មេរៀនទី ៥៨
លូកា ២៣
សេចក្ដីផ្ដើម
ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រូវបានកាត់ទោសពីមុខប៉ុនទាស-ពីឡាត់ និងហេរ៉ូឌ អាន់ទីប៉ាស ។ មនុស្សទាំងពីរនាក់នេះ ពុំរកឃើញកំហុសរបស់ព្រះអង្គ សង្គ្រោះអំពីបទឧក្រិដ្ឋដែលពួកសាសន៍យូដាបានចោទប្រកាន់ទ្រង់នោះទេ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពីឡាត់ បានប្រគល់ទ្រង់ឲ្យគេឆ្កាង ។ ព្រះយេស៊ូវអភ័យទោសដល់ពួកទ័ពរ៉ូម ដែលបានឆ្កាងទ្រង់ ហើយបានមានបន្ទូលទៅចោរម្នាក់ដែលត្រូវបានគេឆ្កាងនោះផងដែរ ។ បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវសុគត យ៉ូសែបជាអ្នកស្រុកអើរីម៉ាថេ បានដាក់ព្រះសពទ្រង់នៅក្នុងផ្នូរ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
លូកា ២៣:១–២៥
ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រូវបានកាត់ទោសនៅចំពោះមុខ ពីឡាត់ និង ហេរ៉ូឌ
មុនចាប់ផ្ដើមថ្នាក់ សូមសរសេរសំណួរខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖
តើនៅពេលណាដែលអ្នកបានមានអារម្មណ៍ថាគេប្រពឹត្តមិនល្អដាក់អ្នក ដោយសារតែពាក្យសម្ដី ឬសកម្មភាពរបស់មនុស្សផ្សេងនោះ ?
តើអ្នកឆ្លើយតបនឹងស្ថានភាពនោះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមចាប់ផ្ដើមដោយការអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹង គិតចំពោះសំណួរទាំងឡាយនៅលើក្ដារខៀន ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិតមួយ នៅពេលពួកគេសិក្សាលូកា ២៣ដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យដឹងអំពីរបៀបដើម្បីឆ្លើយតបនៅពេលពួកគេមានអារម្មណ៍ថាអ្នកដទៃធ្វើមិនល្អដាក់ខ្លួន ។
សូមរំឭកសិស្សថា បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខនៅក្នុងសួនគែតសេម៉ានី នោះមេសង្ឃបានចាប់ព្រះកាយទ្រង់ ហើយដាក់ទោសទ្រង់រហូតសុគត ។ ចូរពន្យល់ថា ចាប់តាំងពីពេលនោះមករហូតដល់ការសុគតរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវ បានជួបនឹងមនុស្សដូចខាងក្រោម ៖ ប៉ុនទាស-ពីឡាត់, ហេរ៉ូឌ អាន់ទីប៉ាស ក្រុមស្ត្រីស្មោះត្រង់មួយក្រុម ពួកទាហានរ៉ូម និងចោរពីរនាក់ដែលត្រូវបានគេឆ្កាងនៅសងខាងទ្រង់ ។ ប៉ុនទាស-ពីឡាត់ គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងជនជាតិរ៉ូមនៅក្នុងទឹកដីស្រុកយូដា ដែលរួមមានទាំងរដ្ឋធានីទីក្រុងយេរូសាឡិម ហេរ៉ូឌ អាន់ទីប៉ាស( ដែលបានសម្លាប់យ៉ូហានបាទីស្ទ ) បានគ្រប់គ្រងដែនដីនៃស្រុកកាលីឡេ និង ស្រុកពេរៀ ក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់រ៉ូម ( សូមមើល លូកា ៣:១) ។
សូមបំបែកសិស្សជាគូៗ ហើយអញ្ជើញដៃគូនីមួយៗឲ្យអានលូកា ២៣:១-១១ជាមួយគ្នា ហើយរកមើលភាពខុសគ្នារវាងការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះ ប៉ុនទាស-ពីឡាត់ និង ការឆ្លើយរបស់ទ្រង់ចំពោះ ហេរ៉ូឌ អាន់ទីប៉ាស ។ ដើម្បីជួយពួកគេយល់អំពីការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះពីឡាត់ សូមពន្យល់ថា ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ សម្រាប់ ម៉ាកុស ១៥:២ អានថា « …ទ្រង់មានបន្ទូលឆ្លើយថា ត្រូវដូចលោកមានប្រសាសន៍ហើយ »។ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិភាក្សាជាមួយនឹងដៃគូរបស់ពួកគេអំពីចម្លើយចំពោះសំណួរដូចខាងក្រោម ៖
-
តើការឆ្លើយតបរបស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះពីឡាត់ ខុសគ្នាពីការឆ្លើយតបរបស់ទ្រង់ចំពោះហេរ៉ូឌយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
ហេតុអ្វីក៏ពីឡាត់ភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះលោក ?
