មេរៀនទី ១០៧
កូរិនថូសទី១ ៩–១០
សេចក្តីផ្ដើម
ប៉ុលបានលើកឡើងអំពីកង្វល់មកពីពួកបរិសុទ្ធកូរិនថូស អំពីការប្រើធនធានរបស់សាសនាចក្រដើម្បីផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់សេចក្ដីត្រូវការខាងសាច់ឈាមរបស់ខ្លួន ។ លោកបានពន្យល់ថា គោលបំណងនៃការផ្សព្វផ្សាយរបស់លោក គឺដើម្បីនាំយកសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់កូនចៅរបស់ព្រះ ។ លោកបានដាស់តឿនពួកគេឲ្យចៀសវាងពីការធ្វើបាប ក៏ដូចជាការធ្វើឲ្យមនុស្សដទៃរវាទចិត្តនៅក្នុងជំនឿសាសនារបស់ពួកគេ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
កូរិនថូសទី១ ៩
ប៉ុលប្រកាសដំណឹងល្អដើម្បីលោក និងពួកអ្នកស្ដាប់របស់លោកអាចទទួលបានការសង្គ្រោះ
សូមយកនាឡិការោទិ៍មកថ្នាក់ ហើយលាក់វាកុំឲ្យសិស្សឃើញ ។ សូមដាក់វាឲ្យរោទិ៍ភ្លាម បន្ទាប់ពីអ្នកចាប់ផ្ដើមការបង្រៀន ។
ដើម្បីចាប់ផ្ដើមមេរៀននេះ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យនឹកស្រមៃអំពីទិដ្ឋភាពនៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ ចូរសុំឲ្យពួកគេសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់រៀន ឬសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ អំពីហេតុផលដែលជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចគឺជាអ្វីមួយដែលពួកគេប្រាថ្នាចង់បាន ។ អ្នកអាចអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យអានដល់សិស្សដទៃទៀត អំពីអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ ។
នៅជិតចុងបញ្ចប់នៃសកម្មភាពនេះ គួរបិទនាឡិការោទិ៍ ។ នៅពេលវារោទិ៍ឡើង សូមឲ្យសិស្សស្វែងរកវា ហើយបិទសំឡេងរោទិ៍នោះ ។
-
តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណាដែរ នៅពេលអ្នកឮសំឡេងនោះ ?
សូមឲ្យសិស្សគិតថា តើពួកគេធ្លាប់ឆ្លងកាត់នូវការលំបាកជាមួយនឹងការរោទិ៍ដាស់ឲ្យក្រោកពីដំណេករបស់នាឡិការោទិ៍ ហើយខកខានរឿងមួយដ៏សំខាន់ដែរឬទេ ។ ចូរអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយ ។
សូមពន្យល់ថា ដូចជាការលំបាកជាមួយនឹងការរោទិ៍ដាស់ឲ្យក្រោកពីដំណេករបស់នាឡិការោទិ៍ អាចធ្វើឲ្យយើងខកខាន ឬថែមទាំងបរាជ័យក្នុងការសម្រេចរឿងដ៏សំខាន់នានាដែរ ពិបាក « ក្រោកឡើង » នៅក្នុងជីវិត ហើយផ្លាស់ប្ដូរឥរិយាបថជាក់លាក់មួយចំនួនអាចធ្វើឲ្យយើងខកខាន ក្នុងការសម្រេចរឿងដ៏សំខាន់បំផុតជាងគេបំផុត គឺជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។
