មេរៀនទី ១៣០
ធីម៉ូថេទី ១
សេចក្តីផ្ដើម
ប៉ុលបានសរសេរទៅធីម៉ូថេ ដែលជាថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពម្នាក់នៅអេភេសូរ ហើយបានទូន្មានគាត់ឲ្យធ្វើឲ្យប្រាកដថា គោលលទ្ធិពិតត្រូវបានបង្រៀន ។ លោកបានបង្កើតជាលក្ខណៈសម្បត្តិសម្រាប់ប៊ីស្សព និងឌីកុន ហើយទូន្មានដល់ធីម៉ូថេឲ្យធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ ។ ប៉ុលដាស់តឿនដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យមើលថែជនក្រីក្រ និងស្ត្រីមេម៉ាយ ។ លោកបានបញ្ចប់សំបុត្ររបស់លោកដោយបង្រៀនថា « ការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង » (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១០) ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
ធីម៉ូថេទី១ ១–៣
ប៉ុលបានណែនាំធីម៉ូថេអំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់គាត់នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងលើសាសនាចក្រ
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានឮៗនូវដំណើររឿងដូចខាងក្រោម ដែលប្រាប់ដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ៖
« ខ្ញុំនឹកចាំអំពីបទពិសោធន៍មួយ ដែលខ្ញុំមានកាលពីជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ពេលខ្ញុំបានបម្រើជាប៊ីស្សព ។ អំឡុងពេលបើកកម្មវិធីការប្រជុំបព្វជិតភាពរបស់យើងនាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យមួយ យើងបានកំពុងរៀបចំដើម្បីតែងតាំងយុវជនម្នាក់ឲ្យកាន់តំណែងសង្ឃ ។ ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់មួយរូបបានមកវួដរបស់យើងនាថ្ងៃនោះ ដែលគាត់បានបម្រើជាអ្នកធ្វើការក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធផងដែរ ។ នៅពេលខ្ញុំរៀបចំឲ្យយុវជននោះអង្គុយចុះបែរមុខទៅរកក្រុមជំនុំ ដើម្បីយើងអាចចាប់ផ្ដើមការតែងតាំង ស្រាប់តែទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់រូបនោះបានបញ្ឈប់ខ្ញុំ ហើយបាននិយាយថា ‹ ប៊ីស្សព ខ្ញុំតែងតែឲ្យអ្នកទាំងឡាយដែលត្រូវទទួលការតែងតាំងបែរមុខទៅរកព្រះវិហារបរិសុទ្ធ › ។ គាត់បានរៀបកៅអីឡើងវិញដើម្បីឲ្យយុវជននោះ អង្គុយបែរមុខទៅរកព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ រំពេចនោះខ្ញុំបានដឹងថា វាជាការអនុវត្តដែលគ្មានការអនុញ្ញាត » (« Opening Remarks » [ worldwide leadership training meeting ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ] lds.org/broadcasts) ។
ចូរពន្យល់ថា ក្នុងនាមជាប៊ីស្សព ប្រធាន ម៉នសុន ត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យធ្វើជាអធិបតីលើកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងវួដរបស់គាត់ ពុំមែនទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់នោះទេ ។
-
តើអ្វីនឹងអាចជាគ្រោះថ្នាក់ដ៏ខ្លាំងបំផុតដល់ប៊ីស្សព ឬប្រធានសាខាដែលអនុញ្ញាតឲ្យមានការអនុវត្តដែលគ្មានការអនុញ្ញាតដូច្នេះ ?
