មេរៀនទី ៥១
លូកា ១០:៣៨ –លូកា ១២:៥៩
សេចក្ដីផ្ដើម
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនម៉ារា និងម៉ាថានៅក្នុងផ្ទះរបស់ម៉ាថា ។ ក្រោយមក ទ្រង់បានបង្រៀនសេចក្ដីពិតជាច្រើន ទៅដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីការអធិស្ឋាន ហើយបានព្រមានទាស់នឹងការលាក់ពុត និងសេចក្ដីលោភលន់ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
លូកា ១០:៣៨-៤២
ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនម៉ារា និងម៉ាថា
ចូរសុំឲ្យសិស្សគិតអំពីជម្រើសដែលពួកគេបានធ្វើកាលពីម្សិលមិញ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យចំណាយពេលមួយនាទី ដើម្បីសរសេរការជ្រើសរើសនោះឲ្យបានច្រើនតាមដែលពួកគេអាចធ្វើទៅបាន នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬសៀវភៅកំណត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សមួយចំនួនប្រាប់អំពីការជ្រើសរើសល្អៗរបស់ពួកគេដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ ។
-
តើស្ថានភាពមួយចំនួនណាខ្លះ ដែលយើងអាចត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តរវាងការជ្រើសរើសល្អៗចំនួនពីរ ?
នៅពេលសិស្សសិក្សាលូកា ១០:៣៨-៤២សូមអញ្ជើញពួកគេរកមើលគោលការណ៍មួយដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀន ដែលអាចដឹកនាំយើងនៅក្នុងការសម្រេចចិត្ត—ជាពិសេសនៅពេលមានការជ្រើសរើសល្អៗច្រើនជាងមួយមានសម្រាប់យើងនោះ ។
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីការបង្រៀនរឿងប្រៀបធៀបអំពីសាសន៍សាម៉ារីល្អ នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ភូមិបេថានី ហើយបានទៅលេងផ្ទះស្ត្រីម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ាថា ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១០:៣៨–៤០ឲ្យ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលនូវអ្វីដែលម៉ាថា និងប្អូនស្រីនាង ម៉ារា បានជ្រើសរើសធ្វើ ខណៈដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះគង់នៅក្នុងផ្ទះពួកគេនោះ ។
-
តើម៉ារាបានធ្វើអ្វីខ្លះ ខណៈដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះគង់នៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេ ?
-
តើម៉ាថាបានធ្វើអ្វីខ្លះ ? ( សូមចង្អុលបង្ហាញថា ពាក្យការរវល់ជាច្រើននៅក្នុងខទី ៤០សំដៅទៅលើបន្ទុក ) ។
ចូរដាក់បង្ហាញរូបភាពម៉ារា និងម៉ាថា(Gospel Art Book[ ឆ្នាំ ២០០៩ ] ទំព័រ៤៥ សូមមើលផងដែរLDS.org) ។ ចូរពន្យល់ថា បដិសណ្ឋារកិច្ចគឺសំខាន់ណាស់នៅក្នុងជំនាន់របស់ព្រះយេស៊ូវ ។ ម៉ាថា កំពុងព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលធម្មតានាងត្រូវរំពឹងឲ្យធ្វើក្នុងនាមជាម្ចាស់ផ្ទះ ។ នាងបានផ្ដោតទៅលើកង្វល់ខាងសាច់ឈាម ដូចជាការរៀបចំ និងការចំអិនម្ហូបអាហារ ។
-
យោងតាមខទី ៤០តើម៉ាថាបានសួរទៅដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអ្វីខ្លះ ដែលបង្ហាញថា នាងបានខ្វល់ខ្វាយអំពីរឿងខាងសាច់ឈាម ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១០:៤១-៤២ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាម រកមើលអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានឆ្លើយតបនឹងម៉ាថា ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះមានន័យយ៉ាងណា នៅពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា « មានសេចក្តីតែ១ទេ ដែលចាំបាច់ ឯម៉ារា នាងបានរើសចំណែកយ៉ាងល្អ » ?
សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ឲ្យឮៗ ៖
« វាគួរឲ្យគោរពចំពោះម៉ាថាដែល ‹ នាងព្រួយចិត្តខំប្រឹងរៀបចំធ្វើអីច្រើនម៉្លេះ › (ខទី ៤១) ប៉ុន្តែដំណឹងល្អមកពីលោកគ្រូគឺកាន់តែ ‹ ចាំបាច់ › ជាង » (« Good, Better, Best » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ១០៤ ) ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះមានន័យយ៉ាងណា ពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា « ចំណែកយ៉ាងល្អ » ដែលម៉ារាបានជ្រើសរើសនឹង « មិនត្រូវយកចេញពីនាងឡើយ » (លូកា ១០:៤២) ? ( តាមរយៈការជ្រើសរើសស្ដាប់តាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាជាងផ្ដោតទៅលើកង្វល់ខាងសាច់ឈាម ម៉ារានឹងទទួលបានពរជ័យខាងវិញ្ញាណដែលនឹងមានជារៀងរហូត ) ។
-
តើគោលការណ៍អ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចរៀនពីការព្រមានរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅកាន់ម៉ាថា ? ( សិស្សអាចថ្លែងវាផ្សេងៗគ្នា ប៉ុន្តែពួកគេគួរស្គាល់ពីគោលការណ៍ដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងជ្រើសរើសលះបង់ខ្លួនយើងចំពោះរឿងខាងវិញ្ញាណ ជាងកង្វល់ខាងសាច់ឈាម នោះយើងនឹងទទួលបានពរជ័យជារៀងរហូត )។
-
តើយើងអាចលះបង់ខ្លួនយើងចំពោះរឿងខាងវិញ្ញាណ ហើយនៅតែយកចិត្តទុកដាក់នឹងរឿងផ្សេងៗដែល « ចាំបាច់ » (លូកា ១០:៤២) ប៉ុន្តែមិនសូវសំខាន់យ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានសេចក្តីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមដោយអែលឌើរ អូកស៍ ឲ្យឮៗ ៖
« ពេលយើងពិចារណាពីជម្រើសជាច្រើន យើងគួរចងចាំថាវាពុំគ្រប់គ្រាន់ទេដែលអ្វីមួយនោះមានលក្ខណៈល្អប្រសើរ ។ ជម្រើសផ្សេងៗគឺល្អប្រសើរជាង ហើយនៅតែមានជម្រើសផ្សេងទៀតដែលល្អបំផុត ។ …
« ចូរពិចារណាអំពីរបៀបដែលយើងប្រើពេលវេលារបស់យើង នៅក្នុងការជ្រើសរើសដែលយើងធ្វើក្នុងការមើលទូរទស្សន៍ ការលេងវីដេអូហ្គេម ការលេងអ៊ិនធើរណិត ឬ ការអានសៀវភៅ ឬការអានទស្សនាវដ្ដី ។ ប្រាកដណាស់វាល្អដើម្បីមើលកម្មវិធីកំសាន្ដល្អៗ ឬដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ ។ ប៉ុន្តែពុំមែនអ្វីៗទាំងអស់នោះមានតម្លៃក្នុងចំណែកជីវិតរបស់យើង ដែលយើងត្រូវលះបង់ដើម្បីទទួលបានវាទេ ។ រឿងមួយចំនួនវាល្អប្រសើរ ប៉ុន្តែរឿងផ្សេងទៀតគឺល្អបំផុត («Good, Better, Best » ទំព័រ ១០៤-៥ ) ។
ចូរសុំសិស្សឲ្យមើលបញ្ជីនៃការជ្រើសរើសដែលពួកគេបានធ្វើកាលពីម្សិលមិញ ហើយដាក់ស្លាកការជ្រើសរើសវិជ្ជមាននីមួយៗថា « ល្អ » « ល្អប្រសើរជាង » ឬ « ល្អបំផុត » ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ ឬពីរនាក់ឲ្យថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីរបៀបដែលពួកគេទទួលបានពរជ័យចំពោះការដាក់រឿងខាងវិញ្ញាណ មុនកង្វល់ខាងសាច់ឈាម ។
លូកា ១១
ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីការអធិស្ឋាន