នៅពេលសិស្សសិក្សា កូរិនថូសទី១ ៩ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យរកមើលគោលការណ៍មួយដែលអាចជួយពួកគេឲ្យស្គាល់ពីរបៀបដើម្បីធ្វើឲ្យប្រាកដថា ពួកគេអាចទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្តីសង្ខេបពីកូរិនថូសទី ១ ៩:១–២១ឲ្យឮៗ ដូចតទៅនេះ ៖
ប៉ុលបានឆ្លើយសំណួរខុសៗគ្នាមកពីពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូស ។ លោកបានសរសេរថា ទោះបីជាសមាជិកសាសនាចក្រត្រូវផ្គត់ផ្គង់ចំពោះកង្វល់ខាងសាច់ឈាមរបស់លោកក្ដី ក៏លោកពុំបានពឹងផ្អែកលើពួកគេសម្រាប់ការចាយវាយប្រចាំការរស់នៅរបស់លោកឡើយ ។ ប៉ុលបានពន្យល់ថា តាមរយៈការសម្របខ្លួនទៅតាមកាលៈទេសៈខុសៗគ្នា ដោយគ្មានការបន្ទាបដល់បទដ្ឋាននៃដំណឹងល្អ លោកអាចជួយពួកសាសន៍យូដា ពួកសាសន៍ដទៃ និងមនុស្សផ្សេងទៀតដែលមានភាពទន់ខ្សោយនៅក្នុងដំណឹងល្អឲ្យទទួលយកដំណឹងល្អ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ៩:១៧ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថាប៉ុលបានប្រកាសដំណឹងល្អយ៉ាងដូចម្ដេច ។ អ្នកគួរពន្យល់ថា ឃ្លា « គង់តែមានការងារចែកចាយផ្ញើទុកនឹងខ្ញុំ » សំដៅទៅលើការដែលប៉ុលកំពុងបំពេញសិទ្ធិអនុញ្ញាត ឬកាតព្វកិច្ចរបស់លោកក្នុងការប្រកាសដំណឹងល្អ ។
-
តើប៉ុលបានប្រកាសដំណឹងល្អយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ៩:២២–២៣ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលហេតុផល ដែលប៉ុលបានប្រកាសដំណឹងល្អដោយស្ម័គ្រចិត្ត ។
-
ហេតុអ្វីប៉ុលបានប្រកាសដំណឹងល្អដោយស្ម័គ្រចិត្ត ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ដែលចូលរួមនៅក្នុងកម្មវិធីបំពាក់បំប៉នមួយជាទៀងទាត់ ( ប្រហែលជាតន្ត្រីករ ឬអត្តពលកម្ម ) ឲ្យឡើងមកកាន់ក្ដារខៀន ។ សូមសួរសិស្សនោះនូវសំណួរខាងក្រោម ៖
-
តើកម្មវិធីបំពាក់បំប៉នរបស់ប្អូនមានលក្ខណៈបែបណាដែរ ?
-
តើធ្លាប់មានគ្រាមួយដែលប្អូនបានអនុវត្ត ឬបំពាក់បំប៉នសម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍ ឬគោលដៅជាក់លាក់មួយដែរឬទេ ? តើការខិតខំឆ្ពោះទៅរកគោលដៅជាក់លាក់មួយបានលើកទឹកចិត្តប្អូនយ៉ាងដូចម្តេចដែរ ?
សូមអរគុណដល់សិស្ស ហើយសុំឲ្យគេអង្គុយចុះ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ៩:២៤–២៥ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលការប្រកួតអត្តពលកម្ម ដែលប៉ុលបានប្រើដើម្បីបង្រៀនដល់ពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូស ។
-
តើការប្រកួតអត្តពលកម្មអ្វីដែលប៉ុលបានលើកឡើង ?
