មេរៀនទី ១២៤
ភីលីព ១-៣
សេចក្តីផ្ដើម
ប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធនៅភីលីព ឲ្យសាមគ្គីគ្នានៅក្នុងការរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ។ លោកបានទូន្មានពួកគេឲ្យធ្វើតាមគំរូនៃការបន្ទាបខ្លួន និងភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយបានបង្រៀនថា ព្រះកំពុងធ្វើការនៅក្នុងពួកគេ ដើម្បីនាំមកនូវសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ពួកគេ ។ ប៉ុលបានពិពណ៌នាអំពីការលះបង់ដែលលោកបានធ្វើ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
ភីលីព ១
ប៉ុលពិពណ៌នាអំពីពរជ័យដែលកើតចេញមកពីការផ្ទុយ
ពីមុនថ្នាក់ចាប់ផ្ដើម សូមសរសេរនៅលើ ក្ដារខៀន នូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះដោយប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ។ ( សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នេះមាននៅក្នុង Discourses of Brigham Young, sel. John A. Widtsoe [ ឆ្នាំ ១៩៥៤ ] ទំព័រ ៣៥១ ) ។ សូមជំនួសពាក្យដែលគូសបន្ទាត់ពីក្រោមត្រង់កន្លែងបន្ទាត់ទទេ ៖
« រាល់ពេលអ្នកបៀតបៀន ‹ សាសន៍មរមន › អ្នករឹតតែធ្វើឲ្យវា រីកចម្រើន អ្នកនឹងមិនធ្វើឲ្យវា ចុះអន់ថយឡើយ ។ ព្រះអម្ចាស់ដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិដឹកនាំវា » ( ប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ) ។
សូមចាប់ផ្ដើមមេរៀននេះ ដោយសួរ ៖
-
តើគំរូមួយចំនួនអំពីមនុស្សដែលបៀតបៀន ឬបដិសេធសាសនាចក្ររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងពួកអ្នកដើរតាមទ្រង់មានអ្វីខ្លះ មិនថានៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ឬនៅជំនាន់របស់យើងនោះទេ ?
នៅពេលសិស្សសិក្សា ភីលីព ១ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិតមួយ ដែលអាចជួយពួកគេឲ្យយល់ថា ការផ្ទុយអាចជះឥទ្ធិពលដល់កិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់យ៉ាងដូចម្ដេច ។
សូមពិចារណាអញ្ជើញសិស្សឲ្យស្វែងរកក្រុងភីលីពនៅលើផែនទីក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប ល.រ. ១៣ « ដំណើររបស់សាវកប៉ុលទៅផ្សាយសាសនា » ដែលមាននៅក្នុងសេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ ។ សូមពន្យល់ថា ប៉ុលបានស្ថាបនាសាខាមួយរបស់សាសនាចក្រនៅភីលីពនៅក្នុងដំណើរជាលើកទីពីររបស់សាវកប៉ុលទៅផ្សាយសាសនា ( សូមមើល កិច្ចការ ១៦ ) ។ ក្រោយមកលោកបានសរសេរសំបុត្រទៅពួកភីលីព កាលលោកជាប់ឃុំ ទំនងជានៅទីក្រុងរ៉ូម ។ សូមសង្ខេប ភីលីព ១:១–១១ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានបង្ហាញពីការដឹងគុណ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះពួកបរិសុទ្ធនៅភីលីព ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានភីលីព ១:១២–១៤ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាមរកមើលអំពីលទ្ធផលដែលកើតចេញពីការផ្ទុយ ដែលប៉ុលបានជួបនៅក្នុងកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់លោក ។
-
យោងតាមខទី ១២តើអ្វីបានកើតឡើងចេញពីការផ្ទុយដែលប៉ុលបានជួប ? (« [ សេចក្ដីចម្រើន ] កាន់តែខ្លាំងនៃដំណឹងល្អ » ) ។
-