ចូរពន្យល់ថា សាវកប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់ធីម៉ូថេ ដែលជាអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពវ័យក្មេងម្នាក់នៅក្រុងអេភេសូរ ។ នៅក្នុងសាខានៃសាសនាចក្រដែលគាត់ធ្វើជាអធិបតី ធីម៉ូថេបានប្រឈមនឹងឧបសគ្គនានា ដែលស្រដៀងគ្នានឹងបញ្ហាទាំងឡាយដែលប្រធាន ម៉នសុន បានជួបដែរ ។
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗចេញមកពី ធីម៉ូថេទី១ ១:៣–៧ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា ការទទួលខុសត្រូវអ្វីខ្លះ ដែលប៉ុលបានផ្ដល់ទៅឲ្យធីម៉ូថេ ។ ចូរពន្យល់ថាពាក្យរឿងព្រេង(ខទី ៤) សំដៅទៅលើការបង្រៀនក្លែងក្លាយ ការស្ដាប់តាម « ពង្សាវតាដែលមិនចេះអស់មិនចេះហើយ » (ខទី ៤) សំដៅទៅលើទំនៀមទម្លាប់ក្លែងក្លាយ ដែលសេចក្ដីសង្គ្រោះកើតមានតែចំពោះអ្នកទាំងឡាយណា ដែលជាជម្រើសមកពីពូជរបស់អ័ប្រាហាំ ដែលជាញឹកញាប់ត្រូវបានគេស្គាល់តាមរយៈពង្សាវតាដ៏វែងអន្លាយ ឬមិនចេះចប់មិនចេះហើយ និងពាក្យ « សម្ដីដែលឥតប្រយោជន៍ » (ខទី ៦) សំដៅទៅលើការពិភាក្សាឥតន័យ ។
-
យោងតាមខទី ៣–៤តើការទទួលខុសត្រូវអ្វីខ្លះ ដែលប៉ុលបានផ្ដល់ដល់ធីម៉ូថេ ?
-
យោងតាមខទី ៦–៧ហេតុអ្វីក៏វាសំខាន់សម្រាប់ធីម៉ូថេ ដើម្បីបំពេញតាមការទទួលខុសត្រូវនេះ ?
-
តើសេចក្ដីពិតអ្វីដែលយើងអាចរៀនមកពីដំបូន្មានរបស់ប៉ុលទៅកាន់ធីម៉ូថេ អំពីការទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាព ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យខុសគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវប្រាកដថា ពួកគេស្គាល់ពីសេចក្ដីពិតមួយដែលស្រដៀងនឹងសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះ ៖ អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពមានការទទួលខុសត្រូវមើលឲ្យប្រាកដថា គោលលទ្ធិពិត និងការអនុវត្តត្រឹមត្រូវបានបង្រៀន ។ សូមសរសេរសេចក្ដីពិតនេះនៅលើក្ដារខៀន ) ។
សូមរំឭកសិស្សអំពីស្ថានភាពរបស់ប្រធានម៉នសុន ដែលលោកបានជួបប្រទះកាលលោកជាប៊ីស្សព ។ ចូរអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានដំណើររឿងរបស់លោកបញ្ចប់ឲ្យឮៗ ៖ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ស្ដាប់រកមើលរបៀបដែលប្រធាន ម៉នសុន បានឆ្លើយតបទៅកាន់ទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់រូបនោះ ៖
« ខ្ញុំអាចមើលឃើញពីសក្ដានុពលដែលវាប្រែក្លាយទៅជាការអនុវត្តរាលដាលកាន់តែធំឡើងៗ ។ ទោះជាខ្ញុំនៅក្មេងជាងទីប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ច្រើនក្ដី ក៏ខ្ញុំបានដឹងពីអ្វីដែលចាំបាច់ត្រូវធ្វើដែរ ។ ខ្ញុំបានបែរកៅអីត្រឡប់មកវិញ ដើម្បីដាក់វាបែរទៅក្រុមជំនុំវិញ រួចនិយាយទៅគាត់ថា ‹ នៅក្នុងវួដរបស់យើង យើងដាក់កៅអីបែរមុខទៅរកក្រុមជំនុំ ›» (« Opening Remarks,» lds.org/broadcasts) ។
-
តើយើងមានពរជ័យយ៉ាងណាដែលមានអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាព ដែលធ្វើការដើម្បីប្រាកដថា គោលលទ្ធិពិត និងការអនុវត្តត្រឹមត្រូវត្រូវបានបង្រៀននៅក្នុងសាសនាចក្រនោះ ?
សូមសង្ខេបធីម៉ូថេទី១ ១:៨–១១ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានព្រមានទាស់នឹងអ្នកទាំងឡាយ ដែលមានបំណងធ្វើជាគ្រូបង្រៀនអំពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែពុំមានការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវអំពីវា ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ធីម៉ូថេទី១ ១:១២–១៦ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា ហេតុអ្វីប៉ុលបានបង្ហាញនូវការដឹងគុណចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
-
ហេតុអ្វីប៉ុលបង្ហាញការដឹងគុណចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?