-
តើគុណសម្បត្តិ ឬបុគ្គលិកលក្ខណៈអ្វីខ្លះដែលប៉ុលបាននិយាយថា ពួកអ្នករត់ប្រណាំងត្រូវការដើម្បីទទួលបានជោគជ័យ ? ( សូមពន្យល់ថា ការ « ខំអត់សង្កត់ចិត្តគ្រប់ជំពូក » មានន័យថាការរៀនគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯង ) ។
-
តើមកុដមិនចេះពុករលួយដែលប៉ុលបានលើកឡើងថា វានឹងមានជារៀងរហូតនោះជាអ្វីទៅ ? ( ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ) ។
-
តើយើងអាចរៀនគោលការណ៍អ្វីខ្លះពីក្នុង ខទី ២៥ ស្ដីអំពីកិច្ចការដែលយើងត្រូវធ្វើ ដើម្បីទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចនោះ ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យផ្សេងៗ ប៉ុន្តែចូរប្រាកដថា ពួកគេគួរស្គាល់គោលការណ៍ដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ដើម្បីទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច យើងត្រូវរៀនគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯងនៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ ។ សូមសរសេគោលការណ៏នេះនៅលើក្តារខៀន ។ សូមធ្វើឲ្យប្រាកដថា សិស្សយល់ថា ការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងគឺជារឿងដ៏ចាំបាច់ ប៉ុន្តែជីវិតដ៏នៅអល់កល្បជានិច្ចអាចកើតឡើងតែ « ដោយបុណ្យគុណ និងសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងព្រះគុណ » នៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ [ នីហ្វៃទី២ ២:៨ ] ជាជាងតាមរយៈការគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯងរបស់យើងតែម្យ៉ាងប៉ុណ្ណោះ ) ។
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា ការរៀនគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯងគឺជារឿងចាំបាច់ដើម្បីទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ៩:២៦–២៧ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាមរកមើលថា ប៉ុលបានពិពណ៌នាអំពីការខិតខំផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោកដើម្បីរៀនគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯងយ៉ាងដូចម្ដេច ។
-
យោងតាម ខទី ២៦តើប៉ុលបានពិពណ៌នាអំពីការខិតខំផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោកដើម្បីរៀនគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯងយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( ដោយភាពជឿជាក់ ហើយដោយគ្មានការធ្វេសប្រហែស ) ។
-
យោងតាម ខទី ២៧ តើអ្នកគិតថា ប៉ុលចង់មានន័យបែបណា នៅពេលលោកបានសរសេរថា « ខ្ញុំវាយដំរូបកាយខ្ញុំ ទាំងបង្ខំឲ្យចុះចូល » ?
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីអ្វីដែលប៉ុលចង់មានន័យ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមដោយប្រធាន ព្រិកហាំ យ៉ង់ ៖
« អ្នកពុំអាចគ្រងលើជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចបានឡើយ ដរាបណាសេចក្ដីស្រេកឃ្លានរបស់អ្នកបានចុះចូលនឹងវិញ្ញាណដែលនៅក្នុងខ្លួនរបស់អ្នក ជាវិញ្ញាណដែលព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌បានប្រទានឲ្យ ។ ខ្ញុំចង់មានន័យថា ព្រះវរបិតានៃវិញ្ញាណរបស់អ្នក និងវិញ្ញាណទាំងឡាយដែលទ្រង់បានដាក់ចូលទៅក្នុងរូបកាយទាំងនេះ ។ រូបកាយទាំងឡាយត្រូវចុះចូលនឹងវិញ្ញាណនោះយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ពុំនោះសោតទេរូបកាយរបស់អ្នកពុំអាចក្រោកឡើងដើម្បីគ្រងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចបានឡើយ ។ … សូមស្វែងរកដោយឧស្សាហ៍ រហូតដល់អ្នកនាំយកអ្វីៗទាំងអស់ឲ្យចុះចូលនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ។ …
« … ប្រសិនបើវិញ្ញាណនោះងាកទៅរករូបកាយ [ វិញ្ញាណនោះ ] ប្រែក្លាយជាពុករលួយ ប៉ុន្តែប្រសិនបើរូបកាយងាកទៅរកវិញ្ញាណនោះ [ រូបកាយ ] ប្រែក្លាយជាបរិសុទ្ធ ហើយពិសិដ្ឋ » ( Teachings of Presidents of the Church: Brigham Young [ ឆ្នាំ ១៩៩៧ ] ទំព័រ២០៤–៥ ។
-
តើកិច្ចការមួយចំនួនដែលយើងអាចធ្វើ ដើម្បីជួយរូបកាយរបស់យើងឲ្យងាកទៅរកវិញ្ញាណរបស់យើងមានអ្វីខ្លះ ?