-
ហេតុអ្វីក៏ហេរ៉ូឌបានខកព្រះទ័យនឹងការស្ងាត់ស្ងៀមរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
សូមសង្ខេបលូកា ២៣:១២-២៥ដោយពន្យល់ថា ទាំងពីឡាត់ និង ហេរ៉ូឌ ពុំអាចរកឃើញកំហុសរបស់ព្រះយេស៊ូវទេ ដូច្នេះពីឡាត់បានប្រាប់ទៅហ្វូងមនុស្សថា លោកនឹងដាក់ទណ្ឌកម្មព្រះយេស៊ូវ រួចហើយដោះលែងទ្រង់ ។ មនុស្សបានស្រែកទៅពីឡាត់ឲ្យដោះលែងបារ៉ាបាសជំនួសវិញ ហើយបញ្ជាឲ្យគេឆ្កាងព្រះយេស៊ូវវិញ ។ ពីឡាត់បានដោះលែងបារ៉ាបាស ហើយបានប្រគល់ព្រះយេស៊ូវឲ្យគេឆ្កាង ។ (កំណត់ចំណាំ ៖ ដំណើររឿងរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅចំពោះមុខរបស់ពីឡាត់ នឹងត្រូវបានបង្រៀនកាន់តែលម្អិតនៅក្នុងមេរៀនសម្រាប់ យ៉ូហាន ១៨-១៩ ) ។
លូកា ២៣:២៦-៥៦
ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានឆ្កាងនៅចន្លោះពួកចោរពីរនាក់
សូមសង្ខេបលូកា ២៣:២៦-៣១ដោយពន្យល់ថា ស្ត្រីស្មោះត្រង់មួយក្រុម ដែលបាននៅជាមួយទ្រង់ ចាប់តាំងពីការបម្រើរបស់ទ្រង់នៅស្រុកកាលីឡេ បានយំ ពេលពួកគេបានដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ខណៈដែលទ្រង់ត្រូវបានគេនាំទៅកន្លែងនៃការឆ្កាងរបស់ទ្រង់ ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ពួកគេថាកុំទួញសោកអំពីទ្រង់ឡើយ ប៉ុន្តែទួញយំចំពោះការបំផ្លិចបំផ្លាញដ៏ឆាប់រហ័សដែល នឹងកើតមានមកលើទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ពីព្រោះពួកយូដាបានបដិសេធស្ដេចរបស់ពួកគេ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន លូកា ២៣:៣២-៣៤ឲ្យឮៗ ។ សូមពន្យល់ថា ការបកប្រែដោយយ៉ូសែបស្ម៊ីធ សម្រាប់លូកា ២៣:៣៥ អានថា « គ្រានោះ ព្រះយេស៊ូវទ្រង់បានមានព្រះបន្ទូលថា ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់ពួកគេផង ដ្បិតពួកគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ ។ ( មានន័យដល់ពួកទាហានដែលឆ្កាងទ្រង់ ) ហើយពួកគេបានចែកព្រះពស្ត្រទ្រង់ ហើយចាប់ឆ្នោត ។) ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យដើរតាម រកមើលនូវអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើ នៅពេលទ្រង់កំពុងត្រូវបានគេដំដែកគោលទៅនឹងឈើឆ្កាង ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើអ្វីខ្លះ នៅពេលទ្រង់ត្រូវបានគេដំដែកគោលទៅនឹងឈើឆ្កាង ? ( អ្នកគួរតែប្រាប់សិស្សឲ្យគូសចំណាំព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដែលបានកត់ត្រានៅក្នុង ខ ៣៤ ) ។
-
ហេតុអ្វីក៏ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅគ្រានោះមានភាពអស្ចារ្យម្ល៉េះ ?
-
តើគោលការណ៍អ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចរៀនមកពីគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ អំពីរបៀបដែលយើងគប្បីធ្វើតប នៅពេលអ្នកដទៃប្រព្រឹត្តមិនល្អនឹងយើង ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យផ្សេង ប៉ុន្តែចូរប្រាកដថាពួកគេគួរស្គាល់គោលការណ៍ដូចខាងក្រោមនេះ ៖ យើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដោយការជ្រើសរើសអភ័យទោសដល់អ្នកទាំងឡាយ ដែលប្រព្រឹត្តមិនល្អនឹងយើង )។
-
តើការការអភ័យទោសមានអត្ថន័យយ៉ាងណា ?