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យស្រមៃថា ពួកគេជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោង ដែលកំពុងបង្រៀនអ្នករៀនដែលព្យាយាមអធិស្ឋានជាច្រើនដង ហើយមានអារម្មណ៍ថាព្រះពុំឆ្លើយតបសោះ ។ អ្នករៀននោះគិតថានឹងឈប់ធ្វើការអធិស្ឋាន ។
-
ដោយផ្អែកទៅលើបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក តើអ្នកអាចនឹងឆ្លើយតបចំពោះកង្វល់នេះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
នៅពេលសិស្សសិក្សាលូកា ១១សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យស្វែងរកសេចក្ដីពិតដែលអាចជួយនរណាម្នាក់ ដែលមានអារម្មណ៍ថាព្រះពុំឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ពួកគាត់ ។
សូមសង្ខេបលូកា ១១:១-៤ដោយការពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីការស្ដាប់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអធិស្ឋាន មានសិស្សម្នាក់របស់ទ្រង់បានសួរថា តើទ្រង់នឹងបង្រៀនពួកគេអំពីរបៀបអធិស្ឋានបានឬទេ ហើយព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀន ។
ចូរពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីរបៀបអធិស្ឋាន ទ្រង់បានប្រើរឿងប្រៀបធៀប ដើម្បីបង្រៀនសេចក្ដីពិតបន្ថែមអំពីការអធិស្ឋាន រួមមានទាំងការមានឆន្ទៈរបស់ព្រះ ដើម្បីឆ្លើយតបនឹងការអធិស្ឋាន ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសិក្សាលូកា ១១:៥-១៣ជាដៃគូ ហើយរកមើលអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនអំពីការអធិស្ឋាន ។ សូមចង្អុលបង្ហាញថា ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ មានបន្ថែមទៅលើ ខ ៥និង១៣ ។ សេចក្ដីបន្ថែមទាំងនេះគឺមាននៅក្នុងការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ លូកា ១១:៥-៦ ( និង ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ លូកា ១១:១៤ ។ ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមសួរសិស្សក្នុងថ្នាក់ ៖
-
នៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបដែលអ្នកបានអាននៅក្នុងខទី ៥-៨តើមិត្តម្នាក់បានសុំអ្វីពីមិត្តម្នាក់ទៀត ? ហេតុអ្វី ?
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា មិត្តទីពីរបានគោរពតាមសំណើររបស់មិត្តទីមួយ ? ( អ្នកអាចនឹងចង់ពន្យល់ថា ពាក្យទទូចអង្វរនៅក្នុងខទី ៨សំដៅទៅលើការទទូចរបស់បុរសនោះនៅក្នុងការសុំ ទោះជាមិត្តរបស់គាត់បានបដិសេធសំណើររបស់គាត់ពីដំបូងក្ដី ) ។
-
ប្រសិនបើបុរសដែលត្រូវការនោះតំណាងឲ្យយើង ហើយមិត្តរបស់គាត់ដែលមាននំប៉័ងតំណាងឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានផ្ដល់យោបល់អ្វីខ្លះ ដែលយើងត្រូវធ្វើក្នុងគ្រាចាំបាច់នោះ ?
សូមសរសេរប្រយោគមិនពេញលេញខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ ប្រសិនបើយើងអធិស្ឋាន ហើយស្វែងរកដោយខ្ជាប់ខ្ជួន នូវពរជ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងគ្រាចាំបាច់ …
-
យោងតាមខទី ១៣តើព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងប្រទានអ្វីខ្លះ ដល់អ្នកទាំងឡាយដែលអធិស្ឋានទទូចអង្វរ ហើយស្វែងរកពរជ័យរបស់ទ្រង់នោះ ?
