មេរៀនទី ៣២
ម៉ាថាយ ២៧:១-៥០
សេចក្ដីផ្ដើម
ជាផ្នែកមួយនៃការផ្សំគំនិតដើម្បីធ្វើគុតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាបាននាំព្រះយេស៊ូវទៅជួប ប៉ុនទាស-ពីឡាត់ ជាអភិបាលរ៉ូម ។ ពីឡាត់បាននាំព្រះយេស៊ូវទៅឲ្យគេធ្វើទុក្ខទោស ហើយត្រូវឆ្កាង ។ ព្រះយេស៊ូវបានព្រមទទួលការរងទុក្ខ និងសេចក្ដីស្លាប់ដើម្បីបំពេញព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាទ្រង់ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
ម៉ាថាយ ២៧:១-២៥
ព្រះយេស៊ូវត្រូវបាននាំទៅជួបពីឡាត់ដើម្បីឲ្យគេដាក់ទោសដោយការឆ្កាង
ចូរសុំឲ្យសិស្សគិតពិចារណាអំពីសំណួរខាងក្រោម ៖
-
ប្រសិនបើអ្នកអាចក្លាយជាសាក្សីម្នាក់ ចំពោះព្រឹត្តិការណ៍ខាងវិញ្ញាណមួយ តើអ្នកនឹងជ្រើសយកព្រឹត្តិការណ៍មួយណា ?
សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយចម្លើយរបស់ពួកគេ ។ សូមពន្យល់ថា នៅក្នុងមេរៀននេះ សិស្សនឹងសិក្សានូវព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សំខាន់បំផុតមួយនៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃពិភពលោក ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យស្រមៃថា កំពុងឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកនូវអ្វីដែលបានកើតឡើង ។
សូមសរសេរប្រយោគមិនពេញលេញខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ នៅថ្ងៃនេះខ្ញុំបានឃើញ ហើយបានទទួលអារម្មណ៍ …
សូមយោងទៅសេចក្ដីថ្លែងការណ៍មិនពេញលេញនៅលើក្ដារខៀន ហើយពន្យល់ថា សិស្សនឹងមានឱកាសមួយ ដើម្បីបំពេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍នោះនៅចុងបញ្ចប់នៃមេរៀននេះ ដោយផ្អែកលើអ្វីដែលពួកគេជួបនៅក្នុងការសិក្សារបស់ពួកគេអំពី ម៉ាថាយ ២៧:១–៥០ ។
សូមរំឭកសិស្សថា កាលព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេចាប់ព្រះកាយ « នោះពួកសិស្សទាំងអស់ក៏រត់ចោលទ្រង់ទៅ » ( ម៉ាថាយ ២៦:៥៦ ) ។ សម្ដេចសង្ឃពួកកៃផា និង ពួកសានហេឌ្រីនបានចោទថាព្រះយេស៊ូវបានប្រើពាក្យប្រមាថ—តាមច្បាប់របស់សាសន៍យូដា វាគឺជាបទឧក្រិដ្ឋមួយត្រូវផ្ដន្ទាទោសដល់ស្លាប់ ប៉ុន្តែតាមច្បាប់រ៉ូម ពួកយូដាគ្មានអំណាចដាក់ទោសមនុស្សម្នាក់ដល់ស្លាប់ដោយសារការប្រើពាក្យប្រមាថឡើយ ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាខំស្វែងរកបទល្មើសមួយតាមច្បាប់រ៉ូម ដែលថានៅក្រៅច្បាប់នោះ ដើម្បីព្រះយេស៊ូវត្រូវជាប់ទោសដល់សុគត ។
សូមសង្ខេប ម៉ាថាយ ២៧:១–១០ ដោយពន្យល់ថា ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាបាននាំព្រះយេស៊ូវទៅជួប ប៉ុនទាស-ពីឡាត់ ជាអភិបាលរ៉ូមនៅស្រុកយូដា ។ កាលយូដាសបានឃើញព្រឹត្តិការណ៍នេះ គាត់បានសោកស្ដាយចំពោះការជ្រើសរើសរបស់គាត់ក្នុងការក្បត់នឹងព្រះយេស៊ូវ គាត់បានខំយកប្រាក់ដែលគាត់បានទទួលទៅឲ្យពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដា ហើយក្រោយមកទៀតបានបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង ។ ដោយសារប្រាក់នោះគឺជា « ថ្លៃឈាម » (ម៉ាថាយ ២៧:៦) វាមិនត្រូវតាមច្បាប់ដើម្បីដាក់វាបញ្ចូលទៅក្នុងរតនាគារវិញឡើយ ហេតុដូច្នេះហើយពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាបានប្រើប្រាក់នោះ ទិញដីវាលរបស់ជាងស្មូនសម្រាប់ជាទីកប់ខ្មោចមនុស្សចម្លែក ( ជនបរទេស ) ។ ម៉ាថាយបានយោងទៅព្រឹត្តិការណ៍នេះជាការបំពេញមួយនៃការព្យាករដែលមាននៅក្នុង សាការី ១១:១២–១៣ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗនៅក្នុង ម៉ាថាយ ២៧:១១-១៤ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលរកមើលការចោទប្រកាន់ដែលពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាបានធ្វើឡើងចំពោះព្រះយេស៊ូវនៅមុខលោកពីឡាត់ ។
-
យោងតាមខទី ១១តើពីឡាត់បានសួរអ្វីខ្លះដល់ព្រះយេស៊ូវ ?