-
ស្របតាមខទី ១៥–១៦តើប៉ុលគឺជា « ក្បួន » ដល់ពួកអ្នកជឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមសង្ខេបធីម៉ូថេទី១ ១:១៧-ធីម៉ូថេទី១ ៣ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានទូន្មានដល់ធីម៉ូថេ ឲ្យកាន់ខ្ជាប់ទៅនឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ ។ ប៉ុលបានបង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអង្គសង្រួបសង្រួមរបស់យើង ហើយលោកបានទូន្មានដល់សមាជិកសាសនាចក្រស្ដីពីរបៀបដើម្បីដឹកនាំខ្លួនគេ ។ លោកក៏បានបង្កើតលក្ខណៈភាពសក្ដិសមនានារបស់ប៊ីស្សព និង ឌីកុនផងដែរ ។
ធីម៉ូថេទី១ ៤–៥
ប៉ុលរៀបរាប់ពីបុគ្គលិកលក្ខណៈនៃអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
សូមដាក់ប្រដាប់ខ្ទាស់ក្រដាសមួយ ខ្សែមួយសរសៃ ស្កុត និងមេដែកមួយមកថ្នាក់ ។ សូមចងចុងខ្សែមួយទៅនឹងប្រដាប់ខ្ទាស់ក្រដាស រួចបិទចុងម្ខាងទៀតទៅនឹងតុមួយ ។ សូមដាក់មេដែកឲ្យជិតនឹងប្រដាប់ខ្ទាស់ក្រដាសនោះ ដោយធ្វើកុំឲ្យវាប៉ះគ្នា ។ កម្លាំងមេដែកនោះគួរទាញប្រដាប់ខ្ទាស់ក្រដាសនោះឲ្យមករកវា ។ សូមរំកិលមេដែកនោះទៅឆ្វេងទៅស្ដាំ ដើម្បីបង្ហាញពីឥទ្ធិពលរបស់វាទៅលើការបំលាស់ទីរបស់ប្រដាប់ខ្ទាស់ក្រដាសនោះ ។
-
ប្រសិនបើប្រដាប់ខ្ទាស់ក្រដាសនោះតំណាងឲ្យមនុស្សម្នាក់ តើមេដែកនោះអាចតំណាងឲ្យអ្វីទៅ ?
សូមឲ្យសិស្សពិចារណាថា តើពួកគេប្រៀបបាននឹងមេដែកនោះ ហើយមានឥទ្ធិពលលើមនុស្សដទៃទៀតតាមរបៀបណា ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យរកមើលគោលការណ៍មួយ នៅពេលពួកគេសិក្សាធីម៉ូថេទី១ ៤ ដែលបង្រៀនយើង ពីរបៀបដែលឲ្យយើងអាចមានឥទ្ធិពលវិជ្ជមានមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សដទៃទៀតបាន ។
សូមសង្ខេប ធីម៉ូថេទី១ ៤:១–១១ ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានព្យាករថា នៅ « គ្រាជាន់ក្រោយបង្អស់ »( ខទី ១ ) សមាជិកសាសនាចក្រមួយចំនួននឹងចាកចេញពីសេចក្ដីជំនឿនេះ ហើយធ្វើតាមការបង្រៀន និងទំនៀមទម្លាប់ខុសឆ្គងដូចជាការ « ហាមមិនឲ្យយកប្ដីប្រពន្ធ » ( ខទី ៣ ) ។ ប៉ុលបានដាស់តឿនធីម៉ូថេឲ្យបីបាច់ពួកបរិសុទ្ធជាមួយនឹងគោលលទ្ធិពិត ។
ចូរសុំឲ្យសិស្សអាន ធីម៉ូថេទី១ ៤:១២ ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ហើយរកមើលថា ប៉ុលបានទូន្មានឲ្យធីម៉ូថេក្លាយជាអ្វី ។ សូមពន្យល់ថា ពាក្យ កិរិយាប្រព្រឹត្ត នៅក្នុងខគម្ពីរនេះសំដៅលើការប្រព្រឹត្តិ ឬឥរិយាបថ ។ សូមឲ្យសិស្សរាយការណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។
-
តើអ្នកគិតថាការ « ធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ » មានន័យយ៉ាងណា ? ( អ្នកអាចផ្ដល់យោបល់ដល់សិស្សឲ្យគូសចំណាំឃ្លានេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ) ។
-
តើប៉ុលបានទូន្មានធីម៉ូថេ ឲ្យធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿតាមរបៀបណា ? សូមសរសេរចម្លើយរបស់សិស្សនៅលើក្ដារខៀន ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ធីម៉ូថេទី ១ ៤:១៣–១៦ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើល ការទូន្មានបន្ថែមទៀត ដែលប៉ុលបានផ្ដល់ឲ្យដើម្បីជួយធីម៉ូថេឲ្យធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ ។
-
តើអ្វីទៅជាការទូន្មានបន្ថែមទៀត ដែលប៉ុលបានផ្ដល់ឲ្យដើម្បីជួយធីម៉ូថេឲ្យធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ ?