យោងតាម ខទី ១៣–១៤តើការផ្ទុយនេះបានជួយចម្រើនដល់ដំណឹងល្អយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( មនុស្សនៅក្នុង « វាំង » ទាំងមូល [ ខទី ១៣ ] ឬទីស្នាក់ការកណ្ដាលរបស់ទ័ពបានដឹងថា ប៉ុលបានជាប់ឃុំដោយសារការផ្សាយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ការជាប់ឃុំរបស់ប៉ុលក៏បានបំផុសគំនិតដល់សមាជិកសាសនាចក្រ ឲ្យមានភាពក្លាហាននៅក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដែរ ) ។
-
តើយើងអាចរៀនសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះ ពីខគម្ពីរទាំងនេះអំពីលទ្ធផលដែលអាចកើតឡើង នៅពេលយើងជួបការផ្ទុយនៅក្នុងការដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវប្រាកដថា ពួកគេស្គាល់អំពីសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះ ៖ ការផ្ទុយដែលយើងជួបនៅក្នុងការដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចជួយពន្លឿនកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ) ។
សូមយោងទៅលើសេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់ប្រធាន យ៉ង់ នៅលើក្ដារខៀន ។ ចូរសួរសិស្សថាពួកគេប្រើពាក្យអ្វីដើម្បីបំពេញចន្លោះទាំងនោះ ។ សូមបំពេញចន្លោះទាំងនោះជាមួយនឹងពាក្យត្រឹមត្រូវ ។ អ្នកគួរពន្យល់ថា ពាក្យ រីកចម្រើន នៅក្នុងបរិបទនេះមានន័យថា ឆ្ពោះទៅមុខ ។
-
តើគំរូអំពីរបៀបដែលការផ្ទុយបានជួយពន្លឿនកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានអ្វីខ្លះ ?
សូមសង្ខេប ភីលីព ១:១៥–២៦ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានបង្ហាញថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងធ្វើឲ្យចម្រើនឡើងតាមរយៈអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះប៉ុល ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន ភីលីព ១:២៧-៣០ ឲ្យឮៗ ។ សូមពន្យល់ថា ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែបស្ម៊ីធ ភីលីព ១:២៨ ចែងថា « ឥតមានភ័យខ្លាច ចំពោះពួកទាស់ទទឹងនឹងដំណឹងល្អឡើយ ដំណើរនោះឯងនឹងនាំសេចក្ដីបំផ្លិចបំផ្លាញដល់ពួកគេ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាដែលទទួលយកដំណឹងល្អ សេចក្ដីសង្គ្រោះ និងសម្ដែងពីសេចក្តីនោះបានមកពីព្រះផង » ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា ប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ។ សូមពន្យល់ថា ពាក្យ ប្រព្រឹត្ត ( ខទី ២៧ ) សំដៅទៅលើចរិយាមាយាទ ។
-
តើប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ?
-
យោងតាម ខទី ២៩–៣០ តើសមាជិកសាសនាចក្រនឹងជួបអ្វីខ្លះជំនួសព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
សូមរំឭកសិស្សអំពីសេចក្ដីពិតដែលពួកគេបានរកឃើញកាលពីមុន ។
-
តើអ្នកគិតថា ពួកបរិសុទ្ធនៅភីលីពនឹងបានពរជ័យយ៉ាងណាដែរ ដោយសារតែការចងចាំថា ការផ្ទុយដែលពួកគេជួបនៅក្នុងការដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនោះអាចជួយពន្លឿនដល់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ ?
ភីលីព ២
ប៉ុលបង្រៀនអំពីការបន្ទាបខ្លួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយណែនាំពួកបរិសុទ្ធទាក់ទងនឹងសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ពួកគេ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សអានភីលីព ២:២ដោយស្ងាត់ស្ងៀម រកមើលពាក្យទូន្មានរបស់ប៉ុលទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធនៅភីលីព ។
-
តើអ្នកនឹងសង្ខេបពាក្យទូន្មានរបស់ប៉ុលដោយរបៀបណា ?