កូរិនថូសទី១ ១០
ប៉ុលហាមដល់ពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសឲ្យចៀសវាងពីអំពើបាប និងការធ្វើឲ្យមនុស្សដទៃ រវាទចិត្ត ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត នៃគណៈប្រធានទីមួយឲ្យឮៗ ៖
« រឿងមិនពិតដ៏ធំមួយនៅក្នុងជីវិតគឺនៅពេល [ បុគ្គលទាំងឡាយ ] គិតថា ពួកគេគឺជាមនុស្សខ្លាំងពូកែ ។ មានមនុស្សជាច្រើនគិតថា ពួកគេធ្វើឡើងពីដែកថែប រឹងមាំល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីតតាំងនឹងការល្បួងទាំងឡាយ ។ ពួកបោកបញ្ឆោតខ្លួនឯងឲ្យចូលទៅក្នុងការគិតថា ‹ វាពុំអាចកើតឡើងចំពោះខ្ញុំបានឡើយ › » ( « It Can’t Happen to Me » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ២០០២ ទំព័រ ៤៦ ) ។
-
តើនៅក្នុងស្ថានភាពបែបណាខ្លះ ដែលមនុស្សអាចបណ្តោយឲ្យខ្លួនឯងបាត់បង់ការការពារប្រឆាំងនឹងការល្បួង ដោយគិតថា ពួកគេរឹងមាំល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីតតាំងនឹងវានោះ ? ( សូមសរសេរចម្លើយរបស់សិស្សនៅលើក្ដារខៀន ) ។
សូមពន្យល់ថា ប៉ុលបានលើកឡើងពីគំរូមកពីប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដើម្បីព្រមានពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសអំពីការល្បួង និងអំពើបាប ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ១០:១–៥ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាមរកមើលរឿងមួយចំនួន ដែលកូនចៅអ៊ីស្រាអែលបានជួបប្រទះនៅជំនាន់របស់ម៉ូសេ ដែលវាបានធ្វើឲ្យពួកគេមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ ។
-
តើរឿងមួយចំនួនដែលកូនចៅអ៊ីស្រាអែលបានជួបប្រទះ ដែលវាបានធ្វើឲ្យពួកគេមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណមានអ្វីខ្លះ ? ( អ្នកគួរចង្អុលបង្ហាញថា ប៉ុលបានស្គាល់ « ថ្មដាខាងវិញ្ញាណ » ឬព្រះយេហូវ៉ាថាជាព្រះគ្រីស្ទ [ សូមមើលផងដែរ ចោទិយកថា ៣២:៣–៤ ] ) ។
-
យោងតាម ខទី ៥តើព្រះមានព្រះទ័យយ៉ាងណាដែរ ចំពោះឥរិយាបថរបស់ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលទាំងនេះកាលពីបុរាណ ?
សូមឲ្យសិស្សបីបួននាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗនៅក្នុង កូរិនថូសទី ១ ១០:៦–១១ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាមរកមើលថាប៉ុលចង់ឲ្យពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសរៀនអ្វីខ្លះចេញពីគំរូនៃពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលកាលពីបុរាណ ។
-
តើអ្វីទៅជាគោលបំណងរបស់ប៉ុលនៅក្នុងការចែកចាយគំរូនៃពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលក្នុងជំនាន់បុរាណ ? ( ប៉ុលចង់ព្រមានដល់ពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសឲ្យពួកគេចៀសវាងពីធ្វើអំពើបាបដូចគ្នានឹងពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលកាលពីបុរាណ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យក្រោកឈរឡើង ហើយអាន កូរិនថូសទី ១ ១០:១២ ឮៗរួមគ្នា ។
-
តើអ្នកនឹងសង្ខេបសារលិខិតរបស់ប៉ុលនៅ ក្នុង ខទី ១២ជាពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកផ្ទាល់យ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមឲ្យសិស្សអង្គុយចុះ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី១ ១០:១៣ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថាប៉ុលបានបង្រៀនអ្វីខ្លះអំពីការល្បួង ។
-
តើប៉ុលបានបង្រៀនអ្វីខ្លះពីការល្បួង ?
