សេចក្ដីផ្ដើមនៃសំបុត្ររបស់ប៉ុលដល់ពួកហេព្រើរ
ហេតុអ្វីត្រូវសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
គម្ពីរហេព្រើរថ្លែងទីបន្ទាល់ពីភាពឧត្តុងឧត្តមរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ទ្រង់ធំជាងពួកទេវតាទាំងឡាយ ហើយមានព្រះនាមល្អឥតខ្ចោះ និងការហៅមួយដ៏ខ្ពស់ ។ ពួកទេវតាគឺជាពួកអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ ។ គម្ពីរនេះក៏បង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺធំជាងម៉ូសេ ហើយថាការងារបម្រើរបស់ទ្រង់បាននាំមកនូវសេចក្ដីសញ្ញាថ្មីដ៏ខ្ពស់មួយ ជំនួសឲ្យសេចក្ដីសញ្ញាចាស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ។ ក្នុងនាមជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដ៏អស្ចារ្យនៃបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក បព្វជិតភាពរបស់ទ្រង់ធំជាងសង្ឃជាន់ខ្ពស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ។
កាលបទគម្ពីរពោរពេញដោយសេចក្ដីយោងអំពីពលិកម្មធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ការមានព្រះជន្មឡើងវិញរបស់ទ្រង់ និងការយាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌របស់ទ្រង់ នោះគម្ពីរហេព្រើរគូសបញ្ជាក់កិច្ចការជាបន្តបន្ទាប់របស់ព្រះប្រោសលោះ នៅក្នុងជីវិតនៃជនគ្រប់រូបដែលងាកមករកទ្រង់ដោយការគោរពប្រតិបត្តិ និងដោយសេចក្ដីជំនឿ ។ ការសិក្សាគម្ពីរហេព្រើអាចជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែប្រសើរអំពីគោលលទ្ធិនៃដង្វាយធួន ហើយបំផុសគំនិតពួកគេឲ្យរស់នៅដោយសេចក្ដីជំនឿលើព្រះវរបិតាសួគ៌ និងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
តើនរណាជាអ្នកសរសេរគម្ពីរនេះ ?
ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយភាគច្រើនចាត់ទុកប៉ុលថា ជាអ្នកនិពន្ធគម្ពីរហេព្រើរ ( សូមមើលសេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » ) ។ ប៉ុន្តែ មានមនុស្សមួយចំនួនមានសំណួរថា តើប៉ុលពិតជាបានសរសេរសំបុត្រនេះដែរឬទេ ដោយសាររបៀប និងពាក្យពេចន៍របស់វាខុសពីសំបុត្រផ្សេងទៀតរបស់ប៉ុល ។ ជាទូទៅ វាត្រូវបានគេយល់ស្របថា ទោះបីជាការសរសេរមិនដូចនឹងការសរសេររបស់ប៉ុលក្ដី ប៉ុន្តែគោលលទ្ធិនៅក្នុងគម្ពីរហេព្រើរត្រូវគ្នានឹងគោលលទ្ធិដែលមាននៅក្នុងសំបុត្ររបស់ប៉ុលផ្សេងទៀត ។ ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានអះអាងថាពាក្យពេចន៍នៅក្នុងគម្ពីរហេព្រើរគឺជាពាក្យសម្ដីរបស់សាវកប៉ុល ( សូមមើល Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [ ឆ្នាំ ២០០៧ ] ទំព័រ ១០៥ ) ។ សម្រាប់គោលបំណងនៃសៀវភៅសិក្សានេះ នោះយើងទទួលស្គាល់ប៉ុលជាអ្នកសរសេរ ។
តើនៅពេលណា និងនៅកន្លែងណាដែលគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរ ?
យើងពុំបានដឹងថា សំបុត្រដែលប៉ុលសរសេរដល់ពួកហេព្រើរត្រូវបានសរសេរឡើងនៅទីណានោះទេ ។ ហើយយើងក៏ពុំដឹងពីពេលវេលាជាក់លាក់ដែលវាត្រូវបានសរសេរឡើងដែរ ។ ប៉ុន្តែភាគច្រើនត្រូវបានសន្មត់ថា វាត្រូវបានសរសេរឡើងប្រមាណជា គ.ស. ៦០–៦២ ក្បែរនឹងពេលតែមួយ ដែលប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទៅពួកភីលីព ពួកកូល៉ុស ពួកអេភេសូរ និង ភីលេម៉ូន ( សូមសេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » scriptures.lds.org ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរឡើងសម្រាប់នរណា ហើយតើហេតុអ្វីដែរ ?
ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រដល់ពួកហេព្រើរ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តសមាជិកសាសនាចក្រ ដែលជាសាសន៍យូដាឲ្យរក្សាសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយកុំត្រឡប់ទៅរកផ្លូវពីមុនរបស់ពួកគេឡើយ ( សូមមើល ហេព្រើរ ១០:៣២–៣៨ ) ។
នៅក្រោមសម្ពាធនៃការរងទុក្ខខុសៗគ្នា ពួកគ្រីស្ទានដែលជាសាសន៍យូដាទាំងនេះភាគច្រើនបានដកខ្លួនចេញពីសាសនាចក្រ ហើយត្រឡប់ទៅរកការថ្វាយបង្គំរបស់សាសន៍យូដាដ៏មានសុវត្ថិភាពនៅឯសាលាប្រជុំវិញ ( សូមមើល ហេព្រើរ ១០:២៥, ៣៨–៣៩ ) ។ ប៉ុលមានបំណងប្រាថ្នាដើម្បីបង្ហាញពួកគ្រីស្ទានដែលជាសាសន៍យូដាទាំងនេះថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេបានចង្អុលបង្ហាញទៅរកព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ថាជាប្រភពពិតនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ ។
តើគម្ពីរនេះមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ ?