សូមចែកសិស្សជាគូ ។ សូមណែនាំដៃគូនីមួយៗឲ្យអាន ភីលីព ២:៣–៨ ឮៗរួមគ្នា រកមើលថាប៉ុលបានណែនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីមានសាមគ្គីភាព ។ ចូរសុំសិស្សម្នាក់ពីដៃគូនីមួយៗឲ្យសរសេរពាក្យទូន្មានមួយ ដែលពួកគេបានរកឃើញដាក់នៅលើក្ដារខៀន ។
-
យោងតាមការបង្រៀនរបស់ប៉ុល តើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាគំរូនៃការបន្ទាបខ្លួន និងភាពមិនអាត្មានិយមយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើយើងអាចរៀនគោលការណ៍អ្វីខ្លះ នៅក្នុងការបង្រៀនរបស់ប៉ុលដែលអាចជួយយើងឲ្យមានសាមគ្គីភាព ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែពួកគេគួរស្គាល់គោលការណ៍ខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងធ្វើតាមគំរូនៃការបន្ទាបខ្លួន និងការខ្វល់ខ្វាយដល់មនុស្សដទៃដោយមិនគិតអំពីខ្លួនឯងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងអាចមានសាមគ្គីភាពកាន់តែខ្លាំងឡើង ) ។
-
តើយើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអំពីការបន្ទាបខ្លួន និងភាពមិនអាត្មានិយមនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារយើង នៅសាលា ឬវួដ ឬសាខាតាមវិធីណាខ្លះ ?
-
តើអ្នកធ្លាប់ឃើញមនុស្ស ដែលខ្វល់ខ្វាយអំពីសេចក្ដីត្រូវការរបស់មនុស្សដទៃជាជាងសេចក្ដីត្រូវការរបស់ខ្លួននៅពេលណា ? តើការខិតខំទាំងនេះបង្កើនសាមគ្គីភាពយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ ?
សូមពន្យល់ថា ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុង ភីលីព ២:៩–១១ ប៉ុលបានបង្រៀនថា នៅទីបំផុតមនុស្សគ្រប់គ្នានឹងឱនចុះ ហើយ « ថ្លែងប្រាប់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ » ( ខទី ១១ ) ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិចារណាថាពួកគេសង្ឃឹមថា បទពិសោធន៍នេះនឹងមានសភាពបែបណាចំពោះពួកគេ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ភីលីព ២:១២-១៣ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាម រកមើលថា តើប៉ុលបានទូន្មានឲ្យពួកភីលីពធ្វើអ្វីខ្លះ ដែលអាចជួយឲ្យបទពិសោធន៍របស់ពួកគេអំពីការបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះអម្ចាស់មានភាពរីករាយ ។ អ្នកគួរពន្យល់ថា « កោតខ្លាច ហើយញាប់ញ័រ » ( ខទី ១២ ) សំដៅទៅលើការគោរពស្ញប់ស្ញែង និងភាពរីករាយ ( សូមមើល ទំនុកដំកើង ២:១១, សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « កោតខ្លាច » scriptures.lds.org ) ។
សូមចង្អុលបង្ហាញថា មានមនុស្សមួយចំនួនយល់ខុសពីពាក្យរបស់ប៉ុលនៅក្នុងភីលីព ២:១២មានន័យថា យើងបានសង្គ្រោះដោយសារកិច្ចការរបស់យើងផ្ទាល់ ។
-
តើនរណាធ្វើឲ្យសេចក្ដីសង្គ្រោះកើតមានចំពោះយើង ? តើដោយរបៀបណា ?