-
ប្រសិនបើព្រះពុំបានអនុញ្ញាតឲ្យយើងរងការល្បួងលើសពីសមត្ថភាពរបស់យើងអាចតតាំងបាន ហេតុអ្វីបានជាពួកអ៊ីស្រាអែលកាលពីបុរាណចុះចាញ់នឹងការល្បួង ?
សូមសរសេរប្រយោគមិនពេញលេញខាងក្រោមនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ព្រះនឹងប្រទានផ្លូវមួយឲ្យយើងគេចពីការល្បួង ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែ …
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី ១ ១០:១៤ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា ប៉ុលបានបង្រៀនឲ្យពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសធ្វើអ្វីខ្លះ ។
-
តើប៉ុលបានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូសឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ?
-
តើ ខទី ១៤ បង្រៀនយើងអ្វីខ្លះអំពីតួនាទីរបស់យើងនៅក្នុងការគេចចេញពីការល្បួង ? ( បន្ទាប់ពីសិស្សឆ្លើយហើយ សូមបំពេញសេចក្ដីពិតនៅលើក្ដារខៀនដើម្បីឲ្យសិស្សអាន៖ ព្រះនឹងប្រទានផ្លូវមួយឲ្យយើងគេចពីការល្បួង ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែជ្រើសរើសដើម្បីដកខ្លួនយើងចេញពីការល្បួងនោះ ) ។
អ្នកគួរផ្ដល់យោបល់ឲ្យសិស្សសរសេរ អាលម៉ា ១៣:២៨ នៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេក្បែរ កូរិនថូសទី ១ ១០:១៣–១៤ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សម្នាក់អាន អាលម៉ា ១៣:២៨ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលថាយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីញែកខ្លួនចេញពីការល្បួង ។
-
យោងតាម អាលម៉ា ១៣:២៨តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីអាចជួយយើងឲ្យញែកខ្លួនយើងចេញពីការល្បួង ?
-
តើការបន្ទាបខ្លួនយើង និងការចាំយាម ព្រមទាំងការអធិស្ឋានជាបន្តបន្ទាប់អាចជួយយើងឲ្យញែកខ្លួនចេញពីការល្បួងបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមលើកកូនសៀវភៅ កម្លាំងដើម្បីយុវជន ឡើង ហើយសូមឲ្យសិស្សពន្យល់ថា ការរស់នៅស្របតាមបទដ្ឋានដែលមាននៅក្នុងកូនសៀវភៅនេះ ជួយយើងឲ្យញែកខ្លួនចេញពីការល្បួងបានយ៉ាងដូចម្ដេច ។
សូមពន្យល់ថា សិស្សប្រហែលជាពុំអាចចៀសវាងពីការល្បួងបានជានិច្ចបានឡើយ ។ ដោយសារបញ្ហានេះហើយ ទើបយើងត្រូវសម្រេចចិត្តនៅពេលនេះ អំពីរបៀបដែលយើងនឹងធ្វើដើម្បីតតាំងនឹងការល្បួង ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមដោយប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល ៖
« ការសម្រេចចិត្តត្រឹមត្រូវគឺជារឿងងាយធ្វើបំផុត នៅពេលយើងធ្វើការសម្រេចចិត្តទុកជាមុន ដោយគិតអំពីគោលដៅដ៏ខ្ពស់បំផុត ការធ្វើបែបនេះសង្គ្រោះការឈឺចិត្តជាច្រើន [ នៅគ្រានៃការសម្រេចចិត្ត ] នៅពេលយើងហត់នឿយ ហើយរងការល្បួងយ៉ាងខ្លាំង ។ …