ហេព្រើរគឺជាការបង្រៀនបន្ថែមមួយដែលយោងទៅបទគម្ពីរ និងទម្លាប់អនុវត្តរបស់អ៊ីស្រាអែលម្ដងហើយម្ដងទៀត ពុំមែនគ្រាន់តែជាសំបុត្រដ៏តឹងរឹងមួយតែប៉ុណ្ណោះនោះទេ ។ វាគឺជាការបង្រៀនដ៏វែងជាងគេបំផុតនៅ ក្នុងព្រះគម្ពីរអំពីហេតុផល និងរបៀបដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺធំជាងរបស់សព្វសារពើទាំងអស់ ។
ហេព្រើរបង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធំជាងក្រឹត្យវិន័យនោះ ដោយសារទ្រង់បានប្រទាននូវក្រឹត្យវិន័យនោះ ។ ហេព្រើរក៏បង្រៀនផងដែរថា ពួកព្យការីបានទទួលអំណាចតាមរយៈសេចក្ដីជំនឿលើទ្រង់ ថាទ្រង់គឺជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដ៏អស្ចារ្យ ដែលថានៅក្នុងទ្រង់ ការបូជានៅក្នុងសម័យព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ត្រូវបានបំពេញ ថាទ្រង់ធំជាងពួកទេវតា ហើយថាតាមរយៈពលិកម្មធួនរបស់ទ្រង់ទើបយើងអាចនឹងបានទទួលការផ្ដាច់បាប ។
គម្ពីរហេព្រើរគឺជាគម្ពីរមួយក្នុងចំណោមគម្ពីរមួយចំនួននៅក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបដែលយើងអាចអានអំពីព្យាការីមិលគីស្សាដែក ( សូមមើល ហេព្រើរ ៧:១–៤) និងបព្វជិតភាពដែលបានដាក់ឈ្មោះតាមលោក ( សូមមើល ហេព្រើរ ៥:៥–៦, ១០, ៦:២០, ៧:១១–១៧ ) ។ ហេព្រើរបង្រៀនថា បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកធំជាងបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ហើយវាបង្ហាញថា សេចក្ដីសង្គ្រោះពុំមាននៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ ឬនៅក្នុងពិធីបរិសុទ្ធដែលធ្វើឡើងដោយពួកសង្ឃលេវីនោះទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងពិធីបរិសុទ្ធនៃបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកទៅវិញ ( សូមមើល ហេព្រើរ ៧:៥–២៨ ) ។ ហេព្រើរ ១១:១–១២:៤ ផ្ដល់ការបង្រៀនមួយដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់អំពីសេចក្ដីជំនឿ ហើយបង្រៀនអំពីរបៀបដែលបុគ្គលទាំងឡាយអាចទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ( សូមមើល Bible Dictionary « Pauline Epistles: Epistle to the Hebrews » ) ។
គម្រោង
ហេព្រើរ ១–៦ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានភិនភាគដូចជាព្រះវរបិតា ។ ទ្រង់ធំជាងពួកទេវតា និងពួកព្យាការីទាំងអស់ដែលមកពីមុនទ្រង់ រួមទាំងម៉ូសេផងដែរ ។ ពួកអ៊ីស្រាអែលកាលពីបុរាណដែលត្រូវបាននាំចេញពីស្រុកអេស៊ីព្ទពុំបានចូលទៅក្នុងទីសម្រាករបស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ ដោយសារពួកគេមានចិត្តរឹងរូសទាស់នឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ គឺម៉ូសេ ។ ក្នុងនាមជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដ៏អស្ចារ្យ ព្រះយេស៊ូវគឺធំជាងរាល់ពួកសង្ឃជាន់ខ្ពស់ក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេទាំងអស់ ។ តាមរយៈការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ នោះព្រះគ្រីស្ទត្រូវបានធ្វើឲ្យល្អឥតខ្ចោះ ។ យើងអាចចូលទៅទីសម្រាករបស់ព្រះអម្ចាស់ ហើយ « ជឿនទៅមុខដរាបដល់ពេញខ្នាត »តាមរយៈគោលលទ្ធិ និងពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ( ហេព្រើរ ៦:១ ) ។
ហេព្រើរ ៧–១៣ បព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែកចាត់ចែងដំណឹងល្អ ហើយធំជាងបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ។ រោងឧបោសថ និងពិធីបរិសុទ្ធក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេបង្ហាញទុកជាមុនពីការងារបម្រើរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបំពេញក្រឹត្យវិន័យរបស់លោកម៉ូសេ តាមរយៈការបង្ហូរព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងអាចទទួលបាននូវសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងការផ្ដាច់បាប ។ ដោយសារសេចក្ដីជំនឿ ពួកព្យាការី និងបុរសស្ត្រីផ្សេងទៀតបានធ្វើកិច្ចការសុចរិត និងអព្ភូតហេតុនានា ។