-
យោងតាម ភីលីព ២:១៣តើអ្វីទៅជាវិធីពីរយ៉ាងដែលព្រះជួយដល់អ្នកដែលកំពុងព្យាយាមធ្វើអ្វី ដែលចាំបាច់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះ ? ( ព្រះជួយពួកគេឲ្យ « ស្ម័គ្រចិត្ត » ឬមានបំណងប្រាថ្នា ហើយគោរពតាម « បំណងព្រះហឫទ័យល្អទ្រង់ » ឬព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ។ បន្ទាប់ពីសិស្សឆ្លើយតបហើយ សូមសរសេរសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ព្រះជួយយើងឲ្យមានបំណងប្រាថ្នា ហើយធ្វើអ្វីៗដែលបានតម្រូវឲ្យយើងធ្វើសម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះ ដែលកើតមានតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ) ។
-
តើមានតម្រូវការអ្វីខ្លះដើម្បីបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ដែលព្រះបានប្រទាន ហើយជួយយើងឲ្យបំពេញនោះ ? ( អ្នកគួរអញ្ជើញសិស្សឲ្យមើលទៅមាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿទីបី និងទីបួន ) ។
សូមចង្អុលបង្ហាញថា តាមរយៈព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះព្រះអាចជួយយើងឲ្យផ្លាស់ប្ដូរ ហើយធ្វើឲ្យបំណងប្រាថ្នាយើងបានបរិសុទ្ធ ដើម្បីយើងចង់គោរពតាមទ្រង់ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ៥:២ ) ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតថា តើព្រះបានជួយផ្លាស់ប្ដូរដួងចិត្តពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេចង់គោរពទ្រង់តាមរបៀបណា ហើយទ្រង់បានជួយពួកគេឲ្យកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់កាន់តែស្មោះត្រង់ដោយរបៀបណា ។
សូមសង្ខេប ភីលីព ២:១៤–៣០ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានរំឭកពួកបរិសុទ្ធថា ពួកគេ « ភ្លឺនៅកណ្តាលគេ ដូចជាតួពន្លឺនៅក្នុងលោក » ( ខទី ១៥ ) ហើយប្រាប់ពួកគេថា លោកនឹងបញ្ជូនពួកអ្នកនាំសារឲ្យមកមើលពីសុខុមាលភាពរបស់ពួកគេ ។
ភីលីព ៣
ប៉ុលពិពណ៌នាអំពីការលះបង់ដែលលោកបានធ្វើដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតអំពីអ្វីមួយដែលពួកគេ និងពិភពលោកនេះគិតថាមានតម្លៃ ( ដូចជា គ្រួសារ មិត្តភក្ដិ ការអប់រំ អាហារ បច្ចេកវិទ្យា ឬប្រាក់ ) ហើយប្រសិនបើអាចធ្វើបាន សូមដាក់បង្ហាញវត្ថុមួយដែលតំណាងឲ្យអ្វីដែលពួកគេបានគិត ។ ចូរសុំឲ្យពួកគេពិចារណាថា ពួកគេនឹងសុខចិត្តលះបង់ទ្រព្យដ៏មានតម្លៃទាំងនេះសម្រាប់អ្វីខ្លះ ។
នៅពេលសិស្សសិក្សា ភីលីព ៣ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យរកមើលថា ប៉ុលបានលះបង់អ្វីខ្លះ ដើម្បីទទួលបានវត្ថុដ៏មានតម្លៃមួយដែលអាចមានសម្រាប់យើងដែរ ។
សូមសង្ខេប ភីលីព ៣:១–៣ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានព្រមានពួកភីលីពអំពីពួកគ្រូបង្រៀនបោកប្រាស់ដែលបានប្រកាសថា ពួកអ្នកប្រែចិត្តជឿក្នុងសាសនាចក្រគួរប្រតិបត្តិតាមទម្លាប់ជាក់លាក់របស់ពួកយូដា រួមបញ្ចូលទាំងការកាត់ស្បែក ( សូមមើល New Testament Student Manual [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ៤៣៦ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ភីលីព ៣:៤-៦ ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថា តើប៉ុលបាននិយាយអ្វីខ្លះអំពីកេរតំណែលជានៃពួកយូដារបស់លោក ។
-
តើប៉ុលមានអត្ថប្រយោជន៍អ្វីខ្លះក្នុងសង្គមពួកយូដា ទាំងខាងសង្គម និងខាងសាសនានោះ ? ( ពង្សាវលីជាពួកអ៊ីស្រាអែលរបស់លោក តួនាទីជាពួកផារិស៊ី សេចក្ដីសាទរសម្រាប់សាសនាយូដា និងការប្រតិបត្តិយ៉ាងតឹងរឹងចំពោះក្រឹត្យវិន័យ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ភីលីព ៣:៧-១១ ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថា តើប៉ុលយល់យ៉ាងណាអំពីគុណប្រយោជន៍ដែលលោកធ្លាប់បានមាននៅក្នុងសង្គមពួកយូដា ។
-
តើប៉ុលយល់យ៉ាងណាដែរ អំពីការលះបង់របស់លោកដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?