« សូមអភិវឌ្ឍការលត់ដំខ្លួនឲ្យបានច្រើនដើម្បីកុំឲ្យបងប្អូនត្រូវសម្រេចចិត្ត ហើយត្រូវសម្រេចចិត្តជាថ្មីអំពីរឿងដែលបងប្អូននឹងត្រូវធ្វើ នៅពេលជួបប្រទះនឹងការល្បួងដូចគ្នាពីមួយគ្រាទៅមួយគ្រា ។ បងប្អូនត្រូវសម្រេចចិត្តពីរឿងមួយចំនួនតែ ម្ដងប៉ុណ្ណោះ ! …
« គ្រាដើម្បីចាកចេញពីផ្លូវអាក្រក់គឺមុនពេលវាចាប់ផ្ដើម ។ រឿងអាថ៌កំបាំងនៃជីវិតល្អគឺស្ថិតនៅក្នុងការការពារ និងការរារាំង ។ ជនដែលងាកទៅរកអំពើអាក្រក់ ជាធម្មតាគឺជាជនដែលបានដាក់ខ្លួនឯងនៅក្នុងកន្លែងមួយដែលគ្មានការការពារ » ( Teachings of Presidents of the Church: Spencer W. Kimball [ឆ្នាំ ២០០៦] ទំព័រ ១០៨–៩) ។
ចូរចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីគោលការណ៍ទាំងឡាយ ដែលសិស្សបានស្គាល់នៅថ្ងៃនេះ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិចារណាថា ការល្បួងណាមួយដែលពួកគេកំពុងមានបញ្ហាខ្លាំងបំផុត ។ សូមអញ្ជើញឲ្យពួកគេសញ្ជឹងគិតអំពីសំណួរខាងក្រោម ៖
-
តើការផ្លាស់ប្ដូរអ្វីខ្លះ ដែលអ្នកអាចធ្វើដើម្បីចៀសវាងពីការល្បួង មុននឹងអ្នកតតាំងនឹងវា ?
-
តើអ្នកយល់ព្រមធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរទាំងនេះដែរឬទេ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យបង្កើតផែនការមួយ ដែលពួកគេនឹងធ្វើតាមដើម្បីគេចចេញពីការល្បួង ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យស្វែងរកជំនួយមកពីព្រះអម្ចាស់តាមរយៈការអធិស្ឋាន នៅពេលពួកគេខិតខំសម្រេចឲ្យបានផែនការរបស់ពួកគេ ។
សូមសង្ខេប កូរិនថូសទី ១ ១០:១៥–៣៣ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធនៅកូរិនថូស ឲ្យគោរពដល់ការអនុវត្តសាសនារបស់មនុស្សដទៃទៀត ដោយគ្មានការបន្ទាបបទដ្ឋានសាសនារបស់ខ្លួន ហើយបានលើកឡើងជាថ្មីម្ដងទៀតថា លោកកំពុងប្រកាសដំណឹងល្អ ដើម្បីជួយមនុស្សជាច្រើនឲ្យទទួលបានការសង្គ្រោះ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
កូរិនថូសទី១ ៩:២០-២៣ ។ « គឺបានត្រឡប់ជាគ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ ដល់មនុស្សទាំងអស់ »
តើប៉ុលចង់មានន័យយ៉ាងណា នៅពេលលោកបានពោលថា « ខ្ញុំបានត្រឡប់ដូចជាសាសន៍យូដា » ដើម្បី « ឲ្យបានពួកយូដា » ( កូរិនថូសទី ១ ៩:២០ ), ក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលពុំស្ថិតនៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យនោះ ឬជាសាសន៍ដទៃម្នាក់ ដើម្បីឲ្យបានពួកសាសន៍ដទៃ និងក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលទន់ខ្សោយដើម្បី « ឲ្យបានពួកកំសោយ » ? ( កូរិនថូសទី ១ ៩:២២ ) ។ អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានផ្ដល់ការពន្យល់ដ៏សំខាន់នេះ ៖