អ្នកគួរតែពន្យល់ថា ការអភ័យទោសអ្នកដទៃពុំមែនមានន័យថាអ្នកទាំងឡាយដែលធ្វើបាបទាស់នឹងយើង មិនគួរទទួលខុសត្រូវចំពោះសកម្មភាពរបស់ពួកគេនោះទេ ។ ទាំងពុំមានន័យថា យើងគប្បីដាក់ខ្លួនយើងទៅក្នុងស្ថានភាពដែលមនុស្សនោះអាចបន្ដប្រព្រឹត្តខុសនឹងយើងដែរ ។ តែការអភ័យទោសមានន័យថា ប្រព្រឹត្តនឹងអ្នកទាំងឡាយដែលប្រព្រឹត្តមិនល្អនឹងយើងដោយក្ដីស្រឡាញ់ ហើយពុំឱបក្រសោបការតូចចិត្ត ឬកំហឹងចំពោះពួកគេ ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរ « អភ័យទោស »scriptures.lds.org) ។
ចូរសុំឲ្យសិស្សពិចារណាដោយស្ងាត់ស្ងៀមថា តើមាននរណាម្នាក់ដែលពួកគេចាំបាច់ត្រូវអភ័យទោសឲ្យឬទេ ។ ដោយទទួលស្គាល់ថា ជួនកាលវាមានការលំបាកដើម្បីអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមឲ្យឮៗ ដោយប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ស្ដាប់នូវអ្វីដែលពួកគេអាចធ្វើ បើពួកគេកំពុងមានការលំបាកក្នុងអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់ ។
« ខ្ញុំសូមអង្វរអ្នកឲ្យទូលសុំកម្លាំងមកពីព្រះអម្ចាស់ដើម្បីអភ័យទោស ។ … វាប្រហែជាពុំងាយស្រួលទេ ហើយវាអាចនឹងប្រហែលជាពុំកើតមានយ៉ាងឆាប់រហ័សផងដែរ ។ ប៉ុន្តែ បើអ្នកនឹងស្វែងរកវាដោយចិត្តស្មោះសរ ហើយបណ្ដុះវាឡើង នោះវានឹងកើតមានឡើង » (« Of You It Is Required to Forgive »Ensignខែ មិថុនា ឆ្នាំ ១៩៩១ ទំព័រ ៥ ) ។
-
តើប្រធាន ហ៊ិងគ្លី បានប្រឹក្សាដល់យើងឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ បើយើងកំពុងពុះពារក្នុងការអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់នោះ ?
-
តើអ្នកគិតថាការអធិស្ឋានសុំកម្លាំងអាចជួយយើងឲ្យអភ័យទោសបានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមឲ្យសិស្សគិតអំពីពេលមួយ នៅពេលពួកគេបានអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់ ។ សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយបទពិសោធន៍របស់ពួកគេជាមួយសិស្សនៅក្នុងថ្នាក់ ។ ( ចូរកុំសុំពួកគេកុំឲ្យបញ្ចេញឈ្មោះអ្នកទាំងនោះជាមួយសិស្សក្នុងថ្នាក់ឡើយ ហើយរំឭកពួកគេកុំឲ្យចែកចាយអ្វីដែលផ្ទាល់ខ្លួនខ្លាំងពេក ) ។
សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយអភ័យទោសដល់អ្នកទាំងឡាយដែលបានប្រព្រឹត្តខុសនឹងពួកគេ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យអធិស្ឋានសុំកម្លាំង និងសមត្ថភាពដើម្បីធ្វើដូច្នោះ ។
សូមសង្ខេបលូកា ២៣:៣៥-៣៨ដោយពន្យល់ថា ពួកអ្នកគ្រប់គ្រងយូដា និងពួកទាហានរ៉ូម បានចំអកដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ពេលទ្រង់ត្រូវជាប់ឈើឆ្កាង ។
សូមដាក់តាំងបង្ហាញរូបភាពការឆ្កាង (Gospel Art Book [ ឆ្នាំ ២០០៩ ]លេខ. ៥៧ សូមមើលផងដែរគេហទំព័រLDS.org ) ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានលូកា ២៣:៣៩-៤៣ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលរបៀបដែលចោរពីរនាក់ ដែលបានព្យួរនៅសងខាងព្រះអង្គសង្គ្រោះប្រព្រឹត្តចំពោះទ្រង់ ។
-
តើចោរទាំងពីរនាក់នោះម្នាក់ៗបានប្រព្រឹត្តនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើចោរនោះចង់មានន័យយ៉ាងណា ពេលគាត់និយាយថា « យើងត្រូវទោសចំពោះការដែលយើងបានប្រព្រឹត្ត » (ខទី ៤១) ?