សូមពន្យល់ថា ពួកអ្នកដឹកនាំសាសន៍យូដាបានចោទប្រកាន់ព្រះយេស៊ូវអំពីអំពើក្បត់ ឬព្យាយាមផ្ដួលរំលំរដ្ឋាភិបាលរ៉ូម ហើយបានប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាសថាទ្រង់ជាស្ដេច ហើយមានព្រះទ័យចង់ស្ថាបនានគររបស់ទ្រង់ ។
-
យោងតាមខទី ១៤ហេតុអ្វីបានជា ពីឡាត់ មានការស្ញប់ស្ញែងយ៉ាងខ្លាំង ?
ចូរសុំឲ្យសិស្សសញ្ជឹងគិតពីអ្វីដែលពួកគេអាចនឹងនិយាយទៅកាន់ពីឡាត់ ដើម្បីការពារព្រះអង្គសង្គ្រោះ ប្រសិនបើពួកគេមានឱកាសនិយាយនោះ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ ឲ្យចែកចាយគំនិតរបស់ពួកគេជាមួយសិស្សនៅក្នុងថ្នាក់ ។
សូមសង្ខេប ម៉ាថាយ ២៧:១៥–១៦ ដោយពន្យល់ថា រៀងរាល់ឆ្នាំអំឡុងពិធីជប់លៀងនៃបុណ្យរំលង វាគឺជាទំនៀមទម្លាប់របស់អភិបាលរ៉ូមដើម្បីអត់ទោសដល់អ្នកទោសព្រហ្មទណ្ឌម្នាក់ ។ ប្រជាជនបានអនុញ្ញាតឲ្យជ្រើសរើសអ្នកទោសម្នាក់ដើម្បីធ្វើការដោះលែង ។ អ្នកទោសម្នាក់ដែលនៅគ្រានៃការកាត់សេចក្ដីដល់ព្រះយេស៊ូវ គឺជាបុរសម្នាក់ដែលមានឈ្មោះថា បារ៉ាបាស ដែលបានជាប់ទោសជាចោរ ជាអ្នកបះបោរប្រឆាំងនឹងមន្ត្រីរ៉ូម និងជាឃាតករ ។
សូមឲ្យសិស្សបីបួននាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗពី ម៉ាថាយ ២៧:១៧-២៥ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលអ្វី ដែលពីឡាត់បានសួរដល់ហ្វូងមនុស្សដែលបានប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅវិមានរបស់លោកអភិបាល ។
ម៉ាថាយ ២៧:២៦-៥០
ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានធ្វើទុក្ខទោស ប្រមាថ ហើយឆ្កាង
ចូរសុំឲ្យសិស្សម្នាក់អានម៉ាកុស ២៧:២៦ឮៗ ហើយអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលនូវអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើទៅលើព្រះយេស៊ូវពីមុនទ្រង់ត្រូវគេបញ្ជូនទៅឆ្កាង ។
-
តើការធ្វើទុក្ខទោសមានន័យដូចម្តេច ? ( ការវាយនឹង ខ្សែតីម្ដងហើយម្ដងទៀត ) ។
អ្នកគួរដាក់បង្ហាញដុំថ្មតូចមួយរាងស្រួចចុង ហើយពន្យល់ថា ខ្សែតី មួយត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការធ្វើទុក្ខទោសជារឿយៗមានវត្ថុស្រួចៗ ( ដូចជាបំបែកដុំថ្ម ដែក ឬឆ្អឹង ) ចងភ្ជាប់នឹងខ្សែច្រើនសរសៃ ។ ការដាក់ទោសបែបនេះ ជាធម្មតាគឺសម្រាប់ជនដែលជាពួកអ្នកបម្រើ កាលបុគ្គលដែលមានខ្សែលោហិតថ្លៃថ្នូរ ឬ ពួកជនសេរីនៃសាសន៍រ៉ូមត្រូវបានគេវាយនឹងដំបង ។ មានមនុស្សជាច្រើនមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងការធ្វើទុក្ខទោសឡើយ ដោយសារវាធ្វើឲ្យមានរបួសរាងកាយយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ។
