនួសឲ្យការពឹងផ្អែកលើកិច្ចការនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេ ។
-
ការបញ្ជាក់ពីតួនាទីនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេនៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះ ។
-
ភាពខុសគ្នារវាងសេចក្ដីសញ្ញាចាស់ ដែលព្រះបានធ្វើតាមរយៈម៉ូសេ និងសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ។
-
ការអំពាវនាវឲ្យពួកបរិសុទ្ធរស់នៅដោយមានព្រះវិញ្ញាណ ។
តើគម្ពីរនេះមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ ?
គម្ពីរកាឡាទីគឺជាសំបុត្រដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុតរបស់ប៉ុល ដែលក្នុងសំបុត្រនេះលោកបានធ្វើការស្ដីបន្ទោសត្រង់ៗមួយទៅសមាជិកសាសនាចក្រ ដែលកំពុងតែវង្វេង ហើយក៏បន្ទោសដល់ពួកគ្រូបង្រៀនដែលកំពុងតែដឹកនាំពួកគេឲ្យវង្វេងផងដែរ ។ កាឡាទីមាននូវការសរសេរដំបូងគេបង្អស់ប៉ុល ស្ដីពីគោលលទ្ធិនៃការបានរាប់ជាសុចរិត—យើងមិនត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារកិច្ចការនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេនោះទេ ប៉ុន្តែដោយសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទវិញ ។ សំបុត្រនេះមានភាពផ្ទុយគ្នារវាង « កិច្ចការខាងសាច់ឈាម » និង « ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ » ( កាឡាទី ៥:១៦–២៥ ) ។
គម្រោង
កាឡាទី ១–២ ប៉ុលសរសេរដល់ពួកបរិសុទ្ធនៅកាឡាទី ដោយសារពួកគេបានវង្វេងចេញពីព្រះអម្ចាស់ ហើយឱបក្រសោបយកការបង្រៀនខុសឆ្គងទាំងឡាយ ។ លោកការពារការហៅរបស់លោកក្នុងនាមជាសាវក ដោយរ៉ាយរ៉ាប់អំពីការទាស់ប្រឆាំងរបស់លោកនឹងសាសនាចក្រ និងការប្រែចិត្តជឿរបស់លោក ។ លោកគូសបញ្ជាក់ថា លោកបានទទួលវិវរណៈផ្ទាល់មកពីព្រះ ហើយបញ្ជាក់ថា ការងារបម្រើរបស់លោកដល់ពួកសាសន៍ដទៃត្រូវបានអនុម័តដោយពួកសាវក ។ លោកថ្លែងថា មានពេលមួយ លោកបានជំទាស់នឹងពេត្រុសទាក់ទងនឹងពួកបរិសុទ្ធដែលជាសាសន៍ដទៃ ។ លោកបង្រៀនថា មនុស្សមិនត្រូវបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារកិច្ចការនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេនោះទេ ប៉ុន្តែដោយសេចក្ដីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទវិញ ។
កាឡាទី ៣–៤ ប៉ុលការពារសារលិខិតនៃដំណឹងល្អ ។ លោកបង្រៀនថា អ័ប្រាហាំគឺជាគំរូមួយនៃបុគ្គលម្នាក់ ដែលបានរាប់ជាសុចរិតដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ហើយពុំមែនដោយសារកិច្ចការនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេនោះទេ ។ តាមរយៈដង្វាយធួន នោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រោសលោះមនុស្សលោកចេញពីបណ្ដាសានៃក្រឹត្យវិន័យនេះ ។ គោលបំណងនៃក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេគឺដើម្បីធ្វើ « ជាអ្នកដឹកនាំយើងរាល់គ្នាទៅដល់ព្រះគ្រីស្ទ » ។ តាមរយៈសេចក្ដីជំនឿ និងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក នោះពួកបរិសុទ្ធទទួលពរជ័យនៃដង្វាយធួន ចូលក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានៃដំណឹងល្អ ក្លាយជាអ្នកគ្រងមរតកនៃព្រះតាមរយៈព្រះគ្រីស្ទ ហើយពុំមែនជាពួកបាវបម្រើទៀតឡើយ ប៉ុន្តែធ្វើជាកូនចៅនៃព្រះវិញ ។
កាឡាទី ៥–៦ ប៉ុលអំពាវនាវឲ្យពួកបរិសុទ្ធបន្តរឹងមាំនៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានៃដំណឹងល្អដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រទានឲ្យ ។ ប៉ុលបង្ហាញពីភាពខុសគ្នារវាងជីវិតមនុស្សម្នាក់ដែលបានចូលប្រឡូកនៅក្នុង « កិច្ចការខាងសាច់ឈាម » និងមនុស្សម្នាក់ដែលរីករាយនឹង « ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ » ។ លោកបង្រៀនថា ពួកបរិសុទ្ធគួរតែជួយសម្រាលបន្ទុកគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមិនគួរនឿយហត់នៅក្នុងការធ្វើល្អឡើយ ។ យើងនឹងច្រូតកាត់នូវអ្វីដែលយើងបានសាបព្រោះ ។