-
ហេតុអ្វីប៉ុលសុខចិត្ត « [ខាត] គ្រប់ទាំងអស់ » ? (ខទី ៨) ។ ( ដើម្បីលោកអាចស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ « ឲ្យគេបានឃើញខ្ញុំនៅក្នុងទ្រង់ » [ ខទី ៩ ] ឬនៅក្នុងទំនាក់ទំនងសេចក្ដីសញ្ញាដ៏ស្មោះត្រង់មួយជាមួយនឹងទ្រង់ ហើយជាផ្នែកមួយនៃការរស់ឡើងវិញនៃ « មនុស្សល្អ » ឬមនុស្សសុចរិត ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ភីលីព ៣:១២–១៤ ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថា តើប៉ុលបានស្គាល់អ្វីខ្លះ អំពីការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណរបស់លោក ។ សូមពន្យល់ថាចាប់មានន័យថាទទួលបាន ។
-
ជាជាងផ្ដោតលើអ្វីដែលលោកបានលះបង់ចោល តើប៉ុលបានឆ្ពោះទៅមុខដើម្បីទទួលបានអ្វីខ្លះ ? ( សូមពន្យល់ថា « រង្វាន់នៃការងារដ៏ខ្ពស់របស់ព្រះ » [ ខទី ១៤ ] គឺជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ) ។
-
តើយើងអាចរៀនគោលការណ៍អ្វីខ្លះ មកពីគំរូរបស់ប៉ុលទាក់ទងនឹងអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើ ដើម្បីមកស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យផ្សេងៗ ប៉ុន្តែចូរប្រាកដថា ពួកគេគួរស្គាល់នូវគោលការណ៍ដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងលះបង់អ្វីៗដែលចាំបាច់ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយឆ្ពោះទៅមុខដោយសេចក្ដីជំនឿ នោះយើងអាចស្គាល់ទ្រង់យ៉ាងជាក់ច្បាស់ ហើយទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវដំណើររឿងដូចតទៅនេះមកពីប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ដែលប្រាប់អំពីការប្រជុំរបស់លោកជាមួយនឹងមន្ត្រីទ័ពជើងទឹកម្នាក់ ដែលធ្វើដំណើរពីប្រទេសផ្សេងមកសហរដ្ឋអាមេរិកសម្រាប់ការបំពាក់បំប៉នថ្នាក់ជាន់ខ្ពស់ ហើយបានក្លាយជាសមាជិកសាសនាចក្រ កាលគាត់កំពុងស្នាក់នៅទីនោះ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សស្ដាប់រកមើលថា យុវជននោះសុខចិត្តលះបង់អ្វីខ្លះដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
« មានគេណែនាំខ្ញុំឲ្យស្គាល់គាត់ ពីមុនគាត់ចេញទៅប្រទេសកំណើតវិញ ។ …ខ្ញុំបាននិយាយ ៖ ‹ គ្រួសាររបស់អ្នកពុំមែនជាពួកគ្រីស្ទានទេ ។ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើង នៅពេលអ្នកត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានម្នាក់ ជាពិសេស គឺជាពួកមរមននោះ ? ›
« ទឹកមុខគាត់ឡើងស្រអាប់ ហើយបានតបថា ‹ គ្រួសារខ្ញុំនឹងខកចិត្ត ។ ពួកគេអាចនឹងបណ្ដេញខ្ញុំចេញពីផ្ទះ ហើយចាត់ទុកថាខ្ញុំបានស្លាប់ហើយ ។ សម្រាប់អនាគត និងការងាររបស់ខ្ញុំ និងគ្រប់ឱកាសទាំងអស់ប្រហែលជាត្រូវបិទទ្វារចំពោះខ្ញុំ › ។
« ខ្ញុំបានសួរថា ‹ តើអ្នកសុខចិត្តលះបង់ដ៏មហិមាចំពោះដំណឹងល្អឬទេ ? ›
« គាត់បានតបទាំងស្រក់ទឹកភ្នែកថា ‹ វាគឺជាការពិត មែនទេ ? ›
« ខ្ញុំបានតបទាំងខ្មាស់ដោយបានសួរសំណួរនោះថា ‹ មែនហើយ វាគឺជាការពិត › ។
« គាត់ក៏តបថា ‹ ដូច្នេះតើមានអ្វីផ្សេងសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតនោះ ? » ( « It’s True, Isn’t It? » Ensignខែ កក្កដា ឆ្នាំ ១៩៩៣ ទំព័រ ២ ) ។
-
តើយុវជននេះសុខចិត្តលះបង់អ្វីខ្លះ ដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
-
តើអ្នក ( ឬមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ ) បានលះបង់អ្វីខ្លះដើម្បីដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
-
ហេតុអ្វី រង្វាន់នៃការស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងការរីកចម្រើនឆ្ពោះទៅកាន់ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច មានតម្លៃឲ្យយើងធ្វើការលះបង់ ?