សូមឲ្យសិស្សបីបួននាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗពី ម៉ាថាយ ២៧:២៧-៣២ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាម រកមើលអ្វី ដែលពួកទាហានរ៉ូមបានធ្វើចំពោះព្រះយេស៊ូវ ។
-
តើពួកទាហានរ៉ូមបានធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីចំអកដល់ព្រះយេស៊ូវ ?
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា ពួកទាហានបានរកឃើញមនុស្សម្នាក់ឲ្យជួយលីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូវជំនួសទ្រង់ ? ( ព្រះយេស៊ូវប្រហែលជាមានព្រះកាយទ្រុឌទ្រោមបន្ទាប់ពីរងការឈឺចាប់ដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន ហើយបាត់បង់លោហិតយ៉ាងច្រើនកាលរងទុក្ខនៅសួនច្បារគែតសេម៉ានី ហើយកាលត្រូវគេធ្វើទុក្ខទោស ) ។
-
ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ និងជាព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃលោកិយ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្តេចដែរ ប្រសិនបើអ្នកត្រូវបានបង្ខំឲ្យលីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូវនោះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ២៧:៣៣-៣៤ ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលអ្វី ដែលព្រះយេស៊ូវមិនព្រមធ្វើពីមុនត្រូវបានគេឆ្កាងនោះ ។
-
តើព្រះយេស៊ូវបានបដិសេធមិនធ្វើអ្វី ? ( សោយវត្ថុធាតុដែលបានថ្វាយដល់ទ្រង់ ) ។
ការថ្វាយទឹកនេះគឺជាការបំពេញការព្យាករដែលមាននៅក្នុង ទំនុកដំកើង ៦៩:២១ ។ អ្នកគួរពន្យល់ថា ទឹកខ្មេះ « លាយនឹងប្រមាត់ » ( ម៉ាថាយ ២៧:៣៤ ) ឬដូចជាម៉ាកុសបានកត់ត្រាថា « ស្រាទំពាំងបាយជូរលាយនឹងជ័រល្វីង » ( ម៉ាកុស ១៥:២៣ ) គឺជាការផ្ដល់ឲ្យតាមទំនៀមទំលាប់ជាថ្នាំស្ពឹកបន្ថយការរងទុក្ខរបស់បុគ្គលម្នាក់ ដែលរៀបនឹងស្លាប់ ។ ដោយបដិសេធមិនសោយវា ព្រះយេស៊ូវមានចេតនាពុំបណ្តោយឲ្យសាតិអារម្មណ៍ទ្រង់ស្ពឹកឥតវាងវៃឡើយ ហើយបានបង្ហាញពីការតាំងចិត្តដើម្បីបន្តមានស្មារតីនៅគ្រាដែលនៅសេសសល់នៃការរងទុក្ខដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ ។
ចូរសុំឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឲ្យឮៗនៅក្នុង ម៉ាថាយ ២៧:៣៥–៤៥ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលរឿងបន្ថែមទៀតដែលប្រជាជនបានសើចចំអក ឬល្បួងព្រះយេស៊ូវ ។
-
តើប្រជាជនបានសើចចំអក ឬល្បួងព្រះយេស៊ូវតាមរបៀបណា ?
