មេរៀនទី ២៣ ៖ ថ្ងៃទី ១
កូរិនថូសទី ១ ១៥:១–២៩
សេចក្តីផ្ដើម
សាវកប៉ុលបានដឹងថា សមាជិកមួយចំនួននៃសាសនាចក្រនៅក្រុងកូរិនថូសកំពុងបង្រៀនថា គ្មានការរស់ឡើងវិញពីសេចក្តីស្លាប់នោះទេ ។ លោកបានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញពីសេចក្ដីស្លាប់ ហើយបានពន្យល់អំពីអត្ថន័យនៃការរស់ឡើងវិញដែលមានសម្រាប់បុត្រាបុត្រីទាំងអស់នៃព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
កូរិនថូស ទី១ ១៥:១–១០
ប៉ុលផ្ដល់ភស្តុតាងនៃការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ៖ « បងប្អូនប្រុសស្រីខ្ញុំអើយ យើងសើច យើងយំ យើងធ្វើការ យើងលេង យើងស្រឡាញ់ យើងរស់នៅ ។ បន្ទាប់មក យើងស្លាប់ ។ សេចក្ដីស្លាប់គឺជាមរតកជាសាកលរបស់យើង ។ យើងទាំងអស់គ្នាត្រូវតែដើរឆ្លងកាត់ខ្លោងទ្វារនៃសេចក្ដីស្លាប់នេះ ។ សេចក្ដីស្លាប់លេបត្របាក់យកជីវិតមនុស្សចាស់ជរា ជនដែលមានកង្វល់ ហើយធ្លាក់ខ្លួនឈឺទ្រុឌទ្រោម ។ វាឆក់យកទាំងជីវិតរបស់យុវវ័យទៀតផង មិនថាពួកគេមានសេចក្ដីសង្ឃឹម និងការរំពឹងទុកដ៏រុងរឿងប៉ុណ្ណានោះទេ ។ សូម្បីតែកុមារតូចៗក៏មិនអាចរួចផុតពីកណ្ដាប់ដៃរបស់វាបានឡើយ ។ នៅក្នុងប្រសាសន៍របស់សាវកប៉ុល ‹ ដោយព្រោះបានតម្រូវឲ្យមនុស្សទាំងអស់ស្លាប់១ដង › [ ហេព្រើរ ៩:២៧ ] » ( « ខ្ញុំដឹងថា ព្រះប្រោសលោះខ្ញុំនៅរស់! » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ២៤ ) ។
សូមគិតអំពីគំនិត ឬអារម្មណ៍ដែលអ្នកធ្លាប់មាន នៅពេលនរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់បានស្លាប់ ។
នៅពេលអ្នកសិក្សា កូរិនថូស ទី១ ១៥:១–២៩ សូមស្វែងរកគោលការណ៍នានាដែលអាចជួយអ្នកបាន នៅពេលមាននរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់បានស្លាប់ ។
នៅពេលសាវកប៉ុលបានបញ្ចប់សំបុត្ររបស់លោកដល់ពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងកូរិនថូស លោកបានលើកឡើងអំពីជំនឿខុសឆ្គងមួយដែលសមាជិកមួយចំនួននៃសាសនាចក្របានបង្រៀន ។ សូមអាន កូរិនថូស ទី១ ១៥:១២ ដោយស្វែងរកជំនឿខុសឆ្គងដែលពួកគេបានបង្រៀន ។
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាប៉ុលបារម្ភអំពីជំនឿខុសឆ្គងនេះ ?