« នៅត្រង់ចំណុចនេះប៉ុលបានពោលថា លោកបានធ្វើឲ្យខ្លួនលោកត្រឡប់ជាអ្វីៗគ្រប់សណ្ឋានទាំងអស់ដល់មនុស្សទាំងអស់គឺ ដើម្បីធ្វើឲ្យពួកគេទទួលយកសារលិខិតនៃដំណឹងល្អ នោះមានន័យថា លោកបានសម្របខ្លួនទៅនឹងលក្ខខណ្ឌ និងស្ថានភាពនៃមនុស្សគ្រប់ជាន់ថ្នាក់ នោះគឺជាមធ្យោបាយមួយនៃការធ្វើឲ្យពួកគេមានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះការបង្រៀន និងទីបន្ទាល់របស់លោក ។ រួចហើយ នៅក្នុងករណីដែលមានមនុស្សណាម្នាក់គិតថា ការធ្វើបែបនេះបានរួមបញ្ចូលនូវការទទួលយកនៃគោលលទ្ធិ ឬការអនុវត្តខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ ឬគិតថាវាទាក់ទងនឹងការព្រមព្រៀងរវាងដំណឹងល្អ និងប្រព័ន្ធខុសឆ្គងនៃការថ្វាយបង្គំ នោះលោកប្រញាប់ប្រញាល់បន្ថែមថា លោក និងមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវតែគោរពតាមក្រឹត្យវិន័យនៃដំណឹងល្អដើម្បីបានសង្គ្រោះ » ( Doctrinal New Testament Commentaryវ៉ុលទី ៣ [ ឆ្នាំ១៩៦៥–៧៣ ] ២:៣៥៣ ) ។
កូរិនថូសទី ១ ៩:២៥ ។ « ខំអត់សង្កត់ចិត្តគ្រប់ជំពូក »
ពេលខ្លះវាជារឿងដ៏ពិបាក ដើម្បីមើលឃើញពីហេតុផលដែលព្រះអម្ចាស់បង្គាប់ឲ្យយើងរៀនគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯង ។ អែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានផ្ដល់ការពន្យល់ដ៏មានប្រយោជន៍នេះ ៖
« ជីវិតសុចរិតមួយតម្រូវឲ្យមានការលត់ដំខ្លួន ។ ការលត់ដំខ្លួនគឺជាបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលនឹងផ្ដល់កម្លាំងឲ្យបងប្អូនដើម្បីចៀសវាងពីការលះបង់នូវរឿងដែលបងប្អូនចង់បានបំផុតនៅក្នុងជីវិតសម្រាប់អ្វីមួយ ដែលបងប្អូនគិតថាចង់បាននៅពេលនេះ » ( « The Power of Righteousness » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៨ ទំព័រ ៦៩ ) ។
កូរិនថូសទី ១ ៩:២៧ ។ « ខ្ញុំវាយដំរូបកាយខ្ញុំ ទាំងបង្ខំឲ្យចុះចូល »
ការធ្វើឲ្យរូបកាយរបស់យើងចុះចូលជាបន្តបន្ទាប់ទៅនឹងការគ្រប់គ្រងនៃវិញ្ញាណរបស់យើង គឺជាការសាកល្បងមួយដ៏ធំក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះ ។ អែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀន ៖
« នៅពិភពមុនឆាកជីវិតនេះ ពីមុនយើងបានចាកចេញពីវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ទ្រង់បានព្រមាន ហើយបានហាមយើងអំពីបទពិសោធន៍ថ្មី ដែលយើងនឹងមាននៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។ យើងបានដឹងថា យើងនឹងមានរូបកាយជាសាច់ និងឆ្អឹងមួយ ។ ដោយពុំធ្លាប់មានរូបកាយពីមុនមក យើងគ្មានបទពិសោធន៍ប្រឈមនឹងការល្បួងនៃជីវិតរមែងស្លាប់នោះឡើយ ។ ប៉ុន្តែព្រះវរបិតាសួគ៌បានជ្រាប ហើយយល់ ។ ទ្រង់បានបង្គាប់យើងឲ្យគ្រប់គ្រងលើរូបកាយរបស់យើង