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះឆ្លើយតបចំពោះចោរនេះយ៉ាងដូចម្ដេច នៅពេលគាត់បានសូមព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យចងចាំគាត់នៅក្នុងនគរនៃព្រះ ?
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែល្អប្រសើរអំពីអត្ថន័យរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ពេលទ្រង់មានបន្ទូលទៅចោរនោះ ដើម្បីគាត់នឹងបាននៅជាមួយទ្រង់ក្នុងស្ថានបរមសុខ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោម ៖
« នៅក្នុងខគម្ពីរ ពាក្យស្ថានបរមសុខត្រូវបានប្រើនៅក្នុងរបៀបផ្សេងៗ ។ ទីមួយ វាសម្គាល់ថាជាកន្លែងនៃភាពសុខសាន្ដ និងសុភមង្គល នៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណបន្ទាប់ពីជីវិតរមែងស្លាប់ ដែលរក្សាទុកសម្រាប់អ្នកទាំងឡាយដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជឹក ហើយដែលបានបន្ដនៅស្មោះត្រង់ ( សូមមើលអាលម៉ា ៤០:១២,មរ៉ូណៃ ១០:៣៤) ។ …
« ការប្រើទីពីរនៃពាក្យស្ថានបរមសុខត្រូវបានរកឃើញ នៅក្នុងដំណើររឿងរបស់លូកា អំពីការឆ្កាងរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ … ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានពន្យល់ថា … ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលពិតថា ចោរនឹងបាននៅជាមួយទ្រង់ក្នុងពិភពនៃពួកវិញ្ញាណ » (ពិតចំពោះសេចក្ដីជំនឿ ៖ ឯកសារយោងនៃដំណឹងល្អ [ឆ្នាំ ២០០៤ ] ១១១; សូមមើលផងដែរ History of the Church, ៥:៤២៤–២៥ ) ។
-
យោងតាមព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ តើចោរនឹងទៅកន្លែងណាបន្ទាប់ពីគាត់ស្លាប់ទៅ ? ( ពិភពវិញ្ញាណ [ សូមមើល អាលម៉ា ៤០:១១–១៤] ) ។
-
តើសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចរៀនមកពីសេចក្ដីថ្លែងរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា ចោរនឹងនៅជាមួយទ្រង់ក្នុងស្ថានបរមសុខ (លូកា ២៣:៤៣) ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យផ្សេង ប៉ុន្តែចូរប្រាកដថាពួកគេស្គាល់សេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោមនេះ ៖ វិញ្ញាណនៃមនុស្សទាំងអស់ចូលទៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណនៅពេលពួកគេស្លាប់ ) ។
ចូរពន្យល់ថា បទគម្ពីរផ្សេងទៀតអាចជួយយើងឲ្យយល់បានកាន់តែល្អប្រសើរអំពីអ្វីដែលកើតឡើងចំពោះចោរ និងអ្នកផ្សេងទៀតដូចជាគាត់នៅក្នុងពិភពនៃពួកវិញ្ញាណ ។ អ្នកគួរតែប្រាប់ដល់សិស្សឲ្យសរសេរគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:២៨-៣២, ៥៨-៥៩ជាសេចក្តីយោងបទគម្ពីរនៅក្នុងរឹមទំព័រនៃបទគម្ពីររបស់ពួកគេជិតនឹងលូកា ២៣:៤៣។
ចូរពន្យល់ថាគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨មាននូវវិវរណៈមួយ ដែលត្រូវបានប្រទានឲ្យដោយប្រធាន យ៉ូសែប អេហ្វ ស៊្មីធ ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបើកសម្ដែងសេចក្ដីពិតអំពីពិភពវិញ្ញាណ ។ សេចក្ដីពិតទាំងនេះអាចជួយយើងយល់អំពីអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ ចង់ចង្អុលបង្ហាញពេលទ្រង់មានបន្ទូលថា « ថ្ងៃនេះ អ្នកនឹងនៅក្នុងស្ថានបរមសុខជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ » (លូកា ២៣:៤៣) ។
សូមឲ្យសិស្សបួនប្រាំនាក់ឆ្លាស់វេនគ្នាអាន គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:១១, ១៦, ១៨, ២៨-៣២ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលអ្វី ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើ ពេលទ្រង់យាងទៅពិភពវិញ្ញាណ ។
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើអ្វីខ្លះ នៅពេលទ្រង់យាងទៅពិភពវិញ្ញាណ ?