សូមអាន កូរិនថូស ទី១ ១៥:៣–៨ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីដែលសាវកប៉ុលបានសរសេរ ដើម្បីជួយដល់សមាជិកសាសនាចក្រឲ្យយល់ដឹងអំពីធាតុពិតនៃការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ( សូមកត់ចំណាំថា កេផាស គឺជាឈ្មោះមួយទៀតរបស់សាវកពេត្រុស ) ។
យើងរៀនចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះថា ពួកសាវកថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសអំពើបាបរបស់យើង ហើយបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញពីសុគត ។ ( អ្នកអាចគូសចំណាំ ឬ កត់ចំណាំសេចក្ដីពិតនេះ នៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ) ។
ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បានចែកចាយទីបន្ទាល់ដូចតទៅនេះ ៖ « ខ្ញុំសូមដំឡើងសំឡេងរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងទីបន្ទាល់ក្នុងនាមជាសាក្សីពិសេសមួយរូប និង សូមប្រកាសដោយអស់ពីដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំ និង អារម្មណ៍ដ៏មុតមាំនៃព្រលឹងរបស់ខ្ញុំថា ព្រះមានព្រះជន្មរស់ ។ ព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ជាបុត្រាសំណព្វតែមួយគត់របស់ព្រះវរបិតានៅក្នុងរូបកាយ ។ ទ្រង់ជាព្រះប្រោសលោះរបស់យើង ទ្រង់ជាអង្គបង្រួបបង្រួមរបស់យើង ជាមួយនឹងព្រះវរបិតា ។ ទ្រង់គឺជាអង្គដែលបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីធ្វើឲ្យធួននឹងអំពើបាបទាំងឡាយរបស់យើង ។ ទ្រង់បានក្លាយទៅជាផលដំបូងនៃការរស់ឡើងវិញ ។ ដោយសារតែទ្រង់សុគត នោះមនុស្សទាំងអស់ នឹងបានរស់ម្ដងទៀត ។ ‹ នេះជាឃ្លាដែលមានបទដ៏ពិរោះ ៖ « ខ្ញុំដឹងថា ព្រះប្រោសលោះខ្ញុំនៅរស់ ! » › [ « ខ្ញុំដឹងថា ព្រះប្រោសលោះខ្ញុំនៅរស់ » ទំនុកតម្កើង លេខ ៧៦ ] ។ សូមឲ្យពិភពលោកទាំងមូលដឹងអំពីរឿងនេះ ហើយរស់នៅដោយមានចំណេះដឹងបែបនោះ » ( « I Know That My Redeemer Lives! » ទំព័រ ២៥ ) ។
សូមពិចារណាអំពីទីបន្ទាល់របស់ពួកសាវកស្ដីពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានជួយពង្រឹងសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ។
កូរិនថូស ទី១ ១៥:១១-២៩
ប៉ុលបានពន្យល់បន្ថែមអំពីគោលលទ្ធិនៃការរស់ឡើងវិញ
ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១៥:១១–១៥ សាវកប៉ុលបានសួរអំពីមូលហេតុដែលពួកបរិសុទ្ធកូរិនថូសបានចាប់ផ្ដើមសង្ស័យអំពីធាតុពិតនៃការរស់ឡើងវិញ ។ លោកបានលើកហេតុផលថា ប្រសិនបើពុំមានការរស់ឡើងវិញពីសេចក្ដីស្លាប់ទេនោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏មិនបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញដែរ ។ ហើយប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពុំបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញពីសុគតវិញទេនោះ រាល់សាក្សីទាំងអស់អំពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់គឺជាសាក្សីក្លែងក្លាយ ហើយក៏គ្មានហេតុផលចាំបាច់ណាដែលត្រូវប្រកាសដំណឹងល្អដែរ ។
ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀន ៖ « គោលការណ៍គ្រឹះនៃសាសនារបស់យើង គឺជាទីបន្ទាល់របស់ពួកសាវក និងព្យាការីទាំងឡាយដែលទាក់ទងទៅនឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ថាទ្រង់បានសុគត ត្រូវបានគេបញ្ចុះ ហើយបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញម្ដងទៀតនៅថ្ងៃទីបី ហើយបានយាងឡើងទៅស្ថានសួគ៌វិញ ចំណែកឯរឿងផ្សេងទៀតដែលបានជាប់ទាក់ទងទៅនឹងសាសនារបស់យើងគឺគ្រាន់តែជារឿងបន្ទាប់បន្សំចំពោះការណ៍នេះប៉ុណ្ណោះ » ( Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [ ឆ្នាំ ២០០៧ ] ទំព័រ ៤៩ សេចក្តីបន្ថែម គឺជាការបន្ថែមទៅក្នុងអ្វីមួយ ឬ ផ្នែកដែលត្រូវបានដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងអ្វីមួយដែលមានន័យកាន់តែទូលាយ ) ។
-
សូមចម្លងតារាងដែលមានមកជាមួយនេះ ចូលទៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។ បន្ទាប់មក សូមអានវគ្គបទគម្ពីរដែលមានយោងនៅក្នុងប្រអប់ឈរខាងឆ្វេងនៃតារាង ដោយស្វែងរករបៀបដែលអ្នកនឹងបំពេញប្រយោគដែលទាក់ទងនៅក្នុងប្រអប់ឈរខាងស្ដាំ ។ ក្រោយមកសូមបំពេញប្រយោគដូចខាងក្រោមនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។