ហើយធ្វើឲ្យវាចុះចូលនឹងវិញ្ញាណរបស់យើង ។ វិញ្ញាណរបស់យើងនឹងត្រូវគ្រប់គ្រងលើការល្បួងខាងរូបកាយ ដែលរូបកាយយើងនឹងជួបប្រទះនៅក្នុងពិភពលោកខាងសាច់ឈាមមួយ ។ អំណាចខាងវិញ្ញាណលើឥទ្ធិពលនៃសាតាំងកើតមានចំពោះយើងដោយការរក្សាព្រះបញ្ញត្តិរបស់ព្រះអម្ចាស់យើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ( « Keeping Covenants » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៣ ទំព័រ ៦ ) ។
កូរិនថូសទី ១ ១០:១៣ ។ ការគេចចេញពីការល្បួង
ប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ដ ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានបង្រៀនអំពីរឿងចាំបាច់មួយ សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ដើម្បីចៀសវាងពីការល្បួង ៖
« មានមនុស្សជាច្រើនគិតថាពួកគេ … រឹងមាំល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីតតាំងនឹងការល្បួងទាំងឡាយ ។ ពួកគេបោកបញ្ឆោតខ្លួនឯងឲ្យចូលទៅក្នុងការគិតថា ‹ វាពុំអាចកើតឡើងចំពោះខ្ញុំបានឡើយ › ។ … វា អាច កើតឡើងចំពោះយើងគ្រប់ពេលវេលា ។ …
« មានម្ដងនោះ ខ្ញុំបានស្ដាប់ឮបុរសម្នាក់ប្រាប់កូនប្រុសរបស់គាត់ថា ‹ ប៉ាអាចបើកឡានទៅគែមផ្លូវជិតជាងកូនបាន ដោយសារប៉ាមានបទពិសោធន៍ច្រើនជាងពួកកូន › ។ គាត់បានគិតថា គាត់ចេះអ្វីៗអស់ហើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញគាត់ពុំព្រមទទួលស្គាល់ការពិត ។ ‹ បញ្ហាជាមួយនឹងការប្រើបទពិសោធន៍ធ្វើជាការណែនាំមួយគឺថា ជារឿយៗ ការប្រឡងចុងក្រោយកើតឡើងមុន រួចហើយទើបមានមេរៀន › [ អ្នកនិពន្ធអនាមិក បានដកស្រង់នៅក្នុង 1,911 Best Things Anybody Ever Said រៀបរៀងដោយ Robert Byrne ( ឆ្នាំ ១៩៨៨ ) ទំព័រ ៣៨៦ ] ។ មានមនុស្សមួយចំនួនគិតថា វ័យ និងបទពិសោធន៍របស់ពួកគេធ្វើឲ្យពួកគេមានសមត្ថភាពកាន់តែខ្លាំងដើម្បីតតាំងនឹងការល្បួង ។ ការគិតបែបនេះគឺជារឿងខុសឆ្គង ។
« ខ្ញុំចាំថា ធ្លាប់បានស្ដាប់ឮប្រធាន ជេ រ៉ូប៊ីន ក្លាក ជុញ្ញ័រ ប្រាប់អំពីគ្រាមួយដែលកូនម្នាក់របស់លោកចេញទៅដើរលេងជាគូ ។ លោកបានសុំឲ្យពួកគេត្រឡប់មកផ្ទះវិញនៅម៉ោងជាក់លាក់មួយ ។ ‹ ដោយមានអារម្មណ៍អាក់អន់ចិត្តចំពោះការក្រើនរំឭកដដែលៗនេះ [ កូនជំទង់ ] របស់លោកបានពោលថា ‹ ប៉ា មានរឿងអីហ្នឹង តើប៉ាមិនទុកចិត្តកូនទេឬ ? »
« ‹ ចម្លើយរបស់លោកបានធ្វើឲ្យនាងភ្ញាក់ផ្អើល កាលលោកបានតបថា « [កូនស្រីប៉ា] ប៉ាមិនទុកចិត្តកូនទេ ។ សូម្បីតែប៉ាក៏មិនទុកចិត្តខ្លួនឯងដែរ » › [ បានដកស្រង់ដោយ ហារ៉ូល ប៊ី លី The Teachings of Harold B. Lee និពន្ធដោយ Clyde J. Williams ( ឆ្នាំ ១៩៩៦ ) ទំព័រ ៦២៩ ] » ( « It Can’t Happen to Me » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០២ ទំព័រ ៤៦–៤៧ ) ។