ចូរសុំឲ្យសិស្សសញ្ជឹងគិតថា តើមានអ្វីមួយដែលពួកគេត្រូវលះបង់ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឲ្យកាន់តែពេញលេញដែរឬទេ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យសរសេរគោលដៅមួយ ដើម្បីធ្វើរឿងនោះ ។
សូមសង្ខេប ភីលីព ៣:១៥–២១ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានព្រមានអំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញ ដែលកំពុងរង់ចាំជនដែលផ្ដោតទាំងស្រុងទៅលើភាពត្រេកត្រអាលនៅលើផែនដីនេះ ។ លោកក៏បានបង្រៀនផងដែរថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងផ្លាស់ប្ដូររូបកាយដែលពុំល្អឥតខ្ចោះរបស់យើង ទៅជារូបកាយអតមៈដូចជាព្រះកាយរបស់ទ្រង់ដែរ ។
សូមបញ្ចប់មេរៀននេះដោយថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិត ដែលបានរកឃើញនៅក្នុងមេរៀននេះ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
ភីលីព ២:៣-៨ ។ ការមិនគិតអំពីខ្លួនឯង
អែលឌើរ អេច ប៊ើក ភីធើរសុន នៃពួកចិតសិបនាក់បានពន្យល់អំពីអត្ថន័យនៃការមិនគិតអំពីខ្លួនឯង ៖
« នៅក្នុងចំណោមពួកយើងនាសព្វថ្ងៃនេះ មានមនុស្សមួយចំនួន មិនគិតពីខ្លួនឯងបន្ដិចសោះ—គឺដូចជា [ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ] ដែរ ។
« មនុស្សដែលមិនគិតពីខ្លួនឯងគឺជាបុគ្គលដែលខ្វល់ខ្វាយច្រើនពីសុភមង្គល និងសុខុមាលភាពរបស់មនុស្សដទៃជាងភាពស្រណុកសុខស្រួលរបស់ខ្លួនឯង ជាបុគ្គលដែលយល់ព្រមបម្រើដោយមិនចង់បានការកោតសរសើរ ឬបម្រើសូម្បីតែមនុស្សដែលគាត់មិនចូលចិត្តក្ដី ។ បុគ្គលម្នាក់ដែលមិនគិតពីខ្លួនឯងបង្ហាញពីឆន្ទៈដើម្បីលះបង់ ឆន្ទៈដើម្បីជម្រុះចោលការចង់បាន និងសេចក្ដីត្រូវការ ព្រមទាំងអារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនចេញពីក្នុងគំនិត និងដួងចិត្តគាត់ ។ ជំនួសឲ្យការចង់បាន និងការត្រូវការពាក្យសរសើរ ព្រមទាំងការទទួលស្គាល់សម្រាប់ខ្លួនឯង ឬសេចក្ដីសោមនស្សពីការចង់បានរបស់ខ្លួនផ្ទាល់ បុគ្គលដែលមិនគិតពីខ្លួនឯងនឹងបំពេញរាល់សេចក្ដីត្រូវការទាំងនេះសម្រាប់មនុស្សដទៃ » ( « Selflessness: A Pattern for Happiness » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៨៥ ទំព័រ ៦៦ ) ។
ភីលីព ២:៥-៨ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ « បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ »
ឃ្លាដែលបានបកប្រែថា « បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ » ( ភីលីព ២:៧ ) មកពីពាក្យក្រិកថា ជេនញ៉ូ ដែលមានន័យថា « ដកចេញ » ។ អែលឌើរ ថាត អរ ខាលីស្ទើរ ដែលបានបម្រើនៅក្នុងគណៈប្រធាននៃពួកចិតសិបនាក់ បានបង្រៀនអំពីឯកសិទ្ធិ និងឋានៈមកពីព្រះដែលព្រះយេស៊ូវ « បានដកចេញ » ដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ដើម្បីយាងមកផែនដី ៖