-
យោងតាមខទី ១៥ ហេតុអ្វីប៉ុលបានប្រាប់ធីម៉ូថេឲ្យឧស្សាហ៍ប្រព្រឹត្តតាមគោលលទ្ធិដែលប៉ុលបានបង្រៀន ហើយធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់រស់នៅតាមវាទាំងស្រុង ? ( ដើម្បីឲ្យមនុស្សដទៃអាចឃើញថា ការធ្វើបែបនេះបានផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់ធីម៉ូថេយ៉ាងណាខ្លះ ) ។
-
ដោយផ្អែកលើការបង្រៀនរបស់ប៉ុលនៅក្នុង ខទី ១៦ នៅពេលយើងខិតខំធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើង ? ( ដោយប្រើពាក្យរបស់សិស្ស ចូរសរសេរគោលការណ៍មួយស្រដៀងគ្នានឹងគោលការណ៍ខាងក្រោមនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ ប្រសិនបើយើងធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងអាចជួយនាំយកសេចក្ដីសង្គ្រោះសម្រាប់ខ្លួនឯង និងមនុស្សដទៃទៀត ) ។
-
តើការធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿ ចំពោះមនុស្សម្នាក់ដែលជឿ ហើយដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចជួយនាំយកសេចក្ដីសង្គ្រោះមកដល់មនុស្សដទៃបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរំឭកឡើងវិញនូវតារាងនៅលើក្ដារខៀន ហើយពិចារណាពីរបៀបដែលធីម៉ូថេបានធ្វើជា « គំរូដល់ពួកអ្នកជឿ » ( ធីម៉ូថេទី១ ៤:១២ ) ។ សូមឲ្យសិស្សរៀបរាប់ពីរបៀប ដែលមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើជាគំរូនៅក្នុងផ្នែកនីមួយៗ ។
-
តើធ្លាប់មាននរណាម្នាក់ធ្វើជាគំរូដល់អ្នកតាមរបៀបមួយដែលប៉ុលបានលើកឡើងនៅពេលណា ? ( អ្នកក៏គួរចែកចាយបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនមួយផងដែរ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរគោលដៅមួយនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬសៀវភៅកំណត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេទាក់ទងនឹងរបៀប ដែលពួកគេអាចធ្វើជាគំរូដល់ពួកអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយជួយនាំយកសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់ខ្លួនឯង និងមនុស្សដទៃទៀត ។
សូមសង្ខេបធីម៉ូថេទី១ ៥ដោយពន្យល់ថា ប៉ុលបានណែនាំធីម៉ូថេអំពីរបៀបដែលពួកបរិសុទ្ធត្រូវមើលថែដល់អ្នកដែលខ្វះខាត រួមទាំងស្ត្រីមេម៉ាយផង ។
ធីម៉ូថេទី១ ៦
ប៉ុលដាស់តឿនធីម៉ូថេឲ្យជួយអ្នកដទៃស្វែងរកទ្រព្យដ៏អស់កល្បជានិច្ច
សូមបង្ហាញក្រដាសប្រាក់មួយសន្លឹកដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ ។
-
តើអ្នកគិតថា ប្រាក់អាចនាំឆ្ពោះទៅកាន់ទង្វើកាន់តែអាក្រក់ ឬកាន់តែល្អ ? ហេតុអ្វី ?
ចូរពន្យល់ថាធីម៉ូថេទី១ ៦កត់ត្រាថា ប៉ុលបានទូន្មានដល់ធីម៉ូថេអំពីប្រាក់ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ធីម៉ូថេទី ១ ៦:៦–១០ ឲ្យឮៗ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថាប៉ុលបានបង្រៀន និងបានព្រមានអ្វីខ្លះអំពីទ្រព្យសម្បត្តិ ។
-
តើការបង្រៀន ឬការព្រមានមកពីប៉ុលអ្វីខ្លះ ដែលលេចធ្លោចំពោះអ្នក ? ហេតុអ្វី ?