-
ដោយដឹងថា ព្រះយេស៊ូវមានព្រះចេស្ដាដើម្បីរំដោះអង្គទ្រង់ ហេតុអ្វីអ្នកគិតថាទ្រង់មិនយាងចុះពីលើឈើឆ្កាងនោះមក ?
សូមអញ្ជើញសិស្សអាន ម៉ាថាយ ២៧:៤៦ ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ហើយរកមើលអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលកាលនៅលើឈើឆ្កាងនោះ ។
-
តើព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអ្វីខ្លះ ? ( « ឱ ព្រះអង្គៗនៃទូលបង្គំអើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ចោលទូលបង្គំ ? » )
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ពីអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅគ្រានេះ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
« ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ដោយអស់ពីជំនឿនៃព្រលឹងរបស់ខ្ញុំថា … ព្រះវរបិតាដ៏ល្អឥតខ្ចោះមួយអង្គពុំបានបោះបង់ចោលព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់នៅគ្រានោះឡើយ ។ ពិតណាស់ វាគឺជាជំនឿផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំថា នៅរាល់ការងារបម្រើក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ព្រះវរបិតាពុំដែលធ្លាប់គង់នៅកាន់តែជិតនឹងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ជាងនៅគ្រាចុងក្រោយនៃការរងទុក្ខដ៏ឈឺចាប់ទាំងនេះឡើយ ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ … ព្រះវរបិតាបានដកយកការលួងលោមនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ចេញពីព្រះយេស៊ូវមួយរយៈខ្លី ដែលជាការគាំទ្រដល់វត្តមានរបស់ទ្រង់ » ( « None Were with Him » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ៨៧–៨៨ ) ។
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា ព្រះវរបិតាសួគ៌បានដកយកព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ចេញពីព្រះយេស៊ូវនៅគ្រានោះ ?
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យរកឃើញសេចក្ដីពិតមួយនៅក្នុងខទី ៤៦សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍បន្តទៀតរបស់អែលឌើរ ហូឡិន ៖
« វាតម្រូវឲ្យមាន ពិតណាស់វាគឺជាកត្តាដ៏សំខាន់ចំពោះសារៈសំខាន់នៃដង្វាយធួន ដែលព្រះរាជបុត្រាដ៏ល្អឥតខ្ចោះអង្គនេះដែលពុំធ្លាប់មានបន្ទូលអាក្រក់ ឬធ្វើខុស ឬប៉ះអ្វីដែលមិនស្អាតត្រូវតែស្គាល់ពីអារម្មណ៍ដែល មនុស្សដទៃ—គឺយើង គឺយើងទាំងអស់គ្នា—មាន នៅពេលយើងបានធ្វើអំពើបាបបែបនោះ ។ ដើម្បីឲ្យដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់គ្មានទីបញ្ចប់ ហើយមានភាពអស់កល្ប ទ្រង់ត្រូវទទួលអារម្មណ៍ថាដកពិសោធន៍ទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណថាតើសេចក្ដីស្លាប់មានសភាពបែបណា ដើម្បីញាណដឹងថាតើការបាត់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះមានសភាពបែបណា ដោយបន្សល់ទុកនូវអារម្មណ៍ឯកោទាំងស្រុង ហើយអស់សង្ឃឹមនោះ » (« None Were with Him »ទំព័រ ៨៨ ) ។
-
យោងតាម ម៉ាថាយ ២៧:៤៦ និងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់អែលឌើរ ហូឡិន តើអ្នកអាចសង្ខេបអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានជួបជាផ្នែកមួយនៃដង្វាយធួនបានដោយរបៀបណា ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវប្រាកដថាពួកគេស្គាល់ពីសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះ ៖ ជាផ្នែកមួយនៃដង្វាយធួន ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានញាណដឹងការដកយកព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ) ។
-