សូមកត់ចំណាំថា ពាក្យ ផលដំបូង នៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១៥:២០ សំដៅទៅលើផ្នែកដំបូងនៃផលផ្លែដែលកសិករបានច្រូតកាត់ ។ ដូចជាផលផ្លែទាំងនេះនៃការច្រូតកាត់គឺជាផលផ្លែដំបូងនៃផលផ្លែជាច្រើនដែលត្រូវច្រូតកាត់ដែរ នោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអង្គដំបូងដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ។ ( សូមកត់ចំណាំថា កូរិនថូស ទី១ ១៥:២០-២២ គឺជាចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។ អ្នកអាចនឹងចង់គូសចំណាំវាតាមវិធីដែលងាយសម្គាល់ ដើម្បីអ្នកអាចងាយរកវាឃើញនៅពេលខាងមុខ ) ។
ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូវមិនបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញពីសេចក្ដីស្លាប់ទេ នោះ …
ដោយសារតែព្រះយេស៊ូវពិតជាបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញពីសេចក្ដីស្លាប់ នោះ …
យោងទៅលើសេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់ប៉ុលនៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១៥:១៩ ៖ « បើសិនជាយើងមានទីសង្ឃឹមក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នៅតែក្នុងជីវិតនេះប៉ុណ្ណោះ នោះយើងវេទនា លើសជាងមនុស្សទាំងអស់ទៅទៀត » ។ សេចក្ដីពិតមួយដែលយើងអាចរៀនចេញពីទីបន្ទាល់របស់ប៉ុលនៅក្នុង ខទី ២០–២២ គឺថា ដោយសារតែការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងអាចមានសេចក្ដីសង្ឃឹម ។
-
សូមសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ថាតើការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចនាំឲ្យមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដល់អ្នកតាមរបៀបណា នៅពេលមាននរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់បានស្លាប់ ឬ នៅពេលអ្នកភ័យខ្លាចនឹងសេចក្ដីស្លាប់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនៅទីបំផុតនោះ ។
-
សូមធ្វើកិច្ចការខាងក្រោមនេះចំនួនមួយ ឬ ទាំងពីរ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
សូមសរសេរទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីភាពពិតនៃការរស់ឡើងវិញ និងសារៈសំខាន់របស់វានៅក្នុងផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ សូមគិតដល់ការចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីការរស់ឡើងវិញ ជាមួយមនុស្សម្នាក់ទៀត ។
-
សូមស្នើឲ្យឪពុកម្ដាយ មិត្តភក្ដិ ឬ អ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ ចែកចាយជាមួយអ្នកនូវទីបន្ទាល់របស់ពួកគាត់អំពីការរស់ឡើងវិញ ។ សូមសរសេរអំពីអ្វីដែលអ្នកបានរៀន ហើយបានទទួលអារម្មណ៍នៅពេលអ្នកស្ដាប់ទីបន្ទាល់នោះ ។
-
ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១៥:២៣–២៤ ប៉ុលបានបង្រៀនថានឹងមានលំដាប់នៃការរស់ឡើងវិញ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញមុនគេបង្អស់ ចំណែកឯពួកអ្នកដើរតាមទ្រង់ដ៏ស្មោះត្រង់នឹងរស់ឡើងវិញនៅពេលបន្ទាប់ ។ គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា បង្រៀនថា ពួកអ្នកដើរតាមដ៏ស្មោះត្រង់ទាំងនេះនឹងគ្រងសិរីល្អសេឡេស្ទាលជាមរតក ( សូមមើល គ. និង ស. ៧៦:៥០–៧០; ៨៨:៩៧–៩៨ ) ។ បុគ្គលទាំងឡាយដែលពុំមានភាពក្លាហាននៅក្នុងទីបន្ទាល់របស់ខ្លួនអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង បុគ្គលទាំងឡាយដែលទុច្ចរិតនឹងបានរស់ឡើងវិញនៅពេលក្រោយមកទៀត ( សូមមើល គ. និង ស. ៧៦:៧១–៨៦; ៨៨:៩៩–១០១ ) ។ ប៉ុលក៏បានបង្រៀនផងដែរថា « នៅចុងបំផុត » ( អំឡុងពេលសហស្សវត្សរ៍ ) ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹង « [ ប្រគល់ ] នគរ » ដល់ព្រះវរបិតាវិញ បន្ទាប់ពីបានទម្លាក់រាល់ទម្រង់នៃ « អំណាច ហើយនិងឥទ្ធិឫទ្ធិទាំងប៉ុន្មានចេញ » ខាងផែនដី ( ឬខាងលោកិយ ) ( កូរិនថូស ទី១ ១៥:២៤ ) ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី១ ១៥:២៥–២៦ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីដែលប៉ុលបានបង្រៀន ដែលនឹងកើតឡើងដល់ខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអំឡុងពេលសហស្សវត្សរ៍ ។