-
យោងតាមខទី ២៩តើព្រះអង្គសង្គ្រោះពុំយាងទៅកន្លែងណា ពេលទ្រង់នៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ?
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានរៀបចំសារទូតសុចរិតរបស់ទ្រង់ឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ?
-
តើសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចរៀនមកពីខគម្ពីរទាំងនេះ ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យផ្សេងៗ ប៉ុន្តែពួកគេគួរស្គាល់ពីសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះ ៖ នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ សារទូតសុចរិតទាំងឡាយបង្រៀនអំពីដំណឹងល្អដល់អ្នកទាំងឡាយណាដែលនៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង )។
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អានឮៗពីសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះដោយអែលឌើរ អាឡេន អេ ភីសុន អតីតសមាជិកក្រុមចិតសិបនាក់ប្រចាំតំបន់ ៖ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ស្ដាប់រកអ្វីជាសារលិខិតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ចំពោះជនឧក្រិដ្ឋនៅលើឈើឆ្កាង ។
« ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានឆ្លើយតបប្រកបដោយព្រះគុណ ហើយបានផ្ដល់ក្ដីសង្ឃឹមដល់គាត់ ។ ជនឧក្រិដ្ឋនេះ ទំនងជាពុំយល់ថាដំណឹងល្អនឹងត្រូវបានផ្សាយទៅដល់គាត់នៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ឬថាគាត់នឹងទទួលឱកាសមួយដើម្បីរស់នៅស្របតាមព្រះ ពេលជាវិញ្ញាណនោះទេ ( សូមមើលពេត្រុសទី ១ ៤:៦,គ. និង ស. ១៣៨:១៨-៣៤) ។ ពិតណាស់ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានព្រះទ័យអាណិតដល់ចោរដែលបានព្យួរនៅសងខាងទ្រង់ ពិតណាស់ថាទ្រង់ខ្វល់ព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្នកទាំងឡាយដែលស្រឡាញ់ទ្រង់ ហើយព្យាយាមរក្សាបទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ! » ( « Words of Jesus: On the Cross» Ensign ខែ មិថុនា ឆ្នាំ ២០០៣ ទំព័រ ៣៤ ) ។
-
តើសេចក្ដីសង្ឃឹមអ្វីខ្លះដែលពាក្យសម្ដីនៅក្នុងគ. និង ស. ១៣៨:២៩-៣២បានផ្ដល់ដល់យើង ទាក់ទងនឹងអ្នកទាំងឡាយដែលបានស្លាប់ទៅដោយគ្មានចំណេះដឹងអំពីដំណឹងល្អនោះ ?
ចូរពន្យល់ថា ទោះជាដំណឹងល្អនឹងត្រូវបានផ្សាយដល់ចោររូបនេះក្ដី ក៏គាត់ពុំអាចត្រូវបានសង្គ្រោះដោយស្វ័យប្រវត្តិនៅក្នុងនគររបស់ព្រះដែរ ។
ចូរអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានគោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១៣៨:៥៨-៥៩ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលនូវអ្វីដែលចោរនោះ និងអ្នកដទៃទៀតនៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង នឹងត្រូវធ្វើដើម្បីត្រូវបានប្រោសលោះ ។
-
តើចោរ ឬវិញ្ញាណផ្សេងទៀតនៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងនឹងចាំបាច់ត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីត្រូវបានប្រោសលោះ ?