« ព្រះជាព្រះរាជបុត្រា បានប្ដូរព្រះដំណាក់ឯស្ថានសួគ៌របស់ទ្រង់ជាមួយនឹងអ្វីៗទាំងអស់ខាងសេឡេស្ទាល សម្រាប់ទីលំនៅនៃជីវិតរមែងស្លាប់មួយជាមួយនឹងអន្ទាក់ពីដើមដំបូងទាំងអស់ ។ ទ្រង់ ‹ មហាក្សត្រនៃស្ថានសួគ៌› (អាលម៉ា ៥:៥០) ‹ ព្រះអម្ចាស់ដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា ទ្រង់សោយរាជ្យ › (ម៉ូសាយ ៣:៥) បានចាកចេញពីព្រះបល្ល័ងដើម្បីមកប្រសូតក្នុងស្នូកទៅវិញ ។ ទ្រង់បានផ្លាស់ប្ដូរព្រះចេស្ដានៃព្រះទៅជាទារកឯករាជ្យម្នាក់ ។ ទ្រង់បានលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិ អំណាច ការគ្រប់គ្រង និងភាពពេញលេញនៃសិរីល្អរបស់ទ្រង់—សម្រាប់អ្វី ?—សម្រាប់ការឡកឡឺយ ការចំអក ការប្រមាថ និងការត្រូវគេជិះជាន់ ។ វាគឺជាការដោះដូរមួយដ៏ធំដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន ជាការបន្ទាបខ្លួននៃសមាមាត្រដ៏ធំ ជាភាគរយនៃជម្រៅដែលមិនអាចវាស់វែងបាន » ( The Infinite Atonement [ ឆ្នាំ ២០០០ ] ទំព័រ ៦៤ ) ។
ភីលីព ២:១២–១៣ ។ « ចូរបង្ហើយសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នា ។ … ដ្បិត គឺជាព្រះហើយ ដែលបណ្តាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា »
ប្រធាន យ៉ូសែប ហ៉្វីលឌីង ស៊្មីធ បានបង្រៀនពីរបៀបដែលសមាជិកសាសនាចក្រអាច « បង្ហើយសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ [ ពួកគេ ] » ( ភីលីព ២:១២ ) ៖
« ខ្ញុំសូមអង្វរដល់សមាជិកសាសនាចក្រឲ្យធ្វើកិច្ចការសុចរិត ដើម្បីគោរពតាមបទបញ្ញត្តិ ស្វែងរកព្រះវិញ្ញាណ ស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ដាក់រឿងនៃនគរព្រះដំបូងគេបង្អស់នៅក្នុងជីវិត ដោយហេតុនេះពួកគេបានបង្ហើយសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ពួកគេដោយភាពភ័យខ្លាច និងការញ័ររន្ធត់នៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ » ( នៅក្នុង Conference Report ខែ តុលា ឆ្នាំ១៩៧០ ទំព័រ ៨ ) ។
កិច្ចការបែបនេះ គឺចាំបាច់ដើម្បីបំពេញតម្រូវការ ដែលទ្រង់បានបង្កើតឡើងសម្រាប់ការទទួលបាននូវរាល់ពរជ័យ ដែលអាចកើតមានតាមរយៈដង្វាយធួន ដែលព្រះអាចធ្វើឲ្យយើងអនុវត្តវាបាន ។
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា ដោយសារដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ទើបយើងអាចត្រូវបានសង្គ្រោះ ៖
« មនុស្សពិតជាមានអំណាចដ៏ធំសម្បើម ហើយអាចធ្វើឲ្យរឿងទាំងឡាយកើតឡើងបាន ដោយការខិតខំដ៏មិនចេះនឿយហត់ និងឆន្ទៈដ៏មោះមុត ។ « ប៉ុន្តែក្រោយពីការគោរពតាម និង កិច្ចការល្អរបស់យើងទាំងអស់ យើងមិនអាចត្រូវបានសង្គ្រោះឲ្យរួចផុតពីឥទ្ធិពលនៃអំពើបាបរបស់យើងបានឡើយ បើគ្មានព្រះគុណដែលបានប្រទានមក តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទេនោះ ។
« … មនុស្សមិនអាចបានសេចក្ដីសង្គ្រោះដោយខ្លួនឯងបានឡើយ » ( « What Think Ye of Christ? » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៨ ទំព័រ ៦៧ ) ។