យោងតាមអែលឌើរ ហូឡិន ហេតុអ្វីព្រះយេស៊ូវបានជួបការដកយកនូវព្រះវិញ្ញាណ ? ( ដើម្បីស្គាល់ថា តើសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណមានសភាពបែបណា ) ។
សូមពន្យល់ថា យើងដកពិសោធន៍នូវសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ឬការដកយកចេញនូវព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ នៅពេលយើងមានបាប ។ សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ដោយសារព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានដកពិសោធន៍នូវសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី និងនៅលើឈើឆ្កាង នោះទ្រង់អាចជួយយើង នៅពេលយើងត្រូវបានបំបែកចេញពីព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ដោយសារការជ្រើសរើសមិនល្អរបស់យើង ។ ទ្រង់ក៏អាចជួយយើង នៅពេលយើងមានអារម្មណ៍ឯកោផងដែរ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអាន ម៉ាថាយ ២៧:៥០ដោយស្ងៀមស្ងាត់ និងការដកស្រង់ពីការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ២៧:៥៤ រកមើលអ្វីផ្សេងទៀតដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលកាលនៅលើឈើឆ្កាង ។
-
យោងតាមការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ សម្រាប់ខគម្ពីរនេះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវត្រូវរងទុក្ខចំពោះរឿងទាំងអស់ដែលទ្រង់បានធ្វើ ? ( សិស្សគួរស្គាល់សេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ បានរងទុក្ខដើម្បីបំពេញតាមព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ) ។
ចូររំឭកសិស្សពីមេរៀនលើកមុនដែលពួកគេបានសិក្សាអំពី ម៉ាថាយ ២៦ ហើយបានរៀនអំពីការរងទុក្ខរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅសួនច្បារគែតសេម៉ានី និងព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ដើម្បីដាក់ព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ធ្វើតាមព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតា ។ អ្នកគួរណែនាំសិស្សឲ្យសរសេរ ម៉ាថាយ ២៦:៣៩ ជាសេចក្តីយោងបទគម្ពីរនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេក្បែរ ម៉ាថាយ ២៧:៥០ ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យចងចាំថា ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើអ្វីដែលទ្រង់បានសន្យានឹងធ្វើ ។
-
ហេតុអ្វីព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាទុកព្រះយេស៊ូវដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខ ដែលទ្រង់បានធ្វើ ដោយចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងសួនច្បារគែតសេម៉ានី ហើយបានបញ្ចប់នៅលើឈើឆ្កាងដូច្នេះ ?
សូមពន្យល់ថា របៀបមួយដ៏ល្អបំផុតដើម្បីបង្ហាញការដឹងគុណរបស់យើងចំពោះព្រះអម្ចាស់សម្រាប់អ្វីដែលទ្រង់បានរងទុក្ខសម្រាប់យើងគឺដោយរស់នៅដោយសុចរិត ។ សូមយោងទៅសេចក្ដីថ្លែងការណ៍មិនពេញលេញដែលអ្នកបានសរសេរលើក្ដារខៀន នៅពេលចាប់ផ្ដើមបង្រៀន ។ « ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានឃើញ ហើយទទួលអារម្មណ៍ … » សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យបំពេញឃ្លានេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬសៀវភៅកំណត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។ ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ អ្នកគួរអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយពីអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
ម៉ាថាយ ២៧:១៥-២១ ។ តើបារ៉ាបាស ឬយេស៊ូវ ?