-
តើអ្វីខ្លះនឹងកើតមានឡើងដល់វិញ្ញាណទាំងឡាយដែលប្រែចិត្ត ហើយទទួលយកពិធីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដែលបានធ្វើឡើងជំនួសឲ្យពួកគេនោះ ? ( ពួកវិញ្ញាណ « ដែលប្រែចិត្ត នោះនឹងបានប្រោសលោះតាមរយៈការគោរពតាមពិធីទាំងឡាយនៃ [ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ] » ត្រូវបានសម្អាតឲ្យបានស្អាត នោះនឹងបានទទួលរង្វាន់ [ របស់ពួកគេ ] » [ គ. និង ស. ១៣៨:៥៨-៥៩] ) ។
-
តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីជួយដល់វិញ្ញាណទាំងនោះដែលដូចជាចោររូបនោះ ដែលត្រូវការការប្រោសលោះនោះ ? ( យើងអាចបញ្ចប់កិច្ចការពង្សប្រវត្តិ ហើយចូលរួមនៅក្នុងពិធីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធសម្រាប់មរណជន ) ។
សូមសង្ខេបលូកា ២៣:៤៤-៥៦ដោយការពន្យល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានសុគតនៅលើឈើឆ្កាងបន្ទាប់ពីទ្រង់មានបន្ទូលថា « ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំសូមប្រគល់វិញ្ញាណដល់ព្រះហស្តទ្រង់វិញ » (ខទី ៤៦) ។ យ៉ូសែបជាអ្នកស្រុកអើរីម៉ាថេ បានរុំព្រះសពរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងសំពត់ទេសឯក ហើយបានដាក់ទ្រង់នៅក្នុងផ្នូរ ។
សូមបញ្ចប់មេរៀនដោយការថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីពិត ដែលបានពិភាក្សានៅក្នុងមេរៀននេះ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
លូកា ២២:៣៤។ « ឱព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង »
ប្រធាន ហិនរី ប៊ី អាវរីង នៃគណៈប្រធានទីមួយបានថ្លែងពីមូលហេតុមួយថា ហេតុអ្វីក៏យើងគប្បីត្រូវអភ័យទោសដល់អ្នកទាំងឡាយដែលធ្វើឲ្យយើងអន់ចិត្តផងដែរនោះ ៖
« យើងត្រូវតែអភ័យទោស ហើយឈប់មានចិត្តគំគួនចំពោះអ្នកទាំងឡាយដែលធ្វើឲ្យយើងអាក់អន់ចិត្ត ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើជាគំរូមកពីលើឈើឆ្កាង ៖ ‹ ឱ ព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង ត្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ › (លូកា ២៣:៣៤) ។ យើងពុំដឹងពីដួងចិត្តនៃអ្នក ដែលធ្វើឲ្យយើងអាក់អន់ចិត្តទេ » (« That We May Be One »Ensignខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៨ ទំព័រ ៦៨ ) ។
ខណៈពេលកំពុងបម្រើជាសមាជិកនៃគណៈប្រធាននៃពួកចិត្តសិបនាក់ អែលឌើរ ដេវីឌ អ៊ី សូរិនសិន បានបង្រៀនថា នៅពេលយើងអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ នោះយើងបំភ្លេចអតីតកាល ហើយឆ្ពោះទៅមុខដោយសេចក្ដីជំនឿ និងក្ដីស្រឡាញ់នៅក្នុងអនាគតកាល ៖
« នៅពេលនរណាម្នាក់បានធ្វើឲ្យយើងឈឺចាប់ ឬធ្វើឲ្យអ្នកទាំងឡាយដែលយើងស្រឡាញ់ឈឺចាប់ នោះការឈឺចាប់នោះអាចនឹងគ្របដណ្ដប់លើយើងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ។ វាអាចមានអារម្មណ៍ដូចជា ការឈឺចាប់ ឬសេចក្តីអយុត្តិធម៌នោះ វាសំខាន់បំផុតនៅក្នុងពិភពលោកនេះ ហើយថាយើងគ្មានជម្រើស ក្រៅពីការសងសឹក ។ ប៉ុន្ដែព្រះគ្រីស្ទ ដែលជាស្ដេចនៃមេត្រីភាព បង្រៀនយើងនូវរបៀបមួយដែលល្អប្រសើរជាង ។ វាអាចជារឿងដ៏លំបាកមួយដើម្បីអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់ ចំពោះការបំផ្លាញដែលពួកគេបានធ្វើមកលើយើង ប៉ុន្តែនៅពេលយើងអភ័យទោស នោះយើងផ្តល់ឱកាសឲ្យខ្លួនយើងឈានទៅរកអនាគតកាលកាន់តែល្អប្រសើរមួយ ។ ទង្វើនៃការធ្វើខុសឆ្គងរបស់អ្នកដទៃនោះ នឹងឈប់មកគ្រប់គ្រងលើផ្លូវជីវិតយើងទៀតឡើយ ។ នៅពេលយើងអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃ វារំដោះយើងឲ្យមានសេរីភាព ដើម្បីជ្រើសរើសថាតើយើងនឹងរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់យើងតាមរបៀបណា ។ ការអភ័យទោសមានន័យថា បញ្ហាកាលពីអតីតកាល ឈប់សម្រេចជោគវាសនារបស់យើងទៀតហើយ ហើយយើងអាចផ្ដោតទៅលើអនាគតកាលដោយក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង » (« Forgiveness Will Change Bitterness to Love »EnsignឬLiahonaខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៣ ទំព័រ ១២ ) ។
លូកា ២៣:៧–១២។ « ទ្រង់មិនព្រមឆ្លើយសោះ »
អែលឌើរ ជេម អ៊ី ថាលម៉េហ្គ ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានសរសេរអំពីទំនាក់ទំនងរវាងព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងហេរ៉ូឌ ៖
« ហេរ៉ូឌ បានចាប់ផ្ដើមសួរចម្លើយអ្នកទោស ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវបាននៅស្ងៀម ។ ពួកមេសង្ឃ និងពួកអាចារ្យ បានស្រែកការចោទប្រកាន់របស់ពួកគេដោយខ្លាំងៗ ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់ពុំបន្លឺបន្ទូលមួយម៉ាត់ឡើយ ។ … ដរាបណាដែលយើងដឹង ហេរ៉ូឌ គឺជា … ស្តេចតែមួយអង្គដែលបានឃើញព្រះគ្រីស្ទផ្ទាល់ភ្នែក ហើយបានទូលទៅកាន់ទ្រង់ ប៉ុន្តែពុំបានឮសំឡេងរបស់ទ្រង់បន្លឺចេញមកឡើយ ។ … ពីព្រោះហេរ៉ូឌបានមានល្បិចកល ទ្រង់ពុំមានព្រះទ័យនៅស្ងាត់ស្ងៀម ក្នុងឋានៈជាស្តេចឡើយ ។ ហេរ៉ូឌបានបង្វែរពីសំណួរប្រមាថទៅជាទង្វើចំអកដ៏អាក្រក់ ដោយការក្រោធខឹងទាំងស្រុងវិញ ។ ទ្រង់ និងពួកទាហានកាន់អាវុធរបស់ទ្រង់ បានលេងជាល្បែងដោយធ្វើទណ្ឌកម្មព្រះគ្រីស្ទ ‹ បានចំអកមើលងាយទ្រង់ › បន្ទាប់មក ‹ ក៏យកអាវដ៏រុងរឿងមកបំពាក់ទ្រង់ រួចបញ្ជូនត្រឡប់ទៅឯលោកពីឡាត់វិញ› [លូកា ២៣:១១] ។ ហេរ៉ូឌពុំរកឃើញកំហុសអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវនឹងត្រូវដាក់ទោសនោះទេ » (Jesus the Christ បានបោះពុម្ពលើកទី ៣ [ឆ្នាំ ១៩១៦] ទំព័រ ៦៣៦ ) ។
លូកា ២៣:៧-៣៤។ ការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះអ្នកទាំងឡាយដែលប្រព្រឹត្តមិនល្អនឹងទ្រង់
អែលឌើរ រ៉ូបឺត ឌី ហែល ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានចែកចាយគំនិតទាំងនេះ អំពីរបៀបដែលយើងអាចធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ពេលអ្នកដទៃទៀតរិះគន់ ឬបៀតបៀនយើង ៖
« នៅពេលយើងឆ្លើយតបចំពោះអ្នកចោទប្រកាន់យើងដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើ នោះយើងនឹងមិនគ្រាន់តែប្រែក្លាយកាន់តែដូចជាព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែយើងបានអញ្ជើញអ្នកដទៃឲ្យស្គាល់ក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ហើយដើរតាមទ្រង់ផងដែរ ។
« ដើម្បីឆ្លើយតបតាមរបៀបដូចជាព្រះគ្រីស្ទ គឺពុំអាចសរសេរទុកពីមុន ឬផ្អែកទៅលើរូបមន្ដមួយនោះទេ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានឆ្លើយតបផ្សេងៗគ្នានៅក្នុងស្ថានភាពទាំងអស់ ។ នៅពេលទ្រង់ត្រូវប្រឈមនឹងស្ដេចហេរ៉ូឌទុច្ចរិត នោះទ្រង់នៅស្ងៀម ។ នៅពេលទ្រង់គង់នៅចំពោះពីឡាត់ ទ្រង់បានថ្លែងទីបន្ទាល់សាមញ្ញ និងប្រកបដោយអានុភាពអំពីទេវភាព និងគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ។ ពេលប្រឈមមុខនឹងអ្នកប្ដូរប្រាក់ ដែលបង្ខូចដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នោះទ្រង់បានអនុវត្តការទទួលខុសត្រូវដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ ដើម្បីរក្សា និងការពារអ្វីដែលពិសិដ្ឋ ។ ពេលត្រូវបានលើកឡើងនៅលើឈើឆ្កាង ទ្រង់បានបន្លឺបន្ទូលឆ្លើយតបក្នុងនាមជាគ្រីស្ទានដែលពុំអាចប្រៀបផ្ទឹមបានថា ‹ ឱ ព្រះវរបិតាអើយ សូមអត់ទោសដល់អ្នកទាំងនេះផង ត្បិតគេមិនដឹងជាគេធ្វើអ្វីទេ › (លូកា ២៣:៣៤) ។