សូមកត់ចំណាំអំពីខ្មាំងសត្រូវក្រោយបង្អស់ ដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងបំផ្លាញបង់ ។ ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីស្លាប់អាចត្រូវបានចាត់ទុកថាជាខ្មាំងសត្រូវមួយចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងចំពោះផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ? ( សូមមើល ម៉ូសេ ១:៣៩ ) ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី១ ១៥:២៩ ដោយស្វែងរកពិធីបរិសុទ្ធដែលពួកបរិសុទ្ធកូរិនថូសបានធ្វើ ។
សូមសង្ខេបដោយប្រើពាក្យពេចន៍ផ្ទាល់ខ្លួនអ្នក នូវអ្វីដែលប៉ុលបានចោទសួរដល់ពួកបរិសុទ្ធ ទាក់ទងនឹងការចូលរួមរបស់ពួកគេនៅក្នុងពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជន ។
សេចក្ដីមួយដែលយើងរៀនចេញពី កូរិនថូស ទី១ ១៥:២៩ គឺថា អ្នកដែលបានចែកឋានទៅដោយគ្មានពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក អាចនឹងទទួលពិធីបរិសុទ្ធពិសេសនេះបាន ។
ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី បានបង្រៀនថា ព្រះវិហារបរិសុទ្ធឈរជានិមិត្តរូបនៃជំនឿរបស់យើងលើការរស់ឡើងវិញ ៖ « រាល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ទោះជាធំ ឬតូច ចាស់ ឬថ្មីក្ដី វាគឺជាការបង្ហាញមួយអំពីទីបន្ទាល់របស់យើងថា ជីវិតលើសពីសេចក្ដីស្លាប់គឺមានពិតប្រាកដមែន ហើយប្រាកដច្បាស់ដូចជាជីវិតរមែងស្លាប់ដែរ ។ ប្រសិនបើវិញ្ញាណ និង ព្រលឹងមនុស្សលោកពុំមានភាពអស់កល្បជានិច្ចទេនោះ នឹងមិនចាំបាច់ត្រូវមានព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡើយ ។ រាល់ពិធីបរិសុទ្ធដែលត្រូវបានធ្វើឡើងនៅក្នុងដំណាក់ដ៏ពិសិដ្ឋទាំងនេះ មានលទ្ធផលស្ថិតស្ថេរជានិច្ចរៀងទៅ » ( « This Peaceful House of God » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៣ ទំព័រ ៧៤ ) ។
ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ភេសុន យូថាហ៍
ប្រសិនបើអ្នករស់នៅក្បែរព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សូមគិតអំពីគ្រាមួយដែលអ្នកបានធ្វើពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកសម្រាប់មរណជន ឬ បានរៀបចំឈ្មោះបុព្វការីជនរបស់អ្នកដើម្បីបញ្ជូនទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច នៅពេលអ្នកបានរៀបចំឈ្មោះ ឬបានធ្វើកិច្ចការសម្រាប់ពួកគេនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ? ប្រសិនបើអ្នកពុំរស់នៅក្បែរព្រះវិហារបរិសុទ្ធទេ សូមគិតដល់អ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើដើម្បីជួយក្នុងកិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះសម្រាប់មរណជន ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីរួមចំណែកកាន់តែពេញលេញនៅក្នុងកិច្ចការពង្សប្រវត្តិ និង ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និង ថាតើអ្នកគិតថាការរួមចំណែករបស់អ្នកអាចជួយពង្រឹងទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីការរស់ឡើងវិញបានតាមរបៀបណា ?
នៅលើក្រដាសមួយសន្លឹក សូមសរសេរគោលដៅផ្ទាល់ខ្លួនមួយទាក់ទងនឹងរបៀបដែលអ្នកអាចរួមចំណែកកាន់តែច្រើននៅក្នុងកិច្ចការពង្សប្រវត្តិ និង ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ សូមទុកក្រដាសនោះនៅទីតាំងដែលវានឹងរំឭកអ្នកឲ្យខិតខំសម្រេចគោលដៅរបស់អ្នក ។
![]()
រូបភាពscripture mastery icon
-
ការទន្ទេញចាំចំណេះចំណានខគម្ពីរនេះ ( កូរិនថូស ទី១ ១៥:២០–២២ ) នឹងជួយអ្នកឲ្យចាំពាក្យពេជន៍ និង មានការយល់ដឹង ដើម្បីជួយបង្រៀនគោលលទ្ធិនៃការរស់ឡើងវិញទៅដល់មនុស្សដទៃ ។ សូមចំណាយពេលពីរបីនាទី ដើម្បីទន្ទេញ ខទី ២២ រួចសូត្រខគម្ពីរនោះដោយពុំចាំបាច់មើលព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។ សូមធ្វើដូចគ្នានេះជាមួយ ខទី ២១ សូត្រ ខទី ២១–២២ បន្ទាប់មក ខទី ២០ រួចសូត្រខគម្ពីរទាំងបីតាមលំដាប់លំដោយ ។ ចុងក្រោយបង្អស់ សូមព្យាយាមសរសេរចំណេះចំណានខគម្ពីរទាំងស្រុង ចេញពីការចងចាំដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។
-
សូមសរសេរឃ្លាដែលនៅខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា កូរិនថូស ទី១ ១៥:១–២៩ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