-
ដោយផ្អែកលើការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងលូកា ១១:៥-១៣ តើអ្នកនឹងបញ្ចប់សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នៅលើក្ដារខៀនយ៉ាងដូចម្តេច ? ( បន្ទាប់ពីសិស្សឆ្លើយតប សូមបំពេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍នៅលើក្ដារខៀន ដើម្បីវានាំទៅរកសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងអធិស្ឋានដោយខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយស្វែងរកពរជ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌នៅក្នុងគ្រាចាំបាច់ នោះទ្រង់នឹងឆ្លើយការអធិស្ឋានរបស់យើង ដែលប្រទានពរយើងច្រើនបំផុតនោះ ) ។
ចូរពិចារណាធ្វើការអញ្ជើញសិស្សឲ្យចែកចាយឧទាហរណ៍ អំពីពេលដែលពួកគេបានទទួលចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ នៅពេលពួកគេស្វែងរកពរជ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ដោយទទូចអង្វរនោះ ។
សូមសង្ខេបលូកា ១១:១៤-៥៤ដោយការពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូវបានបណ្ដេញអារក្សចេញពីបុរសម្នាក់ បានប្រឹក្សាដល់ប្រជាជនឲ្យស្ដាប់ព្រះបន្ទូលព្រះ ហើយបានវាយផ្ចាលពួកផារិស៊ី និងពួកអាចារ្យសម្រាប់ភាពល្ងង់ខ្លៅ និងភាពទុច្ចរិតរបស់ពួកគេ ។
លូកា ១២
ព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រមានអំពីការលាក់ពុត និងភាពលោភលន់
សូមអានសំណួរដូចខាងក្រោមដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ ហើយអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតពីចម្លើយរបស់ពួកគេដោយស្ងាត់ស្ងៀម ៖
-
តើអ្នកធ្លាប់ចង់បានអ្វីមួយខ្លាំងពេក ដែលអ្នកបានគិតអំពីវាគ្រប់ពេលឬទេ ?
-
តើឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានអ្វីខ្លះអាចកើតមានមកលើយើងចំពោះការគិតប្រភេទនេះ ?
សូមសង្ខេបលូកា ១២:១-១៣ដោយពន្យល់ថា នៅពេលព្រះអង្គសង្គ្រោះគង់នៅខាងមុខហ្វូងមនុស្សដ៏ច្រើន នោះទ្រង់បានបង្រៀនដល់ពួកសិស្សឲ្យប្រយ័ត្ននឹងភាពលាក់ពុត ។ ទ្រង់ក៏បានរំឭកពួកគេផងដែរថា គ្រប់រឿងដែលបានលាក់កំបាំងនឹងត្រូវបើកបង្ហាញឡើងនៅថ្ងៃមួយ ហើយថាព្រះដឹង ហើយមើលថែទាំកូនចៅរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ ។ បុរសនោះបានសួរដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ប្រសិនបើទ្រង់នឹងមានបន្ទូលទៅបងប្រុសរបស់គាត់ ហើយបញ្ចុះបញ្ចូលបងប្រុសឲ្យចែកមរតកជាមួយនឹងគាត់នោះ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១២:១៤-១៥ឲ្យ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះសំណើររបស់បុរសនោះ ។
-
តើមានការព្រមានអ្វីខ្លះ ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទានដល់មនុស្សដែលនៅជាមួយនឹងទ្រង់ ?
ចូរពន្យល់ថាភាពលោភលន់មានន័យថាមានបំណងប្រាថ្នាលើអ្វីមួយដ៏លើសលប់ ។ ចូរសរសេរនៅលើក្ដារខៀននូវសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ ព្រះអម្ចាស់បញ្ជាយើងកុំឲ្យលោភលន់ចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកិយ ។
-
ហេតុអ្វីក៏មនុស្សម្នាក់គួរចៀសវាងពីការលោភលន់ ? តើសេចក្ដីពិតនេះអាចជួយយើងរស់នៅក្នុងជីវិត ឲ្យកាន់តែរីករាយយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ចូរពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រាប់ដល់សិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យចៀសវាងពីការលោភលន់ នោះទ្រង់បានប្រទានរឿងប្រៀបធៀបដើម្បីបង្ហាញអំពីសារៈសំខាន់នៃបទបញ្ញត្តិនេះ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សអានលូកា ១២:១៦-១៩ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ហើយរកមើលនូវចំនួនដងដែលបុរសនៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបនេះប្រើពាក្យខ្ញុំនិងរបស់ខ្ញុំ ។ សូមឲ្យសិស្សរាយការណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។
-
តើពេលបុរសនោះប្រើពាក្យខ្ញុំនិងរបស់ខ្ញុំញឹកញាប់ប៉ុណ្ណា ដើម្បីបង្រៀនយើងអំពីកង្វល់របស់គាត់?