ឈ្មោះ បារ៉ាបាស មានន័យថា « កូនប្រុសឪពុក » ។ ហ្វូងមនុស្ស ដែលភាគច្រើនមានចិត្តជ្រួលច្រាលដោយពួកសង្គ្រាជ និងពួកចាស់ទុំ បានស្រែកឲ្យដោះលែងបារ៉ាបាសហើយបានបដិសេធព្រះរាជបុត្រាដ៏ពិតប្រាកដរបស់ព្រះវរបិតា ។ នៅក្នុងហេតុផលមួយ យើងទាំងអស់គ្នាដូចជាបារ៉ាបាសដែរ—យើងគឺជាបុត្រាមានបាបដែលបានដោះលែងឲ្យមានសេរីភាព ដោយសារព្រះរាជបុត្រាដ៏ពិតប្រាកដរបស់ព្រះវរបិតាត្រូវបានដាក់ទោសដល់សុគត ។ បារ៉ាបាសជាចោរប្លន់ ជាឃាតករ និងជាជនក្បត់ រីឯព្រះយេស៊ូវដែលជាព្រះគ្រីស្ទ គឺជាអង្គដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ។ ជនដែលបានដាក់ទោសព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យសុគត បានបង្ហាញនូវការជ្រើសរើសមួយច្បាស់លាស់ ហើយពួកគេជ្រើសយកអំពើអាក្រក់ ។
ក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេបានផ្ដល់ជាតំណាងនូវអ្វីដែលនឹងកើតឡើង ចំពោះការដោះលែងរបស់បារ៉ាបាសជាច្រើនសតវត្សរ៍ពីមុនវាបានកើតឡើង ។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេបានបង្រៀនថា មួយឆ្នាំម្ដង នៅថ្ងៃនៃដង្វាយធួន សង្ឃជាន់ខ្ពស់បានជ្រើសយកសត្វពពែពីរក្បាល ។ សត្វពពែមួយក្បាលបានក្លាយជាសត្វពពែដែលបានរួចផុតពីការទទួលកំហុសជំនួស ហើយត្រូវបានដោះលែងឲ្យចូលទៅក្នុងទីរហោស្ថាន រីឯមួយក្បាលទៀតគឺជា ‹ ព្រះអម្ចាស់ › ហើយត្រូវបានគេសម្លាប់ជាដង្វាយសម្រាប់អំពើបាបរបស់ប្រជាជន ( សូមមើល លេវីវិន័យ ១៦:៨–១០ ) ។ បន្ទាប់មកសង្ឃជាន់ខ្ពស់បានយកឈាមរបស់សត្វពពែដោយត្រូវបានសម្លាប់ទៅទីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋនៃរោងឧបោសថ ។ គាត់យកវាទៅប្រោសដាក់ផ្នែកខាងលើនៃហឹបនៃសេចក្ដីសញ្ញា ( ដែលហៅថា ទីសន្ដោសប្រោស ) ។
ជើរ៉ល អិន ឡាន ដែលក្រោយមកបានក្លាយជាសមាជិកមួយរូបនៃពួកចិតសិបនាក់ បានពន្យល់ពីរបៀបដែលព្រឹត្តិការណ៍នៅថ្ងៃនៃដង្វាយធួនបានតំណាងឲ្យការថ្វាយព្រះលោហិតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ៖ « ព្រះគ្រីស្ទ ជាកូនចៀមនៃព្រះយេហូវ៉ា ក៏ដូចជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដែរ បានបង្ហូរព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ដើម្បីចូលទៅក្នុងទីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋនៃសួគ៌ា ដែលលោហិតបានបង់ថ្លៃជំនួសអំពើបាបរបស់ជនដែលជឿលើទ្រង់ ហើយគោរពតាមព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ។ ( សូមមើល ហេព្រើរ ៩:១១–១៤, ២៤–២៨, ១០:១១–២២, គ. និង ស. ៤៥:៣–៥ ) » ។ (Jesus Christ, Key to the Plan of Salvation [ ឆ្នាំ ១៩៩១ ] ទំព័រ ៦៧ ) ។
ម៉ាថាយ ២៧:២៦ ។ តើការធ្វើទុក្ខទោសមានន័យដូចម្តេច ?
អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានពន្យល់ពីអត្ថន័យនៃ ការធ្វើទុក្ខទោស ៖
« ការអនុវត្តដ៏ឃោរឃៅនេះ ជាការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ការឆ្កាង មាននូវការសម្រាតខោអាវរបស់ជនរងគ្រោះ ការចងគាត់ជាប់នឹងបង្គោល ឬគ្រោងមួយ និងការវាយគាត់នឹងខ្សែតីដោយមានបន្ទះសំណ និងឆ្អឹងស្រួចៗ ។ វាបណ្ដាលឲ្យអ្នកដែលត្រូវគេធ្វើបាបហូរឈាម ទន់ខ្សោយ ហើយពេលខ្លះរហូតដល់ស្លាប់ » ( វ៉ុលទី ៣ [ ឆ្នាំ១៩៦៥–៧៣ ] ១:៨០៧ ) ។
នៅគ្រាមួយទៀត អែលឌើរ ម៉ាក់ខន់ឃី បានថ្លែងម្ដងទៀថា « មានមនុស្សជាច្រើនបានស្លាប់ដោយការធ្វើទុក្ខទោសនោះ ប៉ុន្តែ [ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ] បានយាងក្រោកឡើងពីការរងទុក្ខនៃការធ្វើទុក្ខទោសនោះ ដើម្បីទ្រង់បានអាចសុគតយ៉ាងអាណោចអាធមនៅលើឈើឆ្កាងត្រង់កាលវ៉ារី » ( « The Purifying Power of Gethsemane » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៨៥ ទំព័រ៩–១០ ) ។