« អ្នកខ្លះគិតខុសថា ដោយឆ្លើយតបដូចជា ការស្ងៀមស្ងាត់ សុភាពស្លូតបូត ការអភ័យទោស និងការថ្លែងទីបន្ទាល់ដ៏រាបសា គឺជាមិនសកម្ម ឬទន់ខ្សោយ ។ ប៉ុន្ដែ ‹ ដើម្បីស្រឡាញ់សត្រូវ [ របស់យើង ] ប្រទានពរដល់ពួកគេដែលបានដាក់បណ្ដាសាដល់ [ យើង ] ធ្វើល្អដាក់ពួកគេដែលស្អប់ [ យើង ] ហើយអធិស្ឋានឲ្យពួកគេដែលប្រើ [ យើង ] ដោយមានគំនុំព្យាបាទ ហើយបៀតបៀន [ យើង ] › (ម៉ាថាយ ៥:៤៤) វាត្រូវការសេចក្ដីជំនឿ កម្លាំង និងសំខាន់បំផុតនោះ វាត្រូវការសេចក្ដីក្លាហានក្នុងនាមជាពួកគ្រីស្ទាន » (« Christian Courage: (The Price of Discipleship » Ensign ឬ លីអាហូណា ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៨ ទំព័រ ៧២ ) ។
លូកា ២៣:៣១។ ដើមឈើខៀវខ្ចី និងដើមឈើសោះកក្រោះ
« ‹ ដើមឈើខៀវខ្ចី › បានពិពណ៌នានៅក្នុង លូកា ២៣:៣១តំណាងឲ្យគ្រានៃការបម្រើក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ សេចក្ដីថ្លែងរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានរៀបរាប់ថា ប្រសិនបើពួកអ្នកសង្កត់សង្កិននៃប្រជាជនយូដា អាចអនុវត្តនូវទង្វើអាក្រក់ដូច្នេះ ( សូមមើលលូកា ២៣:២៨-៣០) នៅគ្រាមួយដែលព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងចំណោមពួកគេ នោះពួកគេនឹងធ្វើរឿងកាន់តែអាក្រក់ចំពោះប្រជាជនយូដា បន្ទាប់ពីទ្រង់ចេញទៅបាត់—ជាគ្រាមួយដែលតំណាងឲ្យ ‹ ដើមឈើសោះកក្រោះ › ។ ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបន្ថែមប្រយោគមួយចំពោះខគម្ពីរនេះ ដែលពិពណ៌នាអំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញដែលនឹងកើតមានបន្ទាប់ពីការសុគតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ » (New Testament Student Manual [Church Educational System manual, ឆ្នាំ ២០១៤] ទំព័រ ១៨៨)។
លូកា ២៣:៤៦។ « ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំសូមប្រគល់វិញ្ញាណដល់ព្រះហស្ដទ្រង់វិញ »
អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានពន្យល់អំពីសារៈសំខាន់នៃបន្ទូលចុងក្រោយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅលើឈើឆ្កាង ៖
« នៅពេលដែលថ្លៃត្រូវបានបង់ហើយ នៅពេលដែលការសម្រេចចិត្តរបស់ព្រះគ្រីស្ទដើម្បីនៅស្មោះត្រង់មានយ៉ាងជាក់ច្បាស់ថានឹងមិនដែលត្រូវបរាជ័យ នៅទីបញ្ចប់ និងដោយសេចក្ដីមេត្តា នោះវា ‹ ស្រេច › ហើយ [ សូមមើលយ៉ូហាន ១៩:៣០ ] ។ ពុះពារជំទាស់នឹងការរងទុក្ខគ្រប់យ៉ាងនិងដោយគ្មាននរណាម្នាក់ជួយ ឬ គាំទ្រឡើង នោះព្រះយស៊ូវនៃណាសារ៉ែត ជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ បានស្ដារព្រះជន្មខាងសាច់ឈាមមកវិញ ខណៈដែលសេចក្ដីស្លាប់បានមានឥទ្ធិពល និងបាននាំមកនូវការប្រោសលោះដ៏រីករាយខាងវិញ្ញាណចេញពីអំពើបាប ភាពងងឹតដូចនរក និងក្ដីអស់សង្ឃឹម ។ ដោយមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះ ដែលទ្រង់ ជ្រាបថា ព្រះគង់នៅជាមួយ ទ្រង់អាចមានបន្ទូលដោយជោគជ័យថា ‹ ឱព្រះវរបិតាអើយ ទូលបង្គំសូមប្រគល់វិញ្ញាណដល់ព្រះហស្ដទ្រង់វិញ › [ លូកា ២៣:៤៦ ] » (« None Were with Him » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ៨៨ ) ។