-
តើអ្នកគិតថាឃ្លា « ការដែលស្រឡាញ់ប្រាក់ នោះហើយជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង » មានន័យយ៉ាងណា ? (ធីម៉ូថេទី១ ៦:១០ ) ។
-
យោងតាមខទី ៩-១០តើការស្រឡាញ់ប្រាក់នាំទៅរកអ្វីខ្លះ ? ( បន្ទាប់ពីសិស្សបានឆ្លើយ សូមសរសេរសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ ការស្រឡាញ់ប្រាក់ដឹកនាំទៅរកសេចក្ដីទុច្ចរិត និងការក្បត់សាសនា ) ។
-
ហេតុអ្វីក៏អ្នកគិតថា ការស្រឡាញ់ប្រាក់ដឹកនាំទៅរកអំពើទុច្ចរិត និងការក្បត់សាសនា ?
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ថា វាគឺជា « ការស្រឡាញ់ » ប្រាក់ជាជាងប្រាក់ផ្ទាល់ទេតើ ដែលដឹកនាំទៅរកសេចក្ដីទុច្ចរិត សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
« គ្មានអ្វីអាក្រក់ជាប់ជាមួយនឹងប្រាក់នោះទេ ។ សាសន៍សាម៉ារីចិត្តល្អ បានប្រើប្រាក់ដូចគ្នានោះ ដើម្បីបម្រើដល់បងប្អូនរបស់គាត់ ដែលយូដាសបានប្រើវាទៅក្បត់លោកចៅហ្វាយ ។ វាគឺជា ‹ការស្រឡាញ់ប្រាក់ទេតើ [ ដែល ] ជាមេឫសនៃសេចក្តីអាក្រក់គ្រប់យ៉ាង › ។ (ធីម៉ូថេទី ១ ៦:១០; អក្សរទ្រេតបានបន្ថែម ) ។ ភាពខុសគ្នាដ៏ខ្លាំង គឺកម្រិតនៃជីវភាពខាងវិញ្ញាណ ដែលយើងអនុវត្តដើម្បីមើល វាយតម្លៃ និងគ្រប់គ្រងរឿងទាំងឡាយក្នុងលោកិយនេះ » (« Spirituality »Ensignខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៨៥ ទំព័រ ៦៣ ) ។
សូមសរសេរសេចក្ដីយោងបទគម្ពីរ និងសំណួរដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ឬផ្ដល់ក្រដាសចែកចាយដល់ពួកគេ ៖
សូមចែកសិស្សជាគូ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអានសេចក្ដីយោង ហើយពិភាក្សានូវសំណួរទាំងឡាយជាមួយនឹងដៃគូរបស់ពួកគេ ។ បន្ទាប់ពីផ្ដល់ពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញសិស្សជាច្រើនឲ្យចែកចាយនូវអ្វីដែលពួកគេបានពិភាក្សា ។
-
ប្រសិនបើពួកបរិសុទ្ធបានទុកចិត្តទៅលើព្រះ ហើយសន្សំទុកទ្រព្យជាច្រើននៅក្នុងកិច្ចការល្អ តើប៉ុលបាននិយាយថា ពួកគេអាចទទួលបានអ្វីខ្លះ ស្របតាមខទី ១៩?
-
តើយើងអាចរៀនគោលការណ៍អ្វីខ្លះមកពីការបង្រៀនរបស់ប៉ុល អំពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីទទួលជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ? ( ទោះបីសិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យខុសគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវប្រាកដថា ពួកគេស្គាល់គោលការណ៍មួយ ដែលស្រដៀងគ្នាដូចខាងក្រោម ៖ ប្រសិនបើយើងទុកចិត្តលើព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ហើយខិតខំធ្វើកិច្ចការល្អ នោះយើងអាចទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ) ។
-
ប្រសិនបើការទុកចិត្តទៅលើព្រះ និងការធ្វើតាមសេចក្ដីសុចរិត គឺជាអាទិភាពដ៏ធំបំផុតរបស់យើង តើរឿងនោះអាចជះឥទ្ធិពលទៅលើរបៀបដែលយើងមើល ស្វែងរក និងប្រើប្រាស់ទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមបញ្ចប់ដោយការថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ការទទួលបានជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ចធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់មានទ្រព្យដ៏ច្រើនពិត ។ សូមលើកទឹកចិត្តដល់សិស្សឲ្យដាក់ការធ្វើតាមសេចក្ដីសុចរិតជាអទិភាពធំបំផុតរបស់ពួកគេ ដើម្បីពួកគេអាចទទួលបានទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ពិតនៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។