-
តើយើងអាចត្រូវបានល្បួងដូចជាបុរសនេះតាមរបៀបណា ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១២:២០-២១ឲ្យ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលនូវអ្វីដែលព្រះបានមានបន្ទូលអំពីភាពកំណាញ់ និងភាពលោភលន់របស់បុរសនោះ ។ សូមឲ្យសិស្សរាយការណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។
សូមសរសេរនៅលើក្ដារខៀននូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោម ដោយ អែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។ ( សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នេះ មាននៅក្នុង « What Matters Most Is What Lasts Longest » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៥ ទំព័រ ៤៤ ) ៖
« អ្វីដែលសំខាន់បំផុត គឺជាអ្វីដែលយូរអង្វែងបំផុត » ( អែលឌើរ អិម រ័សុល បាឡឺដ ) ។
-
តើបុរសអ្នកមាននៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបបានភ្លេចផ្ដោតទៅលើ « រឿងសំខាន់បំផុត » តាមរបៀបណា ?
-
ហេតុអ្វីក៏សកម្មភាពរបស់បុរសនេះត្រូវបានចាត់ទុកថាល្ងង់ខ្លៅ ?
សូមសង្ខេបលូកា ១២:២២-៣០ដោយពន្យល់ថា ព្រះអម្ចាស់បានគូសបញ្ជាក់ថា ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ពុំចាំបាច់ត្រូវខ្វល់ហួសហេតុអំពីតម្រូវការខាងសាច់ឈាមរបស់ពួកគេនោះទេ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១២:៣១-៣៤ ឲ្យឮៗ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យអាន ការបកប្រែដោយយ៉ូសែបស្ម៊ីធ លូកា ១២:៣៤ ផងដែរ ) ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលនូវអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រឹក្សាដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យស្វែងរក ជាជាងផ្ដោតទៅលើបំណងប្រាថ្នាកំណាញ់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ។
-
តើព្រះយេស៊ូវបានប្រឹក្សាដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យស្វែងរកអ្វីខ្លះ ?
-
តើពួកគេត្រូវបានសន្យាអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើពួកគេព្យាយាមស្វែងរកនូវនគរព្រះនោះ ?
-
តើអ្នកនឹងសង្ខេបការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងលូកា ១២:៣១–៣៤ជាគោលការណ៍មួយយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើសម្ដីរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ប៉ុន្តែពួកគេគួរប្រាប់ពីគោលការណ៍ខាងក្រោមនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងស្វែងរកនគររបស់ព្រះ និងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងជួយផ្គត់ផ្គង់ចំពោះសេចក្ដីត្រូវការរបស់យើង ហើយរៀបចំកន្លែងមួយសម្រាប់យើងនៅក្នុងនគររបស់ទ្រង់ )។
-
តើយើងអាចស្វែងរកនគរព្រះតាមរបៀបណា ? ( នៅពេលសិស្សឆ្លើយតប អ្នកអាចនឹងចង់យោងទៅលើគោលការណ៍ដែលពួកគេបានស្គាល់ពីខាងដើមអំពីការលះបង់ខ្លួនយើង ចំពោះរឿងខាងវិញ្ញាណជាងកង្វល់ខាងសាច់ឈាម ) ។
សូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីរបៀបដែលអ្នកត្រូវបានប្រទានពរ នៅពេលអ្នកព្យាយាមដាក់អាទិភាពទៅលើរឿងខាងវិញ្ញាណជាជាងលើរឿងខាងសាច់ឈាម ហើយនាំមកនូវនគររបស់ព្រះនោះ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតថាតើពួកគេត្រូវបានផ្ដោតកាន់តែខ្លាំងទៅលើរឿងខាងវិញ្ញាណឬកង្វល់ខាងសាច់ឈាម ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬសៀវភៅកំណត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ អំពីអ្វីដែលពួកគេនឹងធ្វើដើម្បីដាក់អាទិភាពរឿងខាងវិញ្ញាណពីលើកង្វល់ខាងសាច់ឈាម ហើយនាំមកនូវនគររបស់ព្រះនោះ ។
សូមសង្ខេបលូកា ១២:៣៥–៥៩ដោយការពន្យល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនដល់អ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់ ដើម្បីរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ទ្រង់ ។ ទ្រង់បានជួយពួកគេយល់ថានៅកន្លែងណា « ដែលប្រគល់ទុកជាច្រើនឲ្យ… នោះទារជាច្រើនមកវិញ » ( ខ ៤៨) ហើយទ្រង់បានពន្យល់ថា ដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់នឹងបណ្ដាលឲ្យមានការបែងចែកដ៏ធំនៅក្នុងចំណោមប្រជាជន ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
លូកា ១០:៣៨-៤២ ។ « ម៉ារា នាងបានរើសចំណែកយ៉ាងល្អ »
« បដិសណ្ឋារកិច្ច គឺសំខាន់ណាស់នៅក្នុងសង្គមយូដា ហើយការគោរពរបស់ស្ត្រី និងកិត្តិយសអាស្រ័យមួយផ្នែកទៅលើរបៀបដែលនាងបំពេញតាមការរំពឹងទុកខាងវប្បធម៌បានល្អប៉ុណ្ណា ទាក់ទងនឹងតួនាទីនៃអ្នកទទួលភ្ញៀវ ។ ដោយសារតែទំនៀមទម្លាប់សង្គមទាំងនេះ ទើបម៉ាថាបានរអ៊ូរទាំ ថាប្អូនស្រីរបស់នាង ម៉ារា បានទុកឲ្យនាងនៅបម្រើតែម្នាក់ឯង ( សូមមើលលូកា ១០:៤០) នឹងត្រូវបានមើលឃើញថាសមដោយមនុស្សជាច្រើននៅជំនាន់នោះ ។ ប៉ុន្តែព្រះអង្គសង្គ្រោះបានតបនឹងម៉ាថាដោយសរសើរដល់ការជ្រើសរើសរបស់ប្អូនស្រីនាងវិញថា ៖ ‹ ម៉ារា នាងបានរើសចំណែកយ៉ាងល្អ › (លូកា ១០:៤២) ។ រឿងមួយដែលចម្លើយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបញ្ជាក់គឺថា មានអាទិភាពខ្ពស់ជាងទំនៀមទម្លាប់សង្គម ទោះជាវាជាទំនៀមទម្លាប់ល្អក្ដី » (New Testament Student Manual [ Church Educational System manual, ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ១៦០) ។
នៅពេលម៉ាថាបានរអ៊ូរទាំ « ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទ្រង់មិនគិតឃើញថា ប្អូនខ្ញុំម្ចាស់ វាទុកខ្ញុំម្ចាស់ ឲ្យខ្វល់ខ្វាយបំរើតែម្នាក់ឯងទេឬអី » (លូកា ១០:៤០) នាងបានអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួននាងសង្កេតមើលមិនត្រឹមត្រូវថា ព្រះអម្ចាស់ពុំយកចិត្តទុកដាក់ ។ ប្រសិនបើយើងអនុញ្ញាតឲ្យអាទិភាពរបស់យើងក្លាយទៅជាស្មុគស្មាញ នោះយើងចាប់ផ្ដើមមានគំនិត ឬអារម្មណ៍ចំពោះព្រះអម្ចាស់ថា គឺជារឿងមិនល្អខាងវិញ្ញាណ ។ ការស្ដីបន្ទោសដោយទន់ភ្លន់របស់ព្រះយេស៊ូវ ត្រូវបានគូសគ្រោងដើម្បីជួយម៉ាថាឲ្យគិតពិចារណាម្តងទៀត អំពីអាទិភាពរបស់គាត់ ហើយស្វែងរកពរជ័យ ដែលទ្រង់ប្រាថ្នាចង់ប្រទានដល់នាងដោយក្ដីស្រឡាញ់វិញ ។
លូកា ១០:៤២។ ការជ្រើសរើសផ្នែកដ៏ល្អប្រសើរជាង
បងស្រី ប៉ូនី ឌី ផាកកិន ជាអតីតប្រធានសមាគមសង្គ្រោះទូទៅ បានយោងទៅលើដំណើររឿងរបស់ម៉ាថា និងម៉ារា ដើម្បីបង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការជ្រើសរើសផ្នែកដែលល្អប្រសើរជាងនេះថាមួយ ៖
« ចម្លើយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានព្យាយាមបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់អំពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុត ។ នៅល្ងាចក្នុងផ្ទះរបស់ម៉ាថានោះ ផ្នែកល្អគឺពុំមែននៅក្នុងផ្ទះបាយទេ វាគឺនៅឯព្រះបាទារបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ អាហារពេលល្ងាចអាចរង់ចាំបាន ។ …
«… យើងទាំងអស់គ្នាកំពុងព្យាយាមជ្រើសរើសផ្នែកល្អ ដែលពុំអាចដកចេញពីយើងបាន ដើម្បីធ្វើឲ្យមានតុល្យភាពទាំងខាងវិញ្ញាណ និងខាងសាច់ឈាមនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ តើវានឹងពុំងាយស្រួលទេឬអី ប្រសិនបើយើងជ្រើសរើសរវាងការបង្រៀនតាមផ្ទះ ឬការប្លន់ធនាគារនោះ ? ផ្ទុយទៅវិញ ជាញឹកញាប់ការជ្រើសរើសរបស់យើងគឺកាន់តែល្អិតល្អន់ច្រើនជាង ។ យើងត្រូវតែជ្រើសរើសរវាងជម្រើសសក្ដិសមជាច្រើន ។ …
« … រឿងមួយគឺចាំបាច់ នោះគឺធ្វើតាមទ្រង់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរជ្រើសរើសព្រះគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់ ។ ជ្រើសរើសទទួលទានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ។ ជ្រើសរើសទុកចិត្តទៅលើទ្រង់នៅឯស្ថានខ្ពស់ ។ ជ្រើសរើសរង់ចាំក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ។ ជ្រើសរើសថ្វាយទ្រង់ដោយអស់ពីចិត្តរបស់អ្នក ។ ចូរអ្នកជ្រើសរើសចំណែកដ៏ល្អ » (« Choosing Charity: That Good Part »EnsignឬLiahonaខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៣ ទំព័រ ១០៤, ១០៦ ) ។
លូកា ១១:៥-១០។ រឿងប្រៀបធៀបអំពីមិត្តនៅពាក់កណ្ដាលអាធ្រាត
អែលឌើរ ជេម អ៊ី ថាល់ម៉េហ្គ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានកត់ចំណាំភាពផ្សេងគ្នារវាងមិត្តនៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបនេះ និងព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ៖
« មេរៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់គឺថាបើបុរសដែលជាមនុស្សមានចិត្តកំណាញ់ និងមិនពេញចិត្តក្នុងការផ្ដល់ឲ្យ, នឹងព្រមផ្ដល់ឲ្យនូវអ្វីដែលអ្នកជិតខាងដែលសុំដោយបំណងត្រឹមត្រូវ ហើយបន្ដសុំទោះជាមានការបដិសេធ និងការមិនយល់ព្រមជាបណ្ដោះអាសន្នក្ដី នោះវាអះអាងយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះនឹងប្រទានឲ្យនូវអ្វីៗ ដែលត្រូវបានសុំដោយខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿ និងបំណងសុចរិត ។ វាគ្មានភាពទន្ទឹមគ្នារវាងការបដិសេធដោយអត្មានិយម និងព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះ និងការរង់ចាំជាចំណូលចិត្តនោះទេ ។ ការអធិស្ឋានគឺត្រូវការមនោសិកាពិត និងទំនុកចិត្តពិតទៅលើព្រះ ដើម្បីធ្វើឲ្យការអធិស្ឋានមានប្រសិទ្ធភាព ហើយដោយក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះបិតា ពេលខ្លះការពន្យារពេលការប្រទានឲ្យនោះ ធ្វើឲ្យការសុំអាចនឹងមានកាន់តែក្លៀវក្លា » (Jesus the Christ បានបោះពុម្ពលើកទី ៣ [ ឆ្នាំ ១៩១៦ ] ៤៣៥ ) ។